Slachtoffer geluidsgeweld, wie herkent dit?

Maandenlang werd ik geteisterd door geluidsoverlast van muziek van diverse buren. Ik woon in een helaas niet goed geïsoleerde flat en het afgelopen jaar zijn er veel nieuwe buren om me heen komen wonen. Ben druk bezig geweest met overlastmeldingen bij politie en woningbouwstichting. Dit alles heeft me op een gegeven moment behoorlijk opgebroken. Ik heb er psychische klachten van gekregen en behoorlijk ook. Ik slik al maanden kalmeringsmiddelen voor de zwaarste momenten en inmiddels krijg ik therapie. Zelfs op dagen dat er geen overlast is, ben ik alert op muziekjes. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar mijn leven ziet er momenteel meer uit als overleven en ik zit er vaak doorheen. Dit is misschien maar heel summier, maar ik vind het moeilijk om mijn verhaal te formuleren. Vroeger dacht ik misschien heel badinerend over geluidsoverlast, maar ik heb nu zelf ondervonden wat voor een effect het op iemand kan hebben.

Zijn er mensen hier die dit herkennen? Hoe gaan jullie ermee om?

Omen, jij verwoordt precies wat mijn ervaring is. Ik heb vroeger op plekken gewoond waar incidenteel een feestje was. Ik had totaal geen last van mijn huidige overgevoeligheid. Ook woonde ik op een plek waar 2 keer per jaar een week lang een kermis in de buurt was. Dat betekende dat ik een week lang muziek kon horen van 2 uur 's middags tot 12 uur 's avonds. Maar daar kon ik me op instellen, ik wist dat het tijdelijk was, dat het na die week afgelopen was. Maar als je maandenlang iedere dag 2, 5 uur boenkmuziek gehoord hebt vlak naast je en je het in iedere ruimte van het huis kon horen, word je echt knettergek. Op den duur is ieder muziekje een ondraaglijk iets geworden.

@Jacqui,

Mijn vriend en ik hebben net 10 dagen op een camping doorgebracht waar de beheerder van de camping de regels echt goed naleeft. Raddraaiers worden gewoon geweerd. Dit is dus een natuurcamping waar gewoon gesteld wordt dat jouw tv en jouw radio er voor jou zijn en niet voor je buren. En dat wordt ook goed gehandhaafd. Overigens, het was vanwege de meivakantie best druk, maar qua geluid vrij rustig. Hoorde alleen kinderen spelen(niet hinderlijk voor mij, want dat soort geluiden heb ik nooit als storend ervaren). Verder werden er 's avonds in het weekend wel wat dingen georganiseerd in de kantine, maar niet op een hinderlijke manier. Als ik al semipermanent in een caravan zou willen verblijven, of als uitwijkmogelijkheid zou gebruiken, zou ik eerst echt een indruk willen van de camping. Ik ben in het hoogseizoen ook een keer op een camping geweest en heb meegemaakt dat een groepje jongeren zonder pardon de camping afgeknikkerd werden omdat ze de beest uithingen met een radio en andere harde geluiden. Kijk, zo'n beleid zou ik ook graag in een stadswijk willen zien, niet dat pappen en nathouden, dat eeuwige gepraat tegen de overlastgever: "zult u het niet meer doen?"

Helly, ik ben weliswaar veel thuis, maar voordat mijn ene buurvrouw met haar dagelijkse housesessies begon, had ik nooit overlast ervaren. Ik had altijd al veel bezigheden, dus over niets te doen hebben, dat vind ik een beetje kort door de bocht. De eerste drie jaar dat ik op dit adres woonde, was er helemaal niets aan de hand, was er misschien echt incidenteel wat(dat was juist een periode dat ik veel thuis was...) Maar sinds een jaar, met verschillende bewoners die hier zijn komen wonen, is het dus behoorlijk achteruitgegaan. Misschien dat de mensen die zoveel overlast geven weinig anders te doen hebben, dat zou kunnen, dat weet ik niet. Ik had vaak het idee dat mijn buurvrouw zich behoorlijk verveelde en zich zo op haar muziek stortte. Probeer het maar eens vol te houden, urenlang naar bonkmuziek te luisteren. Ook de politie constateerde deze overlast, herhaaldelijk. Zelfs de huismeester hier vond het de spuigaten uitgaan. Dus het leefde niet enkel in mijn verbeelding. Maar waarom zit ik me hier eigenlijk te verdedigen?



Ik heb in het verleden wel periodes gehad dat ik veel thuis was, maar ik had nooit last van allerlei geluiden. Die weerbaarheid is bij mij dus echt verstoord door daadwerkelijke overlast. Voorheen nooit last gehad van deze recente overgevoeligheid.



Hier op het plein, in een andere flat, woont een vrouw die precies dezelfde dingen meemaakt die ik meemaak. Ze werkt overdag op een taxi, komt thuis en heeft dan behoefte aan rust, maar ja, daar zijn het de bovenburen die behoorlijk veel lawaai produceren, probeer dan maar te relaxen. Gaat dus ook niet altijd op dat je er minder last van hebt als je een dagelijkse bezigheid hebt(in mijn geval: ik heb altijd bezigheden)

In de eerste drie jaar hier had ik vaak geeneens door dat ik buren had. Dat veranderde toen ze zich behoorlijk gingen manifesteren. Ik heb een tijdje geleden twee weken in mijn vaders huis doorgebracht. Daar hoorde ik dus echt niets...........

Ik heb het net aan mijn dochter voorgelegd. Die zegt: "mam, er veranderde niets aan je levenstijl waardoor je overlast ging ervaren, want de overlast was er, daar kregen wij ook veel van mee. Je deed gewoon de dingen die je altijd deed en het is niet vreemd dat het je op een gegeven moment aan ging vliegen. Je bent niet iemand die overal last van heeft. Je bent juist heel tolerant.Maar wat de buurvrouw ging doen, was echt te, en dat geldt ook voor de bovenburen die hier vorig jaar kwamen wonen en regelmatig hun subwoofer wilden uittesten en onze tv gingen overstemmen in de avonduren" De vriend van mijn dochter, een 18-jarige, "mp3-verslaafde"en al behoorlijke geluidsdoof, vond het hier af en toe ook wat teveel van het goede. Als je tijdens je maaltijd elkaar niet meer kunt verstaan omdat iemand voor "achtergrondmuziek"zorgt.

O ja, dat is herkenbaar, dat van de telefoon. Ik had een keer mijn zus aan de lijn en die vroeg of ik niet gek werd van de muziek van mijn oudste dochter(!). Zo hard klonk het dus. Diezelfde zus begreep het toen ze een keer hier op bezoek was en de muziek van de buurvrouw kon horen. Ze vroeg me of ik nou geen zin om een steen door de ruit te gooien. En dat terwijl mijn zus toch geen al te best gehoor heeft, maar dit kon ze meer dan goed horen.



Juist, een incidenteel feestje of huilende baby, ach, dat zijn dingen waar ik ook mee kan leven. Zelfs het feit dat iemand uit zijn dak gaat van een voetbalwedstrijd.



In een flat hier dichtbij waren mensen op de zesde etage komen wonen. Zoonlief kreeg een drumstel van zijn moeder. Op de negende etage kon men zijn drumstel nog horen. Zelfs een slechthorende oudere vrouw. Die zat 's avonds naar de tv te kijken en kon haar tv niet meer goed verstaan. Wist ook niet wat er aan de hand was, dus zette ze de tv maar wat harder, totdat ze doorhad dat het niet aan de tv lag of aan haar gehoor. Goed, rondom de drummerd zijn mensen gaan klagen en op een gegeven moment is het drumstel in beslag genomen. De jongen had een aantal waarschuwingen gekregen, ook daar een huismeester langsgegaan. Maar de moeder van de knul had een houding: Knappe vent als je dat kunt verbieden. Politie heeft ingegrepen en drumstel is dus weg.

Oh, Lindy, dat is zo herkenbaar, met dit verschil dat mijn vriend er wel begrip voor heeft, hij ziet hoe ik lijd en hij vindt dat hij in zijn huis geen buren hoeft te horen, ook al is het een flat. De buren hoeven ons niet te horen, wij hoeven niet te horen. Dat de verhuurder dat niet serieus neemt, zegt iets over de verhuurder. Ik heb aan mijn onderburen gevraagd of ze ons weleens konden horen, nee, helemaal niet. Boven ons woont een baby, ja, dat die weleens huilt en dat je dat kun je niet vermijden, daar kun je begrip voor opbrengen. Maar dat je de tv van een ander moet horen of een hondje dat soms midden in de nacht op het balkon wordt gezet en dat dan gaat keffen. Voetstappen, geschreeuw, de bovenburen horen ons ook niet, waarom moeten we hen wel horen? Verhuurder beweert nu dat de bovenburen hun vloer goed geïsoleerd zouden hebben. Maar nog hoor je hun geloop, geschreeuw, gestamp. Vroeger was ik nooit geliudsgevoelig, maar het mechanisme is ontregeld. Waar ik nu van streek door raak, daar zou ik vroeger niet om gemaald hebben. We hebben nu gelukkig instanties die bezig zijn ons te helpen, ook al zijn we bang dat de bureaucratie zo ver doorgeschoten is dat het nog wel een tijdje kan duren. Kijk, bij onze naaste buurvrouw zijn de kabels doorgeknipt van de stereo en er is een hele waarschuwing geweest dat het opgehouden moest zijn, anders zouden ze een proces aan hun broek krijgen om uitgezet te worden. Daar was de overlast ook extreem muziekoverlast en verder niets. Onze bovenburen is eigenlijk een ander verhaal. Een radio neerzetten op een gladde vloer in de keuken, ja, dat klinkt dan meteen helemaal door in ons hele huis. Leefgeluiden die verder gaan dan alleen af en toe een keertje iets horen. We horen onze buren altijd als ze thuis zijn. Maar ook de angst blijft: wanneer gaat het weer gebeuren? Als ik iets van muziek hoor, slaat bij mij meteen de angst op het hart van : blijft het dit niveau of gaat het toch weer harder? Want waarschuwingen alleen werken niet altijd bij hardnekkige gevallen. Onze bovenburen zijn ook gewaarschuwd met hun muziek, maar die zoeken vaak weer de grenzen op. Ze geven zelf overigens toe dat ze heel druk zijn. Ze praten enorm hard. Als ze visite hebben en wij tv kijken, kunnen wij de conversaties boven de tv uithoren, af en toe. Je kunt inderdaad moeilijk de politie bellen over leefgeluiden die het niveau van leefgeluid ontstijgen. Af en toe zijn het grensgevallen. In het weekend is het jongetje van 4 dat hier boven woont al heel vroeg aan het rondstampen en de moeder aan het schreeuwen. Leuk hoor al voor negen uur. Daarom slaap ik maar met oordoppen in om dat niet meer te hoeven horen, dat helpt wel. Mijn vriend hoort het wel en zodoende blijf ik wel op de hoogte van hoe erg het eigenlijk is.

Je wordt heel creatief met het verzinnen van oplossingen om het voor jezelf draaglijk te houden. Maar normaal is het natuurlijk niet.

Ik probeer nu zoveel mogelijk afleiding te zoeken buitenshuis, maar een huis moet toch een rustige, veilige haven zijn?

Lindy, ik vind het echt vreselijk voor jou dat je vriend het niet begrijpt, want dat is een frustratie erbij. Ik merk dat ik het wel fijn vind om hier van me af te schrijven en ook te merken dat ik niet "gek" ben dat ik zoveel psychische klachten krijg. Dat anderen dat ook hebben.

Ik denk dat ik van het hele overlastgebeuren het ergste de stampmuziek vond. Dat dat me het meeste heeft aangegrepen. Dat is gelukkig wel voorbij, wat niet voorbij is, is de angst dat het weer gaat beginnen. Ik sprak een tijdje geleden mijn zwager die met het gezin verhuisd is vanwege overlast. Die vertelde dat hij op het laatst niets meer van de overlastgever kon hebben, dat hij panisch werd als hij de bovenbuur thuis hoorde komen, het geluid van het slot. En mijn zwager is echt niet iemand die om het minste geringste gaat klagen ofzo. Het is een harde werker die bij thuiskomst gewoon rust nodig heeft(geestelijk en lichamelijk). In hun huidige woning horen ze niets. In het begin waren ze wel erop gespitst of ze in die nieuwe woning ook geluiden zouden horen, dat is het mechanisme dat zo werkt. Maar na ruim twee jaar zijn ze dat stukje ook gelukkig kwijt. Maar zoveel schade kan het toebrengen. Veel mensen realiseren het zich niet.



Matty, je woont er nu net, wat vreselijk dat het nu weer gebeurt. Misschien, om het niet te laten escaleren, kun je wellicht je bovenbuur aanspreken. Misschien ook informeren bij de naaste buren van je bovenbuur. Wellicht is het nu even een incident van een paar dagen. Maar toch eerst even praten. Haalt dat niets uit, ik weet of je huurt of gekocht hebt, bij de verhuurder overlastmelding doen. En mocht het zich nog vaker voordoen, toch de politie bellen. Vaak wordt gedacht dat de politie toch niets doet of komt, maar toch meldingen blijven doen, want ik weet uit eigen ervaring dat zo'n melding toch blijft staan, dat de politie dan wel de intentie heeft om te komen, maar dat er soms een andere prioriteit is(ongeval waar ze heen moeten). Maar op die manier bouw je een dossier op tegen een overlastgever. Toch zou ik eerst kijken of de bovenbuur aanspreekbaar is. Misschien jezelf voorstellen en zeggen dat de muziek hoorbaar is. Maar ik snap je frustratie heel heel goed. Ik leef echt met je mee, hoor. Ik snap ook dat de fixatie ook weer teruggekomen is. Ik heb vanwege mijn klachten begeleiding gekregen van intensieve psychiatrische thuiszorg en van die man begreep ik dat die fixatie eigenlijk een normale reactie is op een abnormale situatie. Sterkte.



Ik kan zelf niet goed tegen harde geluiden, ik ben daar ook heel gevoelig voor. Dat heb ik altijd wel gehad, misschien dat daardoor de draagkracht minder wordt. Ik kom uit een gezin waarin een schreeuwende vader de norm was. Dus dat laat echt zijn sporen na. Vandaar dat ik ineen krimp als ik de bovenburen tegen elkaar hoor schreeuwen, dit hebben ze in november een keer 's nachts gedaan, van 2 tot half 4. Echt, er werd met alles gegooid, meubels, hard schreeuwen, huilende kinderen. Uiteindelijk had een andere buur blijkbaar de politie gebeld. Mijn dochter kon op de galerij horen dat de politie had gezegd dat men moest ophouden en dat ze anders hun ruzie maar voort moesten zetten op het bureau. Gelukkig was dit wel een incident, hoor.



Qua muziekoverlast valt het nu mee, maar toch, als ik een muziekje hoor, dan ben ik bang dat het weer harder gaat worden. Of dat het weer vaker gaat gebeuren.



Ik heb chronische aandoeningen waardoor ik sneller moe ben dan een ander, ook veel rust nodig heb, maar als ik dan 's middags even op bed wil liggen, dan zijn die muziekjes, hoe zacht ook hinderlijk. Het is dus erger geweest hier, maar echt rustig is het hier niet. Ik ben met mijn vriend dus 10 dagen naar een natuurcamping op de Veluwe geweest. Mijn oudste dochter kwam af en toe ook, maar was ook veel thuis omdat ze moest werken en de kat moest verzorgd worden. Haar vriend zei op een gegeven moment tegen haar, je moeder moet nog maar 4 weken wegblijven, want echt rustig wordt het hier nooit. En zo was de situatie niet toen we in 2003 hier introkken. Het verbaast me dat een jongen van 18 dit opmerkt, hoor. Want meestal hebben pubers daar helemaal niet zo'n erg in. Op die camping was het echt zo rustig, dat het een behoorlijke overgang was. Daar heb ik dan weer een terugslag van gehad. Mijn psychiatrische begeleider zei dat ik een oxazepam in kon nemen als ik weer naar huis ging, dat zo de overgang wat milder is.



Inderdaad, onze onderburen horen ons dus niet. Ze wonen er sinds februari en ergens eind maart kwam de onderbuur vragen of we hun radio konden horen, want hij was de volume aan het instellen en het was niet de bedoeling dat we hun radio konden horen. Het huis onder ons heeft een tijd leeggestaan omdat het aangepast moest worden aan een gehandicapt meisje. Daardoor fungeerde die lege woning als een klankkast en konden we de boenkmuziek van de buur daaronder ook in ons huis horen. Daar is de huismeester op afgestapt en had gezegd tegen die jongen dat wanneer boven hem de mensen in zouden trekken die er ook lat van zouden hebben. Sindsdien van die kant niets meer gehoord. Ik hoor hier boven dus ook regelmatig geschuif met meubels etc, en ik vraag me dan echt af, wat doen die mensen? Dat harde lopen en stampen. Soms lijkt het ook alsof ze niet stil kunnen zitten. Gisteravond was ik tv aan het kijken en ik kon via de verwarmingsbuis hun harde stemmen hard horen praten. Ja, dan zetten we de tv noodgedwongen ietsje harder om toch ons programma te kunnen verstaan.



Vorige week, had ik vanwege de warmte wat ventilatoren aanstaan, de bovenburen hadden balkondeuren openstaan en ik kon weer vreselijke Nederlandstalige muziek horen en het kwam boven het geluid van onze ventilatoren uit. Een aircooler maakt al best veel, eentonig lawaai en dan is het knap dat daar bovenuit de muziek van de bovenburen te horen is.



Een of ander bureau dat op ons afgestuurd is, kwam al tot de conclusie dat wij met onze aandoeningen waarbij vermoeidheid een rol speelt in een rustigere omgeving zouden moeten wonen, omdat het hier niet rustig meer is. Die conclusie had de man ook al getrokken. We zijn nu druk bezig met instanties. Maar ja, van onze meettijd moeten we het niet hebben. We hebben een laag inkomen, dus particulier iets huren of iets kopen, dat zit er niet in. Dus ja, ik ken de frustratie van Lindy.



Aan de post van Helly heb ik me ook gestoord. Het zijn namelijk geen leefgeluiden die mensen de kast op jagen en ook geen incidentele dingen. Tuurlijk heb je wel wat beters te doen dan naar ieder geluidje te luisteren. Voordat bij mij de structurele overlast begon(wat nu gelukkig een heleboel verminderd is, ik prijs me daar wel mee gelukkig), zal ik ook weleens geluiden gehoord hebben, maar dat was zo weinig, dat ik het me niet eens kan herinneren. Vervelend alleen doordat ik structurele extreme overlast heb meegemaakt, ik dus gefixeerd ben geraakt op geluidjes, want je hebt continu de angst dat het weer opnieuw begint. Mijn pschychiatrische begeleider zegt ook, het vertrouwen komt pas weer terug als het heel lang rustig is geweest. Dat zie ik ook aan het verhaal van Matty, een paar weken rustig in je nieuwe huis, maar je hoort dan weer stampmuziek en in feite ben je met je gevoel weer terug bij af, de stress is er bij haar sneller dan bij iemand die voor het eerst zulke overlast meemaakt. Die zal misschien denken, ach, mooi weer, iemand gaat even uit zijn dak met zijn muziek. Maar het mechanisme bij Matty is verstoord. Zij schiet nu heel snel in de stress en ik denk dat dat eigenlijk een normale reactie is op een abnormale situatie.

Matty, ik herken dat, hoor. Als ik bassen hoor, hoe zacht ook, in mijn hoofd klinkt het hard en het leidt me af. Ik heb datzelfde met zogenaamde "Boomcars"(dus van die auto's die met veel bassen door de straat heenrijden) . Ik wil ook niet stilstaan bij mijn buren. Tot bijna 2 jaar geleden was ik me helemaal niet bewust van mijn buren. Maar toen begon de overlast en ik werd me er dagelijks van bewust dat ik buren heb.

Misschien moet je een rustig moment uitzoeken en misschien met die man praten. Jezelf voorstellen. Ook vertellen misschien dat je in je vorige woning veel overlast hebt ondervonden. En dat je hoopt dat het zich hier niet zal

afspelen.Dat soort dingen. Als die redelijk is, kan hij er begrip voor opbrengen.

Ik vind trouwens dat jouw woningbouwstichting nu al bij voorbaat heeft gefaald en die is toch ook verantwoordelijk voor jouw woongenot.

Ik hoop dat het bij jou nu goed gaat blijven gaan. Dat dit met die bovenbuurman snel opgelost gaat worden.

Weet je, in mijn omgeving snapt ook niet iedereen het probleem. Ook is het al gauw zo van: "ach, overdag moet het toch kunnen?"Waarom zou ik er 's avonds meer last van moeten hebben dan overdag wanneer ik eens thuis ben? Het is ook zo'n misverstand dat je overdag maar zoveel herrie mag maken zoveel als je wilt. Want zo gaat dat niet. In een flat kan dat gewoon niet. De leefbaarheid zou accuut omlaag gaan.

Sommigen van de familie zeiden dan tegen mij dat ik misschien mijn eigen muziek moest aanzetten om het niet te hoeven horen, maar ja, bassen hoor je niet alleen, die kun je voelen. Horen doe je niet alleen met je oren, trillingen neem je waar met je hele lichaam. Bovendien ik wil mijn muziek niet zo hard hoeven zetten. Gelukkig is het hier nu een stuk rustiger geworden dan pakweg een half jaar geleden, maar er is zoveel energie in gaan zitten. De overlast is dan wel voor het grootste gedeelte weg, maar de angst dat het weer gebeurt, die blijft en dat vreet energie. Op een gegeven moment voelt je huis niet meer als een thuis.



Matty, sterkte, hoor. Ik hoop voor je dat het zich niet meer zal voordoen