Psyche
alle pijlers
Soms het gevoel krijgen dat je niet wilt werken of bijdragen
zaterdag 26 mei 2018 om 17:55
aan deze verziekte maatschappij.
Je maakt vaak of minder vaak nare dingen mee in je leven (afhankelijk van een grote portie geluk gecombineerd met je weerstand/slimheid/innerlijke sterkte), je wordt keihard genaaid, uitgespuugd, geslagen, of anderszins verongelijkt of je leest gewoon het nieuws terwijl je je in je nest lekker opsluit en van de wereld afsluit, en dan is het effect hetzelfde. Je vindt, nee, je weet dat deze maatschappij en deze wereld zeer naar de klote is, in een woord, ja, verziekt.
En je hebt geen zin om verder te gaan. En waarbij het voelt alsof je wel aan de zieke maatschappij bijdraagt door te werken.
Kennen jullie dat gevoel? Ik wel, heb daar al vaker last van. Gelukkig trek ik uitkering de laatste 15 jaar, daar niet van. Maar net als ik het gevoel krijg dat ik een positieve verandering in mijn leven wil brengen, werken omdat het leuk kan zijn, en ik een aardig zakcentje aan kan overhouden (in ieder geval veel meer zo dan met mijn huidige uitkering) komen al deze gevoelens bij mij weer naar boven, en ben ik terug bij af.
Wat doe jij zelf als je dit gevoel krijgt? Alsnog doorgaan? Maar dan hoe?
Je maakt vaak of minder vaak nare dingen mee in je leven (afhankelijk van een grote portie geluk gecombineerd met je weerstand/slimheid/innerlijke sterkte), je wordt keihard genaaid, uitgespuugd, geslagen, of anderszins verongelijkt of je leest gewoon het nieuws terwijl je je in je nest lekker opsluit en van de wereld afsluit, en dan is het effect hetzelfde. Je vindt, nee, je weet dat deze maatschappij en deze wereld zeer naar de klote is, in een woord, ja, verziekt.
En je hebt geen zin om verder te gaan. En waarbij het voelt alsof je wel aan de zieke maatschappij bijdraagt door te werken.
Kennen jullie dat gevoel? Ik wel, heb daar al vaker last van. Gelukkig trek ik uitkering de laatste 15 jaar, daar niet van. Maar net als ik het gevoel krijg dat ik een positieve verandering in mijn leven wil brengen, werken omdat het leuk kan zijn, en ik een aardig zakcentje aan kan overhouden (in ieder geval veel meer zo dan met mijn huidige uitkering) komen al deze gevoelens bij mij weer naar boven, en ben ik terug bij af.
Wat doe jij zelf als je dit gevoel krijgt? Alsnog doorgaan? Maar dan hoe?
zaterdag 26 mei 2018 om 17:59
Ja ja, geef de wereld er maar de schuld van dat jij een te luie lamzak bent om te werken. Voor dat gevoel is maar 1 oplossing, dat de uitkeringsinstantie acuut en permanent jouw uitkering stopzet.
Mensen zoals jij verzieken de maatschappij.
Ow, jij weer. Ik had gelijk even moeten loepen.
Mensen zoals jij verzieken de maatschappij.
Ow, jij weer. Ik had gelijk even moeten loepen.
anoniem_369988 wijzigde dit bericht op 26-05-2018 18:01
9.23% gewijzigd
zaterdag 26 mei 2018 om 18:00
zaterdag 26 mei 2018 om 18:01
zaterdag 26 mei 2018 om 18:07
Hoeft allemaal niet zo vijandig, passief/aggressief, ik wilde niemand beledigen.
Blijkbaar storen zich sommigen daaraan, dat ik uitkering trek, je valt gewoon door de mand, helaas. Ik heb er geen spijt van. En zal het proberen te doen, ik vind het geenszins verziekt om uitkering te trekken.
De verziekte maatschappij is bijna volledig daaraan schuldig, dat ik uitkering uberhaupt trek, in den beginne was het niet mijn keus of plan van actie geweest. Maar nu is het daar te laat voor. Ik heb last van een angststoornis en PTSD - dankzij de zieke wereld waarin we leven.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat ik met een schoon geweten en helemaal geen schuldgevoel uitkering blijf trekken.
Tis eenmaal zo.
Nog iets anders te zeggen dat werkelijk leuk is? Anders heb ik geen zin in dit topic ook, want het weerspiegelt alleen maar...
de wereld...
Blijkbaar storen zich sommigen daaraan, dat ik uitkering trek, je valt gewoon door de mand, helaas. Ik heb er geen spijt van. En zal het proberen te doen, ik vind het geenszins verziekt om uitkering te trekken.
De verziekte maatschappij is bijna volledig daaraan schuldig, dat ik uitkering uberhaupt trek, in den beginne was het niet mijn keus of plan van actie geweest. Maar nu is het daar te laat voor. Ik heb last van een angststoornis en PTSD - dankzij de zieke wereld waarin we leven.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat ik met een schoon geweten en helemaal geen schuldgevoel uitkering blijf trekken.
Tis eenmaal zo.
Nog iets anders te zeggen dat werkelijk leuk is? Anders heb ik geen zin in dit topic ook, want het weerspiegelt alleen maar...
de wereld...
zaterdag 26 mei 2018 om 18:10
Nou, laten we voor het gemak even aannemen dat je die knoop in je psyche hebt, wat heb je daar de laatste 15-20 jaar dan aan gedaan om te zorgen dat je in elk geval weer (gedeeltelijk) inzetbaar zou zijn in een baan?Mijn_naam schreef: ↑26-05-2018 18:07Hoeft allemaal niet zo vijandig, passief/aggressief, ik wilde niemand beledigen.
Blijkbaar storen zich sommigen daaraan, dat ik uitkering trek, je valt gewoon door de mand, helaas. Ik heb er geen spijt van. En zal het proberen te doen, ik vind het geenszins verziekt om uitkering te trekken.
De verziekte maatschappij is bijna volledig daaraan schuldig, dat ik uitkering uberhaupt trek, in den beginne was het niet mijn keus of plan van actie geweest. Maar nu is het daar te laat voor. Ik heb last van een angststoornis en PTSD - dankzij de zieke wereld waarin we leven.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat ik met een schoon geweten en helemaal geen schuldgevoel uitkering blijf trekken.
Tis eenmaal zo.
Nog iets anders te zeggen dat werkelijk leuk is? Anders heb ik geen zin in dit topic ook, want het weerspiegelt alleen maar...
de wereld...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 26 mei 2018 om 18:12
Mijn_naam schreef: ↑26-05-2018 18:07Hoeft allemaal niet zo vijandig, passief/aggressief, ik wilde niemand beledigen.
Blijkbaar storen zich sommigen daaraan, dat ik uitkering trek, je valt gewoon door de mand, helaas. Ik heb er geen spijt van. En zal het proberen te doen, ik vind het geenszins verziekt om uitkering te trekken.
De verziekte maatschappij is bijna volledig daaraan schuldig, dat ik uitkering uberhaupt trek, in den beginne was het niet mijn keus of plan van actie geweest. Maar nu is het daar te laat voor. Ik heb last van een angststoornis en PTSD - dankzij de zieke wereld waarin we leven.
Zonder in details te treden kan ik zeggen dat ik met een schoon geweten en helemaal geen schuldgevoel uitkering blijf trekken.
Tis eenmaal zo.
Nog iets anders te zeggen dat werkelijk leuk is? Anders heb ik geen zin in dit topic ook, want het weerspiegelt alleen maar...
de wereld...
Zijn jouw ouders trots op je?
zaterdag 26 mei 2018 om 18:21
zaterdag 26 mei 2018 om 18:25
ik heb ook een angststoornis die niet meer heel erg is, toen het wel zo was zat ik ook in de bijstand. Je doet jezelf tekort door zo te blijven leven. Werken met een angststoornis is ook zwaar kut trouwens maar wellicht had ik geluk met een werkplek waar ze het lieten voor wat het was waardoor het na een tijdje steeds beter ging.(als het een dag goed gaat die dag dan langs uitzendbureau gaan i.p.v met een blije bakkes bier halen enzv)
zaterdag 26 mei 2018 om 18:33
