Psyche
alle pijlers
Soms is het best zwaar
donderdag 15 juni 2017 om 00:06
Hoi
Ik zit al een tijdje niet lekker in mijn vel en met een tijdje bedoel ik eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren.
De laatste paar jaren besef ik mij meer en meer dat ik nog nooit 'echt' gelukkig ben geweest of echt mijzelf heb kunnen en vooral durven zijn. Niet als kind, niet als puber, niet als jongvolwassenen en niet als something-twenty.
Ik wil niet een over-emotioneel dramatopic neerzetten maar ik vroeg mij af of dit bij deze fase van het leven hoort en of meer mensen hier last van hebben/gehad.
Ik heb behoorlijk heftige dingen in mijn jeugd meegemaakt. Deze heb ik achter mij gelaten met veel professionele hulp en een compleet verwerkingsproces maar mijn vertrouwen in mensen/mannen is nooit meer hersteld. Qua professionele hulp heb ik genoeg gehad voorlopig. Het heeft mij na 3 jaar intensief bezig te zijn geweest met drie psychologen niet geholpen.
Mijn laatste relatie is inmiddels al 1,5 jaar geleden, sindsdien heb ik mijzelf 2 keer gedwongen op een date wat uiteraard geen succes was.
Interesse in mannen heb ik niet meer echt. Ik praat met ze en zodra zij mij uit vragen klap ik dicht. Om niet asociaal te zijn stem ik altijd in met een date maar ik haak ook altijd af als ze met datumvoorstellen komen. Ik durf niet meer, ik vertrouw het niet meer en ik ben doodsbang.
Nu hoef ik niet per se een relatie in mijn leven, maar ik krijg wel behoorlijk te maken met sociale druk waar ik lichtelijk onder bezwijk. Het zou mij niet zoveel interesseren maar ook mijn libido is al 2 jaar dood zonder enige reden. Dit gaat stom klinken maar ik doe ook niet meer bij mijzelf. Dat is toch bizar voor een jonge vrouw?
Daarnaast gaat het carrièrewijs ook niet zoals ik het graag zou zien. Ik ben momenteel in between jobs. Hoogopgeleid en ik vind dat ik over een net aantal kwaliteiten beschik maar niemand is geïnteresseerd in mij. Ik heb mijn cv en brieven al duizend keer herschreven, andere layout etc. Ik bel, mail, linkedin mijzelf helemaal dood maar niets lijkt te werken.
Inmiddels voel ik mij onder die omstandigheden zo kut dat ik af en toe echt denk dat het beter is dat mijn huisdier bij het asiel aflever en verdwijn.
Vrienden en familie zijn veel met hun eigen levens bezig (logisch) en ik voel mij last. Iedere seconde heb ik het idee dat ik zuurstof verspil.
Ook qua woning gaat alles shit. Ik betaal mij momenteel blauw aan huur en ik wil zo graag stabiliteit, settlen en iets kopen. Ik weet waar, ik weet hoe, en ik weet wat ik wil. Alleen alles is zo onbereikbaar. Liefde, geluk, woning.
Wat ik eigenlijk gewoon wil horen is dat mensen zich ook zo hebben gevoeld en dat het allemaal goed komt. Dat ik niet moet opgeven en mijn tranen moet drogen. Dat veel van jullie ook uitzichtloos twenty-something zijn geweest maar dat het leven ook mij weer zal gaan toelachen.
Ik zit al een tijdje niet lekker in mijn vel en met een tijdje bedoel ik eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren.
De laatste paar jaren besef ik mij meer en meer dat ik nog nooit 'echt' gelukkig ben geweest of echt mijzelf heb kunnen en vooral durven zijn. Niet als kind, niet als puber, niet als jongvolwassenen en niet als something-twenty.
Ik wil niet een over-emotioneel dramatopic neerzetten maar ik vroeg mij af of dit bij deze fase van het leven hoort en of meer mensen hier last van hebben/gehad.
Ik heb behoorlijk heftige dingen in mijn jeugd meegemaakt. Deze heb ik achter mij gelaten met veel professionele hulp en een compleet verwerkingsproces maar mijn vertrouwen in mensen/mannen is nooit meer hersteld. Qua professionele hulp heb ik genoeg gehad voorlopig. Het heeft mij na 3 jaar intensief bezig te zijn geweest met drie psychologen niet geholpen.
Mijn laatste relatie is inmiddels al 1,5 jaar geleden, sindsdien heb ik mijzelf 2 keer gedwongen op een date wat uiteraard geen succes was.
Interesse in mannen heb ik niet meer echt. Ik praat met ze en zodra zij mij uit vragen klap ik dicht. Om niet asociaal te zijn stem ik altijd in met een date maar ik haak ook altijd af als ze met datumvoorstellen komen. Ik durf niet meer, ik vertrouw het niet meer en ik ben doodsbang.
Nu hoef ik niet per se een relatie in mijn leven, maar ik krijg wel behoorlijk te maken met sociale druk waar ik lichtelijk onder bezwijk. Het zou mij niet zoveel interesseren maar ook mijn libido is al 2 jaar dood zonder enige reden. Dit gaat stom klinken maar ik doe ook niet meer bij mijzelf. Dat is toch bizar voor een jonge vrouw?
Daarnaast gaat het carrièrewijs ook niet zoals ik het graag zou zien. Ik ben momenteel in between jobs. Hoogopgeleid en ik vind dat ik over een net aantal kwaliteiten beschik maar niemand is geïnteresseerd in mij. Ik heb mijn cv en brieven al duizend keer herschreven, andere layout etc. Ik bel, mail, linkedin mijzelf helemaal dood maar niets lijkt te werken.
Inmiddels voel ik mij onder die omstandigheden zo kut dat ik af en toe echt denk dat het beter is dat mijn huisdier bij het asiel aflever en verdwijn.
Vrienden en familie zijn veel met hun eigen levens bezig (logisch) en ik voel mij last. Iedere seconde heb ik het idee dat ik zuurstof verspil.
Ook qua woning gaat alles shit. Ik betaal mij momenteel blauw aan huur en ik wil zo graag stabiliteit, settlen en iets kopen. Ik weet waar, ik weet hoe, en ik weet wat ik wil. Alleen alles is zo onbereikbaar. Liefde, geluk, woning.
Wat ik eigenlijk gewoon wil horen is dat mensen zich ook zo hebben gevoeld en dat het allemaal goed komt. Dat ik niet moet opgeven en mijn tranen moet drogen. Dat veel van jullie ook uitzichtloos twenty-something zijn geweest maar dat het leven ook mij weer zal gaan toelachen.
donderdag 15 juni 2017 om 01:09
hallo anoniem
Wat naar dat je je zo slecht voelt. Natuurlijk kunnen er ook voor jou weer goede tijden komen. Er zijn vast veel meer mensen die zich in je verhaal herkennen alleen of ze dan net juist jou bericht lezen... Ik zelf kamp ook met allerlei problemen alleen weer andere dan jij.
heel veel sterkte.
groetjes Suzanne
Wat naar dat je je zo slecht voelt. Natuurlijk kunnen er ook voor jou weer goede tijden komen. Er zijn vast veel meer mensen die zich in je verhaal herkennen alleen of ze dan net juist jou bericht lezen... Ik zelf kamp ook met allerlei problemen alleen weer andere dan jij.
heel veel sterkte.
groetjes Suzanne
donderdag 15 juni 2017 om 01:14
Het leven heeft geen gezicht, jij wel, dus zul jij naar het leven moeten lachen, vanuit je hart. (Is echt geen zweverige zever.)
donderdag 15 juni 2017 om 01:27
Zo voel ik me ook bij periodes, eigenlijk nooit echt gelukkig, soms diep ongelukkkig. Gevoel dat iedereen me voorbijliep qua studie en werk. Dat ik achterliep want ik had geen koophuis. Hoog streefniveau wat ik nooit kon halen.
Ik werd dertig, kreeg meer hobbies, meer contacten, werk wat uitdagend is maar waar ik me wel in thuis voel en me competent voel. Het is soms nog steeds soms down, praat mezelf de grond in dat ik een mislukking ben, maar meestal ben ik een blij ei. Ik heb zaken redelijk op orde, het hoeft niet perfect meer.
Dus het kan beter gaan. Lever dus niet je huisdier bij het asiel af maar zoek toch opnieuw hulp, blijf niet hangen in het zware, probeer leuke dingen te ondernemen (haha zal je denken....). Stap 1 is ook je huisarts of iemand die je vertrouwt inschakelen om met je hulp te zoeken. Ben me er bewust van dat dit niet altijd helpt, maar zo doorgaan maakt je leven ook niet beter.
Ik werd dertig, kreeg meer hobbies, meer contacten, werk wat uitdagend is maar waar ik me wel in thuis voel en me competent voel. Het is soms nog steeds soms down, praat mezelf de grond in dat ik een mislukking ben, maar meestal ben ik een blij ei. Ik heb zaken redelijk op orde, het hoeft niet perfect meer.
Dus het kan beter gaan. Lever dus niet je huisdier bij het asiel af maar zoek toch opnieuw hulp, blijf niet hangen in het zware, probeer leuke dingen te ondernemen (haha zal je denken....). Stap 1 is ook je huisarts of iemand die je vertrouwt inschakelen om met je hulp te zoeken. Ben me er bewust van dat dit niet altijd helpt, maar zo doorgaan maakt je leven ook niet beter.
donderdag 15 juni 2017 om 07:25
donderdag 15 juni 2017 om 07:37
Ik denk dat bedrijven volkomen egoïstisch zijn en alleen maar voor die 4000 euri die ze erin willen steken iemand willen die elke cent waard is en hun bedrijf tot een enorme bloei zal brengen. Ze hebben meestal ook de keus uit velen die allemaal even goed opgeleid zijn. Klaterend enthousiasme voor hun bedrijf en een pro-actieve houding tijdens de sollicitatie zal hen attent maken op jou.Hoogopgeleid en ik vind dat ik over een net aantal kwaliteiten beschik maar niemand is geïnteresseerd in mij.
Echter van jou heb ik het idee dat je niet enthousiast bent maar depressief en wanhopig tegelijk en zij krijgen dan visioenen van langdurig ziekteverzuim en problemen op de werkvloer die hen mogelijk te wachten staan en dan schakelen ze over naar de volgende sollicitant. Dat is hen toch niet kwalijk te nemen? Probeer eens in hun schoenen te gaan staan.
Wat je dus moet doen is even jezelf pas op de plaats te gunnen en je huisarts te bezoeken voor verwijzing naar de juiste specialist. Ook daar moet je actief in zijn. Tot je echte dood wordt van je verwacht dat jij zelf elke stap zet.
Zeg, heel veel sterkte en succes!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 15 juni 2017 om 09:27
Je hangt teveel op aan je sociale status.
Gaat het beter als je wel die drukke baan hebt, als je wel die partner hebt? Ben je dan een beter mens?
Mijn antwoord zou zijn : nee!
Geniet van wat je hebt, wie je hebt en wat je allemaal kunt..
Ik werk op dit moment ook niet... ik ga straks lekker fietsen, daarna even op een zoontje van een vriendin passen.. ik ben gezond, de zon schijnt... en na de zomervakantie overweeg ik een opleiding te doen of voor mijn part vrijwilligerswerk oid.
Ik sport regelmatig. Daar knap ik ook steeds weer opnieuw van op. Maar ook van het fietsen. Soms heb ik er helemaal geen zin in, maar als ik dan onderweg ben, geniet ik toch weer!
Geniet dus van wie je bent en wat je jezelf en de samenleving te bieden hebt (misschien op een andere manier dan je altijd voor ogen had). Leef en lach!!
Gaat het beter als je wel die drukke baan hebt, als je wel die partner hebt? Ben je dan een beter mens?
Mijn antwoord zou zijn : nee!
Geniet van wat je hebt, wie je hebt en wat je allemaal kunt..
Ik werk op dit moment ook niet... ik ga straks lekker fietsen, daarna even op een zoontje van een vriendin passen.. ik ben gezond, de zon schijnt... en na de zomervakantie overweeg ik een opleiding te doen of voor mijn part vrijwilligerswerk oid.
Ik sport regelmatig. Daar knap ik ook steeds weer opnieuw van op. Maar ook van het fietsen. Soms heb ik er helemaal geen zin in, maar als ik dan onderweg ben, geniet ik toch weer!
Geniet dus van wie je bent en wat je jezelf en de samenleving te bieden hebt (misschien op een andere manier dan je altijd voor ogen had). Leef en lach!!
donderdag 15 juni 2017 om 12:01
Wat bedoel je met nooit jezelf kunnen en durven zijn, gebruik je iets of gedraag je je vanzelf anders dan je wil?
Om het vol te houden is het belangrijk dat je jezelf bent.
En als je er al over nadenkt om te verdwijnen, heb je niks meer te verliezen dus kun je maar beter jezelf zijn.
Ik ben ook niet gelukkig en zelfs erg somber en wat mij helpt is goed voor mezelf zorgen.
Niet altijd makkelijk vol te houden, soms lukt het niet.
Maar opgeven moet je niet doen, er zijn mensen die om je geven.
En je hoeft helemaal niet veel met die mensen over je situatie te praten, hulp kun je op andere manieren vinden, online bijvoorbeeld.
Vrienden kunnen ook maar zoveel hebben, zorg dat je je vriendschappen niet kapot maakt door te willen blijven praten over je somberheid.
Je zal toch echt in jezelf moeten zoeken naar een manier waarop jouw leven voor jou de moeite waard is.
Je hebt het over sociale druk, dat herken ik niet. Ik ben dan ook laagopgeleid met 0 verwachting van mijn omgeving.
Toen ik begin 20 was, heb ik het weleens gevoeld toen ik met hoogopgeleiden omging.
In mijn gezicht ben ik nooit veroordeeld, misschien achter mijn rug. Het interesseert me nu niet meer.
De afwijzingen van je sollicitaties mag je nooit verwarren met een afwijzing van jou persoonlijk.
Is het echt wat je wil, de banen waar je naar solliciteert of moet je misschien in een andere richting zoeken?
Enne, steek je tijd en energie in mensen die wat om je geven want aan hen heb je het meest bij het zoeken van jezelf.
Om het vol te houden is het belangrijk dat je jezelf bent.
En als je er al over nadenkt om te verdwijnen, heb je niks meer te verliezen dus kun je maar beter jezelf zijn.
Ik ben ook niet gelukkig en zelfs erg somber en wat mij helpt is goed voor mezelf zorgen.
Niet altijd makkelijk vol te houden, soms lukt het niet.
Maar opgeven moet je niet doen, er zijn mensen die om je geven.
En je hoeft helemaal niet veel met die mensen over je situatie te praten, hulp kun je op andere manieren vinden, online bijvoorbeeld.
Vrienden kunnen ook maar zoveel hebben, zorg dat je je vriendschappen niet kapot maakt door te willen blijven praten over je somberheid.
Je zal toch echt in jezelf moeten zoeken naar een manier waarop jouw leven voor jou de moeite waard is.
Je hebt het over sociale druk, dat herken ik niet. Ik ben dan ook laagopgeleid met 0 verwachting van mijn omgeving.
Toen ik begin 20 was, heb ik het weleens gevoeld toen ik met hoogopgeleiden omging.
In mijn gezicht ben ik nooit veroordeeld, misschien achter mijn rug. Het interesseert me nu niet meer.
De afwijzingen van je sollicitaties mag je nooit verwarren met een afwijzing van jou persoonlijk.
Is het echt wat je wil, de banen waar je naar solliciteert of moet je misschien in een andere richting zoeken?
Enne, steek je tijd en energie in mensen die wat om je geven want aan hen heb je het meest bij het zoeken van jezelf.
donderdag 15 juni 2017 om 14:49
Ik ben 'te lief' voor deze wereld denk ik. Ik wil graag mensen 'pleasen'. Zelfs compleet onbekenden.
Ik wil aardig gevonden worden. Ik vind het heel moeilijk om uit die rol te gaan en 'mezelf te zijn'.
Als ik mijn echte mening geef, botst dat gelijk met anderen en dan denk ik 'shit, zie je wel, ik hoor anders te zijn' ipv 'fuck it, dan hebben zij maar een andere mening'.
Het rare is dat mijn verstand wel weet waar het probleem op dat vlak zit, maar gevoelsmatig en qua persoonlijkheid ik er weinig aan kan veranderen.
Ik zou graag assertief voor mijzelf willen kunnen opkomen. Staan voor wat ik denk en voel zonder er iets om te geven wat iemand anders ervan denkt. Ik ben vroeger ook veel gepest en heel streng opgevoed in het thuisfront (lees: een flinke tik krijgen als ik iets anders deed, dacht of zei dan mijn ouders wilden. Ik gok dat dit de reden is dat ik mij nog steeds niet durf te uiten. En dan ben ik al van een super verlegen kind getransformeerd naar iemand die wel dingen durft te vragen in bijvoorbeeld een winkel (dat zou ik vroeger nooit gedurfd hebben).
donderdag 15 juni 2017 om 16:28
Ik herken delen van wat je schrijft. Je schrijft ook dat je de gebeurtenissen uit je jeugd achter je hebt gelaten.
Als ik je verhaal lees, komt het op mij over dat je jeugd zeker een stempel op alles op drukt. Vanuit dat oogpunt is opnieuw hulp zoeken misschien geen slecht idee.
Ik dacht na jaren therapie dat ik er ook wel klaar mee was, maar helaas. Ik herkende vele patronen toch weer en ben dus opnieuw in therapie nu. Aanvankelijk wat sceptisch, want zou het meerwaarde hebben? Maar ik ben zo blij dat ik t toch weer gedaan heb, want ik zit er toch weer anders.
M'n therapeute vergelijkt het met een parkeergarage: misschien heb je het wel over dezelfde dingen, maar je komt steeds een laagje verder.
Geef jezelf die kans.
Als ik je verhaal lees, komt het op mij over dat je jeugd zeker een stempel op alles op drukt. Vanuit dat oogpunt is opnieuw hulp zoeken misschien geen slecht idee.
Ik dacht na jaren therapie dat ik er ook wel klaar mee was, maar helaas. Ik herkende vele patronen toch weer en ben dus opnieuw in therapie nu. Aanvankelijk wat sceptisch, want zou het meerwaarde hebben? Maar ik ben zo blij dat ik t toch weer gedaan heb, want ik zit er toch weer anders.
M'n therapeute vergelijkt het met een parkeergarage: misschien heb je het wel over dezelfde dingen, maar je komt steeds een laagje verder.
Geef jezelf die kans.
anoniem_129224 wijzigde dit bericht op 15-06-2017 16:30
Reden: Typo's
Reden: Typo's
0.27% gewijzigd
donderdag 15 juni 2017 om 16:28
Assertief worden gebeurt niet in een dag, het is een langzaam proces als je uit een kloterige gezinssituatie komt.Anoniem3038 schreef: ↑15-06-2017 14:49Ik ben 'te lief' voor deze wereld denk ik. Ik wil graag mensen 'pleasen'. Zelfs compleet onbekenden.
Ik wil aardig gevonden worden. Ik vind het heel moeilijk om uit die rol te gaan en 'mezelf te zijn'.
Als ik mijn echte mening geef, botst dat gelijk met anderen en dan denk ik 'shit, zie je wel, ik hoor anders te zijn' ipv 'fuck it, dan hebben zij maar een andere mening'.
Het rare is dat mijn verstand wel weet waar het probleem op dat vlak zit, maar gevoelsmatig en qua persoonlijkheid ik er weinig aan kan veranderen.
Ik zou graag assertief voor mijzelf willen kunnen opkomen. Staan voor wat ik denk en voel zonder er iets om te geven wat iemand anders ervan denkt. Ik ben vroeger ook veel gepest en heel streng opgevoed in het thuisfront (lees: een flinke tik krijgen als ik iets anders deed, dacht of zei dan mijn ouders wilden. Ik gok dat dit de reden is dat ik mij nog steeds niet durf te uiten. En dan ben ik al van een super verlegen kind getransformeerd naar iemand die wel dingen durft te vragen in bijvoorbeeld een winkel (dat zou ik vroeger nooit gedurfd hebben).
Ik heb ook heel wat klappen gehad omdat ik dingen verkeerd zei of deed. Het is moeilijk om zelfvertrouwen op te bouwen als je vanuit niets moet beginnen. Maar het kan wel.
Het begint met vriendelijk en geduldig voor jezelf zijn, geen afstraffingen in je gedachten. Geef jezelf de opvoeding die je niet hebt gehad.
Als jij een andere mening dan anderen hebt, botst dat niet, je hebt slechts een andere mening.
Dat levert gespreksstof op, geen ruzie. Als het ruzie oplevert, heb je de verkeerde gesprekspartner voor je. (ik ga er vanuit dat je geen extreme ideeën hebt)
Als je nooit laat horen en zien wat jouw mening over iets is, ontneem je jezelf en de ander de kans op oprecht contact.
Ik denk dat je toch eens moet gaan proberen om je geluid te laten horen, je zal zien dat mensen niet boos of beledigd reageren.
Maar je respecteren omdat je durft te laten zien waar je voor staat en dat hoeven geen grootse dingen te zijn.
Het zal je een gevoel van eigenwaarde opleveren omdat je leert dat jouw mening er ook toe doet. (en die doet er toe)
En met het groeien van je eigenwaarde zal de mening van onbelangrijke mensen steeds oninteressanter voor je worden.
Zoals jij het geleerd hebt thuis, is geen weerspiegeling van de werkelijkheid en het is heel moeilijk om dat om te keren.
Maar je bent al op weg want je durft iets te vragen in een winkel itt vroeger. Dat lijkt voor een ander misschien klein, maar is voor jou een overwinning.
Je moet er zelf achterkomen dat 'er zijn' geen afkeuring of pijn hoort op te leveren.
Maar dat gaat heel langzaam omdat je jezelf steeds wil beschermen.
