Psyche
alle pijlers
Spijt van relatiebreuk
donderdag 3 juni 2021 om 11:31
Ik ben nieuw op dit forum, maar lees al een tijdje mee.
Ik wil graag even mijn verhaal delen, omdat ik hoop dat het allereerst oplucht en ik vraag me af of er
anderen zijn die hier ook mee worstelen of mee geworsteld hebben en er inmiddels overheen zijn.
Twee jaar terug is mijn relatie verbroken. We waren meer dan 10 jaar samen en woonden ook samen.
Sinds enkele jaren hadden we een koophuis. Het was een relatie waarin we alles wel een keer
meegemaakt hebben; lief en leed hebben we gedeeld. Maar het laatste jaar/ de laatste jaren van onze
relatie knabbelde er iets aan mij. Ik miste iets. Maar wat? Ik merkte dat ik gevoeliger werd voor
andere mannen en was niet meer happy. Totdat verschillende mensen tegen me zeiden dat we geen
stel leken, maar huisgenoten. Het is dat ze ons kenden en dat ze wisten dat we een stel waren, maar
het was niet aan ons af te zien. Dat zette me aan het denken.
We hebben geprobeerd onze relatie nieuw leven in te blazen, maar na een ruim jaar proberen hebben
we er samen een punt achter gezet.
Nu woon ik alweer een tijdje alleen. Ik ben wat dates verder, maar het enige dat door mijn hoofd blift
spoken is dat ik mijn ex mis. En hoe!!! Ik besef nu wat we hadden. Hoe fijn dat eigenlijk was en hoe
veilig en stabiel. Hoe goed we bij elkaar pasten en dat we over alles hetzelfde dachten. We waren echt
een team!
Maar het is te laat! Hij is al een tijdje gelukkig met zijn nieuwe vriendin en ik ga daar niet tussen zitten.
Ik moet verder, maar krijg hem en onze tijd samen niet uit mijn hoofd. Nu is het laatste jaar ook niet
echt bevorderlijk geweest, natuurlijk, door corona. Met dat alleen thuis komen en op jezelf aangewezen
zijn. Daarbij ben ik door de breuk ook vrienden kwijt geraakt en heb ik weinig tot geen nieuwe
contacten kunnen maken. Ik zit heel erg verstrikt in mijn emoties en huil heel veel. Ik heb echt zo'n spijt! Het gras bij de buren
is echt niet groener. Daar ben ik nu achter.
Ik kan er privé met niemand over praten, want iedereen was shocked toen wij uit elkaar gingen.
Iedereen zei dat wij zo'n perfect team waren, dus ik moet er zelf mee dealen.
Maar heeft iemand hier ook ervaring mee? Hoe ben je eruit gekomen? Hoe ben je weer het licht gaan
zien?
Ik wil graag even mijn verhaal delen, omdat ik hoop dat het allereerst oplucht en ik vraag me af of er
anderen zijn die hier ook mee worstelen of mee geworsteld hebben en er inmiddels overheen zijn.
Twee jaar terug is mijn relatie verbroken. We waren meer dan 10 jaar samen en woonden ook samen.
Sinds enkele jaren hadden we een koophuis. Het was een relatie waarin we alles wel een keer
meegemaakt hebben; lief en leed hebben we gedeeld. Maar het laatste jaar/ de laatste jaren van onze
relatie knabbelde er iets aan mij. Ik miste iets. Maar wat? Ik merkte dat ik gevoeliger werd voor
andere mannen en was niet meer happy. Totdat verschillende mensen tegen me zeiden dat we geen
stel leken, maar huisgenoten. Het is dat ze ons kenden en dat ze wisten dat we een stel waren, maar
het was niet aan ons af te zien. Dat zette me aan het denken.
We hebben geprobeerd onze relatie nieuw leven in te blazen, maar na een ruim jaar proberen hebben
we er samen een punt achter gezet.
Nu woon ik alweer een tijdje alleen. Ik ben wat dates verder, maar het enige dat door mijn hoofd blift
spoken is dat ik mijn ex mis. En hoe!!! Ik besef nu wat we hadden. Hoe fijn dat eigenlijk was en hoe
veilig en stabiel. Hoe goed we bij elkaar pasten en dat we over alles hetzelfde dachten. We waren echt
een team!
Maar het is te laat! Hij is al een tijdje gelukkig met zijn nieuwe vriendin en ik ga daar niet tussen zitten.
Ik moet verder, maar krijg hem en onze tijd samen niet uit mijn hoofd. Nu is het laatste jaar ook niet
echt bevorderlijk geweest, natuurlijk, door corona. Met dat alleen thuis komen en op jezelf aangewezen
zijn. Daarbij ben ik door de breuk ook vrienden kwijt geraakt en heb ik weinig tot geen nieuwe
contacten kunnen maken. Ik zit heel erg verstrikt in mijn emoties en huil heel veel. Ik heb echt zo'n spijt! Het gras bij de buren
is echt niet groener. Daar ben ik nu achter.
Ik kan er privé met niemand over praten, want iedereen was shocked toen wij uit elkaar gingen.
Iedereen zei dat wij zo'n perfect team waren, dus ik moet er zelf mee dealen.
Maar heeft iemand hier ook ervaring mee? Hoe ben je eruit gekomen? Hoe ben je weer het licht gaan
zien?
donderdag 3 juni 2021 om 12:21
Dit rijmt niet met elkaar....Justme schreef: ↑03-06-2021 11:31Totdat verschillende mensen tegen me zeiden dat we geen stel leken, maar huisgenoten. Het is dat ze ons kenden en dat ze wisten dat we een stel waren, maar
het was niet aan ons af te zien.
Ik kan er privé met niemand over praten, want iedereen was shocked toen wij uit elkaar gingen.
Iedereen zei dat wij zo'n perfect team waren, dus ik moet er zelf mee dealen.
donderdag 3 juni 2021 om 12:23
Je bent je vorige relatie aan het verheerlijken, omdat het tot nu toe nog niet is gelukt een juiste partner te vinden.
Mss ben je er gewoon ook nog niet aan toe en heb je je vorige relatie nog niet voldoende verwerkt. Wel zonde dat je je verwerkingsproces zelf een beetje saboteert door er zo in te blijven hangen. Beter ga je daar aan werken evt met een professional.
Mss ben je er gewoon ook nog niet aan toe en heb je je vorige relatie nog niet voldoende verwerkt. Wel zonde dat je je verwerkingsproces zelf een beetje saboteert door er zo in te blijven hangen. Beter ga je daar aan werken evt met een professional.
donderdag 3 juni 2021 om 12:23
Ook dat inderdaad, je spreekt jezelf enorm tegen TO.
donderdag 3 juni 2021 om 12:27
Ik heb het nu over totaal verschillende mensen. Vrienden/ kennissen zeiden van dat we geen stel leken en familie en beste vrienden waren shocked.
donderdag 3 juni 2021 om 12:30
He bah dit klinkt best verdrietig!
Is dit niet iets waar je aan kan werken? Ik weet niet exact wat je mist buiten je huis maar misschien is het op te lossen?Succes!
koekies zijn lekker
donderdag 3 juni 2021 om 12:35
Jawel, maar de lockdown zat er ook even tussen. Ik heb gewoon weinig mensen gezien daardoor. Dat begint nu weer te lopen.zoetjerminder schreef: ↑03-06-2021 12:30He bah dit klinkt best verdrietig!
Succes!
donderdag 3 juni 2021 om 12:36
Nou het is gewoon niet om bij alle keuzes die je in leven maakt te horen te krijgen wat er allemaal niet goed aan is. In plaats van mij te supporten / te stimuleren om uit te zoeken WIE ik ben en WAT ik belangrijk vind. Dat we daarin verschillen, is nu eenmaal een feit.
donderdag 3 juni 2021 om 12:37
Dat het goed is om te zijn wie ik ben. Dat ik er mag zijn. Ik heb continu het gevoel dat ik niet goed ben. Want ik voldoe niet aan hun maatstaven.Justme schreef: ↑03-06-2021 12:36Nou het is gewoon niet om bij alle keuzes die je in leven maakt te horen te krijgen wat er allemaal niet goed aan is. In plaats van mij te supporten / te stimuleren om uit te zoeken WIE ik ben en WAT ik belangrijk vind. Dat we daarin verschillen, is nu eenmaal een feit.
donderdag 3 juni 2021 om 12:39
Maar waarom trek jij je zoveel aan van wat anderen zien en denken? Als het goed zit dan zit het goed en dan weet je dat zelf wel, daar heb je geen meningen van familie/vrienden/kennissen voor nodig lijkt mij. Het feit dat het je al aan het denken zette én je merkte warm te lopen voor aandacht van andere mannen is toch al een seintje dat het allemaal niet meer zo steady was als je nu denkt? Nogmaals, je bent het aan het verheerlijken, een normaal proces en fase die hoort bij het verwerken van een relatiebreuk.
donderdag 3 juni 2021 om 12:40
En die steun kreeg je wel van je ex en die mis je nu helemaal? Dat maakt het niet lichter allemaal. Maar... je kunt wel inzetten om te proberen die steun meer uit jezelf te halen. Minder de bevestiging nodig te hebben. Dan raken dat soort opmerkingen je ook minder. Ik had ook de indruk dat je wat jonger was, door wat je schreef.
En durf je verder wel te steunen? Want het lijkt hier alsof je het al niet eens meer probeert, omdat je zo bang bent voor afwijzing.
donderdag 3 juni 2021 om 12:41
Realiseer je ook, dat je weinig kunt zeggen op "ik heb spijt van het verbreken van mijn relatie". Je kunt als buitenstaander hooguit vragen of er nog opties zijn met je ex. Je zegt gelukkig heel realistisch dat die opties er niet zijn, omdat hij heel gelukkig is met zijn nieuwe partner. En dan? Is er heel veel meer mogelijk om te zeggen dan "je zult er mee moeten dealen" of "ja, balen meid, maar het is zo gelopen"? Gedane zaken nemen vaak geen keer. Je zult er mee moeten dealen en verder gaan. Je kunt moeilijk de rest van je leven met deze gevoelens blijven leven, dan wordt het een lange weg.
Zoek mensen, bezigheden, werk, opleiding, cursus, wat jij maar leuk vindt om je leven weer leuk te maken. Met jezelf vooral eerst. Ik denk dat je daar echt het meest aan hebt.
Zoek mensen, bezigheden, werk, opleiding, cursus, wat jij maar leuk vindt om je leven weer leuk te maken. Met jezelf vooral eerst. Ik denk dat je daar echt het meest aan hebt.
donderdag 3 juni 2021 om 12:43
Justme schreef: ↑03-06-2021 12:36Nou het is gewoon niet om bij alle keuzes die je in leven maakt te horen te krijgen wat er allemaal niet goed aan is. In plaats van mij te supporten / te stimuleren om uit te zoeken WIE ik ben en WAT ik belangrijk vind. Dat we daarin verschillen, is nu eenmaal een feit.
Maar dat is ook aan jezelf om uit te zoeken, niet aan anderen, zeker op je 39e. En zie het commentaar niet enkel als negatief, soms ziet je omgeving het helderder dan jezelf en is het opbouwende kritiek. Je hebt nu toch ook niets aan support als ‘ja, jullie waren echt een goed team’ of ‘snap dat je spijt hebt’, wat kun je daar nu mee, het is over en je moet vooruit!
donderdag 3 juni 2021 om 12:45
donderdag 3 juni 2021 om 12:51
maar op je 39e, kun je daar toch mee dealen? En je schouders ophalenJustme schreef: ↑03-06-2021 12:36Nou het is gewoon niet om bij alle keuzes die je in leven maakt te horen te krijgen wat er allemaal niet goed aan is. In plaats van mij te supporten / te stimuleren om uit te zoeken WIE ik ben en WAT ik belangrijk vind. Dat we daarin verschillen, is nu eenmaal een feit.
Laat lekker lullen joh.
Je ouders zijn niet bij machte om dat te bieden, dan haal je support bij een vriendin
donderdag 3 juni 2021 om 12:51
Nee, het is zeker geen opbouwende kritiek. Het is echt van "dit is wat ik vind en alleen dat is goed". Meerdere mensen ervaren mijn familie ook zo.loisnvt schreef: ↑03-06-2021 12:43Maar dat is ook aan jezelf om uit te zoeken, niet aan anderen, zeker op je 39e. En zie het commentaar niet enkel als negatief, soms ziet je omgeving het helderder dan jezelf en is het opbouwende kritiek. Je hebt nu toch ook niets aan support als ‘ja, jullie waren echt een goed team’ of ‘snap dat je spijt hebt’, wat kun je daar nu mee, het is over en je moet vooruit!
donderdag 3 juni 2021 om 12:53
donderdag 3 juni 2021 om 12:54
Dat van dat team hoor ik nog regelmatig. Dat het zo jammer is dat we uit elkaar zijn en dat ze hem missen in de familie.loisnvt schreef: ↑03-06-2021 12:43Maar dat is ook aan jezelf om uit te zoeken, niet aan anderen, zeker op je 39e. En zie het commentaar niet enkel als negatief, soms ziet je omgeving het helderder dan jezelf en is het opbouwende kritiek. Je hebt nu toch ook niets aan support als ‘ja, jullie waren echt een goed team’ of ‘snap dat je spijt hebt’, wat kun je daar nu mee, het is over en je moet vooruit!
donderdag 3 juni 2021 om 12:54
donderdag 3 juni 2021 om 13:01
Uiteindelijk hebben we een avond afgesproken om te praten en te evalueren en toen hebben we er samen een punt achter gezet.
donderdag 3 juni 2021 om 13:03
Ze zitten júist op jou te wachten. Ze hebben een opleiding gevolgd om mensen te helpen. Niet alleen maar mensen met hevige, uit de hand gelopen problematiek. Hoe eerder jij erbij bent, hoe beter!
Je komt over alsof je je eigen mening onderbouwen wilt door te zeggen dat anderen het ook zo zien. Dat hoeft niet. Je mag je eigen gevoelens en mening hebben. Die zijn echt, ook als andere mensen er iets anders van vinden. Jij bent evenveel waard. Dat geldt dus als het over je gevoelens gaat, over je mening, maar ook als het over de tijd van de huisarts gaat.
Je komt over alsof je je eigen mening onderbouwen wilt door te zeggen dat anderen het ook zo zien. Dat hoeft niet. Je mag je eigen gevoelens en mening hebben. Die zijn echt, ook als andere mensen er iets anders van vinden. Jij bent evenveel waard. Dat geldt dus als het over je gevoelens gaat, over je mening, maar ook als het over de tijd van de huisarts gaat.
donderdag 3 juni 2021 om 13:05
Wat een rare opmerkingen van je familie, dat zij hem missen in de familie? En dat zeggen ze 2 jaar na de breuk nog steeds?
Echt, ga werken aan je weerbaarheid, het maakt je leven zoveel makkelijker als je commentaar of opmerkingen van je kunt laten afglijden ipv het jezelf aan te trekken.
