Steeds blijvende vermoeidheid

Ik wil toch even mijn verhaal kwijt omdat ik al enige tijd met vermoeidheid loop.
Het is ongeveer vorig jaar in juni begonnen, als het al niet langer is. Daarvoor in 2017 had ik 3 losse baantjes en toen was ik al redelijk vermoeid. Achteraf waren die 3 baantjes waren best veel voor mij. Ook omdat ik steeds overal heen moest. Ik dacht als ik 1 baan heb met meer uren, gaat het vast beter. In 2018 kreeg ik 1 baan bij een andere organisatie en dacht ik eindelijk wat rust te kunnen vinden. Even ging het wel redelijk goed, maar negeerde de vermoeidheid en dacht dat het was opgelost, maar helaas de vermoeidheid bleef.

Vorig jaar had ik een relatie en op een gegeven moment hadden wij wat stribbelingen en daar heb ik veel stress van ervaren. Uiteindelijk dacht ik van, als ik het uitmaak krijg ik vast wel rust en meer energie. Bij die gedachte al, voelde ik mij juist even goed. Eindelijk rust en niet meer op mijn tenen hoeven lopen, Want juist in die tijd was ook geregeld moe, niet fit of snel misselijk. Toen ik het uitmaakte voelde dat wel als een opluchting, en vond ik het heerlijk om alleen te zijn. Ik verlangde echt naar die rust en dacht eindelijk dat ik de goede keuze heb gemaakt.

In november vorig jaar ben ik naar de huisarts geweest omdat ik last had van stemmingswisselingen, vermoeidheid en het echt niet meer zag zitten. Denk aan negatieve gedachten en niet meer helder kunnen denken en vooral emotineel en huilbuien. De huisarts is er mee bekend dat ik regelmatig stemmingswisselingen had ook omdat ik veel dingen voor mij kiezen heb gehad.
De huisarts heeft mij weer doorverwezen naar een psycholoog. Daarvoor zat ik ook al bij een psycholoog voor mijn angsten, wat ik toen heb afgerond, maar ook niet het gevoel kreeg dat er wat werd gedaan aan mijn andere problemen. De huisarts heeft vorige jaar nadrukkelijk ook bij gezet dat ik een andere psycholoog moest hebben en wat mijn problemen waren. In januari dit jaar eerst een intake gedaan dan daaruit werd geconstateerd dat ik trekken van een borderline zou hebben. Ik heb toen groepstherapie gevolgd wat weinig heeft geholpen. In die tijd kreeg ik ook een eetstoornis en dacht als ik af zou vallen dan zouden ze mij vast wel zien staan etc. Ik had een ideaalbeeld in mijn hoofd en ik begon minder te eten en viel wel af. Anorexia had ik niet. Maar in de groepstherapie heb ik uiteindelijk ook aangegeven waar ik mee kampte. Door die eetstoornis voelde ik mij wel redelijk goed. Misschien ook wel omdat ik iets probeerde te verbergen?

Uiteindelijk doorverwezen naar een eetstoorniskliniek en daar ben ik nu nog steeds voor in behandeling. Maar dat gaat echt puur om die eetstoornis en geen. Maar nog steeds is die vermoeidheid niet verdwenen.

Ik heb nu net 3 weken vakantie gehad en heb nog steeds niet het gevoel dat ik tot rust ben gekomen. Of dat de vakantie mij goed heeft gedaan. Ik ben een week op vakantie geweest en dacht eerst dat zou mij wel goed doen. Ook op vakantie was ik gewoon moe. Voor de vakantie dacht ik die vakantie zal mij vast goed doen en straks heb ik weer veel energie maar helaas.

Voor de vakantie had ik al dat veel dingen me energie kostten. Snel emotioneel, moe, nergens zin in hebben, en vooral denken aan rust. Ook werken zag ik tegen op, veel dingen werden me al te veel. Terwijl ik hét werk hartstikke leuk vind. Moeite om uit bed te komen en noem maar op. Ik dacht eerst als het straks mooi weer wordt, dan gaat het vast over maar helaas.

Maar nu? Nog steeds voel ik mij vermoeid. Net alsof mijn hele lichaam niet meer wil. Laatst bij de huisarts geweest omdat ik ontzettend last had van mijn onderrug, en spieren. Rontgenfotos laten maken, met de rug was er niks aan de hand, maar had wel een ernstige vorm van obstipatie en daarvoor medicijnen gekregen. Door die obstipatie kon mijn rugpijn ook komen. Maar helaas ging dat niet over. De huisarts zag ook dat het wat scheef stond, en nu ben ik wel onder behandeling van een fysio. Ik heb vaak laten bloedprikken, maar steeds is alles in orde. En vraag mij af wat ik nu nog allemaal kan doen.. ben nu gewoon nog steeds moe en het gevoel dat alles zoveel energie kost. Elke ochtend wordt ik moe wakker, soms geen zin om uit bed te komen, maar hoe dan ook, ik doe het wel. Als ik eenmaal uit bed ben, heb ik moeite met opstarten, heb soms momemten dat ik mij echt vermoeid voel. Ik blijf in beweging, eet gezond en zoek ontspanning.
Mijn zusje heeft afgelopen week 1 nachtje bij mij geslapen. Daar had ik wel zin in. Maar met mijn zusje een dagje weg geweest gisteren. Daar had ik wel zin in, maar na een tijd voelde ik mij echt vermoeid en snel buiten adem. En had last van hartkloppingen. Het liefst wou ik naar huis, ook omdat ik merkte dat ik last kreeg van mijn benen en mijn benen zeer deden. Maar ik liet mij niet kennen, en wou de sfeer ook niet verpesten aangezien ik mijn zusje ook niet vaak meer zie. Op een gegeven moment begon ik gewoon mee te slenteren.

Heb vaker als ik met iemand op pad ga, dat ik na een tijd echt naar huis wil omdat ik dan echt moe ben en geen zin er meer in heb, Terwijl ik eerst uren achter elkaar weg kon. Maar nu heb ik steeds vaker het gevoel dat mijn lichaam op is.

En als ik een dag iets meer energie heb, doe ik iets meer. Maar de volgende dagen moet ik echt bijkomen. Net alsof ik dan een soort griep heb gehad. Voel mij dan niet fit, beetje last van mijn keel en hoofdpijn. Net alsof ik echt heel zwaar heb getraind. Vaak als ik thuis ben, ben ik soms kapot en zou ik het liefst smiddags wel willen slapen. Maar ik ga dan juist naar buiten voor een frisse lucht. Door die vermoeidheid heb ik het gevoel dat veel dingen mij energie kosten. Daardoor ben ik ook prikkelbaarder en angstiger en kan ik elk moment wel huilen. Vaak kan ik mij moeilijk concentreren, of op woorden komen. Laatst wist ik een naam van een collega niet meer. In het begin dacht ik, het gaat wel over, we gaan gewoon door.

Volgende week moet ik weer werken na mijn 3 weken vakantie, maar daar zie ik een beetje tegen op, omdat ik moe ben en het gevoel heb dat mijn lichaam niet meer wil. Omdat ik snel moe ben en mezelf echt door de dag heen moet slepen. Ik vind dit zo vervelend en weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Het enigste wat ik denk is: Wat zou het heerlijk zijn om gewoon rust te hebben. Even weg van alles. Soms denk ik ook van, wat zou het fijn zijn om nergens aan hoeven te denken.
Ik ben al zo vaak bij de huisarts geweest, bloed laten prikken en heb al van alles al geprobeerd, van lezen tot ontspanning en noem maar op. Maar door dit ga ik ook meer piekeren, omdat ik vroeger zo veel energie had en mezelf nu niet echt meer terug ken.

Volgende week probeer ik nogmaals weer naar de huisarts te gaan, maar ik weet soms niet hoe ik dit moet aanpakken. En ik ben nog maar 31. Ik wil gewoon weer die energie terug, en die jonge vrolijke vrouw weer zijn..

Ik ben echt niet hier om te klagen maar ben nu even ten einde raad... hoe ik zoiets moet aanpakken of dat er iemand überhaupt naar mijn luistert.