Psyche
alle pijlers
sterke kinderwens 35 jaar en single. hoe nu verder?
maandag 3 juli 2017 om 14:29
Ik zag en zie mezelf altijd al moeder worden samen met een partner. Een veilige haven, een fijn gezin vormen. Nu na een een lange relatie weer een klein jaar single.
Mijn gezinswens is groot. En al een aantal maanden denk ik ook na over wat als.....wat als ik geen juiste partner tegenkom? Ga ik er dan alleen voor? Een een-oudergezin is ook een gezin.
Op dit moment zit ik in therapie, ik heb een angststoornis ontwikkeld en weet dat ik een chronische piekeraar ben. Het vervelende is juist dat ik oa angst heb om alleen en kinderloos achter te blijven dus bovenstaande vraagstuk maakt het wat complex.
De maakbaarheid tegenwoordig in deze wereld maakt het ook lastiger voor mij. Keuzestress.
Je kan immers kiezen om naar het ziekenhuis te gaan voor een spermadonor en heel veel vrouwen doen dit ook. Ze vervullen hun grootste wens.
Bovenstaande kan ik ook doen, maar voor mij voelt het nog niet goed. Het voelt dan alsof ik deze keuze vanuit mijn angst maak en niet vanuit liefde. Kan ik een kind zonder het te weten wie de biologische vader is laten opgroeien? Het lijkt me best raar dat je niet weet wie deze man is nl.
Heel veel vrouwen kiezen hiervoor. Ze gaan voor hun droom. Hoe komt het dat ik hier dan wel moeite mee heb?
Als ik hier niet voor kies en bv kinderloos blijf, hou ik miss altijd een pijnlijk gemis, en miss krijg ik ook wel spijt vooral als het bv steeds normaler is om dit te doen.
Het lijkt me zo naar voor het kind om geen vader te hebben. Altijd te moeten leven met de gedachte ik kom van een donor. Toch weet je ook niet hoe het leven gaat lopen. Voor hetzelfde geld krijg ik een superleuke vriend die een vaderfiguur is voor het kind en dat mijn kindje super happy is.
Maar het kan ook zo zijn dat het juist niet goed uitpakt.
Ik vind het gewoon nogal wat. Het is zo'n grote beslissing en je weet gewoon niet hoe het gaat lopen.
Zijn er andere vrouwen hier op het forum met dezelfde situatie?
Ik heb voor mezelf op dit moment besloten dat ik het liefste in een relatie een kindje wil krijgen. Ik ga hier wat actiever naar op zoek met hulp van een relatiebemiddelingsbureau ( een goede
.
Mocht ik 37/38 jaar zijn dan ga ik op zoek naar een bekende donor plus, of bv wensvader(s).
Het is een goede volgorde en eigenlijk zal het mij rust moeten geven. Toch blijft de angst wat als het niet lukt om een bekende donor te vinden en ik nog steeds niet 100% achter een onbekende spermadonor sta. Wat als ik spijt krijg als kinderloze vrouw etc. Spijt later omdat ik het gewoon prima had gekund als alleenstaande moeder,
Als ik denk aan mijn ongeboren kind, dan gun ik hem of haar ook een betrokken vader. Ik gun hem of haar zijn afkomst al op jonge leeftijd dus niet vanaf 16 jaar.
Als ik denk aan mezelf dan wil ik mijn grootste wens in vervulling laten gaan.
Zijn er ook vrouwen die niet voor kinderen hebben gekozen? Hoe groot deze wens ook was?
Als ik zeker zou weten dat ik zonder kinderen ook prima gelukkig kan zijn, dan zal dat me ook rust geven. Maar dat weet je gewoon nog niet,
Hopelijk zijn er wijze vrouwen hier op het forum die me tips en adviezen kunnen geven om mijn wens een beetje mer los te laten. Ik wil nl absoluut niet zo vele jaren in onzekerheid leven voor wat als het ergste misschien gaat gebeuren. Ik ben immers nog een aantal jaren vruchtbaar.
Alvast bedankt! Liefs
Mijn gezinswens is groot. En al een aantal maanden denk ik ook na over wat als.....wat als ik geen juiste partner tegenkom? Ga ik er dan alleen voor? Een een-oudergezin is ook een gezin.
Op dit moment zit ik in therapie, ik heb een angststoornis ontwikkeld en weet dat ik een chronische piekeraar ben. Het vervelende is juist dat ik oa angst heb om alleen en kinderloos achter te blijven dus bovenstaande vraagstuk maakt het wat complex.
De maakbaarheid tegenwoordig in deze wereld maakt het ook lastiger voor mij. Keuzestress.
Je kan immers kiezen om naar het ziekenhuis te gaan voor een spermadonor en heel veel vrouwen doen dit ook. Ze vervullen hun grootste wens.
Bovenstaande kan ik ook doen, maar voor mij voelt het nog niet goed. Het voelt dan alsof ik deze keuze vanuit mijn angst maak en niet vanuit liefde. Kan ik een kind zonder het te weten wie de biologische vader is laten opgroeien? Het lijkt me best raar dat je niet weet wie deze man is nl.
Heel veel vrouwen kiezen hiervoor. Ze gaan voor hun droom. Hoe komt het dat ik hier dan wel moeite mee heb?
Als ik hier niet voor kies en bv kinderloos blijf, hou ik miss altijd een pijnlijk gemis, en miss krijg ik ook wel spijt vooral als het bv steeds normaler is om dit te doen.
Het lijkt me zo naar voor het kind om geen vader te hebben. Altijd te moeten leven met de gedachte ik kom van een donor. Toch weet je ook niet hoe het leven gaat lopen. Voor hetzelfde geld krijg ik een superleuke vriend die een vaderfiguur is voor het kind en dat mijn kindje super happy is.
Maar het kan ook zo zijn dat het juist niet goed uitpakt.
Ik vind het gewoon nogal wat. Het is zo'n grote beslissing en je weet gewoon niet hoe het gaat lopen.
Zijn er andere vrouwen hier op het forum met dezelfde situatie?
Ik heb voor mezelf op dit moment besloten dat ik het liefste in een relatie een kindje wil krijgen. Ik ga hier wat actiever naar op zoek met hulp van een relatiebemiddelingsbureau ( een goede
.Mocht ik 37/38 jaar zijn dan ga ik op zoek naar een bekende donor plus, of bv wensvader(s).
Het is een goede volgorde en eigenlijk zal het mij rust moeten geven. Toch blijft de angst wat als het niet lukt om een bekende donor te vinden en ik nog steeds niet 100% achter een onbekende spermadonor sta. Wat als ik spijt krijg als kinderloze vrouw etc. Spijt later omdat ik het gewoon prima had gekund als alleenstaande moeder,
Als ik denk aan mijn ongeboren kind, dan gun ik hem of haar ook een betrokken vader. Ik gun hem of haar zijn afkomst al op jonge leeftijd dus niet vanaf 16 jaar.
Als ik denk aan mezelf dan wil ik mijn grootste wens in vervulling laten gaan.
Zijn er ook vrouwen die niet voor kinderen hebben gekozen? Hoe groot deze wens ook was?
Als ik zeker zou weten dat ik zonder kinderen ook prima gelukkig kan zijn, dan zal dat me ook rust geven. Maar dat weet je gewoon nog niet,
Hopelijk zijn er wijze vrouwen hier op het forum die me tips en adviezen kunnen geven om mijn wens een beetje mer los te laten. Ik wil nl absoluut niet zo vele jaren in onzekerheid leven voor wat als het ergste misschien gaat gebeuren. Ik ben immers nog een aantal jaren vruchtbaar.
Alvast bedankt! Liefs
dinsdag 4 juli 2017 om 14:30
TO ik ben 31 en word 32 in januari. Ik ben ook nog single en dol op kids. Heb ook vaker dan normaal gevoel van "ik wil ook". En denk ik ook soms "wat als ik de man niet tegenkom"....
Vorig jaar had ik dit meer en ook een angstig gevoel. Alsof ik iets verkeerd deed of misschien was er iets met mij?
Ik ben een enthousiast iemand en doelenjager. Maar deze droom-gevoel kon ik niet pakken. Het voelde en voelt ver weg.
Anyway het is best k*t soms en dit mag.
Ik hoor soms om me heen klagen over hun man en kind. En denk en voel dan echt, je weet niet hoe rijk je leven is.
Het is geen jaloers gevoel, maar meer van "wish I had that"...
Sommige zeiden hier al. Ik krijg ook vaak opmerking "jah dan moet je meer daten en harder op zoek gaan"....
Ergens hebben ze gelijk. Hij zal niet aanbellen.
Maar To na dus vele missen en denken wat ik wel niet misschien moet veranderen.
Ik laat het los , want geluk hangt niet af alleen van een partner en kind. Nu heb ik geen partner en kind. Wie weet in de toekomst.
Maar nu denk en voel ik...hey ik word happy als dingen onderneem en mensen ontmoet. Natuurlijk zou ij dolblij zijn als ik een partner tegenkom! Een maatje! En als hij ook kindje wil , natuurlijk thats perfect.
Wat ik wel meer aan het leren ben en aan het doen. Is genieten met mijzelf & accepteren hoe ik "nu" ben!
Niet "als ik een partner krijg dan ben ik compleet"..... "Als ik zoveel spaargeld heb da ben ik happy"... " als ik baby heb dan ben ik super"... Etc etc
Ik mis mijn vader ontzettend. Sinds hij overleden is op mijn 13e. Ik mis een vaderfiguur en voor mij was en is het een groot gemis. Het is een soort leeg plekje in me hart. Ik wens mijn kind een vader. Een vader die er is.
Als er 2 bijv ga koppel is en die willen met mij samen kind opvoeden! Ja, zeker wel!
Kind opvoeden in me uppie. Nee. Mits mijn leven zo loopt. Bijv man sterft door ziekte of er is een scheiding. Maar bewust nu zeggen, ik kies een sperma donor. Nee. Ik kan dat niet aan!
Gaykoppels
Waar kan ik die vinden? Of hoe? Haha
TO ik klets graag verder met jr hier of via PB... We zitten beetje in same boat
Ik wens je geduld(mezelf ook haha)
Vorig jaar had ik dit meer en ook een angstig gevoel. Alsof ik iets verkeerd deed of misschien was er iets met mij?
Ik ben een enthousiast iemand en doelenjager. Maar deze droom-gevoel kon ik niet pakken. Het voelde en voelt ver weg.
Anyway het is best k*t soms en dit mag.
Ik hoor soms om me heen klagen over hun man en kind. En denk en voel dan echt, je weet niet hoe rijk je leven is.
Het is geen jaloers gevoel, maar meer van "wish I had that"...
Sommige zeiden hier al. Ik krijg ook vaak opmerking "jah dan moet je meer daten en harder op zoek gaan"....
Ergens hebben ze gelijk. Hij zal niet aanbellen.
Maar To na dus vele missen en denken wat ik wel niet misschien moet veranderen.
Ik laat het los , want geluk hangt niet af alleen van een partner en kind. Nu heb ik geen partner en kind. Wie weet in de toekomst.
Maar nu denk en voel ik...hey ik word happy als dingen onderneem en mensen ontmoet. Natuurlijk zou ij dolblij zijn als ik een partner tegenkom! Een maatje! En als hij ook kindje wil , natuurlijk thats perfect.
Wat ik wel meer aan het leren ben en aan het doen. Is genieten met mijzelf & accepteren hoe ik "nu" ben!
Niet "als ik een partner krijg dan ben ik compleet"..... "Als ik zoveel spaargeld heb da ben ik happy"... " als ik baby heb dan ben ik super"... Etc etc
Ik mis mijn vader ontzettend. Sinds hij overleden is op mijn 13e. Ik mis een vaderfiguur en voor mij was en is het een groot gemis. Het is een soort leeg plekje in me hart. Ik wens mijn kind een vader. Een vader die er is.
Als er 2 bijv ga koppel is en die willen met mij samen kind opvoeden! Ja, zeker wel!
Kind opvoeden in me uppie. Nee. Mits mijn leven zo loopt. Bijv man sterft door ziekte of er is een scheiding. Maar bewust nu zeggen, ik kies een sperma donor. Nee. Ik kan dat niet aan!
Gaykoppels
Waar kan ik die vinden? Of hoe? Haha
TO ik klets graag verder met jr hier of via PB... We zitten beetje in same boat
Ik wens je geduld(mezelf ook haha)
dinsdag 4 juli 2017 om 16:59
Bedankt voor je reactie,
Op meerdangewenst kan je oproepjes plaatsen voor het zoeken naar wensvaders. Ik heb al 1 gesprek gehad met een koppel. En het klikte goed. Toch voelde ik me nog niet sterk genoeg hiervoor. Mijn gevoel gaf heel sterk aan hier ben je nog niet klaar voor en stiekem wil je het traditionele plaatje nog niet opgeven. Het bracht me echt tot mijn eigen verlangen....wat wil ik? En wat past bij mij? Dus het is zoiezo goed om te beginnen met onderzoeken.
Op meerdangewenst kan je oproepjes plaatsen voor het zoeken naar wensvaders. Ik heb al 1 gesprek gehad met een koppel. En het klikte goed. Toch voelde ik me nog niet sterk genoeg hiervoor. Mijn gevoel gaf heel sterk aan hier ben je nog niet klaar voor en stiekem wil je het traditionele plaatje nog niet opgeven. Het bracht me echt tot mijn eigen verlangen....wat wil ik? En wat past bij mij? Dus het is zoiezo goed om te beginnen met onderzoeken.
dinsdag 4 juli 2017 om 17:05
Ik merk ook steeds sterker dat als je luistert naar je eigen verlangens en deze er mag zijn in alle rust dat de uiteindelijke uitslag hoe het ook mag zijn Ok is. Dit omdat je echt bij jezelf bent gebleven.
Hoe moeilijk het soms ook is omdat je zo graag wilt. Wat voelt het beste voor mij en mijn evt toekomstig kindje?
Hoe moeilijk het soms ook is omdat je zo graag wilt. Wat voelt het beste voor mij en mijn evt toekomstig kindje?
vrijdag 7 juli 2017 om 10:24
Klopt. Maar ook wat kun jij aan zelf?
Als je bewust in je eentje kind gaat opvoeden. Dan moet het inderdaad goed voelen. En dat je er niet veel over twijfelt.
Aan de andere kant denk ik nu soms wel. Maakt een kind je leven echt mooier? Is het leven minder zonder een kind?
Dit is weer voor iedereen anders denk ik. Maar ik zie ook veel koppels of singles zonder kinderen. En die vind ik niet minder happy ofzo
Als je bewust in je eentje kind gaat opvoeden. Dan moet het inderdaad goed voelen. En dat je er niet veel over twijfelt.
Aan de andere kant denk ik nu soms wel. Maakt een kind je leven echt mooier? Is het leven minder zonder een kind?
Dit is weer voor iedereen anders denk ik. Maar ik zie ook veel koppels of singles zonder kinderen. En die vind ik niet minder happy ofzo
vrijdag 7 juli 2017 om 19:36
Jeetje TO, wat een dilemma... ik ben 36 en (net weer) single. Ik heb nooit zo'n enorme kinderwens gehad maar op deze leeftijd ga je toch denken he... Ik ben dol op kinderen, zou een goede moeder zijn maar ik wil het absoluut niet alleen doen. Ik weet zeker dat ik in m'n eentje (en dus overal alleen verantwoordelijk voor) niet goed meer voor mezelf kan zorgen, en ook niet voor een kind dan.
Ik zie om me heen zat moeders die op hun 38e, 39e nog hele gezonde kinderen hebben gekregen.
Als je het bewust alleen wil doen, kan dat natuurlijk. Maar met 35 heb je eigenlijk nog zat tijd om iemand te vinden die deze reis samen met je aan wil gaan. Je kan het niet voorspellen... doe wat voor jou goed voelt. Veel succes!
Ik zie om me heen zat moeders die op hun 38e, 39e nog hele gezonde kinderen hebben gekregen.
Als je het bewust alleen wil doen, kan dat natuurlijk. Maar met 35 heb je eigenlijk nog zat tijd om iemand te vinden die deze reis samen met je aan wil gaan. Je kan het niet voorspellen... doe wat voor jou goed voelt. Veel succes!
Het komt altijd weer goed...het kost alleen maar tijd
vrijdag 7 juli 2017 om 19:47
Eens, ga met jezelf aan de gang en in de tussentijd kun je op zoek naar een leuke partner voor jezelf. Dus niet zoeken naar de perfecte vader, dat is wat anders.
Wie weet wat er allemaal op je pad komt als je in therapie bent. Dat is de eerste stap die je nu moet zetten. Kind krijgen is hartstikke mooi en bijzonder maar doet ook wat met je psyche.
vrijdag 7 juli 2017 om 20:00
'Heel veel vrouwen gaan naar de spermabank, het wordt steeds normaler, tegenwoordig gaan single vrouwen al snel naar een spermabank...'
Het lijkt wel of je het over een uitzendbureau hebt. Volgens mij is een spermabank inzetten ook niet iets wat iemand zomaar doet, of wat door heel veel vrouwen gedaan wordt?
Het lijkt wel of je het over een uitzendbureau hebt. Volgens mij is een spermabank inzetten ook niet iets wat iemand zomaar doet, of wat door heel veel vrouwen gedaan wordt?
vrijdag 7 juli 2017 om 21:29
Snel ga je er in elk geval niet heen, de procedures duren behoorlijk lang, en de wachtlijsten zijn enorm. Mijn huisarts wist eigenlijk niet eens waar ze me naartoe door moest verwijzen, omdat ze het nog nooit eerder had meegemaakt. En dat is een huisarts in het 'alles kan, doe wat je wilt' Amsterdam. Dus nee, het is niet zo dat men massaal naar de spermabank rent of zo nee. Voor de overgrote meerderheid is het ook een behoorlijk proces, waarbij je echt afscheid moet nemen van het plaatje dat je altijd kn je hoofd had. Dat kost tijd, voor de meesten jaren. Dus het beeld dat mensen dit als lekker makkelijke oplossing zien herken ik totaal niet.Hetismogelijk schreef: ↑07-07-2017 20:00'Heel veel vrouwen gaan naar de spermabank, het wordt steeds normaler, tegenwoordig gaan single vrouwen al snel naar een spermabank...'
Het lijkt wel of je het over een uitzendbureau hebt. Volgens mij is een spermabank inzetten ook niet iets wat iemand zomaar doet, of wat door heel veel vrouwen gedaan wordt?
