Stress? Overspannen? Burn-Out?

Hoi allemaal,

Na een afstudeerstage van 8 maanden gelopen te hebben (in 2015) ben ik daarna fulltime (40 uur) in dienst gegaan bij diezelfde organisatie. Tijdens mijn stage waren ze niets anders dan lovend, maar sinds ik hier fulltime werk is dit dermate veranderd.

Het is een familiebedrijf en de bazen houden elkaar de hand boven het hoofd en als er iets fout gaat moet iemand hier de schuld van krijgen. Diegene ben ik. Het gaat er vaak over dat ik mensen onnodig zou betrekken in kwesties waarvan zij het werk naar mij delegeren. Dus eerst met zijn tweeën overleggen om vervolgens mij de uitvoering te laten doen. Wie betrekt wie er dan in zou je denken? Ik heb dit wel eens aangegeven, maar dit wordt zo weggewimpeld. Ook aangegeven dat ik teveel op mijn bordje had en merkte aan mezelf dat ik fouten ging maken. Mijn baas zei: 'Nee, je hebt niet teveel werk. Je moet maar een andere planning gaan maken'.

Sinds een aantal maanden zit ik niet meer lekker in mijn vel, ik heb het gevoel dat ik totaal mentaal ben afgebroken. Ik slaap niet meer, ik werk thuis door omdat ik het goed wil doen, ik wil niet meer dat zij zich denigrerend naar mij opstellen (zo krijg ik echt verschrikkelijke mails over wat ik wel niet allemaal fout doe etc., mijn bazin heeft me dom en dik genoemd, wel iets genuanceerder maar het kwam er wel op neer). Ook ga ik sociale contacten uit de weg, zo zeg ik al drie weken alles af omdat ik ook bang ben tegen hen uit te vallen, ik zie vaak vlekken voor mijn ogen etc.

De enige oplossing in mijn ogen is om te stoppen; nu komt het addertje onder het gras. Omdat ik altijd zo hard gewerkt heb binnen het bedrijf heb ik nooit mijn scriptie afgerond. Deze moet ik nu 1 juni inleveren en dan ben ik er hopelijk vanaf. Om mijn scriptie af te kunnen ronden heb ik het bedrijf nodig. Ook heb ik een appartement gekocht vorig jaar en hiervan draag ik de hypotheek alleen. Eerst dacht ik dat ik dit nog wel een paar maanden zou trekken en dán zou gaan solliciteren, maar ik kan niet meer. Ik ben op. 's Ochtends kom ik mijn bed niet uit en wanneer ik op het werk ben kan ik soms uren niets doen omdat ik niet weet wáár ik moet beginnen.

Mijn ouders en vriendinnen hebben me er op geattendeerd dat ik rust moet nemen, maar omdat ik met enige regelmaat ook nog naar school moet sta ik in de min met mijn vrije dagen. Ik weet het niet meer, ik denk dat ik het stadium van stress inmiddels gepasseerd ben en overspannen ben of een burn out heb. Vrijdag heb ik (na maanden wachten) een afspraak bij de huisarts.

Als iemand tips heeft hoe hiermee om te gaan, of met de negatieve werksfeer, of het verminderen van stress of iets dergelijks dan hoor ik dit heel graag.

Zijn geen dingen die je terug kan draaien, helaas. Daar was ik zelf ook al achtergekomen dat dat niet mijn slimste zet was.

@biol Wie weet Narcistische mensen die hun eigen fouten niet erkennen. Hoop doet leven zeggen ze dan, maar je hebt een punt met dat zij niet gaan veranderen.