Psyche
alle pijlers
Struisvogelen of toch met vol ornaat de ellende in?
donderdag 10 september 2009 om 18:01
Oké, na lang twijfelen toch maar besloten om een topic te openen.
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
donderdag 10 september 2009 om 18:08
Bam, je bent 100%.
110% misschien wel.
Ik ben geen lotgenoot en weet dus ook niet of de klap voor jou gaat komen of niet. Ik kan me voorstellen dat je die klap zo hard mogelijk uit de weg gaat eigenlijk. Ik denk dat ik dat ook zou doen.
Heeft je gezin moeite met jouw manier van omgaan met je ziekte? Willen zij wél met de klap aan de slag?
110% misschien wel.
Ik ben geen lotgenoot en weet dus ook niet of de klap voor jou gaat komen of niet. Ik kan me voorstellen dat je die klap zo hard mogelijk uit de weg gaat eigenlijk. Ik denk dat ik dat ook zou doen.
Heeft je gezin moeite met jouw manier van omgaan met je ziekte? Willen zij wél met de klap aan de slag?
donderdag 10 september 2009 om 18:11
Heftig hoor Bambi.
Ik lees dat je wel eens met een sociaal werker hebt gepraat, maar daar voor je gevoel weinig aan had. Mijn ervaring is dat je heel veel kunt hebben aan het praten met een professional (psycholoog), maar dat het wel een heel balangrijke voorwaarde is dat er een goeie klik is. Misschien is het de moeite waard om eens rond te kijken of je zo iemand kunt vinden.
Groot voordeel van het praten met een psycholoog vond ik dat ik niet het gevoel had iemand te belasten met mijn ellende. Mensen in je omgeving trekken zich jouw problemen te veel aan, je wilt je groot houden om hen te beschermen. Bij de psycholoog kon ik denken; ik betaal je hiervoor, het is je werk. Hierdoor kon ik zonder terughoudendheid mijn ei kwijt.
Ik ben er welliswaar met een heel ander verhaal terecht gekomen, maar had nooit verwacht dat ik er zoveel aan zou hebben, dan dat ik eraan heb gehad.
Ik lees dat je wel eens met een sociaal werker hebt gepraat, maar daar voor je gevoel weinig aan had. Mijn ervaring is dat je heel veel kunt hebben aan het praten met een professional (psycholoog), maar dat het wel een heel balangrijke voorwaarde is dat er een goeie klik is. Misschien is het de moeite waard om eens rond te kijken of je zo iemand kunt vinden.
Groot voordeel van het praten met een psycholoog vond ik dat ik niet het gevoel had iemand te belasten met mijn ellende. Mensen in je omgeving trekken zich jouw problemen te veel aan, je wilt je groot houden om hen te beschermen. Bij de psycholoog kon ik denken; ik betaal je hiervoor, het is je werk. Hierdoor kon ik zonder terughoudendheid mijn ei kwijt.
Ik ben er welliswaar met een heel ander verhaal terecht gekomen, maar had nooit verwacht dat ik er zoveel aan zou hebben, dan dat ik eraan heb gehad.
The time is now
donderdag 10 september 2009 om 18:14
Ik snap dat het je benauwd en het erg veel pijn doet dat je kinderen een zieke moeder hebben, of een die zelfs gaat overlijden
het is wel je taak je kinderen daar op een voorzichtige manier, op voor te bereiden!
je kop in het zand steken is geen optie
Al snap ik hem wel
het is wel je taak je kinderen daar op een voorzichtige manier, op voor te bereiden!
je kop in het zand steken is geen optie
Al snap ik hem wel
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 10 september 2009 om 18:15
Bambi, ik ben geen ervaringsdeskundige maar ik mag je wel even een knuf brengen toch?
Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je je deze manier van leven en hiermee omgaan hebt aangemeten. Hoeveel energie gaat er zitten in 24-7 bezig zijn met je ziek zijn?
Het leven leuk houden, zorgen dat je kinders hun ding kunnen blijven doen, dat zijn allemaal nuttige levens vervullingen.
En als de klap komt, dan handel je op dat moment zoals het komt!
Echte struisvogels zien de ernst van de zaak niet, ik denk dat jij die heel goed ziet. En je hebt voor jezelf een manier gevonden om ermee om te gaan. Way to go!!
Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je je deze manier van leven en hiermee omgaan hebt aangemeten. Hoeveel energie gaat er zitten in 24-7 bezig zijn met je ziek zijn?
Het leven leuk houden, zorgen dat je kinders hun ding kunnen blijven doen, dat zijn allemaal nuttige levens vervullingen.
En als de klap komt, dan handel je op dat moment zoals het komt!
Echte struisvogels zien de ernst van de zaak niet, ik denk dat jij die heel goed ziet. En je hebt voor jezelf een manier gevonden om ermee om te gaan. Way to go!!
donderdag 10 september 2009 om 18:23
Hoi Bamb.
Ik ben niet ziek maar heb het idee dat ik het precies hetzelfde zou aanpakken als jij nu doet. Het motto> zolang we er niet over lullen, is er niks aan de hand. Ik ben ervan overtuigt dat de mens er een ster in is zichzelf voor de gek te houden. En dat bedoel ik positief. Kijk, ziek ben je toch, maar ik heb het over je dagelijkse gevoel, waar je mee opstaat, waarmee je je beweegt tussen je gezin.
Ook moderne therapieen geven je gelijk> het is niet altijd goed om oud zeer op te rakelen, waar je zogenaamd doorheen moet. Dat kan de negatieve gevoelens alleen maar erger maken. Depressie ligt op de loer.
Wat ik al zei, ziek ben je zowiezo. Daar gaat niks van af. Maar volgens mij pak je het *je goed voelen* hartstikke goed aan.
Knuffel van je Nijnarella
Ik ben niet ziek maar heb het idee dat ik het precies hetzelfde zou aanpakken als jij nu doet. Het motto> zolang we er niet over lullen, is er niks aan de hand. Ik ben ervan overtuigt dat de mens er een ster in is zichzelf voor de gek te houden. En dat bedoel ik positief. Kijk, ziek ben je toch, maar ik heb het over je dagelijkse gevoel, waar je mee opstaat, waarmee je je beweegt tussen je gezin.
Ook moderne therapieen geven je gelijk> het is niet altijd goed om oud zeer op te rakelen, waar je zogenaamd doorheen moet. Dat kan de negatieve gevoelens alleen maar erger maken. Depressie ligt op de loer.
Wat ik al zei, ziek ben je zowiezo. Daar gaat niks van af. Maar volgens mij pak je het *je goed voelen* hartstikke goed aan.
Knuffel van je Nijnarella
donderdag 10 september 2009 om 18:46
Ik kan hiervandaan niet zien of jij nog een klap gaat krijgen of de boel gewoon accepteert, zonder dat er een klap komt.
Heb er wel bewondering voor dat je zo sterk blijft. Er zijn genoeg mensen die niet kunnen kiezen tussen sterk blijven of instorten, die hebben het té moeilijk met een dergelijke diagnose.
Ja.. het is al een beetje gezegd: realiseer je dat het niet alleen jouw ziekte is, maar dat je omgeving er ook mee zit. Zij hebben ook angst. Wat dat betreft is het wel goed om met elkaar te praten denk ik.
Heb er wel bewondering voor dat je zo sterk blijft. Er zijn genoeg mensen die niet kunnen kiezen tussen sterk blijven of instorten, die hebben het té moeilijk met een dergelijke diagnose.
Ja.. het is al een beetje gezegd: realiseer je dat het niet alleen jouw ziekte is, maar dat je omgeving er ook mee zit. Zij hebben ook angst. Wat dat betreft is het wel goed om met elkaar te praten denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 10 september 2009 om 18:52
Hee, wat fijn om nu al reacties te lezen. Ik heb zo zitten twijfelen of dit het forum op zou gooien of niet. (bang om vanavond/vannacht met malend hoofd te zitten want dit voelt al eng, om het zo in de openheid te gooien) maar tot nu toe valt het mee.
Leo,
Mijn man heeft gelukkig dezelfde methodiek. Die stopt het ook weg maar is er wel in praktische zin. Hij is thuis bij de kindjes als ik ziek ben en in bed lig, hij komt eerder naar huis van zijn werk als we naar z'huis moeten etc. Qua emotie hebben we niks aan elkaar. Hij stopt het weg en ik stop het weg. Maar soms steekt het bij mij de kop op (na gesprekjes met vrienden/familie of na z'huisbezoek met niet echt optimistische arts ofzo) en dan hebben wij echt niks aan elkaar. Het is voor mijn man te heftig, teveel. Het idee dát het mis kan gaan is voor hem ook een no-go-area. Waardoor ik me op die momenten wel eens totaal onbegrepen kan voelen maar het tegelijkertijd ook wel snap dat hij er zo'n moeite mee heeft. (want het is ook mijn mechanisme..) Hij is ook heel praktisch ingesteld. Heeft al uitgebreid gezocht naar een vaste au pair in huis voor als ik er tzt wellicht niet meer ben. Dat soort dingen. Aan de ene kant snap ik het volkomen, aan andere kant vind ik het stom. Want hoezó, als ik er niet meer ben? Ik ga niet dood! Dus dat gaat ook niet altijd over roosjes. Maar ik weet dat het hart op goede plek zit dus is het voor mijn gevoel even slikken en weer doorgaan.
Diaantje,
We lezen zo nu en dan voor uit kinderboeken (als we merken dat mijn ziek zijn even bij de kinderen 'speelt') die direkt of indirect over kanker of ziek zijn, gaan. Mijn kinderen zijn 8, 7 en 3 jaar. Voornamelijk de oudsten hebben af en toe heel confronterende vragen. Of ik doodga. Daar kan ik dan op antwoorden dat níemand weet wanneer-ie doorgaat, dat zij en wij hópelijk heeeeeeeeel oud en gelukkig worden. Ik weiger pertinent om hen hun onbezorgdheid af te nemen.
Dank je, Banba,
Klopt, wat je zegt. Er moet ook wel een klik zijn met een psych waarmee je praat. Die klik was er ook wel maar ik sloeg altijd compleet dicht. Had geen idee wat ik daar deed.
Dank voor de knuffel!
Leo,
Mijn man heeft gelukkig dezelfde methodiek. Die stopt het ook weg maar is er wel in praktische zin. Hij is thuis bij de kindjes als ik ziek ben en in bed lig, hij komt eerder naar huis van zijn werk als we naar z'huis moeten etc. Qua emotie hebben we niks aan elkaar. Hij stopt het weg en ik stop het weg. Maar soms steekt het bij mij de kop op (na gesprekjes met vrienden/familie of na z'huisbezoek met niet echt optimistische arts ofzo) en dan hebben wij echt niks aan elkaar. Het is voor mijn man te heftig, teveel. Het idee dát het mis kan gaan is voor hem ook een no-go-area. Waardoor ik me op die momenten wel eens totaal onbegrepen kan voelen maar het tegelijkertijd ook wel snap dat hij er zo'n moeite mee heeft. (want het is ook mijn mechanisme..) Hij is ook heel praktisch ingesteld. Heeft al uitgebreid gezocht naar een vaste au pair in huis voor als ik er tzt wellicht niet meer ben. Dat soort dingen. Aan de ene kant snap ik het volkomen, aan andere kant vind ik het stom. Want hoezó, als ik er niet meer ben? Ik ga niet dood! Dus dat gaat ook niet altijd over roosjes. Maar ik weet dat het hart op goede plek zit dus is het voor mijn gevoel even slikken en weer doorgaan.
Diaantje,
We lezen zo nu en dan voor uit kinderboeken (als we merken dat mijn ziek zijn even bij de kinderen 'speelt') die direkt of indirect over kanker of ziek zijn, gaan. Mijn kinderen zijn 8, 7 en 3 jaar. Voornamelijk de oudsten hebben af en toe heel confronterende vragen. Of ik doodga. Daar kan ik dan op antwoorden dat níemand weet wanneer-ie doorgaat, dat zij en wij hópelijk heeeeeeeeel oud en gelukkig worden. Ik weiger pertinent om hen hun onbezorgdheid af te nemen.
Dank je, Banba,
Klopt, wat je zegt. Er moet ook wel een klik zijn met een psych waarmee je praat. Die klik was er ook wel maar ik sloeg altijd compleet dicht. Had geen idee wat ik daar deed.
Dank voor de knuffel!
donderdag 10 september 2009 om 19:01
Ik lees uit sommige reacties dat ik er misschien juist wel goed mee omga. En dat is fijn om te lezen. Maar aan andere kant, doe ik dat wel? Ga ik er wel goed mee om?
Alle mensen in onze omgeving zijn zich ervan bewust (nadat ik of mijn man heb uitgelegd hoeveel moeite ik hiermee heb om erover te praten) dat ik er níet mee om kan gaan, dat er zo min mogelijk over gesproken moet worden omdat de klap zo groot is nadien.
Dus wat je uiteindelijk in de praktijk krijgt zijn over het algemeen best geforceerde reacties. Het is meer dan logisch dat mensen updates willen horen, bezorgd zijn, hulp willen aanbieden, het voor hen niet iets 'normaals' is. En ik dender daar overheen. Kap gesprekken daarover het liefste zo snel mogelijk af.
Of iemand die daar doorheen prikt en doorvraagt, krijgt een bijna jankende en tierende Bambi aan de lijn.
Dus het kan voor mezelf wel werken nu (voor hoelang?) maar ik weet bijna zeker dat mijn omgeving hier wel moeite mee heeft. Niemand die het zeggen zal, dat snap ik ook wel.
Alle mensen in onze omgeving zijn zich ervan bewust (nadat ik of mijn man heb uitgelegd hoeveel moeite ik hiermee heb om erover te praten) dat ik er níet mee om kan gaan, dat er zo min mogelijk over gesproken moet worden omdat de klap zo groot is nadien.
Dus wat je uiteindelijk in de praktijk krijgt zijn over het algemeen best geforceerde reacties. Het is meer dan logisch dat mensen updates willen horen, bezorgd zijn, hulp willen aanbieden, het voor hen niet iets 'normaals' is. En ik dender daar overheen. Kap gesprekken daarover het liefste zo snel mogelijk af.
Of iemand die daar doorheen prikt en doorvraagt, krijgt een bijna jankende en tierende Bambi aan de lijn.
Dus het kan voor mezelf wel werken nu (voor hoelang?) maar ik weet bijna zeker dat mijn omgeving hier wel moeite mee heeft. Niemand die het zeggen zal, dat snap ik ook wel.
donderdag 10 september 2009 om 19:03
Je hebt nu iets meer verteld.
Dat je het met je man niet kunt delen, in emotionele zin, lijkt me heel moeilijk.
Je komt over alsof je je groot houdt, maar er ondertussen wel een heel groot verdriet binnen in jou zit (en geheel terecht natuurlijk).
Dat je het met je man niet kunt delen, in emotionele zin, lijkt me heel moeilijk.
Je komt over alsof je je groot houdt, maar er ondertussen wel een heel groot verdriet binnen in jou zit (en geheel terecht natuurlijk).
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 10 september 2009 om 19:06
Mij lijkt dat ook heel lastig ja, niet kunnen delen met je man. Het is wel bijzonder dat jullie beiden van de struisvogelpolitiek zijn maar ook weer niet, als ik lees dat hij al van alles bedacht en geregeld heeft voor áls (God verhoede het) mis zou gaan.
Bam, ik vind je zo'n prachtwijf, ik wil niet dat je maalt of wakker ligt van hier. Dus geef goed aan wat je wel en niet wil bespreken he, wat je in je OP ook al schreef.....
Bam, ik vind je zo'n prachtwijf, ik wil niet dat je maalt of wakker ligt van hier. Dus geef goed aan wat je wel en niet wil bespreken he, wat je in je OP ook al schreef.....
donderdag 10 september 2009 om 19:28
Het is inderdaad fijn dat je iets meer informatie hebt gegeven. Bambi, huil jij wel eens? Heb je gehuild toen je te horen hebt gekregen? Heb je wel eens gehuild toen je een minder leuk gesprek had met een minder positieve dokter?
Een flinke huilbui zou voor jou wel eens een ijsbreker kunnen zijn. Dan laat je de emoties gaan die om dit vreselijke heen zitten, laat je de muren naar benenden en kun je gaan vóelen. Ik heb het idee dat je daaraan toe bent.
Het is doodeng ik weet het maar het is het enige wat ik je op dit moment vanaf mijn toetsenbord kan aanraden: Huil...Hard!!!!
Een flinke huilbui zou voor jou wel eens een ijsbreker kunnen zijn. Dan laat je de emoties gaan die om dit vreselijke heen zitten, laat je de muren naar benenden en kun je gaan vóelen. Ik heb het idee dat je daaraan toe bent.
Het is doodeng ik weet het maar het is het enige wat ik je op dit moment vanaf mijn toetsenbord kan aanraden: Huil...Hard!!!!
donderdag 10 september 2009 om 19:35
Misschien wil je op een andere manier uiting geven aan al die zorgen en zo die je wegstopt? Voor niet-praters bestaat er in de hulpverlening ook zo iets als psychomotorische therapie, speltherapie, muziektherapie, schilderen als therapie..
Het lijkt me wel belangrijk dat je een soort document van je zelf gaat bijhouden zodat je kinderen ten allen tijde te weten kunnen komen hoe jij voelt over bepaalde zaken die belangrijk voor hen en jou zijn, waar je mee zit, waar je blij van wordt, wat je wilt dat zij zeker van je zullen weten of 'moeten' aannemen, je wijsheid.
Er kan een dag komen dat ze je dit niet meer kunnen vragen. Kan voor ons allemaal, maar bij jou is die dreiging flink groter. En dan zullen ze blij zijn als je toch op een of andere manier je 'stem' hebt achtergelaten.
Verder kan ik me heel goed voorstellen dat je zoveel als mogelijk wilt doen alsof alles normaal is. Misschien 'moet' je dat ook wel om je leven leefbaar te houden. Pff, al die chemo's, en het besef dat je een zeer ernstige ziekte hebt, zijn al zwaar genoeg.
Mocht jouw omgeving andere behoeften hebben, dan kun je voor hen ook regelen dat ze wel ergens een uitlaatklep vinden, als dat niet bij jou is/helemaal kan. Met name je kinderen hebben dat soort 'verzorging' wel nodig.
Wat heb je dit ook op het forum goed verborgen..
Het lijkt me wel belangrijk dat je een soort document van je zelf gaat bijhouden zodat je kinderen ten allen tijde te weten kunnen komen hoe jij voelt over bepaalde zaken die belangrijk voor hen en jou zijn, waar je mee zit, waar je blij van wordt, wat je wilt dat zij zeker van je zullen weten of 'moeten' aannemen, je wijsheid.
Er kan een dag komen dat ze je dit niet meer kunnen vragen. Kan voor ons allemaal, maar bij jou is die dreiging flink groter. En dan zullen ze blij zijn als je toch op een of andere manier je 'stem' hebt achtergelaten.
Verder kan ik me heel goed voorstellen dat je zoveel als mogelijk wilt doen alsof alles normaal is. Misschien 'moet' je dat ook wel om je leven leefbaar te houden. Pff, al die chemo's, en het besef dat je een zeer ernstige ziekte hebt, zijn al zwaar genoeg.
Mocht jouw omgeving andere behoeften hebben, dan kun je voor hen ook regelen dat ze wel ergens een uitlaatklep vinden, als dat niet bij jou is/helemaal kan. Met name je kinderen hebben dat soort 'verzorging' wel nodig.
Wat heb je dit ook op het forum goed verborgen..
donderdag 10 september 2009 om 20:00
Lieve Bambi, als struisvogelen voor jou nu werkt, dan ga je er toch goed mee om? Er bestaat niet één manier van omgaan met dit zo grote issues, je doet het zoals het komt en je doet het zoals het werkt voor jou. Ik heb jarenlang gewerkt met mensen die levensbedreigend ziek zijn, en iedereen doet het anders. Ze hadden allemaal maar één ding, wat ze hetzelfde deden: niemand deed het verkeerd.
Wat belangrijk is is dat je goed voor ogen hebt waar je behoefte aan hebt, en dat je dat voor elkaar kan boksen. Heb jij behoefte aan negeren, verzwijgen, dan is het goed dat te ventileren aan je omgeving. Als mensen daar niet mee om kunnen gaan, kun je ze vragen iets meer afstand te nemen.
Dit gaat om jou en om jouw gezin. Je hebt het volste recht daar egoïstische keuzes in te maken, zolang jij en je gezin daarbij gebaat zijn. Maar wees dus wel eerlijk naar jezelf in wat je nodig hebt. En vraag je man dat ook te zijn. Als jullie dat voor elkaar niet helemaal kunnen betekenen, dan kan professionele hulp een welkome aanvulling zijn.
Maar professionele hulp inschakelen omdat je iets niet voelt of doet wat je volgens anderen wel zou moeten voelen of doen, dat werkt niet. Professionele hulp is er om jou en je gezin te geven wat je nodig hebt, niet om je dingen te geven waar je niet op zit te wachten.......
Wat belangrijk is is dat je goed voor ogen hebt waar je behoefte aan hebt, en dat je dat voor elkaar kan boksen. Heb jij behoefte aan negeren, verzwijgen, dan is het goed dat te ventileren aan je omgeving. Als mensen daar niet mee om kunnen gaan, kun je ze vragen iets meer afstand te nemen.
Dit gaat om jou en om jouw gezin. Je hebt het volste recht daar egoïstische keuzes in te maken, zolang jij en je gezin daarbij gebaat zijn. Maar wees dus wel eerlijk naar jezelf in wat je nodig hebt. En vraag je man dat ook te zijn. Als jullie dat voor elkaar niet helemaal kunnen betekenen, dan kan professionele hulp een welkome aanvulling zijn.
Maar professionele hulp inschakelen omdat je iets niet voelt of doet wat je volgens anderen wel zou moeten voelen of doen, dat werkt niet. Professionele hulp is er om jou en je gezin te geven wat je nodig hebt, niet om je dingen te geven waar je niet op zit te wachten.......
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 10 september 2009 om 20:49
Ha Bambi, ik weet niet hoe het is om ziek te zijn, maar wil alleen dit zeggen: dat je nu, als reuzestruisvogel, af en toe zo schrikt van dat gevoel dat op zo'n heftige manier bovenkomt, wil nog niet zeggen dat je later, mocht het echt slecht met je gaan (god forbid), ook in zo'n emotionele hel zou leven. Ik kan me zo voorstellen dat de menselijke geest dit soort nare dingen wil wegstoppen zolang het maar enigszins kan: lekker genieten van het leven, 'normaal' zijn. Maar ik denk dat als dat niet meer zou gaan, je best een omslagpunt zou kunnen meemaken waarin je juist heel eerlijk en realistisch bent en al dat afschuwelijke wel onder ogen zou kunnen zien. Als je dat eenmaal gedaan hebt is er nog steeds een onmetelijk groot verdriet, maar op een andere manier denk ik als dat weggedrukte verdriet wat nu af en toe met kracht naar de oppervlakte komt. Misschien toch meer rust dan, dat je het niet hoeft weg te stoppen. En dat je al die lieve mensen kunt toelaten.
Ik las hier (of elders) een paar maanden geleden over iemand die niet wilde weten voor zichzelf dat ze ziek was. Die had dus ook op haar sterfbed gewoon geen afscheid genomen van haar geliefden. Dat raakte me erg. Hoe kijk jij tegen zo'n vrouw aan? Gaat dat je te ver? Of kun je je dat voorstellen?
Je doet het goed. En dat je dit topic hebt geopend betekent misschien wel dat je langzaam richting dat omslagpunt beweegt. Alles op jouw manier en jouw tempo. Sterks!
Ik las hier (of elders) een paar maanden geleden over iemand die niet wilde weten voor zichzelf dat ze ziek was. Die had dus ook op haar sterfbed gewoon geen afscheid genomen van haar geliefden. Dat raakte me erg. Hoe kijk jij tegen zo'n vrouw aan? Gaat dat je te ver? Of kun je je dat voorstellen?
Je doet het goed. En dat je dit topic hebt geopend betekent misschien wel dat je langzaam richting dat omslagpunt beweegt. Alles op jouw manier en jouw tempo. Sterks!
donderdag 10 september 2009 om 21:10
Bam, ik vind helemaal niet dat je struisvogelt. Uit je verhaal lees ik dat jij op jouw manier met deze situatie omgaat.
Er is geen handboek met de 10 geboden voor om te gaan met kanker, praten ís niet voor iedereen zaligmakend. De klap komt bij de 1 in één keer keihard binnen, bij de ander weer in meerdere klappen.
Het enige dat ik weet van de mensen uit mijn omgeving is dat ze stuk voor stuk sterker waren dan ze dachten.
Als jij geen behoefte hebt aan die gesprekken, als dat de kwaliteit van jouw leven (en dat van je gezin) negatief beïnvloedt, kap ze dan af. Natuurlijk maken je geliefden zich zorgen. Maar dat hoeven ze niet op jouw schouders te leggen, jij hebt genoeg aan je hoofd.
Maak er het beste van en doe dat op jouw manier.
Er is geen handboek met de 10 geboden voor om te gaan met kanker, praten ís niet voor iedereen zaligmakend. De klap komt bij de 1 in één keer keihard binnen, bij de ander weer in meerdere klappen.
Het enige dat ik weet van de mensen uit mijn omgeving is dat ze stuk voor stuk sterker waren dan ze dachten.
Als jij geen behoefte hebt aan die gesprekken, als dat de kwaliteit van jouw leven (en dat van je gezin) negatief beïnvloedt, kap ze dan af. Natuurlijk maken je geliefden zich zorgen. Maar dat hoeven ze niet op jouw schouders te leggen, jij hebt genoeg aan je hoofd.
Maak er het beste van en doe dat op jouw manier.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 september 2009 om 21:14
Nijnerella, ik vind je lief trouwens. Altijd al gevonden.
Dank voor je woorden.
En Poezewoes ook.
Wat bedoel je concreet met 'mensen in je omgeving vragen om iets meer afstand te nemen'? Ik denk dat ik dat hen wel kan vragen maar dat ik daarmee hun emoties of onbezorgdheid niet weg haal. En ik weet wel dat dat eigenlijk mijn probleem niet is en dat ik grotere problemen heb om mee te dealen maar ik heb er ondertussen wel al vriendschappen door verloren. (ja ik weet het, stukje bij beetje geef ik steeds meer info..)
Vriendschappen die heel warm en goed voelden, die naar mijn idee een goede basis hadden, waarbij hulp werd geboden aan mij/ons gezin, waarin ik heel bewust continu waakzaam was om ervoor te zorgen dat de verhoudingen niet spaak liepen (dat ik niet alleen continu ontving maar ook zelf nog gáf, niet alleen materieel qua dankbetuiging maar ook als vriendin, als zij een luisterend oor nodig hadden of een arm om schouder) Maar uiteindelijk werkte dat kennelijk toch niet, werden er grote vraagtekens gezet bij mijn manier van verwerken, mijn poging tot bagatelliseren. Waardoor de situatie ontstond dat zij er meer problemen mee hadden dan ik, ik mezelf moest verantwoorden als ik langs de kant van het voetbalveld stond (voetbal zoon) terwijl ik net een paar dagen ziek was geweest, maar me nu wel goed genoeg voelde om naar zoon te kijken, en meer van dat soort situaties. Heel bemoederend en belerend. Heel heel heel vermoeiend allemaal.) En daarna werd de vriendschap van hun kant beeindigd zelfs.
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Maar ik merk wel dat ik nu - bij nieuwe vriendschappen en die maak ik snel, woon in een nieuw dorp- erg op mijn hoede ben. In hoeverre ik nog iets vertel, mezelf in hou.
Het 'struisvogelen' gaat in nieuwe vriendschappen ook tegen me werken, zeg maar. Want ik ben zelf ook een beetje de kluts kwijt nu, in wat wel en wat niet kan of mag.
Dank voor je woorden.
En Poezewoes ook.
Wat bedoel je concreet met 'mensen in je omgeving vragen om iets meer afstand te nemen'? Ik denk dat ik dat hen wel kan vragen maar dat ik daarmee hun emoties of onbezorgdheid niet weg haal. En ik weet wel dat dat eigenlijk mijn probleem niet is en dat ik grotere problemen heb om mee te dealen maar ik heb er ondertussen wel al vriendschappen door verloren. (ja ik weet het, stukje bij beetje geef ik steeds meer info..)
Vriendschappen die heel warm en goed voelden, die naar mijn idee een goede basis hadden, waarbij hulp werd geboden aan mij/ons gezin, waarin ik heel bewust continu waakzaam was om ervoor te zorgen dat de verhoudingen niet spaak liepen (dat ik niet alleen continu ontving maar ook zelf nog gáf, niet alleen materieel qua dankbetuiging maar ook als vriendin, als zij een luisterend oor nodig hadden of een arm om schouder) Maar uiteindelijk werkte dat kennelijk toch niet, werden er grote vraagtekens gezet bij mijn manier van verwerken, mijn poging tot bagatelliseren. Waardoor de situatie ontstond dat zij er meer problemen mee hadden dan ik, ik mezelf moest verantwoorden als ik langs de kant van het voetbalveld stond (voetbal zoon) terwijl ik net een paar dagen ziek was geweest, maar me nu wel goed genoeg voelde om naar zoon te kijken, en meer van dat soort situaties. Heel bemoederend en belerend. Heel heel heel vermoeiend allemaal.) En daarna werd de vriendschap van hun kant beeindigd zelfs.
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Maar ik merk wel dat ik nu - bij nieuwe vriendschappen en die maak ik snel, woon in een nieuw dorp- erg op mijn hoede ben. In hoeverre ik nog iets vertel, mezelf in hou.
Het 'struisvogelen' gaat in nieuwe vriendschappen ook tegen me werken, zeg maar. Want ik ben zelf ook een beetje de kluts kwijt nu, in wat wel en wat niet kan of mag.
donderdag 10 september 2009 om 21:17
quote:Bambi schreef op 10 september 2009 @ 19:01:
Ik lees uit sommige reacties dat ik er misschien juist wel goed mee omga. En dat is fijn om te lezen. Maar aan andere kant, doe ik dat wel? Ga ik er wel goed mee om?
Alle mensen in onze omgeving zijn zich ervan bewust (nadat ik of mijn man heb uitgelegd hoeveel moeite ik hiermee heb om erover te praten) dat ik er níet mee om kan gaan, dat er zo min mogelijk over gesproken moet worden omdat de klap zo groot is nadien.
Dus wat je uiteindelijk in de praktijk krijgt zijn over het algemeen best geforceerde reacties. Het is meer dan logisch dat mensen updates willen horen, bezorgd zijn, hulp willen aanbieden, het voor hen niet iets 'normaals' is. En ik dender daar overheen. Kap gesprekken daarover het liefste zo snel mogelijk af.
Of iemand die daar doorheen prikt en doorvraagt, krijgt een bijna jankende en tierende Bambi aan de lijn.
Dus het kan voor mezelf wel werken nu (voor hoelang?) maar ik weet bijna zeker dat mijn omgeving hier wel moeite mee heeft. Niemand die het zeggen zal, dat snap ik ook wel.
Bam, ik heb een paar keer in de schoenen van de 'omstanders' gestaan. En dat is zo zwaar kut, dat wil je niet weten. Je wilt zo graag iets doen, je wilt er zo graag over praten, je voelt je zo machteloos.
En toch he, toch heb ik beide keren geweten dat ik me aan moest passen aan de zieke en niet andersom.
Aan mijn broer die er (in ieder geval met mij) niet over sprak en net zo goed aan mijn zus die het van de spirituele kant bekeek. Allebei mijn ding niet, maar dat was mijn probleem.
En dat gezeik over die klap, wie heeft dat toch bedacht?
Ik lees uit sommige reacties dat ik er misschien juist wel goed mee omga. En dat is fijn om te lezen. Maar aan andere kant, doe ik dat wel? Ga ik er wel goed mee om?
Alle mensen in onze omgeving zijn zich ervan bewust (nadat ik of mijn man heb uitgelegd hoeveel moeite ik hiermee heb om erover te praten) dat ik er níet mee om kan gaan, dat er zo min mogelijk over gesproken moet worden omdat de klap zo groot is nadien.
Dus wat je uiteindelijk in de praktijk krijgt zijn over het algemeen best geforceerde reacties. Het is meer dan logisch dat mensen updates willen horen, bezorgd zijn, hulp willen aanbieden, het voor hen niet iets 'normaals' is. En ik dender daar overheen. Kap gesprekken daarover het liefste zo snel mogelijk af.
Of iemand die daar doorheen prikt en doorvraagt, krijgt een bijna jankende en tierende Bambi aan de lijn.
Dus het kan voor mezelf wel werken nu (voor hoelang?) maar ik weet bijna zeker dat mijn omgeving hier wel moeite mee heeft. Niemand die het zeggen zal, dat snap ik ook wel.
Bam, ik heb een paar keer in de schoenen van de 'omstanders' gestaan. En dat is zo zwaar kut, dat wil je niet weten. Je wilt zo graag iets doen, je wilt er zo graag over praten, je voelt je zo machteloos.
En toch he, toch heb ik beide keren geweten dat ik me aan moest passen aan de zieke en niet andersom.
Aan mijn broer die er (in ieder geval met mij) niet over sprak en net zo goed aan mijn zus die het van de spirituele kant bekeek. Allebei mijn ding niet, maar dat was mijn probleem.
En dat gezeik over die klap, wie heeft dat toch bedacht?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 september 2009 om 21:35
Bambi, eerst een
Zonder mijn eigen verhaal nu hier volledig uit de doeken te doen, toch even, om een vergelijking te maken. Die, zoals alle vergelijkingen, ook zeker mank zal gaan.
Bijna 13 jaar geleden heb ik na een voldragen zwangerschap een tweeling verloren. Al heel snel daarna wilde ik zoveel mogelijk mijn oude leven weer oppakken. Ik wilde voorkomen dat mensen tot in lengte van dagen over mij zouden praten op een manier van: Je weet wel, Solomio, die van die tweeling. Ik wilde Solomio zijn, die o.a. toevallig een tweeling heeft verloren en daar soms veel verdriet van heeft, maar die net zo vaak gewoon lol heeft, of gewoon een stikchaggerijnige bui heeft, of... of......
Zeker de eerste jaren heb ik heel vaak van mensen de 'waarschuwing' gekregen dat 'de klap' nog wel zou komen. Hij moet nog komen.
Ik heb ook een soort 'struisvogelpolitiek' toegepast, alleen heb ik dat heel anders ervaren. Het verdriet was zo onmenselijk groot, dat dat niet in één keer gevoeld kon worden. In de loop van de jaren heb ik er steeds stukjes van gevoeld en doorleefd en op die manier heb ik het verwerkt. Niet in één keer, maar in heel veel kleine stukjes.
Ik kan me voorstellen dat jouw angst en verdriet ook te groot zijn om in één keer te voelen en dat je het daarom wel móét wegstoppen, afdekken, anders draai je door. En de keren dat het toch doorbreekt, leveren weer een klein stukje meer verwerking of acceptatie op, zodat je weer even verder kunt. Totdat zich weer een nieuw stukje opdringt.
Groot verschil is natuurlijk dat er bij mij iets naars is gebeurd, dat verwerkt moest worden. Bij jou is het niet afgesloten, maar gaat het door. Waarschijnlijk gepaard met steeds meer dingen die niet meer gaan, waardoor je angst en je verdriet steeds weer veranderen en een stukje groter worden.
Als ik jou zo lees, kan ik me bijna niet voorstellen dat 'de klap' op een dag komt, want volgens mij weet je heel goed hoe het ervoor staat en wat er allemaal komen gaat of komen kan. Dan kun je nu natuurlijk al in je bed gaan liggen, in afwachting van alles wat er nog komt, of je kunt met de dingen die nog wel gaan en de energie die je nog wel hebt, ervoor zorgen dat je je leven zo prettig mogelijk inricht. Dat vind ik geen struisvogelpolitiek, maar gewoon het beste ervan maken.
Zonder mijn eigen verhaal nu hier volledig uit de doeken te doen, toch even, om een vergelijking te maken. Die, zoals alle vergelijkingen, ook zeker mank zal gaan.
Bijna 13 jaar geleden heb ik na een voldragen zwangerschap een tweeling verloren. Al heel snel daarna wilde ik zoveel mogelijk mijn oude leven weer oppakken. Ik wilde voorkomen dat mensen tot in lengte van dagen over mij zouden praten op een manier van: Je weet wel, Solomio, die van die tweeling. Ik wilde Solomio zijn, die o.a. toevallig een tweeling heeft verloren en daar soms veel verdriet van heeft, maar die net zo vaak gewoon lol heeft, of gewoon een stikchaggerijnige bui heeft, of... of......
Zeker de eerste jaren heb ik heel vaak van mensen de 'waarschuwing' gekregen dat 'de klap' nog wel zou komen. Hij moet nog komen.
Ik heb ook een soort 'struisvogelpolitiek' toegepast, alleen heb ik dat heel anders ervaren. Het verdriet was zo onmenselijk groot, dat dat niet in één keer gevoeld kon worden. In de loop van de jaren heb ik er steeds stukjes van gevoeld en doorleefd en op die manier heb ik het verwerkt. Niet in één keer, maar in heel veel kleine stukjes.
Ik kan me voorstellen dat jouw angst en verdriet ook te groot zijn om in één keer te voelen en dat je het daarom wel móét wegstoppen, afdekken, anders draai je door. En de keren dat het toch doorbreekt, leveren weer een klein stukje meer verwerking of acceptatie op, zodat je weer even verder kunt. Totdat zich weer een nieuw stukje opdringt.
Groot verschil is natuurlijk dat er bij mij iets naars is gebeurd, dat verwerkt moest worden. Bij jou is het niet afgesloten, maar gaat het door. Waarschijnlijk gepaard met steeds meer dingen die niet meer gaan, waardoor je angst en je verdriet steeds weer veranderen en een stukje groter worden.
Als ik jou zo lees, kan ik me bijna niet voorstellen dat 'de klap' op een dag komt, want volgens mij weet je heel goed hoe het ervoor staat en wat er allemaal komen gaat of komen kan. Dan kun je nu natuurlijk al in je bed gaan liggen, in afwachting van alles wat er nog komt, of je kunt met de dingen die nog wel gaan en de energie die je nog wel hebt, ervoor zorgen dat je je leven zo prettig mogelijk inricht. Dat vind ik geen struisvogelpolitiek, maar gewoon het beste ervan maken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 september 2009 om 21:38
Dit topic maakt al emoties bij me los, moet je nagaan. Maar nu kan het, Bambo is weg vanavond en ik heb er een tijdje op gebroed, of ik dit wil delen. Maar vind het echt heel fijn om jullie reacties te lezen.
Ik weet het niet, Langkous, dat van die klap. Ik ben er zo bang voor. Ik krijg het al te kwaad als mensen slechts even ernaar vragen en lief zijn. Laat ik niet merken, alles is gaat prima zeg maar. Altijd. Omdat ik niet het verdriet en machteloosheid wil zien in die ogen want die komen loeihard bij me binnen en dan voel ik ze nog dagenlang óók, maar dan tig keer zo hard.
Djiez, wat gebeurt er als ik zeg dat het níet goed gaat? Wat gebeurt er als ik alles toe ga laten? Ik moet er echt niet aan denken. Ik denk dat het dan echt einde oefening is.
Ik ben er ook erg van overtuigd dat mentaal sterk zijn heel belangrijk is voor je herstel. Hoe harder je uitspreekt dat je hoofdpijn hebt, hoe aanweziger die hoofdpijn wordt.
Als ik geen kinderen en gezin had gehad, dan had ik nu iedere avond tot ver sluitingstijd dansend op een bar gestaan. Echt waar.
Mamzelle,
Ik heb boekjes gemaakt voor de kinderen, vorig jaar al. Toen was de prognose heel afgrijselijk, levensverwachting van maximaal anderhalf a twee jaar. Dan zou de boel al in zoverre uitgezaaid zijn.. Ik ben boekjes gaan maken voor de kinderen, die hou ik nog dagelijks bij. Ik heb een hele mooie ring gekocht voor mijn dochter, voor als ze 18 wordt en ik dat wellicht niet meer mee kan maken, met een mooie brief erbij.
Dat soort dingen. De kinderen zullen genoeg hebben om te weten hoeveel hun moeder van hen hield.
Ik weet het niet, Langkous, dat van die klap. Ik ben er zo bang voor. Ik krijg het al te kwaad als mensen slechts even ernaar vragen en lief zijn. Laat ik niet merken, alles is gaat prima zeg maar. Altijd. Omdat ik niet het verdriet en machteloosheid wil zien in die ogen want die komen loeihard bij me binnen en dan voel ik ze nog dagenlang óók, maar dan tig keer zo hard.
Djiez, wat gebeurt er als ik zeg dat het níet goed gaat? Wat gebeurt er als ik alles toe ga laten? Ik moet er echt niet aan denken. Ik denk dat het dan echt einde oefening is.
Ik ben er ook erg van overtuigd dat mentaal sterk zijn heel belangrijk is voor je herstel. Hoe harder je uitspreekt dat je hoofdpijn hebt, hoe aanweziger die hoofdpijn wordt.
Als ik geen kinderen en gezin had gehad, dan had ik nu iedere avond tot ver sluitingstijd dansend op een bar gestaan. Echt waar.
Mamzelle,
Ik heb boekjes gemaakt voor de kinderen, vorig jaar al. Toen was de prognose heel afgrijselijk, levensverwachting van maximaal anderhalf a twee jaar. Dan zou de boel al in zoverre uitgezaaid zijn.. Ik ben boekjes gaan maken voor de kinderen, die hou ik nog dagelijks bij. Ik heb een hele mooie ring gekocht voor mijn dochter, voor als ze 18 wordt en ik dat wellicht niet meer mee kan maken, met een mooie brief erbij.
Dat soort dingen. De kinderen zullen genoeg hebben om te weten hoeveel hun moeder van hen hield.
donderdag 10 september 2009 om 21:43
Dank je voor je verhaal, Solomio. Je hoort dat zo weinig tot nooit, dat verwerken ook in hapklare brokken kan. Kennelijk kan dat dus. Misschien geldt voor mij nu wel dat de mensch het meeste lijdt onder het lijden dat hij vreest? Maar wat gebeurt er als ik die muur weg haal? Ik weet heel goed dat die er is en ik zet 'm bewust ook. Waardoor ik me weer een soort van schuldig voel naar de mensen om heen etc etc etc. Pffff..
