Psyche
alle pijlers
Struisvogelen of toch met vol ornaat de ellende in?
donderdag 10 september 2009 om 18:01
Oké, na lang twijfelen toch maar besloten om een topic te openen.
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
donderdag 10 september 2009 om 21:45
donderdag 10 september 2009 om 21:48
quote:Bambi schreef op 10 september 2009 @ 21:14:
Nijnerella, ik vind je lief trouwens. Altijd al gevonden.
Dank voor je woorden.
En Poezewoes ook.
Wat bedoel je concreet met 'mensen in je omgeving vragen om iets meer afstand te nemen'? Ik denk dat ik dat hen wel kan vragen maar dat ik daarmee hun emoties of onbezorgdheid niet weg haal. En ik weet wel dat dat eigenlijk mijn probleem niet is en dat ik grotere problemen heb om mee te dealen maar ik heb er ondertussen wel al vriendschappen door verloren. (ja ik weet het, stukje bij beetje geef ik steeds meer info..)
Vriendschappen die heel warm en goed voelden, die naar mijn idee een goede basis hadden, waarbij hulp werd geboden aan mij/ons gezin, waarin ik heel bewust continu waakzaam was om ervoor te zorgen dat de verhoudingen niet spaak liepen (dat ik niet alleen continu ontving maar ook zelf nog gáf, niet alleen materieel qua dankbetuiging maar ook als vriendin, als zij een luisterend oor nodig hadden of een arm om schouder) Maar uiteindelijk werkte dat kennelijk toch niet, werden er grote vraagtekens gezet bij mijn manier van verwerken, mijn poging tot bagatelliseren. Waardoor de situatie ontstond dat zij er meer problemen mee hadden dan ik, ik mezelf moest verantwoorden als ik langs de kant van het voetbalveld stond (voetbal zoon) terwijl ik net een paar dagen ziek was geweest, maar me nu wel goed genoeg voelde om naar zoon te kijken, en meer van dat soort situaties. Heel bemoederend en belerend. Heel heel heel vermoeiend allemaal.) En daarna werd de vriendschap van hun kant beeindigd zelfs.
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Maar ik merk wel dat ik nu - bij nieuwe vriendschappen en die maak ik snel, woon in een nieuw dorp- erg op mijn hoede ben. In hoeverre ik nog iets vertel, mezelf in hou.
Het 'struisvogelen' gaat in nieuwe vriendschappen ook tegen me werken, zeg maar. Want ik ben zelf ook een beetje de kluts kwijt nu, in wat wel en wat niet kan of mag.
Je stelt mij een vraag, maar je geeft zelf het antwoord al. Het enige verschil is, dat je mensen zélf vraagt om afstand te nemen, in plaats van dat je er eerst energie in stopt, die je niet hebt, en ze dan alsnog afstand nemen.....
Steek je energie in mensen die je geen energie kosten. Of je net zoveel energie opleveren, als ze je kosten.
Je ziek zijn zuigt genoeg. Daar heb je geen extra energievreters bij nodig. En jij bent vrouw, mens, genoeg om dat onderscheid te kunnen maken.
Vertrouw op jezelf, je eigen intuïtie, je eigen beoordelingsvermogen, om te schiften wie er wel en wie er niet niet nu in je leven dichtbij staan.
Nijnerella, ik vind je lief trouwens. Altijd al gevonden.
Dank voor je woorden.
En Poezewoes ook.
Wat bedoel je concreet met 'mensen in je omgeving vragen om iets meer afstand te nemen'? Ik denk dat ik dat hen wel kan vragen maar dat ik daarmee hun emoties of onbezorgdheid niet weg haal. En ik weet wel dat dat eigenlijk mijn probleem niet is en dat ik grotere problemen heb om mee te dealen maar ik heb er ondertussen wel al vriendschappen door verloren. (ja ik weet het, stukje bij beetje geef ik steeds meer info..)
Vriendschappen die heel warm en goed voelden, die naar mijn idee een goede basis hadden, waarbij hulp werd geboden aan mij/ons gezin, waarin ik heel bewust continu waakzaam was om ervoor te zorgen dat de verhoudingen niet spaak liepen (dat ik niet alleen continu ontving maar ook zelf nog gáf, niet alleen materieel qua dankbetuiging maar ook als vriendin, als zij een luisterend oor nodig hadden of een arm om schouder) Maar uiteindelijk werkte dat kennelijk toch niet, werden er grote vraagtekens gezet bij mijn manier van verwerken, mijn poging tot bagatelliseren. Waardoor de situatie ontstond dat zij er meer problemen mee hadden dan ik, ik mezelf moest verantwoorden als ik langs de kant van het voetbalveld stond (voetbal zoon) terwijl ik net een paar dagen ziek was geweest, maar me nu wel goed genoeg voelde om naar zoon te kijken, en meer van dat soort situaties. Heel bemoederend en belerend. Heel heel heel vermoeiend allemaal.) En daarna werd de vriendschap van hun kant beeindigd zelfs.
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Maar ik merk wel dat ik nu - bij nieuwe vriendschappen en die maak ik snel, woon in een nieuw dorp- erg op mijn hoede ben. In hoeverre ik nog iets vertel, mezelf in hou.
Het 'struisvogelen' gaat in nieuwe vriendschappen ook tegen me werken, zeg maar. Want ik ben zelf ook een beetje de kluts kwijt nu, in wat wel en wat niet kan of mag.
Je stelt mij een vraag, maar je geeft zelf het antwoord al. Het enige verschil is, dat je mensen zélf vraagt om afstand te nemen, in plaats van dat je er eerst energie in stopt, die je niet hebt, en ze dan alsnog afstand nemen.....
Steek je energie in mensen die je geen energie kosten. Of je net zoveel energie opleveren, als ze je kosten.
Je ziek zijn zuigt genoeg. Daar heb je geen extra energievreters bij nodig. En jij bent vrouw, mens, genoeg om dat onderscheid te kunnen maken.
Vertrouw op jezelf, je eigen intuïtie, je eigen beoordelingsvermogen, om te schiften wie er wel en wie er niet niet nu in je leven dichtbij staan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 10 september 2009 om 21:51
Ik denk dat muren echt niet altijd slecht zijn. Zeker als je je bewust bent van die muur. En die angst, wat er gebeurt als die muur verdwijnt, die herken ik wel. Maar je hebt die muur zelf gebouwd en zolang niemand er een bom onder legt ben jij de baas over die muur.
Wel kan ik me voorstellen dat in jouw geval het risico dat iemand die bom plaatst (een slechte prognose van een arts o.i.d.) best wel groot is. Mij heeft het geholpen om me voor te stellen wat er zou gebeuren als ik zou 'instorten'. Ik had toen geen kinderen om voor te zorgen en ik denk wel dat dat enorm scheelt. Maar toch, stel dat je volledig instort. Wat dan? Je jankt je de ogen uit je kop, je gooit je hele servies aan barrels, en dan kom je wel weer tot jezelf. Je komt zo krachtig over, dat ik echt denk dat je ook dan weer een manier zult vinden om op te krabbelen. Maar tot die tijd zul je af en toe enorm besprongen worden door die angst. Idd voor iets dat mss nooit gaat komen.
Wel kan ik me voorstellen dat in jouw geval het risico dat iemand die bom plaatst (een slechte prognose van een arts o.i.d.) best wel groot is. Mij heeft het geholpen om me voor te stellen wat er zou gebeuren als ik zou 'instorten'. Ik had toen geen kinderen om voor te zorgen en ik denk wel dat dat enorm scheelt. Maar toch, stel dat je volledig instort. Wat dan? Je jankt je de ogen uit je kop, je gooit je hele servies aan barrels, en dan kom je wel weer tot jezelf. Je komt zo krachtig over, dat ik echt denk dat je ook dan weer een manier zult vinden om op te krabbelen. Maar tot die tijd zul je af en toe enorm besprongen worden door die angst. Idd voor iets dat mss nooit gaat komen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 september 2009 om 22:04
En wat de omgeving betreft: het cliché 'in nood leer je je vrienden kennen' is niet voor niks een cliché. Het is zo waar. In nood kunnen er enorme verschuivingen in je adresboek optreden. Van sommige mensen kan je dat heel erg tegenvallen, van anderen kan het zelfs wel een soort opluchting betekenen. Maar in alle gevallen zullen er ook weer nieuwe adressen in je adresboek verschijnen.
Ik merkte destijds dat ik echt bikkelhard was in sommige opzichten. Mensen waar ik niks aan had, hoppa, weg ermee. Waardoor de mensen waar ik wel wat aan had veel waardevoller gingen voelen. Want in sommige situaties kun je er gewoon een tijd(je) niet zijn voor de anderen. Dat hebben ze maar te begrijpen. Ik kan ook heel lief zijn hoor.
Ik merkte destijds dat ik echt bikkelhard was in sommige opzichten. Mensen waar ik niks aan had, hoppa, weg ermee. Waardoor de mensen waar ik wel wat aan had veel waardevoller gingen voelen. Want in sommige situaties kun je er gewoon een tijd(je) niet zijn voor de anderen. Dat hebben ze maar te begrijpen. Ik kan ook heel lief zijn hoor.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 10 september 2009 om 22:07
Dank je, Poez. Ik weet het, ik gooi ook geen energie meer in vriendschappen die moeizaam gaan ofzo. Maar nu met prille vriendschappen in dit dorp merk ik dat het een soort trauma'tje is geworden ofzo. Klinkt heftiger dan ik bedoel, het is meer dat ik de verhouding kwijt ben qua 'een klein beetje jezelf laten zien' en 'alles gaat prima!' en wat te doen met de reactie die daaruit volgt etc. Van bestaande vriendschappen weet ik ondertussen dat mijn wens gerespecteerd wordt en er af en toe wel naar gevraagd wordt maar ook over andere dingen gesproken wordt. Dat het geen big deal gemaakt wordt, zeg maar. Ik heb liever dat het als een griepje wordt gezien.
Wat grappig dat je dat zegt, Star.
Ik hou het forum tot nu toe ook heel bewust als soort van toevluchtsoord, een plek waar ik gewoon Bambi ben, niet ziek en zielig enzo. Een aangename afwisseling met real life.
Dat vond ik ook zo eng aan het openen van een topic. Natuurlijk zitten er angsten in me, die zijn onbeschrijfelijk groot. En niet eens onrealistisch. Maar het opschrijven is al zo 'definitief'. En dan de reacties.. En daarna, hoe kun je ooit een leuke felle discussie instappen dan? Iemand die zo ziek en zielig is wordt zelden tegengesproken..
Pffff, ik ben blij met deze stap, dit topic. Maar gaat niet in kouwe kleren zitten.
Wat grappig dat je dat zegt, Star.
Ik hou het forum tot nu toe ook heel bewust als soort van toevluchtsoord, een plek waar ik gewoon Bambi ben, niet ziek en zielig enzo. Een aangename afwisseling met real life.
Dat vond ik ook zo eng aan het openen van een topic. Natuurlijk zitten er angsten in me, die zijn onbeschrijfelijk groot. En niet eens onrealistisch. Maar het opschrijven is al zo 'definitief'. En dan de reacties.. En daarna, hoe kun je ooit een leuke felle discussie instappen dan? Iemand die zo ziek en zielig is wordt zelden tegengesproken..
Pffff, ik ben blij met deze stap, dit topic. Maar gaat niet in kouwe kleren zitten.
donderdag 10 september 2009 om 22:11
Bambi,
Ik geloof niet dat er 1 juiste manier van verwerken is. Of eigenlijk wel: de enige juiste manier van verwerken is die manier waarbij jij je goed voelt. Struisvogelen noem jij het, ik weet niet of dat wel het goede woord is. Ermee dealen lijkt mij een betere benaming.
Dit is jouw manier, en als ik het goed begrijp voelt deze manier voor jou op dit moment goed, je bent alleen bang dat je er later een klap van krijgt. Meid, dat zijn zaken waarmee je geen rekening kunt houden. Voor hetzelfde geld duik je nu inderdaad in vol ornaat de ellende in, om er later spijt van te hebben dat je niet strippend op de bar hebt gestaan/joelend langs het voetbalveld hebt gestaan/muren hebt opgeworpen ter zelfbescherming.
Ik vind het echt echt echt zonde om een manier die NU goed voelt, op de schop te zetten omdat je bang bent dat het je LATER in je kont bijt. Daarnaast kan ik me zo slecht voorstellen dat je later een klap krijgt van wat je nu beslist. Dat geloof ik niet. Ik ken jou niet, maar ik schat in dat je "niet zomaar" iets doet; je hebt erover nagedacht en toch heb je deze manier gekozen, met volle overtuiging. Die klap die je zo vreest zou ook zomaar uit kunnen blijven.
Voor wat betreft vriendschappen: ik denk daar heel zwart/wit over. Dit gaat over JOU, niet over anderen. Als dit jouw manier van ermee omgaan is, dan is dat zo en dan passen de omstanders zich aan aan jou. Heel simpel. Je zegt dat je je afvraagt wat kan en mag in vriendschappen, en da's volgens mij heel eenvoudig: jij bepaalt de regels. En daarbij kan zelfs horen dat je in nieuwe vriendschappen gewoon helemaal niks zegt. Nogmaals: dit gaat over jou, niet over anderen.
Ik geloof niet dat er 1 juiste manier van verwerken is. Of eigenlijk wel: de enige juiste manier van verwerken is die manier waarbij jij je goed voelt. Struisvogelen noem jij het, ik weet niet of dat wel het goede woord is. Ermee dealen lijkt mij een betere benaming.
Dit is jouw manier, en als ik het goed begrijp voelt deze manier voor jou op dit moment goed, je bent alleen bang dat je er later een klap van krijgt. Meid, dat zijn zaken waarmee je geen rekening kunt houden. Voor hetzelfde geld duik je nu inderdaad in vol ornaat de ellende in, om er later spijt van te hebben dat je niet strippend op de bar hebt gestaan/joelend langs het voetbalveld hebt gestaan/muren hebt opgeworpen ter zelfbescherming.
Ik vind het echt echt echt zonde om een manier die NU goed voelt, op de schop te zetten omdat je bang bent dat het je LATER in je kont bijt. Daarnaast kan ik me zo slecht voorstellen dat je later een klap krijgt van wat je nu beslist. Dat geloof ik niet. Ik ken jou niet, maar ik schat in dat je "niet zomaar" iets doet; je hebt erover nagedacht en toch heb je deze manier gekozen, met volle overtuiging. Die klap die je zo vreest zou ook zomaar uit kunnen blijven.
Voor wat betreft vriendschappen: ik denk daar heel zwart/wit over. Dit gaat over JOU, niet over anderen. Als dit jouw manier van ermee omgaan is, dan is dat zo en dan passen de omstanders zich aan aan jou. Heel simpel. Je zegt dat je je afvraagt wat kan en mag in vriendschappen, en da's volgens mij heel eenvoudig: jij bepaalt de regels. En daarbij kan zelfs horen dat je in nieuwe vriendschappen gewoon helemaal niks zegt. Nogmaals: dit gaat over jou, niet over anderen.
.
donderdag 10 september 2009 om 22:13
donderdag 10 september 2009 om 22:13
quote:Poezewoes schreef op 10 september 2009 @ 22:11:
Bam, ik beloof je bij deze dat ik je, ziek en zielig als je bent, te vuur en te zwaard zal bevechten als ik het op het forum niet met je eens ben.
*spuugt door de vingers* I'm in!
Bam, ik beloof je bij deze dat ik je, ziek en zielig als je bent, te vuur en te zwaard zal bevechten als ik het op het forum niet met je eens ben.
*spuugt door de vingers* I'm in!
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 10 september 2009 om 22:13
quote:Poezewoes schreef op 10 september 2009 @ 22:13:
En wat betreft nieuwe contacten en vriendschappen: wat is er mis om met de billen bloot te gaan als het closer wordt? "Ik ben Bam, ik heb kanker en ik wil het er NIET over hebben."
Lekker duidelijk en het publiek selecteert zich dan vanzelf wel uit.Geheel en volledig mee eens.
En wat betreft nieuwe contacten en vriendschappen: wat is er mis om met de billen bloot te gaan als het closer wordt? "Ik ben Bam, ik heb kanker en ik wil het er NIET over hebben."
Lekker duidelijk en het publiek selecteert zich dan vanzelf wel uit.Geheel en volledig mee eens.
.
vrijdag 11 september 2009 om 00:32
quote:Bambi schreef op 10 september 2009 @ 21:14:
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Lieve lieve lieve Bam! Ik ga niet zeggen dat ik het nooit moeilijk vind, of dat ik nooit verdrietig ben. Máár, daar heb jij geen flikker mee te maken. Want (wat velen hier al hebben gezegd) het dóét er niet toe hoe anderen hiermee omgaan, het dóét er niet toe of anderen het soms lastig vinden. Jij moet er mee omgaan zoals het voor jou het beste is en als dat betekent dat je je soms afsluit of weg lijkt te duwen, dan is dat zoals het is en dan hou ik geen fractie minder van je. (want dat doe ik namelijk) Enneh... als jij zin hebt om te strippen op de bar en katje-lam te hoeren en sloeren: I'm your girl! (wanteh... ik ben niet zo goed in mensendingen, maar daarin dan weer wel) en als je wél wil praten en huilen, dan huil ik met je mee en als de kinderen moeten komen logeren (en dat moeten ze dringend!!) dan kan dat altijd. En als je me helemaal niet wilt (tijdelijk of langer) dan is dat ook goed. Want jij moet het doen, op jouw manier.
Ik kan me wel zo goed voorstellen dat je NU wilt leven, NU wilt feesten, NU wilt genieten en dat de enige manier om dat te kunnen doen struisvogelen is. Maar ik kan me ook voorstellen dat je dat geen jaren volhoudt (en dat doe je nu al wel) en dat er dus soms momenten zijn dat je er wel keihard doorheen moet. Maar misschien moet je dat dan ook gewoon doen, zodat je daarna weer kunt gaan struisvogelen? Misschien is het niet het een of het ander, maar kan je het een afwisselen met het ander?
Verder zijn hier veel wijzere vrouwen, ik weet het niet namelijk, wat goed is. Struisvogelen of er doorheen of beide. Ik heb werkelijk geen idee.
Ik heb overigens wel veel vriendinnen die er wel mee om kunnen gaan en dit snappen, gelukkig. Thank god voor hen!
Hoe zij hier verder mee omgaan weet ik niet (Pimpel?..) want ik hoor niet watvoor effect dit op hen heeft maar daar neem ik zelf heel egoistisch afstand van inderdaad.
Lieve lieve lieve Bam! Ik ga niet zeggen dat ik het nooit moeilijk vind, of dat ik nooit verdrietig ben. Máár, daar heb jij geen flikker mee te maken. Want (wat velen hier al hebben gezegd) het dóét er niet toe hoe anderen hiermee omgaan, het dóét er niet toe of anderen het soms lastig vinden. Jij moet er mee omgaan zoals het voor jou het beste is en als dat betekent dat je je soms afsluit of weg lijkt te duwen, dan is dat zoals het is en dan hou ik geen fractie minder van je. (want dat doe ik namelijk) Enneh... als jij zin hebt om te strippen op de bar en katje-lam te hoeren en sloeren: I'm your girl! (wanteh... ik ben niet zo goed in mensendingen, maar daarin dan weer wel) en als je wél wil praten en huilen, dan huil ik met je mee en als de kinderen moeten komen logeren (en dat moeten ze dringend!!) dan kan dat altijd. En als je me helemaal niet wilt (tijdelijk of langer) dan is dat ook goed. Want jij moet het doen, op jouw manier.
Ik kan me wel zo goed voorstellen dat je NU wilt leven, NU wilt feesten, NU wilt genieten en dat de enige manier om dat te kunnen doen struisvogelen is. Maar ik kan me ook voorstellen dat je dat geen jaren volhoudt (en dat doe je nu al wel) en dat er dus soms momenten zijn dat je er wel keihard doorheen moet. Maar misschien moet je dat dan ook gewoon doen, zodat je daarna weer kunt gaan struisvogelen? Misschien is het niet het een of het ander, maar kan je het een afwisselen met het ander?
Verder zijn hier veel wijzere vrouwen, ik weet het niet namelijk, wat goed is. Struisvogelen of er doorheen of beide. Ik heb werkelijk geen idee.
vrijdag 11 september 2009 om 01:18
Bambi, je doet het goed als jij je er op dit moment goed bij voelt.
Niet nadat je rare reacties hebt gekregen maar gewoon zoals je het doet vanuit je, hoe schrijf je dat, gut-feeling.
En je twijfelt of je er later op terug komt of je het nu goed doet....dat zie je dan later wel weer, je doet nu zoals je denkt te moeten doen en als dat over een tijdje niet de goede weg is,sla je dan een andere in.
Ik heb geen kanker, ik heb een ander "iets" waarover mensen denken dat ze weten hoe je ermee om moet gaan en dat je zo stoer doet maar de klap later wel komt bladiebla...
Ieder mens reageert anders op bepaalde situaties.
En dat jij gaat "struisvogelen" ....das je goed recht, zou ik ook doen.
En het is niet struisvogelen, het is er het beste van maken en pakken wat je pakken kan.
Ook al is het alleen een uitvlucht, het is wel wat je nu nodig hebt om het aan te kunnen.
Waarom zou je je er druk over maken hoe je "zou moeten" reageren nu?
Heb er schijt aan, het is jouw leven.
Niet nadat je rare reacties hebt gekregen maar gewoon zoals je het doet vanuit je, hoe schrijf je dat, gut-feeling.
En je twijfelt of je er later op terug komt of je het nu goed doet....dat zie je dan later wel weer, je doet nu zoals je denkt te moeten doen en als dat over een tijdje niet de goede weg is,sla je dan een andere in.
Ik heb geen kanker, ik heb een ander "iets" waarover mensen denken dat ze weten hoe je ermee om moet gaan en dat je zo stoer doet maar de klap later wel komt bladiebla...
Ieder mens reageert anders op bepaalde situaties.
En dat jij gaat "struisvogelen" ....das je goed recht, zou ik ook doen.
En het is niet struisvogelen, het is er het beste van maken en pakken wat je pakken kan.
Ook al is het alleen een uitvlucht, het is wel wat je nu nodig hebt om het aan te kunnen.
Waarom zou je je er druk over maken hoe je "zou moeten" reageren nu?
Heb er schijt aan, het is jouw leven.
vrijdag 11 september 2009 om 08:16
Bam, ik doe ook mee.
Als we het niet eens zijn dan zijn we het niet eens, ziek of niet. Kan me zo indenken dat je geen zin hebt in meelij op die manier.....
Verder vind ik dat M'rie gelijk heeft; je leeft nu en feest nu en dat doe jij omdat dat jouw manier is van omgaan met waar je doorheen gaat. Het is jouw leven en jouw ziekte en jouw manier. Misschien is het voor mensen die niet ziek zijn moeilijk om absoluut voor zichzelf te kiezen, terwijl ze dat wel zouden moeten doen, voor jou is er geen andere optie, jij moet het wel doen zoals jij het wil, omdat het iets is wat jou en niemand anders overkomt.
Pimpel, jij bent ook wijs en lief. Dat je het weet.....
Bam ik heb je altijd fantastisch gevonden en dat je dit doet, terwijl je het heel moeilijk vind/vond maakt je nog fantastischerder!
Als we het niet eens zijn dan zijn we het niet eens, ziek of niet. Kan me zo indenken dat je geen zin hebt in meelij op die manier.....
Verder vind ik dat M'rie gelijk heeft; je leeft nu en feest nu en dat doe jij omdat dat jouw manier is van omgaan met waar je doorheen gaat. Het is jouw leven en jouw ziekte en jouw manier. Misschien is het voor mensen die niet ziek zijn moeilijk om absoluut voor zichzelf te kiezen, terwijl ze dat wel zouden moeten doen, voor jou is er geen andere optie, jij moet het wel doen zoals jij het wil, omdat het iets is wat jou en niemand anders overkomt.
Pimpel, jij bent ook wijs en lief. Dat je het weet.....
Bam ik heb je altijd fantastisch gevonden en dat je dit doet, terwijl je het heel moeilijk vind/vond maakt je nog fantastischerder!
vrijdag 11 september 2009 om 17:12
hey schat!! echt super dat je dit hebt gedaan.. je verhaal verteld enzo..!! dacht.. wil je toch even laten weten wat ik er van vindt...
ik denk dat je idd niet te veel moet kijken naar anderen.. wat zij er van vinden.. er is niet één vastgestelde manier om hiermee om te gaan...
uit eigen ervaring weet ik dat mensen nog zulke goeie adviezen en tips kunnen geven, maar dat je het uiteindelijk helemaal alleen moet doen (in je hoofd..) en als dit voor jou dé manier is om er mee om te gaan.. om je hoofd boven water te houden.. dan doe je het toch gewoon op deze manier!!! je doet het super met je kids en je vent en je bent de meest geweldige vriendin die ik heb!!! en echt waar.. het komt goed mop.. heus!!!
TI AMO
ik denk dat je idd niet te veel moet kijken naar anderen.. wat zij er van vinden.. er is niet één vastgestelde manier om hiermee om te gaan...
uit eigen ervaring weet ik dat mensen nog zulke goeie adviezen en tips kunnen geven, maar dat je het uiteindelijk helemaal alleen moet doen (in je hoofd..) en als dit voor jou dé manier is om er mee om te gaan.. om je hoofd boven water te houden.. dan doe je het toch gewoon op deze manier!!! je doet het super met je kids en je vent en je bent de meest geweldige vriendin die ik heb!!! en echt waar.. het komt goed mop.. heus!!!
TI AMO
vrijdag 11 september 2009 om 17:56
Dag Bambi
Je bent meer dan een ziek lijf. Dat laat je op een heel krachtige manier zien. Toch met de dingen die je doet ben je wel bewust van wat er speelt. Maar verwerken hoeft niet zichtbaar te zijn. Er zal vast veel onbewust gebeuren.
Ik heb een ander verhaal.
Heb 15 jaar met iets gelopen zonder dat mensen er echt van wisten. En ikzelf heb ook die stem in zekere zin niet willen horen. Alhoewel ik wel op mijn manier heb geprobeerd er een zekere stabiliteit in te krijgen. Totdat het in 2005 echt mis ging. Ik zit er nog steeds mee. Maar ik heb mooie dingen kunnen doen, kreeg een relatie en ben getrouwd. heb een opleiding gevolgd en kunnen werken. Die 15 jaar waren goed zoals ze geweest zijn. Nu probeer ik een nieuw evenwicht te vinden. Ik ben toen het mis ging en het echt niet meer kon ontkennen eerst bij een psycholoog langsgegaan. Juist met de innerlijke roep om kinderen moest ik er iets mee. Daar liep ik emotioneel op vast. Dat was voor mij het moment om te gaan verwerken en door de emoties heen een weg erin te vinden. Dit hele traject is heel zwaar geweest want van het ene komt het andere. Ook de angst voor een terugval, Het idee dat ik niet meer kan vechten bij een volgende achteruitgang. Op willen geven, Doelloosheid om verder te leven met mijn probleem enz.
Toch kan ik nog steeds de waarde van het leven zien maar weet ik ook dat een stem, het echte bewustzijn hoe ik ervoor sta, weer de kop in moet drukken om vol te houden.
Ik ben naar buiten gekomen met mijn verhaal, daar had ik mijn redenen voor, die werden aangemoedigd door anderen. Ik kon en kan wat voor anderen betekenen. Maar het wordt voor mij nu langzaam tijd om weer tot mezelf te komen. Mijn lijden draag ik liever voor mijzelf samen met een heel klein kringetje die mijn woorden en gevoel echt weten te plaaten omdat ze me kennen en mijn situatie. Ook ik ben veel meer dan dat zieke lijf, het is een onderdeel, vaak een ruis. maar het is zo. ik kan het ook niet veranderen en dat weet ik voor mijzelf. Maar elke dag van leven probeer ik zo veel mogelijk te kijken naar wat leven voor mij echt is en de beroerde dagen..gaan ook voorbij. Ik probeer een innerlijke rust te houden en het maar los te laten. Ik kan alleen niet anders dan toch rekening te houden met mijn grenzen die mijn lichaam me aangeeft. Dit is toch ook een stukje goed voor mijzelf zorgen.
en verder......Ik wil je even een knuffel geven..
Je bent meer dan een ziek lijf. Dat laat je op een heel krachtige manier zien. Toch met de dingen die je doet ben je wel bewust van wat er speelt. Maar verwerken hoeft niet zichtbaar te zijn. Er zal vast veel onbewust gebeuren.
Ik heb een ander verhaal.
Heb 15 jaar met iets gelopen zonder dat mensen er echt van wisten. En ikzelf heb ook die stem in zekere zin niet willen horen. Alhoewel ik wel op mijn manier heb geprobeerd er een zekere stabiliteit in te krijgen. Totdat het in 2005 echt mis ging. Ik zit er nog steeds mee. Maar ik heb mooie dingen kunnen doen, kreeg een relatie en ben getrouwd. heb een opleiding gevolgd en kunnen werken. Die 15 jaar waren goed zoals ze geweest zijn. Nu probeer ik een nieuw evenwicht te vinden. Ik ben toen het mis ging en het echt niet meer kon ontkennen eerst bij een psycholoog langsgegaan. Juist met de innerlijke roep om kinderen moest ik er iets mee. Daar liep ik emotioneel op vast. Dat was voor mij het moment om te gaan verwerken en door de emoties heen een weg erin te vinden. Dit hele traject is heel zwaar geweest want van het ene komt het andere. Ook de angst voor een terugval, Het idee dat ik niet meer kan vechten bij een volgende achteruitgang. Op willen geven, Doelloosheid om verder te leven met mijn probleem enz.
Toch kan ik nog steeds de waarde van het leven zien maar weet ik ook dat een stem, het echte bewustzijn hoe ik ervoor sta, weer de kop in moet drukken om vol te houden.
Ik ben naar buiten gekomen met mijn verhaal, daar had ik mijn redenen voor, die werden aangemoedigd door anderen. Ik kon en kan wat voor anderen betekenen. Maar het wordt voor mij nu langzaam tijd om weer tot mezelf te komen. Mijn lijden draag ik liever voor mijzelf samen met een heel klein kringetje die mijn woorden en gevoel echt weten te plaaten omdat ze me kennen en mijn situatie. Ook ik ben veel meer dan dat zieke lijf, het is een onderdeel, vaak een ruis. maar het is zo. ik kan het ook niet veranderen en dat weet ik voor mijzelf. Maar elke dag van leven probeer ik zo veel mogelijk te kijken naar wat leven voor mij echt is en de beroerde dagen..gaan ook voorbij. Ik probeer een innerlijke rust te houden en het maar los te laten. Ik kan alleen niet anders dan toch rekening te houden met mijn grenzen die mijn lichaam me aangeeft. Dit is toch ook een stukje goed voor mijzelf zorgen.
en verder......Ik wil je even een knuffel geven..
vrijdag 11 september 2009 om 18:01
Ooooh Twinlife, ik ben zo ontroerd door je berichtje. Jij weet hoeveel moeite ik hiermee heb (vandaag aan de telefoon ook nog over gesproken) en dat je dan de moeite neemt om hier in te loggen, dat voelt heel warm en onbetaalbaar. Dank je wel.
Wat lief wat je zegt, Tammetuk, en dat je de moeite hebt genomen om hier nog 'ns te komen kijken.
En je zegt daar ook iets heel treffends; of ik die eventuele klap zelf niet groter maak dan het kan zijn of is. Ik merk het nu aan speldenprikken die ik voel tijdens en na gesprekken, de worm die daarna dagen in mijn hoofd blijft hangen en ik door uitvluchten te zoeken, die worm weer wat los kan laten. Weg uit mijn hoofd, dan is het er allemaal niet meer. Misschien is er ook niks ergers en heftigers dan dit, ook al denk ik dat nu wel?
Ik wil dat het er niet meer is, dat mijn leven weer normaal is, dat dit allemaal niet meer speelt en ik gezond en onbezorgd door het leven stap.
Dank je wel, Marie. Is ook wel waar, wat je zegt. Als het nu werkt dan werkt het. En dat in combi met de woorden van Tammetuk, dat het wellicht ook wel hierbij blijft.. dat maakt dat ik me nu iets prettiger voel. Minder paniekerig, zeg maar.
(mijn laptop is gecrashed, zit nu op die van Bambo dus ik hoop dat de mijne snel weer gerepareerd is.. nét nu ik de stap had gezet om hier een topic over te openen, kon ik de hele dag niet komen kijken hier. Moest het zo zijn ofzo? Zodat ik het weer even los kon laten?.. )
Wat lief wat je zegt, Tammetuk, en dat je de moeite hebt genomen om hier nog 'ns te komen kijken.
En je zegt daar ook iets heel treffends; of ik die eventuele klap zelf niet groter maak dan het kan zijn of is. Ik merk het nu aan speldenprikken die ik voel tijdens en na gesprekken, de worm die daarna dagen in mijn hoofd blijft hangen en ik door uitvluchten te zoeken, die worm weer wat los kan laten. Weg uit mijn hoofd, dan is het er allemaal niet meer. Misschien is er ook niks ergers en heftigers dan dit, ook al denk ik dat nu wel?
Ik wil dat het er niet meer is, dat mijn leven weer normaal is, dat dit allemaal niet meer speelt en ik gezond en onbezorgd door het leven stap.
Dank je wel, Marie. Is ook wel waar, wat je zegt. Als het nu werkt dan werkt het. En dat in combi met de woorden van Tammetuk, dat het wellicht ook wel hierbij blijft.. dat maakt dat ik me nu iets prettiger voel. Minder paniekerig, zeg maar.
(mijn laptop is gecrashed, zit nu op die van Bambo dus ik hoop dat de mijne snel weer gerepareerd is.. nét nu ik de stap had gezet om hier een topic over te openen, kon ik de hele dag niet komen kijken hier. Moest het zo zijn ofzo? Zodat ik het weer even los kon laten?.. )
