Psyche
alle pijlers
Struisvogelen of toch met vol ornaat de ellende in?
donderdag 10 september 2009 om 18:01
Oké, na lang twijfelen toch maar besloten om een topic te openen.
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
Ik heb kanker met uitzaaiingen en kan hier in het algemeen goed mee omgaan. Dat wil zeggen: Het speelt zo weinig mogelijk een rol in mijn leven ondanks mijn beperkingen. Ik doe nog steeds wat ik leuk vind ondanks de chemo's (3e serie nu) en de daarbij behorende vermoeidheid en ziek zijn. Mijn leven is wel enorm veranderd, ik had een druk leven, veel werk, ging van hot naar her. Sinds dit alles is dat meer dan gehalveerd. Ook dat gaat op zich prima, ik heb me erbij neergelegd en sommige dingen (de zorg voor onze 3 kinderen en er voor waken dat zij een zo onbezorgd mogelijke jeugd hebben, tijd maken voor vriendinnen, uitgaan enzo) zijn mij meer dan heilig. Daar moeten andere dingen dus voor wijken. Ik merk wel dat ik erg struisvogel (net als mijn man overigens) uit zelfbehoud. Ik voel me wel regelmatig ziek maar ik wil me geen patiënt voelen. Ik heb het idee dat als ik mezelf een kankerpatiënt voel, mijn wereld ineens instort.
Maar aan alle reacties en bezorgdheid van mijn/onze omgeving merk ik dat ik wel regelmatig als patiënt gezien word. Logisch. Waardoor ik na lieve en meelevende gesprekken dagen van streek ben. Alsof het besef van mijn ziek zijn pas aan komt als anderen hun bezorgdheid uiten. De angst, het grijpt me dan in alle hevigheid naar de strot. Ineens is het er dan. Dat kan een paar dagen aanhouden en ik weet dan niet waar ik het zoeken moet. Wat ook weer z'n consequenties heeft thuis, want mijn lontje wordt korter en ik kruip dan het liefste zo diep mogelijk onder de dekens om een dag te verdwijnen en alles te verdringen. Wat geen optie is, met 3 kinderen in huis. Dus in de praktijk loop ik mezelf dan een paar dagen enorm in de weg en bedenk dan 'oh my God, als ik van zo'n gesprekje al zo van de kaart ben, hoe moet het dan zijn als de echte werkelijkheid zich in zijn compleetheid aandient?' ...
Ik merk aan mezelf dat ik een uitvlucht zoek in uitgaan, in nachten doorhalen, door het te vergeten. Zaterdagavond/nacht, bring the music on! En dat lukt dan wel. Maar steeds minder. Het vergeten duurt steeds korter (op zondag is de kater van het normale leven ineens des te groter) en natuurlijk ook niet echt heel bevorderlijk voor mijn herstel. Het duurt wel een dag of wat voor ik weer een beetje bij ben en avonden om 19.00u in bed lig omdat ik wel de zorg voor de kinderen nog heb. Maar dat heb ik er dan voor over.
Ik ben zó bang voor de (eventuele) klap, het echte besef. Of komt-ie nooit en is mijn methode juist wel geschikt?
Ik heb vanuit het z'huis wel bijstand gehad maar als ik dan met zo'n sociaal werker zit te praten dan snap ik niet wat ik daar doe. Dan sla ik ineens dicht en kan ik alleen nog zeggen dat het allemaal prima gaat. Zo voelt het op dat moment ook echt! Dan kom ik vanuit huis, heb ik de kindjes onder mijn hoede gehad, hen elders ondergebracht, ben ik naar z'huis gegaan met man, vriendin of mp3-speler op, ladieladiela, leven is/lijkt normaal... Ik ben wel ernstig ziek en dat merk ik in dagelijks leven als een behoorlijke belemmering in mijn doen en laten maar de angst op DE klap is ondertussen zó groot.. Maar misschien maak ik me wel druk op niks en komt-ie nooit? Of zelden? Ik weet het niet. Hou ik mezelf voor de gek of is dit prima zo?
Ik ben benieuwd naar ervaringen. Hoop te weten te komen of ik bang ben voor niks of dat ik onterecht teveel struisvogel en gevoel gewoon toe moet laten omdat die klap hoe dan ook komen gaat.
Die angst voor die klap heeft te maken met het feit dat ik er nu eenmaal moet zijn voor mijn kinderen, ik het niet kan verkroppen dat zij nu een zieke moeder hebben een dode moeder is al helemaal compleet out of the question. Dit, een moeder met weinig energie en soms ziek in bed, is al erg genoeg. Dus ik probeer zoveel mogelijk niet ziek te zijn en het zoveel mogelijk te vergeten. Tot andere mensen er (uiteraard) over beginnen. BOEM.
There it is.
Heel verhaal. Ben benieuwd. Ben ik niet helemaal 100? Of tips, hoe het ook kan? Of doe ik het goed? Of juist niet?
(Overigens wil ik er specifiek bij vertellen dat ik het hier zeker niet wil praten over wat voor soort kanker, welke uitzaaiingen etc. Ik kan de verhalen over lotgenoten inmiddels dromen, online en in real life.)
Thanks!
vrijdag 11 september 2009 om 18:36
Zoals de vele wijze vrouwen op dit topic al schreven: er is geen goed of fout als het gaat om jouw gevoelens. En het gaat inderdaad alleen om jou, niet om de ego's van anderen dan jouw meest naasten. Daarbij lees ik uit je posts dat je je wel beseft wat er aan de hand is, maar dat je er op veel momenten voor kiest om dit niet op de voorgrond te laten treden. En ik denk dat je het niet beter aan kunt pakken dan je doet.
Maar kun je De Klap waar je bang voor bent concretiseren? Apathie? Extreme emoties? Ik denk dat het geen realistische gedachten zijn, zoals ook anderen al schreven. Dat de klap ook in kleine stukken kan komen, zoals nu bij jou het geval is, klinkt veel aannemelijker.
Bovenal vind ik het onwijs stoer dat je je kwetsbaar opstelt en het hier bespreekbaar maakt. Dank voor je openheid.
Maar kun je De Klap waar je bang voor bent concretiseren? Apathie? Extreme emoties? Ik denk dat het geen realistische gedachten zijn, zoals ook anderen al schreven. Dat de klap ook in kleine stukken kan komen, zoals nu bij jou het geval is, klinkt veel aannemelijker.
Bovenal vind ik het onwijs stoer dat je je kwetsbaar opstelt en het hier bespreekbaar maakt. Dank voor je openheid.
vrijdag 11 september 2009 om 19:11
Mooi gezegd Verentooi, 'je bent meer dan een ziek lijf'.....
Heel waar ook.
Is dat eigenlijk onbewust (misschien) al hoe jij het ziet Bambi?
Je leeft er eigenlijk wel naar als ik je postings over je leven zo lees. Ik vind dat zelf heel positief dus.
Heb je er eigenlijk een beeld bij hoe het anders zou moeten áls het anders zou moeten?
Heel waar ook.
Is dat eigenlijk onbewust (misschien) al hoe jij het ziet Bambi?
Je leeft er eigenlijk wel naar als ik je postings over je leven zo lees. Ik vind dat zelf heel positief dus.
Heb je er eigenlijk een beeld bij hoe het anders zou moeten áls het anders zou moeten?
vrijdag 11 september 2009 om 21:10
Eleonora: Die woorden werden door mijn man uitgesproken toen we verkering kregen en hij met mij verder wilde. Hij wist dat ik ziek was en omdat mijn man echt een levensgenieter, sportief en actief had ik hem gevragd; Waarom Ik? er zijn zoveel anderen die beter bij zijn energieniveau, levensvisie.. passen . Maar met die bijzondere woorden heeft hij heel bewust voor mij gekozen. Alweer meer dan 10 jaar zijn we getrouwd en hebben we het goed samen.
vrijdag 11 september 2009 om 22:03
Verentooi,
Meer zijn dan een ziek lijf. Mooi gezegd. Dat is heel belangrijk.
Ik vind het echt bewonderingswaardig hoeveel rust je uitstraald in je berichtjes terwijl het heel heftig moet zijn, waar je doorheen gaat. Voel je nooit paniek? Dat het je ineens naar de keel vliegt? Kun je het nu loslaten en die innerlijke rust vasthouden? Of komt dat ook in vlagen?
Zo te lezen kwam je een aantal jaar geleden op een keerpunt terecht, moest je er iets mee doen. Precies dát is waar ik zo bang voor ben. Dat ik nu vlucht voor iets wat toch wel komen gaat (omdat ik zovaak merk dat die pijn er onderhuids wel zit en ik door afleiding er steeds weer even mee weg kom maar het steeds vaker en sneller terugkomt, alsof mijn manier van omgaan aan het uitwerken is ofzo..) Dat ik van het ene in het andere kom en alles eruit komt. (er is behalve mijn ziekte nog heel veel andere narigheid voorgevallen de afgelopen jaren en al die dingen hebben me nog niet echt 'geraakt' zeg maar. Zelfs een overlijden niet, ook dáár wil ik in real life nooit over praten, uit angst voor wat komen gaat als de beerput open gaat.)
Annliv,
Als ik het moet concretiseren, wat die klap dan inhoudt, dan is dat het bovenstaande. Ik kan verdriet en narigheid zo op het eerste gezicht heel makkelijk parkeren. Ik ernstig ziek, oké, prima, dan is dat zo. Next. Een dierbare overleden, oké, dan is dat zo. Next. Op dat moment 'voel' ik ook niet zoveel.
Maar dat is nooit zo geweest, dat is iets van de laatste jaren.
Alsof de 'emotie'-schakelaar op 'uit' staat maar af en toe een beetje om de hoek komt kijken.
Concreet ben ik bang dat in zo'n klap ineens álles eruit komt, in het extreme. Verlamd raken van verdriet, uitgeschakeld worden, compleet depressief misschien? Ik weet het niet. Combinatie van dat alles, dat alle emoties die er zo zwakjes tot helemaal niet uit komen, er in 1 klap weer zijn.
Maar ik probeer maar goed tot me door te laten dringen dat die klap inderdaad helemaal niet hoeft te komen en dat de manier waarop ik er nu mee omga óók een manier van verwerken is. Daar had ik eerder nooit bij stil gestaan..
Meer zijn dan een ziek lijf. Mooi gezegd. Dat is heel belangrijk.
Ik vind het echt bewonderingswaardig hoeveel rust je uitstraald in je berichtjes terwijl het heel heftig moet zijn, waar je doorheen gaat. Voel je nooit paniek? Dat het je ineens naar de keel vliegt? Kun je het nu loslaten en die innerlijke rust vasthouden? Of komt dat ook in vlagen?
Zo te lezen kwam je een aantal jaar geleden op een keerpunt terecht, moest je er iets mee doen. Precies dát is waar ik zo bang voor ben. Dat ik nu vlucht voor iets wat toch wel komen gaat (omdat ik zovaak merk dat die pijn er onderhuids wel zit en ik door afleiding er steeds weer even mee weg kom maar het steeds vaker en sneller terugkomt, alsof mijn manier van omgaan aan het uitwerken is ofzo..) Dat ik van het ene in het andere kom en alles eruit komt. (er is behalve mijn ziekte nog heel veel andere narigheid voorgevallen de afgelopen jaren en al die dingen hebben me nog niet echt 'geraakt' zeg maar. Zelfs een overlijden niet, ook dáár wil ik in real life nooit over praten, uit angst voor wat komen gaat als de beerput open gaat.)
Annliv,
Als ik het moet concretiseren, wat die klap dan inhoudt, dan is dat het bovenstaande. Ik kan verdriet en narigheid zo op het eerste gezicht heel makkelijk parkeren. Ik ernstig ziek, oké, prima, dan is dat zo. Next. Een dierbare overleden, oké, dan is dat zo. Next. Op dat moment 'voel' ik ook niet zoveel.
Maar dat is nooit zo geweest, dat is iets van de laatste jaren.
Alsof de 'emotie'-schakelaar op 'uit' staat maar af en toe een beetje om de hoek komt kijken.
Concreet ben ik bang dat in zo'n klap ineens álles eruit komt, in het extreme. Verlamd raken van verdriet, uitgeschakeld worden, compleet depressief misschien? Ik weet het niet. Combinatie van dat alles, dat alle emoties die er zo zwakjes tot helemaal niet uit komen, er in 1 klap weer zijn.
Maar ik probeer maar goed tot me door te laten dringen dat die klap inderdaad helemaal niet hoeft te komen en dat de manier waarop ik er nu mee omga óók een manier van verwerken is. Daar had ik eerder nooit bij stil gestaan..
vrijdag 11 september 2009 om 22:17
Bammerdebambi Ik heb geen wijze woorden voor je, ik kon me helemaal vinden in de woorden van Mariannanas (10-09, 22:11).
Ik "ken" je al heel lang vanaf hier, heb jaren meegelezen bij je stamcafé en ik wil je alleen even zeggen dat ik veel respect voor je heb. Als jij je goed voelt bij hoe je het doet, dan doe je het goed.
Ik "ken" je al heel lang vanaf hier, heb jaren meegelezen bij je stamcafé en ik wil je alleen even zeggen dat ik veel respect voor je heb. Als jij je goed voelt bij hoe je het doet, dan doe je het goed.
vrijdag 11 september 2009 om 22:30
Onwijs lastig om hier te schrijven, want ik heb bij lange na niet de levenservaring om me in te kunnen leven in je situatie, maar toch hoop ik met je mee te kunnen denken.
Weet je, ik zou willen schrijven dat je niet bang hoeft te zijn voor die klap, maar ik zou het ook een beangstigende gedachte vinden. Het heeft pertinent geen zin om je er nu druk over te maken, maar het zou bij mij ook in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik weet dat je al schreef dat praten met een professional geen succes voor je is gebleken, maar net als Banba op de eerste pagina van dit topic, heb ik er onverwachts heel fijne ervaringen mee. Diegene wordt betaald om naar je sores te luisteren, dus belast je jezelf er ook niet/veel minder mee om je angsten bij hem of haar neer te leggen. Mits er echt een klik is. Je moet dat wel willen, want het zal niet niks zijn om je pantser te laten zakken, dat lijkt een tweede natuur te zijn. Zou het een optie voor je zijn om opnieuw met iemand in gesprek te gaan of denk je daar niet verder mee te komen?
Weet je, ik zou willen schrijven dat je niet bang hoeft te zijn voor die klap, maar ik zou het ook een beangstigende gedachte vinden. Het heeft pertinent geen zin om je er nu druk over te maken, maar het zou bij mij ook in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik weet dat je al schreef dat praten met een professional geen succes voor je is gebleken, maar net als Banba op de eerste pagina van dit topic, heb ik er onverwachts heel fijne ervaringen mee. Diegene wordt betaald om naar je sores te luisteren, dus belast je jezelf er ook niet/veel minder mee om je angsten bij hem of haar neer te leggen. Mits er echt een klik is. Je moet dat wel willen, want het zal niet niks zijn om je pantser te laten zakken, dat lijkt een tweede natuur te zijn. Zou het een optie voor je zijn om opnieuw met iemand in gesprek te gaan of denk je daar niet verder mee te komen?
vrijdag 11 september 2009 om 23:02
Je denkt zeker met me mee, Ann Liv, dat waardeer ik heel erg.
Ik sluit nooit iets uit en ook gesprekken met een prof vind ik in principe altijd een optie. Zou ik ieder ander namelijk ook aanraden. Maar daar zit 'm wel de moeilijkheid. Want óf ik voel niks en zit daar maar een beetje, óf ik voel me wat labiel en dan moet ik erover praten en dan komt er een partij angst en ellende uit, dat is heel eng. Wat nog dagenlang nasleept terwijl ik dan maar een fractie heb verteld.
Een vriend van ons, een hele fijne vent, is van beroep mediator. Iets anders uiteraard dan een psych ofzo maar hij bezit wel de capaciteiten om tijdens een gesprek exact op de juiste plekken te prikken. Hij heeft daar weinig woorden voor nodig.
Ik heb met hem eens een goed gesprek gehad, dat ging vrij diep en ik ben er weken 'ziek' van geweest. Terwijl hij mij voornamelijk had laten praten, af en toe de juiste vragen stelde en daar dan iets helders over zei, en ik nog niet eens het topje van de ijsberg had laten zien. En toch heb ik wekenlang labiel rondgelopen. Spijt had ik, zó'n spijt. Waarom ik in hemelsnaam was gaan vertellen.
Toen heb ik maar bedacht dat ik dit niet meer ging doen.
Als dít al het gevolg was van een klein beetje open zijn, dan wil ik niet weten hoe erg het nog kan worden.
Dus vandaar.
Ik sluit nooit iets uit en ook gesprekken met een prof vind ik in principe altijd een optie. Zou ik ieder ander namelijk ook aanraden. Maar daar zit 'm wel de moeilijkheid. Want óf ik voel niks en zit daar maar een beetje, óf ik voel me wat labiel en dan moet ik erover praten en dan komt er een partij angst en ellende uit, dat is heel eng. Wat nog dagenlang nasleept terwijl ik dan maar een fractie heb verteld.
Een vriend van ons, een hele fijne vent, is van beroep mediator. Iets anders uiteraard dan een psych ofzo maar hij bezit wel de capaciteiten om tijdens een gesprek exact op de juiste plekken te prikken. Hij heeft daar weinig woorden voor nodig.
Ik heb met hem eens een goed gesprek gehad, dat ging vrij diep en ik ben er weken 'ziek' van geweest. Terwijl hij mij voornamelijk had laten praten, af en toe de juiste vragen stelde en daar dan iets helders over zei, en ik nog niet eens het topje van de ijsberg had laten zien. En toch heb ik wekenlang labiel rondgelopen. Spijt had ik, zó'n spijt. Waarom ik in hemelsnaam was gaan vertellen.
Toen heb ik maar bedacht dat ik dit niet meer ging doen.
Als dít al het gevolg was van een klein beetje open zijn, dan wil ik niet weten hoe erg het nog kan worden.
Dus vandaar.
zaterdag 12 september 2009 om 10:06
in 2005 heb ik een reis gemaakt die een maatje te groot was. Samen met mijn man naar Amerika geweest. Ik wist in mijn achterhoofd al dat dit geen goede beslissing was. Dat dit heel veel van mij zou vragen. Maar dit delen met mijn man was zo belangrijk en ook zo fijn. Dit jaar heb ik hem alleen moeten laten gaan naar Canada. Ik heb een vreselijke maand gehad terwijl ik weet dat het echt niet anders kan, zeker nu.
Die U.S.A vakantie was een breekpunt en heb 2 jaar lang met mijn kop in het zand gelopen. Mijn angst was zo groot voor ziekenhuisonderzoeken, artsen en alles wat ik ooit eerder heb meegemaakt.
Maar mijn biologische klok ging tikken en daar kwam ik zelf mee in crisis. Ik was aan mijzelf en aan mijn kindje verplicht om antwoorden te weten te komen. Dat is de grootste reden geweest om hulp te zoeken eerst bij psych. en ook weer ziekenhuis.
Hij heeft me heel belangrijke dingen gezegd waar ik een beslissing door kon nemen waar ik mee kan leven al is het een enorme leegte.
Door ziekenhuisonderzoeken kwam ook nog eens een trauma boven en ik weet dat ik maar een deel verwerkt hebt. Maar voor mij genoeg Ik wil me niet bewust zijn van hoe het echt is. Ik wil het niet volledig doorvoelen. het is een ruis op de achtergrond en soms laat ik de emoties gewoon gaan maar doe er verder niets mee dan me terugtrekken op mijzelf en met mijn hoofd onder de dekens of zo.
Heel recent heb ik bij toeval een artikel gelezen dat mogelijk het antwoord kan zijn op mijn probleem. Ik heb er om wakker gelegen want wel of niet ziekenhuis? en stel je toch een voor dat.. Zo veel emoties, maar ik kon het niet meer los laten. Ik moet het weten en heb een afspraak gemaakt. Gevolg was wel weer zoveel angst, zoveel onzekerheid, zoveel hoop, zoveel twijfel dat het met mijn rust gedaan is. Is het de moeite waard??? Ik weet het niet. Het zal weer moeilijk worden en heftige emoties geven, als die diagnose wel gesteld word eindelijk na zovel jaren, of als het toch niet zo is.
En weer zeg ik, dit is dan ook de allerlaatste keer om op deze manier mijn gezondheid de boventoon te laten voeren. Rust en varen op mijn eigen instinct is veel belangrijker. Alleen is het wel een heel smalle basis. En dat geeft ongekende angst en onzekerheid.
Sinds een paar maanden is de vrije val naar beneden gestopt, voel ik weer bodem onder mijn voeten. maar dit gaat zo'n 6 weken goed en dan zakt het weer in. Toch ben ik ervan overtuigd dat het lichaam zelf een nieuw evenwicht zal vinden, niet meer als toen, dat niveau krijg ik niet meer terug. Het is een uitdaging om te kunnen leven met wat wel nog mogelijk is.
Door nu weer naar het ziekenhuis te gaan gooi ik dit evenwicht weer overhoop.
Zolang ik mijn eigen leven kan leiden op mijn manier kan ik ermee vooruit. Zodra ik me laat beïnvloeden door anderen of door mijn eigen onzekerheid en angst kan ik het niet meer dragen. Dan moet ik heel erg mijn best doen om weer in evenwicht te komen.
Die U.S.A vakantie was een breekpunt en heb 2 jaar lang met mijn kop in het zand gelopen. Mijn angst was zo groot voor ziekenhuisonderzoeken, artsen en alles wat ik ooit eerder heb meegemaakt.
Maar mijn biologische klok ging tikken en daar kwam ik zelf mee in crisis. Ik was aan mijzelf en aan mijn kindje verplicht om antwoorden te weten te komen. Dat is de grootste reden geweest om hulp te zoeken eerst bij psych. en ook weer ziekenhuis.
Hij heeft me heel belangrijke dingen gezegd waar ik een beslissing door kon nemen waar ik mee kan leven al is het een enorme leegte.
Door ziekenhuisonderzoeken kwam ook nog eens een trauma boven en ik weet dat ik maar een deel verwerkt hebt. Maar voor mij genoeg Ik wil me niet bewust zijn van hoe het echt is. Ik wil het niet volledig doorvoelen. het is een ruis op de achtergrond en soms laat ik de emoties gewoon gaan maar doe er verder niets mee dan me terugtrekken op mijzelf en met mijn hoofd onder de dekens of zo.
Heel recent heb ik bij toeval een artikel gelezen dat mogelijk het antwoord kan zijn op mijn probleem. Ik heb er om wakker gelegen want wel of niet ziekenhuis? en stel je toch een voor dat.. Zo veel emoties, maar ik kon het niet meer los laten. Ik moet het weten en heb een afspraak gemaakt. Gevolg was wel weer zoveel angst, zoveel onzekerheid, zoveel hoop, zoveel twijfel dat het met mijn rust gedaan is. Is het de moeite waard??? Ik weet het niet. Het zal weer moeilijk worden en heftige emoties geven, als die diagnose wel gesteld word eindelijk na zovel jaren, of als het toch niet zo is.
En weer zeg ik, dit is dan ook de allerlaatste keer om op deze manier mijn gezondheid de boventoon te laten voeren. Rust en varen op mijn eigen instinct is veel belangrijker. Alleen is het wel een heel smalle basis. En dat geeft ongekende angst en onzekerheid.
Sinds een paar maanden is de vrije val naar beneden gestopt, voel ik weer bodem onder mijn voeten. maar dit gaat zo'n 6 weken goed en dan zakt het weer in. Toch ben ik ervan overtuigd dat het lichaam zelf een nieuw evenwicht zal vinden, niet meer als toen, dat niveau krijg ik niet meer terug. Het is een uitdaging om te kunnen leven met wat wel nog mogelijk is.
Door nu weer naar het ziekenhuis te gaan gooi ik dit evenwicht weer overhoop.
Zolang ik mijn eigen leven kan leiden op mijn manier kan ik ermee vooruit. Zodra ik me laat beïnvloeden door anderen of door mijn eigen onzekerheid en angst kan ik het niet meer dragen. Dan moet ik heel erg mijn best doen om weer in evenwicht te komen.
zaterdag 12 september 2009 om 10:36
Van heel nabij heb ik iemand meegemaakt die vele jaren heeft moeten leven met kanker. Ze heeft geleeft op zo'n manier als jij.
Ze heeft zich geen patiënt gevoeld, geen last voor een ander en zorgde goed voor haarzelf door bv. zo lang mogelijk naar klassieke concerten te gaan, toen de avond te zwaar werden ging ze naar de middagmattinee, toen ze zelf niet meer kon rijden nam ze een ander mee. Maar ze bleek zichzelf trakteren op die uitjes.
jarenlang. Dit was iets waar zij energie van kreeg.
Toen ze aan een apperaat moest omdat ze zuurstof toegediend moest krijgen voelde ze zich gevangen, als een hond aan de ketting. zo noemde ze het. Dit was heel moelijk voor haar. Ze woonde in een bovenwoning en merkte dat haar kabeltje te kort was om buiten te kunnen komen. Ze heeft gebeld en gevraagd om een meter meer lengte. Zo konden we samen buiten in de tuin zitten. Nooit heeft ze zich gevangen gevoeld in haar situatie. Het vroeg enkel een aanpassing.
Ik heb het voorrecht gehad dat ik in haar laatste jaren heel innig contact heb gekregen ( het is mijn geliefde tante) ik mocht bij haar komen toen ze anderen niet meer wilde ontvangen omdat ze te ziek was en het niet meer lukte 'opgeruimd' te zijn voor de visite. Ik mocht bij haar logeren en het waren zo bijzondere dagen samen. Ik heb erg veel van haar geleerd door haar levenshouding en ik probeer dit na te volgen als een dierbare herinnering aan haar.
Ze heeft nooit gesprekken gehad met een psycholoog. Had één hartsvriendin. Dat was genoeg. Ze had alleen één hele grote angst en daar is ze over gaan praten met haar huisarts. Deze kon haar verzekeren dat er iets aan te doen was als het zover was en dat is ook gebeurd.
Zonder die angst is ze overleden. Ze heeft nooit een crisis gehad. In haar achterhoofd en door de beperkingen in haar leven wist ze wat er was, maar tot op het laatste heeft ze haar leven zinvol en sterk geleefd.
Bij moelijke momenten keerde ze zich in haarzelf. als ze ziek was van de chemo deed ze niet open, nam ze de telefoon niet op. Dat stukje was voor haarzelf.
Sommige dingen zijn zo exclusief van jou dat je er een ander buiten moet houden.
Je bloot geven is goed maar er is een laatste huid die bedekt moet blijven.---Hans Bouma
Ze heeft zich geen patiënt gevoeld, geen last voor een ander en zorgde goed voor haarzelf door bv. zo lang mogelijk naar klassieke concerten te gaan, toen de avond te zwaar werden ging ze naar de middagmattinee, toen ze zelf niet meer kon rijden nam ze een ander mee. Maar ze bleek zichzelf trakteren op die uitjes.
jarenlang. Dit was iets waar zij energie van kreeg.
Toen ze aan een apperaat moest omdat ze zuurstof toegediend moest krijgen voelde ze zich gevangen, als een hond aan de ketting. zo noemde ze het. Dit was heel moelijk voor haar. Ze woonde in een bovenwoning en merkte dat haar kabeltje te kort was om buiten te kunnen komen. Ze heeft gebeld en gevraagd om een meter meer lengte. Zo konden we samen buiten in de tuin zitten. Nooit heeft ze zich gevangen gevoeld in haar situatie. Het vroeg enkel een aanpassing.
Ik heb het voorrecht gehad dat ik in haar laatste jaren heel innig contact heb gekregen ( het is mijn geliefde tante) ik mocht bij haar komen toen ze anderen niet meer wilde ontvangen omdat ze te ziek was en het niet meer lukte 'opgeruimd' te zijn voor de visite. Ik mocht bij haar logeren en het waren zo bijzondere dagen samen. Ik heb erg veel van haar geleerd door haar levenshouding en ik probeer dit na te volgen als een dierbare herinnering aan haar.
Ze heeft nooit gesprekken gehad met een psycholoog. Had één hartsvriendin. Dat was genoeg. Ze had alleen één hele grote angst en daar is ze over gaan praten met haar huisarts. Deze kon haar verzekeren dat er iets aan te doen was als het zover was en dat is ook gebeurd.
Zonder die angst is ze overleden. Ze heeft nooit een crisis gehad. In haar achterhoofd en door de beperkingen in haar leven wist ze wat er was, maar tot op het laatste heeft ze haar leven zinvol en sterk geleefd.
Bij moelijke momenten keerde ze zich in haarzelf. als ze ziek was van de chemo deed ze niet open, nam ze de telefoon niet op. Dat stukje was voor haarzelf.
Sommige dingen zijn zo exclusief van jou dat je er een ander buiten moet houden.
Je bloot geven is goed maar er is een laatste huid die bedekt moet blijven.---Hans Bouma
zondag 13 september 2009 om 11:38
Wat mooi en fijn dat je dit verhaal van je tante hier wil delen, Verentooi. Dank je wel. Ik herken er ook wel wat ik sluit mezelf ook helemaal af als het niet goed gaat. Dat is iets van mij, dat wil ik niet delen en dat hoeft gelukkig ook niet. Het is voor mij heel erg prettig om te horen dat er meer mensen op die manier met ziek zijn omgaan.
En ook bedankt voor je verhaal over je gezondheid, heftig hoor..
En ook bedankt voor je verhaal over je gezondheid, heftig hoor..
zondag 13 september 2009 om 11:51
Lieve Bambi, Verentooi, anderen,
ik ga hier niet meeschrijven, maar wil wel even zeggen dat ik meelees, en leer van jullie. Omdat ik zelf ook bezig ben met de vraag 'wat is verwerken eigenlijk?' en 'hoe leef je met iets wat zo moeilijk is?'
Ik herken het als ik lees dat, áls je even in dat echte voelen en echt toelaten stapt, het zóveel pijn is, zo overweldigend is, dat je dit gewoon niet elke dag wilt of aankunt.
Wat is 'leven met iets'?
Elke dag weer het beste ervan maken. En soms beland je ineens in het echte voelen daarover, soms is het 'oké, next!' en altijd is het op de achtergrond aanwezig. Zo leef ik.
Ik denk dat je het heel goed doet, Bambi, op jouw manier. En jij ook, Verentooi (voel je je in dit topic beter thuis? ik hoop het!). Als je het doet op jouw manier, is het goed.
Niemand anders kan jouw gevoel voelen, jouw leven leven. Het gaat om jou. Ik blijf meelezen, en leren van jullie.
Heel veel sterkte met alles!
ik ga hier niet meeschrijven, maar wil wel even zeggen dat ik meelees, en leer van jullie. Omdat ik zelf ook bezig ben met de vraag 'wat is verwerken eigenlijk?' en 'hoe leef je met iets wat zo moeilijk is?'
Ik herken het als ik lees dat, áls je even in dat echte voelen en echt toelaten stapt, het zóveel pijn is, zo overweldigend is, dat je dit gewoon niet elke dag wilt of aankunt.
Wat is 'leven met iets'?
Elke dag weer het beste ervan maken. En soms beland je ineens in het echte voelen daarover, soms is het 'oké, next!' en altijd is het op de achtergrond aanwezig. Zo leef ik.
Ik denk dat je het heel goed doet, Bambi, op jouw manier. En jij ook, Verentooi (voel je je in dit topic beter thuis? ik hoop het!). Als je het doet op jouw manier, is het goed.
Niemand anders kan jouw gevoel voelen, jouw leven leven. Het gaat om jou. Ik blijf meelezen, en leren van jullie.
Heel veel sterkte met alles!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 13 september 2009 om 13:49
Ik ken jou 'verhaal' van hier op het forum, Elmervrouw en die pijn die dat met zich mee moet brengen, ik kan me niet voorstellen dat er iets ergers en heftigers kan zijn dan dát.
Daarmee vallen ook mijn problemen in het niet.
Heel bijzonder dat je zegt van de woorden uit dit topic te kunnen leren. Mooi.
Daarmee vallen ook mijn problemen in het niet.
Heel bijzonder dat je zegt van de woorden uit dit topic te kunnen leren. Mooi.
zondag 13 september 2009 om 19:45
hey,
Ik herken wel iets van je verhaal, ik ben ook twee jaar heel erg ziek geweest. Ik vond het heel moeilijk om dit te combineren met het moederschap en ik merkte dat ik ook afstand nam van het gezin omdat ik voor hen de pijn kleiner wilde maken voor als het mis zou gaan met mij. Als ik dood zou gaan konden ze maar beter een slechte moeder missen dan een goede dacht ik. Dit heeft alleen maar geresulteerd in een diepe depressie.
Wat ik ook lastig vond was het gebrek aan communicatie en begrip van mijn man. Wat mij geholpen heeft was het regelen van een aantal zaken voor het geval ik zou overlijden en een dagboek maken voor mijn kinderen. Daarnaast heb ik wel psychologische hulp gehad en dat kan ik je zeker aanraden. Hoe hard de muziek ook klinkt in de kroeg, je angst zal er niet mee verdwijnen.
Wat jouw manier is om ermee om te gaan weet ik niet, ik denk dat je dat antwoord alleen in jezelf kan vinden. Je OP geeft in ieder geval aan dat de methodiek die je nu hebt gekozen niet echt effectief is.
Je mag overigens best ziek en verdrietig zijn, dat maakt je geen slachtoffer
Ik herken wel iets van je verhaal, ik ben ook twee jaar heel erg ziek geweest. Ik vond het heel moeilijk om dit te combineren met het moederschap en ik merkte dat ik ook afstand nam van het gezin omdat ik voor hen de pijn kleiner wilde maken voor als het mis zou gaan met mij. Als ik dood zou gaan konden ze maar beter een slechte moeder missen dan een goede dacht ik. Dit heeft alleen maar geresulteerd in een diepe depressie.
Wat ik ook lastig vond was het gebrek aan communicatie en begrip van mijn man. Wat mij geholpen heeft was het regelen van een aantal zaken voor het geval ik zou overlijden en een dagboek maken voor mijn kinderen. Daarnaast heb ik wel psychologische hulp gehad en dat kan ik je zeker aanraden. Hoe hard de muziek ook klinkt in de kroeg, je angst zal er niet mee verdwijnen.
Wat jouw manier is om ermee om te gaan weet ik niet, ik denk dat je dat antwoord alleen in jezelf kan vinden. Je OP geeft in ieder geval aan dat de methodiek die je nu hebt gekozen niet echt effectief is.
Je mag overigens best ziek en verdrietig zijn, dat maakt je geen slachtoffer
zondag 13 september 2009 om 22:54
quote:meds schreef op 13 september 2009 @ 19:45:
[...]
Als ik dood zou gaan konden ze maar beter een slechte moeder missen dan een goede dacht ik. Dit heeft alleen maar geresulteerd in een diepe depressie.
[...]
Hoe hard de muziek ook klinkt in de kroeg, je angst zal er niet mee verdwijnen.
[...]
Je mag overigens best ziek en verdrietig zijn, dat maakt je geen slachtoffer
[...]
Meds, wat schrijf je weer een ware dingen. Ik hoop dat ik ooit zo'n wijze en toch leuke mafkees zal zijn als jij.
Lieve Bam,
Over dat medelijden van andere mensen. Natúúrlijk hebben mensen medelijden tot in de grond van hun hart met jou, om de situatie waar je in zit. Maar dat is echt anders dan medelijden hebben met jou. Juist omdat mensen jou zo hoog hebben staan zie je die blik in hun ogen, omdat het jóu treft, jou, dat leuke mens (en dus dus niet dat meelijwekkende mens).
Maar ik herken iets in de gevoelens die je hier beschrijft. In de periode dat ik zelf ziek was en het zeer onzeker was hoe het zou aflopen werd ik zó kwaad om de emoties die anderen uitten bij mijn leed. Ík was toch goddomme degene die ziek was, ík was degene die elke minuut van de dag dit zou blijven voelen.
Anderen konden ontsnappen, konden gewoon boodschappen doen, gewoon dansen zonder zorgen, konden zorgeloos om grappen lachen, of erger nog: verdienden zelfs een boterham aan mijn leed... en ik: in al mijn angsten, al mijn hoop, al mijn spijt, al mijn dromen speelde mijn ziekte de hoofdrol.
Het leed uit de tweede hand (dus de pijn die mijn naasten voelden om mij) was méér dan ik aan kon.
Bam, eigenlijk is het bovenstaande allemaal opsmuk om je te vertellen dat je gehoord wordt.
[...]
Als ik dood zou gaan konden ze maar beter een slechte moeder missen dan een goede dacht ik. Dit heeft alleen maar geresulteerd in een diepe depressie.
[...]
Hoe hard de muziek ook klinkt in de kroeg, je angst zal er niet mee verdwijnen.
[...]
Je mag overigens best ziek en verdrietig zijn, dat maakt je geen slachtoffer
[...]
Meds, wat schrijf je weer een ware dingen. Ik hoop dat ik ooit zo'n wijze en toch leuke mafkees zal zijn als jij.
Lieve Bam,
Over dat medelijden van andere mensen. Natúúrlijk hebben mensen medelijden tot in de grond van hun hart met jou, om de situatie waar je in zit. Maar dat is echt anders dan medelijden hebben met jou. Juist omdat mensen jou zo hoog hebben staan zie je die blik in hun ogen, omdat het jóu treft, jou, dat leuke mens (en dus dus niet dat meelijwekkende mens).
Maar ik herken iets in de gevoelens die je hier beschrijft. In de periode dat ik zelf ziek was en het zeer onzeker was hoe het zou aflopen werd ik zó kwaad om de emoties die anderen uitten bij mijn leed. Ík was toch goddomme degene die ziek was, ík was degene die elke minuut van de dag dit zou blijven voelen.
Anderen konden ontsnappen, konden gewoon boodschappen doen, gewoon dansen zonder zorgen, konden zorgeloos om grappen lachen, of erger nog: verdienden zelfs een boterham aan mijn leed... en ik: in al mijn angsten, al mijn hoop, al mijn spijt, al mijn dromen speelde mijn ziekte de hoofdrol.
Het leed uit de tweede hand (dus de pijn die mijn naasten voelden om mij) was méér dan ik aan kon.
Bam, eigenlijk is het bovenstaande allemaal opsmuk om je te vertellen dat je gehoord wordt.
maandag 14 september 2009 om 01:00
Wauw Meds, dit is de volgens mij de eerste keer dat ik iets persoonlijks van je lees op dit forum! Ik ben verrast!
Hoe is het nu met je? Is die periode die je omschrijft lang geleden of recent? Hoe gaat het nu met je en what about die depressie? Even goeie vrienden als je daar verder niets over los wilt laten hoor maar staat mij een eventuele depressie te wachten?
Je hebt gelijk, angst zal niet verdwijnen door harde muziek in de kroeg (en dito ontspannen sfeer van avondje weg) maar wel verzachten. Het doen vergeten. En die momenten zijn mij heel kostbaar. Dan sta ik daar als ieder ander, zonder ziek te zijn (zo op het oog) en lol te hebben met een vriendin en leuke mensen, niks aan de hand. Ik weet wel dat het geen echte remedie is maar for the time being good enough!
Dank je, Spinster, denk dat je ook waarheid zegt hier.
Zal ook wel hoor, dat mensen het gewoon heel erg vinden voor iemand, dat iemand zoiets overkomt. Zo zou ik dat ook voor iemand voelen die ik zelf tegenkom of ken.
Maar het is gewoon die pijn in hun ogen, zonder meelijwekkend te zijn want eerlijk gezegd doet dát me niet zoveel. Ik voel mezelf niet zielig dus ieder ander waarbij ik dat wel zou bespeuren, die zou ik zelf niet zo serieus nemen.
Zo arrogant ben ik dan ook wel weer.
Maar die pijn in die ogen, dat meelevende. Het is heel logisch dat dat er is, maar het plaatst mij weer in de situatie waar ik kennelijk in thuis hoor: De Zieke.
Moeilijk uitleggen, het is ook dat 'zieke' niet wat ik erg vind.
Het is dat confronterende. Dat ik zelf denk dat mijn leventje lekker loopt, ladieladielaaaaaaaaa niks aan de hand, soms beetje ziek, soms naar z'huis, ladieladielaaaaaaa, en dan vraagt iemand met van die ogen die alles zeggen hoe het nou gáááááát en 'je kunt me altijd bellen als je hulp nodig hebt' en de allerergste: 'ik vind het zoooo erg voor je/jullie!'
BOEM. Oh ja, er wás iets met mij. Ik ben ziek.
Dan ben ik weer een paar dagen mentaal naar de klote.
Alleen omdat iemand zo lief is om naar me te vragen!
Da's toch raar...
Hoe is het nu met je? Is die periode die je omschrijft lang geleden of recent? Hoe gaat het nu met je en what about die depressie? Even goeie vrienden als je daar verder niets over los wilt laten hoor maar staat mij een eventuele depressie te wachten?
Je hebt gelijk, angst zal niet verdwijnen door harde muziek in de kroeg (en dito ontspannen sfeer van avondje weg) maar wel verzachten. Het doen vergeten. En die momenten zijn mij heel kostbaar. Dan sta ik daar als ieder ander, zonder ziek te zijn (zo op het oog) en lol te hebben met een vriendin en leuke mensen, niks aan de hand. Ik weet wel dat het geen echte remedie is maar for the time being good enough!
Dank je, Spinster, denk dat je ook waarheid zegt hier.
Zal ook wel hoor, dat mensen het gewoon heel erg vinden voor iemand, dat iemand zoiets overkomt. Zo zou ik dat ook voor iemand voelen die ik zelf tegenkom of ken.
Maar het is gewoon die pijn in hun ogen, zonder meelijwekkend te zijn want eerlijk gezegd doet dát me niet zoveel. Ik voel mezelf niet zielig dus ieder ander waarbij ik dat wel zou bespeuren, die zou ik zelf niet zo serieus nemen.
Zo arrogant ben ik dan ook wel weer.
Maar die pijn in die ogen, dat meelevende. Het is heel logisch dat dat er is, maar het plaatst mij weer in de situatie waar ik kennelijk in thuis hoor: De Zieke.
Moeilijk uitleggen, het is ook dat 'zieke' niet wat ik erg vind.
Het is dat confronterende. Dat ik zelf denk dat mijn leventje lekker loopt, ladieladielaaaaaaaaa niks aan de hand, soms beetje ziek, soms naar z'huis, ladieladielaaaaaaa, en dan vraagt iemand met van die ogen die alles zeggen hoe het nou gáááááát en 'je kunt me altijd bellen als je hulp nodig hebt' en de allerergste: 'ik vind het zoooo erg voor je/jullie!'
BOEM. Oh ja, er wás iets met mij. Ik ben ziek.
Dan ben ik weer een paar dagen mentaal naar de klote.
Alleen omdat iemand zo lief is om naar me te vragen!
Da's toch raar...
maandag 14 september 2009 om 01:25
Bambi,
Allereerst heb ik bewondering voor je, dat je ondanks je ziekte toch de dingen doet, die je wil doen en hoe.
Ben lange tijd erg betrokken geweest bij een jonge vrouw, die ook kanker had. We konden er samen heel open over praten. Maar op sommige dagen sloot ze zich ook af daarvoor. Dan kwam het té hard bij haar binnen denk ik en wilde ze het er gewoon niet over hebben. Ze vond het juist zo fijn, te praten over andere zaken en de dingen die er gebeurde in ons leven.
Vaak merkte je niet eens dat ze ziek was en daar had ik dan ook zo`n bewondering voor. Heel vaak zelfs, was ze gewoon ook véél sterker dan het bezoek wat ze ontving. Het verdriet wat ze ongetwijfeld had, heeft ze zelden laten zien, maar het was er wel natuurlijk. En wat je schrijft is zo herkenbaar, harde muziek (weliswaar niet in een kroeg maar gewoon bij haar thuis) en lekker meezingen en lallen met z`n allen.
Kan het me wel voorstellen, de vraag die jou nu zo bezighoud.
Doen alsof het er niet is of het juist wél onder ogen zien?
Denk dat het een combinatie is van deze 2. Probeer de balans hierin te vinden, zodat het voor iedereen; voor jou en je gezin draaglijk is. Dat voel je zelf het beste aan denk ik. En idd, je mag toch ook toegeven eraan als je je niet lekker voelt?
Je kunt dat namelijk niet onder de mat schuiven. Denk dat openheid hierover, drempels weghaalt, voor jezelf maar ook voor je gezin. Bekijk het per dag, hoe jij je voelt. Denk dat dat de meest dragelijke methode is?
Allereerst heb ik bewondering voor je, dat je ondanks je ziekte toch de dingen doet, die je wil doen en hoe.
Ben lange tijd erg betrokken geweest bij een jonge vrouw, die ook kanker had. We konden er samen heel open over praten. Maar op sommige dagen sloot ze zich ook af daarvoor. Dan kwam het té hard bij haar binnen denk ik en wilde ze het er gewoon niet over hebben. Ze vond het juist zo fijn, te praten over andere zaken en de dingen die er gebeurde in ons leven.
Vaak merkte je niet eens dat ze ziek was en daar had ik dan ook zo`n bewondering voor. Heel vaak zelfs, was ze gewoon ook véél sterker dan het bezoek wat ze ontving. Het verdriet wat ze ongetwijfeld had, heeft ze zelden laten zien, maar het was er wel natuurlijk. En wat je schrijft is zo herkenbaar, harde muziek (weliswaar niet in een kroeg maar gewoon bij haar thuis) en lekker meezingen en lallen met z`n allen.
Kan het me wel voorstellen, de vraag die jou nu zo bezighoud.
Doen alsof het er niet is of het juist wél onder ogen zien?
Denk dat het een combinatie is van deze 2. Probeer de balans hierin te vinden, zodat het voor iedereen; voor jou en je gezin draaglijk is. Dat voel je zelf het beste aan denk ik. En idd, je mag toch ook toegeven eraan als je je niet lekker voelt?
Je kunt dat namelijk niet onder de mat schuiven. Denk dat openheid hierover, drempels weghaalt, voor jezelf maar ook voor je gezin. Bekijk het per dag, hoe jij je voelt. Denk dat dat de meest dragelijke methode is?
maandag 14 september 2009 om 10:13
Bambi,
Ik heb je verhaal gelezen, je innerlijke vraag of je op 'de juiste manier' omgaat met het gegeven dat je ziek bent.
Na alle wijze, lieve en waardevolle adviezen die je al ontvangen hebt, is hetgeen wat bij mij bovenkomt als ik 'jouw manier van overleven' lees:
Jij kiest ervoor om er op deze manier mee om te gaan, door er zo min mogelijk over te praten, door je leven te leven als ware er niets aan de hand.
Nou, prima toch? Wat nou als je morgen onder een auto komt en overlijdt? Zou je dan niet liever terugkijken op een leven waar je je, onder de omstandigheden, goed bij voelde en de dingen gedaan hebt die je wilde doen?
Want het kán natuurlijk. God verhoedde het, maar het kán dat je vandaag of morgen onder een auto of een trein komt en dat het dan afgelopen is. Dit geldt voor ons allemaal. Is het dan niet het meest logische, het meest wenselijke dat je in het hier en nu leeft? Dat je de dingen doet waar jij je goed bij voelt? Niemand kan in de toekomst kijken, meid. Niemand weet hoe dingen gaan lopen. Voor jou niet, voor mij niet, voor niemand. Maar in de tussentijd gaat het leven wél door en denk ik dat je er, gezien de omstandigheden, op een heel prima, jouw eigen, wijze mee omgaat!
Knuff!
Ik heb je verhaal gelezen, je innerlijke vraag of je op 'de juiste manier' omgaat met het gegeven dat je ziek bent.
Na alle wijze, lieve en waardevolle adviezen die je al ontvangen hebt, is hetgeen wat bij mij bovenkomt als ik 'jouw manier van overleven' lees:
Jij kiest ervoor om er op deze manier mee om te gaan, door er zo min mogelijk over te praten, door je leven te leven als ware er niets aan de hand.
Nou, prima toch? Wat nou als je morgen onder een auto komt en overlijdt? Zou je dan niet liever terugkijken op een leven waar je je, onder de omstandigheden, goed bij voelde en de dingen gedaan hebt die je wilde doen?
Want het kán natuurlijk. God verhoedde het, maar het kán dat je vandaag of morgen onder een auto of een trein komt en dat het dan afgelopen is. Dit geldt voor ons allemaal. Is het dan niet het meest logische, het meest wenselijke dat je in het hier en nu leeft? Dat je de dingen doet waar jij je goed bij voelt? Niemand kan in de toekomst kijken, meid. Niemand weet hoe dingen gaan lopen. Voor jou niet, voor mij niet, voor niemand. Maar in de tussentijd gaat het leven wél door en denk ik dat je er, gezien de omstandigheden, op een heel prima, jouw eigen, wijze mee omgaat!
Knuff!
maandag 14 september 2009 om 11:02
Bambi, het gaat heel goed met me, ik ben zo gezond als een vis inmiddels en zo sterk als een paard. Dat heeft ook geholpen tegen de depressie. Depressief zijn als je gezond bent is een stuk moeilijker, want de reden van je depressie is weg.
Ik heb ook veel mensen begeleid die stervende waren, wat me opviel is dat de ontkenning of het niet ziek willen zijn zo lang duurt als je lijf het toelaat. Daarna komt er een andere fase. Dan is er nog een vrij grote groep die blijft hopen en strijden en op het moment dat zij overlijden is er bijna altijd verwarring en veel pijn en depressie.
De groep die aanvaart overlijdt rustiger en het afscheid met de familie is ook intenser en dat helpt hen weer bij het doorgaan met het leven.
Hoe het voor jou is Bambi weet ik niet. Je lijkt me niet echt in ontkenning, maar je wilt wel af en toe ontsnappen, dat lijkt me terecht, maar echt ontsnappen kan natuurlijk niet. De allergie die je hebt voor de reactie van anderen herken ik heel erg. Wat er bij mij ook onderzat was gewoon jaloezie. "Ja ja een beetje zielig en begripvol doen terwijl je geen idee hebt waar het over gaat, en jij kan wel lekker zorgeloos vanavond op de bank zitten...."
Ik heb ook veel mensen begeleid die stervende waren, wat me opviel is dat de ontkenning of het niet ziek willen zijn zo lang duurt als je lijf het toelaat. Daarna komt er een andere fase. Dan is er nog een vrij grote groep die blijft hopen en strijden en op het moment dat zij overlijden is er bijna altijd verwarring en veel pijn en depressie.
De groep die aanvaart overlijdt rustiger en het afscheid met de familie is ook intenser en dat helpt hen weer bij het doorgaan met het leven.
Hoe het voor jou is Bambi weet ik niet. Je lijkt me niet echt in ontkenning, maar je wilt wel af en toe ontsnappen, dat lijkt me terecht, maar echt ontsnappen kan natuurlijk niet. De allergie die je hebt voor de reactie van anderen herken ik heel erg. Wat er bij mij ook onderzat was gewoon jaloezie. "Ja ja een beetje zielig en begripvol doen terwijl je geen idee hebt waar het over gaat, en jij kan wel lekker zorgeloos vanavond op de bank zitten...."
maandag 14 september 2009 om 11:49
Dat je vertelt dat je een paar dagen van de rel bent omdat iemand interesse in je gezondheid toont, vind ik wel heftig om te lezen Bambi. Ik kan het me wel voorstellen, maar dat je er tegenop kijkt dat erover gepraat gaat worden, lijkt me erg lastig in de praktijk. Het is wellicht een optie om met iemand te praten puur over dat effect van anderen op jou en jouw omgaan met de situatie.
Daarbij schrijf je dat je bang bent dat de beerput open gaat als je écht over de situatie gaat praten. Maar is het niet zo dat de keren dat je met iemand de diepte in ging, dat dat niet een topje van de ijsberg was, maar dat het al om de kern van je bezorgdheid en angst ging? Het lijkt mij dat jij momenten hebt dat je er niet mee bezig wil zijn (al dansend, drinkend en lallens bijvoorbeeld) en dat je die vooral moet koesteren. Daarnaast zijn er zo te lezen momenten dat je het onderwerp wel aanhaalt (als je bezig bent met het maken van herinneringen voor je kinderen of als je in gesprekken met vrienden wel je angsten toelaat). Koester ook dat. Ben niet bang voor het inslaan van de realiteit, want volgens mij stop jij je realiteitsbesef niet volledig weg. Ik denk ook dat het best zo kan zijn dat als je voor je gevoel vol ornaat de ellende ingaat, het meer 'normaal' aan zal voelen dan je nu denkt. Want dieper op de kwestie ingaan dan dat je het met de mediator-vriend hebt gedaan, kan dat? En ben je bang dat je daarin zou blijven hangen? Op basis van wat je nu hebt geschreven ben je daar helemaal geen type voor.
Zoals anderen ook al schreven, de balans is belangrijk. Die zal niet elke dag hetzelfde zijn, maar volgens mij komt uit jouw zorgen naar voren dat het zwaartepunt voor jouw gevoel nu ligt bij 'kop-in-het-zand'. Misschien is dat in de realiteit niet zo en is dát wat je je moet beseffen. Want volgens mij ga je erg goed met de situatie om, maar zo lijkt het niet voor je te voelen. Misschien is het daarom wel slim om door middel van gesprekken met een professional de ellende toe te laten. Gefaseerd misschien, daar zullen zij toch ook hun methoden voor hebben?
Daarbij schrijf je dat je bang bent dat de beerput open gaat als je écht over de situatie gaat praten. Maar is het niet zo dat de keren dat je met iemand de diepte in ging, dat dat niet een topje van de ijsberg was, maar dat het al om de kern van je bezorgdheid en angst ging? Het lijkt mij dat jij momenten hebt dat je er niet mee bezig wil zijn (al dansend, drinkend en lallens bijvoorbeeld) en dat je die vooral moet koesteren. Daarnaast zijn er zo te lezen momenten dat je het onderwerp wel aanhaalt (als je bezig bent met het maken van herinneringen voor je kinderen of als je in gesprekken met vrienden wel je angsten toelaat). Koester ook dat. Ben niet bang voor het inslaan van de realiteit, want volgens mij stop jij je realiteitsbesef niet volledig weg. Ik denk ook dat het best zo kan zijn dat als je voor je gevoel vol ornaat de ellende ingaat, het meer 'normaal' aan zal voelen dan je nu denkt. Want dieper op de kwestie ingaan dan dat je het met de mediator-vriend hebt gedaan, kan dat? En ben je bang dat je daarin zou blijven hangen? Op basis van wat je nu hebt geschreven ben je daar helemaal geen type voor.
Zoals anderen ook al schreven, de balans is belangrijk. Die zal niet elke dag hetzelfde zijn, maar volgens mij komt uit jouw zorgen naar voren dat het zwaartepunt voor jouw gevoel nu ligt bij 'kop-in-het-zand'. Misschien is dat in de realiteit niet zo en is dát wat je je moet beseffen. Want volgens mij ga je erg goed met de situatie om, maar zo lijkt het niet voor je te voelen. Misschien is het daarom wel slim om door middel van gesprekken met een professional de ellende toe te laten. Gefaseerd misschien, daar zullen zij toch ook hun methoden voor hebben?
maandag 14 september 2009 om 20:58
Ik vind het heel lief dat mensen er bewondering voor hebben, met hoe ik hiermee omga maar ik vind die bewondering niet terecht. Het is geen verdienste, ik doe wat me instinctief opkomt en daarbij, ik ondervind er wel hinder van.
Naar mijn idee is het niet gezond dat ik er zo'n last van heb als mensen er slechts naar informeren. De drang om te verstoppen en het te vergeten want 'dan is het er niet'.
Maar desalniettemin vind ik het lief wat hier geschreven wordt en hoe er met me mee wordt gedacht. Thanks jongens.
Door dit topic heb ik nu helder wáár nu precies mijn probleem ligt. Het is niet het vluchten, het proberen te vergeten, het doen alsof het er niet is. De dingen die ik noemde in mijn OP. Dat zorgt er allemaal juist voor dat ik plezier heb in het leven en me geen patient voel, dat het draaglijk is.
Het probleem ligt gewoon bij de mensen die niet naast me staan. Die je tegenkomt in het dorp, op het schoolplein, in het ziekenhuis, als je nieuwe mensen leert kennen op vakantie of hier in het dorp. Als het voor anderen onbekend is. Of wel bekend maar niet de manier waarop ik daar het liefste mee omga. Ik zou ieder ander dan adviseren om het direkt kenbaar te maken, vertellen dat het zeker lief is dat er naar geinformeerd wordt maar dat het heftig is en moeilijk om over te praten. Wie dan nog blijft hangen en er niet direkt 'klaar' mee is, dan zijn dat de leuke mensen.
Dus, dat wordt mijn eigen advies aan mezelf.
En die 'Klap' waar ik zo bang voor was vanwege niet verwerken: Ik heb door jullie berichten nu door dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, dat ik nu ook al verwerk maar dan op mijn manier. Stapje voor stapje. Is ook een manier kennelijk.
Echt, ik ben jullie zo dankbaar! Had het maanden eerder moeten doen, dit aanzwengelen hier!
Naar mijn idee is het niet gezond dat ik er zo'n last van heb als mensen er slechts naar informeren. De drang om te verstoppen en het te vergeten want 'dan is het er niet'.
Maar desalniettemin vind ik het lief wat hier geschreven wordt en hoe er met me mee wordt gedacht. Thanks jongens.
Door dit topic heb ik nu helder wáár nu precies mijn probleem ligt. Het is niet het vluchten, het proberen te vergeten, het doen alsof het er niet is. De dingen die ik noemde in mijn OP. Dat zorgt er allemaal juist voor dat ik plezier heb in het leven en me geen patient voel, dat het draaglijk is.
Het probleem ligt gewoon bij de mensen die niet naast me staan. Die je tegenkomt in het dorp, op het schoolplein, in het ziekenhuis, als je nieuwe mensen leert kennen op vakantie of hier in het dorp. Als het voor anderen onbekend is. Of wel bekend maar niet de manier waarop ik daar het liefste mee omga. Ik zou ieder ander dan adviseren om het direkt kenbaar te maken, vertellen dat het zeker lief is dat er naar geinformeerd wordt maar dat het heftig is en moeilijk om over te praten. Wie dan nog blijft hangen en er niet direkt 'klaar' mee is, dan zijn dat de leuke mensen.
Dus, dat wordt mijn eigen advies aan mezelf.
En die 'Klap' waar ik zo bang voor was vanwege niet verwerken: Ik heb door jullie berichten nu door dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, dat ik nu ook al verwerk maar dan op mijn manier. Stapje voor stapje. Is ook een manier kennelijk.
Echt, ik ben jullie zo dankbaar! Had het maanden eerder moeten doen, dit aanzwengelen hier!
maandag 14 september 2009 om 21:04
weet je wat ik zo bizar vind van hoe mensen reageren op dit soort situaties? het gaat alleen maar over hen. Mensen die je huilend in de armen vallen en prevelen dat ze het toch zo moeilijk vinden. Dan denk ik: rot op, je weet niet eens wat moeilijk is.
En dan de groep die wegduikt of de groep die bagatelliseert (kom op joh, positief blijven..... fijn dat het goed gaat....)
En dan de groep die wegduikt of de groep die bagatelliseert (kom op joh, positief blijven..... fijn dat het goed gaat....)
maandag 14 september 2009 om 21:21
quote:meds schreef op 14 september 2009 @ 21:04:
weet je wat ik zo bizar vind van hoe mensen reageren op dit soort situaties? het gaat alleen maar over hen. Mensen die je huilend in de armen vallen en prevelen dat ze het toch zo moeilijk vinden. Dan denk ik: rot op, je weet niet eens wat moeilijk is.
En dan de groep die wegduikt of de groep die bagatelliseert (kom op joh, positief blijven..... fijn dat het goed gaat....)Of de groep met opmerkingen als "Jezus.. jij bent wel voor het ongeluk geboren he?" / "Houdt het dan nooit op" / "Jij hebt ook wel altijd wat he?"
... ook zo'n fijne
weet je wat ik zo bizar vind van hoe mensen reageren op dit soort situaties? het gaat alleen maar over hen. Mensen die je huilend in de armen vallen en prevelen dat ze het toch zo moeilijk vinden. Dan denk ik: rot op, je weet niet eens wat moeilijk is.
En dan de groep die wegduikt of de groep die bagatelliseert (kom op joh, positief blijven..... fijn dat het goed gaat....)Of de groep met opmerkingen als "Jezus.. jij bent wel voor het ongeluk geboren he?" / "Houdt het dan nooit op" / "Jij hebt ook wel altijd wat he?"
... ook zo'n fijne
maandag 14 september 2009 om 21:29
quote:Bambi schreef op 14 september 2009 @ 01:00:Dank je, Spinster, denk dat je ook waarheid zegt hier.
Zal ook wel hoor, dat mensen het gewoon heel erg vinden voor iemand, dat iemand zoiets overkomt. Zo zou ik dat ook voor iemand voelen die ik zelf tegenkom of ken.
Maar het is gewoon die pijn in hun ogen, zonder meelijwekkend te zijn want eerlijk gezegd doet dát me niet zoveel. Ik voel mezelf niet zielig dus ieder ander waarbij ik dat wel zou bespeuren, die zou ik zelf niet zo serieus nemen.
Zo arrogant ben ik dan ook wel weer.
Maar die pijn in die ogen, dat meelevende. Het is heel logisch dat dat er is, maar het plaatst mij weer in de situatie waar ik kennelijk in thuis hoor: De Zieke.
Moeilijk uitleggen, het is ook dat 'zieke' niet wat ik erg vind.
Het is dat confronterende. Dat ik zelf denk dat mijn leventje lekker loopt, ladieladielaaaaaaaaa niks aan de hand, soms beetje ziek, soms naar z'huis, ladieladielaaaaaaa, en dan vraagt iemand met van die ogen die alles zeggen hoe het nou gáááááát en 'je kunt me altijd bellen als je hulp nodig hebt' en de allerergste: 'ik vind het zoooo erg voor je/jullie!'
BOEM. Oh ja, er wás iets met mij. Ik ben ziek.
Dan ben ik weer een paar dagen mentaal naar de klote.
Alleen omdat iemand zo lief is om naar me te vragen!
Da's toch raar...Ik geloof dat ik nu iets beter begrijp waar bij jou het knelpunt zit. Het is dat je op zo'n moment met je neus in de shit gedrukt wordt -de goede bedoelingen ten spijt-, de shit waar je zelf net op je eigen manier even aan ontvlucht was (of dacht te zijn).
"'Die zieke', dat ben ík toch zeker niet? Fuck, het gaat over míjn leven. Godallejezuskolere"... Dát gevoel?
Dat besef, dat steeds weer zo rauw binnendringt op zo'n moment, dat lijkt me heel moeilijk. Dooddoener van de eeuw: ik denk dat je aan dat besef zelf en de intense pijn ervan misschien niet zoveel kunt doen. Het hoort bij de situatie waar je in zit (en dat ís verdomd oneerlijk!). De pijn, daar kun alleen jij je weg in vinden, het is jouw pijn, en die pijn is onlosmakelijk verbonden met een 'trauma' als dit.
Het enige wat je denk ik hiermee zou kunnen doen is met wat mensen om je heen afspraken maken over het hoe/wat en wanneer van het er wel/niet over hebben. Precies wat je zelf ook al zegt in een latere post. Ik denk dat je daar goede punten aansnijdt.
Zal ook wel hoor, dat mensen het gewoon heel erg vinden voor iemand, dat iemand zoiets overkomt. Zo zou ik dat ook voor iemand voelen die ik zelf tegenkom of ken.
Maar het is gewoon die pijn in hun ogen, zonder meelijwekkend te zijn want eerlijk gezegd doet dát me niet zoveel. Ik voel mezelf niet zielig dus ieder ander waarbij ik dat wel zou bespeuren, die zou ik zelf niet zo serieus nemen.
Zo arrogant ben ik dan ook wel weer.
Maar die pijn in die ogen, dat meelevende. Het is heel logisch dat dat er is, maar het plaatst mij weer in de situatie waar ik kennelijk in thuis hoor: De Zieke.
Moeilijk uitleggen, het is ook dat 'zieke' niet wat ik erg vind.
Het is dat confronterende. Dat ik zelf denk dat mijn leventje lekker loopt, ladieladielaaaaaaaaa niks aan de hand, soms beetje ziek, soms naar z'huis, ladieladielaaaaaaa, en dan vraagt iemand met van die ogen die alles zeggen hoe het nou gáááááát en 'je kunt me altijd bellen als je hulp nodig hebt' en de allerergste: 'ik vind het zoooo erg voor je/jullie!'
BOEM. Oh ja, er wás iets met mij. Ik ben ziek.
Dan ben ik weer een paar dagen mentaal naar de klote.
Alleen omdat iemand zo lief is om naar me te vragen!
Da's toch raar...Ik geloof dat ik nu iets beter begrijp waar bij jou het knelpunt zit. Het is dat je op zo'n moment met je neus in de shit gedrukt wordt -de goede bedoelingen ten spijt-, de shit waar je zelf net op je eigen manier even aan ontvlucht was (of dacht te zijn).
"'Die zieke', dat ben ík toch zeker niet? Fuck, het gaat over míjn leven. Godallejezuskolere"... Dát gevoel?
Dat besef, dat steeds weer zo rauw binnendringt op zo'n moment, dat lijkt me heel moeilijk. Dooddoener van de eeuw: ik denk dat je aan dat besef zelf en de intense pijn ervan misschien niet zoveel kunt doen. Het hoort bij de situatie waar je in zit (en dat ís verdomd oneerlijk!). De pijn, daar kun alleen jij je weg in vinden, het is jouw pijn, en die pijn is onlosmakelijk verbonden met een 'trauma' als dit.
Het enige wat je denk ik hiermee zou kunnen doen is met wat mensen om je heen afspraken maken over het hoe/wat en wanneer van het er wel/niet over hebben. Precies wat je zelf ook al zegt in een latere post. Ik denk dat je daar goede punten aansnijdt.
maandag 14 september 2009 om 21:31
Juist ja. Maar eigenlijk denk ik dat mensen het gewoon ook niet snel goed kunnen doen. Ik ben namelijk ook allergisch voor bijv. alle 'oh wat ben jij dapper, schouderklopje schouderklopje'- reacties. Zowel bij mij persoonlijk in real life als dat soort reacties die ik dan hier op dit forum lees voor andere hele zieke mensen. Het is alsof je ineens op een voetstuk staat als je ernstig ziek bent. Iedereen wil meeleven, iedereen is betrokken, iedereen vind je bij voorbaat geweldig (want je bent zo zielig) Brrrr. Alsof je bij een ziekte een heel nieuw, bijzonder karakter meekrijgt.
Is ook 1 van de redenen waarom ik er op het forum zelden over praat. Voor je het weet krijg je massaal een Viva-abonnement geregeld. (aaaah, dit klinkt gemeen, zo bedoel ik dat niet!)
Is ook 1 van de redenen waarom ik er op het forum zelden over praat. Voor je het weet krijg je massaal een Viva-abonnement geregeld. (aaaah, dit klinkt gemeen, zo bedoel ik dat niet!)
