Struisvogelen of toch met vol ornaat de ellende in?

quote:Bambi schreef op 10 september 2009 @ 18:52:

Hee, wat fijn om nu al reacties te lezen. Ik heb zo zitten twijfelen of dit het forum op zou gooien of niet. (bang om vanavond/vannacht met malend hoofd te zitten want dit voelt al eng, om het zo in de openheid te gooien) maar tot nu toe valt het mee.



Leo,



Mijn man heeft gelukkig dezelfde methodiek. Die stopt het ook weg maar is er wel in praktische zin. Hij is thuis bij de kindjes als ik ziek ben en in bed lig, hij komt eerder naar huis van zijn werk als we naar z'huis moeten etc. Qua emotie hebben we niks aan elkaar. Hij stopt het weg en ik stop het weg. Maar soms steekt het bij mij de kop op (na gesprekjes met vrienden/familie of na z'huisbezoek met niet echt optimistische arts ofzo) en dan hebben wij echt niks aan elkaar. Het is voor mijn man te heftig, teveel. Het idee dát het mis kan gaan is voor hem ook een no-go-area. Waardoor ik me op die momenten wel eens totaal onbegrepen kan voelen maar het tegelijkertijd ook wel snap dat hij er zo'n moeite mee heeft. (want het is ook mijn mechanisme..) Hij is ook heel praktisch ingesteld. Heeft al uitgebreid gezocht naar een vaste au pair in huis voor als ik er tzt wellicht niet meer ben. Dat soort dingen. Aan de ene kant snap ik het volkomen, aan andere kant vind ik het stom. Want hoezó, als ik er niet meer ben? Ik ga niet dood! Dus dat gaat ook niet altijd over roosjes. Maar ik weet dat het hart op goede plek zit dus is het voor mijn gevoel even slikken en weer doorgaan.



Diaantje,



We lezen zo nu en dan voor uit kinderboeken (als we merken dat mijn ziek zijn even bij de kinderen 'speelt') die direkt of indirect over kanker of ziek zijn, gaan. Mijn kinderen zijn 8, 7 en 3 jaar. Voornamelijk de oudsten hebben af en toe heel confronterende vragen. Of ik doodga. Daar kan ik dan op antwoorden dat níemand weet wanneer-ie doorgaat, dat zij en wij hópelijk heeeeeeeeel oud en gelukkig worden. Ik weiger pertinent om hen hun onbezorgdheid af te nemen.



Dank je, Banba,



Klopt, wat je zegt. Er moet ook wel een klik zijn met een psych waarmee je praat. Die klik was er ook wel maar ik sloeg altijd compleet dicht. Had geen idee wat ik daar deed.

Dank voor de knuffel!

Jee Bambi, ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat ik er min of meer hetzelfde mee om zou kunnen gaan als jij, zou mij dit ooit overkomen. En ook naar mijn kind hoop ik er hetzelfde in te staan.



Feit dat je niet weet waarom, wanneer en waar iemand dood gaat, is een waarheid als een koe. Liever zou ik mijn energie steken in het feit dat het iedereen gebeurt en dat leven en dood, gezondheid en ziekte bij elkaar horen, verdriet en vreugde brengt en nog zo veel meer ingewikkelds bij elkaar. Ik zou mijn kind liever gevoelsmatig voorbereiden over de dingen des levens, dan mijn eigen concrete dood. Ik zou doodgaan niet weghouden uit een kinderleven. Want dat doe ik ook niet uit het leven van mijn kind (terwijl er geen aanleiding is te denken dat ik snel vertrek ofzo). Dus denk dat je goed bezig bent hoor! Je moet je kinderen ook niet overvoeren, want het leven gaat hoe dan ook wel door. Dat geldt voor jou als voor je kinderen. Zolang je maar sensitief bent voor de behoeften van je kinderen en daar een beetje op in kan spelen.



En voor jezelf, blijkbaar leef jij meer als je je ziek zijn maar een beperkte plaats biedt in je leven. Wat koop je er dan voor om meer ziek te zijn en dus ook minder te leven? Die tijd komt (ooit?) voor iedereen wel, dus het kan altijd nog een tandje minder. Doe gewoon wat goed voelt voor jou! En vertel het ook aan anderen. Jezelf verstoppen (struisvogelen) is m.i. overigens wat anders, dan er niet te diep op in willen gaan. Denk wel dat het goed is om te blijven praten over hoe je je voelt (ik ben erg moe vandaag, ik ben te misselijk om wat af te spreken, ik heb uurtjes slaap nodig, wil je effe oppassen, etc., ik wil vooral leuke dingen horen anders voel ik me snel down, ik wil leuke dingen doen vandaag met mijn bezoek, want daar krijg ik energie van en die heb ik hard nodig, etc.) Kortom, praat wel over jezelf, maar dan in termen van wat je direct nodig hebt voor het kunnen doorstaan van deze ziekte.



En verder? Ik heb geen ervaring voor mezelf, alleen in directe omgeving. Dus misschien zeg ik dingen die niet bij je aansluiten. Want dat lijkt me ook best moeilijk om dat altijd te kunnen begrijpen. Als buitenstaander die het niet overkomt wil je het kunnen begrijpen, wil je je kunnen inleven en kunnen denken wat het met de ander doet. Maar dat is gewoon nooit zo denk ik. Ik denk dat dit veel te persoonlijk is om in te kunnen schatten. Maar aan de andere kant, is het per se nodig om het volledig te begrijpen? Nee toch?



Sterkte joh. Ik hoop gewoon dat je ondanks alles lekker veel kunt genieten!

[quote]Bambi schreef op 10 september 2009 @ 19:01:

Ik lees uit sommige reacties dat ik er misschien juist wel goed mee omga. En dat is fijn om te lezen. Maar aan andere kant, doe ik dat wel? Ga ik er wel goed mee om?

/quote]

Wat is goed eigenlijk???? Als je het antwoord weet, kun je dat het beste in boekvorm gaan uitgeven en nog snel cashen voor het einde der tijden ; )

Want op die vraag wil iedereen het antwoord wel hebben. Doen we niet gewoon allemaal maar wat eigenlijks ?

Oh Bam....Je bent aan het verwerken en rouwen in 1 adem door. Hoe kún je dit ook anders behapstukken dan in etappes. Je doet intuitief wat je kan, heel gedoseerd en in kleine stapjes komt het besef nu binnen. En wat zal jij het soms ontiegelijk zwaar hebben. Het ís toch ook iets totaal onwerkelijks waar jij doorheen gaat, waanzin, ongeloof, ontkenning, ik vind het allemaal zo begrijpelijk, maar aan de andere kant ook zo ontgelooflijk klote voor je. Konden wij met z'n allen maar wat van je overnemen, wat van je dragen. Je helpen, je aanhoren, je ontlasten op welke manier dan ook.



Eigenlijk wil ik je gewoon weer eens zien. Wie weet....



Ik blijf aan je denken lief, leuk en gek mens dat je bent.

Doe de dingen op jouw manier en dan doe je het goed, daar ben ik van overtuigd, en in the mean time heb je een batterij aan fantastische mensen om je heen verzameld die je ogen en oren willen zijn 24/7 als nodig!!



Met liefs Zoy

quote:Bambi schreef op 14 september 2009 @ 21:31:

Ik ben namelijk ook allergisch voor bijv. alle 'oh wat ben jij dapper, schouderklopje schouderklopje'- reacties. Zowel bij mij persoonlijk in real life als dat soort reacties die ik dan hier op dit forum lees voor andere hele zieke mensen. Het is alsof je ineens op een voetstuk staat als je ernstig ziek bent. Iedereen wil meeleven, iedereen is betrokken, iedereen vind je bij voorbaat geweldig (want je bent zo zielig) Brrrr. Alsof je bij een ziekte een heel nieuw, bijzonder karakter meekrijgt.









Haha, daarom heb ik niet gereageerd toen jij een paar paginas geleden schreef dat je mij zo n fantastisch, geweldig, lief intellegent en bijzonder mens vindt. Want als ik terug zou moeten zeggen > jahaa, jij bent ook bijzonder, blablabla...., dan lijkt het net alsof ik dat zeg Omdat! Jij! Ziek! Bent!



Zeikwijf. *grijns*

Hoi Bambi,

Ik heb alleen de OP gelezen. Ik heb geen kanker, maar goedaardige hersentumoren die niet helemaal weg te snijden zijn en dus telkens aan zullen groeien en op den duur zal dat niet meer te opereren zijn omdat er één opduikt in actief gebied. Dus ik weet niet hoe het voelt om kankerpatiënt te zijn.

Wat ik wel weet is hoe het voelt om 'gewoon' door te gaan alsof er niets aan de hand is en dat ook echt zo te voelen. Ik lieg niet of hou mezelf niet iets voor als ik zeg dat het goed ga. Dat doe ik nu al een jaartje of 5 en de BOEM is tot nu toe nooit echt gekomen. Tuurlijk baaldagen, zeker als je weer s een keer kaal en wel wakker wordt op de IC ofzo, maar zodra ik dat stomme ziekenhuis weer achter me heb gelaten gaat mijn leven door. Geniet ik van dat leven en haal ik er uit wat erin zit. Soms iets te veel, met als gevolg koppijn, maar genieten zal ik.

De maatschappelijk werker, daar heb ik zelfde ervaringen mee als jij, werd daar zelfs een keertje echt boos op, zo van, nee, ik zit niet te verzinnen dat het goed gaat, het gaat gewoon z'n gangetje.

De bedrijfsarts idemdito, nee, ik hoef niet minder te werken straks, ik kom gewoon terug en ga weer lekker aan het werk.

En mijn omgeving maakt zich maar zorgen.

Meer dan ik dat zelf doe, maar dat komt volgens mij ook doordat zij niet voelen wat ik voel en niet in mijn schoenen staan.



Ik ga zo door, heerlijk, en leef mijn leven volop, zodat ik de jaren die mij nog resten kan genieten en niet ga zitten sippen.



Heb daarnet wel een huilbui gehad, maar dat ruimt bij mij niet echt op. Zelf stop ik het voor mijn gevoel niet weg, ik praat er wel over met mijn vrienden en ook met mijn arts en met een psycholoog. Heb wel overal aangekondigd dat gaan zitten sippen en gaan kijken naar wat ik niet meer kan niet toegestaan is.



Goed, misschien had ik je topic helemaal moeten lezen, maar dit was mijn eerste reactie op dat wat jij geschreven hebt. Ik herken het. Klote voelen op commando gaat niet.

quote:Bambi schreef op 14 september 2009 @ 01:00:



BOEM. Oh ja, er wás iets met mij. Ik ben ziek.

Dan ben ik weer een paar dagen mentaal naar de klote.

Alleen omdat iemand zo lief is om naar me te vragen!

Da's toch raar...



Ik had me voorgenomen om in dit topic niets over mij en mijn "verleden" te vertellen omdat het niet over mij gaat en ik jou niet het idee wil geven dat ik mijn eigen verhaal zo belangrijk vind, maar ik verbreek die belofte aan mezelf nu even omdat ik dit erg herken en dus ook niet zo raar vind. Zo logisch als wat, eigenlijk.



Ik heb je al eens verteld dat ik me in de periode dat ik ziek was me compleet afgesloten heb voor mijn omgeving. En dat bedoel ik vrij letterlijk: ik had gewoon GEEN contact met de buitenwereld, alleen met een heel klein handjevol mensen dat mij té na stond om hen buiten te sluiten. En dat deed ik precies om de redenen die jij noemt: ik kon niet tegen het veranderde beeld dat men van mij had. Ineens was ik "een vechter" en "zo moedig" en kreeg ik haast een aureool van heiligheid om mij heen, terwijl ik nog net zo'n takkewijf was als voorheen . Ik kon simpelweg niet tegen die onmacht van anderen. Erover praten kon ik zelfs niet met de mensen die me na stonden, dus hield ik hen per email op de hoogte zodat ik het er in godsnaam maar niet IRL over hoefde te hebben. Met degenen die ik nog wél zag, kon ik het dus eenvoudigweg over ditjes en datjes hebben.



Dat was mijn manier. Ik wilde geen mensen meer om me heen die mij met tranen in de ogen zeiden dat ze het zo ehhhhrruuuuuuug vonden allemaal en aanboden "samen te vechten, Marie!!!". Gruwel. Die manier is me nooit opgebroken, Bambi. Ik heb nadat ik beter was wél een depressie gehad, maar die had niets te maken met mijn manier van omgaan met mijn ziekte TIJDENS mijn ziekte, maar alles met het gevoel van een "anti-climax". Ineens was alles weer goed, ik was ineens weer gezond, het kind dat ik had gedragen tijdens mijn ziekte en behandelingen was er against all odds nog, ik WAS er weer. En DAT vond ik raar, ik wist namelijk inmiddels heel goed hoe ik moest overleven maar niet meer hoe ik gewoon moest léven.



Tot op de dag van vandaag kan ik niet IRL over die kloteperiode praten. Zelfs het woord-dat-met-de-k begint kan ik niet uitspreken. Ik praat er dus letterlijk nooit meer over; het ligt achter me en wat de mensen nu zien is wat ik ze LAAT zien.



Tot vorige week. Ik lunchte met een mij erg dierbare collega die mij niet gekend heeft tijdens mijn ziekzijn en dus ook het verhaal niet kent. En ineens, vraag me niet waarom, vertelde ik hem alles. En ik ZAG zijn gezicht veranderen, althans: dat dacht ik. Ik heb daarna dagenlang gedacht dat hij mij ineens anders bezag, dat ik in zijn ogen ineens niet meer de Marie was die hij kende. Alsof ik met terugwerkende kracht ineens zielig was, iemand met Een Groot Kruis te dragen. En ik had spijt als haren op mijn hoofd dat ik ineens van de praterige geworden was. Toen moest ik aan jou en dit topic denken en dacht ik: ik snap prima waarom jij kiest voor deze manier van ermee omgaan en ik geloof dan ook niet dat die enorme klap voor jou later komt. Je doet het nu op de manier die voor jou het beste is, en dat is goed. More power to you.

Huilen geeft mij meestal ook geen opluchting. Alleen maar extra koppijn.



Vond je dat mailen van updates op zich wel prettig? Want als je de manier fijn vindt, zou je onderaan je mail een disclaimer kunnen zetten; voor terugmailen heb ik op het moment weinig energie, dus mocht je geen reactie krijgen, dan weet je dat het daaraan ligt. Of zoiets.

Ik herken het wel hoor Bambi!

Ik heb mijn eerste keer kanker ook gewoon alleen gedaan, ontkend dat ik dood kon gaan, niemand gesproken, niks gedeeld.

Daarna kwam er wel een rare depressie, preciés wat Mariannanas beschrijft: ik wist hoe ik moest overleven, maar gewoon weer léven... dat was moeilijk.



Ik denk dat een gezonde portie ontkenning bij kanker helemaal niet verkeerd is. Tenminste, ik ben er nog steeds en ik heb het tijdenlang ook gewoon ontkend.



Ga ermee om zoals je zélf wilt, niet zoals je denkt dat het moet of hoe anderen het zouden willen zien.

Eens met Ann Liv: als je dat mailen op zich fijn vond, dan zou ik er een regel bijzetten, dat je juist mailt zodat je het er IRL niet over hoeft te hebben en dat je dus niet terug zult mailen of SMS-en e.d., en dat je vanzelf weer een update zult sturen zodra je eraan toe bent. Raar eigenlijk dat dat niet werkt.



Ik zat hier zojuist nog eens over te peinzen. Jouw topictitel geeft eigenlijk al aan waar de schoen wringt: je vindt dat je struisvogelt terwijl ik het gewoon een verwerkingsmanier vind. Volgens mij heb jij gewoon last van de heersende mores als er een rotziekte bij je wordt geconstateerd, en die mores zijn zoiets als: gij zult heul bang ende verdrietig zijn want dan kunnen de mensen om je heen je fijn steunen, gij zult er vooral VEEL over praten want da's de enige manier om ermee om te kunnen gaan en gij zult vooral Moedig ende Krachtig zijn.



Eigenlijk best raar.

quote:Tot vorige week. Ik lunchte met een mij erg dierbare collega die mij niet gekend heeft tijdens mijn ziekzijn en dus ook het verhaal niet kent. En ineens, vraag me niet waarom, vertelde ik hem alles. En ik ZAG zijn gezicht veranderen, althans: dat dacht ik. Ik heb daarna dagenlang gedacht dat hij mij ineens anders bezag, dat ik in zijn ogen ineens niet meer de Marie was die hij kende. Alsof ik met terugwerkende kracht ineens zielig was, iemand met Een Groot Kruis te dragen. En ik had spijt als haren op mijn hoofd dat ik ineens van de praterige geworden was. Toen moest ik aan jou en dit topic denken en dacht ik: ik snap prima waarom jij kiest voor deze manier van ermee omgaan en ik geloof dan ook niet dat die enorme klap voor jou later komt. Je doet het nu op de manier die voor jou het beste is, en dat is goed. More power to you.

Zonde dat je dat zo ervaart. Waarom denk je dat die collega zo denkt? Misschien vindt hij je wel enorm dapper dat je die hele ellende doorstaan hebt.



Ik heb het wel eens als ik vertel over mijn opname-periode in de psychiatrie. Dan zie ik het gezicht van de ander ook betrekken. Maar ik krijg niet het idee dat ze me dan een zielepiet vinden. Eerder dat ze bewondering hebben voor het feit dat ik weer uit die ellende gekomen ben.

Laatst ook zo'n gesprek. De gesprekspartner zuchtte aan het eind: Goh, moeilijk. Ik heb toen gevraagd: vond je het ook moeilijk om naar te luisteren? (want hij keek zo moeilijk)

Nee dat vond hij niet, hij vond het moeilijk voor mij.



Ik hoop dat jouw ervaring je niet belemmert er verder over te praten of te schrijven.

Sorry, dit is helemaal niet ontopic hier verder, maar ik voelde echt een drang om te reageren.

Moonlight: ik heb er juist helemaal geen behoefte aan om er nog over te praten. Het ligt jaren achter me, erover praten maakt alleen maar dat ik me nog dagenlang ellendig voel en ik MIS niks als ik hier niet over praat. Of die collega me enorm dapper vindt, laat me eigenlijk volstrekt koud (sterker nog: ik gruwel van die mensen die me destijds zo dapper vonden), en de enige reden dat ik het hier over mezelf had, was om te proberen Bambi een hart onder de riem te steken door mezelf als voorbeeld aan te halen. Daar wilde ik het dus ook gelijk weer bij laten .



Bam: ellende aan eierstokken, geconstateerd toen ik zwanger was van Jongste.

ik hoef er ook niet meer over te praten of erop terug te kijken. Wat zinloos. Naderhand heb ik wel heel lang moeten stoeien met het gegeven "tijd". Ik heb een tijd lang geleefd alsof in 30 jaar in 3 wilde stoppen (je weet immers maar nooit wanneer het afgelopen is)

Nu is dat wel beter

en ik ben wat 'vrienden" armer, en nieuwe rijker

@Mariannanas:



Okee, dat is duidelijk.

Het werkt bij iedereen ook anders.