Psyche
alle pijlers
Taboe op psychische klachten?
woensdag 12 juli 2017 om 15:05
Beste forummers,
Onlangs las ik op internet een artikel over iemand die haar baas een mail stuurde dat ze twee dagen verlof nam, omdat ze zich wilde focussen op haar psychische gezondheid. Zie het artikel hier: http://www.boredpanda.com/woman-email-m ... yn-parker/
Nu vond ik de reactie van de baas top, maar vroeg me af in hoeverre je zo een positieve reactie mag verwachten. Ik denk dat de reactie van deze baas niet representatief is voor de gemiddelde werkgever. Dus hier mijn vraag: hoe gaat jouw baas om met werknemers met psychische klachten of aandoeningen? Zijn jouw collega's en leidinggevenden überhaupt op de hoogte van je psychische kwetsbaarheid? Ik ben erg benieuwd of het in de praktijk nog steeds een taboe is om over dit soort dingen te praten.
Onlangs las ik op internet een artikel over iemand die haar baas een mail stuurde dat ze twee dagen verlof nam, omdat ze zich wilde focussen op haar psychische gezondheid. Zie het artikel hier: http://www.boredpanda.com/woman-email-m ... yn-parker/
Nu vond ik de reactie van de baas top, maar vroeg me af in hoeverre je zo een positieve reactie mag verwachten. Ik denk dat de reactie van deze baas niet representatief is voor de gemiddelde werkgever. Dus hier mijn vraag: hoe gaat jouw baas om met werknemers met psychische klachten of aandoeningen? Zijn jouw collega's en leidinggevenden überhaupt op de hoogte van je psychische kwetsbaarheid? Ik ben erg benieuwd of het in de praktijk nog steeds een taboe is om over dit soort dingen te praten.
woensdag 12 juli 2017 om 15:18
Ik denk zeker wel dat er nog taboe ligt op geestelijke gezondheidsproblematiek.
Hoe we omgaan met ziek melden om een dagje 'aan je geestelijke gezondheid te werken' vind ik wel een wat lastiger verhaal. Je kan een griepje hebben en je kan een dipje hebben, maar voor beide geldt (voor mij) dat als je een ziekte hebt waardoor je je vaker ziek zult moeten melden omdat je niet kan werken je dit eigenlijk met je leidinggevende moet bespreken. Volgens mij hoor je ook van tevoren aan te geven als je een ziekte hebt waarbij je verwacht dat dit invloed zal hebben op je werk. Ik denk wel dat een niet tastbare ziekte op minder begrip kan rekenen dan een tastbare in veel gevallen.
Vraagt eigenlijk om een proef, bekijk wat het met mensen en met het werk doet als je expliciet uitspreekt dat mensen zich hiervoor ziek mogen melden. Creëer een open omgeving hiervoor. Wat merk je op na een jaar op verschillende vlakken?
Hoe we omgaan met ziek melden om een dagje 'aan je geestelijke gezondheid te werken' vind ik wel een wat lastiger verhaal. Je kan een griepje hebben en je kan een dipje hebben, maar voor beide geldt (voor mij) dat als je een ziekte hebt waardoor je je vaker ziek zult moeten melden omdat je niet kan werken je dit eigenlijk met je leidinggevende moet bespreken. Volgens mij hoor je ook van tevoren aan te geven als je een ziekte hebt waarbij je verwacht dat dit invloed zal hebben op je werk. Ik denk wel dat een niet tastbare ziekte op minder begrip kan rekenen dan een tastbare in veel gevallen.
Vraagt eigenlijk om een proef, bekijk wat het met mensen en met het werk doet als je expliciet uitspreekt dat mensen zich hiervoor ziek mogen melden. Creëer een open omgeving hiervoor. Wat merk je op na een jaar op verschillende vlakken?
woensdag 12 juli 2017 om 15:28
Qua werk geen ervaring, omdat ik er niet open over zou zijn, maar mijn ervaring met studie is dat er ook met 2 maten wordt gemeten. Een klasgenoot met een lichamelijke ziekte hoeft minder stage-uren te maken, niet aanwezig te zijn, krijgt vrijstellingen. Een klasgenoot met een zware depressie kreeg dat allemaal niet.
woensdag 12 juli 2017 om 15:35
Ik ben blij dat er bij ons op de werkvloer heel netjes mee omgegaan wordt. Samen met de leidinggevende (en eventueel de arbo arts) wordt gekeken naar wat er allemaal mogelijk is om toch passende werkomstandigheden te realiseren.
Over continu ziekmelden daarom zal zeker wel een gesprek aangegaan worden, maar af en toe wat vrije uren opnemen is helemaal geen probleem zolang het werk er niet onder lijdt.
Denk ook dat het heel erg af hangt van welke branche iemand werkzaam is en waar iemand binnen z'n werk precies tegenaan loopt.
Over continu ziekmelden daarom zal zeker wel een gesprek aangegaan worden, maar af en toe wat vrije uren opnemen is helemaal geen probleem zolang het werk er niet onder lijdt.
Denk ook dat het heel erg af hangt van welke branche iemand werkzaam is en waar iemand binnen z'n werk precies tegenaan loopt.
woensdag 12 juli 2017 om 15:56
Ik vind het voorbeeld uit de OP een beetje aanstellerig. En voor vrij nemen hoef ik in mijn werkomgeving geen verklaringen af te leggen zolang het werk het toelaat. Bij ziek melden wordt altijd wel gevraagd wat er scheelt zodat er eventueel hulp geboden kan worden. Ik hoor vaak over het taboe op psychische problematiek, maar bij taboe denk ik aan dat er niet over gepraat kan/mag worden. Ik denk dat dat eigenlijk niet aan de orde is, er wordt onwijs veel over psychische problematiek gepraat. Het wordt alleen niet altijd geaccepteerd en gekwalificeerd als ziek.
woensdag 12 juli 2017 om 16:18
Er heerst zeker een groot taboe op psychische ziekten. Ik heb meerdere depressies gehad en nu heb ik geen contact meer met veel mensen die ik eerst als vrienden zag.
Op mijn werk was ik destijds zo stom om er eerlijk over te zijn tegen mijn baas. Die ook een beetje op aanraden van de psychiater, en ja ik heb me ook een keer ziek moeten melden. Daar was niet echt begrip voor.
Erna werd ik gemeden als de pest. Oftewel alle collega's waren op de hoogte. Dat was niet mijn bedoeling. Leuke uitdagende projecten gaven ze liever niet meer aan mij, want ik was immers niet belastbaar... Dat was bij navraag. Toen ik later zwanger werd werd er serieus gevraagd of dat verstandig was. En erna was mijn carrière dus helemaal niks meer (want ook nog moeder). Nu dus zzp-er.
Mijn ouders gingen er helemaal achterlijk mee om. Die deden net of het niet bestond, maar zeiden wel direct dat het niks was om me voor te schamen; maar het was dus niet de bedoeling om er over te praten. Er is ook nooit meer gevraagd hoe het met me ging.
Wel lieten ze een paar keer weten dat ze dat soort ziektes maar moderne aanstellerij vonden. Pijnlijk.
Toen ik jaren later een nare ziekte kreeg met bijna dodelijke afloop stond ik blijkbaar al te boek als aansteller. Er is niemand langs geweest.
Zelfs mensen die ik nu als beste vriend beschouw. Ik geloof ook niet meer zo in vriendschap
Ik wil ook nooit meer voor een baas werken. Want ik denk dat een depressie bij mij altijd op de loer ligt. Als zzp-er hoef ik niemand verantwoording af te leggen.
Op mijn werk was ik destijds zo stom om er eerlijk over te zijn tegen mijn baas. Die ook een beetje op aanraden van de psychiater, en ja ik heb me ook een keer ziek moeten melden. Daar was niet echt begrip voor.
Erna werd ik gemeden als de pest. Oftewel alle collega's waren op de hoogte. Dat was niet mijn bedoeling. Leuke uitdagende projecten gaven ze liever niet meer aan mij, want ik was immers niet belastbaar... Dat was bij navraag. Toen ik later zwanger werd werd er serieus gevraagd of dat verstandig was. En erna was mijn carrière dus helemaal niks meer (want ook nog moeder). Nu dus zzp-er.
Mijn ouders gingen er helemaal achterlijk mee om. Die deden net of het niet bestond, maar zeiden wel direct dat het niks was om me voor te schamen; maar het was dus niet de bedoeling om er over te praten. Er is ook nooit meer gevraagd hoe het met me ging.
Wel lieten ze een paar keer weten dat ze dat soort ziektes maar moderne aanstellerij vonden. Pijnlijk.
Toen ik jaren later een nare ziekte kreeg met bijna dodelijke afloop stond ik blijkbaar al te boek als aansteller. Er is niemand langs geweest.
Zelfs mensen die ik nu als beste vriend beschouw. Ik geloof ook niet meer zo in vriendschap
Ik wil ook nooit meer voor een baas werken. Want ik denk dat een depressie bij mij altijd op de loer ligt. Als zzp-er hoef ik niemand verantwoording af te leggen.
woensdag 12 juli 2017 om 16:19
[q]Ik wil ook nooit meer voor een baas werken. Want ik denk dat een depressie bij mij altijd op de loer ligt. Als zzp-er hoef ik niemand verantwoording af te leggen.[/q]
Maar ook als ZZP-er maak je toch afspraken met een opdrachtgever en kun je niet spontaan 2 dagen niet komen?
Maar ook als ZZP-er maak je toch afspraken met een opdrachtgever en kun je niet spontaan 2 dagen niet komen?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 12 juli 2017 om 16:50
In mijn geval; ik ben grafisch-web designer en werk vanuit huis. Dus nee dat komt niet voor. Het gaat al bijna 10 jaar goed. Bij een dipje heb ik in ieder geval nooit gezeur gehad. Ik ga namelijk ook niet uitleggen wat er is. Ze gaan er maar van uit dat ik het te druk heb. Heb in ieder geval ook nooit een planning niet gehaald.himalaya schreef: ↑12-07-2017 16:19[q]Ik wil ook nooit meer voor een baas werken. Want ik denk dat een depressie bij mij altijd op de loer ligt. Als zzp-er hoef ik niemand verantwoording af te leggen.[/q]
Maar ook als ZZP-er maak je toch afspraken met een opdrachtgever en kun je niet spontaan 2 dagen niet komen?
woensdag 12 juli 2017 om 16:52
Ja en ze waren niet de enigen. Alsof je, als je ooit een depressie hebt gehad nooit een goede moeder kan zijn.pinacolada- schreef: ↑12-07-2017 16:41Wat erg zeg, Gelukspopje. Eigenlijk is het een vorm van discriminatie. Waar bemoeien ze zich überhaupt mee als jij besluit om kinderen te nemen?
woensdag 12 juli 2017 om 16:54
Bedoel je voordat je ergens in dienst gaat het je toekomstige werkgever al laten weten?KeaAlpine schreef: ↑12-07-2017 15:18Ik denk zeker wel dat er nog taboe ligt op geestelijke gezondheidsproblematiek.
Hoe we omgaan met ziek melden om een dagje 'aan je geestelijke gezondheid te werken' vind ik wel een wat lastiger verhaal. Je kan een griepje hebben en je kan een dipje hebben, maar voor beide geldt (voor mij) dat als je een ziekte hebt waardoor je je vaker ziek zult moeten melden omdat je niet kan werken je dit eigenlijk met je leidinggevende moet bespreken. Volgens mij hoor je ook van tevoren aan te geven als je een ziekte hebt waarbij je verwacht dat dit invloed zal hebben op je werk. Ik denk wel dat een niet tastbare ziekte op minder begrip kan rekenen dan een tastbare in veel gevallen.
Vraagt eigenlijk om een proef, bekijk wat het met mensen en met het werk doet als je expliciet uitspreekt dat mensen zich hiervoor ziek mogen melden. Creëer een open omgeving hiervoor. Wat merk je op na een jaar op verschillende vlakken?
woensdag 12 juli 2017 om 17:23
Ik heb 2 mensen meegemaakt met een burn out.
De ene baas had er alle begrip voor.Gezondheid ging voor vond hij.
Van de baas kreeg diegene alle tijd om uit te rusten en langzaam weer aan het werk te gaan.
De baas stimuleerde en heeft echt goed geholpen met terug te keren op het werk.
De band met de baas is nu onwijs goed, nog beter als dat het daarvoor was.
De andere baas, vond het aanstellerij.
Terwijl diegene er echt slecht aan toe was.
"Burn outs" en psychische ziekte's zijn aanstellerij bij hun.
Ipv begrip wou baas haar er zo snel mogelijk uit werken.En viel er niet meer met hem te praten.Hij wou ook niet meer praten zonder advocaat erbij terwijl er altijd goed contact was.
Ik kan je vertellen dat het genezingsproces dat behoorlijk in de weg heeft gezeten.
Diegene heeft dus ook maar een advocaat erbij gehaald.
Baas kreeg door dat hij diegene om deze redenen niet kon ontslaan of eruit kon krijgen.Kwam ook met allemaal leugens aan,
die tegenpartij allemaal kon ontkrachten met haar advocaat.
Ineens werd het hele advocaat gebeuren afgekapt door baas zelf en is diegene toch weer aan het werk gegaan nadat ze hersteld was.
Echt elke baas gaat er anders mee om.Het tweede geval was echt schandalig.
Hoe kan je iemand zo behandelen?!
Dat zijn meestal ook de mensen die het hardst piepen als ze zelf ook ooit ineens zulke dingen meemaken.
Want het kan iedereen overkomen.
Het is niet iets om je voor te schamen en al helemaal geen aanstellerij of wat dan ook.
De ene baas had er alle begrip voor.Gezondheid ging voor vond hij.
Van de baas kreeg diegene alle tijd om uit te rusten en langzaam weer aan het werk te gaan.
De baas stimuleerde en heeft echt goed geholpen met terug te keren op het werk.
De band met de baas is nu onwijs goed, nog beter als dat het daarvoor was.
De andere baas, vond het aanstellerij.
Terwijl diegene er echt slecht aan toe was.
"Burn outs" en psychische ziekte's zijn aanstellerij bij hun.
Ipv begrip wou baas haar er zo snel mogelijk uit werken.En viel er niet meer met hem te praten.Hij wou ook niet meer praten zonder advocaat erbij terwijl er altijd goed contact was.
Ik kan je vertellen dat het genezingsproces dat behoorlijk in de weg heeft gezeten.
Diegene heeft dus ook maar een advocaat erbij gehaald.
Baas kreeg door dat hij diegene om deze redenen niet kon ontslaan of eruit kon krijgen.Kwam ook met allemaal leugens aan,
die tegenpartij allemaal kon ontkrachten met haar advocaat.
Ineens werd het hele advocaat gebeuren afgekapt door baas zelf en is diegene toch weer aan het werk gegaan nadat ze hersteld was.
Echt elke baas gaat er anders mee om.Het tweede geval was echt schandalig.
Hoe kan je iemand zo behandelen?!
Dat zijn meestal ook de mensen die het hardst piepen als ze zelf ook ooit ineens zulke dingen meemaken.
Want het kan iedereen overkomen.
Het is niet iets om je voor te schamen en al helemaal geen aanstellerij of wat dan ook.
woensdag 12 juli 2017 om 17:53
Echt even voor mijn informatie en niet boos worden, maar dat is toch ook zo? Iemand die een verleden heeft met een psychische aandoening als depressie of lang uit de roulatie is geweest door een burn out zijn toch minder belastbaar? Het kan altijd weer de kop opsteken toch? Een depressie is geen verstuikte enkel. Of zie ik dat nu helemaal verkeerd?Koffiekop schreef: ↑12-07-2017 17:34Ik merk het ook op mijn werk, tegen mensen die een depressie of burn out hebben wordt anders aangekeken. Als of ze zwakker of kwetsbaarder zijn dan anderen. Na verloop van tijd ebt dat wel weer weg trouwens, als iemand laat zien dat ie weer beter is en echt alles weer kan maar voor die smet van je af is ben je wel jaren verder...
(...)
woensdag 12 juli 2017 om 17:56
Als de depressie voorbij is en goed behandeld kan je gewoon weer volledig belastbaar zijn.nessemeisje schreef: ↑12-07-2017 17:53Echt even voor mijn informatie en niet boos worden, maar dat is toch ook zo? Iemand die een verleden heeft met een psychische aandoening als depressie of lang uit de roulatie is geweest door een burn out zijn toch minder belastbaar? Het kan altijd weer de kop opsteken toch? Een depressie is geen verstuikte enkel. Of zie ik dat nu helemaal verkeerd?
Ik heb ontelbaar veel depressies gehad en doe mijn werk even goed, en vaak zelfs beter, dan anderen. Minder werk of ander werk zal de kans op weer een depressie echt niet verminderen.
woensdag 12 juli 2017 om 18:19
nessemeisje schreef: ↑12-07-2017 15:56Ik vind het voorbeeld uit de OP een beetje aanstellerig. En voor vrij nemen hoef ik in mijn werkomgeving geen verklaringen af te leggen zolang het werk het toelaat. Bij ziek melden wordt altijd wel gevraagd wat er scheelt zodat er eventueel hulp geboden kan worden. Ik hoor vaak over het taboe op psychische problematiek, maar bij taboe denk ik aan dat er niet over gepraat kan/mag worden. Ik denk dat dat eigenlijk niet aan de orde is, er wordt onwijs veel over psychische problematiek gepraat. Het wordt alleen niet altijd geaccepteerd en gekwalificeerd als ziek.
In het voorbeeld uit de OP meldt een vrouw zich 2 dagen ziek i.v.m. psychische klachten. Waarom vind je dat aanstellerig?
Officieel hoef je je werkgever niet te zeggen wat je hebt. Ziek is ziek. Een werkgever is ook niet gekwalificeerd om dat te beoordelen, daar is de arboarts voor. Wat voor hulp biedt jouw werkgever je dan aan als jij je ziek meldt?
Er heerst wel degelijk een taboe op psychische problematiek. Taboe is "iets dat niet gedaan of gezegd mag worden". Ofwel, iets dat je beter voor je kunt houden, omdat het niet geaccepteerd wordt. Er zijn enorm veel vooroordelen over psychische problematiek (waar mensen vervolgens ook nog eens naar gaan handelen) en er bestaat een reële kans dat je niet (meer) serieus genomen of voor vol gezien wordt.
Het is me wel opgevallen dat er de laatste tijd (bijvoorbeeld vanuit de media) meer aandacht wordt geschonken aan psychische problemen/klachten. Dus er lijkt inderdaad een beetje ruimte te komen om psychische problematiek bespreekbaar te maken. Maar dat maakt nog niet dat er "onwijs veel" over gepraat wordt, psychische klachten uit de taboesfeer gehaald zijn en je er in het dagelijks leven normaal over kunt praten. Openheid geven over je psychische klachten/stoornis, levert je in veel gevallen meteen een stigma op.
https://www.samensterkzonderstigma.nl/wat-is-stigma/
Ik vind het zeer bijzonder dat jij vindt dat er geen taboe is op psychische problematiek en dat je tegelijkertijd de vrouw uit het voorbeeld in de OP aanstellerig vindt.
"You are not entitled to your opinion. You are entitled to your informed opinion. No one is entitled to be ignorant."
woensdag 12 juli 2017 om 18:22
Ja, maar het gaat wel om gevallen waarbij je weet dat je eigenlijk je werk onvoldoende kan uitvoeren. Dus stel je solliciteert als bouwvakker, maar je hebt chronisch last van je rug bijvoorbeeld.MoirenPhae schreef: ↑12-07-2017 16:54Bedoel je voordat je ergens in dienst gaat het je toekomstige werkgever al laten weten?
woensdag 12 juli 2017 om 18:25
Ik heb een chronische psychische ziekte waardoor ik soms niet kan werken. Als ik dat in een sollicitatiegesprek zeg word ik op zeker NIET aangenomen.
Mijn lg weet het trouwens wel, , mijn team ook, maar verder dan dat weten anderen het niet (op het werk dan hè).
woensdag 12 juli 2017 om 18:38
nessemeisje schreef: ↑12-07-2017 17:53Echt even voor mijn informatie en niet boos worden, maar dat is toch ook zo? Iemand die een verleden heeft met een psychische aandoening als depressie of lang uit de roulatie is geweest door een burn out zijn toch minder belastbaar? Het kan altijd weer de kop opsteken toch? Een depressie is geen verstuikte enkel. Of zie ik dat nu helemaal verkeerd?
Dat is dus een stigma. Iemand met een psychische aandoening is gewoon een persoon. En geen enkele persoon is hetzelfde. Belastbaarheid verschilt dus per persoon en kan alleen maar individueel bekeken worden.
Iemand anders behandelen (ook al is het met goede bedoelingen) vanuit het vooroordeel "minder belastbaar" is niet ok.
"You are not entitled to your opinion. You are entitled to your informed opinion. No one is entitled to be ignorant."
donderdag 13 juli 2017 om 18:13
Het staat gewoon in de wet, zoals hierboven omschreven. Maar je moet wel goed lezen, als je weet dat je door je ziekte je werk onvoldoende kan uitvoeren (zie voorbeeld). Dat is bij jou niet het geval, bij jou zou het eens een periode kunnen voorkomen. Daar hoef je niets over te zeggen.MoirenPhae schreef: ↑12-07-2017 18:25Ik heb een chronische psychische ziekte waardoor ik soms niet kan werken. Als ik dat in een sollicitatiegesprek zeg word ik op zeker NIET aangenomen.
Mijn lg weet het trouwens wel, , mijn team ook, maar verder dan dat weten anderen het niet (op het werk dan hè).
donderdag 13 juli 2017 om 18:17
Dat is wel een verschil idd.KeaAlpine schreef: ↑13-07-2017 18:13Het staat gewoon in de wet, zoals hierboven omschreven. Maar je moet wel goed lezen, als je weet dat je door je ziekte je werk onvoldoende kan uitvoeren (zie voorbeeld). Dat is bij jou niet het geval, bij jou zou het eens een periode kunnen voorkomen. Daar hoef je niets over te zeggen.
donderdag 13 juli 2017 om 18:27
Ik vraag me wel oprecht af wat je in 2 vrije dagen kan doen aan je psychische gezondheid.
Leuk dat haar baas daar zo positief op reageerde hoor, maar ergens denk ik dat er iets niet helemaal klopt.
Psychische gezondheid en werkgevers is bij mijn weten een lastige, maar het kan wel, alleen zit DE oplossing niet altijd in een tijdje niet verschijnen, daar is gewoon meer voor nodig. Ook ik heb ooit een burn-out gehad en ja, mijn nieuwe werkgever weet daarvan.
Begrip is er, ik word ook niet overgeslagen bij nieuwe projecten, wel een beetje extra aan de tand gevoeld.
Daarnaast werk ik de dagen dat het kantoor overstroomt van de mensen thuis (bijv. iedere maandag op de vakanties na), dan kan ik me beter concentreren en krijg ik veel meer gedaan. Heeft dit met mijn burn-out te maken? nee! Nu geef ik het gewoon aan omdat het voor beide partijen beter is, maar ook voor mijn burn-out had ik hier last van alleen durfde ik dat toen niet te zeggen.
Leuk dat haar baas daar zo positief op reageerde hoor, maar ergens denk ik dat er iets niet helemaal klopt.
Psychische gezondheid en werkgevers is bij mijn weten een lastige, maar het kan wel, alleen zit DE oplossing niet altijd in een tijdje niet verschijnen, daar is gewoon meer voor nodig. Ook ik heb ooit een burn-out gehad en ja, mijn nieuwe werkgever weet daarvan.
Begrip is er, ik word ook niet overgeslagen bij nieuwe projecten, wel een beetje extra aan de tand gevoeld.
Daarnaast werk ik de dagen dat het kantoor overstroomt van de mensen thuis (bijv. iedere maandag op de vakanties na), dan kan ik me beter concentreren en krijg ik veel meer gedaan. Heeft dit met mijn burn-out te maken? nee! Nu geef ik het gewoon aan omdat het voor beide partijen beter is, maar ook voor mijn burn-out had ik hier last van alleen durfde ik dat toen niet te zeggen.
