Psyche
alle pijlers
Te beschermd opgevoed
woensdag 4 april 2018 om 20:41
Hoi allemaal,
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik te beschermd ben opgevoed. Mijn moeder had geen werk en bleef altijd thuis zodat ik niet alleen was. Ik hoefde nooit zelf iets te doen. Ik hoefde niet even naar de supermarkt te gaan. Ik hoefde nooit over te blijven op de basisschool. En ga zo maar door. Ik heb hierdoor waarschijnlijk niet geleerd zelf dingen te doen en alleen dingen te doen. Op mijn 12e kreeg ik een angststoornis en hierdoor deed ik bijna niks meer. Naar school gaan ging nog net. Ik durfde niet meer alleen thuis te blijven. Het duurde lang voordat ik hulp zocht en durfde daarom rond mijn 14e pas weer echt alleen thuis te blijven, naar schooluitjes te gaan, te sporten etc. Mijn moeder zelf heeft ook een angststoornis gehad/heeft deze nog steeds. Ik kan dat goed merken. Ze is erg onzeker. Ik kom nu tot een punt dat ik echt meer zelfstandig moet gaan worden. Ik ben 17 en moet nu echt een baantje zoeken. Ik kom nu alleen tegen het probleem aan dit ik nieuwe dingen doen heel eng vind. Ik vind het kiezen van een opleiding ook heel moeilijk omdat ik gelijk denk dat ik het niet kan en dat ik niet sociaal genoeg ben om naar een school te gaan met nieuwe mensen of sociaal genoeg ben om een bepaald beroep te doen.
Heeft iemand tips om uit deze situatie te komen? Is het mogelijk om mijn beschermde opvoeding een beetje te repareren?
Groetjes anoniem
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik te beschermd ben opgevoed. Mijn moeder had geen werk en bleef altijd thuis zodat ik niet alleen was. Ik hoefde nooit zelf iets te doen. Ik hoefde niet even naar de supermarkt te gaan. Ik hoefde nooit over te blijven op de basisschool. En ga zo maar door. Ik heb hierdoor waarschijnlijk niet geleerd zelf dingen te doen en alleen dingen te doen. Op mijn 12e kreeg ik een angststoornis en hierdoor deed ik bijna niks meer. Naar school gaan ging nog net. Ik durfde niet meer alleen thuis te blijven. Het duurde lang voordat ik hulp zocht en durfde daarom rond mijn 14e pas weer echt alleen thuis te blijven, naar schooluitjes te gaan, te sporten etc. Mijn moeder zelf heeft ook een angststoornis gehad/heeft deze nog steeds. Ik kan dat goed merken. Ze is erg onzeker. Ik kom nu tot een punt dat ik echt meer zelfstandig moet gaan worden. Ik ben 17 en moet nu echt een baantje zoeken. Ik kom nu alleen tegen het probleem aan dit ik nieuwe dingen doen heel eng vind. Ik vind het kiezen van een opleiding ook heel moeilijk omdat ik gelijk denk dat ik het niet kan en dat ik niet sociaal genoeg ben om naar een school te gaan met nieuwe mensen of sociaal genoeg ben om een bepaald beroep te doen.
Heeft iemand tips om uit deze situatie te komen? Is het mogelijk om mijn beschermde opvoeding een beetje te repareren?
Groetjes anoniem
donderdag 5 april 2018 om 00:26
Oh joh, en heb je het daar later nog wel eens met je ouders over gehad? Verwijt jij ze dingen?taxi87 schreef: ↑04-04-2018 21:44Ja herkenning hier. Alles werd voor me gedaan en ik mocht niet eens een bijbaantje zoeken omdat school belangrijker was. Pas tijdens mijn eerste baan had ik door hoe ongelooflijk veel je daarvan leert. Pas op mijn 20e kookte ik mijn eerste aardappel en raakte ik voor het eerst een wasmachine aan. Ik ben in therapie geweest na de geboorte van mijn tweede kindje toen ik totaal vast liep qua zelfstandigheid. Nog steeds voel ik me vaak anders. Bankzaken, hypotheken enz. Heb ik nog steeds geen verstand van.
Moge duidelijk zijn dat mijn kinderen naar het kdv gaan
donderdag 5 april 2018 om 08:35
Iedereen die laterin zijn leven problemen ondervindt probeert op enig moment de schuld te zoeken in zijn jeugd en vooral zijn opvoeders.
Het is een normaal mechanisme om eerst de omstandigheden verantwoordelijk te verklaren en eventueel te veranderen en pas als dat niet lukt accepteert men het probleem en gaat men zelf aan de slag. Het is gewoon een onderdeel van rouwverwerking.
Het is een normaal mechanisme om eerst de omstandigheden verantwoordelijk te verklaren en eventueel te veranderen en pas als dat niet lukt accepteert men het probleem en gaat men zelf aan de slag. Het is gewoon een onderdeel van rouwverwerking.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 5 april 2018 om 08:45
retrostar schreef: ↑05-04-2018 08:35Iedereen die laterin zijn leven problemen ondervindt probeert op enig moment de schuld te zoeken in zijn jeugd en vooral zijn opvoeders.
Het is een normaal mechanisme om eerst de omstandigheden verantwoordelijk te verklaren en eventueel te veranderen en pas als dat niet lukt accepteert men het probleem en gaat men zelf aan de slag. Het is gewoon een onderdeel van rouwverwerking.
Er is eigenlijk helemaal geen sprake van 'schuld', maar bepaalde problemen kunnen wél veroorzaakt worden door dingen die je in je jeugd hebt meegemaakt.
Juist door te weten waarom je op een bepaalde manier reageert, en je te beseffen dat je geen kind meer bent en dus ook niet meer zo hoeft te reageren zoals je vroeger deed, kun je stappen zetten richting een volwassen leven waarin de dingen van vroeger geen rol meer hoeven te spelen.
donderdag 5 april 2018 om 08:48
Je bent 17 hè ...
(Bijna) iedereen vindt het eng een baantje te zoeken.
(Bijna) iedereen vindt het moeilijk een opleiding te kiezen.
Jij bent bang dat je niet sociaal genoeg bent door je opvoeding. Een ander is bang dat ze niet sociaal genoeg is door introversie. Of door wat dan ook.
De enige manier om angst te overwinnen is het toch doen. Neem de kleinste stap die je kunt maken, maar doe het. Ga eerst bedenken waar je een baantje wil. Loop er dan een keertje langs. De volgende keer ga je naar binnen.
Geef jezelf niet op je kop als je bang bent, nieuwe dingen zijn nou eenmaal eng.
Als ook die kleine stapjes niet gaan, zou ik weer een therapeut zoeken.
(Bijna) iedereen vindt het eng een baantje te zoeken.
(Bijna) iedereen vindt het moeilijk een opleiding te kiezen.
Jij bent bang dat je niet sociaal genoeg bent door je opvoeding. Een ander is bang dat ze niet sociaal genoeg is door introversie. Of door wat dan ook.
De enige manier om angst te overwinnen is het toch doen. Neem de kleinste stap die je kunt maken, maar doe het. Ga eerst bedenken waar je een baantje wil. Loop er dan een keertje langs. De volgende keer ga je naar binnen.
Geef jezelf niet op je kop als je bang bent, nieuwe dingen zijn nou eenmaal eng.
Als ook die kleine stapjes niet gaan, zou ik weer een therapeut zoeken.
