Psyche
alle pijlers
Te koop aangeboden: ouwe koeien
donderdag 15 juli 2010 om 20:36
Hallo iedereen,
Geen idee wat ik nu eigenlijk met dit topic wil.. Misschien gewoon even m'n hart luchten. Omdat ik me prettig voel op dit forum, en hier al vaker heel wat gedeeld heb.
Ik weet niet goed hoe ik het moet samenvatten, maar op dit moment baal ik behoorlijk van een aantal van m'n familieleden. Ik ben slachtoffer geworden van een (ernstig) geweldsdelict, hier moet nog een rechtszaak van komen. Onnodig te zeggen dat dit een behoorlijke impact op me had en heeft. Ik heb wel steun van de mensen om me heen (vriendin, broer) maar mis hierin ook een aantal mensen. Waaronder mijn moeder en haar ouders (mijn grootouders dus).
Sterker nog, de reactie van mijn grootouders op deze gebeurtenis was voor mij aanleiding om met hen te breken. Er was al vrijwel geen contact (de verplichte kaartjes, zeg maar), maar ook na deze heftige gebeurtenis heb ik van hen niets gehoord. Toen ik hen uiteindelijk sprak -via m'n broer- kwam ik van zo'n kouwe kermis thuis, dat ik besloten heb: Dit Doe Ik Dus Niet Meer. Ik ben het zat om op m'n hart getrapt te worden, bekijk het maar met dat belachelijke gedoe van je.
En ik moet zeggen, ik mis hen niet, vind ik eigenlijk wel een rustgevende beslissing.
Waarom ik er dan toch mee zit? Omdat ik niet hén mis, maar wel een opa en oma. Je weet wel, van die begrijpende lieve mensen die je al vanaf kindsaf aan kent, bij wie je even 'thuis' kunt komen. Ik heb geen ouderlijk thuis meer, mijn vader is overleden en mijn moeder woont samen met het zwakbegaafde broertje van Satan.
En ik weet het, dat laatste is ook niet lief om te zeggen. Maar er is heel veel gebeurd, en ergens gedurende die reis zijn er bij mij ook luikjes dichtgegaan. Met die "man" (tussen aanhalingstekens ja) van m'n moeder wil ik geen contact, met m'n moeder wél.
Maar ze reageert zo laconiek, zo afstandelijk.
Gisteren was ik er even klaar mee, heb ik m'n vriendin gebeld om stoom af te blazen. Gelukkig begreep zij mij wél, kreeg ik wél een luisterend oor.
In het kringetje van mijn broer is iemand deze week gestorven. Ik ben zelf bijna om zeep geholpen enige tijd terug. En wie hebben broer en ik om op terug te vallen qua familie? Elkaar. En daarmee basta.
Sta ik m'n broer te troosten, m'n broer is ondertussen begaan met de rechtszaak en alles, en m'n moeder is de blijde afwezige. Belt net terug, ik informeer hoe het met haar gaat en ik krijg een verhaal over haar vakantie. Ze vraagt hoe het met mij gaat, ik vertel over het rechtsgebeuren plus het sterfgeval bij mijn broer. Maar ik vóel hoe ik haar halverwege het gesprek kwijtraak.
Ze wil het niet horen, ze wil het niet weten. Schuift de schuld op mij, op m'n broer, op wie dan ook, alles om maar niet te hoeven horen dat het even allemaal gewoon ruk gaat.
En dat vind ik pas ruk.
Ben ik nu een huilie? Misschien wel.
Ik ben ernstig ongesteld, schuif 't daar maar op.
Schop onder m'n reet welkom.
Geen idee wat ik nu eigenlijk met dit topic wil.. Misschien gewoon even m'n hart luchten. Omdat ik me prettig voel op dit forum, en hier al vaker heel wat gedeeld heb.
Ik weet niet goed hoe ik het moet samenvatten, maar op dit moment baal ik behoorlijk van een aantal van m'n familieleden. Ik ben slachtoffer geworden van een (ernstig) geweldsdelict, hier moet nog een rechtszaak van komen. Onnodig te zeggen dat dit een behoorlijke impact op me had en heeft. Ik heb wel steun van de mensen om me heen (vriendin, broer) maar mis hierin ook een aantal mensen. Waaronder mijn moeder en haar ouders (mijn grootouders dus).
Sterker nog, de reactie van mijn grootouders op deze gebeurtenis was voor mij aanleiding om met hen te breken. Er was al vrijwel geen contact (de verplichte kaartjes, zeg maar), maar ook na deze heftige gebeurtenis heb ik van hen niets gehoord. Toen ik hen uiteindelijk sprak -via m'n broer- kwam ik van zo'n kouwe kermis thuis, dat ik besloten heb: Dit Doe Ik Dus Niet Meer. Ik ben het zat om op m'n hart getrapt te worden, bekijk het maar met dat belachelijke gedoe van je.
En ik moet zeggen, ik mis hen niet, vind ik eigenlijk wel een rustgevende beslissing.
Waarom ik er dan toch mee zit? Omdat ik niet hén mis, maar wel een opa en oma. Je weet wel, van die begrijpende lieve mensen die je al vanaf kindsaf aan kent, bij wie je even 'thuis' kunt komen. Ik heb geen ouderlijk thuis meer, mijn vader is overleden en mijn moeder woont samen met het zwakbegaafde broertje van Satan.
En ik weet het, dat laatste is ook niet lief om te zeggen. Maar er is heel veel gebeurd, en ergens gedurende die reis zijn er bij mij ook luikjes dichtgegaan. Met die "man" (tussen aanhalingstekens ja) van m'n moeder wil ik geen contact, met m'n moeder wél.
Maar ze reageert zo laconiek, zo afstandelijk.
Gisteren was ik er even klaar mee, heb ik m'n vriendin gebeld om stoom af te blazen. Gelukkig begreep zij mij wél, kreeg ik wél een luisterend oor.
In het kringetje van mijn broer is iemand deze week gestorven. Ik ben zelf bijna om zeep geholpen enige tijd terug. En wie hebben broer en ik om op terug te vallen qua familie? Elkaar. En daarmee basta.
Sta ik m'n broer te troosten, m'n broer is ondertussen begaan met de rechtszaak en alles, en m'n moeder is de blijde afwezige. Belt net terug, ik informeer hoe het met haar gaat en ik krijg een verhaal over haar vakantie. Ze vraagt hoe het met mij gaat, ik vertel over het rechtsgebeuren plus het sterfgeval bij mijn broer. Maar ik vóel hoe ik haar halverwege het gesprek kwijtraak.
Ze wil het niet horen, ze wil het niet weten. Schuift de schuld op mij, op m'n broer, op wie dan ook, alles om maar niet te hoeven horen dat het even allemaal gewoon ruk gaat.
En dat vind ik pas ruk.
Ben ik nu een huilie? Misschien wel.
Ik ben ernstig ongesteld, schuif 't daar maar op.
Schop onder m'n reet welkom.
donderdag 15 juli 2010 om 21:15
Mmmm, ik weet eigenlijk niet of ik er verdrietig van ben. Vast wel, maar dat verdring ik vakkundig
Ben eigenlijk qua gevoel een beetje opstandig, word er moedeloos en tegelijkertijd ruziezoekerig van. Niet dat ik die ruzie ga zoeken, want daar heb ik alleen mijzelf mee.
Maar ik heb een beetje het gevoel alsof ik met m'n kop tegen een muur aan sta te bonken. Dat frustreert me.
Om een voorbeeldje te geven: ik zit momenteel in de ziektewet vanwege dat geweldsdelict. Vindt iedereen volkomen begrijpelijk, tot en met de arbo-arts aan toe, behalve.... m'n moeder.
Ik slaap slecht, heb nog veel nachtmerries vanwege die gebeurtenis en aangezien de dader, oh nee, verdáchte heet dat dan, in de tussentijd op vrije voetjes rondloopt, voel ik me behoorlijk onveilig ook. Ook dat wordt door iedereen begrepen, ook en vooral door de politie (hell, het ís ook gewoon onveilig!).
Ik mag dag en nacht naar m'n vriendin toe 'vluchten', ik heb een sleutel van haar huis, maar ze woont meer dan 150 km verderop. Wel bellen we dagelijks. Vindt m'n moeder het onzinnig dat ik zo met 'de zaak' bezig ben.... Grrr.
Ben eigenlijk qua gevoel een beetje opstandig, word er moedeloos en tegelijkertijd ruziezoekerig van. Niet dat ik die ruzie ga zoeken, want daar heb ik alleen mijzelf mee.
Maar ik heb een beetje het gevoel alsof ik met m'n kop tegen een muur aan sta te bonken. Dat frustreert me.
Om een voorbeeldje te geven: ik zit momenteel in de ziektewet vanwege dat geweldsdelict. Vindt iedereen volkomen begrijpelijk, tot en met de arbo-arts aan toe, behalve.... m'n moeder.
Ik slaap slecht, heb nog veel nachtmerries vanwege die gebeurtenis en aangezien de dader, oh nee, verdáchte heet dat dan, in de tussentijd op vrije voetjes rondloopt, voel ik me behoorlijk onveilig ook. Ook dat wordt door iedereen begrepen, ook en vooral door de politie (hell, het ís ook gewoon onveilig!).
Ik mag dag en nacht naar m'n vriendin toe 'vluchten', ik heb een sleutel van haar huis, maar ze woont meer dan 150 km verderop. Wel bellen we dagelijks. Vindt m'n moeder het onzinnig dat ik zo met 'de zaak' bezig ben.... Grrr.
donderdag 15 juli 2010 om 21:28
donderdag 15 juli 2010 om 21:46
Ik weet niet of je dat al geprobeerd hebt, maar denk je dat het bij je moeder 'binnenkomt' als je haar vertelt wat dit met je doet, dat je haar heel hard nodig hebt nu? Zie je dat zelf zitten?
Of misschien een gesprek met je broer samen met haar?
Als ze hier niet voor openstaat wordt het wel erg lastig denk ik.
Wat een vreselijke rotsituatie meid en dan ook nog alles wat je te verwerken hebt, kan me voorstellen dat het je erg raakt allemaal
In ieder geval goed dat je je broer en een goede vriendin hebt om op terug te vallen maar ik snap dat je verlangt naar begrip en steun van je naaste familie die je nu min of meer in de kou laten staan.
Heel verdrietig om te horen dat jij die hoognodige begrip en steun niet krijgt.... ik hoop dat het kan worden opgelost op een of andere manier.
Of misschien een gesprek met je broer samen met haar?
Als ze hier niet voor openstaat wordt het wel erg lastig denk ik.
Wat een vreselijke rotsituatie meid en dan ook nog alles wat je te verwerken hebt, kan me voorstellen dat het je erg raakt allemaal
In ieder geval goed dat je je broer en een goede vriendin hebt om op terug te vallen maar ik snap dat je verlangt naar begrip en steun van je naaste familie die je nu min of meer in de kou laten staan.
Heel verdrietig om te horen dat jij die hoognodige begrip en steun niet krijgt.... ik hoop dat het kan worden opgelost op een of andere manier.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
donderdag 15 juli 2010 om 22:13
Goh, ik wist niet dat ik een zusje had (sorry cynisme)
Ik kon het op enkele details na zelf hebben geschreven (heb geen broers of zussen en ook geen rechtzaak en ook geen grootouders meer).
De gedachte die ik in mijn hoofd hebben over familie (of eigenlijk wat het hoort te zijn) kloppen niet met de werkelijkheid. Lijkt wel dat wanneer je het nest uitgevlogen bent de belangstelling is verdwenen en alles nu om hen draait.
Niet hoe gaat het met je? Of kun je het aan allemaal, of goh hoe gaat dit of dat. Nee: Het gaat zus en zo met mij, en dit heb ik beleefd, etc. en ik heb pijn, blabla bla.
Heb ook wel eens jaloezie gehad naar vriendinnen en hun band met hun moeder.
Wat voor mij helpt is afstand nemen van mijn moeder, en haar partner te zien als een soort meubelstuk. Kom daar ook niet voor hem, ik kom voor mijn moeder. En ik weet dat ik niet te vaak moet bellen of op visite moet gaan want dan erger ik me blauw.
Ik voel me soms Remi. En denk ook wel eens: als mijn moeder komt te overlijden dan heb ik geen (eigen) familie meer (natuurlijk heb ik tantes en ooms maar daar heb ik geen contact mee, dat is zo gegroeid en dat gaat denk ik ook niet anders worden. Ik ken hen amper)
Het steekt dat de band niet zo is zoals ik hem graag had gewild en wat ik om me heen zie bij vriendinnen, maar het is niet anders. Heb verschillende manieren geprobeerd om mee om te gaan en deze manier (afstand nemen, letterlijk en figuurlijk) werkt voor mij het beste. Maar is het leuk: Nee
Ik kon het op enkele details na zelf hebben geschreven (heb geen broers of zussen en ook geen rechtzaak en ook geen grootouders meer).
De gedachte die ik in mijn hoofd hebben over familie (of eigenlijk wat het hoort te zijn) kloppen niet met de werkelijkheid. Lijkt wel dat wanneer je het nest uitgevlogen bent de belangstelling is verdwenen en alles nu om hen draait.
Niet hoe gaat het met je? Of kun je het aan allemaal, of goh hoe gaat dit of dat. Nee: Het gaat zus en zo met mij, en dit heb ik beleefd, etc. en ik heb pijn, blabla bla.
Heb ook wel eens jaloezie gehad naar vriendinnen en hun band met hun moeder.
Wat voor mij helpt is afstand nemen van mijn moeder, en haar partner te zien als een soort meubelstuk. Kom daar ook niet voor hem, ik kom voor mijn moeder. En ik weet dat ik niet te vaak moet bellen of op visite moet gaan want dan erger ik me blauw.
Ik voel me soms Remi. En denk ook wel eens: als mijn moeder komt te overlijden dan heb ik geen (eigen) familie meer (natuurlijk heb ik tantes en ooms maar daar heb ik geen contact mee, dat is zo gegroeid en dat gaat denk ik ook niet anders worden. Ik ken hen amper)
Het steekt dat de band niet zo is zoals ik hem graag had gewild en wat ik om me heen zie bij vriendinnen, maar het is niet anders. Heb verschillende manieren geprobeerd om mee om te gaan en deze manier (afstand nemen, letterlijk en figuurlijk) werkt voor mij het beste. Maar is het leuk: Nee
donderdag 15 juli 2010 om 22:32
Je bent zeker geen huilie hoor.
Is heel heftig wat jij heb mee gemaakt....en zeker omdat de dader nog vrij rond loopt. Snap dat je je niet veilig voelt.
Kan me wel een beetje in jouw verhaal vinden. Heb niks te maken gehad met geweld maar wel veel thuis mee gemaakt vroeger. Zit ook al een tijdje in de ziektewet en heb totaal niks aan mijn ouders.
Heb ook sinds een aantal weken met hun gebroken hierom.
Jij zegt over je grootouders dat je ze niet mist maar je mist wel een opa en een oma.......datzelfde heb ik met mijn ouders.
Ik mis ze helemaal niet maar zou wel graag ouders willen hebben. Maar die van mij doen mij teveel verdriet.
Wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk pakken ze de dader alsnog. Zal jou ook meer rust geven denk ik.
Is heel heftig wat jij heb mee gemaakt....en zeker omdat de dader nog vrij rond loopt. Snap dat je je niet veilig voelt.
Kan me wel een beetje in jouw verhaal vinden. Heb niks te maken gehad met geweld maar wel veel thuis mee gemaakt vroeger. Zit ook al een tijdje in de ziektewet en heb totaal niks aan mijn ouders.
Heb ook sinds een aantal weken met hun gebroken hierom.
Jij zegt over je grootouders dat je ze niet mist maar je mist wel een opa en een oma.......datzelfde heb ik met mijn ouders.
Ik mis ze helemaal niet maar zou wel graag ouders willen hebben. Maar die van mij doen mij teveel verdriet.
Wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk pakken ze de dader alsnog. Zal jou ook meer rust geven denk ik.
donderdag 15 juli 2010 om 22:44
Klote MM. Heel zwaar klote.
Advies heb je verder niet veel aan want een ieder gaat anders om met die dingen. Voor mezelf kan ik zeggen dat ik mijn ouders, toch al niet bepaald de meest warme persoonlijkheden, eufemistisch gesproken, écht nooit meer hoef te zien sinds ze o.a. niks van zich lieten horen toen mijn beste vriendin van de spoorrails werd geschraapt. Toen was het echt wel klaar voor mij, sommige dingen doe je je eigen kind gewoon niet aan. Mijn loeder vroeg zich bij derden dan wel weer af hoe het toch kon dat ik dat zo erg vond. Zulke mensen kun je toch niks meer leren. Het is afgesloten voor mij.
Sterkte met de rechtszaak.
Advies heb je verder niet veel aan want een ieder gaat anders om met die dingen. Voor mezelf kan ik zeggen dat ik mijn ouders, toch al niet bepaald de meest warme persoonlijkheden, eufemistisch gesproken, écht nooit meer hoef te zien sinds ze o.a. niks van zich lieten horen toen mijn beste vriendin van de spoorrails werd geschraapt. Toen was het echt wel klaar voor mij, sommige dingen doe je je eigen kind gewoon niet aan. Mijn loeder vroeg zich bij derden dan wel weer af hoe het toch kon dat ik dat zo erg vond. Zulke mensen kun je toch niks meer leren. Het is afgesloten voor mij.
Sterkte met de rechtszaak.
donderdag 15 juli 2010 om 23:01
donderdag 15 juli 2010 om 23:05
Nee geen huillie , ik lees je zoals je dit OP geschreven hebt als een warme vrouw die is opgegroeid in een voor haar en haar broer koude omgeving.
Dat maakt je geen huillie dat maakt je met tijd en wijlen sterk en soms niet. Dat kan maken dat bepaalde relaties niets geven en wel nemen. Dat je dan kiest voor warmte en dus voor jezelf en je broer, is denk ik goed.
Dat maakt je geen huillie dat maakt je met tijd en wijlen sterk en soms niet. Dat kan maken dat bepaalde relaties niets geven en wel nemen. Dat je dan kiest voor warmte en dus voor jezelf en je broer, is denk ik goed.
donderdag 15 juli 2010 om 23:29
vrijdag 16 juli 2010 om 00:31
Ik kan niet met mijn moeder kappen, want ik hou van haar. Als ze me nú zou bellen dat ze me nodig had, stond ik over een kwartier bij haar op de stoep. En soms heeft ze dat gevoel naar mij ook hoor. Maar ja, daar zit 'm dus the bottleneck: soms.
De dader van het geweldsdelict (euh, verdáchte dus, ahum, laten we het even juridisch correct houden) is een bekende van mij, iemand van wie mensen het blijkbaar hadden zien aankomen dat het behoorlijk uit de klauwen zou lopen... Alleen ik had het niet gezien. Wílde het niet zien.
Dus ja, dat doet wel iets met me ja. Los van het delict zelf nog, bedoel ik. Ook dat (juíst dat) kan ik niet met haar delen.. Maar dat begrijp ik eerlijk gezegd nog wel.
Maar dat andere.
Ik bedoel, ik belde haar in feite om haar over dat sterfgeval bij mijn broer te vertellen. Omdat zij slechts sporadisch contact met m'n broer heeft, en ze wel wist dat er iemand in zijn nabije omgeving ernstig ziek was. Ook zo lullig als ze dan over een paar weken/maanden ineens out of the blue aan m'n broer vraagt: "Hoe gaat het met X?" "Euh... die hebben we al een paar weken/maanden geleden begraven.... "
Dat vind ik pijnlijk voor mijn broer, en daarom probeerde ik in eerste instantie te bellen. Kreeg ik dat kadaver waarmee ze samenwoont aan de tel. Nee, m'n moeder was even niet bereikbaar, maar over een half uurtje was ze terug. Na een uur en een kwartier nog twee keer gebeld, maar geen gehoor. Toen was ik het ff zat.
Vandaag belde ze dus terug. En zit ik nog uit te leggen waarom ik niet bereikbaar was toen zij terugbelde (ik zat godbetert bij de politie...)
Niet dat ze het aanvallend zei hoor, dat niet. In eerste instantie reageerde ze nog best okee. Totdat ik dan verder vertel. Dan vóel ik gewoon hoe ik haar kwijtraak in het gesprek.
En ja, toen ze zei: "Zit je nu nog stééds in de ziektewet?" (jahaa, al bijna ANDERHALVE MAAND!), toen vond ik dat... niet zo leuk. Zeg maar.
Stom, want ik had 't kunnen verwachten.
Misschien ben ik eigenlijk gewoon pissed op mijzelf.
De dader van het geweldsdelict (euh, verdáchte dus, ahum, laten we het even juridisch correct houden) is een bekende van mij, iemand van wie mensen het blijkbaar hadden zien aankomen dat het behoorlijk uit de klauwen zou lopen... Alleen ik had het niet gezien. Wílde het niet zien.
Dus ja, dat doet wel iets met me ja. Los van het delict zelf nog, bedoel ik. Ook dat (juíst dat) kan ik niet met haar delen.. Maar dat begrijp ik eerlijk gezegd nog wel.
Maar dat andere.
Ik bedoel, ik belde haar in feite om haar over dat sterfgeval bij mijn broer te vertellen. Omdat zij slechts sporadisch contact met m'n broer heeft, en ze wel wist dat er iemand in zijn nabije omgeving ernstig ziek was. Ook zo lullig als ze dan over een paar weken/maanden ineens out of the blue aan m'n broer vraagt: "Hoe gaat het met X?" "Euh... die hebben we al een paar weken/maanden geleden begraven.... "
Dat vind ik pijnlijk voor mijn broer, en daarom probeerde ik in eerste instantie te bellen. Kreeg ik dat kadaver waarmee ze samenwoont aan de tel. Nee, m'n moeder was even niet bereikbaar, maar over een half uurtje was ze terug. Na een uur en een kwartier nog twee keer gebeld, maar geen gehoor. Toen was ik het ff zat.
Vandaag belde ze dus terug. En zit ik nog uit te leggen waarom ik niet bereikbaar was toen zij terugbelde (ik zat godbetert bij de politie...)
Niet dat ze het aanvallend zei hoor, dat niet. In eerste instantie reageerde ze nog best okee. Totdat ik dan verder vertel. Dan vóel ik gewoon hoe ik haar kwijtraak in het gesprek.
En ja, toen ze zei: "Zit je nu nog stééds in de ziektewet?" (jahaa, al bijna ANDERHALVE MAAND!), toen vond ik dat... niet zo leuk. Zeg maar.
Stom, want ik had 't kunnen verwachten.
Misschien ben ik eigenlijk gewoon pissed op mijzelf.
vrijdag 16 juli 2010 om 12:00
Dont blame yourself !
Zo te lezen ben je je aan het verdedigen t.o. je moeder. Niet doen.Dat moest vroeger, nu niet meer. En das lastig, i know.
Je mag trots op jezelf zijn dat je haar zo op de hoogte houd en dat je naar haar toe komt wanneer ze je nodig heeft.
Ze mag in haar handen knijpen met zo'n dochter !
Zo te lezen ben je je aan het verdedigen t.o. je moeder. Niet doen.Dat moest vroeger, nu niet meer. En das lastig, i know.
Je mag trots op jezelf zijn dat je haar zo op de hoogte houd en dat je naar haar toe komt wanneer ze je nodig heeft.
Ze mag in haar handen knijpen met zo'n dochter !
vrijdag 16 juli 2010 om 22:14
Dank je Eviltje maar zo lief ben ik niet hoor. Ik zou er nu onvoorwaardelijk voor mijn moeder willen zijn, nu, omdat ik zelf inmiddels ook volwassen (ben 30) ben, en niet meer de recalcitrante puberT van toen.
Vroegâh vochten moeder en ik elkaar de keet uit geloof ik, zij was toen Broer en ik klein waren juist heel pusherig en opdringerig. Had bij kinderen zo'n idee van zo'n BlueBand-reclame, dat die kinderen altijd schattig en gezeglijk waren en zouden juichen als moeders verzint dat ze vandaag oh zo heerlijk naar het bos gaan, ipv te muiten: "Het regent! Het is koud! Ik wil bij een vriendje spelen!"
Ik ben de oudste, en m'n moeder had bij een dochter echt zo'n beeld van zo'n "meisje"meisje, eentje die met poppen speelde en naar ballet wou. Een miniatuurversie van haarzelf, eigenlijk. Jammer dat ze zo'n rouwdouwer kreeg die ballet iets voor trutjes vond, een leren jack wilde hebben en niet kon wachten totdat ze eindelijk een (opgevoerde) brommer kon kopen.
Ik heb haar dit later ook weleens gezegd trouwens, dat ze in feite niet zo zeer kinderen wilde alswel gewoon een manier om haar eigen jeugd over te doen. Heb haar letterlijk toegebeten (ja, dat ging niet aardig ja): "Jij zag ons niet als Mastermind en Masterbroer, maar als miniatuurMastermoedertjes!" Dat heeft ze in zekere zin ook wel enigszins toegegeven. (Ook weleens letterlijk "Ik wilde wel kinderen, maar niet déze," geroepen, trouwens.)
Klinkt heel gek, maar op het moment dat ik dat uitgesproken had, voelde ik me wel een stuk beter.
Alsof ik erkend werd in mijn ontkend-zijn, ontkend zijn als Mastermind dus, ipv als mislukt miniatuurMastermoedertje (jeeeezus, wat een alliteratie )
Klinkt dit stom?
Vroegâh vochten moeder en ik elkaar de keet uit geloof ik, zij was toen Broer en ik klein waren juist heel pusherig en opdringerig. Had bij kinderen zo'n idee van zo'n BlueBand-reclame, dat die kinderen altijd schattig en gezeglijk waren en zouden juichen als moeders verzint dat ze vandaag oh zo heerlijk naar het bos gaan, ipv te muiten: "Het regent! Het is koud! Ik wil bij een vriendje spelen!"
Ik ben de oudste, en m'n moeder had bij een dochter echt zo'n beeld van zo'n "meisje"meisje, eentje die met poppen speelde en naar ballet wou. Een miniatuurversie van haarzelf, eigenlijk. Jammer dat ze zo'n rouwdouwer kreeg die ballet iets voor trutjes vond, een leren jack wilde hebben en niet kon wachten totdat ze eindelijk een (opgevoerde) brommer kon kopen.
Ik heb haar dit later ook weleens gezegd trouwens, dat ze in feite niet zo zeer kinderen wilde alswel gewoon een manier om haar eigen jeugd over te doen. Heb haar letterlijk toegebeten (ja, dat ging niet aardig ja): "Jij zag ons niet als Mastermind en Masterbroer, maar als miniatuurMastermoedertjes!" Dat heeft ze in zekere zin ook wel enigszins toegegeven. (Ook weleens letterlijk "Ik wilde wel kinderen, maar niet déze," geroepen, trouwens.)
Klinkt heel gek, maar op het moment dat ik dat uitgesproken had, voelde ik me wel een stuk beter.
Alsof ik erkend werd in mijn ontkend-zijn, ontkend zijn als Mastermind dus, ipv als mislukt miniatuurMastermoedertje (jeeeezus, wat een alliteratie )
Klinkt dit stom?
vrijdag 16 juli 2010 om 22:27
Je bent niet mislukt, dus je moet je moeder niet geloven. Ik vind het zo erg voor je dat je band met je moeder zo is en je naast je broer en die vriendin niet echt iemand hebt om op terug te vallen. Ik ben moeder van drie en kan me niet voorstellen dat ik ze ooit zo zou behandelen. Iets wat ik me al heel vroeg realiseerde, is dat je je kinderen moet accepteren zoals ze zijn. Komt ook omdat ik net zoals jou ook niet werd geaccepteerd zoals ik was: te dom, te dik, te veel lijkend op mijn moeder, te-te-te-te en alles waar te voor staat is slecht.
Nee, klinkt niet stom. Je komt nu voor jezelf op. Ouders doen ook altijd maar hun best en nemen ook ervaringen met hun ouders mee, maar ik geloof dat je cyclussen kunt doorbreken. Ben echt geen ideale moeder, maar ik wil niet zo naar mijn eigen kinderen doen.
Nee, klinkt niet stom. Je komt nu voor jezelf op. Ouders doen ook altijd maar hun best en nemen ook ervaringen met hun ouders mee, maar ik geloof dat je cyclussen kunt doorbreken. Ben echt geen ideale moeder, maar ik wil niet zo naar mijn eigen kinderen doen.
