Psyche
alle pijlers
Tegen overspannen aan
maandag 1 april 2024 om 07:17
Sinds een week of 2 heb ik het gevoel weer: eigenlijk wil een paar dagen alleen maar slapen/in bed liggen en verder niks. Afgelopen jaar is dat al een paar keer geweest. Het is ook een jaar geweest met constant iets: zelf eerst nieuwe baan, daarna meteen sudden deafness gehad, man 3 maanden ziek waardoor hij de hele dag op bed lag en toen meteen daarma ik een operatie. Alles leek voorbij maar nu kwakkelt mijn vader (70) met zijn gezondheid waardoor opa/oma eigenlijk niet goed kunnen oppassen (1x in de week) en moet ik daar soms meer naar het ziekenhuis.
Ondertussen heb ik een fulltime baan, 2 kinderen van 4 en 2 en draai ik maandag t/m woensdag alleen omdat man ver weg zit voor een opdracht. Deze week t/m donderdag vanwege Pasen, ik zie er deze week enorm tegen op en wil eigenlijk alleen maar slapen en even niks. Over 3 weken ga ik een lang weekend weg met een vriendin en ben aan het aftellen daar naar toe.
Herkenbaar voor anderen en hoe pakken jullie het aan?
Ondertussen heb ik een fulltime baan, 2 kinderen van 4 en 2 en draai ik maandag t/m woensdag alleen omdat man ver weg zit voor een opdracht. Deze week t/m donderdag vanwege Pasen, ik zie er deze week enorm tegen op en wil eigenlijk alleen maar slapen en even niks. Over 3 weken ga ik een lang weekend weg met een vriendin en ben aan het aftellen daar naar toe.
Herkenbaar voor anderen en hoe pakken jullie het aan?
maandag 22 april 2024 om 10:24
Dus eigenlijk to leunt iedereen inclusief jijzelf al sinds de puberteit op jou: want jij fixte het wel en iedereen kom altijd rekenen op jouw steun.
Nu kom jij langzaam tot het besef dat jij dit niet meer volhoudt en eigenlijk zelf steun kan gebruiken loop je tegen dingen aan:
- hulp vragen is moeilijk
- hulp krijgen al dan niet betaald is makkelijker gezegd dan gedaan en niet direct voor handen.
- Je zit in een proces en hebt te maken met een verandering in je leven waar je zelf mee moet dealen: accepteren dat je niet meer alles altijd aankan en op je laatste benen loopt.
- je omgeving moet ook een proces door en vooral je partner: zij zijn namelijk gewend dat jij alles aankan en alles fixt.
- je bent niet gewend om met veel tegenslag om te gaan en dat kost heel veel energie. Die je nu eigenlijk niet hebt waardoor je veerkracht afneemt en je langzaam lijkt te verzuipen.
Pittig hoor.
Dit gaat echt tijd, therapie en moeite kosten om te veranderen anders blijf je hier steeds tegenaan lopen en beland je echt in een burnout.
Ik hoop dat je het om kan buigen...
Nu kom jij langzaam tot het besef dat jij dit niet meer volhoudt en eigenlijk zelf steun kan gebruiken loop je tegen dingen aan:
- hulp vragen is moeilijk
- hulp krijgen al dan niet betaald is makkelijker gezegd dan gedaan en niet direct voor handen.
- Je zit in een proces en hebt te maken met een verandering in je leven waar je zelf mee moet dealen: accepteren dat je niet meer alles altijd aankan en op je laatste benen loopt.
- je omgeving moet ook een proces door en vooral je partner: zij zijn namelijk gewend dat jij alles aankan en alles fixt.
- je bent niet gewend om met veel tegenslag om te gaan en dat kost heel veel energie. Die je nu eigenlijk niet hebt waardoor je veerkracht afneemt en je langzaam lijkt te verzuipen.
Pittig hoor.
Dit gaat echt tijd, therapie en moeite kosten om te veranderen anders blijf je hier steeds tegenaan lopen en beland je echt in een burnout.
Ik hoop dat je het om kan buigen...
maandag 22 april 2024 om 10:31
Ik denk als je structureel over je grenzen gaat dat je vanzelf een 'onmens' wordt. Gevoelens, empathie, emotionele flexibiliteit zijn de eerste dingen die eraan gaan als we aan het overleven zijn. Aangezien TO absoluut niet dom is maar wel wat 'apart' (onvolwassen) overkomt denk ik dat ze misschien al een hele poos in de overlevingsmodus staat.Mepal schreef: ↑21-04-2024 15:18Het is ook geen houdbare overtuiging, dat zeg ik ook.
TO loopt nu tegen een grens op: er moeten keuzes gemaakt worden. De meeste mensen gebeurt dat (veel) eerder. En als je tegen die grens oploopt duurt het even voordat je je daaraan aangepast hebt. Of je loopt een burn out op, kan ook.
Ik vind het alleen nogal raar om te doen alsof TO een of ander onmens is. Iedereen heeft gekke karaktertrekken.
Daar gaat wel wat werk in zitten. Je zelfbeeld van alleskunner geef je helaas niet zomaar op, weet ik uit ervaring.
maandag 22 april 2024 om 10:33
Ik weet het niet hoor. Voor iemand die andermans problemen altijd oplost, ben je erg naïef als het aankomt op eigen problemen. Waarom zouden anderen wel problemen op hun levenspad tegenkomen en heb je zelf het idee dat jou zoiets niet overkomt?
En voor iemand die niet gewend is een beroep te doen op anderen, maak je makkelijk gebruik van opa's en oma's. En heb je er ook geen enkele moeite mee om alles thuis los te laten en regelmatig weekendjes weg voor jezelf te plannen.
Wat je overigens gegund is. Maar het altruïstische herken ik niet uit hoe je je leven omschrijft. Maar goed, ik kan niet anders dan aannemen dat dit je vroegere zelf was en dat er iets is veranderd bij de komst van je tweede. Ik vind het maar voor je dat je je zo overspoeld lijkt te voelen daardoor. Maar dat los je alleen maar op door in de realiteit te gaan staan en te beseffen dat alles meer is dan verwacht. En dat je dan ook tijdelijk grote aanpassingen moet doen. Je lijkt al met een half been buiten je relatie te staan. Dus probeer jezelf voor te stellen hoe het leven er dan uitziet. Kun je de (part time) zorg dan aan met je huidige baan of is deze te inflexibel als je geen partner meer hebt en zul je dan ook naar regelmaat en voorspelbaarheid moeten gaan? Vele ouders zijn je voorgegaan, waarbij er (tijdelijke) aanpassingen nodig waren om het thuis goed aan te kunnen.
En voor iemand die niet gewend is een beroep te doen op anderen, maak je makkelijk gebruik van opa's en oma's. En heb je er ook geen enkele moeite mee om alles thuis los te laten en regelmatig weekendjes weg voor jezelf te plannen.
Wat je overigens gegund is. Maar het altruïstische herken ik niet uit hoe je je leven omschrijft. Maar goed, ik kan niet anders dan aannemen dat dit je vroegere zelf was en dat er iets is veranderd bij de komst van je tweede. Ik vind het maar voor je dat je je zo overspoeld lijkt te voelen daardoor. Maar dat los je alleen maar op door in de realiteit te gaan staan en te beseffen dat alles meer is dan verwacht. En dat je dan ook tijdelijk grote aanpassingen moet doen. Je lijkt al met een half been buiten je relatie te staan. Dus probeer jezelf voor te stellen hoe het leven er dan uitziet. Kun je de (part time) zorg dan aan met je huidige baan of is deze te inflexibel als je geen partner meer hebt en zul je dan ook naar regelmaat en voorspelbaarheid moeten gaan? Vele ouders zijn je voorgegaan, waarbij er (tijdelijke) aanpassingen nodig waren om het thuis goed aan te kunnen.
maandag 22 april 2024 om 10:37
Ja, dit is ook absoluut waar. Ik hoop dat ze zichzelf iets anders gunt. Een veeleisende baan is leuk. Maar niet op alle momenten onder alle omstandigheden in je leven.
maandag 22 april 2024 om 11:51
Onze ouders wilde zelf oppassen…en ja ik vond een dag thuis met opa/oma fijner dan nog een dag kdv. En vergis je niet er zijn veel manier om te helpen: ik ben degene die nu ook alles voor mijn ouders regelt: ziekenhuisafspraken, belasting etc.NomenNescio schreef: ↑22-04-2024 10:33Ik weet het niet hoor. Voor iemand die andermans problemen altijd oplost, ben je erg naïef als het aankomt op eigen problemen. Waarom zouden anderen wel problemen op hun levenspad tegenkomen en heb je zelf het idee dat jou zoiets niet overkomt?
En voor iemand die niet gewend is een beroep te doen op anderen, maak je makkelijk gebruik van opa's en oma's. En heb je er ook geen enkele moeite mee om alles thuis los te laten en regelmatig weekendjes weg voor jezelf te plannen.
Wat je overigens gegund is. Maar het altruïstische herken ik niet uit hoe je je leven omschrijft. Maar goed, ik kan niet anders dan aannemen dat dit je vroegere zelf was en dat er iets is veranderd bij de komst van je tweede. Ik vind het maar voor je dat je je zo overspoeld lijkt te voelen daardoor. Maar dat los je alleen maar op door in de realiteit te gaan staan en te beseffen dat alles meer is dan verwacht. En dat je dan ook tijdelijk grote aanpassingen moet doen. Je lijkt al met een half been buiten je relatie te staan. Dus probeer jezelf voor te stellen hoe het leven er dan uitziet. Kun je de (part time) zorg dan aan met je huidige baan of is deze te inflexibel als je geen partner meer hebt en zul je dan ook naar regelmaat en voorspelbaarheid moeten gaan? Vele ouders zijn je voorgegaan, waarbij er (tijdelijke) aanpassingen nodig waren om het thuis goed aan te kunnen.
Altruïstisch ben ik zeker niet, maar voor vrienden en familie ga ik door het vuur.
En die weekendjes weg: 3x per jaar even opladen was mijn manier om alles vol te houden, een copingsmechansime.
maandag 22 april 2024 om 11:57
Kunnen ze dat niet gewoon zelf?Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 11:51En vergis je niet er zijn veel manier om te helpen: ik ben degene die nu ook alles voor mijn ouders regelt: ziekenhuisafspraken, belasting etc.
Ze zijn nog niet hoogbejaard toch? (dat maak ik op uit het feit dat ze op de kleinkinderen kunnen oppassen).
maandag 22 april 2024 om 12:05
Eventueel maar dan wachten ze braaf tot ze terecht kunnen bij het plaatselijke ziekenhuis en laten ze zich afschepen. Heel eerlijk: met alleen een mavo opleiding krijg je veel minder gedaan dan met WO.
maandag 22 april 2024 om 12:07
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:05Eventueel maar dan wachten ze braaf tot ze terecht kunnen bij het plaatselijke ziekenhuis en laten ze zich afschepen. Heel eerlijk: met alleen een mavo opleiding krijg je veel minder gedaan dan met WO.
Wat een onzin. En wat ongelofelijk denigrerend.
Jij maakt jezelf ontzettend belangrijk, waarom?
maandag 22 april 2024 om 12:14
Ik neem aan dat to bedoelt dat haar ouders een bepaalde afwachtende houding hebben die je minder vaak ziet bij mensen die weten wat er te koop is in de wereld. Zo vat ik 'm maar even op. En dat kan wel kloppen. Er zijn veel mensen die wat minder voor zichzelf durven op te komen en zeker ook ouderen zijn gewend om wat meer te luisteren naar wat de doktor zegt en daarvoor minder voor zichzelf op te komen. Dus lijkt me niet meer dan normaal dat je daarbij helpt als je ouders dat fijn vinden. Maar dat kost ook weer niet de wereld aan tijd.
Hoe dan ook, met welke insteek je jouw benadering van je leven ook bekijkt, hij is niet houdbaar. Dat kun je wel concluderen denk ik? Heb je al besloten of je die andere baan aan wilt nemen of heb je vertrouwen in doorgaan op de huidige weg met extra bso?
Hoe dan ook, met welke insteek je jouw benadering van je leven ook bekijkt, hij is niet houdbaar. Dat kun je wel concluderen denk ik? Heb je al besloten of je die andere baan aan wilt nemen of heb je vertrouwen in doorgaan op de huidige weg met extra bso?
nomennescio wijzigde dit bericht op 22-04-2024 12:27
0.44% gewijzigd
maandag 22 april 2024 om 12:16
Nogmaals zijn ze je gegund. Maar iemand die zegt moeilijk een beroep te kunnen doen op anderen: dat valt wel mee als je dit 3 x per jaar kunt.Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 11:51En die weekendjes weg: 3x per jaar even opladen was mijn manier om alles vol te houden, een copingsmechansime.
maandag 22 april 2024 om 12:19
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:05Eventueel maar dan wachten ze braaf tot ze terecht kunnen bij het plaatselijke ziekenhuis en laten ze zich afschepen. Heel eerlijk: met alleen een mavo opleiding krijg je veel minder gedaan dan met WO.
Nee hoor, dan kun je net zo veel gedaan krijgen. Je moet het alleen wel willen. En misschien vinden zijn het prima om te wachten tot het plaatselijke ziekenhuis tijd heeft. Hun gezondheid hun keuze.
Jij zou iets anders willen voor je ouder maar heel eerlijk, is dat ook geen eigenbelang? Hoe eerder ouders weer op de been zijn hoe handiger voor jou?
En aan de andere kant gaan mensen ook steeds meer op een ander leunen als anderen dingen voor ze gaan regelen die ze in beginsel nog zelf kunnen. Hoe makkelijk als iemand anders het voor je oppakt?
kaarsjevoordesfeer wijzigde dit bericht op 22-04-2024 12:32
0.18% gewijzigd
maandag 22 april 2024 om 12:29
Omdat ik zie dat mijn vader al weken crepeert van de pijn en aan zware pijnstillers zit. Van een actieve man takelt hij nu snel af. En de huisarts stuurt hem telkens weg met het komt wel goed. Ik ben 1 keer meegegaan en toen ging het toch heel anders na een discussie over verslavingsgevaar bij langdurig gebruik van opiaten.
Mijn ouders geloven heilig in de autoriteit van artsen, advocaten etc. En dan is niet altijd handig en ze weten niet welke vragen ze moeten stellen.
maandag 22 april 2024 om 12:30
Precies. Er is mis mee om als volwassene níet voor een andere volwassene te zorgen als het gaat om dingen die men gewoon zelf kan. Je mag er van uit gaan dat een volwassene dat prima zelf kan, namelijk. Dat betekent niet dat je nooit een ander helpt of nooit bijspringt, maar je hoeft er niet in door te slaan. En dan hebben ouders misschien inderdaad twee weken later een afspraak, maar maakt dat uit? Of ze moeten nog een keer extra langs omdat ze iets zijn vergeten te vragen, ook niet jouw verantwoordelijkheid.Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑22-04-2024 12:19En aan de andere kant van mensen ook steeds meer op een ander leunen als anderen dingen voor ze gaan regelen die ze in beginsel nog zelf kunnen. Hoe makkelijk als iemand anders het voor je oppakt?
Als jij al vanaf jonge leeftijd in deze rol schiet, dan is het logisch dat je dat blijft doen. Of denkt dat het normaal is. Maar je mag daar ook gewoon andere keuzes in maken. Zeker als je merkt dat het je allemaal teveel wordt. Wat levert het je op, dat rennen voor anderen?
maandag 22 april 2024 om 12:31
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:29Omdat ik zie dat mijn vader al weken crepeert van de pijn en aan zware pijnstillers zit. Van een actieve man takelt hij nu snel af. En de huisarts stuurt hem telkens weg met het komt wel goed. Ik ben 1 keer meegegaan en toen ging het toch heel anders na een discussie over verslavingsgevaar bij langdurig gebruik van opiaten.
Mijn ouders geloven heilig in de autoriteit van artsen, advocaten etc. En dan is niet altijd handig en ze weten niet welke vragen ze moeten stellen.
En dat is hun goed recht!
Hoe oud zijn ze? Ze mogen hun eigen beslissingen nemen, hun eigen fouten maken.
maandag 22 april 2024 om 12:40
Dat mogen ze zeker, maar zou jij niet ingrijpen als je ziet dat iemand van je houdt al weken pijn heeft? En daar mogelijk wat aan kunt doen?Kaarsjevoordesfeer schreef: ↑22-04-2024 12:31En dat is hun goed recht!
Hoe oud zijn ze? Ze mogen hun eigen beslissingen nemen, hun eigen fouten maken.
maandag 22 april 2024 om 12:43
Oké, ik word als egoïstisch bestempeld, wat het oplevert: niks. Maar ik vind dat je dat voor familie en vrienden doet.meisje85 schreef: ↑22-04-2024 12:30Precies. Er is mis mee om als volwassene níet voor een andere volwassene te zorgen als het gaat om dingen die men gewoon zelf kan. Je mag er van uit gaan dat een volwassene dat prima zelf kan, namelijk. Dat betekent niet dat je nooit een ander helpt of nooit bijspringt, maar je hoeft er niet in door te slaan. En dan hebben ouders misschien inderdaad twee weken later een afspraak, maar maakt dat uit? Of ze moeten nog een keer extra langs omdat ze iets zijn vergeten te vragen, ook niet jouw verantwoordelijkheid.
Als jij al vanaf jonge leeftijd in deze rol schiet, dan is het logisch dat je dat blijft doen. Of denkt dat het normaal is. Maar je mag daar ook gewoon andere keuzes in maken. Zeker als je merkt dat het je allemaal teveel wordt. Wat levert het je op, dat rennen voor anderen?
maandag 22 april 2024 om 12:43
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:05Eventueel maar dan wachten ze braaf tot ze terecht kunnen bij het plaatselijke ziekenhuis en laten ze zich afschepen. Heel eerlijk: met alleen een mavo opleiding krijg je veel minder gedaan dan met WO.
In welk opzicht? Dat mensen je minder snel helpen in een ziekenhuis of dat je zelf minder mondig bent? Hoe dan ook wat een vreselijk hautaine opmerking.
maandag 22 april 2024 om 12:45
To, pas je ermee op om te gaan micro managen? Ik snap dat je ondersteunt vanuit goede intenties. Maar laat die hulpvraag dan vanuit je ouders komen en niet vanuit een soort 'ik fix dit wel even, want weet hoe het hoort'. En ja, dat kan soms best frustrerend zijn om toe te kijken hoe mensen dingen helemaal anders zouden doen dan jij. Maar dat is ook nogmaals aan mensen zelf om te beslissen.
Jij hebt invloed op jouw leven en moet zorgen dat daar de dingen goed lopen. En volgens mij heb je daar voorlopig je handen genoeg vol aan.
Je negeert mijn vraag (dat mag, is je goed recht), maar wat ga je nu doen met die andere baan?
-kies je voor gesprek met je man?
-kies je voor minder uren?
-kies je voor scheiden?
Heb je je opties helder? Weet je welke keuzes je kunt maken en wat de voor en nadelen zijn? En weet je ook waarom je kiest voor optie x ipv optie y?
Jij hebt invloed op jouw leven en moet zorgen dat daar de dingen goed lopen. En volgens mij heb je daar voorlopig je handen genoeg vol aan.
Je negeert mijn vraag (dat mag, is je goed recht), maar wat ga je nu doen met die andere baan?
-kies je voor gesprek met je man?
-kies je voor minder uren?
-kies je voor scheiden?
Heb je je opties helder? Weet je welke keuzes je kunt maken en wat de voor en nadelen zijn? En weet je ook waarom je kiest voor optie x ipv optie y?
maandag 22 april 2024 om 12:48
Maar het levert je toch wel iets op? In gevoel bedoel ik dus he.Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:43Oké, ik word als egoïstisch bestempeld, wat het oplevert: niks. Maar ik vind dat je dat voor familie en vrienden doet.
maandag 22 april 2024 om 12:48
Nee, ik zou niet ingrijpen. Ik zou wel het gesprek proberen te voeren met de persoon en mijn hulp aanbieden. Kijken of ik iets geregeld kan krijgen (want dat weet je niet of dat kan). Maar als hij of zij dat afwijst, dan laat ik het los. Ik geef aan, je weet me te vinden en dan is het aan die ander.Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:40Dat mogen ze zeker, maar zou jij niet ingrijpen als je ziet dat iemand van je houdt al weken pijn heeft? En daar mogelijk wat aan kunt doen?
maandag 22 april 2024 om 12:49
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:40Dat mogen ze zeker, maar zou jij niet ingrijpen als je ziet dat iemand van je houdt al weken pijn heeft? En daar mogelijk wat aan kunt doen?
Nee, alleen als zij dat willen en zelf aangeven dat ze willen dat ik dat oppak.
Je kunt niet van andere wilsbekwame volwassenen zomaar dingen gaan overnemen. Je ontneemt ze de mogelijkheid regie over hun leven te houden en zegt ze ook nog eens dat ze falen in dingen zelf regelen. Dat zeg je niet letterlijk maar is wel wat zij voelen. Ik doe het wel want het lukt jullie niet. En daarmee zet je ze voor altijd op achterstand. De volgende keer pakken ze het al met minder zelfvertrouwen op een zo kom je in een spiraal waarin ze steeds minder zelf willen doen en ze steeds afhankelijker worden.
Lees je eens in over de reddersdriehoek.
maandag 22 april 2024 om 12:52
Zwaluw1984 schreef: ↑22-04-2024 12:43Oké, ik word als egoïstisch bestempeld, wat het oplevert: niks. Maar ik vind dat je dat voor familie en vrienden doet.
Het levert jou wel iets op. Jij voelt je de redder in nood. Je kunt jezelf en schouderklopje geven dat je ook dit varkentje weer hebt gewassen!
https://psycholoog.nl/blogs/altijd-maar ... ssyndroom/
maandag 22 april 2024 om 12:55
Dat is dus anders gok bij ons: ik doe dit sinds mijn 15e omdat ouders zaken complex vinden en er niet door heen komen. Dat is zo gegroeid en het werkt. Zij ervaren het ook niet als vervelend en zijn blij dat ze er geen uren aan kwijt zijn (het kost mij vaak een fractie daarvan) en ja dan doet papa liever de tuin bij ons daar heeft hij plezier in (zeker samen met de oudste 
)
Verder zijn er genoeg studies die laten zien dat lager opgeleiden zich moeilijker redden in de huidige samenleving, zeker voor wat betreft belastingen etc. Dat is een andere discussie.
) Verder zijn er genoeg studies die laten zien dat lager opgeleiden zich moeilijker redden in de huidige samenleving, zeker voor wat betreft belastingen etc. Dat is een andere discussie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
