Psyche
alle pijlers
Terugvalletje. Wat is wijsheid
dinsdag 26 februari 2019 om 15:49
Hallo iedereen,
Ik ben bekend met angstklachten in het verleden. Ik slik hier nu nog wat lichte medicatie voor. Ik ben verder niet meer onder behandeling. Het is ook echt iets van 4 jaar geleden voor de laatste keer dat het speelde. Nu merk ik dus dat ik weer steeds vaker paniekgevoelens heb die ik wel kan ombuigen maar het kost wel moeite.
Ik zit te twijfelen of ik naar de ha zal stappen om mijn medicatie op te hogen maar misschien zijn er andere tips om dit weer te keren. Dus tips en vragen zijn welkom!
Ik ben bekend met angstklachten in het verleden. Ik slik hier nu nog wat lichte medicatie voor. Ik ben verder niet meer onder behandeling. Het is ook echt iets van 4 jaar geleden voor de laatste keer dat het speelde. Nu merk ik dus dat ik weer steeds vaker paniekgevoelens heb die ik wel kan ombuigen maar het kost wel moeite.
Ik zit te twijfelen of ik naar de ha zal stappen om mijn medicatie op te hogen maar misschien zijn er andere tips om dit weer te keren. Dus tips en vragen zijn welkom!
dinsdag 26 februari 2019 om 16:06
Huisarts. Hoe eerder je er bij bent, hoe beter het is. Wel super goed dat het je nog lukt om de angstige gevoelens om te buigen! Dus liever nu even hulp nu het je nog lukt, dan dat het straks niet meer lukt!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 26 februari 2019 om 17:05
Wat voor mij helpt, is briefjes voor jezelf schrijven op een moment dat het goed gaat. Daarop schrijf je korte statements die jij zelf behulpzaam vindt. Dingen zoals "Je voelt nu paniek. Dat is slechts een gevoel. Je bent feitelijk veilig." Of "Het komt wel goed. Dit angstige gevoel zakt vanzelf weer". En dan leg je die briefjes in het zicht.
Maar even naar de huisarts kan geen kwaad. Niet perse met de insteek om je medicijnen te verhogen, maar gewoon even om aan te geven dat dit speelt en zijn advies te vragen.
Maar even naar de huisarts kan geen kwaad. Niet perse met de insteek om je medicijnen te verhogen, maar gewoon even om aan te geven dat dit speelt en zijn advies te vragen.
Kennis is macht.
dinsdag 26 februari 2019 om 17:14
Goede tips! Lynn, ik zeg op die momenten inderdaad allemaal helpende dingen tegen mezelf. Dat helpt dan net tegen de groter wordende paniek maar niet voldoende naar mijn zin.
Misschien is de ha inderdaad even een goede stap al sta ik daar niet om te springen
Dinaf, ik kan me wel vinden in wat je zegt. Ik heb geen zin dat dit zich weer gaat uitbreiden!
Vanavond met mijn man maar even over hebben.
Misschien is de ha inderdaad even een goede stap al sta ik daar niet om te springen
Dinaf, ik kan me wel vinden in wat je zegt. Ik heb geen zin dat dit zich weer gaat uitbreiden!
Vanavond met mijn man maar even over hebben.
dinsdag 26 februari 2019 om 19:13
Nou moe wel. En mijn zoontje zit net op school en ik merk dat ik moet wennen aan het omgaan met de ouders op het schoolplein. Ik ken er een paar maar die staan allemaal als een kliekje bij elkaar en ik voel me dan niet zeker genoeg om erbij te staan. Sowieso heb ik nu de angst om (daar) onderuit te gaan dus sta ik liever op een rustig plekje. Maar ik kom 1 van de ouders net tegen op de ouderavond en zeg gedag en dan krijg ik zo’n gedag terug met een dubbele lading van wat ik voel dan en dan voel ik me gelijk zo rot en onzeker. Terwijl ik daar helemaal geen zin in heb. Ik sta gewoon op het moment echt niet in mijn kracht.
En daar baal ik van en het maakt me verdrietig. En eigenlijk zijn het neuzeldingen maar ja, het houdt me wel bezig. Ik ben dus angstig, gevoelig en onzeker op het moment
En daar baal ik van en het maakt me verdrietig. En eigenlijk zijn het neuzeldingen maar ja, het houdt me wel bezig. Ik ben dus angstig, gevoelig en onzeker op het moment
dinsdag 26 februari 2019 om 22:08
Is allemaal projectie van hoe jij je voelt op anderen; er zijn geen bewijzen voor een 'dubbele lading'. Je hoofd maakt er een verhaal bij.Elmie schreef: ↑26-02-2019 19:13Nou moe wel. En mijn zoontje zit net op school en ik merk dat ik moet wennen aan het omgaan met de ouders op het schoolplein. Ik ken er een paar maar die staan allemaal als een kliekje bij elkaar en ik voel me dan niet zeker genoeg om erbij te staan. Sowieso heb ik nu de angst om (daar) onderuit te gaan dus sta ik liever op een rustig plekje. Maar ik kom 1 van de ouders net tegen op de ouderavond en zeg gedag en dan krijg ik zo’n gedag terug met een dubbele lading van wat ik voel dan en dan voel ik me gelijk zo rot en onzeker. Terwijl ik daar helemaal geen zin in heb. Ik sta gewoon op het moment echt niet in mijn kracht.
En daar baal ik van en het maakt me verdrietig. En eigenlijk zijn het neuzeldingen maar ja, het houdt me wel bezig. Ik ben dus angstig, gevoelig en onzeker op het moment
Dat komt omdat je nog niet in je "waardigheid" staat als je op school rondloopt. Probeer in je waardigheid te staan, dan maakt het niet uit wat anderen vinden en doen. Jij weet wat je waard bent.
woensdag 27 februari 2019 om 08:43
Een nieuwe Lente, bedankt voor je reactie. Ik ben me ervan bewust dat ik invul en dat dit zeker niet hoeft te kloppen. Feit blijft inderdaad dat ik er wel last van heb en dat als ik in mijn kracht sta, het veel beter zal gaan!
Ik heb gisteren met mijn man mijn hart gelucht en net een afspraak bij de ha gemaakt. Ik merk dat dat mij al een beetje oplucht
Ik heb gisteren met mijn man mijn hart gelucht en net een afspraak bij de ha gemaakt. Ik merk dat dat mij al een beetje oplucht
woensdag 27 februari 2019 om 09:37
Goed dat je de afspraak hebt gemaakt! Wie weet is het gewoon met een paar gesprekken bij de poh op te lossen. OnderhoudsbeurtElmie schreef: ↑27-02-2019 08:43Een nieuwe Lente, bedankt voor je reactie. Ik ben me ervan bewust dat ik invul en dat dit zeker niet hoeft te kloppen. Feit blijft inderdaad dat ik er wel last van heb en dat als ik in mijn kracht sta, het veel beter zal gaan!
Ik heb gisteren met mijn man mijn hart gelucht en net een afspraak bij de ha gemaakt. Ik merk dat dat mij al een beetje oplucht
donderdag 28 februari 2019 om 20:17
vrijdag 1 maart 2019 om 09:49
Ik ben net terug van de huisarts. Hij vond het op dit moment nog niet nodig om mijn medicijnen op te hogen of aan te vullen. Wel ga ik inderdaad met de praktijkondersteuner praten. Ik kan daar (pas) 19 maart terecht. Hopen dat het tot die tijd niet erger wordt.
Ik ben inderdaad super blij dat mijn man en ik zo goed kunnen praten. Op dit soort momenten voel ik weer even extra hoeveel ik van hem houd
Ik ben inderdaad super blij dat mijn man en ik zo goed kunnen praten. Op dit soort momenten voel ik weer even extra hoeveel ik van hem houd
vrijdag 1 maart 2019 om 10:53
Wat je vast zou kunnen doen is starten met een wit-boek.
Dat is een schriftje of boekje, waar je elke dag inschrijft waar je tevreden over was, of wat je vond dat goed gaat (en wat dat over jou zegt), of een moment waarop je even hebt kunnen genieten. Bijvoorbeeld elke dag 3 dingen.
Als je daar een gewoonte van maakt, dan zul je merken dat je door de dag heen je focus wat meer verschuift naar positieve dingen. Want die zijn er ook. Alleen als je een periode wat onzekerder, of angstiger bent, dan zoekt je brein automatisch naar zaken die dat versterken. Raar, maar waar.
Dus het trainen van jezelf in het zoeken naar positieve dingen kan echt helpen.
Wat je nu schrijft over dat je zo fijn hebt gepraat met je man, en je realiseert hoeveel je van hem houdt. Prachtig dat je je daar bewust van bent!
En dat je de stap naar de huisarts hebt gezet. Mooi, want dan zorg je goed voor jezelf.
En dat je uit jezelf hoi hebt gezegd tegen die moeder, ook al ben je wat onzeker daarin.
Etc etc.
Dat is een schriftje of boekje, waar je elke dag inschrijft waar je tevreden over was, of wat je vond dat goed gaat (en wat dat over jou zegt), of een moment waarop je even hebt kunnen genieten. Bijvoorbeeld elke dag 3 dingen.
Als je daar een gewoonte van maakt, dan zul je merken dat je door de dag heen je focus wat meer verschuift naar positieve dingen. Want die zijn er ook. Alleen als je een periode wat onzekerder, of angstiger bent, dan zoekt je brein automatisch naar zaken die dat versterken. Raar, maar waar.
Dus het trainen van jezelf in het zoeken naar positieve dingen kan echt helpen.
Wat je nu schrijft over dat je zo fijn hebt gepraat met je man, en je realiseert hoeveel je van hem houdt. Prachtig dat je je daar bewust van bent!
En dat je de stap naar de huisarts hebt gezet. Mooi, want dan zorg je goed voor jezelf.
En dat je uit jezelf hoi hebt gezegd tegen die moeder, ook al ben je wat onzeker daarin.
Etc etc.
vrijdag 1 maart 2019 om 16:30
Wat een goede tip Helena! Dat ga ik uitproberen 
Het klopt inderdaad wel dat de focus nu dan snel naar de mindere kanten gaat en daar baal ik dan weer van en zo kom je vanzelf in een neerwaartse spiraal. Apart toch soms hoe krachtig je gedachten kunnen zijn! Dus dan maar die positieve gedachten benadrukken
Het klopt inderdaad wel dat de focus nu dan snel naar de mindere kanten gaat en daar baal ik dan weer van en zo kom je vanzelf in een neerwaartse spiraal. Apart toch soms hoe krachtig je gedachten kunnen zijn! Dus dan maar die positieve gedachten benadrukken
dinsdag 12 maart 2019 om 15:22
Ik voel me even heel verdrietig dus dacht, misschien kan ik hier mijn ei even kwijt.
Alles komt er even uit. Mijn zoontje dat 's avonds tig keer lachend uit bed komt en slecht luistert op het moment. Zijn gedrag is wel te verklaren, maar het vreet energie. En dan kom ik net weer op het schoolplein. En voel ik me zo onzeker. Totaal niet in mijn waardigheid zoals een nieuwe lente zei. Ik had zo'n zin in deze nieuwe fase en voel me eigenlijk meestal verdrietig, onzeker en gespannen
Ik vind het wel lastig om aan te geven waar ik mee zit. Dus vraag maar als er dingen onduidelijk zijn! Bedankt voor het luisterend oor!
Alles komt er even uit. Mijn zoontje dat 's avonds tig keer lachend uit bed komt en slecht luistert op het moment. Zijn gedrag is wel te verklaren, maar het vreet energie. En dan kom ik net weer op het schoolplein. En voel ik me zo onzeker. Totaal niet in mijn waardigheid zoals een nieuwe lente zei. Ik had zo'n zin in deze nieuwe fase en voel me eigenlijk meestal verdrietig, onzeker en gespannen
Ik vind het wel lastig om aan te geven waar ik mee zit. Dus vraag maar als er dingen onduidelijk zijn! Bedankt voor het luisterend oor!
dinsdag 12 maart 2019 om 20:41
Ach meid, wat rot dat je je zo verdrietig voelt!
En zo’n energiek kind dat niet wil slapen is dan echt gekmakend. Want je wil waarschijnlijk moe en verdrietig onder een dekentje op de bank kruipen, en rust aan je kop. Maar ja, dan moet je eerst je zoontje nog in bed zien te krijgen. Ligt hij er inmiddels in? Ik hoop het voor je.
En anders ga je toch lekker naast hem liggen. Lig je toch lekker, snuif je zijn kindergeur op en laat je de boel de boel.
Maar weet je ook wat maakt dat je zo onzeker wordt op het schoolplein? Is het oud zeer, of is er echt nu ook iets aan de hand?
Hier vast een
En zo’n energiek kind dat niet wil slapen is dan echt gekmakend. Want je wil waarschijnlijk moe en verdrietig onder een dekentje op de bank kruipen, en rust aan je kop. Maar ja, dan moet je eerst je zoontje nog in bed zien te krijgen. Ligt hij er inmiddels in? Ik hoop het voor je.
En anders ga je toch lekker naast hem liggen. Lig je toch lekker, snuif je zijn kindergeur op en laat je de boel de boel.
Maar weet je ook wat maakt dat je zo onzeker wordt op het schoolplein? Is het oud zeer, of is er echt nu ook iets aan de hand?
Hier vast een
dinsdag 12 maart 2019 om 21:51
Wat een lieve woorden Helena. Alleen doet al doet mii goed!
Mijn zoontje lag er om half 8 in en bleef in bed. Maar ik had te vroeg gejuicht. Om half 9 stond hij opeens naast me in de keuken. Gisteren heb ik hem zonder aandacht uiteindelijk zover gekregen dat hij in bed bleef dus vandaag weer 20 minuten bezig geweest en toen werd ik ineens heel boos. Ik stond echt te schreeuwen
iets waar ik totaal niet blij mee ben! Toen ik iets rustiger was uitgelegd waarom ik zo boos werd en dat kwam wel aan.
Op het schoolplein is een combi van uit zeer en de omgang met de andere moeders. Ik ben vroeger gepest en sta nu vaak alleen op het schoolplein. Dat brengt mij wel weer een beetje terug naar toen en ik voel er ongemakkelijk door. En verder reageren sommige moeders naar mijn gevoel afwijzend op mijn groet. Zo van, nou ik moet wat zeggen uit beleefheid maar jou wil ik eigenlijk niet groeten. Mijn perceptie hoor maar het voelt niet echt lekker. Mijn man zei het mooi: de sinergie tussen jullie in niet goed.
Mijn zoontje lag er om half 8 in en bleef in bed. Maar ik had te vroeg gejuicht. Om half 9 stond hij opeens naast me in de keuken. Gisteren heb ik hem zonder aandacht uiteindelijk zover gekregen dat hij in bed bleef dus vandaag weer 20 minuten bezig geweest en toen werd ik ineens heel boos. Ik stond echt te schreeuwen
iets waar ik totaal niet blij mee ben! Toen ik iets rustiger was uitgelegd waarom ik zo boos werd en dat kwam wel aan.Op het schoolplein is een combi van uit zeer en de omgang met de andere moeders. Ik ben vroeger gepest en sta nu vaak alleen op het schoolplein. Dat brengt mij wel weer een beetje terug naar toen en ik voel er ongemakkelijk door. En verder reageren sommige moeders naar mijn gevoel afwijzend op mijn groet. Zo van, nou ik moet wat zeggen uit beleefheid maar jou wil ik eigenlijk niet groeten. Mijn perceptie hoor maar het voelt niet echt lekker. Mijn man zei het mooi: de sinergie tussen jullie in niet goed.
woensdag 13 maart 2019 om 21:55
Tsja, dat te boos worden is natuurlijk niet fijn, maar als je zelf meteen door hebt dat het niet oké is en je het later weer ‘goed’ kunt maken dan is er toch niks aan de hand?
Als het met mij niet goed gaat, dan voel ik me opeens op alle vlakken falen. Een waardeloze moeder, een suffe saaie vriendin, een onsportieve vreetzak, slecht in mijn werk etc etc. En dan kan ik me overal schuldig over voelen, en dat helpt niks. Bovendien is het wel allemaal erg negatief, dat weet ik wel, maar het voelt zo echt. Bah, vreselijk.
Hoe is het vandaag?
Ik dacht al dat je misschien gepest bent in het verleden. Zoals je beschrijft hoe je op het schoolplein staat, zo ervaren veel mensen dat volgens mij met een pestverleden. Het negatief invullen van wa anderen van je vinden is daar wel een goed voorbeeld van. Maar hé, je bent niet meer dat meisje, je bent volwassen. En als zjj njet normaal doen, dan stikken ze maar. Al is de kans dat ze allemaal zo negatief over je denken natuurlijk hee klein. Die zijn echt niet zo bezig met jou als jij met hen. Probeer je weleens te bedenken wat andere redenen zouden kunnen zijn voor het niet enthousiast begroeten? Bijv. Ze zijn moe, ze hebben net ruzie met hun vent gehad, ze zijn gewoon dodelijk saai en hebben niks te melden, zijn ongesteld, hebben pijn in de rug etc etc. Je weet niet waarom ze zo doen, hè?
En het kan natuurlijk ook nog inderdaad zo zijn dat er inderdaad een verkeerde synergie is (of hoe spel je dat). Maar dan betekent dat dat jij toch maar beter niks van ze kan willen. Want ze passen niet bij jou. Dus wat maakt het dan uit dat ze bot doen?
Nou ja, zomaar wat hersenspinsels...
Ik vond in het begin het schoolplein ook net een middelbare schoolplein. Voelde me hetzelfde, En daarvoor vond ik het speeltuintje in de buurt ook zo.
Maar inmiddels ken ik veel mensen beter door het spelen van de kinderen. En weet ik dus wie ik zelf mag en wie niet. Dus ik ga staan bij wie ik leuk vind. En is er niemand, dan sta ik alleen, prima. Ze komen maar naar mij als ze een prataje willen maken.
Het wordt makkelijker straks echt. Geef het tijd. En blijf gewoon hoi zeggen. Stug volhouden, aan jou zal het niet liggen
Als het met mij niet goed gaat, dan voel ik me opeens op alle vlakken falen. Een waardeloze moeder, een suffe saaie vriendin, een onsportieve vreetzak, slecht in mijn werk etc etc. En dan kan ik me overal schuldig over voelen, en dat helpt niks. Bovendien is het wel allemaal erg negatief, dat weet ik wel, maar het voelt zo echt. Bah, vreselijk.
Hoe is het vandaag?
Ik dacht al dat je misschien gepest bent in het verleden. Zoals je beschrijft hoe je op het schoolplein staat, zo ervaren veel mensen dat volgens mij met een pestverleden. Het negatief invullen van wa anderen van je vinden is daar wel een goed voorbeeld van. Maar hé, je bent niet meer dat meisje, je bent volwassen. En als zjj njet normaal doen, dan stikken ze maar. Al is de kans dat ze allemaal zo negatief over je denken natuurlijk hee klein. Die zijn echt niet zo bezig met jou als jij met hen. Probeer je weleens te bedenken wat andere redenen zouden kunnen zijn voor het niet enthousiast begroeten? Bijv. Ze zijn moe, ze hebben net ruzie met hun vent gehad, ze zijn gewoon dodelijk saai en hebben niks te melden, zijn ongesteld, hebben pijn in de rug etc etc. Je weet niet waarom ze zo doen, hè?
En het kan natuurlijk ook nog inderdaad zo zijn dat er inderdaad een verkeerde synergie is (of hoe spel je dat). Maar dan betekent dat dat jij toch maar beter niks van ze kan willen. Want ze passen niet bij jou. Dus wat maakt het dan uit dat ze bot doen?
Nou ja, zomaar wat hersenspinsels...
Ik vond in het begin het schoolplein ook net een middelbare schoolplein. Voelde me hetzelfde, En daarvoor vond ik het speeltuintje in de buurt ook zo.
Maar inmiddels ken ik veel mensen beter door het spelen van de kinderen. En weet ik dus wie ik zelf mag en wie niet. Dus ik ga staan bij wie ik leuk vind. En is er niemand, dan sta ik alleen, prima. Ze komen maar naar mij als ze een prataje willen maken.
Het wordt makkelijker straks echt. Geef het tijd. En blijf gewoon hoi zeggen. Stug volhouden, aan jou zal het niet liggen
