Toekomstdromen, plannen en alternatieven

Je dochter is op weg naar volwassenheid en het is aan haar om te beslissen welke wegen zij wenst te bewandelen en daar kunnen ook hobbelige wegen en struikelaars tussen zitten. Het enige dat je kunt en, ik denk, mag doen is haar te laten weten dat je er voor haar bent als ze eens een keer onderuit gaat. Onderuit gaan hoort bij het leven, daar word ze een grote meid van.

Hij kan van alles vinden, maar jullie dochter is volwassen en kan doen wat ze wil.
Maar een open gesprek met dochter over haar toekomst kan natuurlijk altijd.

Ik vind dat ze helemaal moet gaan waarvoor ze wil gaan omdat ze dit blijkbaar al zo goed weet. Zulke duidelijkheid en doelgerichtheid zou ik alleen maar toejuichen.
Had vroeger ook zo'n "verstandige" vader die vooral beren op de weg zag en niet naliet me te vertellen dat wat ik wilde maar voor heel weinigen was weggelegd. En daarmee impliceerde dat ik dat nooit zou kunnen. En me echt gestuurd heeft naar het maken van een "verstandige" keuze, ipv het volgen van mijn hart. Zo naar en demotiverend vond ik dat. Dus, als jouw dochter zo goed weet wat ze wil: ga 1oo% achter haar keuze staan. Eventuele hobbels, daar kan ze zich altijd nog mee bezig houden als ze zich voordoen.

ja, dat is wat een volwassene zou doen, een plan bedenken En alternatieven.
Heel verstandig
Maar absoluut niet passend bij een 18 jarige

lilalinda schreef: ↑

20-10-2017 13:23

ja, dat is wat een volwassene zou doen, een plan bedenken En alternatieven.
Heel verstandig
Maar absoluut niet passend bij een 18 jarige

Precies dit. 18 is gewoon nog niet volwassen. En jullie zouden haar best mogen voorstellen om naar het voorstel van vader te kijken.

Waarom energie steken in alternatieven? Dat kan toch ook als haar droomplan mislukt? Je kan nooit alles onder controle krijgen. Ook alle plannen voor wat nu als kunnen net niet voldoende zijn. Als ze maar een afgeronde opleiding heeft. De rest maakt weinig uit.

Team jij dus.

Lastig is dat. Ik had daar toevallig laatst nog een gesprek over met mijn vader. Toen ik 18 was mocht ik compleet zelf kiezen wat ik wilde en mijn ouders hebben zich afzijdig gehouden en niet verteld hoe ze werkelijk over mijn plannen en ideeën dachten...
Dus ik vroeg aan hem: "Vond jij dat destijds - toen ik koos voor X - niet een ontzettend stom plan? Of jammer? Of belachelijk?"
Daarop zei hij: "Jawel, maar ik dacht: ik kan dat nou wel allemaal gaan verbieden, maar beter is als je daar gaandeweg zelf achter komt."

En eigenlijk geef ik hem gelijk. Misschien had ik ook wel mijn kont tegen de krib gegooid als ik iets niet had mogen proberen waar ik destijds achter stond. En gaandeweg ben ik er inderdaad achter gekomen en ben toen voor plan B gegaan. En daarna voor plan C. En voor plan D...

Maar voor mijn eigen kinderen, oy oy oy, ik weet niet of ik mijn eigen mening en ideeën zo voor me kan houden als mijn ouders bij mij hebben gedaan. Ik heb soms nog steeds het idee dat ik een dolende ben. Dat is niet wat ik mijn kinderen gun. Maar het had natuurlijk ook helemaal niet per se zo hoeven zijn dat ik op mijn 22e al keurig goed terecht gekomen was (qua studiecarrière en beroep etc) als mijn ouders mijn rare ideeën twintig jaar geleden uit mijn hoofd hadden gepraat. Dat zul je nooit weten.

NYC schreef: ↑

20-10-2017 13:54

Maar voor mijn eigen kinderen, oy oy oy, ik weet niet of ik mijn eigen mening en ideeën zo voor me kan houden als mijn ouders bij mij hebben gedaan. Ik heb soms nog steeds het idee dat ik een dolende ben. Dat is niet wat ik mijn kinderen gun. Maar het had natuurlijk ook helemaal niet per se zo hoeven zijn dat ik op mijn 22e al keurig goed terecht gekomen was (qua studiecarrière en beroep etc) als mijn ouders mijn rare ideeën twintig jaar geleden uit mijn hoofd hadden gepraat. Dat zul je nooit weten.

ik moet op mijn handen zitten en mijn tong afbijten, maar ik gun mijn kinderen, dat ze hun eigen ´fouten´ maken. Liever dat ze zelf kiezen voor de hele onverstandige kunstacademie, dan dat ze gedwongen door mij iets heel wijs als een technische studie gaan doen.

lilalinda schreef: ↑

20-10-2017 13:58

ik moet op mijn handen zitten en mijn tong afbijten, maar ik gun mijn kinderen, dat ze hun eigen ´fouten´ maken. Liever dat ze zelf kiezen voor de hele onverstandige kunstacademie, dan dat ze gedwongen door mij iets heel wijs als een technische studie gaan doen.

Ik denk dat ik het zo uiteindelijk ook doe. Want zelfs al kiezen ze iets waarvan ik denk dat het onverstandig is, niet bij hen past en ze er op terug zullen komen dan nog is het denk ik beter dat ze daar zelf achter komen. En misschien kunnen ze zichzelf ook wel goed inschatten en ben ik wel degene die achteraf zegt: "wat goed dat je op je 17e al precies wist wat je wilde."

Mijn zoon wilde meubelmaker worden, ik zag het niet zitten want 2 linker handen, maar ik heb niets gezegd. Hij is de opleiding gestart en heeft hem afgemaakt, maar kwam met werkstukken thuis waar de tranen me van in de ogen sprongen, zo slecht. Zelf had hij ook al bedacht ondertussen dat het niets voor hem was, want hij zag leerkrachten die niet helemaal compleet meer waren, vingers weg, duim eraf en dat zag hij niet zitten.
Aan het einde van zijn opleiding kocht ik mijn eerste computer en daar werd hij verliefd op en wist toen zeker wat hij wilde, de ICT in. Die opleiding heeft hij ook gedaan en werkt als specialist in de IT, maar hij wil dit niet zijn hele leven blijven doen, hij krijgt het er benauwd van als hij eraan denkt, dus gaat hij weer opnieuw naar school om iets anders te gaan doen, dus ook al vind je dochter haar weg, dan hoeft deze nog niet tot aan het pensioen door te lopen.