Psyche
alle pijlers
Toeschouwer bij reanimatie
dinsdag 10 januari 2017 om 20:25
Vandaag ging ik met mijn man een stukje wandelen en toen zagen we opeens een brandweerwagen met loeiende sirenes op ons afkomen en de hoek afslaan richting waar ik werk. Ik dacht uiteraard direct aan mijn collega's en vroeg me af of er misschien brand was uitgebroken in ons kantoor, omdat het brandalarm de afgelopen weken een aantal keer onterecht is afgegaan. Misschien nu dan wel terecht, dacht ik nog... Omdat we dus benieuwd waren of er iets aan de hand was op kantoor liepen we erheen via een kortere weg door het winkelcentrum en toen bleek dus dat het om een reanimatie in het winkelcentrum ging. Die man lag echt middenin het winkelcentrum, je kon er niet echt omheen kijken ofzo, het was ook niet afgedekt of ook maar enige mate van privacy.
Uiteraard hebben we er niet te lang bij staan kijken, maar desondanks heeft het wel heel veel indruk gemaakt op me en krijg ik het beeld van die man die daar lag en hoe heftig dat het eruit ziet als iemand wordt gereanimeerd maar niet uit mijn hoofd. Later hoorde ik ook van een collega dat de man was overleden.
Wat ik wil met dit topic weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat ik het gewoon even ergens kwijt wil, ook omdat ik dat beeld dus elke keer maar voor me blijf zien.
Uiteraard hebben we er niet te lang bij staan kijken, maar desondanks heeft het wel heel veel indruk gemaakt op me en krijg ik het beeld van die man die daar lag en hoe heftig dat het eruit ziet als iemand wordt gereanimeerd maar niet uit mijn hoofd. Later hoorde ik ook van een collega dat de man was overleden.
Wat ik wil met dit topic weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat ik het gewoon even ergens kwijt wil, ook omdat ik dat beeld dus elke keer maar voor me blijf zien.
dinsdag 10 januari 2017 om 21:00
Ik snap eigenlijk wel dat je even was gaan kijken omdat je dacht dat er iets bij je werk zou zijn. Lijkt me een hele normale reactie.
Ook kan ik me voorstellen dat t indruk op je heeft gemaakt. Maar dat slijt...tenminste bij mij wel....
Ik heb een keer iemand gezien die net uit een raam naar beneden gesprongen was. Ik zal de details hier niet neerschrijven maar dat hij het niet had overleefd was wel heel duidelijk. We liepen erlangs en hadden nog niet gezien dat t was afgezet...konden er niet mis van. We zijn niet blijven staan. Ondanks dat ik t maar even had gezien was ik er behoorlijk van van slag....het heeft een paar weken geduurd voordat ik er niet meer van droomde.....
Ook kan ik me voorstellen dat t indruk op je heeft gemaakt. Maar dat slijt...tenminste bij mij wel....
Ik heb een keer iemand gezien die net uit een raam naar beneden gesprongen was. Ik zal de details hier niet neerschrijven maar dat hij het niet had overleefd was wel heel duidelijk. We liepen erlangs en hadden nog niet gezien dat t was afgezet...konden er niet mis van. We zijn niet blijven staan. Ondanks dat ik t maar even had gezien was ik er behoorlijk van van slag....het heeft een paar weken geduurd voordat ik er niet meer van droomde.....
dinsdag 10 januari 2017 om 21:08
Ik heb dus ook een keer zoiets meegemaakt. Een ongeluk vlakbij ons voor de deur en er kwam een trauma-helikopter, dus ik was heel nieuwsgierig (eerlijk gezegd meer naar de helikopter dan naar het ongeluk). En toen bleek er dus een kindje te zijn aangereden. Ook heel erg heftig, ben me toen kapot geschrokken en ook heel erg van slag geweest. Sindsdien ben ik juist heel voorzichtig geworden en ga niet meer bij ambulances kijken. Maar ik wist dus niet dat brandweer ook meehielp met reanimatie. En kon ook niet weten dat er iets was gebeurt in het winkelcentrum. Dit was slechts de kortste route naar kantoor. Als ik had geweten dat er daar iets aan de hand was, dan was ik omgelopen.
Dit was ook letterlijk wat ik zei tegen mijn man: ik wil teruglopen, want dit wil ik niet zien. Maar uiteindelijk zijn we er toch langsgelopen om aan een beveiliger te vragen of we iets konden doen. En die zei dat het onder controle was, dus zijn we doorgelopen.
Dit was ook letterlijk wat ik zei tegen mijn man: ik wil teruglopen, want dit wil ik niet zien. Maar uiteindelijk zijn we er toch langsgelopen om aan een beveiliger te vragen of we iets konden doen. En die zei dat het onder controle was, dus zijn we doorgelopen.
dinsdag 10 januari 2017 om 21:11
Ik heb het ook een keer van dichtbij gezien, stom toevallig mijn eigen broer die reanimeerde. (Hij werkt als ambuverpleegkundige in mijn woonplaats. Kom hem wel eens tegen als hij aan het werk is. De 1e x dat ik hem live in actie zag was meteen een reanimatie, fijn...)
Ik heb afstand gehouden, doe ik altijd als hij aan het werk is, zeker bij ernstige dingen)
Ik kreeg er overigens wel een lichte paniekaanval van want het is erg heftig om te zien idd.
TO het helpt om erover te praten, dat doe je hier al maar ook in RL bedoel ik.
En neem de tijd om het ff te verwerken want het is heftig...
Sterkte
Ik heb afstand gehouden, doe ik altijd als hij aan het werk is, zeker bij ernstige dingen)
Ik kreeg er overigens wel een lichte paniekaanval van want het is erg heftig om te zien idd.
TO het helpt om erover te praten, dat doe je hier al maar ook in RL bedoel ik.
En neem de tijd om het ff te verwerken want het is heftig...
Sterkte
dinsdag 10 januari 2017 om 21:19
quote:Bumba1985 schreef op 10 januari 2017 @ 20:36:
[...]
Nee, dat snap ik. Maar ik wist dus niet dat de brandweer ook kwam voor dit soort zaken.
Als er een melding binnenkomt bij de centrale die wijst op levensgevaar en mogelijke reanimatie gaan alle hulpdiensten erop af.
Wie als eerste is begint.
Simpelweg om de kansen van het slachtoffer te vergroten.
Weet je dat ook weer!
[...]
Nee, dat snap ik. Maar ik wist dus niet dat de brandweer ook kwam voor dit soort zaken.
Als er een melding binnenkomt bij de centrale die wijst op levensgevaar en mogelijke reanimatie gaan alle hulpdiensten erop af.
Wie als eerste is begint.
Simpelweg om de kansen van het slachtoffer te vergroten.
Weet je dat ook weer!
dinsdag 10 januari 2017 om 21:29
Ik heb het jaren terug ook ooit van heel dichtbij meegemaakt een reanimatie.
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
Wel respect voor degenen die kunnen en durven reanimeren. Ik ben zelf bhv-er maar moet er niet aan denken om zelf te moeten reanimeren want dat lijkt me wel eng.
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
Wel respect voor degenen die kunnen en durven reanimeren. Ik ben zelf bhv-er maar moet er niet aan denken om zelf te moeten reanimeren want dat lijkt me wel eng.
Ja en?
dinsdag 10 januari 2017 om 21:32
quote:Honingdropje79 schreef op 10 januari 2017 @ 20:40:
[...]
+1000.. ik heb het meegemaakt met een heel dierbaar iemand,die helaas ook is overleden. Vrèselijk die toeschouwers (goddank was het voor het mobiele tijdperk)..Ik stoor me ook aan de opmerking dat de man midden in het winkelcentrum lag en er niets afgedekt was tbv privacy ..Alsof er tijd is bij een hartstilstand om iemand even naar een rustig hoekje te slepen en er een paar kanerschermen omheen te zetten. Privacy is in dat geval iets wat de omstanders het slachtoffer zouden moeten gunnen...gewoon, uit zichzelf.+100.000.
[...]
+1000.. ik heb het meegemaakt met een heel dierbaar iemand,die helaas ook is overleden. Vrèselijk die toeschouwers (goddank was het voor het mobiele tijdperk)..Ik stoor me ook aan de opmerking dat de man midden in het winkelcentrum lag en er niets afgedekt was tbv privacy ..Alsof er tijd is bij een hartstilstand om iemand even naar een rustig hoekje te slepen en er een paar kanerschermen omheen te zetten. Privacy is in dat geval iets wat de omstanders het slachtoffer zouden moeten gunnen...gewoon, uit zichzelf.+100.000.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 10 januari 2017 om 21:37
Ik heb een schurfthekel aan ramptoeristen!
1x heb ik iemand gereanimeerd en 1x iemand eerste hulp geboden bij een treinongeluk. Bij de reanimatie was ik druk en me weinig bewust van omstanders, met het treinongeluk kon ik niet heel veel doen.. Mensen komen terug lopen om even foto's te maken of te filmen, vragen niet of ze kunnen helpen. Ben zelden zo boos geweest
1x heb ik iemand gereanimeerd en 1x iemand eerste hulp geboden bij een treinongeluk. Bij de reanimatie was ik druk en me weinig bewust van omstanders, met het treinongeluk kon ik niet heel veel doen.. Mensen komen terug lopen om even foto's te maken of te filmen, vragen niet of ze kunnen helpen. Ben zelden zo boos geweest
dinsdag 10 januari 2017 om 21:39
Getuige geweest van reanimatie van een collega. Zelf onderdeel geworden van het BHV team. Blijkt dat ik adequaat en helder kan nadenken als het van mij verwacht wordt. Heb toen meegemaakt dat je altijd een keuze maakt met je hart om BHV te worden, maar dat je bij een calamiteit pas echt weet hoe je reageert. Ik heb collega's gehad die tijdens die reanimatie niet eens naar buiten durfden. Terwijl ik en ook andere collega's alles stonden te doen. We hebben een compliment gehad van de hulpdiensten omdat we alles zo goed hadden gedaan. Dat was wel fijn.
De man in kwestie is overleden. Ik zal de gebroken blik in zijn ogen nooit vergeten. Dat staat op mijn netvlies.
Nu weet ik dat ik adequaat reageer bij een calamiteit. Maar ik weet niet hoe ik reageer als mijn eigen familie zulke hulp nodig heeft. Destijds was het op vrijdagmiddag. We hebben een borrel gehad om na te praten en toen naar huis. We zijn bij de begrafenis geweest en daarna was het weer aan het werk. Inmiddels 15 jaar terug maar zal het nooit vergeten.
De man in kwestie is overleden. Ik zal de gebroken blik in zijn ogen nooit vergeten. Dat staat op mijn netvlies.
Nu weet ik dat ik adequaat reageer bij een calamiteit. Maar ik weet niet hoe ik reageer als mijn eigen familie zulke hulp nodig heeft. Destijds was het op vrijdagmiddag. We hebben een borrel gehad om na te praten en toen naar huis. We zijn bij de begrafenis geweest en daarna was het weer aan het werk. Inmiddels 15 jaar terug maar zal het nooit vergeten.
dinsdag 10 januari 2017 om 21:45
Nu je je op aangepast hebt, komt je verhaal iets genuanceerder over. In eerste instantie leek het echt op ramptoerisme.
Het is ook echt een naar gezicht, dus geef het wat tijd. Praat erover, hier op het forum, met vriendinnen of je partner. De eerste dagen zal je er best veel aan denken, maar dat wordt vanzelf wel minder.
Het is ook echt een naar gezicht, dus geef het wat tijd. Praat erover, hier op het forum, met vriendinnen of je partner. De eerste dagen zal je er best veel aan denken, maar dat wordt vanzelf wel minder.
dinsdag 10 januari 2017 om 21:47
quote:snoopylynn schreef op 10 januari 2017 @ 21:29:
Ik heb het jaren terug ook ooit van heel dichtbij meegemaakt een reanimatie.
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
Wel respect voor degenen die kunnen en durven reanimeren. Ik ben zelf bhv-er maar moet er niet aan denken om zelf te moeten reanimeren want dat lijkt me wel eng.
Op het moment dat je het moet doen is het niet eng meer. Komt goed
Concentreer je op je ritme en negeer het feit dat je heel snel heel moe wordt.
Edit: ik bedoel dat je wens om te helpen boven je angst gaat. Of je je er bewust van bent of niet, je hersenen hebben op dat moment allang voor je besloten dat je dit gewoon gaat doen.
Ik geloof dat ik dit niet echt goed onder woorden breng.
Ik heb het jaren terug ook ooit van heel dichtbij meegemaakt een reanimatie.
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
Wel respect voor degenen die kunnen en durven reanimeren. Ik ben zelf bhv-er maar moet er niet aan denken om zelf te moeten reanimeren want dat lijkt me wel eng.
Op het moment dat je het moet doen is het niet eng meer. Komt goed
Concentreer je op je ritme en negeer het feit dat je heel snel heel moe wordt.
Edit: ik bedoel dat je wens om te helpen boven je angst gaat. Of je je er bewust van bent of niet, je hersenen hebben op dat moment allang voor je besloten dat je dit gewoon gaat doen.
Ik geloof dat ik dit niet echt goed onder woorden breng.
dinsdag 10 januari 2017 om 22:02
quote:Felix_Urbexicus schreef op 10 januari 2017 @ 21:47:
[...]
Op het moment dat je het moet doen is het niet eng meer. Komt goed
Concentreer je op je ritme en negeer het feit dat je heel snel heel moe wordt.
Edit: ik bedoel dat je wens om te helpen boven je angst gaat. Of je je er bewust van bent of niet, je hersenen hebben op dat moment allang voor je besloten dat je dit gewoon gaat doen.
Ik geloof dat ik dit niet echt goed onder woorden breng.
Ik ben ook niet echt goed het onder woorden te brengen maar als je zoiets ziet dan sla je of dicht of je helpt. Veel mensen slaan dicht, kunnen niet handelen. Ik ben iemand die kan helpen, hoef er niet over na te denken het gaat automatisch.
Je weet wat je moet doen en hoe, reageer adequaat en helder.
Vorig jaar nog een ongeluk met een fietser voor m'n huis, auto had fietser niet gezien. Man belde alarmlijn terwijl ik doorgaf wat ze moesten weten.
Heli kwam met de politie en ambu, vrouw heeft paar weken op revalidatie gelegen en na haar herstel kwam ze bij me thuis met een bos bloemen om te bedanken.
[...]
Op het moment dat je het moet doen is het niet eng meer. Komt goed
Concentreer je op je ritme en negeer het feit dat je heel snel heel moe wordt.
Edit: ik bedoel dat je wens om te helpen boven je angst gaat. Of je je er bewust van bent of niet, je hersenen hebben op dat moment allang voor je besloten dat je dit gewoon gaat doen.
Ik geloof dat ik dit niet echt goed onder woorden breng.
Ik ben ook niet echt goed het onder woorden te brengen maar als je zoiets ziet dan sla je of dicht of je helpt. Veel mensen slaan dicht, kunnen niet handelen. Ik ben iemand die kan helpen, hoef er niet over na te denken het gaat automatisch.
Je weet wat je moet doen en hoe, reageer adequaat en helder.
Vorig jaar nog een ongeluk met een fietser voor m'n huis, auto had fietser niet gezien. Man belde alarmlijn terwijl ik doorgaf wat ze moesten weten.
Heli kwam met de politie en ambu, vrouw heeft paar weken op revalidatie gelegen en na haar herstel kwam ze bij me thuis met een bos bloemen om te bedanken.
dinsdag 10 januari 2017 om 22:08
Hoi To,
Ik zelf heb half oktober een meneer gereanimeerd, hij is helaas overleden, het aanzien van op het moment dat de ambulance het overnam heb ik meer last van gehad als het zelf reanimeren. Het is verschrikkelijk om te zien!
Ik heb 4 nachten heel slecht geslapen, daarna ging het beter en ben ik snel op herhalingscursus gegaan, om gelijk weer onder begeleiding te mogen oefenen met reanimeren.
Uiteindelijk gaat de verwerking voor iedereen anders, maar mocht je van de week tijd hebben om met je man hetzelfde rondje te lopen zou ik dat doen, juist ook naar de plaats waar de reanimatie was. Misschien kom je dezelfde man in het winkelcentrum tegen aan wie je gevraagd hebt of je kon helpen, aan zo'n persoon vragen hoe het met hem gaat bv.
Dan praat je erover met iemand die hetzelfde heeft gezien.
Deze acties hebben mij heel erg geholpen.
Je zult het beeld nooit vergeten, maar misschien wel een plekje kunnen geven.
Sterkte!
Ik zelf heb half oktober een meneer gereanimeerd, hij is helaas overleden, het aanzien van op het moment dat de ambulance het overnam heb ik meer last van gehad als het zelf reanimeren. Het is verschrikkelijk om te zien!
Ik heb 4 nachten heel slecht geslapen, daarna ging het beter en ben ik snel op herhalingscursus gegaan, om gelijk weer onder begeleiding te mogen oefenen met reanimeren.
Uiteindelijk gaat de verwerking voor iedereen anders, maar mocht je van de week tijd hebben om met je man hetzelfde rondje te lopen zou ik dat doen, juist ook naar de plaats waar de reanimatie was. Misschien kom je dezelfde man in het winkelcentrum tegen aan wie je gevraagd hebt of je kon helpen, aan zo'n persoon vragen hoe het met hem gaat bv.
Dan praat je erover met iemand die hetzelfde heeft gezien.
Deze acties hebben mij heel erg geholpen.
Je zult het beeld nooit vergeten, maar misschien wel een plekje kunnen geven.
Sterkte!
dinsdag 10 januari 2017 om 22:16
dinsdag 10 januari 2017 om 22:22
Ik ben BHV'er en heb vorige zomer voor het eerst iemand gereanimeerd, geen bekende van me overigens. Je vraagt je tijdens zo'n training altijd wel af of je het zal herkennen en of je dan adequaat kan handelen. Gelukkig wel, maar ik vond het wel heel heftig om mee te maken. Ik zat te vloeken naast het slachtoffer, omdat ik me erg bewust was dat zijn kansen niet zo goed waren tot er een AED was. Gelukkig kwam de politie daar snel mee aanzetten, en tegen de tijd dat de ambulance er was, was het slachtoffer alweer bij bewustzijn.
Dat hij het overleefd heeft, maakt het misschien wel dat ik het een plekje heb kunnen geven. Het geeft een goed gevoel dat je iets hebt kunnen doen om te helpen iemand niet dood te laten gaan, maar het drukt je wel met je neus op de feiten dat iemand dus ook gewoon onder je handen weg kan glippen. Ik ben best bang een tik eraan over te houden, mocht dat gebeuren, maar dat liever dan hulpeloos toe moeten kijken.
Dat hij het overleefd heeft, maakt het misschien wel dat ik het een plekje heb kunnen geven. Het geeft een goed gevoel dat je iets hebt kunnen doen om te helpen iemand niet dood te laten gaan, maar het drukt je wel met je neus op de feiten dat iemand dus ook gewoon onder je handen weg kan glippen. Ik ben best bang een tik eraan over te houden, mocht dat gebeuren, maar dat liever dan hulpeloos toe moeten kijken.
dinsdag 10 januari 2017 om 22:31
Felix; klopt hoor, meeste vinden het moeilijk. Ook niet raar of erg, gelukkig zie je zulke dingen niet dagelijks.
Ik heb trouwens nooit last gehad van mijn ervaringen, hoewel die persoon van het treinongeluk uiteindelijk overleden is kon ik het prima naast me neerleggen.
Voelde goed dat ik iets had kunnen doen.
Ik heb trouwens nooit last gehad van mijn ervaringen, hoewel die persoon van het treinongeluk uiteindelijk overleden is kon ik het prima naast me neerleggen.
Voelde goed dat ik iets had kunnen doen.
woensdag 11 januari 2017 om 11:01
quote:snoopylynn schreef op 10 januari 2017 @ 21:29:
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
.Klinkt helemaal niet zweverig maar precies zoals het is. Het leven verlaat en de dood komt in het lichaam. Ik ben verpleegkundige en heb het vaak gezien, mensen die zijn overleden zijn letterlijk 'doodstil'.
Zelf vond ik het niet eng om te zien maar wel heel bijzonder want ik zag die man onder mijn ogen sterven. Als ik eraan denk zie ik het nog heel helder voor me hoe het ging. Er veranderde iets van kleur en het leven trok als het ware uit zijn lichaam. klinkt zweverig maar het was echt meer zoiets van; aha zo ziet de dood er dus uit.
.Klinkt helemaal niet zweverig maar precies zoals het is. Het leven verlaat en de dood komt in het lichaam. Ik ben verpleegkundige en heb het vaak gezien, mensen die zijn overleden zijn letterlijk 'doodstil'.
woensdag 11 januari 2017 om 11:03
quote:Felix_Urbexicus schreef op 10 januari 2017 @ 22:16:
Eerlijk gezegd verbaast het me te lezen hoe moeilijk de meesten dit soort dingen vinden.
Mensen gaan nou eenmaal soms dood. Ongelukken gebeuren, onderdeel van het leven.
Shit happens.
Als je die persoon kent, dan snap ik het. Maar bij een random persoon waarbij je toevallig iets ziet op straat?
Het verbaast mij dan eigenlijk weer hoe jij hier over spreekt. Ook een confrontatie met de eindigheid van het leven kan indrukwekkend zijn bij een vreemde. Het besef dat het zomaar afgelopen kan zijn, voor iedereen, dus ook boor jou en je dierbaren. En het besef hoe 'lelijk' de dood kan komen.
Ik vind dat alleen maar heel menselijk eigenlijk.
Eerlijk gezegd verbaast het me te lezen hoe moeilijk de meesten dit soort dingen vinden.
Mensen gaan nou eenmaal soms dood. Ongelukken gebeuren, onderdeel van het leven.
Shit happens.
Als je die persoon kent, dan snap ik het. Maar bij een random persoon waarbij je toevallig iets ziet op straat?
Het verbaast mij dan eigenlijk weer hoe jij hier over spreekt. Ook een confrontatie met de eindigheid van het leven kan indrukwekkend zijn bij een vreemde. Het besef dat het zomaar afgelopen kan zijn, voor iedereen, dus ook boor jou en je dierbaren. En het besef hoe 'lelijk' de dood kan komen.
Ik vind dat alleen maar heel menselijk eigenlijk.
woensdag 11 januari 2017 om 12:18
Eigenlijk de enige inzet die echt wel indruk op me maakte was een hele simpele: de straat schoonspuiten. Na een mishandeling. Het slachtoffer was allang niet meer aanwezig, maar iemand van mijn leeftijd, 3 straten verder in het uitgaansgebied, gezeik gekregen tijdens het uitgaan.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
woensdag 11 januari 2017 om 12:40
quote:Felix_Urbexicus schreef op 11 januari 2017 @ 12:18:
Eigenlijk de enige inzet die echt wel indruk op me maakte was een hele simpele: de straat schoonspuiten. Na een mishandeling. Het slachtoffer was allang niet meer aanwezig, maar iemand van mijn leeftijd, 3 straten verder in het uitgaansgebied, gezeik gekregen tijdens het uitgaan.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
Hier kan ik zeker inkomen!
Meestal gaat het over de zaken die erbij komen kijken i.p.v. de taak an sich...
Ik heb al een 10-tal incidenten gehad met een minder goede afloop waarvan er ééntje inhield dat de bewoner van een woning zichzelf nog trachtte te redden maar die daar vlak achter (binnen) zijn voordeur in faalde. Dat laatste gegeven maakt het een pak zwaarder.
Je moet het wel van je afzetten, anders lukt het gewoonweg niet meer...
Eigenlijk de enige inzet die echt wel indruk op me maakte was een hele simpele: de straat schoonspuiten. Na een mishandeling. Het slachtoffer was allang niet meer aanwezig, maar iemand van mijn leeftijd, 3 straten verder in het uitgaansgebied, gezeik gekregen tijdens het uitgaan.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
Hier kan ik zeker inkomen!
Meestal gaat het over de zaken die erbij komen kijken i.p.v. de taak an sich...
Ik heb al een 10-tal incidenten gehad met een minder goede afloop waarvan er ééntje inhield dat de bewoner van een woning zichzelf nog trachtte te redden maar die daar vlak achter (binnen) zijn voordeur in faalde. Dat laatste gegeven maakt het een pak zwaarder.
Je moet het wel van je afzetten, anders lukt het gewoonweg niet meer...
woensdag 11 januari 2017 om 12:42
quote:Tawny79 schreef op 10 januari 2017 @ 21:19:
[...]
Als er een melding binnenkomt bij de centrale die wijst op levensgevaar en mogelijke reanimatie gaan alle hulpdiensten erop af.
Wie als eerste is begint.
Simpelweg om de kansen van het slachtoffer te vergroten.
Weet je dat ook weer!
Klopt, daarna is het zo dat elke hulpdienst zijn eigen taak heeft:
-politie voor het afzetten, op afstand houden van de mensen en het inwinnen van informatie.
- brandweer: reanimatie uitvoeren, eventueel slachtoffer verplaatsen als het niet gewoon naar de ambulance kan doordat bijvoorbeeld de trap te smal is en het slachtoffer door het raam moet)
- ambulance : bezig houden met de medische kant rond de reanimatie, zoals het infuus aanleggen etc.
Het is wel jammer dat veel mensen niet weten wat voor rol de brandweer heeft bij een reanimatie..
[...]
Als er een melding binnenkomt bij de centrale die wijst op levensgevaar en mogelijke reanimatie gaan alle hulpdiensten erop af.
Wie als eerste is begint.
Simpelweg om de kansen van het slachtoffer te vergroten.
Weet je dat ook weer!
Klopt, daarna is het zo dat elke hulpdienst zijn eigen taak heeft:
-politie voor het afzetten, op afstand houden van de mensen en het inwinnen van informatie.
- brandweer: reanimatie uitvoeren, eventueel slachtoffer verplaatsen als het niet gewoon naar de ambulance kan doordat bijvoorbeeld de trap te smal is en het slachtoffer door het raam moet)
- ambulance : bezig houden met de medische kant rond de reanimatie, zoals het infuus aanleggen etc.
Het is wel jammer dat veel mensen niet weten wat voor rol de brandweer heeft bij een reanimatie..
woensdag 11 januari 2017 om 12:53
quote:Felix_Urbexicus schreef op 11 januari 2017 @ 12:18:
Eigenlijk de enige inzet die echt wel indruk op me maakte was een hele simpele: de straat schoonspuiten. Na een mishandeling. Het slachtoffer was allang niet meer aanwezig, maar iemand van mijn leeftijd, 3 straten verder in het uitgaansgebied, gezeik gekregen tijdens het uitgaan.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
Bizar je vind het raar dat mensen van slag zijn omdat ze iets naars zien gebeuren met andere mensen, maar vind iets waar dieren betrokken zijn wel heftig.... volg ik niet...
To: ik kan me goed voorstellen dat het heftig is. Ik werk in een medisch beroep, waar we een héél hoop zien. Maar voor de meeste went het nooit. Bijna iedereen moet het een plekje geven..
Eigenlijk de enige inzet die echt wel indruk op me maakte was een hele simpele: de straat schoonspuiten. Na een mishandeling. Het slachtoffer was allang niet meer aanwezig, maar iemand van mijn leeftijd, 3 straten verder in het uitgaansgebied, gezeik gekregen tijdens het uitgaan.
Het zinloze schokte me wel, het moet er ontzettend hard aan toe gegaan zijn, met zijn allen tegen 1.
En dingen waar dieren bij betrokken zijn, zeker als ze nog leven.
Bizar je vind het raar dat mensen van slag zijn omdat ze iets naars zien gebeuren met andere mensen, maar vind iets waar dieren betrokken zijn wel heftig.... volg ik niet...
To: ik kan me goed voorstellen dat het heftig is. Ik werk in een medisch beroep, waar we een héél hoop zien. Maar voor de meeste went het nooit. Bijna iedereen moet het een plekje geven..
woensdag 11 januari 2017 om 13:08
Onlangs was er recht voor ons huis iemand aangereden op het zebrapad (wij kwamen vanaf de tram en liepen op huis aan, waren alleen al ietsje eerder overgestoken).
Gelukkig zat er al iemand bij de man, want de hulpdiensten waren er nog niet.
Ik heb mijn man gevraagd te kijken of het iemand uit onze flat was, zodat we misschien mensen konden waarschuwen. Maar verder zou ik niet geweten hebben wat te doen...
Bij een aanrijding tussen een automobiliste en een voetganger ben ik ook naar de automobiliste gestapt om te kijken of ik iets voor haar kon doen (iemand bellen bijvoorbeeld). Bij de voetganger waren al meerdere mensen.
Maar ik voel me altijd zo hulpeloos... wil ook niet iets verkeerd doen.
Ik heb me aangemeld om BHV'er te worden, maar ik vind het doodeng en ik heb geen idee of ik er wel geschikt voor ben.
Gelukkig zat er al iemand bij de man, want de hulpdiensten waren er nog niet.
Ik heb mijn man gevraagd te kijken of het iemand uit onze flat was, zodat we misschien mensen konden waarschuwen. Maar verder zou ik niet geweten hebben wat te doen...
Bij een aanrijding tussen een automobiliste en een voetganger ben ik ook naar de automobiliste gestapt om te kijken of ik iets voor haar kon doen (iemand bellen bijvoorbeeld). Bij de voetganger waren al meerdere mensen.
Maar ik voel me altijd zo hulpeloos... wil ook niet iets verkeerd doen.
Ik heb me aangemeld om BHV'er te worden, maar ik vind het doodeng en ik heb geen idee of ik er wel geschikt voor ben.
woensdag 11 januari 2017 om 13:34
quote:SallySpectra schreef op 10 januari 2017 @ 20:32:
Ik ben ook een keer afgevoerd per ambulance. Niks bijzonders, gewoon héél verkeerd gevallen. Maar als je dan wordt afgevoerd op een brancard staan er goddomme gewoon mensen foto's te maken. Echt gestoord.Walgelijk is dat ramptoerisme kijken hoe groot het leed van de ander is. Als er al voldoende mensen zijn om te helpen wat heb je dan daar nog te zoeken niks toch. Doorlopen dan.
Ik ben ook een keer afgevoerd per ambulance. Niks bijzonders, gewoon héél verkeerd gevallen. Maar als je dan wordt afgevoerd op een brancard staan er goddomme gewoon mensen foto's te maken. Echt gestoord.Walgelijk is dat ramptoerisme kijken hoe groot het leed van de ander is. Als er al voldoende mensen zijn om te helpen wat heb je dan daar nog te zoeken niks toch. Doorlopen dan.
woensdag 11 januari 2017 om 14:29
Ik kijk tegenwoordig, indien mogelijk, expres de andere kant uit als ik langs hulpdiensten loop/rijd. De afgelopen jaren heb ik twee keer iemand zien sterven op straat, en dat heeft me weken bezig gehouden. Gek genoeg heb ik zelf dan weer geen moeite met hulp verlenen, op het moment zelf dan want nadien ben ik alsnog van slag.
