Psyche
alle pijlers
Tweede moeder en gedachten
dinsdag 13 maart 2018 om 15:54
Goedemiddag ,
Na een hele strijd met vooral mezelf , gaat het steeds beter.
Maar Mijn hele leven staat centraal om mijn familie lijkt het wel. Ik ben zelf 29 en heb 2 broertjes en 2 zusjes.
Mijn moeder is op zich een sterke vrouw. Maar als oudste krijg je toch ongemerkt alles mee. Ze vragen me ook overal voor en mijn broertje heeft ook al eens bij mij gewoond . Maar hij woont nu weer bij mijn moeder. Eigelijk wil míjnmoeder het liefst dat hij vandaag wel weer bij mij komt wonen. Hij is nu ook nog een soort van overspannen.
Mijn andere broertje en zusje zijn ook zorg kinderen .
Nu heb ik zelf ook heel veel mee gemaakt en mijn laatste vriendje heeft mij gebroken. Dus het was een hele strijd om me zelf weer te worden en nog steeds.
Het gaat gelukkig ook steeds beter. Maar als ik ergens aan denk. En mij probeer te verheugen op dingen, schiet mijn familie in gedachten. Net of ik niet gelukkig mag worden.
Heel apart. Van me zelf dan he.
Waarom schieten steeds die gedachten binnen.
Ik probeer ook een balans te vinden. Ik wil een eigen leven . Maar het voelt als taak om er voor hun te zijn.
Herkennen jullie je hierin ?
Het is natuurlijk maar een deel van het verhaal
Na een hele strijd met vooral mezelf , gaat het steeds beter.
Maar Mijn hele leven staat centraal om mijn familie lijkt het wel. Ik ben zelf 29 en heb 2 broertjes en 2 zusjes.
Mijn moeder is op zich een sterke vrouw. Maar als oudste krijg je toch ongemerkt alles mee. Ze vragen me ook overal voor en mijn broertje heeft ook al eens bij mij gewoond . Maar hij woont nu weer bij mijn moeder. Eigelijk wil míjnmoeder het liefst dat hij vandaag wel weer bij mij komt wonen. Hij is nu ook nog een soort van overspannen.
Mijn andere broertje en zusje zijn ook zorg kinderen .
Nu heb ik zelf ook heel veel mee gemaakt en mijn laatste vriendje heeft mij gebroken. Dus het was een hele strijd om me zelf weer te worden en nog steeds.
Het gaat gelukkig ook steeds beter. Maar als ik ergens aan denk. En mij probeer te verheugen op dingen, schiet mijn familie in gedachten. Net of ik niet gelukkig mag worden.
Heel apart. Van me zelf dan he.
Waarom schieten steeds die gedachten binnen.
Ik probeer ook een balans te vinden. Ik wil een eigen leven . Maar het voelt als taak om er voor hun te zijn.
Herkennen jullie je hierin ?
Het is natuurlijk maar een deel van het verhaal
dinsdag 13 maart 2018 om 16:02
dinsdag 13 maart 2018 om 16:56
Wat ik herken is dat ik me vroeger ook "schuldig" voelde als het goed met mij ging, omdat al mijn siblings veel problemen hadden. Wat bij mij echter speelde was dat ik niet eens echt gelukkig was, maar ook een hoop dingen deed uit compensatie dat het in ieder geval leek alsof het voor mij probleemloos ging. Uiteindelijk besefte ik (klinkt lekker dramatisch) dat ik alleen maar bang was voor geluk, omdat ik zo veel zie dat het zo makkelijk in elkaar klettert. Ik ben in therapie gegaan, er speelde nog veel meer, en nu durf ik wel te zeggen dat ik echt gelukkig durf te zijn zonder schuldgevoel. En juist door zo goed voor mezelf te zorgen nu kan ik er voor het eerst echt voor mijn siblings zijn. Maar wel binnen mijn grenzen. Succes met de hele situatie, ik kan uiteindelijk alleen meegeven dat als je je voelt alsof je er alleen niet uit komt dat je hulp moet zoeken. En als je je broertje niet in huis wil moet je nee zeggen en eventueel aanbieden te helpen zoeken naar een alternatief. Zorg in eerste instantie voor jezelf.
dinsdag 13 maart 2018 om 18:26
Heel herkenbaar. Ik denk dat je brein een bepaalde vorm van ellende gewend is en er weer naar zoekt als het even ontbreekt. Je moet leren 'omdenken'. Jij wordt sterker maar je oude patronen zitten nog in je geworteld. Het omschakelen is heel moeilijk. Maar een therapeut kan hierbij helpen.
Daarnaast is t heel logisch dat je je zorgen maakt om je familie. Maar dat is mogelijk zonder dat je er instabieler van wordt. Jouw kern wordt sterker en daardoor kan je voor anderen zorgen zonder daardoor uit balans te raken. Het trekt je niet meer mee. Dit doe je o.a. door dicht bij jezelf te blijven en geen dingen te doen waar je niet achter staat.
Ik had vroeger ook t idee dat ik voor de andere moest zorgen. Maar ik heb mezelf geleerd dat ik t (als oudste) ook zelf kon en zij dus ook.
Daarnaast is t heel logisch dat je je zorgen maakt om je familie. Maar dat is mogelijk zonder dat je er instabieler van wordt. Jouw kern wordt sterker en daardoor kan je voor anderen zorgen zonder daardoor uit balans te raken. Het trekt je niet meer mee. Dit doe je o.a. door dicht bij jezelf te blijven en geen dingen te doen waar je niet achter staat.
Ik had vroeger ook t idee dat ik voor de andere moest zorgen. Maar ik heb mezelf geleerd dat ik t (als oudste) ook zelf kon en zij dus ook.
woensdag 14 maart 2018 om 09:37
Precies dat! Dat moest ik even horen. Schuld gevoel inderdaad. Ik ben steeds aan het puzzelen. Waarom ik dat gevoel hou. Maar ik denk echt schuld gevoel . Want als ik inderdaad weer een beetje het gevoel van geluk heb. Schieten mijn ma en de kids te boven en dan denk ik. Er zal toch zo wel weer wat gebeuren.ZetHetRaamOpen schreef: ↑13-03-2018 16:56Wat ik herken is dat ik me vroeger ook "schuldig" voelde als het goed met mij ging, omdat al mijn siblings veel problemen hadden. Wat bij mij echter speelde was dat ik niet eens echt gelukkig was, maar ook een hoop dingen deed uit compensatie dat het in ieder geval leek alsof het voor mij probleemloos ging. Uiteindelijk besefte ik (klinkt lekker dramatisch) dat ik alleen maar bang was voor geluk, omdat ik zo veel zie dat het zo makkelijk in elkaar klettert. Ik ben in therapie gegaan, er speelde nog veel meer, en nu durf ik wel te zeggen dat ik echt gelukkig durf te zijn zonder schuldgevoel. En juist door zo goed voor mezelf te zorgen nu kan ik er voor het eerst echt voor mijn siblings zijn. Maar wel binnen mijn grenzen. Succes met de hele situatie, ik kan uiteindelijk alleen meegeven dat als je je voelt alsof je er alleen niet uit komt dat je hulp moet zoeken. En als je je broertje niet in huis wil moet je nee zeggen en eventueel aanbieden te helpen zoeken naar een alternatief. Zorg in eerste instantie voor jezelf.
Nu durf ik te zeggen dat ik heel sterk ben na heelveel ellende. En dit toch wel even fijn is te horen.
woensdag 14 maart 2018 om 10:00
such_preggers schreef: ↑13-03-2018 18:26Heel herkenbaar. Ik denk dat je brein een bepaalde vorm van ellende gewend is en er weer naar zoekt als het even ontbreekt. Je moet leren 'omdenken'. Jij wordt sterker maar je oude patronen zitten nog in je geworteld. Het omschakelen is heel moeilijk. Maar een therapeut kan hierbij helpen.
Daarnaast is t heel logisch dat je je zorgen maakt om je familie. Maar dat is mogelijk zonder dat je er instabieler van wordt. Jouw kern wordt sterker en daardoor kan je voor anderen zorgen zonder daardoor uit balans te raken. Het trekt je niet meer mee. Dit doe je o.a. door dicht bij jezelf te blijven en geen dingen te doen waar je niet achter staat.
Ik had vroeger ook t idee dat ik voor de andere moest zorgen. Maar ik heb mezelf geleerd dat ik t (als oudste) ook zelf kon en zij dus ook.
Ook dit is zo typisch herkenbaar.
Precies zoals het is. Het is ook echt een gewoonte.
Je bent alleen maar het negatieve te denken gewend.
Ik doe ook heel veel aan zelf studie. Ik zoek veel dingen op internet op waarom iets zo is , of waarom ik zo denk. Dat helpt me enorm. Maar nu ik dit zo gevraagd heb, geven jullie me net even een soort van bevestiging.
En ook hoe het anders kan. Gelukkig !
woensdag 14 maart 2018 om 10:04
Dat idee heb ik wel. Dat ze het niet meer aan kan. Ze had mij en mijn broertje al groot. Toen kwamen circa 12 en 16 jaar later nog 3 nakomelingen. Ze moest weer opnieuw beginnen. En ik nam heeeel veel taken over. Terwijl ik uit moest gaan en plezier maken. Had ik huilende kinderen thuis die verzorgd moesten worden. ( heel lang verhaal ) Dat weerhoudt mij nu dus juist van kinderen nemen.
woensdag 14 maart 2018 om 18:58
OK, maar stel je voor dat je moeder het inderdaad niet aan kan, moet JIJ haar dan helpen? En wil jouw moeder geholpen worden?Yollie20 schreef: ↑14-03-2018 10:04Dat idee heb ik wel. Dat ze het niet meer aan kan. Ze had mij en mijn broertje al groot. Toen kwamen circa 12 en 16 jaar later nog 3 nakomelingen. Ze moest weer opnieuw beginnen. En ik nam heeeel veel taken over. Terwijl ik uit moest gaan en plezier maken. Had ik huilende kinderen thuis die verzorgd moesten worden. ( heel lang verhaal ) Dat weerhoudt mij nu dus juist van kinderen nemen.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
