Psyche
alle pijlers
vandaag 4 mei
maandag 4 mei 2009 om 20:08
... en ik kijk naar de dodenherdenking... en ik denk aan mijn ongetwijfeld lieve grootvader, die door de jappen is vermoord.... aan mijn lieve onvergetelijke papa die het zo moeilijk heeft gehad verder te leven na zijn jeugd in het jappenkamp en die nu herenigd is met zijn vader die hij zo jong heeft moeten missen.... hoe ouder ik word hoe meer ik hem begrijp...dit mogen we nooit vergeten!!
maandag 4 mei 2009 om 21:08
quote:gioia71 schreef op 04 mei 2009 @ 21:04:
daarom moeten wij, diegenen die de verhalen hebben gehoord van onze ouders of misschien wel grootouders dit levend houden en weer vertellen aan onze kinderen......en daarom hecht ik zo veel waarde aan 4 mei.......Helemaal mee eens!
daarom moeten wij, diegenen die de verhalen hebben gehoord van onze ouders of misschien wel grootouders dit levend houden en weer vertellen aan onze kinderen......en daarom hecht ik zo veel waarde aan 4 mei.......Helemaal mee eens!
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 4 mei 2009 om 21:08
maandag 4 mei 2009 om 21:08
Zoals gezegd hebben mijn ouders WO II bewust meegemaakt. Mijn pa hier in het westen. Moest als oudste van het gezin zorgen voor bood op de plank. Dat viel niet mee, zeker in de hongerwinter.
Mijn ma woonde in het oosten, zij hadden op het laatst inkwartiering van de moffen.
Altijd rond deze tijd komen hun verhalen weer bij me op. Vroegâh had ik er maar wat de pest aan, nu ben ik blij dat ik het weet.
Van die Duitse soldaat die mijn moeders hele familie van het kamp heeft gered door niet te verraden dat de oogst van de illegale slacht in de badkamer lag.
Van die mensen uit de stad die van mijn straatarme opa en oma toch nog wat brood kregen terwijl ze zelf amper genoeg hadden. En dat toen die lui weg waren de enige schoenen van mijn oma waren gestolen.
Van de armoe, de angst, de neergestorte vliegtuigen.
Mijn ma woonde in het oosten, zij hadden op het laatst inkwartiering van de moffen.
Altijd rond deze tijd komen hun verhalen weer bij me op. Vroegâh had ik er maar wat de pest aan, nu ben ik blij dat ik het weet.
Van die Duitse soldaat die mijn moeders hele familie van het kamp heeft gered door niet te verraden dat de oogst van de illegale slacht in de badkamer lag.
Van die mensen uit de stad die van mijn straatarme opa en oma toch nog wat brood kregen terwijl ze zelf amper genoeg hadden. En dat toen die lui weg waren de enige schoenen van mijn oma waren gestolen.
Van de armoe, de angst, de neergestorte vliegtuigen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 4 mei 2009 om 21:08
Toen ik jaren geleden nog op een reisbureau werkte had ik daar een vaste klant. Die man was een kletsert, maar over koetjes en kalfjes. Totdat hij een keer helemaal trots kwam vertellen dat hij bij Prins Bernhard mocht komen, voor een bijeenkomst... Hij was heel bescheiden. Nieuwsgierig als dat ik was stelde ik hem vragen en hij vertelde. Uiteindelijk kwam hij 4 keer per jaar om een reis te boeken, kwam hij tickets halen en vertellen hoe het was geweest. Hij werd 'mijn' klant en hij vertelde over zijn leven in het verzet. De avonturen, de angsten, de overwinningen. De man was blij een geinteresseerd luisterend oor te hebben gevonden en nodigde me uit voor de thee bij hem en zijn vrouw thuis.. ik luisterde en luisterde. Hij stief een paar jaar nadien. Zijn vrouw stuurde mij een kaart met de opmerking dat hij het altijd zo fijn vond dat 'het meisje van het reisbureau zo graag naar hem luisterde'. Ik ging naar zijn begrafenis en hoorde daar allerlei verhalen over zijn 'heldendaden' tijdens de oorlog... hij had de hoogste waarderingen gekregen, daarover had hij altijd heel bescheiden gedaan en gezwegen. Ik voelde me gewoon trots tijdens zijn begrafenis, terwijl ik hem helemaal niet zo goed kende, maar ik voelde me trots dat ik hem had gekend..
Aan deze man moet ik weer denken op dagen zoals deze...
Aan deze man moet ik weer denken op dagen zoals deze...
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:12
Van mijn moeders fiets die gevorderd werd. Van het feit dat zij door de oorlog niet verder kon leren na de lagere school.
Van de aardappeltaart die zo lekker was maar die ze na de oorlog nooit meer hebben gegeten vanwege de herinenringen. (dat verhaal is nieuw voor me, dat vertelde ze nav het boek 'Het literair aardappelschiltaartgenootschap van Guernsey)
Van de aardappeltaart die zo lekker was maar die ze na de oorlog nooit meer hebben gegeten vanwege de herinenringen. (dat verhaal is nieuw voor me, dat vertelde ze nav het boek 'Het literair aardappelschiltaartgenootschap van Guernsey)
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 4 mei 2009 om 21:14
quote:gioia71 schreef op 04 mei 2009 @ 21:04:
daarom moeten wij, diegenen die de verhalen hebben gehoord van onze ouders of misschien wel grootouders dit levend houden en weer vertellen aan onze kinderen......en daarom hecht ik zo veel waarde aan 4 mei.......Mijn ouders hebben er geen trauma aan overgehouden, zij waren nog kleine kinderen in die tijd en mijn grootouders hebben 't ook allemaal overleefd zonder kleerscheuren. Misschien dat het daarom voor mij eigenlijk niet zo leeft dit hele 4-5 mei. Ja, verstandelijk gezien weet ik dat het erg was, maar omdat die hele WO2 zo uitgemolken is in allerlei films, heb ik er niet echt 'n sociaal wenselijk gevoel bij.
daarom moeten wij, diegenen die de verhalen hebben gehoord van onze ouders of misschien wel grootouders dit levend houden en weer vertellen aan onze kinderen......en daarom hecht ik zo veel waarde aan 4 mei.......Mijn ouders hebben er geen trauma aan overgehouden, zij waren nog kleine kinderen in die tijd en mijn grootouders hebben 't ook allemaal overleefd zonder kleerscheuren. Misschien dat het daarom voor mij eigenlijk niet zo leeft dit hele 4-5 mei. Ja, verstandelijk gezien weet ik dat het erg was, maar omdat die hele WO2 zo uitgemolken is in allerlei films, heb ik er niet echt 'n sociaal wenselijk gevoel bij.
maandag 4 mei 2009 om 21:14
Heel mooi jouw familie HPL om zo te lezen.. dat is ook echt een held..
Mijn eigen familie is een ander verhaal. Mijn opa zat op de grote vaart en werd als vermist opgegeven. Mijn oma legde het aan met een Duitse soldaat.... toen de oorlog voorbij was stond mijn opa voor de deur, ze hadden elkaar 4 jaar niet gezien, ze dacht dat hij al ruim 3 jaar dood was...en aanleggen met een Duitse soldaat is niet bepaald netjes.. Poeh..
Mijn eigen familie is een ander verhaal. Mijn opa zat op de grote vaart en werd als vermist opgegeven. Mijn oma legde het aan met een Duitse soldaat.... toen de oorlog voorbij was stond mijn opa voor de deur, ze hadden elkaar 4 jaar niet gezien, ze dacht dat hij al ruim 3 jaar dood was...en aanleggen met een Duitse soldaat is niet bepaald netjes.. Poeh..
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:15
Mijn opa van moeders kant ging op de fiets, met houten banden, naar Friesland vanuit Amsterdam om aardappelen te halen. Dat kun je je nu toch niet meer voorstellen?
Mijn opa van vaders kant heeft haast niet meer over de oorlog gepraat nadat hij een Duitser heeft moeten doodschieten die hun illegale drukkerij op het spoor was. Hij heeft de gedachte dat hij iemand vermoord had en dat die Duitser ook een vrouw en misschien kinderen had nooit los kunnen laten. Triest toch.
Mijn opa van vaders kant heeft haast niet meer over de oorlog gepraat nadat hij een Duitser heeft moeten doodschieten die hun illegale drukkerij op het spoor was. Hij heeft de gedachte dat hij iemand vermoord had en dat die Duitser ook een vrouw en misschien kinderen had nooit los kunnen laten. Triest toch.
maandag 4 mei 2009 om 21:18
En mijn pa die na de oorlog het leger in ging (voor de oorlog werd ie godzijdank afgekeurd, te klein)
Na de oorlog werd hij wel aangenomen (voor het eerst in jaren warme kleren en redelijk te eten) Hij moest oa NSB-ers bewaken. Eentje wilde ontsnappen tijdens het luchten.
Jesus Doels, wat heftig. Is jouw oma kaalgeschoren na de bevrijding vanwege die duitser?
Na de oorlog werd hij wel aangenomen (voor het eerst in jaren warme kleren en redelijk te eten) Hij moest oa NSB-ers bewaken. Eentje wilde ontsnappen tijdens het luchten.
Jesus Doels, wat heftig. Is jouw oma kaalgeschoren na de bevrijding vanwege die duitser?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 4 mei 2009 om 21:19
Ik denk aan verschillende dingen...
Toevallig gisteren met mijn schoonmoeder over de oorlog gesproken. Zij was 3-8 jaar tijdens de oorlog en heeft het laatste deel dus min of meer bewust meegemaakt. Ze kan zich vooral nog herinneren dat ze een fiets had met surrogaatvoorband, waarop ze bijna niet kon fietsen. Ook vertelde ze dat zij thuis stiekem een radio hadden, verstopt in allerlei strobalen. De Duitsers kwamen af en toe op bezoek en trokken alles overhoop om de radio te zoeken. GElukkig nooit gevonden.
Mijn schoonvader werd overgebracht naar een kamp tijdens de oorlog. Hij is op wonderbaarlijke wijze ontsnapt en heeft dagenlang gereisd om thuis te komen. Alwaar hij als vermist is opgegeven. En gelukkig nooit is gevonden. Na de oorlog heeft hij een Oorlogskruis gekregen.
Ten slotte denk ik aan mijn eigen opa. Hij heeft onderduikers in zijn huis genomen. Hoe ouder ik word, hoe meer respect ik daarvoor krijg. ik me realiseer dat dat écht heel gevaarlijk was. Mijn opa is er niet meer, maar tot de dag van zijn overlijden kwamen de onderduikers (zij wonen in Rotterdam, mijn opa in het noorden des lands) op bezoek bij mijn opa en oma.
Zelf heb ik twee kinderen van 5 en 8. En wij zijn stil om 8 uur, we vertellen ze kort hoe en wat en waarom. En dat vind ik ook heel belangrijk, dat zij zich realiseren wat dat is geweest, die oorlog.
Toevallig gisteren met mijn schoonmoeder over de oorlog gesproken. Zij was 3-8 jaar tijdens de oorlog en heeft het laatste deel dus min of meer bewust meegemaakt. Ze kan zich vooral nog herinneren dat ze een fiets had met surrogaatvoorband, waarop ze bijna niet kon fietsen. Ook vertelde ze dat zij thuis stiekem een radio hadden, verstopt in allerlei strobalen. De Duitsers kwamen af en toe op bezoek en trokken alles overhoop om de radio te zoeken. GElukkig nooit gevonden.
Mijn schoonvader werd overgebracht naar een kamp tijdens de oorlog. Hij is op wonderbaarlijke wijze ontsnapt en heeft dagenlang gereisd om thuis te komen. Alwaar hij als vermist is opgegeven. En gelukkig nooit is gevonden. Na de oorlog heeft hij een Oorlogskruis gekregen.
Ten slotte denk ik aan mijn eigen opa. Hij heeft onderduikers in zijn huis genomen. Hoe ouder ik word, hoe meer respect ik daarvoor krijg. ik me realiseer dat dat écht heel gevaarlijk was. Mijn opa is er niet meer, maar tot de dag van zijn overlijden kwamen de onderduikers (zij wonen in Rotterdam, mijn opa in het noorden des lands) op bezoek bij mijn opa en oma.
Zelf heb ik twee kinderen van 5 en 8. En wij zijn stil om 8 uur, we vertellen ze kort hoe en wat en waarom. En dat vind ik ook heel belangrijk, dat zij zich realiseren wat dat is geweest, die oorlog.
maandag 4 mei 2009 om 21:20
Beschrijving
Het beschamende beeld staat op ieders netvlies: jonge vrouwen en meisjes, kaalgeknipt en omgeven door een joelende menigte. Over de zogeheten moffenmeiden, vrouwen die tijdens de oorlog omgang hadden met Duitse soldaten was tot nu toe weinig bekend.
Wie geschoren wordt moet stil zitten is het eerste boek dat diep ingaat op deze vergeten bevolkingsgroep. Dankzij haar speurzin en tact wist Monika Diederichs in gesprek te komen met betrokkenen, die hierover (begrijpelijkerwijs) tot nu toe gezwegen hebben. Ook kreeg zij toegang tot archiefbestanden die, in verband met de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, voor onderzoekers gesloten zijn. Het resultaat is een aangrijpend boek over een onderbelicht aspect van de Tweede Wereldoorlog. Historica Diederichs beschrijft de ervaringen van deze vrouwen met nationaal-socialistische zorginstellingen en diverse instellingen van de Wehrmacht. Daarnaast gaat ze uitvoerig in op hun ervaringen met de Nederlandse bevolking, tijdens en na de oorlog.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie:
Deze studie onderzoekt leven en motieven van Nederlandse meisjes die in de Tweede Wereldoorlog een relatie hadden met een Duitse militair, en de reacties daarop van de Nederlandse bevolking. Na de bezetting van ons land door Duitsland in mei 1940 ontstonden contacten tussen Duitsers en Nederlandse meisjes, soms alleen vriendschappelijk, soms korte, oppervlakkige relaties met Duitsers (moffenmeiden), maar er waren ook meisjes die een langdurige relatie met een Duitser hadden en trouwden (moffenhoeren). Na de bevrijding richtte in veel plaatsen de volkswoede zich op moffenmeiden en moffenhoeren. De historica, zelf kind uit relatie/huwelijk van een Nederlandse met een Duitse militair, werkte o.a. mee aan een boek over relaties van autochtonen met bezetters. Deze belangrijke studie over een lang onderbelicht onderwerp, waarin theorie goed wordt afgewisseld met ervaringen van meisjes van toen, geeft een uitstekende indruk van levens/motieven en komt tot interessante nieuwe inzichten. Met noten en zwart-witfoto's. Zwart-wit omslagfoto van kaalgeschoren meisjes na de bevrijding. Met register.
(NBD|Biblion recensie, Drs. Madelon de Swart)
Het beschamende beeld staat op ieders netvlies: jonge vrouwen en meisjes, kaalgeknipt en omgeven door een joelende menigte. Over de zogeheten moffenmeiden, vrouwen die tijdens de oorlog omgang hadden met Duitse soldaten was tot nu toe weinig bekend.
Wie geschoren wordt moet stil zitten is het eerste boek dat diep ingaat op deze vergeten bevolkingsgroep. Dankzij haar speurzin en tact wist Monika Diederichs in gesprek te komen met betrokkenen, die hierover (begrijpelijkerwijs) tot nu toe gezwegen hebben. Ook kreeg zij toegang tot archiefbestanden die, in verband met de bescherming van de persoonlijke levenssfeer, voor onderzoekers gesloten zijn. Het resultaat is een aangrijpend boek over een onderbelicht aspect van de Tweede Wereldoorlog. Historica Diederichs beschrijft de ervaringen van deze vrouwen met nationaal-socialistische zorginstellingen en diverse instellingen van de Wehrmacht. Daarnaast gaat ze uitvoerig in op hun ervaringen met de Nederlandse bevolking, tijdens en na de oorlog.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie:
Deze studie onderzoekt leven en motieven van Nederlandse meisjes die in de Tweede Wereldoorlog een relatie hadden met een Duitse militair, en de reacties daarop van de Nederlandse bevolking. Na de bezetting van ons land door Duitsland in mei 1940 ontstonden contacten tussen Duitsers en Nederlandse meisjes, soms alleen vriendschappelijk, soms korte, oppervlakkige relaties met Duitsers (moffenmeiden), maar er waren ook meisjes die een langdurige relatie met een Duitser hadden en trouwden (moffenhoeren). Na de bevrijding richtte in veel plaatsen de volkswoede zich op moffenmeiden en moffenhoeren. De historica, zelf kind uit relatie/huwelijk van een Nederlandse met een Duitse militair, werkte o.a. mee aan een boek over relaties van autochtonen met bezetters. Deze belangrijke studie over een lang onderbelicht onderwerp, waarin theorie goed wordt afgewisseld met ervaringen van meisjes van toen, geeft een uitstekende indruk van levens/motieven en komt tot interessante nieuwe inzichten. Met noten en zwart-witfoto's. Zwart-wit omslagfoto van kaalgeschoren meisjes na de bevrijding. Met register.
(NBD|Biblion recensie, Drs. Madelon de Swart)
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 4 mei 2009 om 21:22
Naar ik weet is dat niet gebeurd Morrie, volgens mij werd het een beetje 'stiekem' gedaan. Mijn oma was toentertijd toen de oorlog begon 19 jaar. Mijn opa 21 jaar en de Duitse soldaat was een jongen van 20 jaar.... zo raar als je er zo over nadenkt.
Mijn oma en de Duitse soldaat hadden 'liefde op het eerste gezicht' maar het mocht niet en toch deden ze dat... volgens mij is dit ook jaren later pas uitgekomen.. Mijn opa kwam terug toen de oorlog voorbij was. Ze waren complete vreemden voor elkaar. Maar ze hadden al een kind samen en waren getrouwd. Je ging gewoon weer 'verder' met elkaar. In haar hart heeft ze altijd van de Duitse soldaat gehouden. Mijn oma leeft nog. Mijn opa is dood. (mijn opa en oma zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan na zoveel jaren). Mijn oma en de Duitse soldaat hebben elkaar tot aan zijn dood zo'n tien jaar geleden ieder jaar gezien.
Mijn oma en de Duitse soldaat hadden 'liefde op het eerste gezicht' maar het mocht niet en toch deden ze dat... volgens mij is dit ook jaren later pas uitgekomen.. Mijn opa kwam terug toen de oorlog voorbij was. Ze waren complete vreemden voor elkaar. Maar ze hadden al een kind samen en waren getrouwd. Je ging gewoon weer 'verder' met elkaar. In haar hart heeft ze altijd van de Duitse soldaat gehouden. Mijn oma leeft nog. Mijn opa is dood. (mijn opa en oma zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan na zoveel jaren). Mijn oma en de Duitse soldaat hebben elkaar tot aan zijn dood zo'n tien jaar geleden ieder jaar gezien.
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:24
Mijn schoonmoeder heeft trouwens ook de oorlog meegemaakt, mijn schoonvader ook. Maar die waren nog zo klein. Mijn schoonvader vertelt vaak dat de Duitsers in een restaurant tegenover zijn huis getrokken waren, maar dat hij toch gewoon stiekem na spertijd het huis verliet om iets te gaan doen. Als kind was dat dan gewoon heel spannend.
Hij geeft wel aan dat zijn leven eigenlijk best normaal verliep, dat het ook niet dag in dag uit kommer en kwel was voor hem. Hij wist een soort van niet beter.
Mijn schoonmoeder herinnert zich vooral het lawaai van de vliegtuigen. Meer eigenlijk niet.
Hij geeft wel aan dat zijn leven eigenlijk best normaal verliep, dat het ook niet dag in dag uit kommer en kwel was voor hem. Hij wist een soort van niet beter.
Mijn schoonmoeder herinnert zich vooral het lawaai van de vliegtuigen. Meer eigenlijk niet.
maandag 4 mei 2009 om 21:25
Het is een raar verhaal maar eigenlijk (heel moeilijk dit) vind ik mijn oma gewoon helemaal niet lief omdat ze dit gedaan heeft en dat slaat echt helemaal nergens op..... en eigenlijk schaam ik me er ook voor dat ik dit nu schrijf... maar ik vind het zo erg voor mijn opa die terugkwam naar zijn vrouw van wie hij echt maar dan ook écht hield en hij ontdekte dat zij niet van hem hield... mijn opa is daar nooit overheen gekomen..
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:26
quote:Djoels schreef op 04 mei 2009 @ 21:23:
ik zit er nu de hele tijd over na te denken en ben bijna in staat de telefoon te pakken en mijn oma te bellen en het te vragen.... maar dat doe ik niet... over 'dat' stukje wordt nooit gepraat..
Dat snap ik. Jammer is dat, want als ze overleden is zul je het nooit meer kunnen vragen. Weten je ouders het ook niet?
En die leeftijden! Toen ik zelf 19 was......
ik zit er nu de hele tijd over na te denken en ben bijna in staat de telefoon te pakken en mijn oma te bellen en het te vragen.... maar dat doe ik niet... over 'dat' stukje wordt nooit gepraat..
Dat snap ik. Jammer is dat, want als ze overleden is zul je het nooit meer kunnen vragen. Weten je ouders het ook niet?
En die leeftijden! Toen ik zelf 19 was......
maandag 4 mei 2009 om 21:29
quote:Djoels schreef op 04 mei 2009 @ 21:25:
Het is een raar verhaal maar eigenlijk (heel moeilijk dit) vind ik mijn oma gewoon helemaal niet lief omdat ze dit gedaan heeft en dat slaat echt helemaal nergens op..... en eigenlijk schaam ik me er ook voor dat ik dit nu schrijf... maar ik vind het zo erg voor mijn opa die terugkwam naar zijn vrouw van wie hij echt maar dan ook écht hield en hij ontdekte dat zij niet van hem hield... mijn opa is daar nooit overheen gekomen..
Ja, dat is ook erg. En was het ook erg dat de tijd zo was dat je moest blijven bij degene waar je mee getrouwd was. Voor je oma is dat vast ook heel moeilijk geweest, en misschien was het wel beter geweest als ze gelijk uit elkaar gegaan waren. Maar dat was vast geen optie in die tijd.
Als ik het zo lees was die Duitser toevallig een Duitser maar eigenlijk meer de liefde van haar leven dan jouw opa.
Het is een raar verhaal maar eigenlijk (heel moeilijk dit) vind ik mijn oma gewoon helemaal niet lief omdat ze dit gedaan heeft en dat slaat echt helemaal nergens op..... en eigenlijk schaam ik me er ook voor dat ik dit nu schrijf... maar ik vind het zo erg voor mijn opa die terugkwam naar zijn vrouw van wie hij echt maar dan ook écht hield en hij ontdekte dat zij niet van hem hield... mijn opa is daar nooit overheen gekomen..
Ja, dat is ook erg. En was het ook erg dat de tijd zo was dat je moest blijven bij degene waar je mee getrouwd was. Voor je oma is dat vast ook heel moeilijk geweest, en misschien was het wel beter geweest als ze gelijk uit elkaar gegaan waren. Maar dat was vast geen optie in die tijd.
Als ik het zo lees was die Duitser toevallig een Duitser maar eigenlijk meer de liefde van haar leven dan jouw opa.
