Psyche
alle pijlers
vandaag 4 mei
maandag 4 mei 2009 om 20:08
... en ik kijk naar de dodenherdenking... en ik denk aan mijn ongetwijfeld lieve grootvader, die door de jappen is vermoord.... aan mijn lieve onvergetelijke papa die het zo moeilijk heeft gehad verder te leven na zijn jeugd in het jappenkamp en die nu herenigd is met zijn vader die hij zo jong heeft moeten missen.... hoe ouder ik word hoe meer ik hem begrijp...dit mogen we nooit vergeten!!
maandag 4 mei 2009 om 21:33
Ook al ben ik 26 jaar na het einde van de oorlog geboren, de verhalen zijn onderdeel van mijn jeugd geweest. Misschien juist wel omdat mijn vader er niet zo heel veel over vertelde, dat maakte zoveel indruk.......de jappenhaat was voelbaar en helaas moet ik zeggen dat ik die afkeer ook heb overgenomen, hoewel dat misschien eigenlijk nergens op slaat.
De verhalen van mijn moeder hier in nederland ken ik ook, zij was toen nog een klein meisje. De verhalen dat haar moeder op een avond een slecht voorgevoel had en met de kinderen en mijn opa de kelder inging.. en dat die nacht de omgeving van het huis werd beschoten en mijn opa het dienstmeisje (sorry, die hadden ze toen) aantrof met een granaatscherf in haar arm... en dat de glijbaan vlak bij het huis gebruikt werd voor het afschieten van raketten ofzo... Eigenlijk moet ik mijn moeder nog veel meer vragen...
De verhalen van mijn moeder hier in nederland ken ik ook, zij was toen nog een klein meisje. De verhalen dat haar moeder op een avond een slecht voorgevoel had en met de kinderen en mijn opa de kelder inging.. en dat die nacht de omgeving van het huis werd beschoten en mijn opa het dienstmeisje (sorry, die hadden ze toen) aantrof met een granaatscherf in haar arm... en dat de glijbaan vlak bij het huis gebruikt werd voor het afschieten van raketten ofzo... Eigenlijk moet ik mijn moeder nog veel meer vragen...
maandag 4 mei 2009 om 21:35
Normaliter ben ik lang van stof, dit telefoongesprek duurde 2 minuut en 15 seconden.
De Duitse soldaat was 19 jaar en wilde niet vechten en zat ondergedoken op de boerderij bij mijn oma. Daar werden ze verliefd op elkaar. Mijn oma woonde bij haar ouders met haar kind. Mijn opa werd inderdaad vanaf 1941 als vermist opgegeven en kwam na de oorlog thuis... Mijn oma is niet kaalgeschoren geweest geeft mijn moeder aan.
19 jaar.
Je man weg.
Je wordt verliefd.
Op een Duitser.
Die ook nog eens ondergedoken zit.
De oorlog voorbij.
Man terug die je al zo lang niet hebt gezien.
Je bent zo anders allebei.
Oorlogsjaren tellen dubbel zegt mijn oma altijd.
Ik mag eigenlijk niet boos zijn op haar, welk recht heb ik...
Poeh.
De Duitse soldaat was 19 jaar en wilde niet vechten en zat ondergedoken op de boerderij bij mijn oma. Daar werden ze verliefd op elkaar. Mijn oma woonde bij haar ouders met haar kind. Mijn opa werd inderdaad vanaf 1941 als vermist opgegeven en kwam na de oorlog thuis... Mijn oma is niet kaalgeschoren geweest geeft mijn moeder aan.
19 jaar.
Je man weg.
Je wordt verliefd.
Op een Duitser.
Die ook nog eens ondergedoken zit.
De oorlog voorbij.
Man terug die je al zo lang niet hebt gezien.
Je bent zo anders allebei.
Oorlogsjaren tellen dubbel zegt mijn oma altijd.
Ik mag eigenlijk niet boos zijn op haar, welk recht heb ik...
Poeh.
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:38
Mijn vader woonde op het friese platteland. Hij was net 18 toen de oorlog voorbij was. Hij zat met een aantal jongens ondergedoken om niet te werk gesteld te worden in Duitsland. Ze hadden als onderduikadres een soort hol gemaakt onder een grote berg ingekuilde bieten. Op een dag besloot mijn pa, om wat voor reden dan ook, om even naar huis te lopen. Op dat moment kwam er net een duitse patrouille langs in een auto. Van schrik begon mijn pa heel hard te rennen. De duitsers stopten meteen met de auto. Mijn pa realiseerde zich dat hij met dit gedrag erg opviel en stond ter plekke stil en ging met zijn handen in zijn zakken terug staan kijken. Voor de duitsers op dat moment reden genoeg om niet te denken dat hij voor hun op de vlucht was en ze zijn doorgereden. Dit was zijn redding.
maandag 4 mei 2009 om 21:41
ja dat denk ik ook Pip en Gioia, op zulke avonden word je melancholisch en waan je je in gedachten en bedenksels en daarom is het goed dat de 4 mei viering in ere wordt gehouden.
Mocht ik ooit het lef hebben mijn oma er naar te vragen, dan zal ik het hier nog komen melden, nu of in een topic volgend jaar of zo..
Mocht ik ooit het lef hebben mijn oma er naar te vragen, dan zal ik het hier nog komen melden, nu of in een topic volgend jaar of zo..
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:44
Pfffff, pittig verhaal Djoels..
Oma praat niet over zulk soort dingen begrijp ik, mss ook wel logisch.. Net als wat je moeder zegt, je bent erg jong, ervan overtuigd dat je man dood is, en dan word je verliefd, op iemand waarop je het niet mág worden.. Mss wel een doodgoeie jongen, alleen had ie de pech dat ie Duitser was. En dan is er nog je opa, die dus helemaal niet dood is, maar waarschijnlijk keihard voor zn leven vecht, om zijn vrouw en kind weer terug te zien.
Sjong, ik typ wel vanalles, maar weet eigenlijk niet eenz zo goed wat ik daar nu mee wil vertellen, pff
Voor jou
Oma praat niet over zulk soort dingen begrijp ik, mss ook wel logisch.. Net als wat je moeder zegt, je bent erg jong, ervan overtuigd dat je man dood is, en dan word je verliefd, op iemand waarop je het niet mág worden.. Mss wel een doodgoeie jongen, alleen had ie de pech dat ie Duitser was. En dan is er nog je opa, die dus helemaal niet dood is, maar waarschijnlijk keihard voor zn leven vecht, om zijn vrouw en kind weer terug te zien.
Sjong, ik typ wel vanalles, maar weet eigenlijk niet eenz zo goed wat ik daar nu mee wil vertellen, pff
Voor jou
maandag 4 mei 2009 om 21:47
maandag 4 mei 2009 om 21:52
Oh wat is dit forum toch heerlijk, dat je gewoon even alles kan neerschrijven. Het even kan delen... weet je.... ik denk echt dat mijn oma op hem was. Ik bedoel ze hebben contact gehouden totdat hij dood was, dat doe je ook niet zomaar.. het waren eigenlijk gewoon kinderen en toch kleine volwassenen....ze had al een kind, een man ver weg.... en hoewel het oorlog was, hadden ze ook wel leuke momenten. Dat is wat mijn oma ook altijd zegt. 'Natuurlijk was het oorlog en we hebben het niet altijd goed gehad, maar er werd ook wel gelachen in de oorlog' en dat is ook zo.... kijk naar oorlogsfilms en hoe vaak gebeurt het niet dat er ook een liefde ontstaat.... misschien wel juist in dat soort situaties..
Ik heb het boek 'Mam, vertel eens' gekocht voor mijn moeder met de vraag of ze het helemaal wil invullen.. hierin staat veel over haar jeugd maar ook veel vragen over haar ouders.. mijn oma heeft al aangegeven niet 'de behoefte' te voelen om overal antwoorden op te geven.. Mijn moeder is van 1946... volgens mij heeft ze zich wel eens afgevraagd wie haar vader was..
Ik heb het boek 'Mam, vertel eens' gekocht voor mijn moeder met de vraag of ze het helemaal wil invullen.. hierin staat veel over haar jeugd maar ook veel vragen over haar ouders.. mijn oma heeft al aangegeven niet 'de behoefte' te voelen om overal antwoorden op te geven.. Mijn moeder is van 1946... volgens mij heeft ze zich wel eens afgevraagd wie haar vader was..
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 21:59
quote:Djoels schreef op 04 mei 2009 @ 21:35:
Normaliter ben ik lang van stof, dit telefoongesprek duurde 2 minuut en 15 seconden.
De Duitse soldaat was 19 jaar en wilde niet vechten en zat ondergedoken op de boerderij bij mijn oma. Daar werden ze verliefd op elkaar. Mijn oma woonde bij haar ouders met haar kind. Mijn opa werd inderdaad vanaf 1941 als vermist opgegeven en kwam na de oorlog thuis... Mijn oma is niet kaalgeschoren geweest geeft mijn moeder aan.
19 jaar.
Je man weg.
Je wordt verliefd.
Op een Duitser.
Die ook nog eens ondergedoken zit.
De oorlog voorbij.
Man terug die je al zo lang niet hebt gezien.
Je bent zo anders allebei.
Oorlogsjaren tellen dubbel zegt mijn oma altijd.
Ik mag eigenlijk niet boos zijn op haar, welk recht heb ik...
Poeh.
... (f)
Wat een bijzonder mooi indringend maar ook moeilijk verhaal.
Ik probeer iets over mijn gevoel hierover op te schrijven maar het lukt niet.
Lieve Djoels. (f)
Normaliter ben ik lang van stof, dit telefoongesprek duurde 2 minuut en 15 seconden.
De Duitse soldaat was 19 jaar en wilde niet vechten en zat ondergedoken op de boerderij bij mijn oma. Daar werden ze verliefd op elkaar. Mijn oma woonde bij haar ouders met haar kind. Mijn opa werd inderdaad vanaf 1941 als vermist opgegeven en kwam na de oorlog thuis... Mijn oma is niet kaalgeschoren geweest geeft mijn moeder aan.
19 jaar.
Je man weg.
Je wordt verliefd.
Op een Duitser.
Die ook nog eens ondergedoken zit.
De oorlog voorbij.
Man terug die je al zo lang niet hebt gezien.
Je bent zo anders allebei.
Oorlogsjaren tellen dubbel zegt mijn oma altijd.
Ik mag eigenlijk niet boos zijn op haar, welk recht heb ik...
Poeh.
... (f)
Wat een bijzonder mooi indringend maar ook moeilijk verhaal.
Ik probeer iets over mijn gevoel hierover op te schrijven maar het lukt niet.
Lieve Djoels. (f)
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
maandag 4 mei 2009 om 22:03
Djoels,
Jouw verhaal doet mij ineens denken aan het verhaal dat een van mijn patienten me ooit heeft verteld. Zij had ook tijdens haar huwelijk in de oorlog een relatie met een duitse soldaat en zij raakte daadwerkelijk zwanger van hem. Ze kreeg een dochter die overduidelijk niet van haar eigen man afkomstig was. Deze dochter weet dit ook.
Volgens mij had het ook iets te maken met een jonge soldaat die niet wilde vechten. Deze patiente was werkelijk een geweldige vrouw met een enorme levenswijsheid en waarschijnlijk ook met veel gevoel voor haar medemensen.
Jouw verhaal doet mij ineens denken aan het verhaal dat een van mijn patienten me ooit heeft verteld. Zij had ook tijdens haar huwelijk in de oorlog een relatie met een duitse soldaat en zij raakte daadwerkelijk zwanger van hem. Ze kreeg een dochter die overduidelijk niet van haar eigen man afkomstig was. Deze dochter weet dit ook.
Volgens mij had het ook iets te maken met een jonge soldaat die niet wilde vechten. Deze patiente was werkelijk een geweldige vrouw met een enorme levenswijsheid en waarschijnlijk ook met veel gevoel voor haar medemensen.
maandag 4 mei 2009 om 22:05
Djoels wat een verhaal zeg (f)
Ik ga mijn paps zo even bellen, even een knuffel via de telefoon. Hij heeft heel lang nog de hoop gehad dat er toch nog familie was die levend terug gekomen waren en niet wisten dat hij nog leefde...
Wat ik trouwens wel heel mooi vind is dat mijn vader er voor gezorgd heeft dat de vrouw die hem redde in de oorlog, een onderscheiding heeft gekregen voor haar werk.
Ik ga mijn paps zo even bellen, even een knuffel via de telefoon. Hij heeft heel lang nog de hoop gehad dat er toch nog familie was die levend terug gekomen waren en niet wisten dat hij nog leefde...
Wat ik trouwens wel heel mooi vind is dat mijn vader er voor gezorgd heeft dat de vrouw die hem redde in de oorlog, een onderscheiding heeft gekregen voor haar werk.
maandag 4 mei 2009 om 22:10
Kikkie,
Jij ook hoor
Jouw verhaal laat weer een heel ander stukje van de oorlog zien.
Als vrije nederlander heb je geen idee hoe het moet zijn om zo opgejaagd te worden en je leven niet zeker te zijn. Jouw vader zal een hele heftige jeugd gehad hebben en zoiets verwerken zal niet zo makkelijk zijn, zal wel onmogelijk zijn.
Jij ook hoor
Jouw verhaal laat weer een heel ander stukje van de oorlog zien.
Als vrije nederlander heb je geen idee hoe het moet zijn om zo opgejaagd te worden en je leven niet zeker te zijn. Jouw vader zal een hele heftige jeugd gehad hebben en zoiets verwerken zal niet zo makkelijk zijn, zal wel onmogelijk zijn.
maandag 4 mei 2009 om 22:11
Ik moet altijd denken aan het verhaal dat mijn vader vertelde over zijn moeder, mijn oma. Mijn vader woonde met mijn oma en opa en een hele zwik broers en zussen in een piepklein huisje in Het Witte Dorp in Rotterdam en tijdens de oorlog waren ze straatarm omdat opa al erg lang werkloos was; zij hebben letterlijk honger gehad tijdens de oorlog. Op een dag nodigden welvarender familieleden mijn oma en het zwakste kind van het gezin (mijn vader) uit om te komen eten. Die familieleden woonden op het platteland en dus moesten mijn vader en mijn oma urenlang lopen totdat ze er waren. Maar het was de moeite waard, want ze kregen een (voor oorlogsjaren) heerlijke maaltijd. Op de terugweg moest mijn oma steeds maar overgeven; ze was doodziek terijl ze normaliter een heel sterke vrouw was. Pas na de oorlog hoorde mijn vader de reden hiervan: oma had al maandenlang nauwelijks iets gegeten want ze gaf het weinige voedsel dat ze had aan haar kinderen. De overvloedige maaltijd bij de familie was meer dan haar maag kon verdragen........ Om dit verhaal moet mijn nu 80--jarige vader, als hij het vertelt, nog altijd huilen.
Allebei mijn ouders woonden tijdens de oorlog in Rotterdam en herinneren zich de bombardementen. Mijn moeder kwam uit een welgesteld gezin dus heeft ze geen honger gekend, maar haar vader werd tewerkgesteld in een kamp in Duitsland en kwam zwaar getraumatiseerd terug. Toen opa nog leefde, vertelde hij aan wie het maar horen wilde zijn afschuwelijke oorlogsverhalen - ik kan me nog herinneren dat ik daar als kind enerzijds door werd gefascineerd en anderzijds na een bezoekje aan opa niet meer alleen durfde te slapen, zo afschuwelijk waren de verhalen. En toch is het dat andere verhaal, over oma aan vaderskant, die zo moest overgeven nadat ze eindelijk eens een fatsoenlijke maaltijd had gehad, hetgeen waaraan ik altijd moet denken op 4 mei.
Allebei mijn ouders woonden tijdens de oorlog in Rotterdam en herinneren zich de bombardementen. Mijn moeder kwam uit een welgesteld gezin dus heeft ze geen honger gekend, maar haar vader werd tewerkgesteld in een kamp in Duitsland en kwam zwaar getraumatiseerd terug. Toen opa nog leefde, vertelde hij aan wie het maar horen wilde zijn afschuwelijke oorlogsverhalen - ik kan me nog herinneren dat ik daar als kind enerzijds door werd gefascineerd en anderzijds na een bezoekje aan opa niet meer alleen durfde te slapen, zo afschuwelijk waren de verhalen. En toch is het dat andere verhaal, over oma aan vaderskant, die zo moest overgeven nadat ze eindelijk eens een fatsoenlijke maaltijd had gehad, hetgeen waaraan ik altijd moet denken op 4 mei.
.
maandag 4 mei 2009 om 22:12
Oh Duet, mijn oma was vast niet de enige
Wat ik ook zelf dan nadenk 'zou het mij kunnen overkomen als' en dan denk ik 'ja' ik denk het wel en dat vind ik zo slecht van mezelf... maar ja 'wat als' heb je zo weinig aan..
Wat mooi Kikkie dat je vader daar voor gezorgd heeft..!
Zelf heb ik een ongekende drang om altijd pijn en verdriet in mezelf op te zoeken als het gaat om de oorlog. Heb diverse concentratiekampen bezocht in Europa, heb diverse malen rondgelopen in Yad Vashem in Jeruzalem en kreeg geen genoeg van die pijnlijke confrontaties keer op keer, wilde gewoon die pijn proberen te voelen, de voorstelling in gedachten zo trachten beeldend te maken. Ik droom er dan over, ik blijf er in hangen en heb veel moeite om 'los te laten', alhoewel dat de laatste jaren veel beter gaat... Nu moet ik er ook even over ophouden omdat ik weet dat het anders een lange nacht gaat worden. Bedankt allemaal voor jullie woorden, ik vind het fijn.
Wat ik ook zelf dan nadenk 'zou het mij kunnen overkomen als' en dan denk ik 'ja' ik denk het wel en dat vind ik zo slecht van mezelf... maar ja 'wat als' heb je zo weinig aan..
Wat mooi Kikkie dat je vader daar voor gezorgd heeft..!
Zelf heb ik een ongekende drang om altijd pijn en verdriet in mezelf op te zoeken als het gaat om de oorlog. Heb diverse concentratiekampen bezocht in Europa, heb diverse malen rondgelopen in Yad Vashem in Jeruzalem en kreeg geen genoeg van die pijnlijke confrontaties keer op keer, wilde gewoon die pijn proberen te voelen, de voorstelling in gedachten zo trachten beeldend te maken. Ik droom er dan over, ik blijf er in hangen en heb veel moeite om 'los te laten', alhoewel dat de laatste jaren veel beter gaat... Nu moet ik er ook even over ophouden omdat ik weet dat het anders een lange nacht gaat worden. Bedankt allemaal voor jullie woorden, ik vind het fijn.
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 22:14
Overigens moet ik ook iets moois vertellen....
Mijn oma geniet nog altijd van een boterham met pindakaas, het voedsel wat de Canadezen brachten.... Dát is voor haar het gevoel van bevrijding, dat heeft ze me wel verteld...
Mariannanas, wat een triest verhaal is dat ook, ik ben geen moeder maar kan me voorstellen dat je dat doet voor je kinderen...
Mijn oma geniet nog altijd van een boterham met pindakaas, het voedsel wat de Canadezen brachten.... Dát is voor haar het gevoel van bevrijding, dat heeft ze me wel verteld...
Mariannanas, wat een triest verhaal is dat ook, ik ben geen moeder maar kan me voorstellen dat je dat doet voor je kinderen...
DTEEZ!
maandag 4 mei 2009 om 22:16
ik moet altijd denken aan het verhaal van mijn vader.....hoe hij en zijn moeder en broertje na de oorlog per boot vanuit Nederlands Indië aankwamen in nederland... met dikke opgezette buikjes van de ondervoeding....en ze werden opgehaald door hun oom, een arts notabene, die een opmerking maakte dat zij vast geen honger hadden geleden zoals in nederland, ze hadden zulke dikke buikjes!
