Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 13 januari 2017 om 13:05
vrijdag 13 januari 2017 om 13:12
Over boeken gesproken: ik weet niet welke leeftijd je kinderen hebben, maar voor elke leeftijdscategorie zijn wel boeken over een ouder (moeder) met kanker die gaat sterven. Ik zocht naar iets anders (ik heb geen kanker immers, maar de kans dat ik ging sterven was wel groot), maar vond eigenlijk alleen maar boeken over kanker. Uiteindelijk met behulp van de huisarts en de hulpverlener wat titels gekregen die ik wel voor kon lezen en ik merkte dat mijn kind daar wel steun aan had. Ook omdat het woorden gaf aan de gevoelens die er waren, maar die mijn kind slecht kon duiden door de jonge leeftijd. Maar ook omdat het het onderwerp bespreekbaar maakte en soms juist ook wat luchtiger maakte (we hadden een heel grappig boekje over een zieke moeder en haar zoon die haar ging helpen, maar waarbij alles natuurlijk mis ging).
Met googlen zou je al een hoop moeten kunnen vinden. Maar schroom niet om zo'n vraag ook in het ziekenhuis uit te zetten.
Met googlen zou je al een hoop moeten kunnen vinden. Maar schroom niet om zo'n vraag ook in het ziekenhuis uit te zetten.
vrijdag 13 januari 2017 om 13:48
De tips over je stem opnemen, je geur dmv parfum vind ik een goed idee. Ook filmen zoals geopperd werd, zodat ze zien hoe je je beweegt, bepaalde specifieke handelingen hebt ... Mss een lok haar voor elk kind en/of je man?
Daarnaast zou ik toch ook eens kijken naar de praktische kant: wat gebeurt er met jouw bezittingen? Gaan die naar je kindjes met je man voorlopig als verantwoordelijke? Hebben jullie samen een huis? Hoe is dat geregeld? Zijn jullie getrouwd? Ik hoop dat ik niet ongevoelig overkomt want dat is zeker niet de bedoeling.
En ik durf het niet goed te zeggen maar doe het toch: stel dat er met je man iets gebeurt, zijn er dan personen waaraan je de verdere opvoeding van je kindjes zou willen toevertrouwen?
Daarnaast zou ik toch ook eens kijken naar de praktische kant: wat gebeurt er met jouw bezittingen? Gaan die naar je kindjes met je man voorlopig als verantwoordelijke? Hebben jullie samen een huis? Hoe is dat geregeld? Zijn jullie getrouwd? Ik hoop dat ik niet ongevoelig overkomt want dat is zeker niet de bedoeling.
En ik durf het niet goed te zeggen maar doe het toch: stel dat er met je man iets gebeurt, zijn er dan personen waaraan je de verdere opvoeding van je kindjes zou willen toevertrouwen?
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:03
Vanochtend op school geweest. Het is geen probleem om de kinderen van school te houden voor een vakantie. Ook hebben we gesproken over een maatschappelijk werkster die op school met de oudste gaat praten. Ook gaat de juf van de oudste nog vragen aan zijn juf van vorig jaar of zij met oudste hierover wil gaan praten. Juf van vorig jaar is nu de juf van jongste en ze praat er met hem ook heel regelmatig over. Heel fijn is dat (had ik al gezegd dat zij mijn lievelingsjuf is?).
Beeldig: bedankt voor het delen van je verhaal. Ik vond het heel ontroerend om te lezen. Goede tips. Ik heb besloten om maandag als de kinderen op school zijn meteen te beginnen met het maken van een herinneringsboek met foto's en teksten.
Ik ben ook (samen met de kinderen) bezig met het vouwen van 1000 kraanvogels. Deze wil ik voor het keukenraam hangen in de hoop dat het mijn man en kinderen geluk brengt (of ze denken dan terug aan die gekke mamma die de hele dag kraanvogels zat te vouwen )
En we moeten natuurlijk nog even onze missende pokemons zien te vangen
Wat betreft de praktische zaken, die zijn grotendeels al geregeld. We zijn getrouwd in GvG (ik weet het, mag eigenlijk niet van het vivaforum. Is wel een bewuste keuze geweest toendertijd). Ons koophuis (wat we pas 3 maanden hebben )is dan ook van ons samen. De levensverzekering is verpand aan de hypotheek, dus bij mijn overlijden is het huis direct hypotheekvrij. Hiermee zouden man en kinderen makkelijk van alleen zijn salaris rond moeten kunnen komen (mijn salaris is ongeveer 2 keer dat van mijn man). Ook hebben we al bij de geboorte van de oudste samen besloten dat in het geval ons beiden iets overkomt de kinderen naar mijn zus gaan. We hebben dit alleen nooit vast laten leggen, dus dat moeten we binnenkort wel even doen.
Ook hebben we mijn banrekening al laten omzetten in een en/of rekening, zodat man er ook bij kan. De meeste verzekeringen hebben we ook al om laten zetten op zijn naam. Alleen de autoverzekering moeten we nog doen: we moesten nog even wachten tot man 34 was geworden omdat de premie anders omhoog zou gaan (ter info voor wie dit niet weet en ooit nog eens nodig heeft: als je dat na overlijden doet gaan je scadevrije jaren verloren. Bij leven kan je deze overdragen aan je partner).
Enige probleem is nog dat beide begraafplaatsen in het dorp bij de kerk horen en ik niet gelovig ben. Ik weet dus nog niet waar ze na de crematie mijn as moeten laten. In de tuin zetten lijkt me ook zowat ("pas op met voetballen dat je je moeder niet omschopt!").
Beeldig: bedankt voor het delen van je verhaal. Ik vond het heel ontroerend om te lezen. Goede tips. Ik heb besloten om maandag als de kinderen op school zijn meteen te beginnen met het maken van een herinneringsboek met foto's en teksten.
Ik ben ook (samen met de kinderen) bezig met het vouwen van 1000 kraanvogels. Deze wil ik voor het keukenraam hangen in de hoop dat het mijn man en kinderen geluk brengt (of ze denken dan terug aan die gekke mamma die de hele dag kraanvogels zat te vouwen )
En we moeten natuurlijk nog even onze missende pokemons zien te vangen
Wat betreft de praktische zaken, die zijn grotendeels al geregeld. We zijn getrouwd in GvG (ik weet het, mag eigenlijk niet van het vivaforum. Is wel een bewuste keuze geweest toendertijd). Ons koophuis (wat we pas 3 maanden hebben )is dan ook van ons samen. De levensverzekering is verpand aan de hypotheek, dus bij mijn overlijden is het huis direct hypotheekvrij. Hiermee zouden man en kinderen makkelijk van alleen zijn salaris rond moeten kunnen komen (mijn salaris is ongeveer 2 keer dat van mijn man). Ook hebben we al bij de geboorte van de oudste samen besloten dat in het geval ons beiden iets overkomt de kinderen naar mijn zus gaan. We hebben dit alleen nooit vast laten leggen, dus dat moeten we binnenkort wel even doen.
Ook hebben we mijn banrekening al laten omzetten in een en/of rekening, zodat man er ook bij kan. De meeste verzekeringen hebben we ook al om laten zetten op zijn naam. Alleen de autoverzekering moeten we nog doen: we moesten nog even wachten tot man 34 was geworden omdat de premie anders omhoog zou gaan (ter info voor wie dit niet weet en ooit nog eens nodig heeft: als je dat na overlijden doet gaan je scadevrije jaren verloren. Bij leven kan je deze overdragen aan je partner).
Enige probleem is nog dat beide begraafplaatsen in het dorp bij de kerk horen en ik niet gelovig ben. Ik weet dus nog niet waar ze na de crematie mijn as moeten laten. In de tuin zetten lijkt me ook zowat ("pas op met voetballen dat je je moeder niet omschopt!").
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 13 januari 2017 om 15:13
Anna, misschien is een herinneringssierraad iets voor man en/of kinderen? Ik heb zelf een vingerafdruk van mijn oma, en een vriendin van mij heeft een ketting met daarin een buisje as verwerkt. Het kan helpen met de verwerking, en die vingerafdrukken kun je nu al laten nemen en dan het ontwerp samen maken.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:22
Misschien als je vraagt of ze het over twee urnen willen verdelen, dat je mooi als doel kunt dienen.
Wil je zelf bepalen wat er met je as gebeurt? Of wil je dat aan je man overlaten? Ik had daar zelf wel ideeën over, maar uiteindelijk heb ik besloten dat met name voor mijn kind de behoefte wel eens heel anders kon liggen dan wat mijn wens was. Dus in de gesprekken die ik daarover met mijn man gehad heb, hebben we besloten dat hij dat zou beslissen op het moment dat het aan de orde was en dat hij dan gewoon zou kiezen wat voor hem (en kind) het beste voelde. Maar het kan best zijn dat jij daar anders in staat natuurlijk.
Je kraanvogels. Mooi om zoiets te maken. Lijkt me ook fijn om tussen de bedrijven door even gedachtenloos met je handen bezig te zijn.
Fijn dat ze op school nu al hulp bieden. Heel fijn als je kinderen terecht kunnen bij een lieve juf. Hier scheelde het al zó dat er af en toe bij de lievelingsjuf een knuffel gehaald kon worden. Over knuffels gesproken: kind had als het even moeilijk was ook een knuffel mee naar school. Ik had er twee gekocht: dezelfde knuffels in een andere kleur. De ene kleur was ik, de andere kleur was kind. Het idee daarbij was dat ik kind's kleur bij me zou houden en kind mijn kleur en dat we zo altijd bij elkaar zouden zijn. (Ook met oog op mogelijk overlijden, dat leek me ook na mijn dood een mooie manier om steun te kunnen zoeken, bij een knuffel.) Uiteindelijk hechtte kind er waarde aan om twee setjes te hebben: een setje dat bij kind was, een setje dat bij mij was. Er ging dus een setje mee naar school (vaak was de wetenschap dat het in de tas zat al voldoende) en ik had een setje in mijn bed thuis of in het ziekenhuis. En nog steeds, als ik ingrijpende onderzoeken heb of slechte uitslagen (de kans is nog steeds heel klein dat ik 80 word, mijn gezondheid blijft een bron van zorg), dan gaan nog steeds díe knuffels mee naar school (kind) en ziekenhuis (ik).
Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar dit heeft mijn kind (zoals gezegd: toen 5) op eigen niveau heel veel houvast gegeven. En ik kon wel heel abstract vertellen dat ik nooit helemaal weg zou zijn, ook als je dood bent, leef je immers voort in iemands gedachten, maar de knuffel maakte het concreet.
Fijn dat de meeste praktische zaken al geregeld zijn. Dat zal ook wel rust geven. Dan kun je nu je energie steken in de leuke dingen.
Heb je een goede camera? Die hebben wij gekocht toen we het slechte nieuws kregen, nog altijd blij om!
Wil je zelf bepalen wat er met je as gebeurt? Of wil je dat aan je man overlaten? Ik had daar zelf wel ideeën over, maar uiteindelijk heb ik besloten dat met name voor mijn kind de behoefte wel eens heel anders kon liggen dan wat mijn wens was. Dus in de gesprekken die ik daarover met mijn man gehad heb, hebben we besloten dat hij dat zou beslissen op het moment dat het aan de orde was en dat hij dan gewoon zou kiezen wat voor hem (en kind) het beste voelde. Maar het kan best zijn dat jij daar anders in staat natuurlijk.
Je kraanvogels. Mooi om zoiets te maken. Lijkt me ook fijn om tussen de bedrijven door even gedachtenloos met je handen bezig te zijn.
Fijn dat ze op school nu al hulp bieden. Heel fijn als je kinderen terecht kunnen bij een lieve juf. Hier scheelde het al zó dat er af en toe bij de lievelingsjuf een knuffel gehaald kon worden. Over knuffels gesproken: kind had als het even moeilijk was ook een knuffel mee naar school. Ik had er twee gekocht: dezelfde knuffels in een andere kleur. De ene kleur was ik, de andere kleur was kind. Het idee daarbij was dat ik kind's kleur bij me zou houden en kind mijn kleur en dat we zo altijd bij elkaar zouden zijn. (Ook met oog op mogelijk overlijden, dat leek me ook na mijn dood een mooie manier om steun te kunnen zoeken, bij een knuffel.) Uiteindelijk hechtte kind er waarde aan om twee setjes te hebben: een setje dat bij kind was, een setje dat bij mij was. Er ging dus een setje mee naar school (vaak was de wetenschap dat het in de tas zat al voldoende) en ik had een setje in mijn bed thuis of in het ziekenhuis. En nog steeds, als ik ingrijpende onderzoeken heb of slechte uitslagen (de kans is nog steeds heel klein dat ik 80 word, mijn gezondheid blijft een bron van zorg), dan gaan nog steeds díe knuffels mee naar school (kind) en ziekenhuis (ik).
Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn, maar dit heeft mijn kind (zoals gezegd: toen 5) op eigen niveau heel veel houvast gegeven. En ik kon wel heel abstract vertellen dat ik nooit helemaal weg zou zijn, ook als je dood bent, leef je immers voort in iemands gedachten, maar de knuffel maakte het concreet.
Fijn dat de meeste praktische zaken al geregeld zijn. Dat zal ook wel rust geven. Dan kun je nu je energie steken in de leuke dingen.
Heb je een goede camera? Die hebben wij gekocht toen we het slechte nieuws kregen, nog altijd blij om!
vrijdag 13 januari 2017 om 15:24
quote:AnnA_C schreef op 13 januari 2017 @ 15:17:
Een sierraad heb ik ook aan gedacht, maar ik heb 2 jongens....
Man wilde ook al geen tatoeage met mijn as erin Een fotolijstje met een foto van jou samen met je kind (per stuk dus), wat ze van jou krijgen, heeft volgens mij dezelfde waarde. Je draagt het niet dagelijks (maar ze dragen je toch wel in hun hart), maar het is net zo persoonlijk. En het zal extra waarde hebben, omdat jij het gegeven hebt. Als je er iets van waarde van wil maken, kun je ervoor kiezen om een mooie zilveren kader erbij te kopen bijvoorbeeld.
Een sierraad heb ik ook aan gedacht, maar ik heb 2 jongens....
Man wilde ook al geen tatoeage met mijn as erin Een fotolijstje met een foto van jou samen met je kind (per stuk dus), wat ze van jou krijgen, heeft volgens mij dezelfde waarde. Je draagt het niet dagelijks (maar ze dragen je toch wel in hun hart), maar het is net zo persoonlijk. En het zal extra waarde hebben, omdat jij het gegeven hebt. Als je er iets van waarde van wil maken, kun je ervoor kiezen om een mooie zilveren kader erbij te kopen bijvoorbeeld.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:25
quote:AnnA_C schreef op 13 januari 2017 @ 15:03:
Enige probleem is nog dat beide begraafplaatsen in het dorp bij de kerk horen en ik niet gelovig ben. Ik weet dus nog niet waar ze na de crematie mijn as moeten laten. In de tuin zetten lijkt me ook zowat ("pas op met voetballen dat je je moeder niet omschopt!").Misschien wil je helemaal geen tips hierover, maar ik neem het risico toch. Ik ken mensen die asurn in de tuin hebben, maar zij hebben er een 'kelder' voor. Een soort betonnen gat dat is afgedekt. Zij hebben er een mooi beeld op staan, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dan kan je toch in de tuin, maar fungeer je niet als doelpaal bij het voetballen.
Enige probleem is nog dat beide begraafplaatsen in het dorp bij de kerk horen en ik niet gelovig ben. Ik weet dus nog niet waar ze na de crematie mijn as moeten laten. In de tuin zetten lijkt me ook zowat ("pas op met voetballen dat je je moeder niet omschopt!").Misschien wil je helemaal geen tips hierover, maar ik neem het risico toch. Ik ken mensen die asurn in de tuin hebben, maar zij hebben er een 'kelder' voor. Een soort betonnen gat dat is afgedekt. Zij hebben er een mooi beeld op staan, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dan kan je toch in de tuin, maar fungeer je niet als doelpaal bij het voetballen.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:28
De school klinkt heel fijn een meewerkend. Zorgzaam ook naar je kinderen. Je kunt vaak ook in het ziekenhuis terecht voor zorg voor kinderen van zieke ouders. Ook je man kan daar aankloppen voor hulp indien gewenst.
Wat betreft je as, leg deze vraag gewoon eens voor aan de begrafenisondernemer. Die heeft wellicht weer heel andere ideeën.
Je hebt al veel praktische zaken geregeld. Hopelijk geeft dit rust en kun je de komende tijd gewoon nemen zoals het komt zonder druk van regel dingen.
Die kraanvogels vind ik een leuk idee.
Wat betreft je as, leg deze vraag gewoon eens voor aan de begrafenisondernemer. Die heeft wellicht weer heel andere ideeën.
Je hebt al veel praktische zaken geregeld. Hopelijk geeft dit rust en kun je de komende tijd gewoon nemen zoals het komt zonder druk van regel dingen.
Die kraanvogels vind ik een leuk idee.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:38
Ik kom even uit de meeleesstand, allereerst voor een
Wat klink je sterk in je berichten zeg, en wat een ontzettend triest nieuws hebben jullie gekregen.Ik hoop voor jullie dat je nog een hele mooie tijd met je gezin door kunt brengen.
Misschien een idee: ik ken mensen die de as van hun geliefde hebben begraven. Beetje het idee van dat keldertje waar Hoelahoepla het over had. Dan is er toch een soort graf, een plek om te gedenken maar zit je niet vast aan een officieel begraafplaats. Dat kan dus in je eigen tuin zijn of op een andere plek die veel voor jou/jullie betekent.
Wat klink je sterk in je berichten zeg, en wat een ontzettend triest nieuws hebben jullie gekregen.Ik hoop voor jullie dat je nog een hele mooie tijd met je gezin door kunt brengen.
Misschien een idee: ik ken mensen die de as van hun geliefde hebben begraven. Beetje het idee van dat keldertje waar Hoelahoepla het over had. Dan is er toch een soort graf, een plek om te gedenken maar zit je niet vast aan een officieel begraafplaats. Dat kan dus in je eigen tuin zijn of op een andere plek die veel voor jou/jullie betekent.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:41
vrijdag 13 januari 2017 om 15:48
Wat draag je dit ontzettend waardig. Aan alles merk je wel dat je dit verdict verwacht had.
In mijn buurt is onlangs hetzelfde gebeurd, een vrouw met 2 jonge kinderen. Ook zij deed er alles aan om de kinderen nog mooie herinneringen te bezorgen. Prachtig, maar heel moeilijk lijkt me... Ook zij had alles geregeld, tot en met de overname van haar zaak toe. Ze heeft nog net de kerstboom kunnen versieren samen met de kinderen maar kort daarna heeft ze het gevecht verloren. Achter deze link http://www.hln.be/regio/n ... nsen-rondom-mij-a2717785/ vind je een stukje van haar verhaal. Zij hebben bijvoorbeeld nog een fotoshoot gedaan met het gezin, nog voor de behandeling haar helemaal veranderde. En ze praatte ook met haar kinderen over wat er ging gebeuren. Jij doet dat ook en dat lijkt me op lange termijn alleen maar goed voor de kinderen. Het heeft geen zin te doen alsof er niets aan de hand, jullie mogen je verdriet ook laten zien.
Ik wens je heel veel sterkte en nog mooie dagen met je man en zonen!
In mijn buurt is onlangs hetzelfde gebeurd, een vrouw met 2 jonge kinderen. Ook zij deed er alles aan om de kinderen nog mooie herinneringen te bezorgen. Prachtig, maar heel moeilijk lijkt me... Ook zij had alles geregeld, tot en met de overname van haar zaak toe. Ze heeft nog net de kerstboom kunnen versieren samen met de kinderen maar kort daarna heeft ze het gevecht verloren. Achter deze link http://www.hln.be/regio/n ... nsen-rondom-mij-a2717785/ vind je een stukje van haar verhaal. Zij hebben bijvoorbeeld nog een fotoshoot gedaan met het gezin, nog voor de behandeling haar helemaal veranderde. En ze praatte ook met haar kinderen over wat er ging gebeuren. Jij doet dat ook en dat lijkt me op lange termijn alleen maar goed voor de kinderen. Het heeft geen zin te doen alsof er niets aan de hand, jullie mogen je verdriet ook laten zien.
Ik wens je heel veel sterkte en nog mooie dagen met je man en zonen!
I can keep my mouth shut, but you can read the subtitles on my face.
vrijdag 13 januari 2017 om 15:51
quote:maritleoni schreef op 13 januari 2017 @ 13:01:
Heb ooit iets gelezen over een leuk boek waar allerlei vragen in staan over moeder en kind. Jij beantwoord dan allerei vragen in het boek en geeft het aan je kind. Heb het boek zelf nooit gezien maar klonk ontzettend leuk, misschien heb je er wat aan.
Boek heet: Mam vertel eens
Schrijfster is Elma van Vliet
Het Mamma boekje is er ook.....
Mama's antwoord op 50 vragen........
Heb ooit iets gelezen over een leuk boek waar allerlei vragen in staan over moeder en kind. Jij beantwoord dan allerei vragen in het boek en geeft het aan je kind. Heb het boek zelf nooit gezien maar klonk ontzettend leuk, misschien heb je er wat aan.
Boek heet: Mam vertel eens
Schrijfster is Elma van Vliet
Het Mamma boekje is er ook.....
Mama's antwoord op 50 vragen........
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
