Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 10 maart 2017 om 17:08
Zo, de scan zit er weer op. Maandagmiddag horen we de uitslag, bij gesprek met oncoloog. Ging allemaal goed (had deze keer wel om extra verbandje gevraagd ).
Nog even nagevraagd hoe laag bloedplaatjes precies waren, en ze blijven dus nog steeds zakken, ondanks dat ik de oxyplatin niet meer krijg. Vandaag weer bloedgeprikt, dus hoop dat we maandag horen dat ze weer aan het stijgen zijn. Daar maak ik me eigenlijk drukker om dan om het vocht in m'n buik (hoewel ik wel een beetje opzie tegen het moment dat aan me gevraagd wordt wanneer ik uitgerekend ben).
Verder vooral geprobeerd lekker van de zon te genieten! Vanochtend inderdaad nog even pokemons wezen vangen . Daarna heb ik heel nerderig een excelbestand gemaakt van welke ik heb en hoeveel candy ik overal van nodig heb om te kunnen evolueren. Vooral omdat de kinderen steeds een pokemon als maatje willen waarmee we minstens 200 km moeten lopen voordat we kunnen evolueren, en ik liever iets wil met een sneller resultaat . Ik ben uiteraard wel heel hard uitgelachen door man.
Nog even nagevraagd hoe laag bloedplaatjes precies waren, en ze blijven dus nog steeds zakken, ondanks dat ik de oxyplatin niet meer krijg. Vandaag weer bloedgeprikt, dus hoop dat we maandag horen dat ze weer aan het stijgen zijn. Daar maak ik me eigenlijk drukker om dan om het vocht in m'n buik (hoewel ik wel een beetje opzie tegen het moment dat aan me gevraagd wordt wanneer ik uitgerekend ben).
Verder vooral geprobeerd lekker van de zon te genieten! Vanochtend inderdaad nog even pokemons wezen vangen . Daarna heb ik heel nerderig een excelbestand gemaakt van welke ik heb en hoeveel candy ik overal van nodig heb om te kunnen evolueren. Vooral omdat de kinderen steeds een pokemon als maatje willen waarmee we minstens 200 km moeten lopen voordat we kunnen evolueren, en ik liever iets wil met een sneller resultaat . Ik ben uiteraard wel heel hard uitgelachen door man.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 10 maart 2017 om 23:23
vrijdag 10 maart 2017 om 23:33
quote:AnnA_C schreef op 10 maart 2017 @ 17:12:
En Tale, ik ben wel heel benieuwd waar je fietste, ik woon namelijk niet echt aan een veel gebruikte fietsroute.
Anna, ik weet niet eens in welke stad je woont, dus de kans dat het jouw huis was, is klein
Een cryptische Pokemon omschrijving die je misschien herkent als het toch je huis is: op de hoek van de straat, of eigenlijk net in de volgende straat zit een pokestop waarvan de naam begint met 'hotel', en tot Pokemon had ik me dus echt nooit gerealiseerd dat daar een hotel zat.
Veel sterkte met je bloedplaatjes en met het vocht in je buik.
En Tale, ik ben wel heel benieuwd waar je fietste, ik woon namelijk niet echt aan een veel gebruikte fietsroute.
Anna, ik weet niet eens in welke stad je woont, dus de kans dat het jouw huis was, is klein
Een cryptische Pokemon omschrijving die je misschien herkent als het toch je huis is: op de hoek van de straat, of eigenlijk net in de volgende straat zit een pokestop waarvan de naam begint met 'hotel', en tot Pokemon had ik me dus echt nooit gerealiseerd dat daar een hotel zat.
Veel sterkte met je bloedplaatjes en met het vocht in je buik.
zaterdag 11 maart 2017 om 09:25
Tale, dan was het toch niet mijn huis . Wel leuk om te horen dat er meer mensen kraanvogels voor het raam hebben hangen!
Gisterenavond kreeg oudste een enorme peuterdriftbui (hij is 7). Hij stond echt een uur lang letterlijk te stampvoeten en te schreeuwen (sorry buren, bedankt dat jullie de politie niet hebben gebeld) omdat hij NIET onder de douche wilde. En niets hielp om hem uit die bui te krijgen.
Uiteindelijk met jongste naar beneden gegaan (" ik kan niet slapen als oudste zo schreeuwt mamma"). En toen kwam hij. 1 klein hoopje ellende. Voor het eerst heeft hij heel hard gehuild en hebben we echt gepraat over dat ik ziek was. Dat hij het zo erg vindt en dat hij niet wil dat ik dood ga. Dat hij niet meer met vriendjes wil spelen omdat hij bij mij in de buurt wil zijn. Dat hij niet naar school wil, want als hij thuis komt is mamma misschien wel dood gegaan. Dat 36 toch helemaal niet oud is voor een groot mens, en of opoe dan niet dood kan gaan in plaats van mamma. Want opoe is ook lief, maar die is wel al heel oud. En waarom kunnen ze de kanker niet gewoon weghalen? Dan kon ook bij de pappa van X en de mamma van Y. Dus waarom niet bij hun mamma?
Hebben echt met z'n vieren zitten janken op de bank (en nu ik dit type begin ik weer) en daarna zijn ze in ons bed in slaap gevallen. Maar ben wel blij dat het er een keer uitgekomen is.
Gisterenavond kreeg oudste een enorme peuterdriftbui (hij is 7). Hij stond echt een uur lang letterlijk te stampvoeten en te schreeuwen (sorry buren, bedankt dat jullie de politie niet hebben gebeld) omdat hij NIET onder de douche wilde. En niets hielp om hem uit die bui te krijgen.
Uiteindelijk met jongste naar beneden gegaan (" ik kan niet slapen als oudste zo schreeuwt mamma"). En toen kwam hij. 1 klein hoopje ellende. Voor het eerst heeft hij heel hard gehuild en hebben we echt gepraat over dat ik ziek was. Dat hij het zo erg vindt en dat hij niet wil dat ik dood ga. Dat hij niet meer met vriendjes wil spelen omdat hij bij mij in de buurt wil zijn. Dat hij niet naar school wil, want als hij thuis komt is mamma misschien wel dood gegaan. Dat 36 toch helemaal niet oud is voor een groot mens, en of opoe dan niet dood kan gaan in plaats van mamma. Want opoe is ook lief, maar die is wel al heel oud. En waarom kunnen ze de kanker niet gewoon weghalen? Dan kon ook bij de pappa van X en de mamma van Y. Dus waarom niet bij hun mamma?
Hebben echt met z'n vieren zitten janken op de bank (en nu ik dit type begin ik weer) en daarna zijn ze in ons bed in slaap gevallen. Maar ben wel blij dat het er een keer uitgekomen is.
anna_c wijzigde dit bericht op 11-03-2017 09:26
Reden: Te snel op plaats bericht geklikt
Reden: Te snel op plaats bericht geklikt
% gewijzigd
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 11 maart 2017 om 09:34
Och Anna! Het arme manneke! Zulk groot verdriet zou je ze zo graag willen besparen...
Ik voel zelf een brok in mijn keel bij het lezen van je berichtje. Was het maar een boze droom. Kon je maar zeggen dat het morgen allemaal anders zal zijn.
Fijn dat jullie samen waren. Het moet er inderdaad toch uit. Nog maar een
Ik voel zelf een brok in mijn keel bij het lezen van je berichtje. Was het maar een boze droom. Kon je maar zeggen dat het morgen allemaal anders zal zijn.
Fijn dat jullie samen waren. Het moet er inderdaad toch uit. Nog maar een
zaterdag 11 maart 2017 om 10:01
Ik weet niet of je er wat aan hebt Anna, maar misschien is het fijn voor je zoon / je beide kids om samen naar fijne 'troostmuziek' te luisteren, bv de gitaar muziek van ulli börgershausen. Dat als je hem aait en troost (na het ergste verdriet) je die muziek van jullie keuze op zet en dan kunnen ze die muziek ook later altijd associëren met jou en met jouw lieve troost.
Misschien heb je dat ook al maar even als een idee.
Sterkte, lieverd, ik vind je echt zo sterk hoe je hier in staat. Mijn pet gaat af, elke keer dat ik je lees.
Misschien heb je dat ook al maar even als een idee.
Sterkte, lieverd, ik vind je echt zo sterk hoe je hier in staat. Mijn pet gaat af, elke keer dat ik je lees.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 11 maart 2017 om 10:17
zaterdag 11 maart 2017 om 10:23
Och Anna, het is ook wel heel groot verdriet voor zo'n klein kinderkoppie!
De driftbuien herken ik (en hier ook vaak buikpijn), als uiting van opgekropt verdriet. In mijn regio zit het Ingeborg Douwes Centrum. Misschien eens vragen aan de huisarts of in het ziekenhuis of er in jouw regio iets vergelijkbaars zit? Of dat je op een andere manier hulp kunt inschakelen?
Och vrouw toch, wat een verdriet!
De driftbuien herken ik (en hier ook vaak buikpijn), als uiting van opgekropt verdriet. In mijn regio zit het Ingeborg Douwes Centrum. Misschien eens vragen aan de huisarts of in het ziekenhuis of er in jouw regio iets vergelijkbaars zit? Of dat je op een andere manier hulp kunt inschakelen?
Och vrouw toch, wat een verdriet!
zaterdag 11 maart 2017 om 10:27
quote:Zonnetje_van_de_dag schreef op 11 maart 2017 @ 09:54:
Ach Anna.. Lees je met tranen in mijn ogen.. Weet niet goed wat te schrijven.. Het verdriet van jullie / je zoon komt zo binnen en het raakt mij.
Pfoeh....dit dus.
Het is ook onbegrijpelijk voor een kind. Ik was zelf 8 en mijn moeder pas 37 toen ze overleed. Voor een volwassene is het al moeilijk te bevatten allemaal, voor een kind echt onbegrijpelijk.
Mijn zoon was 14 toen ik ziek werd en wist zich geen raad. En zelfs nu het goed gaat is ie soms nog angstig. Dat doet pijn.
Mijn hart gaat uit naar jullie
Ach Anna.. Lees je met tranen in mijn ogen.. Weet niet goed wat te schrijven.. Het verdriet van jullie / je zoon komt zo binnen en het raakt mij.
Pfoeh....dit dus.
Het is ook onbegrijpelijk voor een kind. Ik was zelf 8 en mijn moeder pas 37 toen ze overleed. Voor een volwassene is het al moeilijk te bevatten allemaal, voor een kind echt onbegrijpelijk.
Mijn zoon was 14 toen ik ziek werd en wist zich geen raad. En zelfs nu het goed gaat is ie soms nog angstig. Dat doet pijn.
Mijn hart gaat uit naar jullie
