Psyche
alle pijlers
Veel moeite met 'the bright side' blijven zien..
dinsdag 10 januari 2017 om 11:43
Ik ben zo moe... lichamelijk maar ook emotioneel.
Ik zit nu op mijn werk, huilend achter mijn bureau te typen.
Als ik 's ochtends opsta (en goed heb kunnen slapen) dan gaat het nog wel. Ontbijten met de kinderen, ze naar school brengen en door naar mijn werk.
Als ik eenmaal achter mijn bureau zit dan lijk ik wel lamgeslagen. Moet me er zo toe zetten om even flink aan de slag te gaan.
En voel me vervolgens een mislukkeling als ik aan het einde van de dag niet af heb wat ik af moest (of wil hebben).
Helaas gaat het thuis net zo, ik doe alles wel, maar stel ook dingen uit. Tot het wel echt echt moet. En ik 'betrap' mezelf op lamlendig op de bank hangen. Terwijl ik in mijn hoofd een to-do-list heb zitten die ik die dag klaar wil hebben.
Het stomme is dat die lijst ook echt af moet van mezelf, en ik dus regelmatig 's avonds nog vanalles sta te doen. (Want ik ben wel wat dwangmatig wat betreft opgeruimd en schoon)
Terwijl ik de laatste weken vaak om 4 uur smiddags al het liefste in bed zou kruipen om uuuuuren te gaan slapen.
Maar ik pep mezelf zo goed als het kan op. Probeer elke dag lekker en gezond te koken. Genoeg aandacht aan mijn kinderen te besteden. Wat er voor mijn eigen gevoel nog wel eens bij inschiet. Maar ik wring regelmatig de laatste energie uit mijn tenen om nog wel even een boek voor te lezen, of samen een spelletje te doen voor het slapen gaan.
En dan zit ik om half 10 op de bank, tv aan, niks te doen. En ik voel me zo leeg en moe...
En zo gaat het al een aantal weken.
Vakantie heb ik de afgelopen 2 weken niet echt gehad, wel een gezellig oud en nieuw. Het voelt verder als gewoon doorgaan. Ik ben wel wat dagen vrij geweest van mijn werk, alleen in die dagen heb ik (naast spelletjes,knutselen en Netflixen met de kinderen) kamers opgeruimd en schoongemaakt. En toch blijft er zo'n stemmetje knagen, dat ik te kort schiet, niet genoeg heb gedaan. Niet gezellig genoeg ben.
Eigenlijk op mijn werk had moeten zijn...
Hoe kan ik dit gevoel doorbreken?
Ik wil zo graag dat positieve gevoel hebben, wat ik vaak wel goed kan vinden. Maar het lijken nu steeds van die hele kleine momenten (waar ik wel van geniet, maar tegelijk ook ontzettend emotioneel van word). Soms voelt het als een soort sjokken, terwijl ik graag de normale pas weer in wil zetten. Dat lukt dan wel even, alleen zakt het steeds weer terug. En ik wil zo graag dat gevoel weer vasthouden, en de dag weer gewoon door zien te komen zonder om 4 uur 's middags het gevoel te hebben dat het al 22.30 is en hoog tijd om te slapen...
Tips zijn heel erg welkom..
Ik zit nu op mijn werk, huilend achter mijn bureau te typen.
Als ik 's ochtends opsta (en goed heb kunnen slapen) dan gaat het nog wel. Ontbijten met de kinderen, ze naar school brengen en door naar mijn werk.
Als ik eenmaal achter mijn bureau zit dan lijk ik wel lamgeslagen. Moet me er zo toe zetten om even flink aan de slag te gaan.
En voel me vervolgens een mislukkeling als ik aan het einde van de dag niet af heb wat ik af moest (of wil hebben).
Helaas gaat het thuis net zo, ik doe alles wel, maar stel ook dingen uit. Tot het wel echt echt moet. En ik 'betrap' mezelf op lamlendig op de bank hangen. Terwijl ik in mijn hoofd een to-do-list heb zitten die ik die dag klaar wil hebben.
Het stomme is dat die lijst ook echt af moet van mezelf, en ik dus regelmatig 's avonds nog vanalles sta te doen. (Want ik ben wel wat dwangmatig wat betreft opgeruimd en schoon)
Terwijl ik de laatste weken vaak om 4 uur smiddags al het liefste in bed zou kruipen om uuuuuren te gaan slapen.
Maar ik pep mezelf zo goed als het kan op. Probeer elke dag lekker en gezond te koken. Genoeg aandacht aan mijn kinderen te besteden. Wat er voor mijn eigen gevoel nog wel eens bij inschiet. Maar ik wring regelmatig de laatste energie uit mijn tenen om nog wel even een boek voor te lezen, of samen een spelletje te doen voor het slapen gaan.
En dan zit ik om half 10 op de bank, tv aan, niks te doen. En ik voel me zo leeg en moe...
En zo gaat het al een aantal weken.
Vakantie heb ik de afgelopen 2 weken niet echt gehad, wel een gezellig oud en nieuw. Het voelt verder als gewoon doorgaan. Ik ben wel wat dagen vrij geweest van mijn werk, alleen in die dagen heb ik (naast spelletjes,knutselen en Netflixen met de kinderen) kamers opgeruimd en schoongemaakt. En toch blijft er zo'n stemmetje knagen, dat ik te kort schiet, niet genoeg heb gedaan. Niet gezellig genoeg ben.
Eigenlijk op mijn werk had moeten zijn...
Hoe kan ik dit gevoel doorbreken?
Ik wil zo graag dat positieve gevoel hebben, wat ik vaak wel goed kan vinden. Maar het lijken nu steeds van die hele kleine momenten (waar ik wel van geniet, maar tegelijk ook ontzettend emotioneel van word). Soms voelt het als een soort sjokken, terwijl ik graag de normale pas weer in wil zetten. Dat lukt dan wel even, alleen zakt het steeds weer terug. En ik wil zo graag dat gevoel weer vasthouden, en de dag weer gewoon door zien te komen zonder om 4 uur 's middags het gevoel te hebben dat het al 22.30 is en hoog tijd om te slapen...
Tips zijn heel erg welkom..
dinsdag 10 januari 2017 om 11:46
Ah wat rot, dat is niet fijn. Laag energielevel snap ik in deze tijd wel, korte dagen, vroeg donker, koud buiten.. Eet je voldoende vitamines? Probeer elke dag te gaan wandelen, frisse neus halen (zuurstof) helpt en je wordt er vrolijker van dan voor de tv hangen. Probeer te ontspannen en niet te streng zijn voor jezelf! Heb je het vaker in de winter?
dinsdag 10 januari 2017 om 11:53
He wat naar dat je je zo voelt. Wat Hayek al vroeg, ben je naar de huisarts geweest? Misschien een bloedtest om te kijken of je wat essentieels tekort komt, vit d is berucht in de winter, of misschien zoiets als pfeiffer onder de leden hebt? Heb je griep gehad en is de moeheid sinds kort? Het is in ieder geval niet normaal om zo moe te zijn dus blijf er niet alleen mee tobben maar vraag om hulp .
dinsdag 10 januari 2017 om 12:00
Dat van alles moeten voordat je iets leuks (of niks) gaat doen dat ken ik wel. Dat is iets wat je écht los moet gaan laten.
Vergaat de wereld als je de kamers niet opruimt? Nee? nou gewoon niet doen dan.
Ik had het toen mijn zoon net geboren was. Je moet ontspannen, ga wat leuks doen.... eh jaaaa makkelijk gezegd maar kind moet aandacht de was gedaan en de vloer gedweild etc.
Je moet je echt af gaan vragen wat de gevolgen zijn als je iets niet doet en waarschijnlijk is het antwoord "niets"
Je moet jezelf echt aanleren dat er niet iemand met een zweepje achter je staat om te zien of jij je taakjes wel doet.
Haal eens een patatje , heb je meteen geen afwas, en kijk een filmpje met je kinderen. Dubbelop, ontspanning, iets leuks met de kinderen en jij ff niks.
Vergaat de wereld als je de kamers niet opruimt? Nee? nou gewoon niet doen dan.
Ik had het toen mijn zoon net geboren was. Je moet ontspannen, ga wat leuks doen.... eh jaaaa makkelijk gezegd maar kind moet aandacht de was gedaan en de vloer gedweild etc.
Je moet je echt af gaan vragen wat de gevolgen zijn als je iets niet doet en waarschijnlijk is het antwoord "niets"
Je moet jezelf echt aanleren dat er niet iemand met een zweepje achter je staat om te zien of jij je taakjes wel doet.
Haal eens een patatje , heb je meteen geen afwas, en kijk een filmpje met je kinderen. Dubbelop, ontspanning, iets leuks met de kinderen en jij ff niks.
dinsdag 10 januari 2017 om 12:20
Mijn systeem gaat deze weken, dat het zo vroeg donker is en zo laat 's ochtends pas weer licht wordt, in een soort winterslaapstand. Ik weet van mezelf dat ik dan op tijd moet gaan slapen, dat ik niet te streng moet zijn voor mezelf, dat de lat wat betreft activiteiten best wat omlaag kan en dat ik goed moet letten op genoeg vitamines en goed eten, niet teveel snoep en narigheid. Het leven keert zich wat meer naar binnen in de winter, lijkt het wel. Maar het is het seizoen, voor mij dan. Over een maand zie je in de tuin alweer het beginnetje van de lente en ik weet dat mijn energie dan ook weer terugkomt.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 10 januari 2017 om 12:32
Ik heb er geen aandeel in maar ik heb een stuk minder klachten sinds ik dagelijks de dag met n half uurtje lichttherapie begin.
Altijd richting depressie rond begin december maar dit jaar was ik t zat en heb mezelf dus op zo'n lamp getrakteerd en ik moet zeggen, ik geloof echt dat t helpt. Ben minder somber, er komt meer uit mijn handen en ik kan t ook veel beter hebben als iets niet af komt... Sterkte!!
Altijd richting depressie rond begin december maar dit jaar was ik t zat en heb mezelf dus op zo'n lamp getrakteerd en ik moet zeggen, ik geloof echt dat t helpt. Ben minder somber, er komt meer uit mijn handen en ik kan t ook veel beter hebben als iets niet af komt... Sterkte!!
anoniem_211171 wijzigde dit bericht op 10-01-2017 12:33
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
denkmetjehart
dinsdag 10 januari 2017 om 12:45
Ik ben begin november bij de huisarts geweest.
Heb een aantal keer een gesprek met haar gehad omdat ik niet helemaal lekker in m'n vel zit. Dit hebben we afgerond omdat ik me op een gegeven moment wel weer wat beter voelde.
Schouders er onder en weer door.
Ik heb geen bloed laten prikken toen.
De afgelopen maand heb ik wel een turbulente tijd achter de rug. Veel ziekenhuisbezoeken en onderzoeken voor mijn jongste.
Ik pep mezelf wel steeds op, maar het lijkt niet meer zo goed te werken als eerste.
@Nina1966; je hebt wel een punt... ik wil alles zo goed mogelijk doen, maar het heeft inderdaad niet zoveel zin om altijd alles maar schoon of opgeruimd te hebben. Want morgen kan het ook... De enige die met dat zweepje staat ben ik zelf. Wel iets wat ik ga proberen wat meerustiger los te laten.
En ik geniet heel erg van de met een bakje chips met z'n 3en op de bank momenten met mijn kinderen. Of even lekker samen naar buiten een eind door het bos lopen.
De gedachte dat de wc dan ook nog wel echt gepoetst moet worden, en pas echt rust voelen als dat ook gebeurd is, daar kan ik inderdaad wel wat mee.
De tijd van het jaar is natuurlijk ook niet zo geweldig, qua aantal uren licht. (Hoewel de zon hier nu wel lekker schijnt )
Heb een aantal keer een gesprek met haar gehad omdat ik niet helemaal lekker in m'n vel zit. Dit hebben we afgerond omdat ik me op een gegeven moment wel weer wat beter voelde.
Schouders er onder en weer door.
Ik heb geen bloed laten prikken toen.
De afgelopen maand heb ik wel een turbulente tijd achter de rug. Veel ziekenhuisbezoeken en onderzoeken voor mijn jongste.
Ik pep mezelf wel steeds op, maar het lijkt niet meer zo goed te werken als eerste.
@Nina1966; je hebt wel een punt... ik wil alles zo goed mogelijk doen, maar het heeft inderdaad niet zoveel zin om altijd alles maar schoon of opgeruimd te hebben. Want morgen kan het ook... De enige die met dat zweepje staat ben ik zelf. Wel iets wat ik ga proberen wat meerustiger los te laten.
En ik geniet heel erg van de met een bakje chips met z'n 3en op de bank momenten met mijn kinderen. Of even lekker samen naar buiten een eind door het bos lopen.
De gedachte dat de wc dan ook nog wel echt gepoetst moet worden, en pas echt rust voelen als dat ook gebeurd is, daar kan ik inderdaad wel wat mee.
De tijd van het jaar is natuurlijk ook niet zo geweldig, qua aantal uren licht. (Hoewel de zon hier nu wel lekker schijnt )
dinsdag 10 januari 2017 om 13:03
Dus je moet: Alle zorg dragen voor de kinderen, keihard werken, het hele huis opgeruimd en schoon hebben, een geweldige maaltijd op tafel zetten, en een bron van vermaak zijn voor je kinderen. En dat elke dag.
Ben je niet een beetje hard voor jezelf?
Je bent geen mislukkeling als er wat stof op je dressoir ligt, of als je een keer iets niet afkrijgt op je werk.
Niet heel gek dat je moe word als je jezelf zo achter je broek aan zit.
Probeer wat meer te genieten, in plaats van alleen maar dingen te 'moeten'. Maak wat tijd voor jezelf, om even bij te komen.
Blijft dat rotgevoel aanhouden, ga dan eens naar de huisarts.
Ben je niet een beetje hard voor jezelf?
Je bent geen mislukkeling als er wat stof op je dressoir ligt, of als je een keer iets niet afkrijgt op je werk.
Niet heel gek dat je moe word als je jezelf zo achter je broek aan zit.
Probeer wat meer te genieten, in plaats van alleen maar dingen te 'moeten'. Maak wat tijd voor jezelf, om even bij te komen.
Blijft dat rotgevoel aanhouden, ga dan eens naar de huisarts.
dinsdag 10 januari 2017 om 13:17
Dat klinkt zwaar, met je jongste. Ik kan me voorstellen dat dat zorgen geeft? Dat zou een berg energie kunnen vreten, naast het praktische gedeelte van goed inplannen en heen en weer moeten.
Ik zou denk ik toch even laten prikken, soms heeft het een fysieke oorzaak en dan is het wel zo fijn als daar wat aan gedaan kan worden, of dat je het kunt uitsluiten. Zeker bij zorgen en stress kijken mensen al gauw naar het psychische deel terwijl er gewoon ook iets sufs als bloedarmoede of vit d tekort naast kan spelen. Vit d bijslikken kan ik echt aanraden, sinds ik dat doe (sinds een jaar of vier) kom ik zonder problemen de winter door. Gewoon huismerk kruidvat of zo is prima. En als het kan idd even naar buiten elke dag, frisse neus halen, bewegen.
En durf genieten hoog op je priolijstje te zetten. Dat moet ook, en staat hoger op die lijst dan een schone wc, écht! Vergaat de wereld als er stof ligt? Volgen er rampen als je niet dweilt? Vast niet. Stort jij in als je niet wat liever en milder bent voor jezelf? Wellicht. En dat is die wc niet waard. Dus hup, lief zijn voor jezelf
Ik zou denk ik toch even laten prikken, soms heeft het een fysieke oorzaak en dan is het wel zo fijn als daar wat aan gedaan kan worden, of dat je het kunt uitsluiten. Zeker bij zorgen en stress kijken mensen al gauw naar het psychische deel terwijl er gewoon ook iets sufs als bloedarmoede of vit d tekort naast kan spelen. Vit d bijslikken kan ik echt aanraden, sinds ik dat doe (sinds een jaar of vier) kom ik zonder problemen de winter door. Gewoon huismerk kruidvat of zo is prima. En als het kan idd even naar buiten elke dag, frisse neus halen, bewegen.
En durf genieten hoog op je priolijstje te zetten. Dat moet ook, en staat hoger op die lijst dan een schone wc, écht! Vergaat de wereld als er stof ligt? Volgen er rampen als je niet dweilt? Vast niet. Stort jij in als je niet wat liever en milder bent voor jezelf? Wellicht. En dat is die wc niet waard. Dus hup, lief zijn voor jezelf
dinsdag 10 januari 2017 om 13:39
Maar als je nou huilend op je werk zit, hoe reageren collega's dan? En als het je zoveel moeite kost om een werkdag door te komen, is er dan niemand die dat merkt, en vraagt hoe het gaat, of zegt dat het anders moet? Vind je je werk leuk? Is de relatie met je man goed, neemt hij je dingen uit handen, kun je je gevoel uiten bij hem?
Ik zou zeker langs de huisarts gaan en bloed laten prikken. En misschien eens met een psycholoog praten, die andere inzichten geeft en je helpt om de lat wat lager te leggen voor jezelf. Als je een ontstoken vinger hebt ga je ook naar de dokter bij wijze van, en met zoiets moet je ook niet blijven lopen, ik heb het zelf ondervonden en lang uitgesteld voor ik hulp vroeg, maar wat was dat een keerpunt..
Ik zou zeker langs de huisarts gaan en bloed laten prikken. En misschien eens met een psycholoog praten, die andere inzichten geeft en je helpt om de lat wat lager te leggen voor jezelf. Als je een ontstoken vinger hebt ga je ook naar de dokter bij wijze van, en met zoiets moet je ook niet blijven lopen, ik heb het zelf ondervonden en lang uitgesteld voor ik hulp vroeg, maar wat was dat een keerpunt..
dinsdag 10 januari 2017 om 13:42
Dankjewel voor de lieve reacties...
ik moet inderdaad wel veel van mezelf, als jullie dat zo opnoemen in een rijtje dan klinkt het ook als heel veel.
En natuurlijk stort er niks in als de wc niet schoon is of er stof ligt. Alleen de onrust die het mij geeft kan ik moeilijk parkeren.
Het gekke is dat ik in de zomer wel wat makkelijker kan zijn in de boel de boel laten. En nog net even dat stranddagje meepikken met de kinderen.
Een afspraak met de huisarts maken om een eventuele lichamelijke oorzaak uit te sluiten is in elk geval wel goed om te doen. Vitamine D halen ga ik sowieso doen. Al helpt het maar een beetje, dan is dat in elk geval mooi meegenomen.
En het ziekenhuis traject met mijn jongste heeft inderdaad wel heel wat zorg en geregel opgeleverd. Wel mijn uren kunnen maken op mijn werk en tussendoor heen en weer voor ziekenhuis afspraken. Inmiddels heeft hij wel een diagnose. Dat valt mee gezien de doemscenario's die er gepasseerd zijn. Maar het is toch iets waar hij zijn leven lang last van heeft. En dat is te relativeren, maar toch zorgelijk. Omdat het hem later wel kan beperken in zijn functioneren.
Het is alsof ik opgelucht moet zijn (wat ik ergens ook wel ben) maar er blijft toch wat knagen. Maar het kost natuurlijk ook tijd om dat een plekje te geven.
Naar buiten, en mezelf meer rust gunnen klinkt wel als een begin om alles weer een wat positievere draai te geven.
Het voelt nu wel een beetje als op het randje van instorten staan. En dat is, naast best eng, ook veel belangrijker om voorkomen dan een laagje stof op de kast...
ik moet inderdaad wel veel van mezelf, als jullie dat zo opnoemen in een rijtje dan klinkt het ook als heel veel.
En natuurlijk stort er niks in als de wc niet schoon is of er stof ligt. Alleen de onrust die het mij geeft kan ik moeilijk parkeren.
Het gekke is dat ik in de zomer wel wat makkelijker kan zijn in de boel de boel laten. En nog net even dat stranddagje meepikken met de kinderen.
Een afspraak met de huisarts maken om een eventuele lichamelijke oorzaak uit te sluiten is in elk geval wel goed om te doen. Vitamine D halen ga ik sowieso doen. Al helpt het maar een beetje, dan is dat in elk geval mooi meegenomen.
En het ziekenhuis traject met mijn jongste heeft inderdaad wel heel wat zorg en geregel opgeleverd. Wel mijn uren kunnen maken op mijn werk en tussendoor heen en weer voor ziekenhuis afspraken. Inmiddels heeft hij wel een diagnose. Dat valt mee gezien de doemscenario's die er gepasseerd zijn. Maar het is toch iets waar hij zijn leven lang last van heeft. En dat is te relativeren, maar toch zorgelijk. Omdat het hem later wel kan beperken in zijn functioneren.
Het is alsof ik opgelucht moet zijn (wat ik ergens ook wel ben) maar er blijft toch wat knagen. Maar het kost natuurlijk ook tijd om dat een plekje te geven.
Naar buiten, en mezelf meer rust gunnen klinkt wel als een begin om alles weer een wat positievere draai te geven.
Het voelt nu wel een beetje als op het randje van instorten staan. En dat is, naast best eng, ook veel belangrijker om voorkomen dan een laagje stof op de kast...
dinsdag 10 januari 2017 om 13:49
quote:Joni_de_tweede schreef op 10 januari 2017 @ 13:39:
Maar als je nou huilend op je werk zit, hoe reageren collega's dan? En als het je zoveel moeite kost om een werkdag door te komen, is er dan niemand die dat merkt, en vraagt hoe het gaat, of zegt dat het anders moet? Vind je je werk leuk? Is de relatie met je man goed, neemt hij je dingen uit handen, kun je je gevoel uiten bij hem?
Ik zit alleen op kantoor, dus niemand die dat ziet. En mijn leidinggevende blinkt niet uit in empatisch vermogen dus ook al geef ik dingen aan (die hier anders zouden kunnen of beter gepland) dan doet hij daar weinig mee. Iets met tunnelvisie.
Ik ben single, alleenstaande moeder, dus geen man of vriend waar ik de zorg mee kan delen.
De kinderen gaan 1 keer in de 2 weken een weekend naar hun vader. Dan probeer ik zoveel mogelijk bij te tanken. Wat door het inhalen van gemiste werkuren door de week en andere sociale verplichtingen de laatste 1,5 maand niet is gelukt. En na 3 dagen in het normale ritme is het gevoel van weer wat meer energie te hebben vaak weer weg. (Dit klinkt wel als een zeur verhaal, als ik het zelf teruglees, maar dit is gewoon zoals het is, ik vind mezelf zeker niet zielig)
Maar als je nou huilend op je werk zit, hoe reageren collega's dan? En als het je zoveel moeite kost om een werkdag door te komen, is er dan niemand die dat merkt, en vraagt hoe het gaat, of zegt dat het anders moet? Vind je je werk leuk? Is de relatie met je man goed, neemt hij je dingen uit handen, kun je je gevoel uiten bij hem?
Ik zit alleen op kantoor, dus niemand die dat ziet. En mijn leidinggevende blinkt niet uit in empatisch vermogen dus ook al geef ik dingen aan (die hier anders zouden kunnen of beter gepland) dan doet hij daar weinig mee. Iets met tunnelvisie.
Ik ben single, alleenstaande moeder, dus geen man of vriend waar ik de zorg mee kan delen.
De kinderen gaan 1 keer in de 2 weken een weekend naar hun vader. Dan probeer ik zoveel mogelijk bij te tanken. Wat door het inhalen van gemiste werkuren door de week en andere sociale verplichtingen de laatste 1,5 maand niet is gelukt. En na 3 dagen in het normale ritme is het gevoel van weer wat meer energie te hebben vaak weer weg. (Dit klinkt wel als een zeur verhaal, als ik het zelf teruglees, maar dit is gewoon zoals het is, ik vind mezelf zeker niet zielig)
dinsdag 10 januari 2017 om 14:04
Wat Banba zegt denk ik ook. En ben je assertief? Want als je iets aangeeft bij de baas, en die doet er niks mee, ga je dan terug en zeg je: 'Zeg Karel, ik heb laatst dit en dat aangegeven maar ik merk dat er niks aan gedaan is. Kun je me de reden hiervan vertellen, want ik merk dat ik er zo veel meer werk mee heb.'
Dat van die schoonmaakster vind ik ook wel een goede tip.
Dat van die schoonmaakster vind ik ook wel een goede tip.
dinsdag 10 januari 2017 om 14:05
Heel erg herkenbaar....bijna mijn verhaal. Alleenstaand, werk, hernia, kinderen (jongste december opgenomen geweest), huishouden, sociale contacten. Al deze tips destijds ook vanuit mijn omgeving mogen ontvangen...toch doorgegaan, afgeknapt tijdens het boodschappen doen en op het moment dat een ambulance broeder mij 'wakker' maakte...wist ik, tot hier en niet verder. Ziek gemeld en nu na 6 weken, weer aan het opbouwen. Ik kan je helaas (nog) geen tips geven, wel wil ik je kracht toe wensen! Wat ik wel heb gedaan, is een huishoudelijke hulp ingeschakeld voor de grote dingen 1x in de 2 weken. Nog steeds vraagt ze zich af wat ze hier precies komt doen maar het scheelt zoveel...in mijn hoofd vooral!
anoniem_6454e78e912aa wijzigde dit bericht op 10-01-2017 14:07
Reden: C
Reden: C
% gewijzigd
dinsdag 10 januari 2017 om 14:14
Het klinkt echt helemaal niet als een zeurverhaal. Je klinkt moe en op en alsof er nog maar weinig bij kan, en dat is heel begrijpelijk.
En moeilijk van je jongste. Acceptatie vraagt idd tijd, en ook weer energie. En ik heb zelf altijd dat zorgen die ik me maak vaak achteraf vooral hun tol opeisen, ik weet niet of je dat herkent. Dan heb je opeens dubbel zoveel op je bord, en het helpt om dan ook nog over al die emoties erover te kunnen praten met iemand. Ik hoop dat je iemand hebt bij wie je je hart kan uitstorten.
En moeilijk van je jongste. Acceptatie vraagt idd tijd, en ook weer energie. En ik heb zelf altijd dat zorgen die ik me maak vaak achteraf vooral hun tol opeisen, ik weet niet of je dat herkent. Dan heb je opeens dubbel zoveel op je bord, en het helpt om dan ook nog over al die emoties erover te kunnen praten met iemand. Ik hoop dat je iemand hebt bij wie je je hart kan uitstorten.
dinsdag 10 januari 2017 om 15:16
Het is zeker geen zeurverhaal. Het is ook niet makkelijk als alleenstaande moeder met een baan. Jezelf oppeppen klinkt meer als een uitgeput paard nog even de zweep geven. Hij holt nog even door, totdat ie echt niet meer kan. Als je helemaal instort kost het veel langer om te herstellen.
Het kan deels schelen als je je energie wat beter verdeelt. Ook wat doen aan dat gevoel van tekortschieten. Hebben meer moeders hoor. Kan je er ook met vriendinnen over praten? Het is wel belangrijk om af en toe stoom af te blazen, desnoods met een telefonische hulplijn. Dat kan schelen in je energie. Proberen om er echt met je aandacht bij te zijn als je met je kinderen aan het spelen bent zou ook beter zijn. En genieten van het bankhangen. Proberen je niet zo schuldig te voelen over van alles.
Kijken of je werk nog wel bij je past. Niet dat het nou makkelijk is om eventueel ander werk te vinden hoor. Verder zorgen voor dingen waar je energie van krijgt. Als het financieel lukt een keertje naar de sauna.
Goed voor de binnenkant zorgen kan ook schelen. Zo gebruik ik zelf wat supplementen en kreeg ik nu een opleving, nu ik sinds een paar dagen weer visolie slik.
Het kan deels schelen als je je energie wat beter verdeelt. Ook wat doen aan dat gevoel van tekortschieten. Hebben meer moeders hoor. Kan je er ook met vriendinnen over praten? Het is wel belangrijk om af en toe stoom af te blazen, desnoods met een telefonische hulplijn. Dat kan schelen in je energie. Proberen om er echt met je aandacht bij te zijn als je met je kinderen aan het spelen bent zou ook beter zijn. En genieten van het bankhangen. Proberen je niet zo schuldig te voelen over van alles.
Kijken of je werk nog wel bij je past. Niet dat het nou makkelijk is om eventueel ander werk te vinden hoor. Verder zorgen voor dingen waar je energie van krijgt. Als het financieel lukt een keertje naar de sauna.
Goed voor de binnenkant zorgen kan ook schelen. Zo gebruik ik zelf wat supplementen en kreeg ik nu een opleving, nu ik sinds een paar dagen weer visolie slik.
dinsdag 10 januari 2017 om 20:18
quote:Madelief9184 schreef op 10 januari 2017 @ 14:05:
Heel erg herkenbaar....bijna mijn verhaal. Alleenstaand, werk, hernia, kinderen (jongste december opgenomen geweest), huishouden, sociale contacten. Al deze tips destijds ook vanuit mijn omgeving mogen ontvangen...toch doorgegaan, afgeknapt tijdens het boodschappen doen en op het moment dat een ambulance broeder mij 'wakker' maakte...wist ik, tot hier en niet verder. Ziek gemeld en nu na 6 weken, weer aan het opbouwen. Ik kan je helaas (nog) geen tips geven, wel wil ik je kracht toe wensen! Wat ik wel heb gedaan, is een huishoudelijke hulp ingeschakeld voor de grote dingen 1x in de 2 weken. Nog steeds vraagt ze zich af wat ze hier precies komt doen maar het scheelt zoveel...in mijn hoofd vooral!
Wat een ontzettend vervelende ervaring.. en ook beangstigend dat je lijf dus echt ineens stop kan zeggen. Beterschap!
Genoeg reden voor mij om de adviezen hier ter harte te nemen. En mezelf ontspanning en voldoende momenten om uit te rusten te gunnen om te voorkomen dat dit gebeurd...
Heel erg herkenbaar....bijna mijn verhaal. Alleenstaand, werk, hernia, kinderen (jongste december opgenomen geweest), huishouden, sociale contacten. Al deze tips destijds ook vanuit mijn omgeving mogen ontvangen...toch doorgegaan, afgeknapt tijdens het boodschappen doen en op het moment dat een ambulance broeder mij 'wakker' maakte...wist ik, tot hier en niet verder. Ziek gemeld en nu na 6 weken, weer aan het opbouwen. Ik kan je helaas (nog) geen tips geven, wel wil ik je kracht toe wensen! Wat ik wel heb gedaan, is een huishoudelijke hulp ingeschakeld voor de grote dingen 1x in de 2 weken. Nog steeds vraagt ze zich af wat ze hier precies komt doen maar het scheelt zoveel...in mijn hoofd vooral!
Wat een ontzettend vervelende ervaring.. en ook beangstigend dat je lijf dus echt ineens stop kan zeggen. Beterschap!
Genoeg reden voor mij om de adviezen hier ter harte te nemen. En mezelf ontspanning en voldoende momenten om uit te rusten te gunnen om te voorkomen dat dit gebeurd...
dinsdag 10 januari 2017 om 20:23
quote:Heksehazel schreef op 10 januari 2017 @ 14:14:
Het klinkt echt helemaal niet als een zeurverhaal. Je klinkt moe en op en alsof er nog maar weinig bij kan, en dat is heel begrijpelijk.
En moeilijk van je jongste. Acceptatie vraagt idd tijd, en ook weer energie. En ik heb zelf altijd dat zorgen die ik me maak vaak achteraf vooral hun tol opeisen, ik weet niet of je dat herkent. Dan heb je opeens dubbel zoveel op je bord, en het helpt om dan ook nog over al die emoties erover te kunnen praten met iemand. Ik hoop dat je iemand hebt bij wie je je hart kan uitstorten.
Dat is heel herkenbaar, ik raas door zolang het echt moet en eigenlijk niet anders kan. En pas als er weer iets meer ruimte is voor een pas op de plaats komen de emoties die ik geparkeerd heb hard binnen.
Ik heb wel vriendinnen en zusjes waar ik wel goed en fijn mee kan praten.
@ schapenwolkje, wat betreft echt met mijn aandacht bij de kinderen zijn als ik met hen wat onderneem is wel een goeie Proberen de rest wat meer uit te schakelen en echt bij/met hen zijn. Dat kan ik wel, lukt helaas niet altijd. Als dat wel lukt geeft me dat ook wel weer energie.
Het klinkt echt helemaal niet als een zeurverhaal. Je klinkt moe en op en alsof er nog maar weinig bij kan, en dat is heel begrijpelijk.
En moeilijk van je jongste. Acceptatie vraagt idd tijd, en ook weer energie. En ik heb zelf altijd dat zorgen die ik me maak vaak achteraf vooral hun tol opeisen, ik weet niet of je dat herkent. Dan heb je opeens dubbel zoveel op je bord, en het helpt om dan ook nog over al die emoties erover te kunnen praten met iemand. Ik hoop dat je iemand hebt bij wie je je hart kan uitstorten.
Dat is heel herkenbaar, ik raas door zolang het echt moet en eigenlijk niet anders kan. En pas als er weer iets meer ruimte is voor een pas op de plaats komen de emoties die ik geparkeerd heb hard binnen.
Ik heb wel vriendinnen en zusjes waar ik wel goed en fijn mee kan praten.
@ schapenwolkje, wat betreft echt met mijn aandacht bij de kinderen zijn als ik met hen wat onderneem is wel een goeie Proberen de rest wat meer uit te schakelen en echt bij/met hen zijn. Dat kan ik wel, lukt helaas niet altijd. Als dat wel lukt geeft me dat ook wel weer energie.
dinsdag 10 januari 2017 om 23:49
quote:Daantje22 schreef op 10 januari 2017 @ 20:18:
[...]
Wat een ontzettend vervelende ervaring.. en ook beangstigend dat je lijf dus echt ineens stop kan zeggen. Beterschap!
Genoeg reden voor mij om de adviezen hier ter harte te nemen. En mezelf ontspanning en voldoende momenten om uit te rusten te gunnen om te voorkomen dat dit gebeurd...Dat is ook de enige reden waarom ik mijn opsomming onder jouw topic plaats. Niet om je topic te kapen, zielig gevonden te worden oid. Hoop dat je dat ook zo ziet. Het is niet niets waar je iedere dag weer voor staat in combinatie met de extra zorgen over je kleintje. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat juist doorgaan het enige is wat helpt, huishouden top etc. Ontspanning, huishoudelijke hulp...het is allemaal al genoemd. Sterkte!
[...]
Wat een ontzettend vervelende ervaring.. en ook beangstigend dat je lijf dus echt ineens stop kan zeggen. Beterschap!
Genoeg reden voor mij om de adviezen hier ter harte te nemen. En mezelf ontspanning en voldoende momenten om uit te rusten te gunnen om te voorkomen dat dit gebeurd...Dat is ook de enige reden waarom ik mijn opsomming onder jouw topic plaats. Niet om je topic te kapen, zielig gevonden te worden oid. Hoop dat je dat ook zo ziet. Het is niet niets waar je iedere dag weer voor staat in combinatie met de extra zorgen over je kleintje. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat juist doorgaan het enige is wat helpt, huishouden top etc. Ontspanning, huishoudelijke hulp...het is allemaal al genoemd. Sterkte!
woensdag 11 januari 2017 om 08:57
@Madelief9184 , dat zie ik niet zo hoor (het kapen/zielig vinden). Juist een wake up call van (helaas) een ervarings deskundige Dankjewel.
Het lijkt makkelijk om door te gaan, want als ik even echt stil staan overvalt alles me vaak ook heel erg. Dan ga ik maar snel door om dat niet te hoeven voelen.
Niet de juiste manier dus
En nog een een antwoord op de vraag of ik mijn werk nog leuk vind.. Nee niet echt, maar werk is vooral om geld te verdienen. En niet afhankelijk te hoeven zijn van uitkering. Ik kijk wel om me heen naar wat anders. Maar dat is niet makkelijk te vinden. Dus ik ben eigenlijk wel blij dat ik in elk geval een baan heb.
Het lijkt makkelijk om door te gaan, want als ik even echt stil staan overvalt alles me vaak ook heel erg. Dan ga ik maar snel door om dat niet te hoeven voelen.
Niet de juiste manier dus
En nog een een antwoord op de vraag of ik mijn werk nog leuk vind.. Nee niet echt, maar werk is vooral om geld te verdienen. En niet afhankelijk te hoeven zijn van uitkering. Ik kijk wel om me heen naar wat anders. Maar dat is niet makkelijk te vinden. Dus ik ben eigenlijk wel blij dat ik in elk geval een baan heb.
