Verdriet door dierenleed

Ik zit al best wel een tijdje met iets en heb het eigenlijk nog nooit iemand verteld. Maar wil het nu toch graag een keer van me afschrijven en hoop ook dat er mensen zijn die e.e.a. herkennen en me tips kunnen geven hoe ik hiermee om kan gaan, want ik kom er zelf niet zo goed uit.



Samengevat komt het erop neer dat ik absoluut niet tegen dierenleed kan. In een dergelijke mate dat het me soms beperkt in mijn dagelijks leven. Het gaat me met name om de gevallen van 'opzettelijk leed', zoals jongens die voor de lol een hondje van een hoge brug gooien, dat filmen en lachend boven aan de brug staan te kijken hoe het hondje eronder ligt te creperen. Wasbeerhondjes die voor de mensen die zo graag een bontkraagje aan hun jas willen levend gevild worden. Haaien, waarvan hun vinnen levend worden afgesneden voor in de haaienvinnensoep, waarna de haai weer (nog levend) wordt gedumpt in zee. Hondjes die in grote ketels water levend gekookt worden. Maar ook dichterbij huis: duizenden konijnen in Nederland die eenzaam in een klein hokje achterin de tuin zitten.



......... Ik trek dit niet. Ik probeer me zoveel mogelijk af te sluiten voor dergelijke beelden en verhalen, maar dat lukt me niet helemaal. Op facebook bijvoorbeeld wordt je regelmatig geconfronteerd met oproepjes van mensen om petities te tekenen. Op het nieuws laten ze dergelijke filmpjes ook gewoon zien. Laatst nog met de angora konijnen.



Aan de ene kant ben ik woest, en wens alle mensen die dit op hun geweten hebben de meest verschrikkelijke dingen toe. Maar vooral bezorgt het me een extreem verdrietig gevoel, en een gevoel van machteloosheid. Hoe ziek en verknipt is deze wereld? Waarom zijn er zoveel mensen die hulpeloze dieren op deze manier behandelen? Ik begrijp het gewoon niet.



Nadat ik weer met dergelijke beelden ben geconfronteerd is mijn dag gewoon echt 'verpest'. Ik ben er met mijn hoofd niet meer bij, kan alleen maar aan die arme diertjes denken, ben verdrietig en kan er ook best (als niemand kijkt) om huilen. Het blijft maar door mijn hoofd spoken en ik kom er niet af. Gelukkig is dit niet dagelijks, ik denk zo'n 2 a 3 keer per maand. Ik heb zelf een aantal huisdieren, heb een leuk huis, leuke baan, leuke vriend, sociaal leven, etc. Maar op dagen dat ik zulke beelden heb gezien of verhalen heb gelezen, ben ik echt heel erg verdrietig, en voel me zo machteloos omdat ik weet dat ik er niets aan kan doen. Ja, ik zorg goed voor mijn eigen dieren, koop geen dieronvriendelijke producten, vang dieren op uit asiels en doe vrijwillgerswerk, steun goede doelen. Maar dan houdt het een keer op, en zijn er nog duizenden dieren die dagelijks extreem lijden. Ik kan hierdoor echt mijn vraagtekens bij de wereld zetten en zelfs op het moment dat ik echt heftig in mijn verdriet zit, me afvragen of het niet beter zou zijn dat ik nooit geboren was zodat ik niet met deze zorgen had hoeven tobben. Ik heb een kinderwens, maar op zo'n moment vraag ik me zelfs af of ik überhaupt wel kinderen op deze verknipte wereld wil zetten. Later als ik weer een beetje bij zinnen ben schrik ik van deze gedachten. Want diep van binnen weet ik zeker dat ik dit niet echt meen, maar op zo'n moment voert mijn verdriet dan zo de boventoon dat ik zulke dingen wel ga denken.



Ben ik nu heel gek dat ik me dit zo aantrek? Soms voel ik me nogal alleen hierin, en zie ik andere mensen met droge ogen naar een mishandeld dier op tv kijken, waarna ze zo weer verder gaan tot de orde van de dag. Terwijl ik dan met mijn gedachten totaal ergens anders zit en het gewoon niet los kan laten.



Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik weet het even niet meer... Nu ik mijn post zo teruglees klinkt het overigens wel wat dramatisch, maar dat is het niet. Ik heb gewoon een 'normaal' leven en functioneer verder prima. Alleen dit soort beelden/momenten kan ik mezelf echt even in verliezen en dat vind ik wel erg.. Ik moet het leren loslaten want ik kan er niets aan veranderen. Maar hoe...