Psyche
alle pijlers
Verleden vertellen?
dinsdag 22 september 2009 om 20:13
Na heel wat omwegen, ben ik eindelijk weer aan het studeren wat ik wil; SPH. Nu is dit nogal een studie waarin je over jezelf moet vertellen, jezelf tegenkomt, praat over hulpverlening etc.
Zo ook vandaag; we hebben een heel tijdje gepraat over anorexia/eetstoornissen en mijn klasgenoten stelde vragen, zoals: "Is het voor de aandacht?" en "Kun je er eigenlijk wel vanaf komen?". Zelf heb ik anorexia gehad en ik zat heel erg met mezelf in conflict, wat moet ik nu? Ik zou zo graag die vooroordelen weg willen nemen, zoals dat er gedacht wordt "ga gewoon eten" en dat mensen het doen om aandacht te krijgen! Maar aan de andere kant, laat ik dan niet teveel van mezelf zien? Zullen zij dan niet ook een vooroordeel over mij krijgen?
Het is wel lastig, want ik ben hierdoor 3 jaar studievertraging opgelopen en nu ik er dus niets over zeg, zijn veel dingen ook nogal vaag en heb ik het idee dat ik een groot deel verzwijg. Maar aan de andere kant, waarschijnlijk zijn er meer studiegenoten die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. (al het een en ander gehoord namelijk)
Hoe gaan jullie hiermee om?
En hoe zou je reageren als iemand op het werk/studie zegt dat hij/zij een eetstoornis gehad heeft, zie je die persoon dan anders? Als diegene dan bijv. chips eet, kijk je dan anders naar diegene?
(Ik bedoel dan echt in zo'n gesprek van dat er vragen gesteld worden, dat ik er dan opin ga van; "ik heb anorexia gehad, maar van mezelf en groepsgenoten weet ik dat het niet is om aandacht te krijgen etc." Dus niet opeens mijn verhaal doen, om het te vertellen, meer als het in de situatie zo uitkomt.)
Zo ook vandaag; we hebben een heel tijdje gepraat over anorexia/eetstoornissen en mijn klasgenoten stelde vragen, zoals: "Is het voor de aandacht?" en "Kun je er eigenlijk wel vanaf komen?". Zelf heb ik anorexia gehad en ik zat heel erg met mezelf in conflict, wat moet ik nu? Ik zou zo graag die vooroordelen weg willen nemen, zoals dat er gedacht wordt "ga gewoon eten" en dat mensen het doen om aandacht te krijgen! Maar aan de andere kant, laat ik dan niet teveel van mezelf zien? Zullen zij dan niet ook een vooroordeel over mij krijgen?
Het is wel lastig, want ik ben hierdoor 3 jaar studievertraging opgelopen en nu ik er dus niets over zeg, zijn veel dingen ook nogal vaag en heb ik het idee dat ik een groot deel verzwijg. Maar aan de andere kant, waarschijnlijk zijn er meer studiegenoten die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. (al het een en ander gehoord namelijk)
Hoe gaan jullie hiermee om?
En hoe zou je reageren als iemand op het werk/studie zegt dat hij/zij een eetstoornis gehad heeft, zie je die persoon dan anders? Als diegene dan bijv. chips eet, kijk je dan anders naar diegene?
(Ik bedoel dan echt in zo'n gesprek van dat er vragen gesteld worden, dat ik er dan opin ga van; "ik heb anorexia gehad, maar van mezelf en groepsgenoten weet ik dat het niet is om aandacht te krijgen etc." Dus niet opeens mijn verhaal doen, om het te vertellen, meer als het in de situatie zo uitkomt.)
dinsdag 22 september 2009 om 20:20
Butterfly, jij bent jij en de eetstoornis die jij in het verleden hebt gehad hoort bij jou en heeft je gevormd en sterker gemaakt. Ik heb in mijn omgeving ook iemand die een bepaalde verslaving heeft overwonnen en ik kijk nog steeds hetzelfde naar haar maar wel met een groot stuk bewondering, bewondering hoe ze dat overwonnen heeft en een ander pad is ingeslagen. Het is kwetsbaar om persoonlijke dingen over jezelf te vertellen maar tegelijkertijd vergt het ook een hoop moed & lef en ik persoonlijk waardeer het meer als mensen hun kwetsbaarheden durven te tonen.
dinsdag 22 september 2009 om 20:26
Hoi butterfly.
Ten eerste hoe gaat het nu met je?
Goed zeg dat je nu toch weer je studie oppikt mag je trots op zijn!!
Of je je verleden moet vertellen is natuurlijk geheel aan jou.
Ligt er misschien wel aan hoe sterk je daarin in je schoenen staat.
Kan je tegen evt onbegrip? of kan je dat naast je neerleggen?
Of kritiek bijv.
Er bestaan nogal wat stigma's en misvattingen over eetstoornissen.
Ook door dat het vaak als mediaziekte word neergezet wat de lading van de " echte " ziekte niet dekt zeg maar. (ken je het boek anorexia bestaat niet,ik heb het met tranen gelezen om dat ik mij serieus genomen voelde door het boek)
Ik heb zelf al 20 jaar een eetstoornis.
Eerst Anorexia ,laatste jaren boulimisch geworden(eigenlijk een mix nu).
Ik ben op een bepaald moment gewoon eerlijk geworden.
Jezelf serieus nemen hoort in mijn ogen ook open over praten erbij.
Bovendien heerst er nog wat taboe omheen hoe het echt is.
En in mijn ogen kampen nog teveel lijders aan schaamte wat niet echt een helend aspect is.
Ik wil een van de personen zijn die dat doorbreekt door bij mijzelf te beginnen en niet te zwijgen.
Maar mij lukt het om er gewoon over te spreken en kan de kritieken en onbegrip redelijk goed naast mij neerleggen.
Daarnaast krijg ik ook juist heel veel begrip en oprechte belangstelling,meer dan het negatieve zelfs.
En dat is echt fijn om te horen.
Het is aan jou of je je er prettig bij voelt.
Maar je hoeft je zeker nergens voor te schamen!!
Ten eerste hoe gaat het nu met je?
Goed zeg dat je nu toch weer je studie oppikt mag je trots op zijn!!
Of je je verleden moet vertellen is natuurlijk geheel aan jou.
Ligt er misschien wel aan hoe sterk je daarin in je schoenen staat.
Kan je tegen evt onbegrip? of kan je dat naast je neerleggen?
Of kritiek bijv.
Er bestaan nogal wat stigma's en misvattingen over eetstoornissen.
Ook door dat het vaak als mediaziekte word neergezet wat de lading van de " echte " ziekte niet dekt zeg maar. (ken je het boek anorexia bestaat niet,ik heb het met tranen gelezen om dat ik mij serieus genomen voelde door het boek)
Ik heb zelf al 20 jaar een eetstoornis.
Eerst Anorexia ,laatste jaren boulimisch geworden(eigenlijk een mix nu).
Ik ben op een bepaald moment gewoon eerlijk geworden.
Jezelf serieus nemen hoort in mijn ogen ook open over praten erbij.
Bovendien heerst er nog wat taboe omheen hoe het echt is.
En in mijn ogen kampen nog teveel lijders aan schaamte wat niet echt een helend aspect is.
Ik wil een van de personen zijn die dat doorbreekt door bij mijzelf te beginnen en niet te zwijgen.
Maar mij lukt het om er gewoon over te spreken en kan de kritieken en onbegrip redelijk goed naast mij neerleggen.
Daarnaast krijg ik ook juist heel veel begrip en oprechte belangstelling,meer dan het negatieve zelfs.
En dat is echt fijn om te horen.
Het is aan jou of je je er prettig bij voelt.
Maar je hoeft je zeker nergens voor te schamen!!
dinsdag 22 september 2009 om 20:29
Wel vertellen, niet vertellen, voor beide valt wat te zeggen.
Ik denk, als je het niet vertelt, dat je steeds met een soort 'geheim' blijft lopen, voor je gevoel. Dat je soms denkt, "oh als ze mij maar even niks vragen, want dan moet ik liegen."
Het is ook wel fijn om blanco te beginnen natuurlijk. Gewoon als butterfly en niet als 'die van die eetstoornis'.
Je kunt ook besluiten om eerst de gewone kennismaking te doorlopen zonder het te vertellen, en later, als het minder nieuw is, eventueel meer over jezelf te vertellen.
Succes met je besluit.
Ik denk, als je het niet vertelt, dat je steeds met een soort 'geheim' blijft lopen, voor je gevoel. Dat je soms denkt, "oh als ze mij maar even niks vragen, want dan moet ik liegen."
Het is ook wel fijn om blanco te beginnen natuurlijk. Gewoon als butterfly en niet als 'die van die eetstoornis'.
Je kunt ook besluiten om eerst de gewone kennismaking te doorlopen zonder het te vertellen, en later, als het minder nieuw is, eventueel meer over jezelf te vertellen.
Succes met je besluit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 20:44
Hoi Butterfly,
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie (ben 4e jaars) ik heb het 1x verteld tijdens een opdracht in een klein groepje. Hier zaten trouwens mijn "studie vriendinnen" niet bij, alleen wat andere klasgenoten (die ik overigens nooit meer zie)
Er is niets mis met het vertellen, maar ik kies er bewust voor om het niet te doen. Vooral niet wanneer ik mensen nog niet zo lang ken.
Vroeger vertelde ik het veel sneller en makkelijker, daar denk ik nu anders over. Nu ben ik gewoon runner. En niet runner die ooit een eetstoornis heeft gehad (dus nu vast ook wel raar doet met haar eten) ik vind het toch iets waar mensen vooroordelen over blijven houden. En, al doen ze het niet, ik wil gewoon runner zijn nu. Ik ben zo lang runner met de eetstoornis geweest.
Het is wel iets wat vaker ter sprake komt. Ik wacht in ieder geval totdat ik mensen beter ken en dan vertel ik het ook pas wanneer het echt iets toevoegt aan een situatie (en dat is niet zo vaak)
Er zijn heus wel meer mensen die SPH doen die zoiets hebben meegemaakt. Aan de andere kant is SPH een zeer brede studie die veel mensen (meiden) gaan doen gelijk na de HAVO. Wat dat betreft heb je veel kans op mensen met relatief weinig levenservaring en die wel nog wat vooroordelen hebben...
Toch is het een keuze die je zelf moet maken.
Ik zit in ongeveer dezelfde situatie (ben 4e jaars) ik heb het 1x verteld tijdens een opdracht in een klein groepje. Hier zaten trouwens mijn "studie vriendinnen" niet bij, alleen wat andere klasgenoten (die ik overigens nooit meer zie)
Er is niets mis met het vertellen, maar ik kies er bewust voor om het niet te doen. Vooral niet wanneer ik mensen nog niet zo lang ken.
Vroeger vertelde ik het veel sneller en makkelijker, daar denk ik nu anders over. Nu ben ik gewoon runner. En niet runner die ooit een eetstoornis heeft gehad (dus nu vast ook wel raar doet met haar eten) ik vind het toch iets waar mensen vooroordelen over blijven houden. En, al doen ze het niet, ik wil gewoon runner zijn nu. Ik ben zo lang runner met de eetstoornis geweest.
Het is wel iets wat vaker ter sprake komt. Ik wacht in ieder geval totdat ik mensen beter ken en dan vertel ik het ook pas wanneer het echt iets toevoegt aan een situatie (en dat is niet zo vaak)
Er zijn heus wel meer mensen die SPH doen die zoiets hebben meegemaakt. Aan de andere kant is SPH een zeer brede studie die veel mensen (meiden) gaan doen gelijk na de HAVO. Wat dat betreft heb je veel kans op mensen met relatief weinig levenservaring en die wel nog wat vooroordelen hebben...
Toch is het een keuze die je zelf moet maken.
dinsdag 22 september 2009 om 20:46
Ik ervaar het niet alsof ik met een "geheim" blijf lopen, het is gewoon zó lang geleden. Het voegt niets toe om het nu nog telkens te vertellen. Het hoort niet bij het nu. Het is niet geheim, het is gewoon niet nodig om het te zeggen.
Ik geef ook mijn mening over eetstoornissen, ik zeg alleen niet altijd dat ik zelf ervaring heb.
Ik geef ook mijn mening over eetstoornissen, ik zeg alleen niet altijd dat ik zelf ervaring heb.
dinsdag 22 september 2009 om 20:48
Sluit me ook aan bij het advies van Moonlight. Zodra je je groep wat beter kent kun je best eens iets laten vallen, bijvoorbeeld als jullie het thema bespreken. Het lijkt mij ook prettiger om zoiets te delen met mensen die je niet compleet vreemd zijn
Wat goed zeg, dat je je studie weer hebt opgepakt! Veel succes!
Wat goed zeg, dat je je studie weer hebt opgepakt! Veel succes!
dinsdag 22 september 2009 om 21:17
Goed dat je je studie weer oppikt!
Ik ben het eens met wat Moonlight zegt. Doorloop nu de kennismaking en als je straks vertrouwder raakt met enkele studenten, kun je altijd nog overwegen om het te zeggen, mocht je dat willen. Zij zullen er dan echt wel begrip voor hebben dat je dat niet meteen in week één (of twee of drie) van je studie kenbaar hebt gemaakt.
Maar nogmaals: Het gaat erom wat jij wilt en wat jij voelt.
En wat betreft vooroordelen: Er zullen altijd mensen die vooroordelen hebben. En hoe moeilijk dat ook is, je moet proberen je er niet teveel van aan te trekken. Jij bent jij en je mag er zijn zoals je bent.
Ik ben het eens met wat Moonlight zegt. Doorloop nu de kennismaking en als je straks vertrouwder raakt met enkele studenten, kun je altijd nog overwegen om het te zeggen, mocht je dat willen. Zij zullen er dan echt wel begrip voor hebben dat je dat niet meteen in week één (of twee of drie) van je studie kenbaar hebt gemaakt.
Maar nogmaals: Het gaat erom wat jij wilt en wat jij voelt.
En wat betreft vooroordelen: Er zullen altijd mensen die vooroordelen hebben. En hoe moeilijk dat ook is, je moet proberen je er niet teveel van aan te trekken. Jij bent jij en je mag er zijn zoals je bent.
dinsdag 22 september 2009 om 21:52
Op zich gaat het andere mensen helemaal niks aan wat jij in je verleden hebt meegemaakt. Dat is een stukje dat bij jou hoort en dat je mag delen als je dat wilt maar het niet persé hoeft te delen.
Voelt het voor jou helemaal goed om het te delen? Dan zou ik het doen.. Maar twijfel je dan zou ik er mee wachten. Vooroordelen hebben mensen nou eenmaal altijd en ondanks dat je nu heel anders bent en je eetstoornis hebt overwonnen.
Sociale studies zijn nou eenmaal studies waarin veel naar jezelf wordt gekeken. Want hoe kan iemand een ander hulpverlenen als hij/zij zelf nog hulp nodig heeft (dit gaat niet over jou hoor).
Doe wat goed voelt voor jou.
Voelt het voor jou helemaal goed om het te delen? Dan zou ik het doen.. Maar twijfel je dan zou ik er mee wachten. Vooroordelen hebben mensen nou eenmaal altijd en ondanks dat je nu heel anders bent en je eetstoornis hebt overwonnen.
Sociale studies zijn nou eenmaal studies waarin veel naar jezelf wordt gekeken. Want hoe kan iemand een ander hulpverlenen als hij/zij zelf nog hulp nodig heeft (dit gaat niet over jou hoor).
Doe wat goed voelt voor jou.
dinsdag 22 september 2009 om 22:06
Ik zou het knap vinden dat je het durft te zeggen en dat je het hebt overwonnen.
Ik heb zelf bulimia gehad, maar ik noem het niet zo. Ik vertel mensen eerder wat ik deed om af te vallen en hoe ik met stress omging, maar ik doe dan ook geen studie in de hulpverlening. Niet dat het mijn meest favo gespreksonderwerp is, maar vooroordelen wegnemen doe ik graag (ik schijn nogal zelfverzekerd en stabiel over te komen) en ook als ik bepaald gedrag kan omvormen. Iemand zat te zeuren over het eetgedrag van haar dochter waar ze bij was. Ik vind het dan toch wel zaak om op een vriendelijke manier te vertellen dat zo negatief praten over je dochter niet echt bijdraagt aan een goed zelfbeeld.
Ik heb zelf bulimia gehad, maar ik noem het niet zo. Ik vertel mensen eerder wat ik deed om af te vallen en hoe ik met stress omging, maar ik doe dan ook geen studie in de hulpverlening. Niet dat het mijn meest favo gespreksonderwerp is, maar vooroordelen wegnemen doe ik graag (ik schijn nogal zelfverzekerd en stabiel over te komen) en ook als ik bepaald gedrag kan omvormen. Iemand zat te zeuren over het eetgedrag van haar dochter waar ze bij was. Ik vind het dan toch wel zaak om op een vriendelijke manier te vertellen dat zo negatief praten over je dochter niet echt bijdraagt aan een goed zelfbeeld.
dinsdag 22 september 2009 om 22:10
Wees blij dat het niet aan je te zien is (sorry, ben cynisch).
Ik zou het niet vertellen. Zeker niet op zo'n opleiding waar de mensen over elkaar heenbuitelen om 'iets voor de ander te doen.' Vind het sowieso vreemde vragen van een studente SPH. Daar leren ze toch wel hoe bepaalde stoornissen in elkaar zitten?
Ik zou het niet vertellen. Zeker niet op zo'n opleiding waar de mensen over elkaar heenbuitelen om 'iets voor de ander te doen.' Vind het sowieso vreemde vragen van een studente SPH. Daar leren ze toch wel hoe bepaalde stoornissen in elkaar zitten?
dinsdag 22 september 2009 om 22:14
quote:Butterfly1989 schreef op 22 september 2009 @ 20:13:
Het is wel lastig, want ik ben hierdoor 3 jaar studievertraging opgelopen en nu ik er dus niets over zeg, zijn veel dingen ook nogal vaag en heb ik het idee dat ik een groot deel verzwijg. Maar aan de andere kant, waarschijnlijk zijn er meer studiegenoten die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. (al het een en ander gehoord namelijk)
Hoe gaan jullie hiermee om?
Dat is een beetje wat ik bedoelde met 'geheim'. Het zal toch opvallen dat je drie jaar ouder bent dan anderen.
Dus je kunt kiezen, of je verzint een verhaal om die drie jaar te verbloemen, of je vertelt (in meer of mindere mate) dat het met je gezondheid te maken heeft.
Ik heb psychische problemen verzwegen bij mijn werk (waar ik nu niet meer werk, was tijdelijk contract). Aan de ene kant heerlijk want ik was gewoon Moonlight, niks stoornis of wat dan ook. Aan de andere kant werd ik wel eens aangesproken op het feit dat ik wel eens vaag bleef over mezelf. Of waarom ik niet verder ging studeren en maar parttime werkte. Soms was de neiging groot om alles eruit te gooien, maar ik heb het niet gedaan.
Hoe ik dat in een nieuwe situatie zou aanpakken weet ik nog niet, hangt ook van de mensen af die ik daar tegen kom.
Het is wel lastig, want ik ben hierdoor 3 jaar studievertraging opgelopen en nu ik er dus niets over zeg, zijn veel dingen ook nogal vaag en heb ik het idee dat ik een groot deel verzwijg. Maar aan de andere kant, waarschijnlijk zijn er meer studiegenoten die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. (al het een en ander gehoord namelijk)
Hoe gaan jullie hiermee om?
Dat is een beetje wat ik bedoelde met 'geheim'. Het zal toch opvallen dat je drie jaar ouder bent dan anderen.
Dus je kunt kiezen, of je verzint een verhaal om die drie jaar te verbloemen, of je vertelt (in meer of mindere mate) dat het met je gezondheid te maken heeft.
Ik heb psychische problemen verzwegen bij mijn werk (waar ik nu niet meer werk, was tijdelijk contract). Aan de ene kant heerlijk want ik was gewoon Moonlight, niks stoornis of wat dan ook. Aan de andere kant werd ik wel eens aangesproken op het feit dat ik wel eens vaag bleef over mezelf. Of waarom ik niet verder ging studeren en maar parttime werkte. Soms was de neiging groot om alles eruit te gooien, maar ik heb het niet gedaan.
Hoe ik dat in een nieuwe situatie zou aanpakken weet ik nog niet, hangt ook van de mensen af die ik daar tegen kom.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 22 september 2009 om 22:19
Knap van je dat je aan het studeren bent!
Ik heb zelf een sociale studie gedaan (al wel ff geleden) en mijn ervaring is dat je tijdens zo'n opleiding zo veel en vaak op jezelf moet reflecteren, dat je 'verleden' er op een bepaald moment toch wel uitkomt. Is het niet nu, dan wel later. Het is gewoon relevant voor jou als toekomstig beroepsbeoefenaar, omdat jouw 'zijn' je instrument wordt in je latere baan. Aan jou dus de keus om er óf vanaf het begin open over te zijn, óf het te vertellen als het echt niet anders meer kan. Maar ik ben ervan overtuigd dat het ter sprake zal komen, vroeger of later. Zie het trouwens ook aan de stagiaires die ik nu in begeleiding heb, vorig jaar had ik er eentje met een vergelijkbaar 'probleem', kwam er dus uit toen ze in het werkveld te maken kreeg met een cliënt met dezelfde problemen.
Succes met je studie!!
Ik heb zelf een sociale studie gedaan (al wel ff geleden) en mijn ervaring is dat je tijdens zo'n opleiding zo veel en vaak op jezelf moet reflecteren, dat je 'verleden' er op een bepaald moment toch wel uitkomt. Is het niet nu, dan wel later. Het is gewoon relevant voor jou als toekomstig beroepsbeoefenaar, omdat jouw 'zijn' je instrument wordt in je latere baan. Aan jou dus de keus om er óf vanaf het begin open over te zijn, óf het te vertellen als het echt niet anders meer kan. Maar ik ben ervan overtuigd dat het ter sprake zal komen, vroeger of later. Zie het trouwens ook aan de stagiaires die ik nu in begeleiding heb, vorig jaar had ik er eentje met een vergelijkbaar 'probleem', kwam er dus uit toen ze in het werkveld te maken kreeg met een cliënt met dezelfde problemen.
Succes met je studie!!
dinsdag 22 september 2009 om 22:28
Als het gewoon eens ter sprake komt tijdens een bepaalde opdracht, zou ik er niet over beginnen. Later in je studie zou je het misschien een keer kunnen vertellen als je het echt wilt. Persoonlijk heb ik niet zo veel met die mensen die op dag 1 alle ellende uit hun verleden er al uitgooien. Maar als ze zich daar beter door voelen, gaan ze hun gang maar en respecteer ik dat.
dinsdag 22 september 2009 om 22:55
hoi Butterfly, ik doe een soortgelijke studie waar we ook over onszelf moesten vertellen. Mensen in het eerste jaar kunnen nog erg bot reageren, dat komt omdat ze zo weinig kennis hebben
Alleen als jij je sterk genoeg voelt om erover te praten als bijv een ervaringsdeskundige, zou ik het doen. Als je nog niet lekker in je vel zit en je gaat op zo'n heftig onderwerp in, lijkt het mij dat dat jezelf en anderen niet goed doet.
In mijn verleden heb ik ook het een en ander meegemaakt (niet met eigen eetstoornis oid), en ik liep daar ook erg tegenaan op mij studie. Het is meer de vraag; hoe ga jij om met dat soort opmerkingen? Typische sphvraag
Daarnaast heb je waarschijnlijk ook nog een slb'er waarover je kunt praten (zou ik overigens zeker doen als ik jou was, om te laten horen hoe het met je gaat en wat de studie met je doet)
Veel succes
Alleen als jij je sterk genoeg voelt om erover te praten als bijv een ervaringsdeskundige, zou ik het doen. Als je nog niet lekker in je vel zit en je gaat op zo'n heftig onderwerp in, lijkt het mij dat dat jezelf en anderen niet goed doet.
In mijn verleden heb ik ook het een en ander meegemaakt (niet met eigen eetstoornis oid), en ik liep daar ook erg tegenaan op mij studie. Het is meer de vraag; hoe ga jij om met dat soort opmerkingen? Typische sphvraag
Daarnaast heb je waarschijnlijk ook nog een slb'er waarover je kunt praten (zou ik overigens zeker doen als ik jou was, om te laten horen hoe het met je gaat en wat de studie met je doet)
Veel succes
woensdag 23 september 2009 om 09:49
quote:Moonlight82 schreef op 22 september 2009 @ 22:14:
[...]
Dat is een beetje wat ik bedoelde met 'geheim'. Het zal toch opvallen dat je drie jaar ouder bent dan anderen.
Dus je kunt kiezen, of je verzint een verhaal om die drie jaar te verbloemen, of je vertelt (in meer of mindere mate) dat het met je gezondheid te maken heeft.
Ik heb psychische problemen verzwegen bij mijn werk (waar ik nu niet meer werk, was tijdelijk contract). Aan de ene kant heerlijk want ik was gewoon Moonlight, niks stoornis of wat dan ook. Aan de andere kant werd ik wel eens aangesproken op het feit dat ik wel eens vaag bleef over mezelf. Of waarom ik niet verder ging studeren en maar parttime werkte. Soms was de neiging groot om alles eruit te gooien, maar ik heb het niet gedaan.
Hoe ik dat in een nieuwe situatie zou aanpakken weet ik nog niet, hangt ook van de mensen af die ik daar tegen kom.
Maar je hoeft geen verhaal te verzinnen om het te verzwijgen. Je kunt toch gewoon zeggen dat je er even tussenuit bent geweest, hoe noemen mensen dat altijd...je kunt best zeggen dat je wat problemen hebt gehad, maar je hoeft niet gelijk in detail te treden. Mensen respecteren dat echt wel. Je bent niet verplicht om iets te vertellen omdat je het anders moet verzwijgen.
Het is dan inderdaad wel zaak om er niet een heel vaag verhaal van te maken.
Ik moet me soms ook inhouden om niet van alles te vertellen, vooral wanneer het over dit onderwerp gaat, maar ik weet zeker dat ik daar achteraf spijt van krijg. Ik vind dat het toch het beeld van mensen teveel gaat kleuren, ik kies dus heel bewust de mensen uit aan wie ik het vertel. En dat is zeker niet een hele klas eerste jaars SPH-ers die ik nog maar 2 weken ken!
Op mijn werk weten bijvoorbeeld 3 collega's het. Op mijn studie weet nu niemand het met wie ik omga. Als het ter sprake zou komen zou ik het, denk ik, nu wel aan mijn studie vriendinnen vertellen, maar voorlopig hou ik het nog even voor mezelf.
Natuurlijk is dit een stuk van je leven dat je gevormd heeft, het hoort ook echt bij jou. Maar niet iedereen hoeft dat te weten. Ik vraag me altijd eerst heel goed af, als ik het vertel voegt het dan écht iets toe aan dit gesperk/deze situatie? Vaak is dat niet zo en kun je je boodschap duidelijk maken zonder je verleden op tafel te moeten gooien.
Maar nogmaals, jouw beslissing. Misschien beslis je ook per situatie anders. Veel succes met SPH! Ik hoop dat je nu op je plek zit
[...]
Dat is een beetje wat ik bedoelde met 'geheim'. Het zal toch opvallen dat je drie jaar ouder bent dan anderen.
Dus je kunt kiezen, of je verzint een verhaal om die drie jaar te verbloemen, of je vertelt (in meer of mindere mate) dat het met je gezondheid te maken heeft.
Ik heb psychische problemen verzwegen bij mijn werk (waar ik nu niet meer werk, was tijdelijk contract). Aan de ene kant heerlijk want ik was gewoon Moonlight, niks stoornis of wat dan ook. Aan de andere kant werd ik wel eens aangesproken op het feit dat ik wel eens vaag bleef over mezelf. Of waarom ik niet verder ging studeren en maar parttime werkte. Soms was de neiging groot om alles eruit te gooien, maar ik heb het niet gedaan.
Hoe ik dat in een nieuwe situatie zou aanpakken weet ik nog niet, hangt ook van de mensen af die ik daar tegen kom.
Maar je hoeft geen verhaal te verzinnen om het te verzwijgen. Je kunt toch gewoon zeggen dat je er even tussenuit bent geweest, hoe noemen mensen dat altijd...je kunt best zeggen dat je wat problemen hebt gehad, maar je hoeft niet gelijk in detail te treden. Mensen respecteren dat echt wel. Je bent niet verplicht om iets te vertellen omdat je het anders moet verzwijgen.
Het is dan inderdaad wel zaak om er niet een heel vaag verhaal van te maken.
Ik moet me soms ook inhouden om niet van alles te vertellen, vooral wanneer het over dit onderwerp gaat, maar ik weet zeker dat ik daar achteraf spijt van krijg. Ik vind dat het toch het beeld van mensen teveel gaat kleuren, ik kies dus heel bewust de mensen uit aan wie ik het vertel. En dat is zeker niet een hele klas eerste jaars SPH-ers die ik nog maar 2 weken ken!
Op mijn werk weten bijvoorbeeld 3 collega's het. Op mijn studie weet nu niemand het met wie ik omga. Als het ter sprake zou komen zou ik het, denk ik, nu wel aan mijn studie vriendinnen vertellen, maar voorlopig hou ik het nog even voor mezelf.
Natuurlijk is dit een stuk van je leven dat je gevormd heeft, het hoort ook echt bij jou. Maar niet iedereen hoeft dat te weten. Ik vraag me altijd eerst heel goed af, als ik het vertel voegt het dan écht iets toe aan dit gesperk/deze situatie? Vaak is dat niet zo en kun je je boodschap duidelijk maken zonder je verleden op tafel te moeten gooien.
Maar nogmaals, jouw beslissing. Misschien beslis je ook per situatie anders. Veel succes met SPH! Ik hoop dat je nu op je plek zit
woensdag 23 september 2009 om 12:24
Allereerst: hartstikke goed dat je je studie weer oppakt. Heel veel succes!
Jaren geleden heb ik de opleiding SPW (heette toen nog MBO-IW) gedaan en mijn verleden zat me erg hoog, maar ik heb het niet aan de groep verteld. Wel een keer aan een lerares met wie ik een goed contact had. Dat nam de druk een klein beetje weg.
Jaren later deed ik een heel andere opleiding, ook in de hulpverlening, en daar kwam het in het eerste werkgroepje al meteen naar boven, omdat een medestudente vertelde over haar verleden. Toen kon ik ook niets meer verbergen. Na twee jaar ben ik gestopt met deze opleiding, omdat ik het allemaal niet zo professioneel vond (alternatieve opleiding), en dat was een goed besluit.
In de laatste baan die ik had probeerde ik dus gewoon EV te zijn, zonder bagage. Niemand wist iets van mij. Maar ook dat werkte niet. Het zat me allemaal te hoog, teveel triggers e.d. Ik ben nu (eindelijk) bezig met het verwerken van het verleden, maar ik weet dus niet (meer) wat ik in een volgende (werk)situatie zou doen. Voor jou is het anders omdat je dit al ver achter je hebt gelaten, maar ik denk dat mensen toch anders naar je gaan kijken, als je het vertelt. Ik zou het, denk ik, alleen vertellen als het zo uitkomt, wat je zelf ook al zegt.
Jaren geleden heb ik de opleiding SPW (heette toen nog MBO-IW) gedaan en mijn verleden zat me erg hoog, maar ik heb het niet aan de groep verteld. Wel een keer aan een lerares met wie ik een goed contact had. Dat nam de druk een klein beetje weg.
Jaren later deed ik een heel andere opleiding, ook in de hulpverlening, en daar kwam het in het eerste werkgroepje al meteen naar boven, omdat een medestudente vertelde over haar verleden. Toen kon ik ook niets meer verbergen. Na twee jaar ben ik gestopt met deze opleiding, omdat ik het allemaal niet zo professioneel vond (alternatieve opleiding), en dat was een goed besluit.
In de laatste baan die ik had probeerde ik dus gewoon EV te zijn, zonder bagage. Niemand wist iets van mij. Maar ook dat werkte niet. Het zat me allemaal te hoog, teveel triggers e.d. Ik ben nu (eindelijk) bezig met het verwerken van het verleden, maar ik weet dus niet (meer) wat ik in een volgende (werk)situatie zou doen. Voor jou is het anders omdat je dit al ver achter je hebt gelaten, maar ik denk dat mensen toch anders naar je gaan kijken, als je het vertelt. Ik zou het, denk ik, alleen vertellen als het zo uitkomt, wat je zelf ook al zegt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 23 september 2009 om 20:49
Bedankt voor al jullie reacties! Het blijkt ook wel dat iedereen er inderdaad anders over denkt, maar er zijn wel veel dingen gezegd waar ik over na ben gaan denken!
We hebben ook een opdracht moeten maken voor SLB, waar in echt werd gevraagd; wat zijn je ervaringen in de hulpverlening. Hierin heb ik het verteld, omdat ook alleen de SLB-er dit leest. Met zo'n opdracht gaan zwijgen, vind ik ook weer te ver gaan, want ik hoef me er niet voor te schamen.
Voor de rest heb ik besloten om het (nog) niet te zeggen. Inderdaad hoef ik natuurlijk niet gelijk zoiets te gaan vertellen in een hele nieuwe klas! Het voelt niet 100% goed, dus misschien is het dan niet verstandig om te doen, want ik kan het natuurlijk niet meer terugdraaien..(Ik ben beetje bang dat ik er weer teveel over na ga denken; wat zullen ze denken als ik nu geen dropje neem? Wat zullen ze denken als ik nu juist wel meedoe? Etc..)
Ik denk dat het nu inderdaad nog te vroeg is en ik hoef natuurlijk ook niet gelijk zoiets te vertellen...Ik vind het gewoon lastig, omdat het echt een hulpverleningsopleiding is en het, denk ik, vroeg of laat toch aan de orde komt. Maarja, dat zie ik dan wel weer, want waarschijnlijk komen er dan wel meer die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
(Nu alleen zorgen dat ik me "normaal" gedraag en reageer wanneer het weer over eetstoornissen gaat, want daar met een rode kop gaan zitten en niet weten wat ik moet zeggen is ook niet geheel handig...haha)
Thanx iig!
We hebben ook een opdracht moeten maken voor SLB, waar in echt werd gevraagd; wat zijn je ervaringen in de hulpverlening. Hierin heb ik het verteld, omdat ook alleen de SLB-er dit leest. Met zo'n opdracht gaan zwijgen, vind ik ook weer te ver gaan, want ik hoef me er niet voor te schamen.
Voor de rest heb ik besloten om het (nog) niet te zeggen. Inderdaad hoef ik natuurlijk niet gelijk zoiets te gaan vertellen in een hele nieuwe klas! Het voelt niet 100% goed, dus misschien is het dan niet verstandig om te doen, want ik kan het natuurlijk niet meer terugdraaien..(Ik ben beetje bang dat ik er weer teveel over na ga denken; wat zullen ze denken als ik nu geen dropje neem? Wat zullen ze denken als ik nu juist wel meedoe? Etc..)
Ik denk dat het nu inderdaad nog te vroeg is en ik hoef natuurlijk ook niet gelijk zoiets te vertellen...Ik vind het gewoon lastig, omdat het echt een hulpverleningsopleiding is en het, denk ik, vroeg of laat toch aan de orde komt. Maarja, dat zie ik dan wel weer, want waarschijnlijk komen er dan wel meer die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
(Nu alleen zorgen dat ik me "normaal" gedraag en reageer wanneer het weer over eetstoornissen gaat, want daar met een rode kop gaan zitten en niet weten wat ik moet zeggen is ook niet geheel handig...haha)
Thanx iig!
woensdag 23 september 2009 om 20:58
quote:runner84 schreef op 23 september 2009 @ 09:49:
[...]
Maar je hoeft geen verhaal te verzinnen om het te verzwijgen. Je kunt toch gewoon zeggen dat je er even tussenuit bent geweest, hoe noemen mensen dat altijd...je kunt best zeggen dat je wat problemen hebt gehad, maar je hoeft niet gelijk in detail te treden. Mensen respecteren dat echt wel. Je bent niet verplicht om iets te vertellen omdat je het anders moet verzwijgen.
Het is dan inderdaad wel zaak om er niet een heel vaag verhaal van te maken.
Soms stellen mensen gewoon veel vragen. Mijn situatie is op het eerste gezicht ook een beetje raar: tig keer verhuisd, woon weer bij ouders, geen studie afgemaakt, etc.
Ik houd het liever ook vaag zonder er dingen bij te verzinnen... maar als mensen zo veel vragen blijf ik het lastig vinden.
Die vragen zijn gewoon uit interesse, maar zetten je soms wel voor het blok. En: even er tussenuit geweest... daar kunnen mensen ook vragen over stellen.
(Natuurlijk is het wel lief, die interesse, maar soms zit je er gewoon even niet op te wachten)
[...]
Maar je hoeft geen verhaal te verzinnen om het te verzwijgen. Je kunt toch gewoon zeggen dat je er even tussenuit bent geweest, hoe noemen mensen dat altijd...je kunt best zeggen dat je wat problemen hebt gehad, maar je hoeft niet gelijk in detail te treden. Mensen respecteren dat echt wel. Je bent niet verplicht om iets te vertellen omdat je het anders moet verzwijgen.
Het is dan inderdaad wel zaak om er niet een heel vaag verhaal van te maken.
Soms stellen mensen gewoon veel vragen. Mijn situatie is op het eerste gezicht ook een beetje raar: tig keer verhuisd, woon weer bij ouders, geen studie afgemaakt, etc.
Ik houd het liever ook vaag zonder er dingen bij te verzinnen... maar als mensen zo veel vragen blijf ik het lastig vinden.
Die vragen zijn gewoon uit interesse, maar zetten je soms wel voor het blok. En: even er tussenuit geweest... daar kunnen mensen ook vragen over stellen.
(Natuurlijk is het wel lief, die interesse, maar soms zit je er gewoon even niet op te wachten)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 23 september 2009 om 20:59
donderdag 24 september 2009 om 13:33
quote:Moonlight82 schreef op 23 september 2009 @ 20:58:
[...]
Soms stellen mensen gewoon veel vragen. Mijn situatie is op het eerste gezicht ook een beetje raar: tig keer verhuisd, woon weer bij ouders, geen studie afgemaakt, etc.
Ik houd het liever ook vaag zonder er dingen bij te verzinnen... maar als mensen zo veel vragen blijf ik het lastig vinden.
Die vragen zijn gewoon uit interesse, maar zetten je soms wel voor het blok. En: even er tussenuit geweest... daar kunnen mensen ook vragen over stellen.
(Natuurlijk is het wel lief, die interesse, maar soms zit je er gewoon even niet op te wachten)Ja, dat klopt inderdaad. Lastig is dat dan!
[...]
Soms stellen mensen gewoon veel vragen. Mijn situatie is op het eerste gezicht ook een beetje raar: tig keer verhuisd, woon weer bij ouders, geen studie afgemaakt, etc.
Ik houd het liever ook vaag zonder er dingen bij te verzinnen... maar als mensen zo veel vragen blijf ik het lastig vinden.
Die vragen zijn gewoon uit interesse, maar zetten je soms wel voor het blok. En: even er tussenuit geweest... daar kunnen mensen ook vragen over stellen.
(Natuurlijk is het wel lief, die interesse, maar soms zit je er gewoon even niet op te wachten)Ja, dat klopt inderdaad. Lastig is dat dan!
donderdag 24 september 2009 om 13:38
Mijn ervaring is dat heel veel mensen die SPW of SPH als opleiding kiezen vaak zelf behoorlijk wat mee hebben gemaakt, en dit ook delen met iedereen. Het lijkt mij dan ook geen probleem als jij dit ook doet. Is trouwens de reden dat ik destijds met die opleiding gestopt ben omdat er elke dag wel weer mensen aan het huilen waren die hun ei kwijt moesten.
Was niet helemaal mijn ding zeg maar.
Dus als die opleiding nog steeds zo in elkaar zit, kan je alleen maar bijval verwachten. En emoties vermoed ik..
Was niet helemaal mijn ding zeg maar.
Dus als die opleiding nog steeds zo in elkaar zit, kan je alleen maar bijval verwachten. En emoties vermoed ik..
vrijdag 25 september 2009 om 09:16
quote:Baudolino schreef op 24 september 2009 @ 13:38:
Mijn ervaring is dat heel veel mensen die SPW of SPH als opleiding kiezen vaak zelf behoorlijk wat mee hebben gemaakt, en dit ook delen met iedereen. Het lijkt mij dan ook geen probleem als jij dit ook doet. Is trouwens de reden dat ik destijds met die opleiding gestopt ben omdat er elke dag wel weer mensen aan het huilen waren die hun ei kwijt moesten.
Was niet helemaal mijn ding zeg maar.
Dus als die opleiding nog steeds zo in elkaar zit, kan je alleen maar bijval verwachten. En emoties vermoed ik..Hier krijg ik ook altijd de kriebels van...altijd van die emotionele gesprekken, de een wordt door de ander aangestoken. Op het eind zit iedereen te janken.....die sfeer wordt heel makkelijk gecreëerd inderdaad.
Mijn ervaring is dat heel veel mensen die SPW of SPH als opleiding kiezen vaak zelf behoorlijk wat mee hebben gemaakt, en dit ook delen met iedereen. Het lijkt mij dan ook geen probleem als jij dit ook doet. Is trouwens de reden dat ik destijds met die opleiding gestopt ben omdat er elke dag wel weer mensen aan het huilen waren die hun ei kwijt moesten.
Was niet helemaal mijn ding zeg maar.
Dus als die opleiding nog steeds zo in elkaar zit, kan je alleen maar bijval verwachten. En emoties vermoed ik..Hier krijg ik ook altijd de kriebels van...altijd van die emotionele gesprekken, de een wordt door de ander aangestoken. Op het eind zit iedereen te janken.....die sfeer wordt heel makkelijk gecreëerd inderdaad.
