Psyche
alle pijlers
Verstoorde hechting als kind, wat merk je als volwassene?
donderdag 21 november 2019 om 19:37
Sinds een half jaar ben ik in therapie. Steeds vaker lijken zaken op hun plek te vallen. Ik voel me vaak 'anders' dan anderen en dat lijkt nu verklaard te kunnen worden door een anders verlopen hechtingsproces in de kindertijd.
Bijvoorbeeld:
Ik voel me regelmatig eenzaam / onbegrepen wanneer ik met vrienden ben. Daar merk je aan de buitenkant niet zoveel van, maar dat zit echt van binnen.
Ik vind het moeilijk om afhankelijk te zijn van anderen. Liever ben ik alleen en zelfstandig.
Ik vind het moeilijk om mensen te vergeven. Eenmaal fout, komt het niet meer goed. Het vertrouwen is dan weg en niet moeilijk te herstellen.
Ik vind het moeilijk om te bedenken wat ik zelf wil, mooi vindt, belangrijk vindt irt de ander. Wanneer ik alleen keuzes moet maken gaat dat prima, wanneer er iemand anders bij betrokken is wil ik alleen maar pleasen en 'het goede' doen.
Kunnen, vaardigheden, helpen, zorgen zijn belangrijk voor me. Ik zie daar ook wel kwaliteiten van mezelf. Wanneer je vraagt wie ik ben, wordt het leeg en weet ik het echt niet.
Is er iemand die dit herkent? Had het te maken met hechting?
Wat heb je er mee gedaan, wat heeft geholpen, heb je iets kunnen herstellen?
Het lijkt me heel fijn om me te kunnen verbinden met anderen. Echt kunnen verbinden.
Met man en kinderen lukt me dit denk ik wel goed, al twijfel ik nu aan alles op dit moment.
Ik kom overigens uit een doorsnee gezin zonder noemenswaardige problemen op alle levensgebieden. Gewoon. Dat beschrijft ons gezin wel.
Bijvoorbeeld:
Ik voel me regelmatig eenzaam / onbegrepen wanneer ik met vrienden ben. Daar merk je aan de buitenkant niet zoveel van, maar dat zit echt van binnen.
Ik vind het moeilijk om afhankelijk te zijn van anderen. Liever ben ik alleen en zelfstandig.
Ik vind het moeilijk om mensen te vergeven. Eenmaal fout, komt het niet meer goed. Het vertrouwen is dan weg en niet moeilijk te herstellen.
Ik vind het moeilijk om te bedenken wat ik zelf wil, mooi vindt, belangrijk vindt irt de ander. Wanneer ik alleen keuzes moet maken gaat dat prima, wanneer er iemand anders bij betrokken is wil ik alleen maar pleasen en 'het goede' doen.
Kunnen, vaardigheden, helpen, zorgen zijn belangrijk voor me. Ik zie daar ook wel kwaliteiten van mezelf. Wanneer je vraagt wie ik ben, wordt het leeg en weet ik het echt niet.
Is er iemand die dit herkent? Had het te maken met hechting?
Wat heb je er mee gedaan, wat heeft geholpen, heb je iets kunnen herstellen?
Het lijkt me heel fijn om me te kunnen verbinden met anderen. Echt kunnen verbinden.
Met man en kinderen lukt me dit denk ik wel goed, al twijfel ik nu aan alles op dit moment.
Ik kom overigens uit een doorsnee gezin zonder noemenswaardige problemen op alle levensgebieden. Gewoon. Dat beschrijft ons gezin wel.
donderdag 21 november 2019 om 19:50
Wat lijkt me dit vermoeiend, alles moet perfect zijn. Gaat iets niet goed, dan is het bij jou ook gelijk over. Een ander mag geen fout maken of iets niet goed doen. Geldt dit ook voor jezelf?
Niemand is zonder fouten, en soms gaan dingen minder goed. Het lijkt misschien of dat je meer controle hebt wanneer je het alleen doet. Maar dit betekent niet dat het eindresultaat dan ook beter is.
De vraag is, wat wil je ermee? Ben je gelukkig zoals je bent? Of zou je het liever anders willen?
Vind je het prima, dan is het toch goed. Blijf fijn zo leven.
Zou je het liever anders willen, dan moet je gaan veranderen. En daar lijkt me hulp / therapie wel essentieel bij.
Niemand is zonder fouten, en soms gaan dingen minder goed. Het lijkt misschien of dat je meer controle hebt wanneer je het alleen doet. Maar dit betekent niet dat het eindresultaat dan ook beter is.
De vraag is, wat wil je ermee? Ben je gelukkig zoals je bent? Of zou je het liever anders willen?
Vind je het prima, dan is het toch goed. Blijf fijn zo leven.
Zou je het liever anders willen, dan moet je gaan veranderen. En daar lijkt me hulp / therapie wel essentieel bij.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 21 november 2019 om 19:54
Ik heb geen hechtingsstoornis. Ik (en therapeut) hebben het over een verstoord verlopen hechtingsproces. Dat maakt het geen stoornis.Lucifer2018 schreef: ↑21-11-2019 19:49Ik zie ook zo snel niet waarom mensen niet vergeven iets met een hechtingsstoornis te maken heeft?
Heb jij die diagnose gekregen? Waarom?
Het is de optelsom van dingen die ik ervaar. Je moet ze niet los van elkaar zien. Dan slaat het nergens op.
donderdag 21 november 2019 om 19:55
donderdag 21 november 2019 om 19:57
Dat kan ook, dat heb ik tot nu toe ook gedaan. Het maakt me alleen geen gelukkiger mens. Vandaar dat ik in therapie ben gegaan en ben gaan onderzoeken wat er aan de hand zou kunnen zijn. En wil ik graag onderzoeken of er iets is wat me kan helpen.
donderdag 21 november 2019 om 19:58
Alles hoeft niet perfect te zijn, waar lees je dat?hamerhaai schreef: ↑21-11-2019 19:50Wat lijkt me dit vermoeiend, alles moet perfect zijn. Gaat iets niet goed, dan is het bij jou ook gelijk over. Een ander mag geen fout maken of iets niet goed doen. Geldt dit ook voor jezelf?
Niemand is zonder fouten, en soms gaan dingen minder goed. Het lijkt misschien of dat je meer controle hebt wanneer je het alleen doet. Maar dit betekent niet dat het eindresultaat dan ook beter is.
De vraag is, wat wil je ermee? Ben je gelukkig zoals je bent? Of zou je het liever anders willen?
Vind je het prima, dan is het toch goed. Blijf fijn zo leven.
Zou je het liever anders willen, dan moet je gaan veranderen. En daar lijkt me hulp / therapie wel essentieel bij.
Ik ben niet perfectionistisch. De reden waarom ik het lastig vindt om anderen te 'vergeven' heeft te maken met vertrouwen.
donderdag 21 november 2019 om 20:01
Ik heb een verstoorde hechting maar van die hechtingsproblematiek heb ik eigenlijk zelf niet zo heel veel last van. Anderen hebben meer moeite met mijn kijk of relaties/mensen. Ik heb wel depressies maar of dat helemaal daarheen te leiden is? Ik weet het niet.
Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.
Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.
Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.
Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.
Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.
Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.
Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.
Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 21-11-2019 20:06
12.53% gewijzigd
donderdag 21 november 2019 om 20:03
Ik herken precies wat je schrijft! En ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis. Is helaas ontwikkelt door thuissituatie, gebrek aan een liefhebbend gezin, waardoor er ook hechtingsproblematiek is ontstaan. Vooral het niet hebben van capabele ouders, waardoor je je als kind (en puber) onveilig voelt. Op jezelf aangewezen.
Ben enorm zelfstandig, dat is dan weer een pluspunt. Valkuil is té zelfstandig, moeilijk om hulp te vragen of te accepteren wanneer het wordt aangeboden.
Echter blijf ik goedkeuring vragen aan mijn vader en hoor ik nog steeds graag zijn mening en die neem ik nog steeds altijd mee in beslissingen die ik neem. Het is niet zo dat ik doe wat hij vindt, maar overwegen doe ik zeker. Daar hecht ik veel waarde aan. Hij is dan ook de minst incapabele ouder die ik heb, dus dat is logisch
Als mensen mijn vertrouwen beschamen of kwetsen (moet wel echt iets naars zijn) dan schop ik je zonder pardon uit mijn leven. Vooral als het op mannen/liefdesrelaties aankomt.
Bij vriendinnen is dat anders, daar zal ik voor door het vuur gaan (tenzij ze bijv achter mijn rug om lullen) en ben ik conflictvermijdend. Wil het altijd goedmaken als er iets voorvalt. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit meer, want heb 'maar' 3 hele lieve vriendinnen waarmee ik alles deel en we alles tegen elkaar kunnen zeggen.
Even ingaande op je OP:
Ik denk dat je toch niet zo'n 'gewoon' gezinsleven hebt gehad. Anders had je nu geen hechtingsproblematiek. Hoe komt het dat je dat niet erkent?
Ben enorm zelfstandig, dat is dan weer een pluspunt. Valkuil is té zelfstandig, moeilijk om hulp te vragen of te accepteren wanneer het wordt aangeboden.
Echter blijf ik goedkeuring vragen aan mijn vader en hoor ik nog steeds graag zijn mening en die neem ik nog steeds altijd mee in beslissingen die ik neem. Het is niet zo dat ik doe wat hij vindt, maar overwegen doe ik zeker. Daar hecht ik veel waarde aan. Hij is dan ook de minst incapabele ouder die ik heb, dus dat is logisch
Als mensen mijn vertrouwen beschamen of kwetsen (moet wel echt iets naars zijn) dan schop ik je zonder pardon uit mijn leven. Vooral als het op mannen/liefdesrelaties aankomt.
Bij vriendinnen is dat anders, daar zal ik voor door het vuur gaan (tenzij ze bijv achter mijn rug om lullen) en ben ik conflictvermijdend. Wil het altijd goedmaken als er iets voorvalt. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit meer, want heb 'maar' 3 hele lieve vriendinnen waarmee ik alles deel en we alles tegen elkaar kunnen zeggen.
Even ingaande op je OP:
Ik denk dat je toch niet zo'n 'gewoon' gezinsleven hebt gehad. Anders had je nu geen hechtingsproblematiek. Hoe komt het dat je dat niet erkent?
donderdag 21 november 2019 om 20:08
Wat heftig zeg, jouw verhaal van verstoorde hechting.Lucifer2018 schreef: ↑21-11-2019 20:01Ik heb een verstoorde hechting maar daar heb ik eigenlijk zelf niet zo heel veel last van. Anderen hebben meer moeite met mijn kijk of relaties/mensen.
Heel verhaal... Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.
Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.
Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.
Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.
Ik lees inderdaad veel dingen die bij jou anders zijn dan bij TO.
Maar kan het niet zo zijn dat het zich bij de éen anders uit dan bij de ander?
Bij jou, zoals jij omschrijft (heftig trouwens, dat geloof in dat alle relaties eindig zijn), en bij TO op de manier die zij omschrijft?
donderdag 21 november 2019 om 20:14
Heel herkenbaar en confronterend ook, ik had dit zo zelf kunnen typen! Echt alles komt overeen behalve borderline, wel had ik last van verlatingsangst in relaties, laag zelfbeeld. Nu na therapie te hebben gehad kan ik er beter mee omgaan en het heeft mij wel erg geholpen.raindance schreef: ↑21-11-2019 20:03Ik herken precies wat je schrijft! En ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis. Is helaas ontwikkelt door thuissituatie, gebrek aan een liefhebbend gezin, waardoor er ook hechtingsproblematiek is ontstaan. Vooral het niet hebben van capabele ouders, waardoor je je als kind (en puber) onveilig voelt. Op jezelf aangewezen.
Ben enorm zelfstandig, dat is dan weer een pluspunt. Valkuil is té zelfstandig, moeilijk om hulp te vragen of te accepteren wanneer het wordt aangeboden.
Echter blijf ik goedkeuring vragen aan mijn vader en hoor ik nog steeds graag zijn mening en die neem ik nog steeds altijd mee in beslissingen die ik neem. Het is niet zo dat ik doe wat hij vindt, maar overwegen doe ik zeker. Daar hecht ik veel waarde aan. Hij is dan ook de minst incapabele ouder die ik heb, dus dat is logisch
Als mensen mijn vertrouwen beschamen of kwetsen (moet wel echt iets naars zijn) dan schop ik je zonder pardon uit mijn leven. Vooral als het op mannen/liefdesrelaties aankomt.
Bij vriendinnen is dat anders, daar zal ik voor door het vuur gaan (tenzij ze bijv achter mijn rug om lullen) en ben ik conflictvermijdend. Wil het altijd goedmaken als er iets voorvalt. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit meer, want heb 'maar' 3 hele lieve vriendinnen waarmee ik alles deel en we alles tegen elkaar kunnen zeggen.
Even ingaande op je OP:
Ik denk dat je toch niet zo'n 'gewoon' gezinsleven hebt gehad. Anders had je nu geen hechtingsproblematiek. Hoe komt het dat je dat niet erkent?
donderdag 21 november 2019 om 20:15
Ik weet hoe het ontstaat. Het was een reactie op jouw uitzonderlijk aanmatigende en vooringenomen reactie.
donderdag 21 november 2019 om 20:15
Valt wel mee hoor, ik heb veel ernstige gezondheidsdingen aan mijn hoofd en ik ben 40+, ik heb veel geleerd als mens. ouder wiefSaivash schreef: ↑21-11-2019 20:08Wat heftig zeg, jouw verhaal van gestoorde hechting.
Ik lees inderdaad veel dingen die bij jou anders zijn dan bij TO.
Maar kan het niet zo zijn dat het zich bij de éen anders uit dan bij de ander?
Bij jou, zoals jij omschrijft (heftig trouwens, dat geloof in dat alle relaties eindig zijn), en bij TO op de manier die zij omschrijft?
Het is hooguit een beetje ijskonijnig voor mensen in mijn omgeving.
Zelf voelt het als een soort rust. Geen verwachtingen en nijd en verdriet om allerlei kleine dingen, ik breek ook niet zo snel met mensen. Ik ga gewoon anders met ze om of het moet echt iets naars zijn of gewoon echt mijn types niet zijn ( wat je al snel bent, ik ben nogal een linksdraaiende feminist, dan ga ik gewoon sowieso niet met je om)
Ik heb er best veel over gelezen en gehad in therapieen, dus ik lees niet per se iets met hechting bij TO, maar kan zeker. Ik ben geen psychiater/psycholoog. Dat is waar.
TO krijgt gelukkig therapie, dat is altijd goed. Kan ze daar leren omgaan met alles wat ze in haar OP schrijft.
donderdag 21 november 2019 om 20:17
Kijk, mijn beide ouders waren niet zulke praters, type 'niet lullen maar poetsen'. Ze hebben goed voor ons gezorgd, het ontbrak ons aan niets. Wanneer ik er op terugkijk kregen we vooral erkenning voor de dingen die we deden. Hard werken, helpen waar kan, goed je best doen op school etc. Emotioneel hadden ze er meer voor ons kunnen zijn. Mijn moeder was niet altijd voorspelbaar in haar emoties, ze had zelf issues die ze bij vlagen moeilijk kon handelen. Dat heb ik niet als ellendig ervaren, eerder vervelend voor haar. Ik kijk ook niet met een vervelend gevoel terug op mijn jeugd. Maar het zou dus kunnen dat bovenstaande wel oorzaak is van hoe ik mij nu voel.raindance schreef: ↑21-11-2019 20:03Ik herken precies wat je schrijft! En ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis. Is helaas ontwikkelt door thuissituatie, gebrek aan een liefhebbend gezin, waardoor er ook hechtingsproblematiek is ontstaan. Vooral het niet hebben van capabele ouders, waardoor je je als kind (en puber) onveilig voelt. Op jezelf aangewezen.
Ben enorm zelfstandig, dat is dan weer een pluspunt. Valkuil is té zelfstandig, moeilijk om hulp te vragen of te accepteren wanneer het wordt aangeboden.
Echter blijf ik goedkeuring vragen aan mijn vader en hoor ik nog steeds graag zijn mening en die neem ik nog steeds altijd mee in beslissingen die ik neem. Het is niet zo dat ik doe wat hij vindt, maar overwegen doe ik zeker. Daar hecht ik veel waarde aan. Hij is dan ook de minst incapabele ouder die ik heb, dus dat is logisch
Als mensen mijn vertrouwen beschamen of kwetsen (moet wel echt iets naars zijn) dan schop ik je zonder pardon uit mijn leven. Vooral als het op mannen/liefdesrelaties aankomt.
Bij vriendinnen is dat anders, daar zal ik voor door het vuur gaan (tenzij ze bijv achter mijn rug om lullen) en ben ik conflictvermijdend. Wil het altijd goedmaken als er iets voorvalt. Gelukkig gebeurt dat vrijwel nooit meer, want heb 'maar' 3 hele lieve vriendinnen waarmee ik alles deel en we alles tegen elkaar kunnen zeggen.
Even ingaande op je OP:
Ik denk dat je toch niet zo'n 'gewoon' gezinsleven hebt gehad. Anders had je nu geen hechtingsproblematiek. Hoe komt het dat je dat niet erkent?
donderdag 21 november 2019 om 20:19
Ik kan het ook allemaal alleen. Ik zou het zo graag niet alleen doen, en willen delen.Lucifer2018 schreef: ↑21-11-2019 20:01Ik heb een verstoorde hechting maar van die hechtingsproblematiek heb ik eigenlijk zelf niet zo heel veel last van. Anderen hebben meer moeite met mijn kijk of relaties/mensen. Ik heb wel depressies maar of dat helemaal daarheen te leiden is? Ik weet het niet.
Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.
Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.
Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.
Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.
Mijn jeugd was echt niet bijzonder te noemen. Overal is iets, maar in mijn beleving viel het allemaal echt wel mee.
Wanneer jij beschrijft hoe jouw jeugd eruit zag dan is een hechtingsprobleem 'verklaarbaar'. Als je begrijpt wat ik bedoel. Dat zie ik bij mezelf niet.
wolkenwietje wijzigde dit bericht op 21-11-2019 20:22
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
5.43% gewijzigd
donderdag 21 november 2019 om 20:24
Dat was zeker niet de bedoeling. Het hoeft niet zo te zijn dat er meteen iets verschrikkelijks is voorgevallen.
Emotioneel niet (voldoende) betrokken/bereikbaar zijn als ouder, kan bij een kind al iets 'aanrichten'. Ben ik zelf het levende bewijs van.
donderdag 21 november 2019 om 20:27
Veel dingen die Luci noemt herken ik bij mezelf. Echt niet ontstaan door een verstoorde hechting, wel door een paar heftige gebeurtenissen in mijn volwassen leven en draagkracht. Ik maak andere keuzes en in bepaalde dingen, zoals tig vriendschappen onderhouden, maak ik andere keuzes dan de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd.
Ik vind het alleen geen probleem
Ik vind het alleen geen probleem
