Verstoorde hechting als kind, wat merk je als volwassene?

wolkenwietje schreef: ↑

21-11-2019 20:17

Kijk, mijn beide ouders waren niet zulke praters, type 'niet lullen maar poetsen'. Ze hebben goed voor ons gezorgd, het ontbrak ons aan niets. Wanneer ik er op terugkijk kregen we vooral erkenning voor de dingen die we deden. Hard werken, helpen waar kan, goed je best doen op school etc. Emotioneel hadden ze er meer voor ons kunnen zijn. Mijn moeder was niet altijd voorspelbaar in haar emoties, ze had zelf issues die ze bij vlagen moeilijk kon handelen. Dat heb ik niet als ellendig ervaren, eerder vervelend voor haar. Ik kijk ook niet met een vervelend gevoel terug op mijn jeugd. Maar het zou dus kunnen dat bovenstaande wel oorzaak is van hoe ik mij nu voel.

Herkenbaar ook weer, vooral vervelend vinden voor je moeder! Als ik vanuit mezelf spreek, dan heb ik mijn moeder altijd willen behoeden voor eventueel verdriet dat ik zou kunnen veroorzaken. En als ik dat wel deed, dan voelde ik me schuldig. Want ze had het al zo zwaar.

wolkenwietje schreef: ↑

21-11-2019 20:27

Heb je zelf therapie / hulp gezocht? En hielp dat?

Ja absoluut! Het is alleen hardnekkeriger dan ik hoopte. Ben sinds mijn 15e in therapie af en aan. Nu bijna 25 en ben er nog lang niet. Ga binnenkort weer beginnen, net de intake gehad 2 wkn geleden!

Nog even aan toevoegen: de therapiesessies die ik in 10 jr tijd heb gehad, waren meer 'je ei kwijt kunnen-therapieën'.
Deze keer ga ik echt intensieve therapie volgen. Het heet MBT en duurt 1,5 jaar in totaal. Ben er zelf ook nog niet bekend mee, maar hoop dat het dan eindelijk een keer helpt.

Een 'verstoorde hechting' is niet 1+1=2. De problemen waar je als gevolg daarvan tegenaan kan lopen in je leven lopen ook uiteen. Het ligt eraan welke overtuigingen en patronen je hebt ontwikkeld, wat je eigen temperament is, welke copingsstijlen je hebt.

Schematherapie in een groep is een heel geschikte therapievorm om dit alles te onderzoeken en herstellen.

Opgegroeid in gezin waarin vader drankprobleem had, moeder en vader zo zeer opgingen in hun eigen problemen en verdriet onderling, mij inzetten als pion letterlijk en figuurlijk. Emoties werden niet besproken tenzij het hun impulsieve heftige agressieve uitingen van wanhoop waren.

Ik heb al vroeg geleerd dat in mijn hoofd dat is wat van mij is. Daar kon niemand bij of in. Over mijn grenzen werd regelmatig heen gewalst.

Ik ben heel erg op mezelf. Zelfstandigheid, voor mezelf zorgen, zelf kunnen en willen of moeten doen, niet afhankelijk willen en durven zijn. Naar buiten toe. Terwijl ik van binnen soms kei onzeker ben en angstig om keuzes te maken.

Een arm om mij heen, nabijheid, een knuffel, vind ik heel moeilijk. Ik heb veel “afstand” nodig, terwijl het soms heel eenzaam is.

Ik heb 2 mensen waarbij ik mezelf durf te zijn, en zelfs daar is het soms moeilijk en vergt het veel van me.

Toch is er geen sprake van gediagnostiseerde hechtingsproblematiek of persoonlijkheidsstoornis.

Dus het is een heel grijs gebied.

Heel zelfstandig zijn, niemand “nodig” hebben, een aversie hebben tegen afhankelijkheid, alles alleen doen, heel selectief zijn qua mensen, extreem loyaal zijn, heel groot verantwoordelijkheidsgevoel, moeilijk kunnen hechten, niet snel verbinding voelen en wantrouwend zijn.

Klinkt niet erg gezellig.

wolkenwietje schreef: ↑

21-11-2019 21:02

Heb je 't tegen mij?

Ja, ik had het o.a tegen jou.

Maar ik beschrijf mezelf.

Hier is het stukje parentificatie meermaals gevallen.

Hier uit het in vooral niet er voor mijzelf zijn maar altijd willen zorgen voor anderen best wel veel ten koste van mijzelf.

Ik vergeef veel om geen negatieve gevoelens van mensen over mij heen te krijgen. Of slik veel dingen in om mensen tevreden te houden. (Moeder had zm gedachten...vertelde dit aan mij...gevolg als 9 jarige ik probeerde alles in goede banen te laten gaan...en triggers te voorkomen)

En ik wil eigenlijk altijd dingen zelf doen en laat moeilijk los daarin. (Routinematig en controle)

Ik ga wanneer het kan (wachttijden) met schematherapie beginnen.

Maar hier zijn jaren aan therapie e.d. aan vooraf gegaan.

(Overigens nog wel meer dingen, maar inclusief herintake bij de psych een lange dag gehad dus vergeet dan wel wat)

Geen tips of advies, maar herken veel en lees graag mee

Lucifer2018 schreef: ↑

21-11-2019 20:01

Ik heb een verstoorde hechting maar van die hechtingsproblematiek heb ik eigenlijk zelf niet zo heel veel last van. Anderen hebben meer moeite met mijn kijk of relaties/mensen. Ik heb wel depressies maar of dat helemaal daarheen te leiden is? Ik weet het niet.

Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.

Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.

Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.


Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.

Heel herkenbaar dit!

De moeder van mijn stiefkinderen heeft daardoor twee persoonlijkheidsstoornissen. De gevolgen zijn immens.
Haar ouders waren er nooit echt voor ze, altijd werken en alles afkopen, heel manipulatief. Ze is daarnaast ook erg gepest. Het is allemaal heel sneu maar ze kan daardoor ook niet een normale moeder zijn. Ze is ook deels ontoerekeningsvatbaar verklaard, desondanks heeft ze nog wel volledige voogdij, maar wel met OTS.

Herkenbaar maar ik heb c ptss, ik ben erg in de steek gelaten emotioneel, ik kan mij erg eenzaam en leeg voelen, ook vader die dronk enzzzz, te veel meegemaakt.

Deels wel herkenbaar, maar gelukkig vooral vanuit mijn verleden.

Wat mij heel erg heeft geholpen is om andere ervaringen op te doen. In mijn jeugd ben ik in materieel opzicht niets tekort gekomen. Op emotioneel vlak stond ik er echter veel teveel alleen voor. Daardoor kon ik anderen nooit echt vertrouwen.

Juist door bewust andere ervaringen op te doen met vrienden, hen wel in vertrouwen te nemen waar ik dat anders niet had gedaan, veranderde dat langzaam. Het was eng. Absoluut. Maar ik wist dat het de enige manier was om te veranderen. De slechte ervaringen uit mijn jeugd moesten overschreven worden door goede ervaringen in het heden. En ja, ik heb vaak op het punt gestaan om bepaalde dingen toch maar niet te delen want dat voelde eng en onwennig, maar ik wist dat elke keer dat ik het WEL deed, het de volgende keer weer ietsje makkelijker zou worden. En dan kan ik best koppig zijn

Dat was anderhalf jaar geleden.

Nu kan ik zeggen dat ik van je OP alleen het zelfstandige nog herken. Ik ben behoorlijk zelfstandig, maar dat zit ook in me en dat is oke. Ik durf intussen wel afhankelijk te zijn van een ander. Dat was eerder ondenkbaar. Het onbegrepen en eenzame gevoel is weg. Ik weet wat ik zelf wil en wanneer ik me wel of niet wil aanpassen aan een ander. Ik weet wie ik zelf ben. En dat door mijn verleden onder ogen te zien, dingen alsnog te verwerken en bewust andere ervaringen op te doen.

Hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Heel veel succes!

De dingen die jij in de OP beschrijft, zijn toch gewoon karaktertrekken??
Op mij ook van toepassing, alleen ik vergeef denk ik net iets makkelijker (ligt eraan wie het is en wat er is gebeurd).

Heb geen verstoorde hechting, heb er geen last van en geen therapie voor. Ik zou er vooral gewoon niet al te moeilijk over doen.

malibu82 schreef: ↑

21-11-2019 22:21

Deels wel herkenbaar, maar gelukkig vooral vanuit mijn verleden.

[...]

Hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Heel veel succes!

.

Wat krachtig dat je dat zelf voor elkaar hebt gekregen malibu! Wat ik lees in je verhaal is echt de essentie van veel therapieën, waaronder schematherapie, maar je moet echt wat in huis hebben om zelf hierop te komen en jezelf hier doorheen te kunnen begeleiden.

Genoeg kunnen reflecteren om jezelf 'bij de les' te houden, niet meegaan in die oude coping/patronen/valkuilen/stragegieën, ook al voelt het nog zo eng/verkeerd/kwetsbaar om het anders te doen en de nieuwe ervaringen aan te gaan. En oog te houden voor de nieuwe ervaringen, jezelf én anderen daar een kans in te geven ondanks alle oude ervaringen die je leven kleuren.

Mooi dat je zo veel hebt kunnen bereiken hierdoor.

Lucifer2018 schreef: ↑

21-11-2019 20:01

Ik heb een verstoorde hechting maar van die hechtingsproblematiek heb ik eigenlijk zelf niet zo heel veel last van. Anderen hebben meer moeite met mijn kijk of relaties/mensen. Ik heb wel depressies maar of dat helemaal daarheen te leiden is? Ik weet het niet.

Iets met ongewenst kind, vader die dronk en sloeg, blijf van mijn lijf huis met moeder en daarna ook weinig warmte gevoelt en heel veel gezinsdrama.

Ik heb juist dat ik weinig verwacht van mensen, op mijn kinderen na heb ik altijd een reservering naar mensen toe. Zelfs naar mijn partner.

Ik ga er vanuit dat elke relatie eindig is en mensen egocentrisch, ja ik ook.
Dan kan alles meevallen. Ik kan prima alleen, ik kan alles zelf en ik heb geen mensen nodig. Ook niet perse een partner. Vind partner niet altijd prettig. Maar meestal wel.


Toch heb ik een lief al 15 jaar en zat vrienden en best redelijk contact met familieleden. Ik vergeef mensen juist snel of ik neem afstand maar ik blijf niet kwaad. Ik heb mijn energie wel anders nodig en ik verwachtte toch al niet zo veel.

Ik ben erg gevoelig voor afwijzing en als ik denk dat ik dit signaleer neem ik ook meteen afstand, ik denk dat ik niet afstandelijk ben maar dat krijg ik wel vaak te horen, als je me bewust kwetst wil ik je nooit meer in mijn leven. Dat vind ik het ergste, ik kan niet zonder enige reserve echt vertrouwen, maar ik heb me er bij neergelegd, het is een deel die me ook heeft gemaakt naar wie ik ben geworden.

Wel goed TO dat je leert waar jouw valkuilen liggen, hoe je ze herkent en leert handelen. Een verstoorde hechting is niet anders dan dat je als kind je eigen conclusies moet trekken om een situatie te begrijpen. Als kind voelt iets al snel onveilig, angstig en dus alleen. Succes TO, ik vond die ontdekkingstocht" niet leuk maar het moest wel gebeuren om rust te vinden.

Zanahoria schreef: ↑

21-11-2019 22:32

De dingen die jij in de OP beschrijft, zijn toch gewoon karaktertrekken??
Op mij ook van toepassing, alleen ik vergeef denk ik net iets makkelijker (ligt eraan wie het is en wat er is gebeurd).

Heb geen verstoorde hechting, heb er geen last van en geen therapie voor. Ik zou er vooral gewoon niet al te moeilijk over doen.

.
Het zijn karaktertrekken als je er prima mee kan leven en ze je niet dusdanig belemmeren dat je niet meer goed kunt functioneren. Wanneer je herhaaldelijk of langdurig vastloopt op verschillende gebieden in je leven is wanneer het verder gaat dan 'gewoon karaktertrekken'.

Het is erg kort door de bocht om te zeggen 'ik zou er vooral gewoon niet al te moeilijk over doen'. Je ziet dit bij persoonlijkheidsstoornissen ook, ook daar bestaan veel symptomen uit 'karaktertrekken', maar wel karaktertrekken die zo sterk zijn geworden of zo uit hun verband zijn getrokken dat mensen vastlopen in hun leven en/of relaties met anderen. Dat jij in staat bent om er 'niet zo moeilijk over te doen' is misschien waar het om draait, iemand die er zo veel last van heeft, extreme gevoelens heeft (waar jij misschien gemiddelde of gewoon sterke gevoelens hebt), te weinig gezonde copingsvaardigheden heeft kán (nog!) niet 'gewoon niet al te moeilijk doen'. De 'karaktertrek' is dan veel sterker of vervormder waardoor de beleving veel heftiger is, tot veel meer instabiliteit leidt en de copingsvaardigheden zijn meestal ook beperkter dan iemand die 'gewoon wat karaktertrekjes' heeft.

Een voorbeeld kan zijn dat bijna iedereen wel eens onzeker is over zichzelf en kritische gedachten heeft over zichzelf of zich tekort voelt schieten. Op dat moment best heftig en je kan je er best rot over voelen. Sommigen hebben dit zelfs meer dan anderen, dat zijn ook karaktertrekken soms ook gevormd door het verleden. Maar wat als het daar niet bij blijft? Wat als het meer is dat je de hele dag door onzeker voelt, dat elke menselijke interactie gevoelens van tekortschieten, anders zijn, niet goed genoeg zijn triggert, dat er walging en zelfhaat in je opkomt en omdat dit zo overspoelend is, je in contact met anderen mensen bevriest of zo veel mogelijk gaat vermijden (om maar wat voorbeelden te noemen). Mensen kunnen ogenschijnlijk 'normaal' functioneren met zulke klachten, misschien zeggen ze ook wel eens 'ik ben een onzeker type' omdat ze geleerd hebben dat dit onder de noemer 'onzekerheid' valt, maar onder de oppervlakte kan veel meer spelen, wat verder gaat dan je gemiddelde onzekerheid. Alleen, als je niet anders gewend bent, dan weet je vaak niet dat de onzekerheid die anderen bedoelen veel minder diep gaat, dat die niet zo raakt aan je waarde als mens en je bestaansrecht. En als je het geluk hebt dat je wél vooral die gemiddelde (tot sterke) onzekerheid kent kan je ook niet weten dat het zo heel anders voelt voor de mensen die onvoldoende gezonde basis hebben om dat op te vangen. En zo kan dat ook zijn met andere 'karaktertrekken' en patronen.

Dus de woorden die we gebruiken om sommige klachten of verschijnselen te beschrijven kunnen hetzelfde zijn, maar de beleving heel anders.

Als je je minder comfortabele karaktertrekken kan oplossen met relativeren, 'gewoon niet zo moeilijk doen', helpende gedachten, ouder en wijzer worden enz. is dat heel fijn én natuurlijk ook heel normaal. Maar soms zijn bepaalde patronen meer dan alleen vervelende karaktertrekken en volstaat dus ook 'gewoon niet zo moeilijk doen' (nog) niet.

tu1nhek schreef: ↑

21-11-2019 22:33

.

Wat krachtig dat je dat zelf voor elkaar hebt gekregen malibu! Wat ik lees in je verhaal is echt de essentie van veel therapieën, waaronder schematherapie, maar je moet echt wat in huis hebben om zelf hierop te komen en jezelf hier doorheen te kunnen begeleiden.

Bedankt tuinhek!

Toen ik er zelf mee zat heb ik er ook over geschreven op het forum en daar heb ik veel aan gehad.
Dat geef ik graag door

suzyqfive schreef: ↑

21-11-2019 21:40

Het is allemaal heel sneu maar ze kan daardoor ook niet een normale moeder zijn. Ze is ook deels ontoerekeningsvatbaar verklaard, desondanks heeft ze nog wel volledige voogdij, maar wel met OTS.

Off topic maar het is niet de moeder (of vader) die een OTS krijgt.

Een kind kan onder toezicht staan.

In dat geval heeft de vader jouw partner dus ook steken laten vallen.