Verstoorde hechting als kind, wat merk je als volwassene?

Ik vermoed dat ik wel iets van hechtingsproblematiek heb. Als baby geadopteerd, omdat ik geen toekomst had in mijn geboorteland. Al vanaf kinds af voel ik weinig emotie als iemand dood gaat of iets ergs overkomt. Dat wil zeggen dat ik er niet om kan huilen. Hoewel het me doodeng lijkt om mijn moeder te verliezen. Mijn stiefvader vind ik best oké, maar echt houden van hem? Dat voel ik niet.
Toen een oom ongeneeslijk ziek was gingen de gesprekken thuis 2 jaar lang haast alleen maar over hem en zijn ziekte. Ik dacht na een paar weken al: Gaan we weer. Oké het is erg voor hem. Maar me er steeds mee bezig houden kon ik niet, dat raak ik dan gauw beu.
Ik heb nog geen serieuze relatie gehad. Nooit iemand tegengekomen voor wie ik veel voel. Andere mensen om me heen werden verliefd. Ik nooit. Kan iemand wel wat aardiger vinden dan normaal. Maar niet het gevoel dat ik er veel mee wil samen zijn. Ik kan iemand maar een paar uur verdragen.
Ook ben ik best afstandelijk. Mijn moeder en oom zijn de enigen waarvan ik knuffels verdraag. Mijn moeder masseer ik graag. Maar andere mensen raak ik niet uit mezelf aan. Iemand troosten en een arm rond diegene doen? Liever niet. Dat voelt als een grote drempel.

wolkenwietje schreef: ↑

21-11-2019 20:33

Goed zo! Investeren in jezelf is nooit verkeerd. Welke therapie ga je doen?
Ik ben 40. Geen therapie gehad tot een half jaar geleden, maar ik merk nu dat ik het graag anders wil, maar niet weet hoe.

Dankjewel! Wat voor soort therapie volg je op het moment?

tu1nhek schreef: ↑

21-11-2019 22:55

.
Het zijn karaktertrekken als je er prima mee kan leven en ze je niet dusdanig belemmeren dat je niet meer goed kunt functioneren. Wanneer je herhaaldelijk of langdurig vastloopt op verschillende gebieden in je leven is wanneer het verder gaat dan 'gewoon karaktertrekken'.

Het is erg kort door de bocht om te zeggen 'ik zou er vooral gewoon niet al te moeilijk over doen'. Je ziet dit bij persoonlijkheidsstoornissen ook, ook daar bestaan veel symptomen uit 'karaktertrekken', maar wel karaktertrekken die zo sterk zijn geworden of zo uit hun verband zijn getrokken dat mensen vastlopen in hun leven en/of relaties met anderen. Dat jij in staat bent om er 'niet zo moeilijk over te doen' is misschien waar het om draait, iemand die er zo veel last van heeft, extreme gevoelens heeft (waar jij misschien gemiddelde of gewoon sterke gevoelens hebt), te weinig gezonde copingsvaardigheden heeft kán (nog!) niet 'gewoon niet al te moeilijk doen'. De 'karaktertrek' is dan veel sterker of vervormder waardoor de beleving veel heftiger is, tot veel meer instabiliteit leidt en de copingsvaardigheden zijn meestal ook beperkter dan iemand die 'gewoon wat karaktertrekjes' heeft.

Een voorbeeld kan zijn dat bijna iedereen wel eens onzeker is over zichzelf en kritische gedachten heeft over zichzelf of zich tekort voelt schieten. Op dat moment best heftig en je kan je er best rot over voelen. Sommigen hebben dit zelfs meer dan anderen, dat zijn ook karaktertrekken soms ook gevormd door het verleden. Maar wat als het daar niet bij blijft? Wat als het meer is dat je de hele dag door onzeker voelt, dat elke menselijke interactie gevoelens van tekortschieten, anders zijn, niet goed genoeg zijn triggert, dat er walging en zelfhaat in je opkomt en omdat dit zo overspoelend is, je in contact met anderen mensen bevriest of zo veel mogelijk gaat vermijden (om maar wat voorbeelden te noemen). Mensen kunnen ogenschijnlijk 'normaal' functioneren met zulke klachten, misschien zeggen ze ook wel eens 'ik ben een onzeker type' omdat ze geleerd hebben dat dit onder de noemer 'onzekerheid' valt, maar onder de oppervlakte kan veel meer spelen, wat verder gaat dan je gemiddelde onzekerheid. Alleen, als je niet anders gewend bent, dan weet je vaak niet dat de onzekerheid die anderen bedoelen veel minder diep gaat, dat die niet zo raakt aan je waarde als mens en je bestaansrecht. En als je het geluk hebt dat je wél vooral die gemiddelde (tot sterke) onzekerheid kent kan je ook niet weten dat het zo heel anders voelt voor de mensen die onvoldoende gezonde basis hebben om dat op te vangen. En zo kan dat ook zijn met andere 'karaktertrekken' en patronen.

Dus de woorden die we gebruiken om sommige klachten of verschijnselen te beschrijven kunnen hetzelfde zijn, maar de beleving heel anders.

Als je je minder comfortabele karaktertrekken kan oplossen met relativeren, 'gewoon niet zo moeilijk doen', helpende gedachten, ouder en wijzer worden enz. is dat heel fijn én natuurlijk ook heel normaal. Maar soms zijn bepaalde patronen meer dan alleen vervelende karaktertrekken en volstaat dus ook 'gewoon niet zo moeilijk doen' (nog) niet.

Wat heb jij dat ontzettend goed verwoord! Het is vreselijk frustrerend als mensen psychische klachten/aandoeningen gaan bagatelliseren, omdat ze het zelf niet kunnen bevatten. Ik noem het altijd maar handelen uit onwetendheid.

Je bent toch gehecht aan je partner en je kinderen. Is de rest niet meer een kwestie van zo zijn zeg maar karakter.

Mijn kind heeft een hechtingsproblematiek, geen hechtingsstoornis (gelukkig) maar ' problemen in de vroege hechting'. Er is niets 'ernstigs' gebeurd zoals mishandelende ouders, integendeel, maar de omstandigheden rond mijn zwangerschap, bevalling en toen een scheiding toen zij zeer jong was en daarbij de onrust die daarmee gepaard ging heeft cumulatief geresulteerd in hechtingsproblemen. Uiteindelijk (de diagnose heer zeer lang op zich laten wachten, ik werd helaas niet serieus genomen als moeder), heeft mijn dochter therapie gehad en sindsdien gaat het veel beter met haar, ik denk wel dat ze altijd een beschadiging houdt maar ik hoop dat minimaal effect op haar leven zal geven. Als ik jouw verhaal lees over je ouders, zou het mi heel goed kunnen dat het toch je hechting heeft beïnvloed.

ik schrijf hier ogenschijnlijk nogal nuchter over maar het heeft jarenlang haar en mijn leven zeer bepaald totdat zij en ik eindelijk de hulp kregen die noodzakelijk was voor haar problemen. Het was als moeder echt afschuwelijk om haar te zien worstelen met haar angsten (extreme slaapproblemen, eetproblemen en problemen met het hanteren van haar emoties), op school was ze de perfecte leerling en haar vader zag niets (en wilde het soms ook niet zien) van de hiervoor beschreven problemen, alles kwam er bij mij uit.

Maar gelukkig gaat het veel beter! Sinds een paar weken wil ze alleen slapen, uit zich zelf en het lukt! Jarenlang kon ze alleen inslapen als ik bij haar op de kamer was, dit heb ik altijd met alle liefde voor haar gedaan. Maar het is voor mij wel echt een mijlpaal dat zij uitzichzelf dit niet meer nodig vindt. Ik weet alleen even niet wat mij overkomt, ik heb s'avonds ineens veel meer tijd voor mijzelf

Liever niet quoten, ik haal dit later weg ivm herkenbaarheid.

Het leven is zo simpel.... Dat heet blij zijn met wat je hebt....

Allesmag schreef: ↑

22-11-2019 14:25

Het leven is zo simpel.... Dat heet blij zijn met wat je hebt....

Ik mag misschien maar net weer meeschrijven, maar ik heb al voldoende van jou gelezen.
TO, probeer hier aub niks van aan te trekken.


Ik herken me in dingen die je schrijft, al is bij mij nooit gesproken van hechtingsproblematiek of hechtingsstoornis.
Wel ben ik emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Hier ben ik nu pas mee in het reine aan het komen, erachter komen wat er wel (en vooral niet) is gebeurd in mijn jeugd en welk effect dat op mij heeft.
Waar ik veel last van heb is mijn emoties niet kunnen uiten, plaatsen, of er uberhaupt mee om te gaan. Jarenlang heb ik alles eigenlijk onderdrukt (dat werkt niet op de lange termijn, blijkt nu wel). Daarnaast vind ik het heel moeilijk, vrijwel onmogelijk, om om hulp te vragen. Ik heb moeten leren om te knuffelen, want dat is iets wat mijn moeder nooit deed. Ik heb moeten leren om te praten over gevoelens, wat ik nog steeds heel moeilijk vind. Emoties mochten er alleen zijn als er een goede reden voor was, en dan ook maar heel even, en dan weer door.

Mijn opvoeding was gericht op verantwoordelijkheid. Ik was mijn eigen persoon, en droeg mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik werd niet gestimuleerd om mijn huiswerk te doen, ik werd er ook niet voor gestraft. Als ik verdrietig was maar ik had geen goede reden, mocht ik niet verdrietig zijn. Als ik uitzonderlijk presteerde in mijn sport werd daar geen extra aandacht aan gegeven. Verjaardagen werden wel gevierd, maar er werd ook duidelijk gemaakt dat het geen big deal was, en eerder reden om eens gezellig te kletsen met de buren.
'Gewoon doen'. 'Stel je niet aan'. 'Dat moet je zelf weten'. 'Daar heb ik niks mee te maken'.
Vanaf mijn elfde stond ik er eigenlijk 'alleen' voor. Emotioneel gezien altijd al, ook heb ik een jonger broertje die ernstig ziek was, waardoor de weinige emotionele capaciteit die mijn ouders hadden, richting hem gingen vanaf het moment dat ik anderhalf was. Maar toen mocht ik alles voor de middelbare school zelf uitvogelen. Ik kreeg kleedgeld en zakgeld, en daar moest ik het dan ook echt mee doen. Het was voldoende hoor, maar ik moest wel op zo'n jonge leeftijd bedenken dat ik ook een winterjas en sokken nodig had. Vanaf mijn dertiende kon ik werken en ben ik gaan werken. Tandartsafspraken moest ik zelf maken. Kleine dingetjes die zich opstapelen.
Er werd nooit gedacht aan mijn behoeftes, ik moest zelf aangeven wat ik nodig had, maar vaak werd dit ook weggewuifd. Ik vind het nu dus heel moeilijk aan te geven wat ik nodig heb of wat mijn behoeftes zijn. Ik denk hier vaak zelf niet eens over na.

Nu heb ik meer dingen meegemaakt en heb ik ook meer problemen. Doordat ik de andere dingen die ik heb meegemaakt als 'erger' labelde, vond ik dat ik hiermee niet mocht zitten. Nu ik wat verder ben in mijn verwerkingsproces mag ik dat wel. Ik mag verdrietig zijn dat ik dingen heb gemist in mijn jeugd. Ik mag rouwen om de liefde die ik te weinig heb gehad. Het gaat niet om 'hoe erg' iets is. Het gaat om welk effect dingen op je hebben gehad en hoe je daar nu mee om wil gaan.


Ik weet niet of je hier iets aan hebt, nogmaals, bij mij is niet gesproken over hechtingsproblematiek, maar misschien herken je wat dingen uit mijn post.

tu1nhek schreef: ↑

21-11-2019 22:55

.
Het zijn karaktertrekken als je er prima mee kan leven en ze je niet dusdanig belemmeren dat je niet meer goed kunt functioneren. Wanneer je herhaaldelijk of langdurig vastloopt op verschillende gebieden in je leven is wanneer het verder gaat dan 'gewoon karaktertrekken'.

Het is erg kort door de bocht om te zeggen 'ik zou er vooral gewoon niet al te moeilijk over doen'. Je ziet dit bij persoonlijkheidsstoornissen ook, ook daar bestaan veel symptomen uit 'karaktertrekken', maar wel karaktertrekken die zo sterk zijn geworden of zo uit hun verband zijn getrokken dat mensen vastlopen in hun leven en/of relaties met anderen. Dat jij in staat bent om er 'niet zo moeilijk over te doen' is misschien waar het om draait, iemand die er zo veel last van heeft, extreme gevoelens heeft (waar jij misschien gemiddelde of gewoon sterke gevoelens hebt), te weinig gezonde copingsvaardigheden heeft kán (nog!) niet 'gewoon niet al te moeilijk doen'. De 'karaktertrek' is dan veel sterker of vervormder waardoor de beleving veel heftiger is, tot veel meer instabiliteit leidt en de copingsvaardigheden zijn meestal ook beperkter dan iemand die 'gewoon wat karaktertrekjes' heeft.

Een voorbeeld kan zijn dat bijna iedereen wel eens onzeker is over zichzelf en kritische gedachten heeft over zichzelf of zich tekort voelt schieten. Op dat moment best heftig en je kan je er best rot over voelen. Sommigen hebben dit zelfs meer dan anderen, dat zijn ook karaktertrekken soms ook gevormd door het verleden. Maar wat als het daar niet bij blijft? Wat als het meer is dat je de hele dag door onzeker voelt, dat elke menselijke interactie gevoelens van tekortschieten, anders zijn, niet goed genoeg zijn triggert, dat er walging en zelfhaat in je opkomt en omdat dit zo overspoelend is, je in contact met anderen mensen bevriest of zo veel mogelijk gaat vermijden (om maar wat voorbeelden te noemen). Mensen kunnen ogenschijnlijk 'normaal' functioneren met zulke klachten, misschien zeggen ze ook wel eens 'ik ben een onzeker type' omdat ze geleerd hebben dat dit onder de noemer 'onzekerheid' valt, maar onder de oppervlakte kan veel meer spelen, wat verder gaat dan je gemiddelde onzekerheid. Alleen, als je niet anders gewend bent, dan weet je vaak niet dat de onzekerheid die anderen bedoelen veel minder diep gaat, dat die niet zo raakt aan je waarde als mens en je bestaansrecht. En als je het geluk hebt dat je wél vooral die gemiddelde (tot sterke) onzekerheid kent kan je ook niet weten dat het zo heel anders voelt voor de mensen die onvoldoende gezonde basis hebben om dat op te vangen. En zo kan dat ook zijn met andere 'karaktertrekken' en patronen.

Dus de woorden die we gebruiken om sommige klachten of verschijnselen te beschrijven kunnen hetzelfde zijn, maar de beleving heel anders.

Als je je minder comfortabele karaktertrekken kan oplossen met relativeren, 'gewoon niet zo moeilijk doen', helpende gedachten, ouder en wijzer worden enz. is dat heel fijn én natuurlijk ook heel normaal. Maar soms zijn bepaalde patronen meer dan alleen vervelende karaktertrekken en volstaat dus ook 'gewoon niet zo moeilijk doen' (nog) niet.

Heel mooi en goed verwoord!