Psyche
alle pijlers
verwerking
maandag 2 september 2019 om 13:44
Enkele jaren geleden is een dierbaar persoon overleden. Ook al is dit al een tijd geleden, vind ik het nog steeds moeilijk. Ik denk dat ik wel verwerkt heb dat deze persoon er niet meer is, en dat ik bijv niet meer kan bellen, dat er niet meer bij is bij bepaalde gelegenheden enz. Maar wat de verwerking verder erg moeilijk maakt is dat ik veel steun heb gemist. Op sterfdag of andere dagen hoor ik van niemand iets. En dan niet 1 keer, maar dat is al jaren zo. Ik voel mij erg aan mijn lot over gelaten en heb mij erg alleen gevoeld hierin. Telkens als ik het zelf bespreekbaar wil maken, haken mensen eigenlijk af. Ze willen er niets van horen. Ik blijf zelf zo erg met het gemis zitten. Het was een persoon die heel dicht bij me stond. En veel mensen wisten dan ook. Ik heb zelf het idee dat het gemis een stuk dragelijk zou zijn, als ik meer gesteund was door de mensen uit mijn omgeving. Als ik er nu op terug kijk, heb ik veel alleen moeten doen hierin, en is er voor mij zeer weinig aandacht geweest. Iedereen ging gewoon door met zijn eigen leven, samen met zijn dierbare. En dat een dierbaar iemand van mij er niet meer is, daar is verder geen aandacht aan besteed. Hierdoor voelde ik me (en nog steeds) erg in de kou staan. Zijn er mensen die dit ook zo hebben ervaren en hoe ben je hiermee om gegaan?
maandag 2 september 2019 om 13:52
Hoe rot het ook klinkt: iedereen heeft zijn eigen sores. Als ik van iedereen om me heen naast verjaardagen van vrienden en hun kids ook nog operaties, examens, trouwdagen en sterfdata van hun naasten moet onthouden, heb ik daar een dagtaak aan.
Het is shit dat je je niet gesteund voelt door je vrienden, daar mag je ze best op aanspreken maar denk dat het ook voornamelijk teleurstelling in je verwachtingspatroon is.
Sterkte!
Het is shit dat je je niet gesteund voelt door je vrienden, daar mag je ze best op aanspreken maar denk dat het ook voornamelijk teleurstelling in je verwachtingspatroon is.
Sterkte!
maandag 2 september 2019 om 13:56
Voor veel mensen is het omgaan met de dood heel moeilijk. Ze willen jou misschien wel steunen, maar hebben misschien geen flauw idee hoe zij dat kunnen doen. Of ze hebben ooit eens ergens uit afgeleid dat jij dat mogelijk helemaal niet op prijs zou kunnen stellen.
Als je support wil, dan is mijn ervaring dat je daar het best gewoon om kunt vragen en daarbij ook aan moet geven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld “dan en dan is de sterfdag en ik ben dan liever niet alleen, zou je dan langs willen komen?” of iets dergelijks.
Bijzondere dagen (verjaardag, sterfdag, enz) worden vaak alleen onthouden door directe nabestaanden. En niet elke nabestaande heeft er ook behoefte aan om een overledene op dergelijke dagen “extra” te herdenken.
Sterkte
Als je support wil, dan is mijn ervaring dat je daar het best gewoon om kunt vragen en daarbij ook aan moet geven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld “dan en dan is de sterfdag en ik ben dan liever niet alleen, zou je dan langs willen komen?” of iets dergelijks.
Bijzondere dagen (verjaardag, sterfdag, enz) worden vaak alleen onthouden door directe nabestaanden. En niet elke nabestaande heeft er ook behoefte aan om een overledene op dergelijke dagen “extra” te herdenken.
Sterkte
maandag 2 september 2019 om 14:02
Zelf heb ik dit gelukkig nooit zo ervaren. Wat ontzettend rot voor je dat je deze dierbare persoon bent verloren! Als je dit niet goed verwerkt (door middel van steun/praten of met behulp van steun/praten) kun je hier inderdaad deze klachten door krijgen. Heb je wel eens overwogen om hier met een professioneel iemand over te gaan praten? Zij kunnen je uitstekende rouwverwerking bieden, en misschien wel dat stukje gemis van steun van je vrienden/familie opvangen. Vaak helpt je hart erover luchten al enorm. En dat heb je nu gedaan! Daarvoor mag je best trots zijn op jezelf!
puz_n_boots wijzigde dit bericht op 03-09-2019 13:47
54.60% gewijzigd
maandag 2 september 2019 om 14:14
De openingspost mag niet gequote worden, dus die zou ik even uit jouw reactie verwijderen.
maandag 2 september 2019 om 14:24
[quote=Nummer*Zoveel post_id=30343449 time=1567425408
Als je support wil, dan is mijn ervaring dat je daar het best gewoon om kunt vragen en daarbij ook aan moet geven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld “dan en dan is de sterfdag en ik ben dan liever niet alleen, zou je dan langs willen komen?” of iets dergelijks.
[/quote]
Dit is mijn ervaring ook. Durf te vragen. Het eerste jaar heb ik het zelfs op facebook gezet (heb alleen echte vrienden en familie op fb). Zoiets als; vrijdag is het een jaar geleden dat ze overleed en ik kijk er enorm tegenop.
Ik kreeg reacties, kaartjes en telefoontjes. Mijn man nam op mijn verzoek een vrije dag.
Nu schrijf ik gewoon een appje aan mijn zus of een vriendin en spreek soms iets af.
Sterkte.
Als je support wil, dan is mijn ervaring dat je daar het best gewoon om kunt vragen en daarbij ook aan moet geven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld “dan en dan is de sterfdag en ik ben dan liever niet alleen, zou je dan langs willen komen?” of iets dergelijks.
[/quote]
Dit is mijn ervaring ook. Durf te vragen. Het eerste jaar heb ik het zelfs op facebook gezet (heb alleen echte vrienden en familie op fb). Zoiets als; vrijdag is het een jaar geleden dat ze overleed en ik kijk er enorm tegenop.
Ik kreeg reacties, kaartjes en telefoontjes. Mijn man nam op mijn verzoek een vrije dag.
Nu schrijf ik gewoon een appje aan mijn zus of een vriendin en spreek soms iets af.
Sterkte.
maandag 2 september 2019 om 14:59
Dat is waar ik tegenaan loop. Als ik het aangeef of erom vraag wordt er alsnog niets mee gedaan. Het 1e jaar heb ik best wat directe familie gevraagd mee te gaan naar een bijeenkomst/herdenking. Niemand ging mee waardoor ik alleen moest gaan. Dat blijft dan zo erg in mijn hoofd hangen.
Op fb zet ik meestal wel wat op zo'n dag. En dan krijg je inderdaad reacties. Maar als ik dat zelf niet doe, denkt er dus niemand aan. Soms zet ik pas laat op de avond iets erop en dan heb ik de hele dag van niemand iets gehoord. Dat is wat zo steekt.
Ik krijg inderdaad vaker te horen dat mensen het te druk hebben, een eigen leven enz. En dat maakt het gemis nog erger naar die persson. Want die persoon had het nooit te druk voor mij, ik was prioriteit. En nu voelt het voor mij alsof ik voor niemand meer prioriteit ben. Dat is waar ik moeite mee heb.
Op fb zet ik meestal wel wat op zo'n dag. En dan krijg je inderdaad reacties. Maar als ik dat zelf niet doe, denkt er dus niemand aan. Soms zet ik pas laat op de avond iets erop en dan heb ik de hele dag van niemand iets gehoord. Dat is wat zo steekt.
Ik krijg inderdaad vaker te horen dat mensen het te druk hebben, een eigen leven enz. En dat maakt het gemis nog erger naar die persson. Want die persoon had het nooit te druk voor mij, ik was prioriteit. En nu voelt het voor mij alsof ik voor niemand meer prioriteit ben. Dat is waar ik moeite mee heb.
maandag 2 september 2019 om 15:09
Ik heb hele lieve vriendinnen, maar ik weet niet alle data uit mijn hoofd. Niet van de geboortes van hun kinderen, niet van de sterftedag van 1 van hun ouders.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 14:59Dat is waar ik tegenaan loop. Als ik het aangeef of erom vraag wordt er alsnog niets mee gedaan. Het 1e jaar heb ik best wat directe familie gevraagd mee te gaan naar een bijeenkomst/herdenking. Niemand ging mee waardoor ik alleen moest gaan. Dat blijft dan zo erg in mijn hoofd hangen.
Op fb zet ik meestal wel wat op zo'n dag. En dan krijg je inderdaad reacties. Maar als ik dat zelf niet doe, denkt er dus niemand aan. Soms zet ik pas laat op de avond iets erop en dan heb ik de hele dag van niemand iets gehoord. Dat is wat zo steekt.
Ik krijg inderdaad vaker te horen dat mensen het te druk hebben, een eigen leven enz. En dat maakt het gemis nog erger naar die persson. Want die persoon had het nooit te druk voor mij, ik was prioriteit. En nu voelt het voor mij alsof ik voor niemand meer prioriteit ben. Dat is waar ik moeite mee heb.
Ik vind het heel fijn, als ik via social media even een reminder krijg. dat is geen desintresse van mijn kant. Maar het is gewoon te veel om zelf te onthouden.
maar... als jij je echt eenzaam en in de steek gelaten voelt, zijn het geen fijne mensen om je heen. Dan kun je beter tijd investeren in leukere mensen, die jou echt waarderen
maandag 2 september 2019 om 15:12
Heel begrijpelijk en toch moet je daar zelf wat mee doen. Ik ben ook voor niemand prioriteit, vriendinnen hebben een partner en/of kinderen, ouders heb ik niet meer, bijna geen familie meer en die hebben ook allemaal hun eigen gezin.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 14:59Ik krijg inderdaad vaker te horen dat mensen het te druk hebben, een eigen leven enz. En dat maakt het gemis nog erger naar die persson. Want die persoon had het nooit te druk voor mij, ik was prioriteit. En nu voelt het voor mij alsof ik voor niemand meer prioriteit ben. Dat is waar ik moeite mee heb.
Dus probeer ik het voor mezelf maar zo leuk mogelijk te maken: huis gezellig, series kijken die ik leuk vind, creatief bezig zijn, afspreken met vriendinnen en binnenkort op vakantie. Ik maak mezelf prioriteit, dat is lastig maar niet onmogelijk.
Ik heb veel aan mijn huisdier, voor hem ben ik zeker prioriteit, ook al ben ik alleen maar de voer-leverancier.
maandag 2 september 2019 om 15:16
maandag 2 september 2019 om 15:20
Maar je kan niet andere mensen 'de schuld' geven van jou verwachtingen.
Jou verwachtingen liggen aardig hoog, je komt wat afhankelijk over.
Voor jou blijft het gemis er, en zijn er dingen die hoe langer de tijd verstrijkt misschien juist moeilijker of verdrietiger worden
Voor buitenstaanders is het ondertussen wat langer geleden, dus vast wel verwerkt.
Ze staan niet meer stil bij een sterfdatum en gaan inderdaad verder met hun leven.
Jij moet ook verder met je leven, met een enorm gemis.
Op een andere manier dan voor je verlies, maar je moet wel verder.
En helaas moet je dat nu alleen doen. Daar moet jezelf een manier voor vinden.
Zeker mag je hulp en steun van anderen verwachten, maar als ze niet weten wat er van hun veracht wordt is de kans groot dat het niet gebeurd
Jou verwachtingen liggen aardig hoog, je komt wat afhankelijk over.
Voor jou blijft het gemis er, en zijn er dingen die hoe langer de tijd verstrijkt misschien juist moeilijker of verdrietiger worden
Voor buitenstaanders is het ondertussen wat langer geleden, dus vast wel verwerkt.
Ze staan niet meer stil bij een sterfdatum en gaan inderdaad verder met hun leven.
Jij moet ook verder met je leven, met een enorm gemis.
Op een andere manier dan voor je verlies, maar je moet wel verder.
En helaas moet je dat nu alleen doen. Daar moet jezelf een manier voor vinden.
Zeker mag je hulp en steun van anderen verwachten, maar als ze niet weten wat er van hun veracht wordt is de kans groot dat het niet gebeurd
maandag 2 september 2019 om 15:30
Maak van jezelf een prioriteit en laat je bui niet zo afhangen van of iemand anders je aandacht geeft en of het wel in de gewenste vorm is... ik begrijp niks van dat gebedel om aandacht op de sterfdag van iemand. Daar is toch echt niemand mee bezig hoor. Je mag er best verdrietig om zijn maar niemand is verplicht dat gat te vullen verder... Wat gezond zou zijn is zelf een ritueel bedenken om erbij stil te staan dat iemand die zo bijzonder is geweest voor jou heeft bestaan. Vier het met een kaarsje en een gebakje en wat mooie muziek en foto's die je herinneringen helpen... wel goede herinneringen he!
Lorem Ipsum
maandag 2 september 2019 om 15:49
Je hebt het over “die persoon” en dat mensen uit jouw omgeving niet mee willen naar een herdenking bijvoorbeeld. Dat klinkt alsof er een afstand is, kenden ze elkaar dan überhaupt wel?
Je kan niet verwachten dat andere mensen de leegte van een overledenen opvullen heel hard gezegd. Ik denk dat je het dan juist nog niet verwerkt en geaccepteerd hebt als je daar veel frustraties hebt.
Je kan niet verwachten dat andere mensen de leegte van een overledenen opvullen heel hard gezegd. Ik denk dat je het dan juist nog niet verwerkt en geaccepteerd hebt als je daar veel frustraties hebt.
maandag 2 september 2019 om 15:52
In onze maatschappij is er niet veel ruimte voor overledenen. Iedereen heeft dierbaren die overleden zijn; grootouders, ouders, broer/zus, partner, vriend(in) of zelfs kinderen.
In de kerk is er wel een speciale zondag waar overledenen worden herdacht. Mensen kunnen steun hebben aan dit soort rituelen.
Maar het zit niet heel erg in onze cultuur om iets te doen of te sturen ter gedachtenis van de verjaardag of sterfdatum van een overleden persoon.
Wat verwacht je van je omgeving wanneer je spreekt over de mensen die je mis? Het is echt niet erg of zelfs normaal wanneer je zegt "op een dag als deze, of deze tijd van het jaar, etc ................ mis ik xxx altijd zo". Of het goh ik kan xxxx soms zo plotseling missen. Verwacht alleen niet meer dan een instemmig geknik of ja ik kan yyy soms ook zo missen.
In de kerk is er wel een speciale zondag waar overledenen worden herdacht. Mensen kunnen steun hebben aan dit soort rituelen.
Maar het zit niet heel erg in onze cultuur om iets te doen of te sturen ter gedachtenis van de verjaardag of sterfdatum van een overleden persoon.
Wat verwacht je van je omgeving wanneer je spreekt over de mensen die je mis? Het is echt niet erg of zelfs normaal wanneer je zegt "op een dag als deze, of deze tijd van het jaar, etc ................ mis ik xxx altijd zo". Of het goh ik kan xxxx soms zo plotseling missen. Verwacht alleen niet meer dan een instemmig geknik of ja ik kan yyy soms ook zo missen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 2 september 2019 om 15:57
Dit is mijn ervaring ook. Durf te vragen. Het eerste jaar heb ik het zelfs op facebook gezet (heb alleen echte vrienden en familie op fb). Zoiets als; vrijdag is het een jaar geleden dat ze overleed en ik kijk er enorm tegenop.Hetismogelijk schreef: ↑02-09-2019 14:24[quote=Nummer*Zoveel post_id=30343449 time=1567425408
Als je support wil, dan is mijn ervaring dat je daar het best gewoon om kunt vragen en daarbij ook aan moet geven wat je nodig hebt. Bijvoorbeeld “dan en dan is de sterfdag en ik ben dan liever niet alleen, zou je dan langs willen komen?” of iets dergelijks.
Ik kreeg reacties, kaartjes en telefoontjes. Mijn man nam op mijn verzoek een vrije dag.
Nu schrijf ik gewoon een appje aan mijn zus of een vriendin en spreek soms iets af.
Sterkte.
[/quote]
Herkenbaar, ik zet ook elk jaar een bericht/gedicgt op mijn afgeschermde facebook op de geboorte/sterfdag van onze zoon. Dat is ook de enige dag in het jaar die we altijd vrij nemen. Van mijn omgeving kan ik niet verwachten dat ze altijd deze datum onthouden. De verjaardagen van levende mensen is al lastig genoeg.
Gelukkig krijg ik altijd reacties, en is dit voor mij een manier om hem zo "zijn gedachtenis in leven te houden".
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 2 september 2019 om 16:47
jazeker kenden ze elkaar. Het was hun broer en ik ben hun nicht.YellowLemon schreef: ↑02-09-2019 15:49Je hebt het over “die persoon” en dat mensen uit jouw omgeving niet mee willen naar een herdenking bijvoorbeeld. Dat klinkt alsof er een afstand is, kenden ze elkaar dan überhaupt wel?
Je kan niet verwachten dat andere mensen de leegte van een overledenen opvullen heel hard gezegd. Ik denk dat je het dan juist nog niet verwerkt en geaccepteerd hebt als je daar veel frustraties hebt.
maandag 2 september 2019 om 20:03
Ja ik voel me echt in de steek gelaten. Er waren ook mensen die in het begin wel betrokkenheid toonden. Tot ze zelf kleinkinderen kregen. Toen hadden ze het opeens te druk voor mij. Dat geeft mij weer extra het besef geen prioriteit te zijn voor mensen. Dat is waar mijn pijn/verdriet zit.lilalinda schreef: ↑02-09-2019 15:09Ik heb hele lieve vriendinnen, maar ik weet niet alle data uit mijn hoofd. Niet van de geboortes van hun kinderen, niet van de sterftedag van 1 van hun ouders.
Ik vind het heel fijn, als ik via social media even een reminder krijg. dat is geen desintresse van mijn kant. Maar het is gewoon te veel om zelf te onthouden.
maar... als jij je echt eenzaam en in de steek gelaten voelt, zijn het geen fijne mensen om je heen. Dan kun je beter tijd investeren in leukere mensen, die jou echt waarderen
maandag 2 september 2019 om 20:09
Je bent ook voor vrijwel niemand prioriteit, dat kun je beter gewoon accepteren.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:03Ja ik voel me echt in de steek gelaten. Er waren ook mensen die in het begin wel betrokkenheid toonden. Tot ze zelf kleinkinderen kregen. Toen hadden ze het opeens te druk voor mij. Dat geeft mij weer extra het besef geen prioriteit te zijn voor mensen. Dat is waar mijn pijn/verdriet zit.
Tenzij je iemands dochter bent of iemands grote liefde. Mensen hebben hun eigen levens.
Mijn moeder kreeg nog een paar appjes en zelfs een kaart op de dag dat mijn vaders verjaardag was. Zelf kreeg ik één appje van een vriendin nog voor ik foto's van de dag weg op facebook had gezet. Dat vond ik echt mega attent, want zo vaak spreek of zie ik die vriendin niet (hooguit eens per jaar ofzo)
maandag 2 september 2019 om 20:10
Ik doe eigenlijk ontzettend veel zelf/alleen. Dit is juist waar mijn verdriet in zit. Dat iedereen het steeds maar te druk heeft voor mij. Standaard.Lalize schreef: ↑02-09-2019 15:20Maar je kan niet andere mensen 'de schuld' geven van jou verwachtingen.
Jou verwachtingen liggen aardig hoog, je komt wat afhankelijk over.
Voor jou blijft het gemis er, en zijn er dingen die hoe langer de tijd verstrijkt misschien juist moeilijker of verdrietiger worden
Voor buitenstaanders is het ondertussen wat langer geleden, dus vast wel verwerkt.
Ze staan niet meer stil bij een sterfdatum en gaan inderdaad verder met hun leven.
Jij moet ook verder met je leven, met een enorm gemis.
Op een andere manier dan voor je verlies, maar je moet wel verder.
En helaas moet je dat nu alleen doen. Daar moet jezelf een manier voor vinden.
Zeker mag je hulp en steun van anderen verwachten, maar als ze niet weten wat er van hun veracht wordt is de kans groot dat het niet gebeurd
Mensen weten wel wat mij zou helpen wbt interesse. Dat geef ik ook aan. Maar doen er gewoon niets mee.
Het gebeurde wel eens dat mensen vertelden wat zij allemaal samen met bv hun familie deden. Als ik dan aan gaf dit te missen zeiden ze dat ik er nu eindelijk maar eens over heen moesten stappen. Terwijl zij dus zelf wel veel mensen om zich heen hadden. Dat is het tegenstrijdige eraan. Zij hadden zelf die ervaring helemaal niet om mensen om zich heen te missen.
maandag 2 september 2019 om 20:17
Maar zij zijn niet verplicht om jou op sleeptouw te nemen. Niets zo vervelend als een 'zwaan kleef aan'. Zoek nieuwe vriendschappen.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:10Ik doe eigenlijk ontzettend veel zelf/alleen. Dit is juist waar mijn verdriet in zit. Dat iedereen het steeds maar te druk heeft voor mij. Standaard.
Mensen weten wel wat mij zou helpen wbt interesse. Dat geef ik ook aan. Maar doen er gewoon niets mee.
Het gebeurde wel eens dat mensen vertelden wat zij allemaal samen met bv hun familie deden. Als ik dan aan gaf dit te missen zeiden ze dat ik er nu eindelijk maar eens over heen moesten stappen. Terwijl zij dus zelf wel veel mensen om zich heen hadden. Dat is het tegenstrijdige eraan. Zij hadden zelf die ervaring helemaal niet om mensen om zich heen te missen.
maandag 2 september 2019 om 20:19
Met professional praten heb ik gedaan. Die gaf aan dat de mensen in mijn omgeving veel voor mij hadden kunnen betekenen wbt steun/praten. Dat zij dat niet hebben gedaan, dat dat meer over die mensen zegt dan over mij. Dat gaf ze aan. Verder proberen dingen te doen die je zelf leuk vindt. Wat hier ook wordt gezegd. Ik doe dat ook. Maar hou het gevoel van in de steek gelaten zijn en niet belangrijk voor anderen.Puz_n_Boots schreef: ↑02-09-2019 14:02Zelf heb ik dit gelukkig nooit zo ervaren. Wat ontzettend rot voor je dat je deze dierbare persoon bent verloren! Als je dit niet goed verwerkt (door middel van steun/praten of met behulp van steun/praten) kun je hier inderdaad deze klachten door krijgen. Heb je wel eens overwogen om hier met een professioneel iemand over te gaan praten? Zij kunnen je uitstekende rouwverwerking bieden, en misschien wel dat stukje gemis van steun van je vrienden/familie opvangen. Vaak helpt je hart erover luchten al enorm. En dat heb je nu gedaan! Daarvoor mag je best trots zijn op jezelf!
maandag 2 september 2019 om 20:22
Klinkt niet als een professioneel advies eerlijk gezegd. Je mag nooit afhankelijk worden van wat een ander je aan aandacht toewerpt.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:19Met professional praten heb ik gedaan. Die gaf aan dat de mensen in mijn omgeving veel voor mij hadden kunnen betekenen wbt steun/praten. Dat zij dat niet hebben gedaan, dat dat meer over die mensen zegt dan over mij. Dat gaf ze aan. Verder proberen dingen te doen die je zelf leuk vindt. Wat hier ook wordt gezegd. Ik doe dat ook. Maar hou het gevoel van in de steek gelaten zijn en niet belangrijk voor anderen.
maandag 2 september 2019 om 20:23
Nieuwe vriendschappen hebben ook een eigen leven. Wat zouden deze dan anders doen wbt prioriteit zijn?redbulletje schreef: ↑02-09-2019 20:17Maar zij zijn niet verplicht om jou op sleeptouw te nemen. Niets zo vervelend als een 'zwaan kleef aan'. Zoek nieuwe vriendschappen.
Verder niet verplicht. Het zou wel sociaal/aardig zijn. Dat is wat die professional bedoelde ook. Nu doe ik alles zelf/alleen zoals volgens de maatschappij zou moeten horen. Maar ben er zelf heel ongelukkig mee en voel me er rot onder. Wat weer andere klachten geeft.
anoniem_63eb6502901fc wijzigde dit bericht op 02-09-2019 20:28
30.13% gewijzigd
maandag 2 september 2019 om 20:28
Niets, maar dan zit je in elk geval die familieleden niet meer op de nek. Je hebt te hoge verwachtingen van iets wat enkel je oom/tante/neef/nicht is denk ik.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:23Nieuwe vriendschappen hebben ook een eigen leven. Wat zouden deze dan anders doen wbt prioriteit zijn?
