Psyche
alle pijlers
verwerking
maandag 2 september 2019 om 13:44
Enkele jaren geleden is een dierbaar persoon overleden. Ook al is dit al een tijd geleden, vind ik het nog steeds moeilijk. Ik denk dat ik wel verwerkt heb dat deze persoon er niet meer is, en dat ik bijv niet meer kan bellen, dat er niet meer bij is bij bepaalde gelegenheden enz. Maar wat de verwerking verder erg moeilijk maakt is dat ik veel steun heb gemist. Op sterfdag of andere dagen hoor ik van niemand iets. En dan niet 1 keer, maar dat is al jaren zo. Ik voel mij erg aan mijn lot over gelaten en heb mij erg alleen gevoeld hierin. Telkens als ik het zelf bespreekbaar wil maken, haken mensen eigenlijk af. Ze willen er niets van horen. Ik blijf zelf zo erg met het gemis zitten. Het was een persoon die heel dicht bij me stond. En veel mensen wisten dan ook. Ik heb zelf het idee dat het gemis een stuk dragelijk zou zijn, als ik meer gesteund was door de mensen uit mijn omgeving. Als ik er nu op terug kijk, heb ik veel alleen moeten doen hierin, en is er voor mij zeer weinig aandacht geweest. Iedereen ging gewoon door met zijn eigen leven, samen met zijn dierbare. En dat een dierbaar iemand van mij er niet meer is, daar is verder geen aandacht aan besteed. Hierdoor voelde ik me (en nog steeds) erg in de kou staan. Zijn er mensen die dit ook zo hebben ervaren en hoe ben je hiermee om gegaan?
dinsdag 3 september 2019 om 12:03
bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 21:30Dat heb ik al gedaan. De ene psych zei dat er geen sprake was van psychische stoornis en ik dus ook niet in aanmerking kwam voor hulp. Een andere professional zei dat de mensen in mijn omgeving iets voor me hadden kunnen betekenen wat betreft steun maar ervoor gekozen hebben dit niet te doen. Dat dit niets over mij zegt. Verder wat tips om dingen te doen die je leuk vindt en zo je leven in te richten. Inmiddels doe ik die dingen al. Maar ik voel me er gewoon kut onder (in de steek gelaten) en voel vooral eenzaamheid.
Kom je niet in aanmerking voor praatgroepen met lotgenoten die speciaal zijn ingericht voor rouwverwerking? Die zijn er wel namelijk. Het voordeel hiervan is dat je met lotgenoten in contact komt die allemaal steun kunnen zoeken bij elkaar, openstaan voor het gesprek en hier dus ook aandacht aan besteden. Dit kan helpen om het gevoel van eenzaamheid op te vangen. Bovendien voel je je "gehoord" in deze groep, omdat jullie allemaal op jullie eigen manier dezelfde soort pijn ervaren.
dinsdag 3 september 2019 om 13:34
Dit zou best een optie zijn. Het enige waar ik tegenaan denk te lopen is dat er mensen zijn die iemand verloren zijn maar nog wel steun krijgen. Dan vertellen zij verhalen dat ze iemand missen, maar dat ze gisteren samen met hun vader naar het graf van hun moeder zijn geweest. Dat soort dingen. Die kans is natuurlijk best groot. Wat voor mij dan weer extra confronterend is. Buiten dat is het een goed idee.Puz_n_Boots schreef: ↑03-09-2019 12:03Kom je niet in aanmerking voor praatgroepen met lotgenoten die speciaal zijn ingericht voor rouwverwerking? Die zijn er wel namelijk. Het voordeel hiervan is dat je met lotgenoten in contact komt die allemaal steun kunnen zoeken bij elkaar, openstaan voor het gesprek en hier dus ook aandacht aan besteden. Dit kan helpen om het gevoel van eenzaamheid op te vangen. Bovendien voel je je "gehoord" in deze groep, omdat jullie allemaal op jullie eigen manier dezelfde soort pijn ervaren.
dinsdag 3 september 2019 om 13:35
Je beseft je dat mensen dat ook over jou kunnen denken?bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 11:43Sowieso ben ik van mening dat er veel mensen zijn die zeggen dat ze alles alleen en zelf doen, maar stiekem gewoon ook steun en aandacht krijgen. In mijn ogen doen ze eigenlijk vrij weinig zelf en alleen.
Ik vind dit eigenlijk best een grove uitspraak.
Ook de mensen waar jij het hier over hebt kunnen de last van gemis als heel zwaar en eenzaam ervaren: het is niet aan jou om daar een oordeel over te vellen, net als dat anderen dat niet bij jou mogen/hoeven te doen.
Ik heb broers, zussen, familie, een partner en vriendinnen: maar dat wil niet zeggen dat ik gesteund wordt in het verdriet om mijn ouder. Zeker niet nu het alweer een paar jaar achter me ligt. Zeker mijn andere ouder en brussen gaan heel anders om met het verlies dan ik. Dus ik draag dat alleen, ondanks dat jij over mij zou denken dat ik vrij weinig alleen en zelf dit verdriet draag.
Dat is een heel kortzichtige denkwijze.
dinsdag 3 september 2019 om 13:48
Aangepast!Nummer*Zoveel schreef: ↑02-09-2019 14:14De openingspost mag niet gequote worden, dus die zou ik even uit jouw reactie verwijderen.
dinsdag 3 september 2019 om 13:50
Dat spijt mij om te lezen dat je geen steun vindt bij de mensen in je omgeving.drominique schreef: ↑03-09-2019 13:35Je beseft je dat mensen dat ook over jou kunnen denken?
Ik vind dit eigenlijk best een grove uitspraak.
Ook de mensen waar jij het hier over hebt kunnen de last van gemis als heel zwaar en eenzaam ervaren: het is niet aan jou om daar een oordeel over te vellen, net als dat anderen dat niet bij jou mogen/hoeven te doen.
Ik heb broers, zussen, familie, een partner en vriendinnen: maar dat wil niet zeggen dat ik gesteund wordt in het verdriet om mijn ouder. Zeker niet nu het alweer een paar jaar achter me ligt. Zeker mijn andere ouder en brussen gaan heel anders om met het verlies dan ik. Dus ik draag dat alleen, ondanks dat jij over mij zou denken dat ik vrij weinig alleen en zelf dit verdriet draag.
Dat is een heel kortzichtige denkwijze.
Ik zie in mijn omgeving vooral mensen die nog samen over overledene praten, op bepaalde dagen samen herdenken. Dat zie ik heel erg vaak/veel. . Ik ken eigenlijk niemand die dit niet heeft. Hierop is mijn gevoel gebaseerd.
dinsdag 3 september 2019 om 14:13
Je geeft hiermee eigenlijk aan dat niemand er ooit voor jou zal zijn. Dat is wel een invulling.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:23Nieuwe vriendschappen hebben ook een eigen leven. Wat zouden deze dan anders doen wbt prioriteit zijn?
Of je hebt dit altijd al ervaren in je leven en dan is dat ook wel een aangever want elke aktie geeft een reaktie.
Er zijn altijd 2 partijen betrokken bij bepaald gedrag.
Misschien dring je jezelf teveel op aan mensen zonder dat je dat in de gaten hebt.
Of je bent te onderdanig en bent bang dat je teveel bent.
dinsdag 3 september 2019 om 14:15
Dat begrijp ik inderdaad! Ik denk dat je je vriendenkring moet indammen. Misschien zou je eerder denken aan uitbreiden, maar hoe meer contacten (die je ook al snel vrienden noemt) je hebt, hoe moeilijker het is om een heel solide en vertrouwde band met iemand op te bouwen. Ik zou zeggen maak van een of twee vrienden je hartsvrienden/vriendinnen. Je kunt hiervoor ook actief zoeken naar nieuwe contacten. Steek vooral daar je energie in en durf jezelf bloot te geven als het goed voelt. Als jij kenbaar maakt aan je nieuwe beste vrienden/vriendinnen hier heel erg mee te strugglen, kan ik me niet voorstellen dat je hierin niet gesteund gaat worden. Zij zullen ongetwijfeld ook situaties in het leven hebben waar zij mee strugglen en jij hun goed in kunt steunen. Jullie hoeven ook niet dezelfde struggles te hebben. Waar het hier om gaat is je vrienden (her)kiezen en deze vriendschap heel erg uitdiepen, als in een vriendschap voor het leven en elkaar steunen door dik en dun.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 13:34Dit zou best een optie zijn. Het enige waar ik tegenaan denk te lopen is dat er mensen zijn die iemand verloren zijn maar nog wel steun krijgen. Dan vertellen zij verhalen dat ze iemand missen, maar dat ze gisteren samen met hun vader naar het graf van hun moeder zijn geweest. Dat soort dingen. Die kans is natuurlijk best groot. Wat voor mij dan weer extra confronterend is. Buiten dat is het een goed idee.
Ik ben me er van bewust dat hartsvrienden/vriendinnen niet voor iedereen zijn weggelegd. Het is net als in de liefde: vind je je ware of vind je hem/haar nooit? Ook als je hem/haar niet vindt, kun je gelukkig worden in de liefde. De mens heeft een grote aanpassingsvermogen en kan hier ook zijn/haar gelukkige weg in vinden. Zo is het ook met "beste vrienden".
dinsdag 3 september 2019 om 14:32
Het is zoals het is.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 13:50Dat spijt mij om te lezen dat je geen steun vindt bij de mensen in je omgeving.
Ik zie in mijn omgeving vooral mensen die nog samen over overledene praten, op bepaalde dagen samen herdenken. Dat zie ik heel erg vaak/veel. . Ik ken eigenlijk niemand die dit niet heeft. Hierop is mijn gevoel gebaseerd.
Maar als ik je zo lees ben je enorm aan het meten met anderen, daar ga je niks mee bereiken. Sterker nog het gaat je eenzame gevoel alleen maar erger maken.
Jij denkt dat niemand het zwaarder heeft of eenzamer is dan jij: je meet, bradende smoesjes voor de ander; “hij zegt wel dat hij het alleen moet doen maar ik vind dat dit niet zo is en die ander zich aanstelt”
Hetzelfde geldt voor rouwverwerking; “ja maar daar zijn anderen die WEL gesteund worden en dan wordt ik nog meer gekwetst.”
Dat beeld klopt niet: waarom denk je dat mensen naar zo’n groepje gaan?
dinsdag 3 september 2019 om 14:53
Ik snap dit ook niet zo, beetje zoals ongewenst kinderloos zijn en dan maar niet meer met anderen praten uit angst dat ze hun kind ter sprake gaan brengen... ? Dan kun je erna niet gaan mopperen dat je eenzaam bent he. Jouw persoonlijke situatie maakt niet dat de rest van de wereld volgens jouw handleiding moet gaan werken. Misschien helpt het je om je te realiseren dat iedereen op zijn eigen manier verdriet en/of pech heeft, in jouw geval ben je een belangrijk iemand kwijt... in hun geval is het misschien een (onzichtbare) ziekte, gepest worden op werk, torenhoge schulden, carriere de mist ingegaan... verzin het maar.
Lorem Ipsum
dinsdag 3 september 2019 om 15:53
bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 11:43Sowieso ben ik van mening dat er veel mensen zijn die zeggen dat ze alles alleen en zelf doen, maar stiekem gewoon ook steun en aandacht krijgen. In mijn ogen doen ze eigenlijk vrij weinig zelf en alleen.
Het is een bril die je hebt opgezet. Je ziet alleen je eigen ervaring.
Je hebt geen flauw idee van wat anderen mensen mee maken. Je weet het niet.
Een paar jaar terug was hier een jongeman op de viva die door botkanker zijn been verloor, en omdat zijn vriendin daar niet mee om kon gaan, verliet ze hem. Zou hij zich niet eenzaam gevoeld hebben ? Zou hij 's nachts niet wakker hebben gelegen, radeloos, hoe nu verder.
En wat denk je van een vrouw die afgestudeerd, net lekker aan het werk, een ongeluk krijgt waardoor zij nooit meer zal werken ? En ook even haar geliefde hobby op moet geven. En dùs ook een groot deel van het sociale netwerk wegvalt.
En die vrouw die haar gezin van een berg af zag storten. Die ene dag liep zij niet mee. Ze heeft haar man en 3 kinderen voor haar ogen de dood in zien gaan. Zij heeft ze zelf nog geïdentificeerd.
Geen dag zal meer hetzelfde zijn voor haar.
Er is zoveel verdriet, zoveel mensen moeten een deel van hun leven door echte dalen gaan.
Alsmaar blijven zeuren dat alleen jij het echt zwaar hebt, heeft geen zin, en is zelfs beledigend.
Het lijkt mij juist dat je dit doet, om het niet echt te hoeven voelen, om het niet te willen doorleven.
dinsdag 3 september 2019 om 16:29
Nou ja dat is wat ik hier lees. Dat je niemand moet lastig vallen. Dat je voor problemen naar een psych moet en met vrienden gewoon leuke dingen doen. Dat werd hier door iemand zwaan kleef aan genoemd.Verbinder schreef: ↑03-09-2019 14:13Je geeft hiermee eigenlijk aan dat niemand er ooit voor jou zal zijn. Dat is wel een invulling.
Of je hebt dit altijd al ervaren in je leven en dan is dat ook wel een aangever want elke aktie geeft een reaktie.
Er zijn altijd 2 partijen betrokken bij bepaald gedrag.
Misschien dring je jezelf teveel op aan mensen zonder dat je dat in de gaten hebt.
Of je bent te onderdanig en bent bang dat je teveel bent.
Maar ik hoor dat vaker. Dat zo dus de maatschappij in elkaar zit. Dus bij nieuwe mensen zal het dan niet anders zijn.
dinsdag 3 september 2019 om 16:32
Ja dat is het eigenlijk he. Je hoeft niet zo veel mensen te kennen. Als je er 1 of 2 hebt die er voor je zijn dan is het fijn en goed. Het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit in het contact. Dan moet je inderdaad net zo iemand tegen komen die dan niet alleen maar leuke dingen wil doen. Maar ook bij mindere dingen naar je wil luisteren en zo.Puz_n_Boots schreef: ↑03-09-2019 14:15Dat begrijp ik inderdaad! Ik denk dat je je vriendenkring moet indammen. Misschien zou je eerder denken aan uitbreiden, maar hoe meer contacten (die je ook al snel vrienden noemt) je hebt, hoe moeilijker het is om een heel solide en vertrouwde band met iemand op te bouwen. Ik zou zeggen maak van een of twee vrienden je hartsvrienden/vriendinnen. Je kunt hiervoor ook actief zoeken naar nieuwe contacten. Steek vooral daar je energie in en durf jezelf bloot te geven als het goed voelt. Als jij kenbaar maakt aan je nieuwe beste vrienden/vriendinnen hier heel erg mee te strugglen, kan ik me niet voorstellen dat je hierin niet gesteund gaat worden. Zij zullen ongetwijfeld ook situaties in het leven hebben waar zij mee strugglen en jij hun goed in kunt steunen. Jullie hoeven ook niet dezelfde struggles te hebben. Waar het hier om gaat is je vrienden (her)kiezen en deze vriendschap heel erg uitdiepen, als in een vriendschap voor het leven en elkaar steunen door dik en dun.
Ik ben me er van bewust dat hartsvrienden/vriendinnen niet voor iedereen zijn weggelegd. Het is net als in de liefde: vind je je ware of vind je hem/haar nooit? Ook als je hem/haar niet vindt, kun je gelukkig worden in de liefde. De mens heeft een grote aanpassingsvermogen en kan hier ook zijn/haar gelukkige weg in vinden. Zo is het ook met "beste vrienden".
dinsdag 3 september 2019 om 16:34
Ik denk omdat ze ook met steun niet ermee kunnen omgaan. Daarom gaan ze naar zo'n groepje.drominique schreef: ↑03-09-2019 14:32Het is zoals het is.
Maar als ik je zo lees ben je enorm aan het meten met anderen, daar ga je niks mee bereiken. Sterker nog het gaat je eenzame gevoel alleen maar erger maken.
Jij denkt dat niemand het zwaarder heeft of eenzamer is dan jij: je meet, bradende smoesjes voor de ander; “hij zegt wel dat hij het alleen moet doen maar ik vind dat dit niet zo is en die ander zich aanstelt”
Hetzelfde geldt voor rouwverwerking; “ja maar daar zijn anderen die WEL gesteund worden en dan wordt ik nog meer gekwetst.”
Dat beeld klopt niet: waarom denk je dat mensen naar zo’n groepje gaan?
Ik denk dat ik het met steun wel veel beter had kunnen omgaan met de situatie. Nu heeft het gebrek aan steun juist voor problemen gezorgd. Dat is het verschil denk ik.
anoniem_63eb6502901fc wijzigde dit bericht op 03-09-2019 16:36
0.32% gewijzigd
dinsdag 3 september 2019 om 16:36
Dat zijn toch vreselijke verhalen. Geen woorden ervoor.tinydancer schreef: ↑03-09-2019 15:53Het is een bril die je hebt opgezet. Je ziet alleen je eigen ervaring.
Je hebt geen flauw idee van wat anderen mensen mee maken. Je weet het niet.
Een paar jaar terug was hier een jongeman op de viva die door botkanker zijn been verloor, en omdat zijn vriendin daar niet mee om kon gaan, verliet ze hem. Zou hij zich niet eenzaam gevoeld hebben ? Zou hij 's nachts niet wakker hebben gelegen, radeloos, hoe nu verder.
En wat denk je van een vrouw die afgestudeerd, net lekker aan het werk, een ongeluk krijgt waardoor zij nooit meer zal werken ? En ook even haar geliefde hobby op moet geven. En dùs ook een groot deel van het sociale netwerk wegvalt.
En die vrouw die haar gezin van een berg af zag storten. Die ene dag liep zij niet mee. Ze heeft haar man en 3 kinderen voor haar ogen de dood in zien gaan. Zij heeft ze zelf nog geïdentificeerd.
Geen dag zal meer hetzelfde zijn voor haar.
Er is zoveel verdriet, zoveel mensen moeten een deel van hun leven door echte dalen gaan.
Alsmaar blijven zeuren dat alleen jij het echt zwaar hebt, heeft geen zin, en is zelfs beledigend.
Het lijkt mij juist dat je dit doet, om het niet echt te hoeven voelen, om het niet te willen doorleven.
Waar ik over val is iets anders. Ik val over mensen die over mijn situatie iets zeggen als je moet het zelf doen. Maar ondertussen zelf nog wel steun krijgen. Dat is denk ik iets anders dan jij bedoelt.
dinsdag 3 september 2019 om 16:42
dinsdag 3 september 2019 om 16:58
Niet echt. Dat is me ook aangegeven door 2 verschillende mensen die er vanuit hun werk verstand van hebben. Het is helaas zo in deze westerse wereld dat veel mensen zo denken. Dat alles maakbaar is en dat je alles alleen en zelf zou moeten doen. Maar dat is dus niet altijd zo. En dan is steun wel een belangrijk punt.turquasi schreef: ↑03-09-2019 16:42"Nu heeft het gebrek aan steun juist voor problemen gezorgd. Dat is het verschil denk ik."
het enige gebrek hier is jouw gebrek aan realiteitszin, de verwachtingen die je op anderen hebt geprojecteerd zijn de ware teleurstelling hier en die is door jezelf veroorzaakt
dinsdag 3 september 2019 om 17:32
Dat doe je niet: je hebt enorme verwachtingen van anderen en daarnaast een heel negatieve kijk op andere mensen. Dat voelen mensen aan.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 17:06nou ja zwelgje. Ik doe alles al hoe het volgens de westerse maatschappij zou moeten. Toch maakt het mij heel erg ongelukkig
Net als je zegt over dat praatgroepje: zij kunnen het met steun uit hun omgeving niet.
Hoe weet jij dat en wie ben jij om over een ander te oordelen?
Ook de gezinnen die samen bij het graf van een geliefde staan zit iemand tussen waar de rest op leunt, maar die in hun eigen verdriet alleen staan.
Jij wil graag de enige en de zieligste zijn.
Van mij mag je, maar het gaat je nergens brengen.
Je komt hier weinig sympathiek over, als er maar een drupje van hoe je hier schrijft doorschemert in je echte leven zou daar zomaar een clou kunnen liggen.
dinsdag 3 september 2019 om 17:44
Iemand vroeg aan mij waarom ik dacht dat mensen naar zo'n groepje gaan terwijl ze mensen en steun om zich heen hebben.drominique schreef: ↑03-09-2019 17:32Dat doe je niet: je hebt enorme verwachtingen van anderen en daarnaast een heel negatieve kijk op andere mensen. Dat voelen mensen aan.
Net als je zegt over dat praatgroepje: zij kunnen het met steun uit hun omgeving niet.
Hoe weet jij dat en wie ben jij om over een ander te oordelen?
Ook de gezinnen die samen bij het graf van een geliefde staan zit iemand tussen waar de rest op leunt, maar die in hun eigen verdriet alleen staan.
Jij wil graag de enige en de zieligste zijn.
Van mij mag je, maar het gaat je nergens brengen.
Je komt hier weinig sympathiek over, als er maar een drupje van hoe je hier schrijft doorschemert in je echte leven zou daar zomaar een clou kunnen liggen.
Ik wil helemaal niet de zieligste zijn. Hoe kom je erbij?
Ik stel een vraag.
Wat als er geen mensen zijn om op terug te vallen, als je niet in aanmerking komt voor psych die aangeeft dat dit een probleem is van de westerse maatschappij. En je doet dan dus alles al zelf e n alleen. Maar juist dit geeft de eenzaamheid en problemen.
dinsdag 3 september 2019 om 17:47
Realiteitszin is beseffen wat voor jouw de opties zijn en dat accepteren.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 16:58Niet echt. Dat is me ook aangegeven door 2 verschillende mensen die er vanuit hun werk verstand van hebben. Het is helaas zo in deze westerse wereld dat veel mensen zo denken. Dat alles maakbaar is en dat je alles alleen en zelf zou moeten doen. Maar dat is dus niet altijd zo. En dan is steun wel een belangrijk punt.
Dus een psycholoog kan gezegd hebben dat je in een betere situatie meer steun krijgt, maar het is niet die situatie. Hoe lang je daar ook over door blijft gaan.
Dan kun je dus naar een therapiegroep gaan bijvoorbeeld. Maar dan kun je het niet aanhoren dat andere mensen wel steun ontvangen. Dat vind ik vrij heftig weet je. Basicly zie je dan dus zo groen van jaloezie dat je dan maar niet gaat. Zou dat niet een ECHT verband met je eenzaamheid hebben?
dinsdag 3 september 2019 om 17:57
Omdat jij bij alles wat iedereen aandraagt of voorstelt komt met een ja maar.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 17:44Iemand vroeg aan mij waarom ik dacht dat mensen naar zo'n groepje gaan terwijl ze mensen en steun om zich heen hebben.
Ik wil helemaal niet de zieligste zijn. Hoe kom je erbij?
Ik stel een vraag.
Wat als er geen mensen zijn om op terug te vallen, als je niet in aanmerking komt voor psych die aangeeft dat dit een probleem is van de westerse maatschappij. En je doet dan dus alles al zelf e n alleen. Maar juist dit geeft de eenzaamheid en problemen.
therapiegroepje;
ja maar zij hebben wel steun van anderen en kunnen het dan nog niet verwerken terwijl ik het met steun vast wel gekund had.
(Dat weet je niet, maar je veroordeelt een ander wel.
Psychologische hulp;
Ja maar er hebben al 2 psychologen gezegd dat het niet aan mij ligt maar aan de maatschappij.
Dan waren dat slechte therapeuten, dus zoek een betere of een coach gespecialiseerd in rouwverwerking.
Jij gaat de maastschappij niet veranderen en die psycholoog ook niet.
Diegene is er nl om jou te helpen om te leren gaan met de situatie zoals hij is.
Ja maar iemand noemt me zwelgje of zwaan Kleef aan. In plaats van bij jezelf te raden gaan of er een waarheid in zou kunnen zitten begin je weer over andere mensen en iedereen hier ziet jouw situatie helemaal verkeerd.
Zolang jij denkt dat het allemaal buiten jezelf ligt en je in die slachtofferrol blijft wentelen blijft alles zoals het nu is.
Dat is toch logisch?
dinsdag 3 september 2019 om 18:46
Ze zullen er toch wel verstand van hebben denk ik. Staan gewoon goed aangeschreven. En zeiden het afzonderlijk van elkaar.drominique schreef: ↑03-09-2019 17:57Omdat jij bij alles wat iedereen aandraagt of voorstelt komt met een ja maar.
therapiegroepje;
ja maar zij hebben wel steun van anderen en kunnen het dan nog niet verwerken terwijl ik het met steun vast wel gekund had.
(Dat weet je niet, maar je veroordeelt een ander wel.
Psychologische hulp;
Ja maar er hebben al 2 psychologen gezegd dat het niet aan mij ligt maar aan de maatschappij.
Dan waren dat slechte therapeuten, dus zoek een betere of een coach gespecialiseerd in rouwverwerking.
Jij gaat de maastschappij niet veranderen en die psycholoog ook niet.
Diegene is er nl om jou te helpen om te leren gaan met de situatie zoals hij is.
Ja maar iemand noemt me zwelgje of zwaan Kleef aan. In plaats van bij jezelf te raden gaan of er een waarheid in zou kunnen zitten begin je weer over andere mensen en iedereen hier ziet jouw situatie helemaal verkeerd.
Zolang jij denkt dat het allemaal buiten jezelf ligt en je in die slachtofferrol blijft wentelen blijft alles zoals het nu is.
Dat is toch logisch?
Maar dit past niet in de westerse denkwijze dat alles maakbaar is.
Niet alles is maakbaar. Sommige dingen overkomen je.
Wat het groepje betreft reageerde ik op de vraag van een ander. De vraag was waarom iemand met hulp toch zo'n groepje nodig heeft.
