Psyche
alle pijlers
verwerking
maandag 2 september 2019 om 13:44
Enkele jaren geleden is een dierbaar persoon overleden. Ook al is dit al een tijd geleden, vind ik het nog steeds moeilijk. Ik denk dat ik wel verwerkt heb dat deze persoon er niet meer is, en dat ik bijv niet meer kan bellen, dat er niet meer bij is bij bepaalde gelegenheden enz. Maar wat de verwerking verder erg moeilijk maakt is dat ik veel steun heb gemist. Op sterfdag of andere dagen hoor ik van niemand iets. En dan niet 1 keer, maar dat is al jaren zo. Ik voel mij erg aan mijn lot over gelaten en heb mij erg alleen gevoeld hierin. Telkens als ik het zelf bespreekbaar wil maken, haken mensen eigenlijk af. Ze willen er niets van horen. Ik blijf zelf zo erg met het gemis zitten. Het was een persoon die heel dicht bij me stond. En veel mensen wisten dan ook. Ik heb zelf het idee dat het gemis een stuk dragelijk zou zijn, als ik meer gesteund was door de mensen uit mijn omgeving. Als ik er nu op terug kijk, heb ik veel alleen moeten doen hierin, en is er voor mij zeer weinig aandacht geweest. Iedereen ging gewoon door met zijn eigen leven, samen met zijn dierbare. En dat een dierbaar iemand van mij er niet meer is, daar is verder geen aandacht aan besteed. Hierdoor voelde ik me (en nog steeds) erg in de kou staan. Zijn er mensen die dit ook zo hebben ervaren en hoe ben je hiermee om gegaan?
maandag 2 september 2019 om 20:31
Ik zit niemand op de nek.redbulletje schreef: ↑02-09-2019 20:28Niets, maar dan zit je in elk geval die familieleden niet meer op de nek. Je hebt te hoge verwachtingen van iets wat enkel je oom/tante/neef/nicht is denk ik.
Steun jij je moeder weleens als ze het moeilijk heeft met de dood van jou vader? praten jullie nog wel eens over hem?
maandag 2 september 2019 om 20:36
Zeker weten! Vorige week zou mijn vaders verjaardag zijn geweest en toen zijn m'n moeder en ik een dagje weg geweest (zoals we ook gedaan zouden hebben als m'n vader nog leefde) Maar zoiets doe je met een directe nabestaande, als mijn moeder niet meer leeft dan doe ik het in mijn eentje, want ik heb daar ook niet het soort contacten voor en geen hechte band met ooms/tantes e.d.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:31Ik zit niemand op de nek.
Steun jij je moeder weleens als ze het moeilijk heeft met de dood van jou vader? praten jullie nog wel eens over hem?
maandag 2 september 2019 om 21:07
In mijn ogen heb ook jij dan niet de ervaring hoe het is om met alles echt op jezelf aangewezen te zijn. Het maakt een groot verschil uit of je wel of geen steun krijgt. Zijn jullie nu ook een zwaan kleef aan hoe je het zelf dan noemt? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het mooi wat jullie doen. Daarnaast vind ik dat er ook nog een verschil is in leeftijd. Het komt vaker voor dat mensen die in de 40/50 of 60 zijn, en dat er dan geen directe familie meer is. Je bent dan weer (wat) ouder en heb dan meestal een groot deel van je leven wel steun/support, betrokkenheid gehad. Als je dit op jonge leeftijd niet meer hebt is dat ook een groot verschil.redbulletje schreef: ↑02-09-2019 20:36Zeker weten! Vorige week zou mijn vaders verjaardag zijn geweest en toen zijn m'n moeder en ik een dagje weg geweest (zoals we ook gedaan zouden hebben als m'n vader nog leefde) Maar zoiets doe je met een directe nabestaande, als mijn moeder niet meer leeft dan doe ik het in mijn eentje, want ik heb daar ook niet het soort contacten voor en geen hechte band met ooms/tantes e.d.
Ik doe nu alles al zoals de maatschappij het voor ogen heeft. Ik doe alles zelf/alleen zonder support en betrokkenheid. Op speciale dagen steek ik zelf een kaarsje op, denk aan mooie dingen van die persoon, ga ergens naartoe wat daaraan herinnert enz. Ondanks dat ik dus dit soort dingen zo alleen en zelf doe voel ik me er doodongelukkig en rot onder. Het helpt en brengt mij helemaal niets om het zo te doen, en inderdaad zo door te gaan. Behalve een gevoel dan van eenzaamheid.
maandag 2 september 2019 om 21:13
Maar je maakt toch ook geen nieuwe vrienden om te gaan zitten huilen over je verleden?bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 20:23Nieuwe vriendschappen hebben ook een eigen leven. Wat zouden deze dan anders doen wbt prioriteit zijn?
Verder niet verplicht. Het zou wel sociaal/aardig zijn. Dat is wat die professional bedoelde ook. Nu doe ik alles zelf/alleen zoals volgens de maatschappij zou moeten horen. Maar ben er zelf heel ongelukkig mee en voel me er rot onder. Wat weer andere klachten geeft.
Ik vind je echt niet klinken als iemand die het verwerkt heeft. Juist als iemand die het verdriet niet los kan laten. En daar kun je je omgeving niet de schuld van geven. Je kan jouw verdriet toch niet groter vinden dan het verdriet van het verliezen van een broer. Tuurlijk nemen die mensen jou niet mee op sleeptouw. Die hebben iemand overleeft die ze niet hadden willen overleven.
Dat is iets binnen hun gezin.
maandag 2 september 2019 om 21:22
Zeker niet. Maar wat ik bedoel is dat nieuwe mensen ook geen echte betrokkenheid hebben. Ze zullen niet anders zijn dan de mensen die ik nu al ken. Een eigen leven en te druk voor mij. Daar hoef ik geen nieuwe mensen voor te leren kennen. Wat heeft het nut dan of wat zou nieuwe mensen dan wel anders kunnen brengen wat de 'oude' mensen nu doen?YellowLemon schreef: ↑02-09-2019 21:13Maar je maakt toch ook geen nieuwe vrienden om te gaan zitten huilen over je verleden?
Ik vind je echt niet klinken als iemand die het verwerkt heeft. Juist als iemand die het verdriet niet los kan laten. En daar kun je je omgeving niet de schuld van geven. Je kan jouw verdriet toch niet groter vinden dan het verdriet van het verliezen van een broer. Tuurlijk nemen die mensen jou niet mee op sleeptouw. Die hebben iemand overleeft die ze niet hadden willen overleven.
Ik weet niet wat je precies bedoeld. Welke mensen? Of je bedoeld dat nieuwe vrienden mensen kunnen zijn die een kind hebben verloren en dat dat dan erger is dan wie ik ben verloren?
Als dat is wat je bedoelt dan denk ik dat als ik nieuwe mensen leer kennen, en je kent elkaar steeds beter. Ze zouden mij vertellen dat ze een kind hebben verloren en dat ze bijvoorbeeld moeilijke momenten hebben. Ik zou ze dan zulke momenten proberen ze te steunen. Er voor ze willen zijn op een manier die zij zouden willen. En als je elkaar dan beter leert kennen, zou ik ook vertellen over wie ik verloren ben, en zouden zij andersom er voor mij ook kunnen zijn. Of is het iets heel raars wat ik zeg?
Oh ik lees nu broer ipv kind. Heb je het aangepast of heb ik verkeerd gelezen? Ik denk dat broer of ouder wel gelijk staat. En als de broer ouder was, komt het vaker voor dat je hem overleeft denk ik. Het verschil zit hem erin, als je met meerdere broers/zussen bent, dat je elkaar dan kunt steunen hierin als je zou willen. Dat is anders wanneer er geen broers of zussen zijn en ook geen ouders. Dan is er niets. Dat is het verschil hierin denk ik.
anoniem_63eb6502901fc wijzigde dit bericht op 02-09-2019 21:26
12.22% gewijzigd
maandag 2 september 2019 om 21:30
Dat heb ik al gedaan. De ene psych zei dat er geen sprake was van psychische stoornis en ik dus ook niet in aanmerking kwam voor hulp. Een andere professional zei dat de mensen in mijn omgeving iets voor me hadden kunnen betekenen wat betreft steun maar ervoor gekozen hebben dit niet te doen. Dat dit niets over mij zegt. Verder wat tips om dingen te doen die je leuk vindt en zo je leven in te richten. Inmiddels doe ik die dingen al. Maar ik voel me er gewoon kut onder (in de steek gelaten) en voel vooral eenzaamheid.redbulletje schreef: ↑02-09-2019 21:25Een goeie psych zoeken, daar kun je je ei bij kwijt en lekker een uur tegenaan praten over alles wat kut gaat en dan kun je met vrienden/kennissen gewoon vrolijke dingen doen.
maandag 2 september 2019 om 21:34
Ik denk dat je dit heel erg overschat. Ken juist veel gevallen waar men niets aan hun siblings had ten tijde van ziekte/overlijden/rouw ouder. Ieder heeft toch z'n eigen rouwproces en sommigen willen juist alleen zijn of het delen met iemand die minder dichtbij staat. Ik praat ook liever met m'n psych over mijn gevoelens dan met m'n moeder. En m'n vrienden val ik er ook niet meer lastig mee.Het verschil zit hem erin, als je met meerdere broers/zussen bent, dat je elkaar dan kunt steunen hierin als je zou willen.
maandag 2 september 2019 om 21:42
Dat kan inderdaad, maar hoeft zeker niet altijd zo te zijn. Hier in de omgeving zie ik voornamelijk broers/zussen die zulke dingen wel samen delen of nog samen dingen over vroeger vertellen enz. Als je dat niet hebt, is dat moeilijk.redbulletje schreef: ↑02-09-2019 21:34Ik denk dat je dit heel erg overschat. Ken juist veel gevallen waar men niets aan hun siblings had ten tijde van ziekte/overlijden/rouw ouder. Ieder heeft toch z'n eigen rouwproces en sommigen willen juist alleen zijn of het delen met iemand die minder dichtbij staat. Ik praat ook liever met m'n psych over mijn gevoelens dan met m'n moeder. En m'n vrienden val ik er ook niet meer lastig mee.
Bij mij zijn er geen ouders om over te praten. Psych zag geen reden tot gesprekken. En vrienden vaak beperkt alleen voor leuke dingen. Geen moeilijke dingen. Dus uiteindelijk kan ik bij niemand terecht, wat het juist zo eenzaam maakt.
dinsdag 3 september 2019 om 08:41
Misschien kun je je gemis een andere wending geven en juist ‘vieren’ wat die persoon voor jou gedaan heeft.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 14:59
Want die persoon had het nooit te druk voor mij, ik was prioriteit. En nu voelt het voor mij alsof ik voor niemand meer prioriteit ben. Dat is waar ik moeite mee heb.
En voor jezelf beslissen dat je dat zo’n mooie eigenschap vindt en zo blij bent dat je dat hebt leren kennen dat je dit ook aan andere mensen wil geven.
Zo neem je de mooie eigenschap van jouw maatje mee in je leven, breng je zijn uniekheid voort en je zal heel veel en op een fijne manier aan hem herinnert worden. Zo leeft hij met je mee en je doet iets konstruktiefs met hetgeen hij nalaat in de wereld.
Pay it forward....
dinsdag 3 september 2019 om 08:58
Dat is zeker heel mooi. Wij hadden voor een groot deel hetzelfde karakter. Ik heb het idee dat ik dit inderdaad al doe.Verbinder schreef: ↑03-09-2019 08:41Misschien kun je je gemis een andere wending geven en juist ‘vieren’ wat die persoon voor jou gedaan heeft.
En voor jezelf beslissen dat je dat zo’n mooie eigenschap vindt en zo blij bent dat je dat hebt leren kennen dat je dit ook aan andere mensen wil geven.
Zo neem je de mooie eigenschap van jouw maatje mee in je leven, breng je zijn uniekheid voort en je zal heel veel en op een fijne manier aan hem herinnert worden. Zo leeft hij met je mee en je doet iets konstruktiefs met hetgeen hij nalaat in de wereld.
Pay it forward....
Waar ik op vast loop met verwerking is de mensen om me heen, die al snel niet meer naar me omkeken. Waardoor ik echt alles alleen en zelf moet doen. Dat heeft mij geen goed gedaan.
Volgens de maatschappij zou het zo ook moeten. (ik heb zelf erge twijfels of veel mensen het ook zo alleen doen, omdat ik om mij heen, zeker nog bij jonge mensen, vooral veel steun en interesse zie.)
Nu leef ik ook zo volgens wat de maatschappij zou willen, alles alleen en zelf. Maar het maakt mij heel ongelukkig en helpt mij verder niet vooruit. Daar zit het knelpunt.
dinsdag 3 september 2019 om 09:25
jouw eenzaamheid is jouw eenzaamheid, niet iets waar iedereen zich geroepen toe moet voelen om op te lossen
je klinkt een beetje als iemand wiens oven na jaren stuk is gegaan en die nu heel de keuken niets meer waard vindt en had gedacht dat er wekelijks iemand met zelfgebakken taart op de stoep zou staan...
je klinkt een beetje als iemand wiens oven na jaren stuk is gegaan en die nu heel de keuken niets meer waard vindt en had gedacht dat er wekelijks iemand met zelfgebakken taart op de stoep zou staan...
Lorem Ipsum
dinsdag 3 september 2019 om 09:29
Ik denk als je om iemand geeft, dat je dan nog wel contact houdt, zeker op bepaalde momenten.turquasi schreef: ↑03-09-2019 09:25jouw eenzaamheid is jouw eenzaamheid, niet iets waar iedereen zich geroepen toe moet voelen om op te lossen
je klinkt een beetje als iemand wiens oven na jaren stuk is gegaan en die nu heel de keuken niets meer waard vindt en had gedacht dat er wekelijks iemand met zelfgebakken taart op de stoep zou staan...
En niet iedereen hoeft zich geroepen te voelen. Daar heb je gelijk in. Maar bij mij is er niemand. Dat is weer het andere uiterste.
Mijn eenzaamheid is ontstaan doordat mensen die ik al zo lang ken, en dacht gewoon normale en goed contact mee had, niet meer naar me omkeken. Zoals mensen die wel vaak contact zochten met mij en waar van beide kanten uit regelmatig contact mee was, tot dat ze kleinkinderen kregen. Toen hadden ze het ineens te druk voor mij. Zulke dingen doen zeer.
anoniem_63eb6502901fc wijzigde dit bericht op 03-09-2019 09:35
10.87% gewijzigd
dinsdag 3 september 2019 om 09:30
Jij bent toch de klant bij een psych, dus jij bepaalt of je gesprekken nodig vindt. Ga naar de huisarts en wellicht naar de POH.bitterkoekjespudding schreef: ↑02-09-2019 21:42Dat kan inderdaad, maar hoeft zeker niet altijd zo te zijn. Hier in de omgeving zie ik voornamelijk broers/zussen die zulke dingen wel samen delen of nog samen dingen over vroeger vertellen enz. Als je dat niet hebt, is dat moeilijk.
Bij mij zijn er geen ouders om over te praten. Psych zag geen reden tot gesprekken. En vrienden vaak beperkt alleen voor leuke dingen. Geen moeilijke dingen. Dus uiteindelijk kan ik bij niemand terecht, wat het juist zo eenzaam maakt.
Zelf heb ik veel aan gesprekken met mijn psych omdat ik er dan anderen niet mee lastig val en me dus niet bezwaard hoef te voelen.
dinsdag 3 september 2019 om 09:32
Ik ben bij de poh geweest. Deze heeft me door verwezen naar psych. Volgens psych geen sprake van psychische stoornis, hij kon mij niet in behandeling nemen.redbulletje schreef: ↑03-09-2019 09:30Jij bent toch de klant bij een psych, dus jij bepaalt of je gesprekken nodig vindt. Ga naar de huisarts en wellicht naar de POH.
Zelf heb ik veel aan gesprekken met mijn psych omdat ik er dan anderen niet mee lastig val en me dus niet bezwaard hoef te voelen.
Maar ook al zou ik gesprekken hebben met psych, in veel dagelijkse dingen doe ik dan nog steeds alles zelf en alleen, en mis betrokkenheid. Dat is wat de eenzaamheid maakt bij mij.
dinsdag 3 september 2019 om 09:39
Je hoeft geen stoornis te hebben om bij een psych terecht te kunnen. Da's alleen bij de specialistische GGZ dat ze alleen klanten aannemen die een diagnose hebben. Voor depressie achtige klachten kun je prima bij een psych terecht.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 09:32Ik ben bij de poh geweest. Deze heeft me door verwezen naar psych. Volgens psych geen sprake van psychische stoornis, hij kon mij niet in behandeling nemen.
Maar ook al zou ik gesprekken hebben met psych, in veel dagelijkse dingen doe ik dan nog steeds alles zelf en alleen, en mis betrokkenheid. Dat is wat de eenzaamheid maakt bij mij.
dinsdag 3 september 2019 om 09:46
Hij noemde dit een maatschappelijk en levensfase probleem. Dat er niets met mij of mijn denkwijze mis was. Een psychiater was niet de aangewezen plek hiervoor. Hij zei dat ik mensen om me heen nodig heb, en een vertrouwenspersoon waar ik bij terecht kan. Zoals normaal op jonge leeftijd je ouders. Ik heb nu zo'n vertrouwens persoon. Die geeft aan dat mensen in mijn omgeving veel voor mij hadden kunnen betekenen met steun en aandacht. Dat zij daar niet voor gekozen hebben, dat dat meer over hun zegt dan over mij. Deze persoon geeft ook aan dat het ook aan de maatschappij ligt. Dat mensen vooral alleen leuke dingen samen willen doen. Anders ben je al snel een zeur, of hoe jij het noemt een zwaan kleef aan. Nu kijken we , wat hier al eerder is gezegd, hoe je zelf dingen kunt doen, die je leuk vindt. Zij geeft ook aan dat de leegte die ik heb daar helaas niet mee weggaat.redbulletje schreef: ↑03-09-2019 09:39Je hoeft geen stoornis te hebben om bij een psych terecht te kunnen. Da's alleen bij de specialistische GGZ dat ze alleen klanten aannemen die een diagnose hebben. Voor depressie achtige klachten kun je prima bij een psych terecht.
Dat is wat ik al eerder zei, mijn knelpunt. Die leegte, en het gevoel voor niemand iets te betekenen, een prioriteit te zijn.
anoniem_63eb6502901fc wijzigde dit bericht op 03-09-2019 09:48
6.30% gewijzigd
dinsdag 3 september 2019 om 09:53
Ik doe alles al alleen, dat kan ik al heel lang. Dat hoef ik niet meer te leren, en hoef daar voor ook niet naar een professional. Het probleem is de leegte die juist voortkomt uit het ontbreken van steun en interesse.redbulletje schreef: ↑03-09-2019 09:48Een psychiater is idd niet de aangewezen plek, maar 'n psycholoog wel. Die kan je leren omgaan met dat soort teleurstellingen. De schuld leggen bij je omgeving is niet de oplossing. Leren omgaan met het feit dat je het alleen moet doen wél.
Beiden gaven aan dat mensen in mijn omgeving wel degelijk veel meer voor mij hadden kunnen betekenen. Zij zeiden dat afzonderlijk van elkaar. Zij zullen er met hun beroep toch ook wel verstand van hebben. Helaas is het iets in de maatschappij dat alles maakbaar moet zijn en alles je eigen verantwoordelijkheid zou zijn. Dat is niet altijd zo. Sommige dingen overkomen je echt, en heb je niet voor gekozen. Steun en interesse kunnen dan een groot verschil maken. En een gebrek eraan kan juist weer klachten geven.
dinsdag 3 september 2019 om 09:55
Je doet alles alleen maar je verwacht steun vanuit andere mensen en je psych bevestigt dat ook nog 'ns? Ik vind het oprecht een rare stelling van die psych. Mijn psychs maken juist duidelijk dat hoe hoger je verwachtingen hoe zwaarder je teleurstellingen zullen zijn. Je kunt niet op andere mensen rekenenen en als ze wel een keer iets voor je doen, dan is dat bonus.bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 09:53Ik doe alles al alleen, dat kan ik al heel lang. Dat hoef ik niet meer te leren, en hoef daar voor ook niet naar een professional. Het probleem is de leegte die juist voortkomt uit het ontbreken van steun en interesse.
Beiden gaven aan dat mensen in mijn omgeving wel degelijk veel meer voor mij hadden kunnen betekenen. Zij zeiden dat afzonderlijk van elkaar. Zij zullen er met hun beroep toch ook wel verstand van hebben. Helaas is het iets in de maatschappij dat alles maakbaar moet zijn en alles je eigen verantwoordelijkheid zou zijn. Dat is niet altijd zo. Sommige dingen overkomen je echt, en heb je niet voor gekozen. Steun en interesse kunnen dan een groot verschil maken. En een gebrek eraan kan juist weer klachten geven.
dinsdag 3 september 2019 om 09:55
bitterkoekjespudding schreef: ↑03-09-2019 09:46Hij noemde dit een maatschappelijk en levensfase probleem. Dat er niets met mij of mijn denkwijze mis was. Een psychiater was niet de aangewezen plek hiervoor. Hij zei dat ik mensen om me heen nodig heb, en een vertrouwenspersoon waar ik bij terecht kan. Zoals normaal op jonge leeftijd je ouders. Ik heb nu zo'n vertrouwens persoon. Die geeft aan dat mensen in mijn omgeving veel voor mij hadden kunnen betekenen met steun en aandacht. Dat zij daar niet voor gekozen hebben, dat dat meer over hun zegt dan over mij. Deze persoon geeft ook aan dat het ook aan de maatschappij ligt. Dat mensen vooral alleen leuke dingen samen willen doen. Anders ben je al snel een zeur, of hoe jij het noemt een zwaan kleef aan. Nu kijken we , wat hier al eerder is gezegd, hoe je zelf dingen kunt doen, die je leuk vindt. Zij geeft ook aan dat de leegte die ik heb daar helaas niet mee weggaat.
Dat is wat ik al eerder zei, mijn knelpunt. Die leegte, en het gevoel voor niemand iets te betekenen, een prioriteit te zijn.
dinsdag 3 september 2019 om 10:36
Dit is herkenbaar, dat als je te maken krijgt met rouw, of met bijv het verlies van je gezondheid, dat de meeste vrienden en kennissen gewoon nog steeds alleen vrolijk contact willen. Je wordt dus teruggeworpen op jezelf. En dat is zwaar, dat begrijp ik.Die geeft aan dat mensen in mijn omgeving veel voor mij hadden kunnen betekenen met steun en aandacht. Dat zij daar niet voor gekozen hebben, dat dat meer over hun zegt dan over mij. Deze persoon geeft ook aan dat het ook aan de maatschappij ligt. Dat mensen vooral alleen leuke dingen samen willen doen.:
Maar het is wel een onderdeel van het leven, zeker in de westerse maatschappij, met een sterke nadruk op maakbaarheid.
dinsdag 3 september 2019 om 11:40
Ik ken best veel mensen en ik doe ook regelmatig leuke dingen met ze. Wat ik zelf gewoon ervaar is dat het niet gaat om hoeveel mensen je kent. Maar om hoe betrokken mensen zijn. En dat is wat ik mis. Er zijn zeker mensen om leuke dingen mee te doen. Daar is geen gebrek aan. Maar betrokkenheid of interesse is er niet, behalve alleen dan leuke dingen doen.
dinsdag 3 september 2019 om 11:43
Ja zeker. In de westerse maatschappij ligt hier erg de nadruk op. Maar niet alles is nu eenmaal maakbaar. Er zijn ook dingen waar je niet zelf voor gekozen hebt, die je overkomen zijn. En als je dan dit keer op keer zelf moet doen, dan werkt dat niet. Dan kun je er zelfs klachten van krijgen. Sowieso ben ik van mening dat er veel mensen zijn die zeggen dat ze alles alleen en zelf doen, maar stiekem gewoon ook steun en aandacht krijgen. In mijn ogen doen ze eigenlijk vrij weinig zelf en alleen.tinydancer schreef: ↑03-09-2019 10:36Dit is herkenbaar, dat als je te maken krijgt met rouw, of met bijv het verlies van je gezondheid, dat de meeste vrienden en kennissen gewoon nog steeds alleen vrolijk contact willen. Je wordt dus teruggeworpen op jezelf. En dat is zwaar, dat begrijp ik.
Maar het is wel een onderdeel van het leven, zeker in de westerse maatschappij, met een sterke nadruk op maakbaarheid.
