verwerking

Enkele jaren geleden is een dierbaar persoon overleden. Ook al is dit al een tijd geleden, vind ik het nog steeds moeilijk. Ik denk dat ik wel verwerkt heb dat deze persoon er niet meer is, en dat ik bijv niet meer kan bellen, dat er niet meer bij is bij bepaalde gelegenheden enz. Maar wat de verwerking verder erg moeilijk maakt is dat ik veel steun heb gemist. Op sterfdag of andere dagen hoor ik van niemand iets. En dan niet 1 keer, maar dat is al jaren zo. Ik voel mij erg aan mijn lot over gelaten en heb mij erg alleen gevoeld hierin. Telkens als ik het zelf bespreekbaar wil maken, haken mensen eigenlijk af. Ze willen er niets van horen. Ik blijf zelf zo erg met het gemis zitten. Het was een persoon die heel dicht bij me stond. En veel mensen wisten dan ook. Ik heb zelf het idee dat het gemis een stuk dragelijk zou zijn, als ik meer gesteund was door de mensen uit mijn omgeving. Als ik er nu op terug kijk, heb ik veel alleen moeten doen hierin, en is er voor mij zeer weinig aandacht geweest. Iedereen ging gewoon door met zijn eigen leven, samen met zijn dierbare. En dat een dierbaar iemand van mij er niet meer is, daar is verder geen aandacht aan besteed. Hierdoor voelde ik me (en nog steeds) erg in de kou staan. Zijn er mensen die dit ook zo hebben ervaren en hoe ben je hiermee om gegaan?

drominique schreef: ↑

03-09-2019 17:32

Dat doe je niet: je hebt enorme verwachtingen van anderen en daarnaast een heel negatieve kijk op andere mensen. Dat voelen mensen aan.

Net als je zegt over dat praatgroepje: zij kunnen het met steun uit hun omgeving niet.
Hoe weet jij dat en wie ben jij om over een ander te oordelen?
Ook de gezinnen die samen bij het graf van een geliefde staan zit iemand tussen waar de rest op leunt, maar die in hun eigen verdriet alleen staan.
Jij wil graag de enige en de zieligste zijn.
Van mij mag je, maar het gaat je nergens brengen.
Je komt hier weinig sympathiek over, als er maar een drupje van hoe je hier schrijft doorschemert in je echte leven zou daar zomaar een clou kunnen liggen.

Enorme verwachtingen. Het is maar hoe je het bekijkt. Als je zelf wel bereid bent en het normaal vindt om tijd in iemand te investeren, maar die ander niet in jou. Dan gaat het niet om de verwachting zelf. Maar dan zegt het helaas vooral meer over de ander dan over jezelf.

hamerhaai schreef: ↑

03-09-2019 22:24

Wat noem jij accepteren en tijd investeren? Grote kans dat jij meer verwacht dan wat andere mensen "normaal" vinden.

Het is namelijk niet zo raar dat wanneer je kinderen, kleinkinderen, partner ect krijgt, dat je daar tijd voor vrijmaakt. En dat deze tijd ten kosten gaat van iets anders. Dit kan sport zijn, of een hobby, tv kijken, maar ook andere vriendschappen.

Hoort een beetje bij het leven.

De kans dat je een maatje vindt waarmee je alles kan delen en die altijd voor je klaar staat is niet zo groot. De meeste mensen hebben meerdere personen om zich heen waarmee ze contact hebben, dit kan wekelijks zijn, of dagelijks of misschien maar een paar keer per jaar.

Dat is zeker niet raar. Het is normaal dat het contact dan wat minder wordt. Maar dat is iets anders dan helemaal geen contact meer. Dat doet gewoon zeer.

Puz_n_Boots schreef: ↑

03-09-2019 19:45

Precies! Het is niet altijd eenvoudig om een soulmate te vinden, maar ze bestaan wel. Ondanks dat dit ook teleurstellingen met zich mee kan brengen, en misschien zelfs je vertrouwen in mensen kan schenden, zou ik me toch blijven openstellen voor nieuwe contacten, anders vind je ze namelijk nooit. Veel succes ermee en natuurlijk sterkte met deze situatie!

Dat is het he. Je moet net het geluk hebben zo iemand te vinden.

Dank je!