Psyche
alle pijlers
voel me zo rot........na de bevalling......
maandag 27 juli 2009 om 09:48
hallo
in verband met herkenbaarheid zal ik proberen mijn situatie zo kort mogelijk neer te zetten
door veel pijn en verdriet heb ik een moeilijke zwangerschap gehad. ik ben volledig de draad kwijtgeraakt eigenlijk. de laatste helft heb ik helemal niets meer gedaan. me niet aangekleed en mezelf amper nog verzorgd. had ook eigenlijk geen contact met andere mensen. ben eigenlijk volledig weggekwijnd. heb nog wel snel wat dingetjes voor de baby geregeld, maar nooit met veel inzet of lol (en dat tewijl k juis ontzttend kan genieten van dingen regelen). tot het moment van de geboorte accepteerde ik dit volledig (het gaat nu niet geoed maar het gaat om de baby als die er is dan is ales goed)
maar acheraf zijn er heel veel dingen misgegaan die ik makkelijk had kunnen zien anakomen. ik ben gewoon echt apathisch geworden de tweede helft en heb hier enorm veel verdiet van. alles is snel geregeld. veel mensen zeggen: jij kon ook niets want jij was ziek. maar ik vind dat onzin, juist het ziekzijn kanje wat loslaten als je tch de rode draad vast kan houden bijvoorbeeld door je te verheugen op de komst van een vriendin of een bepaald tijschrift elek week. ik had helemaal geen richting meer. was altijd alleen thuis
nu een tijd later komt dat allemaal boven. ik denk wel dat ik hulp nodig heb.....herkent iemand dit?
in verband met herkenbaarheid zal ik proberen mijn situatie zo kort mogelijk neer te zetten
door veel pijn en verdriet heb ik een moeilijke zwangerschap gehad. ik ben volledig de draad kwijtgeraakt eigenlijk. de laatste helft heb ik helemal niets meer gedaan. me niet aangekleed en mezelf amper nog verzorgd. had ook eigenlijk geen contact met andere mensen. ben eigenlijk volledig weggekwijnd. heb nog wel snel wat dingetjes voor de baby geregeld, maar nooit met veel inzet of lol (en dat tewijl k juis ontzttend kan genieten van dingen regelen). tot het moment van de geboorte accepteerde ik dit volledig (het gaat nu niet geoed maar het gaat om de baby als die er is dan is ales goed)
maar acheraf zijn er heel veel dingen misgegaan die ik makkelijk had kunnen zien anakomen. ik ben gewoon echt apathisch geworden de tweede helft en heb hier enorm veel verdiet van. alles is snel geregeld. veel mensen zeggen: jij kon ook niets want jij was ziek. maar ik vind dat onzin, juist het ziekzijn kanje wat loslaten als je tch de rode draad vast kan houden bijvoorbeeld door je te verheugen op de komst van een vriendin of een bepaald tijschrift elek week. ik had helemaal geen richting meer. was altijd alleen thuis
nu een tijd later komt dat allemaal boven. ik denk wel dat ik hulp nodig heb.....herkent iemand dit?
maandag 27 juli 2009 om 10:22
Herkenning hoor, moeilijke zwangerschap, ellendige bevalling, psychose, postnatale depressie en bergen schuldgevoel.
Afschuwelijk. Je hormonen spelen (speelden misschien al) je parten + nog eens je overall ellendige gevoel over de zwangerschap en over jezelf.
Huisarts, therapeut, die volgorde en meteen aangeven dat je dat wil, niet afwachten of de huisarts het je adviseert.
Soms moet je op je poot spelen, dat heb ik ook gemerkt en (helaas) niet altijd gedaan, waardoor ik nu, met terugwerkende kracht, nog wel eens razend kan worden om hoe het toen allemaal gelopen is.
Kom op voor jezelf meid en zet kracht. Voor jou, zorg dat je krijgt wat je nodig hebt.
Sterks!
(f)
Afschuwelijk. Je hormonen spelen (speelden misschien al) je parten + nog eens je overall ellendige gevoel over de zwangerschap en over jezelf.
Huisarts, therapeut, die volgorde en meteen aangeven dat je dat wil, niet afwachten of de huisarts het je adviseert.
Soms moet je op je poot spelen, dat heb ik ook gemerkt en (helaas) niet altijd gedaan, waardoor ik nu, met terugwerkende kracht, nog wel eens razend kan worden om hoe het toen allemaal gelopen is.
Kom op voor jezelf meid en zet kracht. Voor jou, zorg dat je krijgt wat je nodig hebt.
Sterks!
(f)
maandag 27 juli 2009 om 10:44
Hee meisje,
als ik je verhaal nu lees krijg ik tranen in m'n ogen, ook pnd gehad ... tijdens de zwangerschap ging het nog wel, maar wel veel te veel stress en angstig en schuldgevoel maar daarna in een heel diep dal gezakt... nu pas voel ik me weer wat meer de" oude" worden... die hormonen zijn echt zo heftig!
Ik had gelukkig wel snel goeie hulp, echt op aandringen hoor want dat is juist zo moeilijk als je je uitgeput en kwetsbaar voelt. Hoe oud is je kindje nu eigenlijk?
Ik wou ook nog graag aan Zwieber vragen (dat wilde ik al veel eerder doen maar vergat het telkens) hoe lang het bij jou heeft geduurd voor je je weer goed/beter voelde en hoe je dat precies weet...bij mij nu na 14 maanden lijkt het een stuk beter te gaan maar ik ben nog voorzichtig...
als ik je verhaal nu lees krijg ik tranen in m'n ogen, ook pnd gehad ... tijdens de zwangerschap ging het nog wel, maar wel veel te veel stress en angstig en schuldgevoel maar daarna in een heel diep dal gezakt... nu pas voel ik me weer wat meer de" oude" worden... die hormonen zijn echt zo heftig!
Ik had gelukkig wel snel goeie hulp, echt op aandringen hoor want dat is juist zo moeilijk als je je uitgeput en kwetsbaar voelt. Hoe oud is je kindje nu eigenlijk?
Ik wou ook nog graag aan Zwieber vragen (dat wilde ik al veel eerder doen maar vergat het telkens) hoe lang het bij jou heeft geduurd voor je je weer goed/beter voelde en hoe je dat precies weet...bij mij nu na 14 maanden lijkt het een stuk beter te gaan maar ik ben nog voorzichtig...
maandag 27 juli 2009 om 10:48
oja en weet je waar ik veel aan heb gehad , PIT-team, die psych.verpleegkundige kwam aan huis, want ik was ook zo uitgeput en angstig dat ik nauwelijks meer de deur uitkwam (ook geen oppas enzo). Via de crisisdienst naar doorverwezen. Was heel prettig, werd heel serieus genomen maar ik kan het ook meestal nog wel aardig verwoorden, dat scheelt. (Mijn partner is niet van het hulpzoeken, ikzelf gelukkig wel... )
maandag 27 juli 2009 om 10:50
quote:kiki35 schreef op 27 juli 2009 @ 10:44:
Hee meisje,
als ik je verhaal nu lees krijg ik tranen in m'n ogen, ook pnd gehad ... tijdens de zwangerschap ging het nog wel, maar wel veel te veel stress en angstig en schuldgevoel maar daarna in een heel diep dal gezakt... nu pas voel ik me weer wat meer de" oude" worden... die hormonen zijn echt zo heftig!
Ik had gelukkig wel snel goeie hulp, echt op aandringen hoor want dat is juist zo moeilijk als je je uitgeput en kwetsbaar voelt. Hoe oud is je kindje nu eigenlijk?
Ik wou ook nog graag aan Zwieber vragen (dat wilde ik al veel eerder doen maar vergat het telkens) hoe lang het bij jou heeft geduurd voor je je weer goed/beter voelde en hoe je dat precies weet...bij mij nu na 14 maanden lijkt het een stuk beter te gaan maar ik ben nog voorzichtig...
Eerlijk? Nu, kind is 4, nog steeds niet. Wel al veeeeeeeeel beter dan na de bevalling. Bij mij was Zwiepje ook het hele eerst jaar ziek. Hij ging officieel 4 later 5 dagen naar het kdv (ik trok het echt niet met de depressie om thuis te zitten) en intussen studeerde ik een master erbij. Heeft hij het hele eerste jaar nooit 5 dagen kdv gedaan omdat hij altijd wel ziek was. Pas toen ik na dat jaar ging werken en Zwiepje geopereerd was (buisjes gekregen, allergieen over etc) begon ik me beter te voelen. Niet de oude maar wel veel energieker. Sinds afgelopen april zit ik weer thuis met burn-out en werk op therapeutische basis. Gelukkig is het niet zo erg als toen hoor, bij lange na niet, maar die klotehormonen zijn volgens mij nooit helemaal goed gesettled. Ik ga ze van de week maar weer eens laten onderzoeken bij de huisarts.
Dus min of meer na een jaar maar helemaal over is het niet.
Hee meisje,
als ik je verhaal nu lees krijg ik tranen in m'n ogen, ook pnd gehad ... tijdens de zwangerschap ging het nog wel, maar wel veel te veel stress en angstig en schuldgevoel maar daarna in een heel diep dal gezakt... nu pas voel ik me weer wat meer de" oude" worden... die hormonen zijn echt zo heftig!
Ik had gelukkig wel snel goeie hulp, echt op aandringen hoor want dat is juist zo moeilijk als je je uitgeput en kwetsbaar voelt. Hoe oud is je kindje nu eigenlijk?
Ik wou ook nog graag aan Zwieber vragen (dat wilde ik al veel eerder doen maar vergat het telkens) hoe lang het bij jou heeft geduurd voor je je weer goed/beter voelde en hoe je dat precies weet...bij mij nu na 14 maanden lijkt het een stuk beter te gaan maar ik ben nog voorzichtig...
Eerlijk? Nu, kind is 4, nog steeds niet. Wel al veeeeeeeeel beter dan na de bevalling. Bij mij was Zwiepje ook het hele eerst jaar ziek. Hij ging officieel 4 later 5 dagen naar het kdv (ik trok het echt niet met de depressie om thuis te zitten) en intussen studeerde ik een master erbij. Heeft hij het hele eerste jaar nooit 5 dagen kdv gedaan omdat hij altijd wel ziek was. Pas toen ik na dat jaar ging werken en Zwiepje geopereerd was (buisjes gekregen, allergieen over etc) begon ik me beter te voelen. Niet de oude maar wel veel energieker. Sinds afgelopen april zit ik weer thuis met burn-out en werk op therapeutische basis. Gelukkig is het niet zo erg als toen hoor, bij lange na niet, maar die klotehormonen zijn volgens mij nooit helemaal goed gesettled. Ik ga ze van de week maar weer eens laten onderzoeken bij de huisarts.
Dus min of meer na een jaar maar helemaal over is het niet.
maandag 27 juli 2009 om 10:52
kik dat klinkt wel heel goed....vraag bij mij blijft...waarom nu puin ruimen??? (hoewel ik weet dat ik nu geen keus meer heb)
ik had er echt wel sterk uit kunnen komen. het me ziek voelen was mijn eigen probleem. maar gewoon even de structuur van die negenmaanden vasthouden had zo graag hulp erbij gehad...loop nu zo achter de feiten ana...
ik had er echt wel sterk uit kunnen komen. het me ziek voelen was mijn eigen probleem. maar gewoon even de structuur van die negenmaanden vasthouden had zo graag hulp erbij gehad...loop nu zo achter de feiten ana...
maandag 27 juli 2009 om 10:53
quote:pndepressief schreef op 27 juli 2009 @ 10:52:
kik dat klinkt wel heel goed....vraag bij mij blijft...waarom nu puin ruimen??? (hoewel ik weet dat ik nu geen keus meer heb)
ik had er echt wel sterk uit kunnen komen. het me ziek voelen was mijn eigen probleem. maar gewoon even de structuur van die negenmaanden vasthouden had zo graag hulp erbij gehad...loop nu zo achter de feiten ana...Het je ziek voelen was niet je eigen probleem. Zie het nou niet zo. Structuur helpt zeker iets maar het voorkomt niet dat die hormonen je te grazen nemen.
kik dat klinkt wel heel goed....vraag bij mij blijft...waarom nu puin ruimen??? (hoewel ik weet dat ik nu geen keus meer heb)
ik had er echt wel sterk uit kunnen komen. het me ziek voelen was mijn eigen probleem. maar gewoon even de structuur van die negenmaanden vasthouden had zo graag hulp erbij gehad...loop nu zo achter de feiten ana...Het je ziek voelen was niet je eigen probleem. Zie het nou niet zo. Structuur helpt zeker iets maar het voorkomt niet dat die hormonen je te grazen nemen.
maandag 27 juli 2009 om 10:54
quote:eleonora schreef op 27 juli 2009 @ 10:46:
Ik ben niet Zwieber maar bij mij was het na anderhalf jaar over. Toen kon ik eindelijk zeggen dat ik me goed voelde in mijn nieuwe rol, als moeder en dat ik de boel een beetje verwerkt had.Jammer, anders had je voor mij kunnen posten en forummen. Had een hoop tijd gescheeld als je mij was
Ik ben niet Zwieber maar bij mij was het na anderhalf jaar over. Toen kon ik eindelijk zeggen dat ik me goed voelde in mijn nieuwe rol, als moeder en dat ik de boel een beetje verwerkt had.Jammer, anders had je voor mij kunnen posten en forummen. Had een hoop tijd gescheeld als je mij was
maandag 27 juli 2009 om 10:55
Hoi Eleonora,
dankjewel voor je reactie, hier gaat het ook al wat beter maar blijf nog beetje angstig/voorzichtig , ook dat wennen aan de nieuwe rol in je leven gaat geleidelijk aan beter...(verantwoordelijkheid/schuldgevoel, lang verhaal , komt bij mij toch veel van onveilige jeugd merk ik nu)
Zoiets heftigs als dit is niet te bevatten (verwachtte geen roze wolk maar ook niet zo'n hel) en inderdaad het verwerken ervan op zich kost al veel tijd.
Mijn zelfvertrouwen moest ook weer enorm groeien.
dankjewel voor je reactie, hier gaat het ook al wat beter maar blijf nog beetje angstig/voorzichtig , ook dat wennen aan de nieuwe rol in je leven gaat geleidelijk aan beter...(verantwoordelijkheid/schuldgevoel, lang verhaal , komt bij mij toch veel van onveilige jeugd merk ik nu)
Zoiets heftigs als dit is niet te bevatten (verwachtte geen roze wolk maar ook niet zo'n hel) en inderdaad het verwerken ervan op zich kost al veel tijd.
Mijn zelfvertrouwen moest ook weer enorm groeien.
maandag 27 juli 2009 om 11:04
ja maar het scheelt wel of je nou wekenlang helemaal verwaarloosd als een geest rondloopt of je weet dat je af en toe wat hulp krijgt en wat leuke dingetjes en iemand die je effe naar het end toe helpt. at is wel een verschil. mij maakte niets meer uit aan het einde maar toen de baby er was heb ik wel heel vel vrdiet gehad. ik had bijna niets geregeld en had daar erg veel moeite mee (en dan heb ik het niet alleen over de juiste luiers enzo ook persoonlijk/emotionele dingen) dat had ik heel grag anders gehad. het had me juist sterk gemaakt.
maandag 27 juli 2009 om 11:16
quote:eleonora schreef op 27 juli 2009 @ 11:11:
[...]
Maar dan hadden we jouw heerlijke postings gemist.....was weer een nadeel geweest lieverd.
Nee joh, meer van jou postings! Nog beter!
voel jij je echt weer helemaal de oude Leo of is het net als bij mij nooit echt helemaal overgegaan? En had jij medicatie of niet?
[...]
Maar dan hadden we jouw heerlijke postings gemist.....was weer een nadeel geweest lieverd.
Nee joh, meer van jou postings! Nog beter!
voel jij je echt weer helemaal de oude Leo of is het net als bij mij nooit echt helemaal overgegaan? En had jij medicatie of niet?
maandag 27 juli 2009 om 11:24
Ja, dat schuldgevoel is misschien nog wel het zwaarst en moeilijkst om te dragen maar nu kun je wel proberen verder te komen met behulp van iemand! Dat je er samen met wie dan ook beter uitkomt en weer sterker wordt, je kracht weer terugvindt!
(Natuurlijk is je schuldgevoel helemaal niet terecht maar ik herken het zo wat je schreef...)
(Natuurlijk is je schuldgevoel helemaal niet terecht maar ik herken het zo wat je schreef...)
maandag 27 juli 2009 om 11:32
Wat mijn vriend trouwens over de streep trok is dat ik alle sypmtomen van een PPD had gegoogled en dat onder zijn neus gedrukt heb. Toen schrok hij behoorlijk en is sámen met mij in actie gekomen.
Ik heb trouwens geen medicijnen willen slikken maar heb Sint Jans Kruid geslikt (dat is homeopatisch, maar een zeer sterk middel en of dit nu een medicijn is of niet dat is weer een andere discussie) Bij mij is het pas overgegaan toen ik stopte met de BV. Toen pas lieten die hormonen zich weer temmen en in een hokje stoppen.
Nu net weer bevallen 17-07 en ben uitermate alert (en de omgeving ook) maar tot nu toe (even afkloppen) gaat het goed en kan ik echt een keer genieten. Maar ik blijf er angstig onder want een PPD is echt geen kattepis. Het kan je echt slopen, hoe sterk je ook in je schoenen staat (stond) het overvalt je en ramt je keihard onderuit. Hulp is dus echt nodig, dit zijn dingen die hoef je niet in je eentje op te lossen en kun je ws ook niet. Hulp in wat voor vorm dan ook is de enige oplossing om eruit te komen. Zoek dus hulp zo snel mogelijk.
Ik heb trouwens geen medicijnen willen slikken maar heb Sint Jans Kruid geslikt (dat is homeopatisch, maar een zeer sterk middel en of dit nu een medicijn is of niet dat is weer een andere discussie) Bij mij is het pas overgegaan toen ik stopte met de BV. Toen pas lieten die hormonen zich weer temmen en in een hokje stoppen.
Nu net weer bevallen 17-07 en ben uitermate alert (en de omgeving ook) maar tot nu toe (even afkloppen) gaat het goed en kan ik echt een keer genieten. Maar ik blijf er angstig onder want een PPD is echt geen kattepis. Het kan je echt slopen, hoe sterk je ook in je schoenen staat (stond) het overvalt je en ramt je keihard onderuit. Hulp is dus echt nodig, dit zijn dingen die hoef je niet in je eentje op te lossen en kun je ws ook niet. Hulp in wat voor vorm dan ook is de enige oplossing om eruit te komen. Zoek dus hulp zo snel mogelijk.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
maandag 27 juli 2009 om 11:34
quote:pndepressief schreef op 27 juli 2009 @ 11:04:
ja maar het scheelt wel of je nou wekenlang helemaal verwaarloosd als een geest rondloopt of je weet dat je af en toe wat hulp krijgt en wat leuke dingetjes en iemand die je effe naar het end toe helpt. at is wel een verschil. mij maakte niets meer uit aan het einde maar toen de baby er was heb ik wel heel vel vrdiet gehad. ik had bijna niets geregeld en had daar erg veel moeite mee (en dan heb ik het niet alleen over de juiste luiers enzo ook persoonlijk/emotionele dingen) dat had ik heel grag anders gehad. het had me juist sterk gemaakt.
Je schrijft eerder dat je je partner mee kunt nemen naar een huisarts. Welke rol heeft hij in bovenstaand verhaal gespeeld?
Heeft hij jou überhaupt ergens mee geholpen?
ja maar het scheelt wel of je nou wekenlang helemaal verwaarloosd als een geest rondloopt of je weet dat je af en toe wat hulp krijgt en wat leuke dingetjes en iemand die je effe naar het end toe helpt. at is wel een verschil. mij maakte niets meer uit aan het einde maar toen de baby er was heb ik wel heel vel vrdiet gehad. ik had bijna niets geregeld en had daar erg veel moeite mee (en dan heb ik het niet alleen over de juiste luiers enzo ook persoonlijk/emotionele dingen) dat had ik heel grag anders gehad. het had me juist sterk gemaakt.
Je schrijft eerder dat je je partner mee kunt nemen naar een huisarts. Welke rol heeft hij in bovenstaand verhaal gespeeld?
Heeft hij jou überhaupt ergens mee geholpen?
maandag 27 juli 2009 om 11:37
@Zwieber, ik denk ook niet dat ik ooit weer helemaal de oude word want die wil/kan ik niet eens meer zijn, ben door deze depressie zo door elkaar geschud dat niks meer zeker was, m'n (achteraf gezien wankele) basis was weg eigenlijk...ik las ook een keer ergens dat iemand zei dat je persoonlijkheid ook best verandert na het krijgen van een kind. Je moet wel.
Werken zou ik ook graag weer gaan doen maar daar ben ik nog zo onzeker over. Komt wel over een tijdje... Eerst maar eens een verhuizing doorstaan;-)
Wat ontzettend zwaar ook dat je kind zo lang ziek is geweest.
Die van ons alleen in het begin en dat was al zo zwaar, naar ziekenhuis, reflux ed. Maar dat was na een paar maandjes over gelukkig.
En over die hormonen, daar denk ik soms ook over na, ik heb en had bv ook altijd al ontzettende last van PMS/stemmingswisselingen maandelijks. Nog steeds heel heftig. Heb al eens teunisbloemolie geprobeerd en iets van Dr. Vogel, hielp niet echt naar mijn idee. Vind het eigenlijk zo raar dat er niet zoveel over bekend is of aan gedaan lijkt te worden, in de medische wereld of heb jij daar betere ervaringen mee?
Werken zou ik ook graag weer gaan doen maar daar ben ik nog zo onzeker over. Komt wel over een tijdje... Eerst maar eens een verhuizing doorstaan;-)
Wat ontzettend zwaar ook dat je kind zo lang ziek is geweest.
Die van ons alleen in het begin en dat was al zo zwaar, naar ziekenhuis, reflux ed. Maar dat was na een paar maandjes over gelukkig.
En over die hormonen, daar denk ik soms ook over na, ik heb en had bv ook altijd al ontzettende last van PMS/stemmingswisselingen maandelijks. Nog steeds heel heftig. Heb al eens teunisbloemolie geprobeerd en iets van Dr. Vogel, hielp niet echt naar mijn idee. Vind het eigenlijk zo raar dat er niet zoveel over bekend is of aan gedaan lijkt te worden, in de medische wereld of heb jij daar betere ervaringen mee?
maandag 27 juli 2009 om 11:41
Hormonen kunnen rare dingen met je doen .Na de eerste kreeg ik een PPD.Er was toen niet zoveel over bekend ,arts wilde mij opnemen voor een dagbehandeling .
Heel toevallig hoorde ik in een radioprogramma informatie hierover.
Uiteindelijk een stuk herkenning,ik was niet gek .
Geen dagbehandeling ,maar heb direct aan mijn huis -arts hormonen gevraagd en vit B .Die was erg sceptisch ,maar binnen 2 weken was ik echt van mijn klachten af .
Tijdens of pal na de bevalling van mijn 2de kind kreeg ik direct hormooninjecties toegediend ,gelukkig nergens last van gehad .
Ga hulp zoeken,echt ,het is goed te behandelen .Beter denk ik als 27 jaar geleden ,blijf hier niet mee lopen .Gelukkig wordt het meer erkend
Heel toevallig hoorde ik in een radioprogramma informatie hierover.
Uiteindelijk een stuk herkenning,ik was niet gek .
Geen dagbehandeling ,maar heb direct aan mijn huis -arts hormonen gevraagd en vit B .Die was erg sceptisch ,maar binnen 2 weken was ik echt van mijn klachten af .
Tijdens of pal na de bevalling van mijn 2de kind kreeg ik direct hormooninjecties toegediend ,gelukkig nergens last van gehad .
Ga hulp zoeken,echt ,het is goed te behandelen .Beter denk ik als 27 jaar geleden ,blijf hier niet mee lopen .Gelukkig wordt het meer erkend
maandag 27 juli 2009 om 11:45
maandag 27 juli 2009 om 12:11
Jeetje wat een reacties al.
TO: heb je al aan je partner gevraagd of hij je kan helpen? Bel de huisarts, ga langs, laat je partner bellen, whatever maar doe iets! Echt waar!
En wat een herkenbaarheid hier verder zeg..pfff
Zoontje is bijna 11 maanden nu en zit weer helemaal in de put. Al 11 maanden is t zo'n hel, vreselijk. Vanmiddag weer naar de psycholoog, was klaar bij hem omdat t wel iets beter ging en hij t ook allemaal niet meer wist wat tie kon doen voor me. Nu dus weer de stap genomen om te gaan.
Ook ik denk dat het nooit meer helemaal overgaat, god wat veranderd een mens bij t krijgen van een kind!
Maar goed, TO ik hoop echt voor jezelf, kindje en partner dat je hulp gaat zoeken, echt meis!
TO: heb je al aan je partner gevraagd of hij je kan helpen? Bel de huisarts, ga langs, laat je partner bellen, whatever maar doe iets! Echt waar!
En wat een herkenbaarheid hier verder zeg..pfff
Zoontje is bijna 11 maanden nu en zit weer helemaal in de put. Al 11 maanden is t zo'n hel, vreselijk. Vanmiddag weer naar de psycholoog, was klaar bij hem omdat t wel iets beter ging en hij t ook allemaal niet meer wist wat tie kon doen voor me. Nu dus weer de stap genomen om te gaan.
Ook ik denk dat het nooit meer helemaal overgaat, god wat veranderd een mens bij t krijgen van een kind!
Maar goed, TO ik hoop echt voor jezelf, kindje en partner dat je hulp gaat zoeken, echt meis!
