Psyche
alle pijlers
Voel mijzelf soms echt totaal overbodig.
maandag 26 juni 2017 om 19:23
Ik heb een coach gehad hiervoor.
Ten eerste om me bewust te maken van de processen die aan de gang waren. Ik maakte mij onbewust klein en ondergeschikt aan de ander, waardoor de ander in meer of mindere mate zich groter begon te maken waardoor mijn voorstellen vaak het onderspit delfde. Het hielp ook niet mee dat ik conflictvermijdend ben en vaak de confrontatie niet aan ging onder het mom van 'ach, zo belangrijk is het niet', waardoor de ander mij kon onderschoffelen.
Dit zie ik in jouw posts ook terug. Als iemand niet op jou reageert of als minder waardeert mag je best iemand daarop aanspreken. En dan niet in het algemeen, maar het liefst op een persoon. Op die manier maak je jezelf groter en vraag je actief dat er rekening met jou gehouden wordt. Daardoor gaan mensen anders op jou reageren.
Overigens trok ik ook dominante vriendinnen aan. Daar heb ik nu ook definitief afscheid van genomen. Ik merk nu dat ik andere mensen aantrek, en dat bevalt een stuk beter!
Ten eerste om me bewust te maken van de processen die aan de gang waren. Ik maakte mij onbewust klein en ondergeschikt aan de ander, waardoor de ander in meer of mindere mate zich groter begon te maken waardoor mijn voorstellen vaak het onderspit delfde. Het hielp ook niet mee dat ik conflictvermijdend ben en vaak de confrontatie niet aan ging onder het mom van 'ach, zo belangrijk is het niet', waardoor de ander mij kon onderschoffelen.
Dit zie ik in jouw posts ook terug. Als iemand niet op jou reageert of als minder waardeert mag je best iemand daarop aanspreken. En dan niet in het algemeen, maar het liefst op een persoon. Op die manier maak je jezelf groter en vraag je actief dat er rekening met jou gehouden wordt. Daardoor gaan mensen anders op jou reageren.
Overigens trok ik ook dominante vriendinnen aan. Daar heb ik nu ook definitief afscheid van genomen. Ik merk nu dat ik andere mensen aantrek, en dat bevalt een stuk beter!
maandag 26 juni 2017 om 19:40
Je moet je eigenwaarde nooit ophangen aan anderen, ook niet je ouders. Misschien dat je jezelf onbewust ook wat op de achtergrond zet, doordat je dat als kind hebt moeten doen vanwege je zusje, zou dat kunnen?
Ik vond mezelf ook altijd een goed mens, omdat ik heel zorgzaam en vriendelijk ben. Nu denk ik, ja leuk maar wat heb ík daaraan? Het is niet gezond om alleen maar voor anderen te 'leven', altijd maar leuk te moeten zijn omdat je niet als lastpak gezien wilt worden.
Ga eens lekker voor jezelf leven. Je eigen dingen doen, alles wat je zélf leuk vind. Ga eens kijken of je ook goede kwaliteiten heb richting jezelf. En verwijder alle mensen waar jij geen voldoening uit haalt uit je leven. Alleen maar dingen doen die jou iets opleveren,
Gek genoeg trek je dan ook ineens leuke mensen aan.
Ik vond mezelf ook altijd een goed mens, omdat ik heel zorgzaam en vriendelijk ben. Nu denk ik, ja leuk maar wat heb ík daaraan? Het is niet gezond om alleen maar voor anderen te 'leven', altijd maar leuk te moeten zijn omdat je niet als lastpak gezien wilt worden.
Ga eens lekker voor jezelf leven. Je eigen dingen doen, alles wat je zélf leuk vind. Ga eens kijken of je ook goede kwaliteiten heb richting jezelf. En verwijder alle mensen waar jij geen voldoening uit haalt uit je leven. Alleen maar dingen doen die jou iets opleveren,
Gek genoeg trek je dan ook ineens leuke mensen aan.
maandag 26 juni 2017 om 20:19
Herkenbaar.
Ik ben ook niet het lievelingetje terwijl ik de enige ben die nooit rare dingen heeft gedaan.
Als mensen hebben besloten hoe jij bent valt dat moeilijk bij ze weg te krijgen. Om een voorbeeld te geven; mijn zus is 'de chefkok' van de familie en wordt continu geprezen hoe geweldig ze kan koken (wat ze nooit doet) omdat ze sprekend op oma lijkt die chefkok was. Ik ben nu chefkok van beroep. Maar zij is 'de chefkok'. Ik kan volgens hun visie toch niet koken en dit zal nooit veranderen hoezeer ik het ook probeer te bewijzen.
Ik bijt ook nooit van me af.
Ik heb besloten dat wel te doen en ze te confronteren. Het succes was wisselend. We zijn nu niet meer allemaal vrienden. Ik ben er een aantal kwijtgeraakt; maar waren dat dan wel vrienden? Een aantal luisterde en is gestopt met dit gedrag en zijn nu nog in mijn leven.
Eerlijk tegen mensen zijn (en dat moest soms best met een verhefte stem/tranen/schelden want deze mensen zijn doorgaans niet zo'n goede luisteraars waar 'rustig praten' de boodschap overbrengt) werkt dus op de lange termijn wel.
De eenzaamheid was in het begin wel groter, met een flink kleiner vrienden/familie bestand. Maar er komen met geduld nieuwe mensen voor in de plaats. Even door de zure appel heen bijten voor een langdurig beter resultaat.
Ik ben ook niet het lievelingetje terwijl ik de enige ben die nooit rare dingen heeft gedaan.
Als mensen hebben besloten hoe jij bent valt dat moeilijk bij ze weg te krijgen. Om een voorbeeld te geven; mijn zus is 'de chefkok' van de familie en wordt continu geprezen hoe geweldig ze kan koken (wat ze nooit doet) omdat ze sprekend op oma lijkt die chefkok was. Ik ben nu chefkok van beroep. Maar zij is 'de chefkok'. Ik kan volgens hun visie toch niet koken en dit zal nooit veranderen hoezeer ik het ook probeer te bewijzen.
Ik bijt ook nooit van me af.
Ik heb besloten dat wel te doen en ze te confronteren. Het succes was wisselend. We zijn nu niet meer allemaal vrienden. Ik ben er een aantal kwijtgeraakt; maar waren dat dan wel vrienden? Een aantal luisterde en is gestopt met dit gedrag en zijn nu nog in mijn leven.
Eerlijk tegen mensen zijn (en dat moest soms best met een verhefte stem/tranen/schelden want deze mensen zijn doorgaans niet zo'n goede luisteraars waar 'rustig praten' de boodschap overbrengt) werkt dus op de lange termijn wel.
De eenzaamheid was in het begin wel groter, met een flink kleiner vrienden/familie bestand. Maar er komen met geduld nieuwe mensen voor in de plaats. Even door de zure appel heen bijten voor een langdurig beter resultaat.
maandag 26 juni 2017 om 22:58
Als jij eigenlijk vrijwel nooit positieve feedback krijgt van anderen, dan zou ik dat wel op gaan zoeken. Ga een teamsport doen of zoiets, of vrijwilligerswerk bij een organisatie waar men de waardering ook uitspreekt. Natuurlijk is het heel waar en wijs om je eigenwaarde niet van anderen af te laten hangen, maar het kan ook heel prettig zijn en goed voor je zelfvertrouwen om complimenten te krijgen.
Overigens zou ik ophouden met vriendinnen te zien als verder in het leven. Ieder kiest zijn of haar eigen pad. Ik ben op mijn 34e samen gaan wonen. Daarvoor had ik daar geen behoefte aan. Daar heb ik me nooit mislukt om gevoeld. Niet bij me opgekomen. Ik leefde mijn leven zoals ik het wilde en dat was helemaal prima. Dat is jouw leven ook.
Laatste ding en dat is misschien een rare vraag: heb je problemen met je genderidentiteit? Ik heb nog nooit een vrouw zichzelf of een andere vrouw als goedzak horen beschrijven namelijk.
Overigens zou ik ophouden met vriendinnen te zien als verder in het leven. Ieder kiest zijn of haar eigen pad. Ik ben op mijn 34e samen gaan wonen. Daarvoor had ik daar geen behoefte aan. Daar heb ik me nooit mislukt om gevoeld. Niet bij me opgekomen. Ik leefde mijn leven zoals ik het wilde en dat was helemaal prima. Dat is jouw leven ook.
Laatste ding en dat is misschien een rare vraag: heb je problemen met je genderidentiteit? Ik heb nog nooit een vrouw zichzelf of een andere vrouw als goedzak horen beschrijven namelijk.
dinsdag 27 juni 2017 om 03:22
Ik herken wel wat zaken.
Momenteel vertoef ik in 2 omgevingen.
Thuis en indien nodig bij de vrijwillige brandweer.
Alles zit zodanig vastgeroest dat het niet aangenaam is.
Daarom speel ik met het idee om op kot te gaan.
Ik wil nog éénmaal een studie aangaan en toevallig wordt die studie slecht aan één hogeschool gegeven.
Heel toevallig nog in een stad op zo'n 80km van mijn woonplaats.
Praktisch gezien is die studie enkel haalbaar door op kot te gaan.
Losstaand van het feit of ik al dan niet zal slagen is het enerzijds een verschrikking maar anderzijds de uitdaging om terug macht over m'n leven te krijgen. Ik zei al dat we vastgeroest zitten in eigenlijk alles.
Ik heb het gevoel niet te kunnen zijn wie ik ben.
Ik ben ook heel afhankelijk van de sfeer die er heerst.
Dat maakt dat ik het eens ben met de reacties hier.
Want ik vul het zelf aan en daardoor veroorzaak ik een vicieuze cirkel die ertoe leidt dat anderen ook bepaalde gedragingen stellen.
Ik heb niet het idee dat ik dit kan wijzigen.
Niet zonder verandering van omgeving.
Die verandering is evenwel een sprong in het duister en jaagt me eigenlijk wel schrik aan.
Anderzijds heeft die stad zoveel te bieden dat er eigenlijk geen problemen kunnen zijn.
Ik geloof dat de tweede reactie in dit de kortste was.
Iets van 'minderwaardigheidscomplex'.
Dat lijkt me sowieso van toepassing, helaas.
Wat nog erger is, is het feit dat het tussen ONZE oren zit.
Maar het is wel een samenspel van bijzonder veel factoren.
Dat minderwaardigheidscomplex komt er niet zomaar.
Het is een bijzonder traag sluipend proces en voor je het weet voel je je jaren slecht en dan heb je een 'shock' nodig om het te kunnen realiseren.
Wat bijzonder jammer is, het zijn niet per definitie verloren jaren maar veel leuks is er echt niet gebeurd.
Ik ben op zoek naar 'lol'.
Wat het ook mag inhouden, al heb ik wel het idee dat de mainstream'lol' niet aan me is besteed.
Ik hoop dan dat die nieuwe studie waar ik hopelijk wel meer gelijkgezinde personen zal tegenkomen en het op kot gaan er wel kunnen toe leiden dat ik eindelijk vind waar ik eerlijk gezegd naar snak.
Kan ik ons omschrijven als de 'underdog'?
Maar dan zeg ik er wel meteen bij dat eigenlijk het tegendeel waar is.
Want ik denk dat vele underdogs wel stille waters zijn maar met diepe gronden.
Het allergrootste nadeel hieraan is net dat we niet opvallen en dat we elkaar dus heel moeilijk tegenkomen.
Heel jammer.
Ik denk ook dat dit niet per definitie gelinkt hoeft te zijn aan introversie of extraversie.
Volgens mij is die underdog die niet opvalt eigenlijk een extravert iemand die door omstandigheden de kop werd ingedrukt.
En ik ben er aldus evenzeer van overtuigd dat als die omstandigheden 180 graden draaien en optimaal zijn ten opzichte van de verlangens van die underdog, ook extraverte gedragingen zullen vertonen. Omdat ze zich dan comfortabel genoeg voelen om zichzelf te zijn. Het bijzonder moeilijke bestaat er wel in om te achterhalen wat die omstandigheden zijn en welke factoren er dienen geoptimaliseerd te worden.
Dat is gedeeltelijk de intentie van het op kot gaan.
En combineren met reguliere therapie is altijd nuttig.
Geen idee of je er wat mee bent maar je bent zoals je reeds kon merken aan andere reacties zeker niet alleen.
Ik heb nood aan knuffels, geen idee of jij die ook wil maar hier komt ie alvast
Momenteel vertoef ik in 2 omgevingen.
Thuis en indien nodig bij de vrijwillige brandweer.
Alles zit zodanig vastgeroest dat het niet aangenaam is.
Daarom speel ik met het idee om op kot te gaan.
Ik wil nog éénmaal een studie aangaan en toevallig wordt die studie slecht aan één hogeschool gegeven.
Heel toevallig nog in een stad op zo'n 80km van mijn woonplaats.
Praktisch gezien is die studie enkel haalbaar door op kot te gaan.
Losstaand van het feit of ik al dan niet zal slagen is het enerzijds een verschrikking maar anderzijds de uitdaging om terug macht over m'n leven te krijgen. Ik zei al dat we vastgeroest zitten in eigenlijk alles.
Ik heb het gevoel niet te kunnen zijn wie ik ben.
Ik ben ook heel afhankelijk van de sfeer die er heerst.
Dat maakt dat ik het eens ben met de reacties hier.
Want ik vul het zelf aan en daardoor veroorzaak ik een vicieuze cirkel die ertoe leidt dat anderen ook bepaalde gedragingen stellen.
Ik heb niet het idee dat ik dit kan wijzigen.
Niet zonder verandering van omgeving.
Die verandering is evenwel een sprong in het duister en jaagt me eigenlijk wel schrik aan.
Anderzijds heeft die stad zoveel te bieden dat er eigenlijk geen problemen kunnen zijn.
Ik geloof dat de tweede reactie in dit de kortste was.
Iets van 'minderwaardigheidscomplex'.
Dat lijkt me sowieso van toepassing, helaas.
Wat nog erger is, is het feit dat het tussen ONZE oren zit.
Maar het is wel een samenspel van bijzonder veel factoren.
Dat minderwaardigheidscomplex komt er niet zomaar.
Het is een bijzonder traag sluipend proces en voor je het weet voel je je jaren slecht en dan heb je een 'shock' nodig om het te kunnen realiseren.
Wat bijzonder jammer is, het zijn niet per definitie verloren jaren maar veel leuks is er echt niet gebeurd.
Ik ben op zoek naar 'lol'.
Wat het ook mag inhouden, al heb ik wel het idee dat de mainstream'lol' niet aan me is besteed.
Ik hoop dan dat die nieuwe studie waar ik hopelijk wel meer gelijkgezinde personen zal tegenkomen en het op kot gaan er wel kunnen toe leiden dat ik eindelijk vind waar ik eerlijk gezegd naar snak.
Kan ik ons omschrijven als de 'underdog'?
Maar dan zeg ik er wel meteen bij dat eigenlijk het tegendeel waar is.
Want ik denk dat vele underdogs wel stille waters zijn maar met diepe gronden.
Het allergrootste nadeel hieraan is net dat we niet opvallen en dat we elkaar dus heel moeilijk tegenkomen.
Heel jammer.
Ik denk ook dat dit niet per definitie gelinkt hoeft te zijn aan introversie of extraversie.
Volgens mij is die underdog die niet opvalt eigenlijk een extravert iemand die door omstandigheden de kop werd ingedrukt.
En ik ben er aldus evenzeer van overtuigd dat als die omstandigheden 180 graden draaien en optimaal zijn ten opzichte van de verlangens van die underdog, ook extraverte gedragingen zullen vertonen. Omdat ze zich dan comfortabel genoeg voelen om zichzelf te zijn. Het bijzonder moeilijke bestaat er wel in om te achterhalen wat die omstandigheden zijn en welke factoren er dienen geoptimaliseerd te worden.
Dat is gedeeltelijk de intentie van het op kot gaan.
En combineren met reguliere therapie is altijd nuttig.
Geen idee of je er wat mee bent maar je bent zoals je reeds kon merken aan andere reacties zeker niet alleen.
Ik heb nood aan knuffels, geen idee of jij die ook wil maar hier komt ie alvast
