Voer voor psychologen

hans66 schreef op 20 mei 2008 @ 12:46:

[...]



Ik denk dat die kleurnamen gewoon gedefinieerd zijn met geringe afwijkingen.



Om die vrouw rechts weer als voorbeeld te nemen: Haar vest is roze, haar rok is roze, haar lippen zijn roze, haar achtergrond is roze, maar ik zie wel steeds varianten die nog binnen de definitie van "roze" vallen.



Als kind leer je denk ik wat "groen" is, en wat "roze" is. Later heb ik wat vreemde kleurnamen (en daarbij behorende kleuren) geleerd: cyaan, magenta, antraciet, cyclaam, etc. Maar samengestelde kleurnamen hebben volgens mij een strakkere definitie, bijv. wijnrood, steengroen, azuurblauw, zilvergrijs, okergeel. Ik moet zeggen dat ik niet precies het verschil weet tussen purper, violet en paars.

Ja, maar hoe leer je wat welke kleur is? dat leer je toch gewoon door wat mensen je vertellen?

Als je moeder je vertelt dat die boom groen is en die appel rood, dan neem jij dat aan, en noem jij die kleur voortaan groen en die andere rood. Maar je weet nooit of jouw moeder die kleur net zo ziet als jij. Misschien, als zij door jouw ogen zou kijken, zou ze een boom wel rood noemen, omdat jij groen noemt, als zij door jouw ogen zou kijken, voor haar rood is. Snap je wat ik bedoel?



Alles is roze, bij dat meisje (van vorige week), ja, voor mij ook, omdat we nou eenmaal met elkaar afgesproken hebben dat die kleur(en) roze heten. Maar misschien, als ik een dag jouw ogen mocht lenen, zou ik 't 'oranje' noemen.

Uiteindelijk zijn kleuren-namen niet meer dan een afspraak natuurlijk, en we weten niet of iedereen ze gelijk ziet.



Ik heb hier nog eens over nagedacht, en denk wel dat iedereen uit instinct bepaalde kleuren eerder zal vermijden (een gif'groene' kikker bv.) en zich aangetrokken voelt tot andere (zoals een rode appel, of een aardbei). Dus in die zin, zullen die afspraken wel zodanig kloppen, dat ook instinctief niemand 'gifgroen' in zijn mond zou stoppen, zelfs als hij het niet net zo ziet als ik, moet hij 't toch zien op een manier die afstoot.

Volgen jullie me nog?

Margaretha2 schreef op 23 mei 2008 @ 19:15:

[...]





Ja, maar hoe leer je wat welke kleur is? dat leer je toch gewoon door wat mensen je vertellen?

Als je moeder je vertelt dat die boom groen is en die appel rood, dan neem jij dat aan, en noem jij die kleur voortaan groen en die andere rood. Maar je weet nooit of jouw moeder die kleur net zo ziet als jij. Misschien, als zij door jouw ogen zou kijken, zou ze een boom wel rood noemen, omdat jij groen noemt, als zij door jouw ogen zou kijken, voor haar rood is. Snap je wat ik bedoel?



Alles is roze, bij dat meisje (van vorige week), ja, voor mij ook, omdat we nou eenmaal met elkaar afgesproken hebben dat die kleur(en) roze heten. Maar misschien, als ik een dag jouw ogen mocht lenen, zou ik 't 'oranje' noemen.

Uiteindelijk zijn kleuren-namen niet meer dan een afspraak natuurlijk, en we weten niet of iedereen ze gelijk ziet.



Ik heb hier nog eens over nagedacht, en denk wel dat iedereen uit instinct bepaalde kleuren eerder zal vermijden (een gif'groene' kikker bv.) en zich aangetrokken voelt tot andere (zoals een rode appel, of een aardbei). Dus in die zin, zullen die afspraken wel zodanig kloppen, dat ook instinctief niemand 'gifgroen' in zijn mond zou stoppen, zelfs als hij het niet net zo ziet als ik, moet hij 't toch zien op een manier die afstoot.

Volgen jullie me nog?

Ja hoor, volg je helemaal. Grappig he, dat als je het er met sommige mensen over hebt ze je echt aan kunnen kijken alsof je niet helemaal lekker in je hoofd bent

Maar ik neig qua antwoord ernaar dat we meestal toch hetzelfde zien. Misschien scheelt het kleine kleurschakeringen, maar denk dat de meeste mensen rood zien, zoals een ander dat ook doet. Zit nog ff te denken hoe ik dit zou kunnen uitleggen, maar in hoofd lijkt dit me toch het meest logisch en correct overkomen

Margaretha2 schreef op 23 mei 2008 @ 19:15:

Ja, maar hoe leer je wat welke kleur is? dat leer je toch gewoon door wat mensen je vertellen?

Ja, dat denk ik ook.

Als je moeder je vertelt dat die boom groen is en die appel rood, dan neem jij dat aan, en noem jij die kleur voortaan groen en die andere rood. Maar je weet nooit of jouw moeder die kleur net zo ziet als jij. Misschien, als zij door jouw ogen zou kijken, zou ze een boom wel rood noemen, omdat jij groen noemt, als zij door jouw ogen zou kijken, voor haar rood is. Snap je wat ik bedoel?

Het is vrij moeilijk te vatten. Ik zou dan haast denken dat minimale afwijkingen in het oog, zenuwen of hersenen, je de kleuren anders doet ervaren.

Ik heb trouwens ontdekt dat er een minimaal verschil is in groenwaarneming tussen mijn linker- en rechteroog. Groen is bij mijn linkeroog iets donkerder dan rechts. Bij het rechteroog, heeft groen een zeer geringe hoeveelheid geel. Van kleurenblindheid is geen sprake. En bij andere kleuren zie ik geen verschil tussen mijn ogen.

Ik heb hier nog eens over nagedacht, en denk wel dat iedereen uit instinct bepaalde kleuren eerder zal vermijden (een gif'groene' kikker bv.) en zich aangetrokken voelt tot andere (zoals een rode appel, of een aardbei). Dus in die zin, zullen die afspraken wel zodanig kloppen, dat ook instinctief niemand 'gifgroen' in zijn mond zou stoppen, zelfs als hij het niet net zo ziet als ik, moet hij 't toch zien op een manier die afstoot.

Volgen jullie me nog?

Ja. Vooral dieren, en sommige bloemen hebben bepaalde kleuren om een reden. Wespen en bijen zijn felgeel en zwart om te waarschuwen. Sommige vleesetende planten zullen bepaalde aantrekkende kleuren hebben, om insecten in de val te lokken.

girl-1983 schreef op 23 mei 2008 @ 22:05:

Ja hoor, volg je helemaal. Grappig he, dat als je het er met sommige mensen over hebt ze je echt aan kunnen kijken alsof je niet helemaal lekker in je hoofd bent

Maar ik neig qua antwoord ernaar dat we meestal toch hetzelfde zien. Misschien scheelt het kleine kleurschakeringen, maar denk dat de meeste mensen rood zien, zoals een ander dat ook doet. Zit nog ff te denken hoe ik dit zou kunnen uitleggen, maar in hoofd lijkt dit me toch het meest logisch en correct overkomen

Dat denk ik ook. Door de bank genomen heeft iedereen vrijwel dezelfde anatomie wat ogen, oogzenuwen en hersenen betreft (zover die de beelden verwerken). Staafjes zijn op dezelfde wijze gevoelig voor rood, groen en blauw.

Moragh schreef op 11 mei 2008 @ 22:29:

[...]



En als mensen gaan 'alfabetspellen' (Richard-Anton-Maria) raak ik meteen het spoor bijster.

Er is zóveel wat ik herken in dit topic, maar in alfabetspellen ben ik wel echt extreem slecht.

Ik probeerde het laatst wel, en sprak de woorden: "AC - Anton en eeh... Karel of Clown of zo....."

Terwijl ik príma weet dat je Karel met een K schrijft en Clown niet in het telefoonalfabet hoort



Ik heb een symmetrie tik. Als ik nootjes eet, moet het rechter deel van mijn mond ongeveer net zoveel (en net zulke grote) nootjes eten als links. Dit doe ik gelukkig niet altijd, maar toch...



Ik wiebel met tenen, en maak ritmische klopjes op mijn stuur als ik fiets - het liefst wel zo dat rechts en links uiteindelijk evenveel klopjes maken. Ik span geregeld bilspieren aan, het liefst één voor één.



Maar bellen kan ik dan wel weer met beide oren

En als je je dan bedenkt dat we maar een zeer kleine capaciteit van onze hersenen en dus bewuste waarnemings- en archiverings- stelsel gebruiken, dan is het misschien niet heel vreemd.



En eigenlijk is dat maar goed ook, want als je alles zou op kunnen pikken wat er werkelijk waar te nemen valt, zouden we accuut doordraaien als we daar nog niet op ontwikkeld zijn.



Maargoed, je spiergeheugen (intoetsen van telefoonnummer), de manier waarop je nummers onthoudt etc. etc. zijn allemaal wonderbaarlijke uittingsvormen van de hoeveelheid informatie die we eigenlijk hebben.



Een deel van deze informatiebron zou je kunnen aanboren door je meditatieve vermogens te vergroten.



Leuk onderwerp :-)

wat zijn dat dan 'meditatieve vermogens' en hoe kan je die aanboren?

Meditatie is eigenlijk niets anders dan bewust-zijn.

Met andere woorden, in stilte luisteren en voelen wat er in je lichaam gebeurd, welke gedachten voorbij komen (en die weer laten gaan).

Op deze manier, met enig oefening, want het duurt wel eventjes voordat je je uit je gedachten los kunt maken, ben je in staat om wat meer 'onder de oppervlakte' te kijken in jezelf.



En daar, onder de oppervlakte spelen juist hele interessante dingen af. Allerlei modellen van wat we als 'automatisch gedrag' zien liggen als overtuigingsstelsels opgeslagen.

Hoe meer je bekwaam bent in meditatie, hoe meer je contact maakt met die stelsels in je onder-bewuste waardoor je jezelf losstaand van de automatische piloot gaat observeren.

Je zult dan ook ontdekken dat we in ons leven een heleboel overtuigingen en karaktertrekken hebben verzameld waarvan sommigen niet eens meer zo relevant zijn voor ons huidige leven.

Toch zie je vaak dat veel mensen onbewust op deze overtuigingen voortborduren, eigenlijk als automatisme.



Maar in dat onderbewuste ligt ook een hoop 'geheugen'.

Waarnemingen die we hebben gedaan in ons leven die daar opgeslagen liggen, en die we net als bovenstaande automatisch uitvoeren zonder daarover na te denken.



Interessant, niet?