Voor iedereen die er doorheen zit II

hey sprookjesbos neee kan niemand bellen. heb geen echte vrienden alleen kennissen.



Maar ik wil menSen ook niet meer dichtbij me laten komen want ik ben veel te kwetsbaar en dan trek je verkeerde mensen aan..



ik maak me nu al zorgen want gister kwam iemand even langs en gelijk rommel in huis op grond en kan dat niet hebben mijn hart slaat dan driedubbel over. Dus dat is dan ook echt niet prettig maar ja. morgen gewoon proberen het gezellig te hebben en te denken morgen kan ik het opruimen morgen is het weer perfect...

Hey nijntje. Natuurlijk word het gezellig morgen!!!.

En die rommel, ach ja. Hier is t ook vaak n zooitje



Ik ben weer terug. Het ging wel aardig. Die zenuwen gierden door mn lijf. Het hele gesprek door.

Maar het is goed gegaan gelukkig.



Mijn uitkering is aangevraagd en goed gekeurd .

Ze snapte volkomen waarom ik een uitkering aanvroeg.



Ik blij



Mijn zusje viert vandaag haar feestje. Dus een paar meiden over de vloer. Ik hoop dat ze niet te druk gaan doen! .



Iedereen succes vandaag

Lceetje, wat goed dat je hebt doorgezet! Voel je je nu beter, nu je er vanaf bent? Fijn dat ze zo begrijpend was over je situatie.



Nijntje, ik snap je angst (heb zelf last gehad van OCS en dan voornamelijk van smetvrees). Ik herken de gedachten van 'Morgen kan ik het opruimen. Morgen is het weer perfect'. Maar dat is eigenlijk jezelf voor de gek houden, want het zal nooit perfect zijn, toch? Bij mij was dat in ieder geval zo.



Slim van je dat je wat voorzichtig bent met mensen toelaten omdat je in zo'n kwetsbare staat bent. Een bepaald soort mens voed daarop en dat is niet goed. Voel je je soms niet heel eenzaam?



Ik ben eventjes trots op mezelf. Ik had voor vandaag een opdracht in de agenda staan waar ik erg tegenop zag. Vandaag heel de dag uitgesteld, allemaal excuses voor mezelf verzonnen waarom ik het niet hoefde te doen vandaag (want het moest hoe dan ook een keer gebeuren), en net toch maar wel de opdracht gedaan en met een uurtje klaar! Ik voel me tien kilo lichter en ga met een tevreden gevoel het weekend in en ik ben trots op mijzelf dat ik toch heb doorgepakt en niet heb toegegeven aan mijn perfectionisme en faalangst (wat de achterliggende reden was waarom ik aan het uitstellen was)



Voor morgen staat er nog een dingetje op de planning die ik wat lastig vind, maar ik heb mezelf toestemming gegeven dat ik daar zowel morgen als zondag aan mag werken. Het is best wat werk en ik wilde ook graag wat ontspanning met een vriendin samen inplannen voor morgen, dus plan ik het andere er omheen.



Volgende week staan er twee dingen in de agenda (werkgerelateerd en privé) waar ik absoluut geen zin in heb en die beiden wat van mijn angsten aanspreken. Daar ga ik mijn eigen privé-agenda voor aankomende week dus wel enigszins op afstemmen, zodat er genoeg ruimte is voor ontspanning en ik niet ga overlopen door stress.

Goed bezog sprookjesbos!!!

Knap dat je het wel hebt gedaan. En de opluchting daarna is echt gewelig! Geniet van je weekend. En de andere 2 afspraken voor volgende week kan je ook aan!!.



Ik heb 2 weken gehad vol met afspraken. Makkelijke afspraken(tandarst) maar ook moeilijke(psyg). En ik merk nu. Ik ben doodop!.

Mn energie is nu -3%.

Straks komt mijn vriend weer, en dan gaan we een (hopelijk) lekker rustig weekend tegemoet!!



Fijn weekend allemaal!

Even bijgelezen. Wat lief dat je mee gegaan bent Gizzy!



Sorry voor de lange post, ik hou van van me af schrijven. Is een soort ordenen voor mezelf ook.



Hier hele rare vermoeiende week gehad. Vorige week zaterdag kwamen schoonouders. De dag zelf ging wel oke, vriend was beetje suf van de medicijnen maar z'n ouders geven hem altijd alle ruimte om even rustig te vertellen zonder het er uit te trekken. Pas bij het eten ging het over de psychiater. Zijn moeder is ook depressief geweest en begrip en trots alom. Heel fijn. Vriend vindt dat normaal maar uit mijn jeugd ken ik het anders (niet dat m'n ouders zulke vreselijke mensen zijn hoor). Bij het toetje kwamen m'n schoonouders met een bom. Ze hebben besloten een huis voor ons te kopen, in onze huidige woonplaats. Zodat wij dit kunnen huren en (veel) goedkoper uit zijn, nu betalen we echt heel veel. Stonden wij even met onze bek vol tanden!



Blijkbaar was dit iets waar ze al langer over dachten ivm weinig rente op hun spaargeld en omdat ze vriend toch willen helpen. Ze hebben even afgewacht hoe serieus het was tussen ons voordat ze zoiets wilde aanbieden (logisch ook, zijn nu 3 jaar samen denk ik) maar hebben daar het volste vertrouwen in. Rest van de avond was budget bespreken en op Funda kijken! Heel spannend.



Merkte alleen dat schoonouders bijna nog enthousiaster dan ons waren en ze bleven maar mailen en tips appen en weet ik het wat. Terwijl vriend dus een paar dagen daarvoor bijna opgenomen is in het crisiscenter. Dinsdag naar de psycholoog geweest. Leuke meid maar ze zitten echt niet op een lijn. Was de eerste keer dat ik meeging en zag hem echt letterlijk een schild opzetten en alles weglachen. Ze wil verder gaan met formulieren dat hij opschrijft wat hij gedaan heeft op een dag en welk cijfer hij zijn gevoel gaf op dat moment. Vriend ging bijna huilend weg zo teleurgesteld was hij. Snap ik, dit proberen ze al maanden en er gebeurd gewoon niets. Hij doet het niet omdat hij niet weet hoe hij zich voelt en de psycholoog blijft het enkel maar uitleggen terwijl hij het echt wel snapt. Nouja, teleurstelling dus. De psychiater kwam nog even vragen hoe het met zijn medicijnen ging. Hij heeft antidepressiva en lorazepam om te kalmeren/slapen. Woendag heb ik schoonmoeder gebeld dat ik het aanbod echt helemaal fantastisch vind en we echt heel blij zijn maar dat ik merk dat vriend dichtklapt. Hij heeft geen mening nu, hij kan niet eens kiezen wat hij kan eten, laat staan waar hij de komende 5 jaar wil wonen. Schoonmoeder was zó blij dat ik belde en zei iets van "Ik wist al dat jullie goed bij elkaar paste maar dit is echt het bewijs.' Nu mailen/appen ze mij alleen nog en ik leg de leuke opties wel voor aan vriend.



Die donderdag was hij zo moe dat hij besloot geen kalmeringspil te nemen maar gewoon te gaan slapen. Ik heb nog zitten zeuren dat hij het écht niet voor niets kreeg maar niets hielp. Prima, hij naar bed, ik serie kijken. Tot ie riep dat alles fout ging.



Kwam in de slaapkamer en hij was echt lijkbleek en aan het trillen. Paniekaanval. Heeft hij wel vaker als hij niet zo lekker is (extreme overgeefangst) maar dit had ik echt nog nooit gezien. Heb hem onder de douche gezet en ben er met kleren en al bij gaan staan. Samen ademhaling tellen en dergelijke, duurde echt heel lang voor hij weer een beetje aanspreekbaar was. Snel toch zo'n pil naar binnen geduwd en samen weer in bed gaan liggen. Waren beide echt geschrokken, normaal is zo'n aanval een kwestie van bedenken dat hij niet gaat overgeven en dat zin lichaam hem voor de gek houdt maar hij was nu niet eens aanspreekbaar. Echt bijna gillen. Hij sliep gelukkig snel, ik wat minder snel.



Dag daarna had ik stage en hij moest werken, hij was al weg voor ik op was. Ik heb de psycholoog gebeld (vriend wist dat) dat ik mij echt zorgen maakte en niet wist hoe te handelen bij zo'n paniekaanval. Had niet zo'n hoge pet van haar op maar was wel even fijn praten. Nog wat tips meegekregen. Daarna even gepraat over het algemene beeld. Ik heb aangegeven dat vriend teleurgesteld is en dat eigenlijk alles nu teveel is. Alles waardoor er druk op hem komt is een reden om dicht te klappen. Daarnaast is hij licht autistisch (ik zoek ze uit hoor ) en heeft hij die overgeefangst dus alles bij elkaar was gewoon echt recept voor drama. Ze was het helemaal met me eens en gaf aan dat ze de psychiater gesproken had. Zij dachten dat eens per week een gesprekje niet zou gaan werken, helemaal niet nu de antidepressiva nog niet werkt. De psychiater zou bellen om uitleg te geven over de medicijnen, bijwerkingen en wat hij kan verwachten daarmee. Verder zou ze eventuele dagopname bespreken en daar hebben we het nog even over gehad. Oke dit verhaal wordt echt te uitgebreid haha, ik zal vanaf nu even kort houden.



Kortom, hij heeft over 2 weken z'n contractgesprek op werk. Of hij wordt ontslagen. Dan kan hij meteen dagtherapie in. Of hij krijgt een vast contract waardoor hij met de arboarts iets kan regelen zonder dat ie z'n baan kwijtraakt. Met psych afgesproken dat we nu rustig aan doen tot het gesprek en dan gaan bedenken wat handig is. Volgende week gaan we heen om een plan op te stellen voor paniekaanvallen en kijken of er begonnen kan worden aan iets tegen z'n overgeefangst want dat blijft de grootste trigger voor paniek.

Aaaanyway. Nu is het wel oke eigenlijk. Ik merk alleen dat ik zo fucking moe ben. Ik weet dat ik op mezelf moet passen en al die dingen maar weet even niet hoe ik dat moet doen. Ik heb nog niet eens gehuild sinds dit allemaal begonnen is. Oke, ben ook geen huiler verder maar alsnog. Ik zit niet in de moederrol of psycholoogrol (of probeer ik tenminste) maar toch kan ik nu moeilijk bepalen hoe ik mij voel. Opgelucht maar ook moe en verdrietig en ik weet het allemaal eventjes niet. Volgende week m'n laatste week stage en ben zoooo kapot. Maar moet echt m'n dingen afronden, werk met clienten dus kan niet zeggen zoek het uit. Daarnaast nog school en gedoe en we hebben toch huisbezichtigingen gepland. dus daar gaan we ook maar heen. Ik denk dat ik volgende week even de sauna in duik in m'n eentje. Dat is misschein een begin.

Thanks Sunemom. Het gaat allemaal wel hoor, vraag me alleen af of ik niet ergens een keer moet huilen ofzo.



Hoe is het met jou?

Ik wil nog steeds zo graag naar huis.. Dat alles maar weer zo als het was .. Het is hier echt hel op dit moment

quote:Sunemom schreef op 22 mei 2016 @ 10:48:

Huilen moet je alleen als je dat behoefte aan hebt. Het hoeft niet omdat je denkt dat het hoort .



Hier loopt het niet zo fijn. Ik heb een ontsteking in mijn mond en vrijdag en wortelkanaalbehandeling gehad. Daar heb ik heel veel pijn van een ik heb een ontzettende slikangst, zowel letterlijk het slikken van pillen als iedere vorm van medicatie. Daarbij is mijn mond heel gevoelig en geeft een verkeerd mondgevoel heel veel herbelevingen. Ik ben dus best ongelukkig.

Met man loopt het ook niet zo fijn. Hij legt zijn wil ontzettend op om maar wat controle over zijn leven te krijgen en gaat daarmee op alle manieren over mijn grenzen heen. Maar heel vaak weet hij niet wat hij wil en doet maar wat, waar hij dan even later op terugkomt en dan boos wordt dat wij hem niet hebben tegengehouden, enz.



Ik ben best een beetje op, maar moet toch echt voor de kinderen zorgen. Deze week moet ik mijn scriptie afronden en bijtende week zaterdag is er een eindfeest van de teams van onze kinderen. Dat wordt altijd door de coaches geregeld, maar omdat man dat nu echt niet kan heb ik het op me genomen. Ik ben wel hulp gaan vragen, maar niet nog steeds veel zelf doen.



Ah gatver, ontstekingen zijn altijd naar maar helemaal in je mond. Snap dat dat helemaal drama is, helemaal bovenop alles wat er al speelt. Hopelijk trekt het snel een beetje bij.



Wat gek he, dat mensen met depressie zo anders kunnen reageren. Ik herken echt niets van vriend in wat jij schrijft. Wel mijn vader, die is ook al jaren depressief (ik besef opeens dat vriend en ik echt geen kinderen moeten nemen, wát een genen geven we dan mee ) .Die kan ook zo kwaad en grensoverschrijdend doen. Het hielp mij altijd om te beseffen dat het de ziekte is die spreekt en niet het persoon. Soms werkt dat om het makkelijker een plekje te geven.

Heb je hulp gevraagd bij het eindfeest of in het algemeen? Je hoeft niet alles alleen te doen he, het voelt vaak zo maar soms kan het zo opluchten als je je ei bij iemand kwijt kan. Of dat nou een vriend, een huisarts of maatschappelijk werkster is.

Zjarlot . Het komt allemaal goed. Echt waar!!! Hou vol! Wat is er dan zo erg op dit moment?



Koettie .



Hier gaat t ruk.

Gisteren had ik echt een off day. Hele dag chagerijnig en moe, en huilbuien, geen honger etc.

Vanacht werd ik badend in het zweet wakker, geen idee waarom. Geen droom gehad of iets.



Vandaag wil het ook niet.

Ik voel me slap. Geen energie om mn bed uit te komen, om om mn armen op te tillen. Heb hoofdpijn en voel me niet lekker.



Ik denk dat het een dagje bed word....

Het voelt alsof alle energie uit me is gezogen. Heel raar.



Vanacht moest ik ook ff naar de wc. Ik ben 4 x bijna omgevallen. Ik was niet duizelig ofzo. Echt heel raar en eng.



Voor iederen

Het is echt gewoon een hel hier .. Niks lukt me, en ik voel me echt alsof iedereen me uitlacht.. Ik wil zoooo graag m'n mooie meisjes weer s zien!!. Maar het kan dus niet het voelt alsof ik ze al zo lang niet heb gezien en dat is ook gewoon zo.. Vind t ZO erg..



En steeds blijf ik maar bang, voor t eten, voor alle andere mensen, om te vallen als ik dan toch uiteindelijk een klein beetje kan lopen.. Ik voel me zo een zwakkeling..

He Zjarlotje. Wat vervelend allenaal.

Heb je niet iets kalmerends wat e kan innemrn?!



Het komt vast allemaal goed! Het is zwaar en *** maar he word beter. Dat maat het word beter echt waar!!

Lceetje .. Tuurlijk is er dat, ik krijg veel medicijnen.

Maar dat neemt niet al mijn angsten weg.. Voor de grote gedeelten wel maar toch. Lief van je.. Kan alleen maar blijven hopen

Hoi allemaal,



mag ik hier mee komen praten?



Ik heb erg veel behoefte aan lotgenoten en me niet zo alleen te voelen (woon samen maar mijn depressie geeft heel veel spanning in de relatie. Mijn vriend trekt het soms niet meer).



Herkennen jullie de volgende symptomen?

- soms 'van de wereld zijn' als je met iemand praat

- oorsuizen bij prikkels en concentratie

- ik slis als ik moe word (mijn tong ligt dan anders op de een of andere manier)

- heel erg gespannen zijn (tot aan overgeven aan toe) en heel erg op zien tegen dingen



@ zjarlot: waar ben je? kan je met iemand over je angsten praten? Of kan je iemand bellen?



@ de rest: werken jullie nog of zitten jullie ook thuis? ik heb nog geprobeerd te werken maar dat lukte helaas echt niet meer...

Vind dat echt kut omdat het toch ook structuur, sociale contacten en afleiding geeft. Nu zijn de dagen leeg en nog leger.

Hou wildhorse welkom en



Ik heb ook een depressie, angst en paniek aanvallen. En ook een vriend die het niet altijd begrijpt etc . Dus ik snap je.



Die angsten zijn heel rot. Dat weet ik ook! Krijg je hier ook goede hulp voor??

Dat van de wereld zijn herken ik wel. Maar zo ben ik altijd al geweest .

Verder draait 1 oog weg als ik moe ben. Maar dat heb ik ook al sins mn geboorte.



Werkenkan ik niet. Door alle stress en paniek!.

Ik zou super graag willen werken, maar het gaat niet, helaas.



Verder: hoe oud ben je? Woon je thuis? Wat doe je graag. Waar vind jij je afleiding in ?!

@Koettie, wat een ellende joh! Kan me goed voorstellen dat jullie enorm geschrokken zijn van de paniekaanval van je vriend. Hoe gaat het nu met jullie? Lief van je schoonouders dat ze een huis voor jullie willen kopen! Wat vindt je vriend daar van? Ben jij er blij mee? Fijn ook dat ze snappen dat je vriend het nu even niet aankan om er teveel over na te denken.



@Sunemom, ik vind het op zich wel logisch dat, ondanks de realisatie dat veel van het gedrag van je man ontstaat door zijn ziekte, je je nog steeds rot en eenzaam voelt Heeft hij soms zelf ook door hoe hij praat/doet? Ik kreeg op een gegeven moment opeens de realisatie dat de depressie een groot deel van m'n identiteit was geworden (ik ben 15 jaar depressief geweest, dus tsja, wat wil je) en ik ben daar heel erg van geschrokken. Toen pas kwam bij mij de realisatie dat ik me onwijs naar mijn ziektebeeld heb gedragen (logisch ook), maar dat was helaas pas achteraf. Dat was voor mij echt niet in te zien toen ik nog depressief was.



@Zjarlot, ik ken je verhaal helaas niet (als je de puf er voor hebt, wil je het dan een keer voor me samenvatten in grote lijnen? Ik vind je berichten altijd zo hartverscheurend, ik wou dat ik iets inhoudelijker kon reageren. Maar voor nu een dikke vette knuffel



@Lceetje, hoe gaat het nu met je? Is het nog een beetje bijgetrokken gedurende de dag?



@Wildhorse, welkom hier! Uit mijn depressie herken ik wel dat soms 'van de wereld zijn'. Hele gesprekken missen, opeens op een bestemming zijn aangekomen zonder te weten hoe, hele dagen die ongemerkt voorbij gaan. Oorsuizen herken ik ook, kreeg ik bij teveel geluid en een te hoge werkdruk.



Ik werk sinds een paar jaar weer. Heb heel lang thuisgezeten met een ernstige depressie en aanverwante zaken. Ik ben niet meer depressief en kan nu weer werken, zolang het met mate is, want ik blijf gevoelig voor overbelasting.

Heyy sprookjrsbos. Nee ik voel me nog net zo lamlendig als vanochtend.



Ik heb de hele dag in mn bed Baantjer zitten kijken. En net wat sla gegeten.



En hoe is het met jou. Weer een beetje ontstressed??

Wat voelt het fijn zo welkom te zijn!



@ Sunemon. Jeetje wat moet jij het zwaar hebben...Heb je zelf hulp om e.e.a. aan te kunnen? En hoe uit de depressie van je man zich? Kunnen je kinderen ermee omgaan?



@ Lceetje:

Ik ben 39, woon samen sinds 6 jaar en ik wandel heel veel. Als ik heel erg gespannen ben of somber, ga ik wandelen.

Verder lees ik de krant en probeer wat huishoudelijke klusjes te doen. Maar de dagen duren wel lang. Ben altijd blij als ik naar bed mag om 21.30. Sta wel altijd om 09.00 uur op. Soms slaap ik dan verder op de bank...



Wat doe jij om de dagen door te komen?

Heb je een vast ritme?



En kunnen jullie ook niet meer naar feestjes en naar vrienden? Baal ervan, alles wat het leven leuk maakt lukt niet door de overprikkeling.