Psyche
alle pijlers
Vragen over verleden, doen of niet?
dinsdag 22 januari 2008 om 17:59
Toen ik 16 was ben ik naar een kindertehuis gegaan. Mijn ouders hadden altijd ruzie, mijn vader sloeg me ook wel eens, mijn moeder was super onaardig en heeft me ook nooit troost aangeboden.
Ik moest naar een kindertehuis, mijn moeder is te zwak geweest om van mijn vader weg te gaan. Mijn ontelbare ooms en tantes die hebben me ook niet opgevangen, lieten me ook gewoon gaan. Ik dacht dat mijn vaders kant niets van de dramatische taferelen wisten, maar hoorde toen ik eenmaal in het tehuis woonde 'we hebben het altijd geweten'.
Fast forward 16 jaar. Ben nu 33 en ik ben nog steeds boos en verdrietig, over het feit dat ik naar het tehuis moest gaan en niemand me de moeite vond om in huis te nemen. Ik voel me zomaar weggegooid. Heb daar nog steeds last van, voel me soms depressief, heb moeite met 'ruimte innemen' en voel me onbelangrijk voor andere mensen.
Ik ben trouwens wel begonnen met sporten, zodat er 'happy' endorfinen in mijn brein aangemaakt worden. Is dus niet zo dat ik er niets aan wil doen.
Mijn vriend zegt dat ik het moet laten gaan. Dat ik moet hen moet vergeven voor mezelf. Op zich snap ik dat wel. Hij vindt dat we moeten praten, voordat mijn ouders dood gaan en er niets meer valt te praten.
Mijn ouders hebben het nu trouwens heel erg leuk samen ( a little too late for me). Ik zou ze vragen willen stellen. En ik zou ook willen weten hoe mijn familie ermee is omgesprongen met het feit dat ik toen naar het kindertehuis moest. Is er een familiebijeenkomst geweest? Heeft iemand het overwogen om me in huis te nemen? Dat soort dingen.
Ik woon in het buitenland (China) en ben al drie jaar niet meer in NL geweest. Kan misschien wel met Chinees Nieuwjaar gaan, maar misschien is zomer beter (kan niet zo goed tegen de kou).
Denken jullie dat het goed is om terug naar NL te gaan om te praten, vragen te stellen??
Ik moest naar een kindertehuis, mijn moeder is te zwak geweest om van mijn vader weg te gaan. Mijn ontelbare ooms en tantes die hebben me ook niet opgevangen, lieten me ook gewoon gaan. Ik dacht dat mijn vaders kant niets van de dramatische taferelen wisten, maar hoorde toen ik eenmaal in het tehuis woonde 'we hebben het altijd geweten'.
Fast forward 16 jaar. Ben nu 33 en ik ben nog steeds boos en verdrietig, over het feit dat ik naar het tehuis moest gaan en niemand me de moeite vond om in huis te nemen. Ik voel me zomaar weggegooid. Heb daar nog steeds last van, voel me soms depressief, heb moeite met 'ruimte innemen' en voel me onbelangrijk voor andere mensen.
Ik ben trouwens wel begonnen met sporten, zodat er 'happy' endorfinen in mijn brein aangemaakt worden. Is dus niet zo dat ik er niets aan wil doen.
Mijn vriend zegt dat ik het moet laten gaan. Dat ik moet hen moet vergeven voor mezelf. Op zich snap ik dat wel. Hij vindt dat we moeten praten, voordat mijn ouders dood gaan en er niets meer valt te praten.
Mijn ouders hebben het nu trouwens heel erg leuk samen ( a little too late for me). Ik zou ze vragen willen stellen. En ik zou ook willen weten hoe mijn familie ermee is omgesprongen met het feit dat ik toen naar het kindertehuis moest. Is er een familiebijeenkomst geweest? Heeft iemand het overwogen om me in huis te nemen? Dat soort dingen.
Ik woon in het buitenland (China) en ben al drie jaar niet meer in NL geweest. Kan misschien wel met Chinees Nieuwjaar gaan, maar misschien is zomer beter (kan niet zo goed tegen de kou).
Denken jullie dat het goed is om terug naar NL te gaan om te praten, vragen te stellen??
dinsdag 22 januari 2008 om 18:44
Neem het niet als de enige reden om naar NL te komen. Stel je voor dat ze niet willen praten, of er niets of weinig meer over weten.
Misschien kun je ze een beetje voorbereiden door van tevoren aan te kondigen dat je het graag over deze dingen wilt hebben met hen.
Ik vind je moedig, probeer bij jezelf te blijven in het gesprek. Met verwijten gaan gooien leidt nogal eens tot minder openheid. Je kunt hen vragen hoe ze tot zo een beslissing zijn gekomen en wat dit met hén gedaan heeft. Vertel hen hoe je je nu voelt, waar je mee zit nu.
Vooral: verwacht er niet teveel van. Herinneringen vervagen, mensen hebben geen zin om het achterste van hun tong te laten zien, dat soort dingen gebeuren.
Misschien kun je ze een beetje voorbereiden door van tevoren aan te kondigen dat je het graag over deze dingen wilt hebben met hen.
Ik vind je moedig, probeer bij jezelf te blijven in het gesprek. Met verwijten gaan gooien leidt nogal eens tot minder openheid. Je kunt hen vragen hoe ze tot zo een beslissing zijn gekomen en wat dit met hén gedaan heeft. Vertel hen hoe je je nu voelt, waar je mee zit nu.
Vooral: verwacht er niet teveel van. Herinneringen vervagen, mensen hebben geen zin om het achterste van hun tong te laten zien, dat soort dingen gebeuren.
dinsdag 22 januari 2008 om 18:46
Heb je nog wel contact met je ouders?
Ik kan me je vragen goed voorstellen en zou ze zeker stellen, het blijft immers aan je knagen.
Of je ook antwoorden krijgt waar je wat mee kunt?
En als je de vragen gesteld hebt, wat dan.
Wil je het eenmalig bespreken en dan achter je laten, de band met je ouders verbeteren?
Wat hoop je er eigenlijk mee te bereiken?
Is eerst een brief schrijven aan je ouders mss een idee?
Ik kan me je vragen goed voorstellen en zou ze zeker stellen, het blijft immers aan je knagen.
Of je ook antwoorden krijgt waar je wat mee kunt?
En als je de vragen gesteld hebt, wat dan.
Wil je het eenmalig bespreken en dan achter je laten, de band met je ouders verbeteren?
Wat hoop je er eigenlijk mee te bereiken?
Is eerst een brief schrijven aan je ouders mss een idee?
dinsdag 22 januari 2008 om 18:55
Ik raad je aan met ze te praten en idd. bij jezelf blijven.Geen verwijten maar duidelijk zeggen wat door hun keus jij nu geworden bent en je er niet fijn mee voelt.
Het zal geen oplossing zijn van wat geweest is maar wel een opening naar een nieuw schoon pad voor jou!.
Ik heb het gedaan en voelde me erg opgelucht.Een last viel weg.Ik zal het altijd als een rode draad in mijn leven meenemen maar de balast die het me geeft/gaf heb ik nu grotendeels bij hun gelegd.Nogmaals niet als verwijt maar zie wat voor persoon er voor jullie staat.De boodschap was iig. duidelijk.
Ik was 43 toen ik dit gesprek met ze aanging.
Niet te vergelijken overigens met jouw verhaal/ervaring.
Ben tijdelijk wel eens bij fam.onder gebracht met broers,ieder elders.En later idemdito bij de oudere zussen ook ieder elders..
Het zal geen oplossing zijn van wat geweest is maar wel een opening naar een nieuw schoon pad voor jou!.
Ik heb het gedaan en voelde me erg opgelucht.Een last viel weg.Ik zal het altijd als een rode draad in mijn leven meenemen maar de balast die het me geeft/gaf heb ik nu grotendeels bij hun gelegd.Nogmaals niet als verwijt maar zie wat voor persoon er voor jullie staat.De boodschap was iig. duidelijk.
Ik was 43 toen ik dit gesprek met ze aanging.
Niet te vergelijken overigens met jouw verhaal/ervaring.
Ben tijdelijk wel eens bij fam.onder gebracht met broers,ieder elders.En later idemdito bij de oudere zussen ook ieder elders..
anoniem_44446 wijzigde dit bericht op 22-01-2008 19:11
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
dinsdag 22 januari 2008 om 18:56
Mmm, moeilijk. Denk je dat je een rechtstreekse confrontatie aan kunt? Is er uberhaupt een antwoord, waar je mee zou kunnen leven, wat het makkelijker voor je zou maken?
Kan me helemaal voorstellen dat je je in de steek gelaten voelt, door je ouders maar ook door je familie. Ik denk dat ik ook op zoek zou gaan naar antwoorden, misschien zelfs nog wel meer van familie. Van je ouders weet je denk ik een heel eind heen wat er speelde, maar de redenen van familie om je niet in huis te nemen ken je helemaal niet.
Ik vraag me af, of je van je ouders antwoorden gaat krijgen die je niet nu al zelf kunt verzinnen. Maar wellicht is het zinvol om het ze zelf te horen zeggen. Hoe zijn je eigen herinneringen aan die tijd? Weet je alles nog, of kun je je alleen flarden voor de geest halen? Dat kan zo zijn, als je op jonge leeftijd zo'n traumatische tijd beleeft.
Goh, eigenlijk heb ik niet echt advies. Behalve dan dat je goed na moet denken over je motieven, wat je wilt bereiken. En dat je je ook voor moet bereiden op teleurstelling, voor als je misschien wel helemaal geen antwoorden krijgt. Ik wil je in ieder geval wijsheid en moed toe wensen. Sterkte!
Kan me helemaal voorstellen dat je je in de steek gelaten voelt, door je ouders maar ook door je familie. Ik denk dat ik ook op zoek zou gaan naar antwoorden, misschien zelfs nog wel meer van familie. Van je ouders weet je denk ik een heel eind heen wat er speelde, maar de redenen van familie om je niet in huis te nemen ken je helemaal niet.
Ik vraag me af, of je van je ouders antwoorden gaat krijgen die je niet nu al zelf kunt verzinnen. Maar wellicht is het zinvol om het ze zelf te horen zeggen. Hoe zijn je eigen herinneringen aan die tijd? Weet je alles nog, of kun je je alleen flarden voor de geest halen? Dat kan zo zijn, als je op jonge leeftijd zo'n traumatische tijd beleeft.
Goh, eigenlijk heb ik niet echt advies. Behalve dan dat je goed na moet denken over je motieven, wat je wilt bereiken. En dat je je ook voor moet bereiden op teleurstelling, voor als je misschien wel helemaal geen antwoorden krijgt. Ik wil je in ieder geval wijsheid en moed toe wensen. Sterkte!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 22 januari 2008 om 19:03
Dankjewel voor jullie reacties!
Goed idee om niet alleen om te praten naar Nederland te komen, dat wordt nogal dramatisch. Ben het helemaal met je eens.
Ben trouwens ook heel erg bezig met mijn ooms en tantes. Ben zo boos. Ben niet van super religieuze afkomst, maar toch...
Naar de kerk op zondag, Jezus die zegt dat we elkaar moeten liefhebben en elkaar moeten helpen en dan ondertussen gewoon wegkijken als je ziet hoe een kind in de perarie zit.
Ik heb dus ook veel vragen aan mijn ooms en tantes. Is dat gek?
(sorry als het bericht er niet uitziet. Ik doe dit quoten en kleuren van de tekst voor het eerst)
Goed idee om niet alleen om te praten naar Nederland te komen, dat wordt nogal dramatisch. Ben het helemaal met je eens.
Ik zal dat overwegen.
Ben trouwens ook heel erg bezig met mijn ooms en tantes. Ben zo boos. Ben niet van super religieuze afkomst, maar toch...
Naar de kerk op zondag, Jezus die zegt dat we elkaar moeten liefhebben en elkaar moeten helpen en dan ondertussen gewoon wegkijken als je ziet hoe een kind in de perarie zit.
Ik heb dus ook veel vragen aan mijn ooms en tantes. Is dat gek?
(sorry als het bericht er niet uitziet. Ik doe dit quoten en kleuren van de tekst voor het eerst)
dinsdag 22 januari 2008 om 19:10
Ben trouwens ook niet echt van plan om heel erg beschuldigend te werk te gaan (als ik al te werk ga). Daar klappen mensen dicht van, dat snap ik wel.
Het in het 'tehuis gezeten hebben' is voor mij nog erg bepalend. Elk jaar op 20 november vier ik het nog dat ik uit huis ging. Hoewel ik het heel erg vond, zie ik ook wel in dat het een kans was, om uit een gewelddadig gezin te stappen. En eerlijk is eerlijk, was het niet het tehuis, dan was het wel het ziekenhuis geworden.
Een vraag: ik ben bezig met een boek en daarin staat er dat het gewoon verspilde tijd is om je met treurige zaken uit het verleden bezig te houden. Wat denken jullie daarvan?
Oh, en misschien wel iets erg raars: ik schrijf free lance, en ik speel met het idee om een artikel te schrijven over 'vroeger in een tehuis wonen'. Maar niet om mensen zwart te maken/ hun privacy te schenden. Meer als een zoektocht naar vragen. Gek idee?
Het in het 'tehuis gezeten hebben' is voor mij nog erg bepalend. Elk jaar op 20 november vier ik het nog dat ik uit huis ging. Hoewel ik het heel erg vond, zie ik ook wel in dat het een kans was, om uit een gewelddadig gezin te stappen. En eerlijk is eerlijk, was het niet het tehuis, dan was het wel het ziekenhuis geworden.
Een vraag: ik ben bezig met een boek en daarin staat er dat het gewoon verspilde tijd is om je met treurige zaken uit het verleden bezig te houden. Wat denken jullie daarvan?
Oh, en misschien wel iets erg raars: ik schrijf free lance, en ik speel met het idee om een artikel te schrijven over 'vroeger in een tehuis wonen'. Maar niet om mensen zwart te maken/ hun privacy te schenden. Meer als een zoektocht naar vragen. Gek idee?
dinsdag 22 januari 2008 om 19:14
dinsdag 22 januari 2008 om 19:17
Ik vind het geen verspilde energie om je met zaken uit je verleden bezig te houden, ook dat hoort bij je. En zeker je jeugdervaringen kunnen grote invloed hebben op je latere leven. Maar je moet niet je jeugd je leven laten bepalen, uiteindelijk moet je wel verder kunnen en je leven weer in eigen hand nemen.
dinsdag 22 januari 2008 om 19:24
dinsdag 22 januari 2008 om 19:29
Misschien dat ik het toch moet stellen om het wat meer 'af te sluiten'.
Ik weet wel dat je je niet door negatieve dingen moet laten bepalen.
Vroeger dacht ik altijd:
Tja... mijn familie is gewoon slecht, en ik zal beter zijn dan hen, en dus wel pleegkinderen nemen, mijn nek uitsteken voor kinderen die het moeilijk hebben.
Ben dat trouwens nog steeds van plan, pleegkinderen nemen, om ze te bieden wat ik zelf nooit gehad heb. (Als de kinderbescherming er natuurlijk mee eens is dat mijn eventuele leefsituatie voor het kind goed is. Oh, en natuurlijk ook nog even naar NL verhuizen).
Misschien is een betere denkwijze: niemand wilde me hebben, en zij hebben toen heel wat misgelopen (mijn gezelschap!)
Ik weet wel dat je je niet door negatieve dingen moet laten bepalen.
Vroeger dacht ik altijd:
Tja... mijn familie is gewoon slecht, en ik zal beter zijn dan hen, en dus wel pleegkinderen nemen, mijn nek uitsteken voor kinderen die het moeilijk hebben.
Ben dat trouwens nog steeds van plan, pleegkinderen nemen, om ze te bieden wat ik zelf nooit gehad heb. (Als de kinderbescherming er natuurlijk mee eens is dat mijn eventuele leefsituatie voor het kind goed is. Oh, en natuurlijk ook nog even naar NL verhuizen).
Misschien is een betere denkwijze: niemand wilde me hebben, en zij hebben toen heel wat misgelopen (mijn gezelschap!)
dinsdag 22 januari 2008 om 19:30
Hey,
ik zou sowieso vooraf laten weten dat je het hierover wilt hebben. Misschien is er wel helemaal geen opening mogelijk en krijg je een deur ontzettend hard dichtgegooid, in je gezicht (gevoelsmatig zal dat zo voelen). Mijn ouders hebben me ook jong laten vallen. Toen moeder jaren later kanker kreeg, moest alle verloren tijd opeens worden ingehaald. Zijn nu erg lief en erg supportive (hoewel ze ook bij mij mijn leven niet begrijpen), maar praten? Ho maar. Want 'het verleden is gebeurd en we moeten nu richten op de toekomst'. Buiten het feit dat je misschien antwoorden krijgt waar je niks mee kunt, moet je dus ook rekening houden met het feit dat er misschien niet eens gepraat wil worden. Als je eenmaal tegenover elkaar zit en je krijgt dat te horen is het een enorme dreun in je gezicht. Die onwil.
Moraal van het verhaal: ga er niet blind vanuit dat ze je antwoorden willen geven en hierover willen praten. Hierover praten betekent dat ze een confrontatie met zichzelf aan moeten gaan, die ze misschien liever vermijden.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
SD
ik zou sowieso vooraf laten weten dat je het hierover wilt hebben. Misschien is er wel helemaal geen opening mogelijk en krijg je een deur ontzettend hard dichtgegooid, in je gezicht (gevoelsmatig zal dat zo voelen). Mijn ouders hebben me ook jong laten vallen. Toen moeder jaren later kanker kreeg, moest alle verloren tijd opeens worden ingehaald. Zijn nu erg lief en erg supportive (hoewel ze ook bij mij mijn leven niet begrijpen), maar praten? Ho maar. Want 'het verleden is gebeurd en we moeten nu richten op de toekomst'. Buiten het feit dat je misschien antwoorden krijgt waar je niks mee kunt, moet je dus ook rekening houden met het feit dat er misschien niet eens gepraat wil worden. Als je eenmaal tegenover elkaar zit en je krijgt dat te horen is het een enorme dreun in je gezicht. Die onwil.
Moraal van het verhaal: ga er niet blind vanuit dat ze je antwoorden willen geven en hierover willen praten. Hierover praten betekent dat ze een confrontatie met zichzelf aan moeten gaan, die ze misschien liever vermijden.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
SD
dinsdag 22 januari 2008 om 19:33
dinsdag 22 januari 2008 om 19:36
Hier vergelijkbaar verhaal en heb nu rust, nadat ik me bij het verhaal heb neergelegd. vragen stellen kan altijd, maar je kan niet op antwoord rekenen, je kunt ze nl. niet dwingen. of er komen antwoorden die andere vragen oprakelen. Ipv energie besteden aan mijn verleden richt ik me veeeeeel liever op de toekomst. Maar ik denk dat iedereen zijn eigen manier daarin moet vinden. Aangezien je nu nog geen duidelijkheid voor jezelf heb is misschien een tussenstap een goede optie: misschien kun je beginnen aan het artikel en daarna de volgende stap nemen.
Iig heel veel succes gewenst!! Knuffel, M. (PS: die smiles werken bij mij niet , vandaar)
PS: had zelf ook het idee van pleegkinderen, maar wat ik allemaal heb gezien in pleeggezinnen en tehuis heeft me daar wel vanaf geholpen..erg he...
Iig heel veel succes gewenst!! Knuffel, M. (PS: die smiles werken bij mij niet , vandaar)
PS: had zelf ook het idee van pleegkinderen, maar wat ik allemaal heb gezien in pleeggezinnen en tehuis heeft me daar wel vanaf geholpen..erg he...
dinsdag 22 januari 2008 om 19:39
SD
Bedankt voor je reactie. Hoop dat het goed met je gaat, dat je oud zeer niet meer in de weg zit voor een fijn leven!
Een goede tip om aan te geven dat ik wil praten erover. Misschien kan ik van de zomer gaan en ze dan een maand of twee vantevoren een brief schrijven? Misschien dat ik twee of drie tantes kan uitkiezen?
Ik verwacht niet zoveel van mijn vader en moeder, maar ben ook wel benieuwd hoe zij dat hele tehuisgebeuren hebben ervaren. Het staat mij nog zo goed voor de geest. Mijn moeder die met mijn oma in hun beste bontjassen op bezoek kwamen. De dag zelf dat ik uit huis geplaatst werd. De eerste nacht in het tehuis.
Wat trouwens wel een beetje irritant is: ouders gaan nu zo op in broers kinderen, zijn echt super oma en super oma. Zie moeder echt niet de confrontatie met zichzelf aangaan, beseffen dat ze iets mis heeft gedaan. Dat ik er nog steeds last van heb. Mijn moeder heeft haar hele identiteit op 'moeder zijn' gebaseerd en zal niet zo snel toegeven dat ze mij niet bepaald geholpen heeft.
Bedankt voor je reactie. Hoop dat het goed met je gaat, dat je oud zeer niet meer in de weg zit voor een fijn leven!
Een goede tip om aan te geven dat ik wil praten erover. Misschien kan ik van de zomer gaan en ze dan een maand of twee vantevoren een brief schrijven? Misschien dat ik twee of drie tantes kan uitkiezen?
Ik verwacht niet zoveel van mijn vader en moeder, maar ben ook wel benieuwd hoe zij dat hele tehuisgebeuren hebben ervaren. Het staat mij nog zo goed voor de geest. Mijn moeder die met mijn oma in hun beste bontjassen op bezoek kwamen. De dag zelf dat ik uit huis geplaatst werd. De eerste nacht in het tehuis.
Wat trouwens wel een beetje irritant is: ouders gaan nu zo op in broers kinderen, zijn echt super oma en super oma. Zie moeder echt niet de confrontatie met zichzelf aangaan, beseffen dat ze iets mis heeft gedaan. Dat ik er nog steeds last van heb. Mijn moeder heeft haar hele identiteit op 'moeder zijn' gebaseerd en zal niet zo snel toegeven dat ze mij niet bepaald geholpen heeft.
dinsdag 22 januari 2008 om 20:25
Misschien is het fijn om vregen te stellen aan je ouders, al denk ik niet dat het je verdrietige gevoel van al die jaren wegneemt.
Ik zou met een psycholoog gaan praten. Ik heb ook een aantal dingen meegemaakt in mijn jeugd en door er met mijn psychotherapeut over te praten voel ik me een stuk sterker en kan ik het los laten.
Veel sterkte
Ik zou met een psycholoog gaan praten. Ik heb ook een aantal dingen meegemaakt in mijn jeugd en door er met mijn psychotherapeut over te praten voel ik me een stuk sterker en kan ik het los laten.
Veel sterkte
dinsdag 22 januari 2008 om 20:27
woensdag 23 januari 2008 om 05:45
Nogmaals alles aan het nalezen. Erg goede tips. Bedankt allemaal! Ik denk dat ik in de zomer vragen ga stellen. Een paar tantes en ook mijn ouders zal ik denk ik vantevoren een brief sturen zodat ze voorbereid zijn, er over na kunnen denken en evt. er ook met andere mensen over kunnen praten.
Verder is het misschien wel een goede suggestie om in therapie te gaan. Ik heb het nog steeds moeilijk, er zitten me nog steeds dingen dwars. Ook in mijn relatie (die overigens erg onstabiel is, vriend heeft ook de nodige draadjes los) komen er dingen naar boven, die laten zien dat ik nu niet goed in mijn vel zit.
De vraag is waar? Ik zie mezelf nog niet bij een Chinese psycholoog op bezoek gaan, nog afgezien van mijn Chinees (wat okay is). Therapie via het net?
Overigens ga ik wellicht over een paar dagen naar Bangkok op vakantie en wil daar ook in een klooster wat tot rust komen.
Verder is het misschien wel een goede suggestie om in therapie te gaan. Ik heb het nog steeds moeilijk, er zitten me nog steeds dingen dwars. Ook in mijn relatie (die overigens erg onstabiel is, vriend heeft ook de nodige draadjes los) komen er dingen naar boven, die laten zien dat ik nu niet goed in mijn vel zit.
De vraag is waar? Ik zie mezelf nog niet bij een Chinese psycholoog op bezoek gaan, nog afgezien van mijn Chinees (wat okay is). Therapie via het net?
Overigens ga ik wellicht over een paar dagen naar Bangkok op vakantie en wil daar ook in een klooster wat tot rust komen.
woensdag 23 januari 2008 om 06:39
Ik vind het harstikke naar dat je zo'n jeugd hebt gehad en ik vind het ook een goed plan om met je ouders te gaan praten.
Wat ik me afvraag is, waarom wil je ook met je ook met je oms en tantes gaan praten? Het lijkt erop dat je hen verwijt dat ze je niet in huis hebben opgenomen. Ik vind dat je hen dat niet kan verwijten.
Wat ik me afvraag is, waarom wil je ook met je ook met je oms en tantes gaan praten? Het lijkt erop dat je hen verwijt dat ze je niet in huis hebben opgenomen. Ik vind dat je hen dat niet kan verwijten.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 23 januari 2008 om 07:50
Hoi Zuss,
Bedankt voor je reactie. Ik vind het altijd knap als mensen iets zeggen waarvan het tegen de mening van anderen in gaat, of lijkt te gaan.
Misschien heb je wel gelijk. Dat weet ik niet.
Ik zal je proberen uit te leggen. Ik voel me eigenlijk niet alleen door mijn gezin weggegooid, maar door de hele familie. (Mijn ouders hebben heel veel broers en zussen). Ik heb jarenlang in de penarie gezeten. De familie van mijn moeder wist daarvan (er was een tante die naar me vroeg). Ik dacht dat mijn vaders familie niets wist.
Ik paste altijd op ooms kinderen op, net voordat ik naar het tehuis moest. Eenmaal in het tehuis belde ik oom op, voor zijn verjaardag. Ik zei ook 'jullie zullen wel geschrokken zijn, dat ik nu in een tehuis woon'. Oom antwoordde: 'nee, dat hebben we eigenlijk altijd wel geweten'. Stond met mijn mond vol tanden. Nu ben ik boos verdrietig.
En het waren geen gewone puber-problemen, wat er in ons gezin speelde. Ik hoef me niet te verdedigen hier, (niemand die me aanvalt) maar het was zeer ernstig. (Vader sprak me uit neerbuigendheid alleen maar met 'het' aan, dreigen om me dood te slaan, klappen). Ik kan er erg moeilijk mee overweg dat mensen dit gewoon wisten en er gemakkelijk voor kozen om daar niets mee te doen.
De gevoelens van 'weggegooid zijn' blijven. Niemand zag blijkbaar de meerwaarde in van me in huis nemen.
Waar ik wellicht naar op zoek ben, is om het wat meer te kunnen te begrijpen. Hebben mensen over mij gepraat? Hebben ooms/ tantes met mijn ouders gepraat, me proberen te helpen? Heeft niemand me in huis genomen omdat ze dachten dat dat misschien beter was voor mij zelf? Ik wil ook graag de menselijke kant van mijn familie zien. Ben zelf ook niet perfect en dus hoeven zij dat ook niet te zijn.
Sorry als ik warrig klink. In ieder geval bedankt voor je reactie.
Bedankt voor je reactie. Ik vind het altijd knap als mensen iets zeggen waarvan het tegen de mening van anderen in gaat, of lijkt te gaan.
Misschien heb je wel gelijk. Dat weet ik niet.
Ik zal je proberen uit te leggen. Ik voel me eigenlijk niet alleen door mijn gezin weggegooid, maar door de hele familie. (Mijn ouders hebben heel veel broers en zussen). Ik heb jarenlang in de penarie gezeten. De familie van mijn moeder wist daarvan (er was een tante die naar me vroeg). Ik dacht dat mijn vaders familie niets wist.
Ik paste altijd op ooms kinderen op, net voordat ik naar het tehuis moest. Eenmaal in het tehuis belde ik oom op, voor zijn verjaardag. Ik zei ook 'jullie zullen wel geschrokken zijn, dat ik nu in een tehuis woon'. Oom antwoordde: 'nee, dat hebben we eigenlijk altijd wel geweten'. Stond met mijn mond vol tanden. Nu ben ik boos verdrietig.
En het waren geen gewone puber-problemen, wat er in ons gezin speelde. Ik hoef me niet te verdedigen hier, (niemand die me aanvalt) maar het was zeer ernstig. (Vader sprak me uit neerbuigendheid alleen maar met 'het' aan, dreigen om me dood te slaan, klappen). Ik kan er erg moeilijk mee overweg dat mensen dit gewoon wisten en er gemakkelijk voor kozen om daar niets mee te doen.
De gevoelens van 'weggegooid zijn' blijven. Niemand zag blijkbaar de meerwaarde in van me in huis nemen.
Waar ik wellicht naar op zoek ben, is om het wat meer te kunnen te begrijpen. Hebben mensen over mij gepraat? Hebben ooms/ tantes met mijn ouders gepraat, me proberen te helpen? Heeft niemand me in huis genomen omdat ze dachten dat dat misschien beter was voor mij zelf? Ik wil ook graag de menselijke kant van mijn familie zien. Ben zelf ook niet perfect en dus hoeven zij dat ook niet te zijn.
Sorry als ik warrig klink. In ieder geval bedankt voor je reactie.
