Psyche
alle pijlers
Vragen over verleden, doen of niet?
dinsdag 22 januari 2008 om 17:59
Toen ik 16 was ben ik naar een kindertehuis gegaan. Mijn ouders hadden altijd ruzie, mijn vader sloeg me ook wel eens, mijn moeder was super onaardig en heeft me ook nooit troost aangeboden.
Ik moest naar een kindertehuis, mijn moeder is te zwak geweest om van mijn vader weg te gaan. Mijn ontelbare ooms en tantes die hebben me ook niet opgevangen, lieten me ook gewoon gaan. Ik dacht dat mijn vaders kant niets van de dramatische taferelen wisten, maar hoorde toen ik eenmaal in het tehuis woonde 'we hebben het altijd geweten'.
Fast forward 16 jaar. Ben nu 33 en ik ben nog steeds boos en verdrietig, over het feit dat ik naar het tehuis moest gaan en niemand me de moeite vond om in huis te nemen. Ik voel me zomaar weggegooid. Heb daar nog steeds last van, voel me soms depressief, heb moeite met 'ruimte innemen' en voel me onbelangrijk voor andere mensen.
Ik ben trouwens wel begonnen met sporten, zodat er 'happy' endorfinen in mijn brein aangemaakt worden. Is dus niet zo dat ik er niets aan wil doen.
Mijn vriend zegt dat ik het moet laten gaan. Dat ik moet hen moet vergeven voor mezelf. Op zich snap ik dat wel. Hij vindt dat we moeten praten, voordat mijn ouders dood gaan en er niets meer valt te praten.
Mijn ouders hebben het nu trouwens heel erg leuk samen ( a little too late for me). Ik zou ze vragen willen stellen. En ik zou ook willen weten hoe mijn familie ermee is omgesprongen met het feit dat ik toen naar het kindertehuis moest. Is er een familiebijeenkomst geweest? Heeft iemand het overwogen om me in huis te nemen? Dat soort dingen.
Ik woon in het buitenland (China) en ben al drie jaar niet meer in NL geweest. Kan misschien wel met Chinees Nieuwjaar gaan, maar misschien is zomer beter (kan niet zo goed tegen de kou).
Denken jullie dat het goed is om terug naar NL te gaan om te praten, vragen te stellen??
Ik moest naar een kindertehuis, mijn moeder is te zwak geweest om van mijn vader weg te gaan. Mijn ontelbare ooms en tantes die hebben me ook niet opgevangen, lieten me ook gewoon gaan. Ik dacht dat mijn vaders kant niets van de dramatische taferelen wisten, maar hoorde toen ik eenmaal in het tehuis woonde 'we hebben het altijd geweten'.
Fast forward 16 jaar. Ben nu 33 en ik ben nog steeds boos en verdrietig, over het feit dat ik naar het tehuis moest gaan en niemand me de moeite vond om in huis te nemen. Ik voel me zomaar weggegooid. Heb daar nog steeds last van, voel me soms depressief, heb moeite met 'ruimte innemen' en voel me onbelangrijk voor andere mensen.
Ik ben trouwens wel begonnen met sporten, zodat er 'happy' endorfinen in mijn brein aangemaakt worden. Is dus niet zo dat ik er niets aan wil doen.
Mijn vriend zegt dat ik het moet laten gaan. Dat ik moet hen moet vergeven voor mezelf. Op zich snap ik dat wel. Hij vindt dat we moeten praten, voordat mijn ouders dood gaan en er niets meer valt te praten.
Mijn ouders hebben het nu trouwens heel erg leuk samen ( a little too late for me). Ik zou ze vragen willen stellen. En ik zou ook willen weten hoe mijn familie ermee is omgesprongen met het feit dat ik toen naar het kindertehuis moest. Is er een familiebijeenkomst geweest? Heeft iemand het overwogen om me in huis te nemen? Dat soort dingen.
Ik woon in het buitenland (China) en ben al drie jaar niet meer in NL geweest. Kan misschien wel met Chinees Nieuwjaar gaan, maar misschien is zomer beter (kan niet zo goed tegen de kou).
Denken jullie dat het goed is om terug naar NL te gaan om te praten, vragen te stellen??
woensdag 23 januari 2008 om 18:16
Ik snap heel goed wat je bedoelt, je ouders en familie daar verwacht je bescherming van, hulp, op wat voor manier dan ook maar niet dat ze willens en wetens toelaten wat er met je gebeurt.
Als zelfs die je laten vallen valt toch de bodem onder je bestaan weg, op wie kun je dan nog wel rekenen en op vertrouwen. Als je eigen familie je al niet de moeite waard vindt, je gewoon laat vallen en niet naar je omkijkt.
Dat doet pijn. En ik snap heel goed de vraag; waarom?
Ik vermoed dat je het liefste zou horen dat ze het niet wisten of geprobeerd hebben met je ouders te praten maar niet goed wisten wat te doen, dat ze iig iets geprobeerd hebben en bezorgd om je waren.
Dat lijkt me een stuk makkelijker te verteren, dat wil je liever geloven dan dat er blijkbaar niemand genoeg om je gaf om voor je op te komen, dat je dat niet waard was.
Je was een kind, ze hadden voor je moeten opkomen.
Als je dat van je bloedeigen familie al niet mag verwachten van wie dan wel?
Als je idd hulp zoekt, enig idee wat voor hulp je wilt?
Therapeut? Lotgenoten met een moeilijke jeugd? Vriendin waar je mee kunt praten? Van je afschrijven voor jezelf?
Ik zou zo 1-2-3 niet weten waar je moet zijn maar al zit je in China, het www ligt voor je open, google eens op wat steekwoorden, wie weet wat je ontdekt.
Je bent iig niet de enige en het kan een wereld van herkenning en begrip opleveren als je bijv lotgenoten vindt, schrijven met iemand die het zelf ook heeft meegemaakt.
Schrijf of praat het van je af, wegduwen heeft geen zin, het blijft toch naar boven komen.
Als zelfs die je laten vallen valt toch de bodem onder je bestaan weg, op wie kun je dan nog wel rekenen en op vertrouwen. Als je eigen familie je al niet de moeite waard vindt, je gewoon laat vallen en niet naar je omkijkt.
Dat doet pijn. En ik snap heel goed de vraag; waarom?
Ik vermoed dat je het liefste zou horen dat ze het niet wisten of geprobeerd hebben met je ouders te praten maar niet goed wisten wat te doen, dat ze iig iets geprobeerd hebben en bezorgd om je waren.
Dat lijkt me een stuk makkelijker te verteren, dat wil je liever geloven dan dat er blijkbaar niemand genoeg om je gaf om voor je op te komen, dat je dat niet waard was.
Je was een kind, ze hadden voor je moeten opkomen.
Als je dat van je bloedeigen familie al niet mag verwachten van wie dan wel?
Als je idd hulp zoekt, enig idee wat voor hulp je wilt?
Therapeut? Lotgenoten met een moeilijke jeugd? Vriendin waar je mee kunt praten? Van je afschrijven voor jezelf?
Ik zou zo 1-2-3 niet weten waar je moet zijn maar al zit je in China, het www ligt voor je open, google eens op wat steekwoorden, wie weet wat je ontdekt.
Je bent iig niet de enige en het kan een wereld van herkenning en begrip opleveren als je bijv lotgenoten vindt, schrijven met iemand die het zelf ook heeft meegemaakt.
Schrijf of praat het van je af, wegduwen heeft geen zin, het blijft toch naar boven komen.
donderdag 24 januari 2008 om 08:13
Dankjewel tante Sjaan,
Ja, het werkt niet echt het vertrouwen in de mensheid in de hand, het gevoel dat niemand naar me omkeek. Dat merk ik nu trouwens ook wel in mijn relatie. En daarnaast ook het gevoel dat het misschien aan mij lag... dat IK het niet waard was, niet dat ZIJ slechte mensen waren.
Ik zou inderdaad graag willen geloven dat men iets geprobeerd heeft, ookal heeft men er destijds mij zelf niet in betrokken.
Maar goed, gisteren had ik opeens wat andere gedachten, of ik dingen niet van een andere hoek zou kunnen bekijken.
Mijn familieleden die voor zo ver ik weet niets gedaan hebben, zijn ook maar feilbare mensen. Mensen die liever de moeilijke dingen uit de weg gaan. Ik heb al gemerkt dat mensen er niet tegen kunnen dat dingen gewoonweg 'fout' zitten, alles moet 'fijn' zijn. Zo wordt er toch ook altijd gezegd dat mensen die in de rouw zitten (zelf geen ervaring mee) worden vermijdt?
Misschien is het beste geschenk dat ik (vooral) mezelf en ook hen kan geven is dat ik hen vergeef voor hun fouten. En dat ik kijk naar wat andere mensen me wel hebben gegeven. Niemand heeft me dan echt in huis genomen, maar ik kon wel eens weekendjes bij een tante terecht, en ik merkte dat toen ik dat gisteren 'part-time in huis nemen' noemde, dat dat me beter deed voelen. Ook ging ik regelmatig naar een vriendin en haar ouders. Daar heb ik nog steeds goed contact mee!
Net als ik veel families stonden de problemen niet op zichzelf, mijn vader is ook mishandeld door zijn vader, mijn opa was alchoholist. Misschien deed mijn verhaal mijn ooms en tantes teveel denken aan hun eigen verleden, hun eigen pijn. Ik weet het niet....
Qua therapie weet ik het allemaal niet. Ben (ook na gesprek met vriend gisteren) wel overtuigd van de nodige losse draadjes. Ga komende week op vakantie, het is Chinees Nieuwjaar. Misschien iets om na de vakantie over terug te komen.
Ja, het werkt niet echt het vertrouwen in de mensheid in de hand, het gevoel dat niemand naar me omkeek. Dat merk ik nu trouwens ook wel in mijn relatie. En daarnaast ook het gevoel dat het misschien aan mij lag... dat IK het niet waard was, niet dat ZIJ slechte mensen waren.
Ik zou inderdaad graag willen geloven dat men iets geprobeerd heeft, ookal heeft men er destijds mij zelf niet in betrokken.
Maar goed, gisteren had ik opeens wat andere gedachten, of ik dingen niet van een andere hoek zou kunnen bekijken.
Mijn familieleden die voor zo ver ik weet niets gedaan hebben, zijn ook maar feilbare mensen. Mensen die liever de moeilijke dingen uit de weg gaan. Ik heb al gemerkt dat mensen er niet tegen kunnen dat dingen gewoonweg 'fout' zitten, alles moet 'fijn' zijn. Zo wordt er toch ook altijd gezegd dat mensen die in de rouw zitten (zelf geen ervaring mee) worden vermijdt?
Misschien is het beste geschenk dat ik (vooral) mezelf en ook hen kan geven is dat ik hen vergeef voor hun fouten. En dat ik kijk naar wat andere mensen me wel hebben gegeven. Niemand heeft me dan echt in huis genomen, maar ik kon wel eens weekendjes bij een tante terecht, en ik merkte dat toen ik dat gisteren 'part-time in huis nemen' noemde, dat dat me beter deed voelen. Ook ging ik regelmatig naar een vriendin en haar ouders. Daar heb ik nog steeds goed contact mee!
Net als ik veel families stonden de problemen niet op zichzelf, mijn vader is ook mishandeld door zijn vader, mijn opa was alchoholist. Misschien deed mijn verhaal mijn ooms en tantes teveel denken aan hun eigen verleden, hun eigen pijn. Ik weet het niet....
Qua therapie weet ik het allemaal niet. Ben (ook na gesprek met vriend gisteren) wel overtuigd van de nodige losse draadjes. Ga komende week op vakantie, het is Chinees Nieuwjaar. Misschien iets om na de vakantie over terug te komen.
donderdag 24 januari 2008 om 12:52
zhongguo haal je kracht dan uit hetgeen wat dus wel voor jou goed voelde.Zoals bij die ene vriendin en bij die ene tante.
Ik lees daaruit nl. wel dat het je goed deed.Al overschaduwd de rest probeer dat fijne vast te houden.
En ga gesprekken aan bij iemand waar jij je op je gemak voelt die jou begrijpt/volgd en naar je luisterd.
Ik lees daaruit nl. wel dat het je goed deed.Al overschaduwd de rest probeer dat fijne vast te houden.
En ga gesprekken aan bij iemand waar jij je op je gemak voelt die jou begrijpt/volgd en naar je luisterd.
