Psyche
alle pijlers
Vriendschappen die over gaan
woensdag 3 mei 2017 om 12:18
De titel zegt het al, vroeger dacht ik er niet zo over na, maar nu heb ik er wel ervaring mee. Vriendschappen die heel hecht waren, getuigen geweest op huwelijken maar dan ineens over zijn. Aan mij ligt het niet ik had ze graag gehouden, maar zij willen niet meer. Ik heb geprobeerd contact te zoeken maar misschien je het wel dan krijg je geen antwoord of heel kortaf. Ik heb ook gevraagd of er iets was, maar er was niks. Uiteindelijk heb ik besloten geen energie er meer in te steken, maar hoor dan ook niks van ze. Van een altijd beste vriendin hoor ik alleen als ik jarig ben wat, maar ook op fb iets liken doen ze ook niet meer. Ik had nooit gedacht dat deze vriendschappen over zouden zijn een paar jaar terug en dat ik er zoveel last van heb gehad en nog steeds af en toe. Al moet ik zeggen dat hun wel kids hebben en ik niet, maar dan nog je kan elkaar toch af en toe spreken dan. Vroeger ging alles vanzelf en nu moet ik er echt over nadenken waar ik mensen vindt waarmee je een klik kan hebben. Daarnaast ben ik ook best onzeker geworden hoor. Ik denk vaak ben ik wel leuk genoeg genoeg. Heeft iemand ook wel eens dingen meegemaakt met vriendschappen? Denk dat je dat dit bij het leven hoort? Of heb ik gewoon pech dat ik eens zoveel mensen verlies? Denk je dat iedereen wel onzeker is over zich zelf of je wel leuk genoeg bent vooralsnog met nieuwe mensen? Nog tips om nieuwe mensen te leren kennen, dus echt potentiële vrinden?
donderdag 18 mei 2017 om 22:16
donderdag 18 mei 2017 om 22:42
Zijn mensen niet gewoon druk? Met werk, gezin, verjaardagen in de familie, schoonfamilie, nascholingscursussen, afspraken bij kapper, oogarts, consultatiebureau, logopedist etc. Vakanties die eraan komen. Hier kunnen weken, maanden voorbij gaan met dit soort dingetjes waarin ik dan geen tijd heb voor vriendinnen en zij niet voor mij. Maar als we elkaar dan zien pikken we de draad altijd wel weer op.
En ja, er zijn vriendschappen verwaterd. Sommigen misschien ook voorgoed. Maar er zijn soms ook vrienschappen weer opgepikt na elkaar jaren niet gezien te hebben en elkaar dan aan te kijken en te denken: het is alsof ik je vorige week nog zag maar mán wat hebben we elkaar veel te vertellen!
En ja, er zijn vriendschappen verwaterd. Sommigen misschien ook voorgoed. Maar er zijn soms ook vrienschappen weer opgepikt na elkaar jaren niet gezien te hebben en elkaar dan aan te kijken en te denken: het is alsof ik je vorige week nog zag maar mán wat hebben we elkaar veel te vertellen!
donderdag 18 mei 2017 om 22:43
Ik heb dat dus wel meegemaakt. Meerdere keren zelfs. Ik heb geen idee hoe het kan, maar ervaar het wel zo.hondenmens schreef: ↑18-05-2017 22:16Ik vraag me af hoe het dan kan dat sommige vrienden/vriendinnen elkaar minstens 10 jaar niet hebben gezien of gesproken. Maar als ze elkaar eenmaal weer ontmoeten de vriendschap weer als vanouds is. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Ik heb het nog nooit meegemaakt.
vrijdag 19 mei 2017 om 17:26
Zijn jullie interesses dan nog hetzelfde als vroeger? Of hebben jullie een nieuwe gezamenlijke hobby? Ik vind dit wel interessant om te lezen dat het toch kan. Zo'n onveranderde vriendschap na jaren lijkt me heel leuk. Ik heb nog 1 jeugdvriendin over, maar de laatste jaren hebben we weinig gespreksstof meer. En dan zien we elkaar hooguit 2 keer per jaar. Terwijl we vroeger om het minste geringste in een deuk lagen wat de ander zei.
vrijdag 19 mei 2017 om 18:17
Heel herkenbaar! Mijn vriendinnen hebben allemaal kinderen en daarbij verandert hun leven. Prioriteiten verschuiven, logisch maar wel confronterend.
Omdat ik geen kinderen heb merk ik dat het onderhouden van deze vriendschap steeds lastiger wordt. Ik kan me niet altijd voorstellen hoe het leven met kinderen is. In mijn leven spelen andere dingen, waar zij zich soms weer lastig in kunnen verplaatsen of waar ze simpelweg geen interesse meer voor hebben sinds komst van hun kroost. Zij zoeken vaak de vriendschappen op met meiden die wel kids hebben, waarschijnlijk omdat ze veel overeenkomsten hebben. Daardoor voel ik me best wel eens 'over'. Vooral met (voorheen) erg hechte vriendschappen heb ik hier veel moeite mee en doet het soms verdriet.
Het aangaan van nieuwe vriendschappen is inderdaad lastig. Mijn man en ik zeggen wel eens dat we meer vrienden zonder kinderen moeten zoeken en daarin moeten investeren, maar die zijn er maar weinig te vinden in 30+ categorie...
Kortom, je bent zeker niet de enige!
Omdat ik geen kinderen heb merk ik dat het onderhouden van deze vriendschap steeds lastiger wordt. Ik kan me niet altijd voorstellen hoe het leven met kinderen is. In mijn leven spelen andere dingen, waar zij zich soms weer lastig in kunnen verplaatsen of waar ze simpelweg geen interesse meer voor hebben sinds komst van hun kroost. Zij zoeken vaak de vriendschappen op met meiden die wel kids hebben, waarschijnlijk omdat ze veel overeenkomsten hebben. Daardoor voel ik me best wel eens 'over'. Vooral met (voorheen) erg hechte vriendschappen heb ik hier veel moeite mee en doet het soms verdriet.
Het aangaan van nieuwe vriendschappen is inderdaad lastig. Mijn man en ik zeggen wel eens dat we meer vrienden zonder kinderen moeten zoeken en daarin moeten investeren, maar die zijn er maar weinig te vinden in 30+ categorie...
Kortom, je bent zeker niet de enige!
zaterdag 20 mei 2017 om 18:31
Het blijft toch gek dat sommige vriendschappen op den duur kunnen eindigen, alhoewel dat anderzijds gewoon bij het leven hoort.
Weet echter niet goed waar dat schuldgevoel vandaan komt.
Dit is de laatste jaren toch wel toegenomen bij mij.
Telkens als er weer een vriendschap voorbij ging, werd het weer een stuk zwaarder.
Het is een proces waar ik moeilijk grip op kan krijgen en ik vind het vaak moeilijk te bevatten.
Het lijkt ergens ook een soort manier van 'rouwen'.
Weet echter niet goed waar dat schuldgevoel vandaan komt.
Dit is de laatste jaren toch wel toegenomen bij mij.
Telkens als er weer een vriendschap voorbij ging, werd het weer een stuk zwaarder.
Het is een proces waar ik moeilijk grip op kan krijgen en ik vind het vaak moeilijk te bevatten.
Het lijkt ergens ook een soort manier van 'rouwen'.
maandag 22 mei 2017 om 13:05
spell68 schreef: ↑03-05-2017 12:25Het zou een slechte zaak zijn als iedereen in je leven zou blijven, want dat wil zeggen dat zowel jij als de andere persoon niet groeit als mens. Veel mensen passen in een bepaalde fase van je leven, als die fase verandert, is ook de binding weg. Dat kan van beide kanten komen.
Dit vind ik heel treffend omschreven en ik wilde dit toch nog even gaan quoten.
Ben het hier ook volkomen mee eens!
donderdag 1 juni 2017 om 10:55
Herkenbaar.
Helaas gisteren nog mee gemaakt.
Mijn beste vriendin,waar ik ruim 5 jaar lang lief en leed mee deelde.
Op wie ik altijd kon rekenen en zij op mij.
Gaf gisteren ineens uit het niets aan geen vriendinnen meer te willen zijn.
Ze vertelde dat ze al een tijd geen zin meer had om met mij af te spreken.
(dit vond ik wel vreemd,omdat zij zelf met allerlei plannen kwam om samen of met ons gezin te gaan doen)
Ze vond het niet eerlijk tegenover mij,omdat ik dat niet verdiende.
Omdat zij al vaker leid aan depressie's ed. , opperde ik nog dat dat niet erg was en dat ik haar alle tijd wilde geven die ze nodig had.
Dat ze zich niet verplicht hoefde te voelen om af te spreken.
Maar nee zij wilde toch resoluut onze vriendschap beeindigen.
Ik zelf zit nu met een dubbel gevoel.
Aan de ene kant ben ik bang dat ze mij van haar afduwt omdat zij (misschien) niet lekker in haar vel zit.
En dan wil ik haar niet laten vallen,ook al duwt ze mij weg.
Maar ja aan de andere kant,het kan natuurlijk dat het niet meer wederzijds is.
En dan wil ik ook niet als een wanhopig hondje achter haar blijven lopen.
Wat ik zwaar klote is dat ik jaren geen vriendschappen meer durfde aangaan omdat ik in het verleden heel veel ben gekwetst door vriendinnen.
En dan denk je eindelijk een echt vriendschap te hebben gevonden,en word je uiteindelijk weer gekwetst.
Gelukkig begin ik na de zomer wel met een nieuwe baan en opleiding.
Dus ruimte om weer nieuwe mensen te leren kennen.
Maar het zal wel weer heel lang duren voordat ik iemand weer als een echt vriendin kan en durf te beschouwen.
Helaas gisteren nog mee gemaakt.
Mijn beste vriendin,waar ik ruim 5 jaar lang lief en leed mee deelde.
Op wie ik altijd kon rekenen en zij op mij.
Gaf gisteren ineens uit het niets aan geen vriendinnen meer te willen zijn.
Ze vertelde dat ze al een tijd geen zin meer had om met mij af te spreken.
(dit vond ik wel vreemd,omdat zij zelf met allerlei plannen kwam om samen of met ons gezin te gaan doen)
Ze vond het niet eerlijk tegenover mij,omdat ik dat niet verdiende.
Omdat zij al vaker leid aan depressie's ed. , opperde ik nog dat dat niet erg was en dat ik haar alle tijd wilde geven die ze nodig had.
Dat ze zich niet verplicht hoefde te voelen om af te spreken.
Maar nee zij wilde toch resoluut onze vriendschap beeindigen.
Ik zelf zit nu met een dubbel gevoel.
Aan de ene kant ben ik bang dat ze mij van haar afduwt omdat zij (misschien) niet lekker in haar vel zit.
En dan wil ik haar niet laten vallen,ook al duwt ze mij weg.
Maar ja aan de andere kant,het kan natuurlijk dat het niet meer wederzijds is.
En dan wil ik ook niet als een wanhopig hondje achter haar blijven lopen.
Wat ik zwaar klote is dat ik jaren geen vriendschappen meer durfde aangaan omdat ik in het verleden heel veel ben gekwetst door vriendinnen.
En dan denk je eindelijk een echt vriendschap te hebben gevonden,en word je uiteindelijk weer gekwetst.
Gelukkig begin ik na de zomer wel met een nieuwe baan en opleiding.
Dus ruimte om weer nieuwe mensen te leren kennen.
Maar het zal wel weer heel lang duren voordat ik iemand weer als een echt vriendin kan en durf te beschouwen.
