Psyche
alle pijlers
Vriendschappen maken/onderhouden als volwassene
dinsdag 24 juli 2018 om 17:54
Naar aanleiding van een paar berichten elders op het forum, hierbij een nieuw topic.
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
woensdag 2 januari 2019 om 16:18
Waarom en hoe heb je dan wel conflicten?Lee2017 schreef: ↑02-01-2019 14:06Zeer herkenbaar, eend1993.
Vaak vraag ik mij ook af wat er mis met mij is.
Vooral als ik weer eens een conflict met iemand heb.
Ik voel me dan zwaar kloten en schuldig ook.
Vooral in een vriendschap kan dit zeer pijnlijk zijn, helemaal omdat je elkaar vertrouwd en dichtbij laat komen.
woensdag 2 januari 2019 om 17:34
Wat mijn vorige bericht betreft: ik heb gekozen voor de laatste optie, en haar een lang bericht gestuurd. Heb me ook kwetsbaar opgesteld. Ik merk dat dat helpt en de ander dan ook kwetsbaarder uit de hoek kan komen.
Het is afwachten nu, maar het is echt de allerlaatste kans. (Al heb ik dat haar natuurlijk niet gezegd, kwestie van haar niet nog meer weg te duwen.)
Als het nu weer op niets uitdraait zal ik er zelf geen moeite meer in stoppen. Geen ruzie en contact verbreken, wél de realisatie dat dit het hem (ook) niet gaat worden.
Het is afwachten nu, maar het is echt de allerlaatste kans. (Al heb ik dat haar natuurlijk niet gezegd, kwestie van haar niet nog meer weg te duwen.)
Als het nu weer op niets uitdraait zal ik er zelf geen moeite meer in stoppen. Geen ruzie en contact verbreken, wél de realisatie dat dit het hem (ook) niet gaat worden.
woensdag 2 januari 2019 om 20:53
Dat heb ik ook wel vaak.Kwebbeltje91 schreef: ↑02-01-2019 20:29Hmm conflicten heb ik echt nauwelijks in vriendschappen. Het is meer dat we uiteindelijk op elkaar uitgekeken zijn ofzo. Of andere interesses.
Meer ook dan conflicten.
woensdag 2 januari 2019 om 20:58
Mijn laatste conflict in een vriendschap is van ca 2 jaar geleden.
Dat ontaarde zich dusdanig als een conflict, via de email.
Nooit echt een handige manier om meningsverschillen, emoties etc te behandelen.
Ik voelde mij toen erg machteloos naar deze persoon toe en kreeg de vinger er niet achter wat nou het probleem was.
Het was toen destijds vooral erg moeilijk om met hem af te spreken en hij hield vaak de boot wat af (bewust of onbewust).
Op den duur ontaarde dit dus in een conflict.
Dit is nooit helemaal echt meer goed gekomen.
vrijdag 4 januari 2019 om 19:49
M.a.w.: je hebt die bewuste persoon hiermee geconfronteerd, en daar is een conflict van gekomen?Lee2017 schreef: ↑02-01-2019 20:58Mijn laatste conflict in een vriendschap is van ca 2 jaar geleden.
Dat ontaarde zich dusdanig als een conflict, via de email.
Nooit echt een handige manier om meningsverschillen, emoties etc te behandelen.
Ik voelde mij toen erg machteloos naar deze persoon toe en kreeg de vinger er niet achter wat nou het probleem was.
Het was toen destijds vooral erg moeilijk om met hem af te spreken en hij hield vaak de boot wat af (bewust of onbewust).
Op den duur ontaarde dit dus in een conflict.
Dit is nooit helemaal echt meer goed gekomen.
Dat is ook vaak iets waar ikzelf bang voor ben. Dan confronteer je diegene ermee, en dan gebeurt dit waardoor je diegene nog verder weg lijkt te duwen. Ook al ligt het niet aan jou, daar heb je dan niets aan.
In mijn geval heeft diegene nog niet gereageerd, wel de dag zelf nog gezien. Misschien heb ik mijn bericht te lang gemaakt of had ik niet moeten zeggen dat ze maar moest reageren als ze er behoefte aan had. Voor hetzelfde geld heeft zij zich er mooi vanaf gemaakt op die manier, al kan ik mij niet voorstellen dat zij zo iemand is.
Nu, wat moet je dan zeggen tegen zo iemand? Je bent bang diegene nog verder weg te duwen (wat ik net al zei dus) dus dan zeg je maar het omgekeerde.
Je doet alles om diegene maar niet het gevoel te geven dat ze MOET reageren, maar ook dat schijnt niet te helpen.
"Eend, geef de moed nu niet zo snel op", kun je mij zeggen, maar de realist in mij vindt dat na heel wat ervaring helaas heel moeilijk.
Ik weet gewoon niet meer wat ik nog moet zeggen of doen om goed te doen. Er zal altijd wel iets verkeerd zijn lijkt het.
vrijdag 4 januari 2019 om 20:36
Dit lijkt op mijn situatie. Ook via de mail. Een collega-vriendin die vond dat ik te aarzelend was met afspreken. Dat ik niet goed wist of ik iets wilde. Ik heb vaak inderdaad langer nodig om te beslissen. Altijd zo geweest. Ze had het al eens aangegeven. Ik zei dat het kwam door teleurstellingen in het verleden. Dat ik daardoor terughoudender geworden was. Maar zij voelde zich afgewezen door mij en ging toen allerlei aannames doen die ik niet gezegd had.Lee2017 schreef: ↑02-01-2019 20:58Mijn laatste conflict in een vriendschap is van ca 2 jaar geleden.
Dat ontaarde zich dusdanig als een conflict, via de email.
Nooit echt een handige manier om meningsverschillen, emoties etc te behandelen.
Ik voelde mij toen erg machteloos naar deze persoon toe en kreeg de vinger er niet achter wat nou het probleem was.
Het was toen destijds vooral erg moeilijk om met hem af te spreken en hij hield vaak de boot wat af (bewust of onbewust).
Op den duur ontaarde dit dus in een conflict.
Dit is nooit helemaal echt meer goed gekomen.
zondag 6 januari 2019 om 00:12
Wat vervelend dat jullie ook soortgelijke situaties hebben, eend1993 en hondenmens.
Achteraf gezien had ik het zelf niet via de email willen behandelen.
Eén verkeerd geformuleerd zinnetje kan al in de verkeerde context geplaatst worden en de situatie doen escaleren (doen ontaarden in een conflict).
Dat is dus met die voormalig vriend ook gebeurd.
Blijkbaar heeft het zo moeten zijn.
Maar voortaan wil ik dergelijke situaties echt niet meer.
Achteraf gezien had ik het zelf niet via de email willen behandelen.
Eén verkeerd geformuleerd zinnetje kan al in de verkeerde context geplaatst worden en de situatie doen escaleren (doen ontaarden in een conflict).
Dat is dus met die voormalig vriend ook gebeurd.
Blijkbaar heeft het zo moeten zijn.
Maar voortaan wil ik dergelijke situaties echt niet meer.
zondag 6 januari 2019 om 00:33
Dat was met mijn collega ook. Elke poging tot uitleg waarom ik iets wel of niet deed maakte haar nog bozer. En dat was nog mijn voorzichtige aanpak. Ik schreef veel in termen als "Ik vind dit.... dat." Zij was veel directer. Bijna elke zin begon met "Jij".Lee2017 schreef: ↑06-01-2019 00:12Wat vervelend dat jullie ook soortgelijke situaties hebben, eend1993 en hondenmens.
Achteraf gezien had ik het zelf niet via de email willen behandelen.
Eén verkeerd geformuleerd zinnetje kan al in de verkeerde context geplaatst worden en de situatie doen escaleren (doen ontaarden in een conflict).
Dat is dus met die voormalig vriend ook gebeurd.
Blijkbaar heeft het zo moeten zijn.
Maar voortaan wil ik dergelijke situaties echt niet meer.
Toen ik voor het eerst las over jouw conflict dacht ik even dat je mijn collega was. Omdat het in hetzelfde jaar gebeurd is. Maar daarvoor is je schrijfstijl te netjes. Zij had veel spelfouten en gebruikte amper leestekens en hoofdletter. En je bent een man.
vrijdag 11 januari 2019 om 12:18
Eigenlijk heb ik wel goede hoop dat mijn vriendschappen een stuk beter zullen gaan verlopen in de toekomst.
In het verleden ben ik helaas met bepaalde type personen omgegaan, die niet bij me bleken te passen.
Dat lag voor een deel ook aan mij, ook doordat ik te naïef was hierin en te weinig grenzen hierin stelde.
Soms leek het zo te zijn alsof ik maar met iedereen het goed moest kunnen vinden, terwijl dat nou eenmaal niet mogelijk is.
Er blijken altijd weer verschillen te zijn; en vaak waren deze onoverbrugbaar.
Wellicht ben ik niet 'selectief' genoeg geweest en dat ik daardoor bepaalde personen in mijn leven heb gelaten die mij geen goed hebben gedaan.
Ondermeer dat ik te weinig draagvlak uiteindelijk voelde in het contact en/of erg veel negatieve energie ervoer.
Natuurlijk zijn dit ook weer goede leerlessen en ben ik er steeds meer achtergekomen welke personen wel bij mij passen.
In het verleden ben ik helaas met bepaalde type personen omgegaan, die niet bij me bleken te passen.
Dat lag voor een deel ook aan mij, ook doordat ik te naïef was hierin en te weinig grenzen hierin stelde.
Soms leek het zo te zijn alsof ik maar met iedereen het goed moest kunnen vinden, terwijl dat nou eenmaal niet mogelijk is.
Er blijken altijd weer verschillen te zijn; en vaak waren deze onoverbrugbaar.
Wellicht ben ik niet 'selectief' genoeg geweest en dat ik daardoor bepaalde personen in mijn leven heb gelaten die mij geen goed hebben gedaan.
Ondermeer dat ik te weinig draagvlak uiteindelijk voelde in het contact en/of erg veel negatieve energie ervoer.
Natuurlijk zijn dit ook weer goede leerlessen en ben ik er steeds meer achtergekomen welke personen wel bij mij passen.
zaterdag 12 januari 2019 om 09:22
[Niet quoten]eend1993 schreef: ↑04-01-2019 19:49In mijn geval heeft diegene nog niet gereageerd, wel de dag zelf nog gezien. Misschien heb ik mijn bericht te lang gemaakt of had ik niet moeten zeggen dat ze maar moest reageren als ze er behoefte aan had. Voor hetzelfde geld heeft zij zich er mooi vanaf gemaakt op die manier, al kan ik mij niet voorstellen dat zij zo iemand is.
Nu, wat moet je dan zeggen tegen zo iemand? Je bent bang diegene nog verder weg te duwen (wat ik net al zei dus) dus dan zeg je maar het omgekeerde.
Je doet alles om diegene maar niet het gevoel te geven dat ze MOET reageren, maar ook dat schijnt niet te helpen.
"Eend, geef de moed nu niet zo snel op", kun je mij zeggen, maar de realist in mij vindt dat na heel wat ervaring helaas heel moeilijk.
Ik weet gewoon niet meer wat ik nog moet zeggen of doen om goed te doen. Er zal altijd wel iets verkeerd zijn lijkt het.
Hier nog altijd geen reactie gehad. Mijn hoop wordt met de dag minder. Ik had het moeten weten. Misschien had ik haar niet moeten confronteren, maar ik wou de situatie gewoon uitklaren en hoopte dat door kwetsbaar over te komen ze het zou begrijpen, maar nee, ik heb diegene nu alleen nog verder weg geduwd.
Ik heb op een hele rustige en respectvolle manier gezegd dat ik het gevoel had dat zij soms een muur optrok en dat ze het soms niet zo fijn vond als ik op WA tegen haar praatte. Mijn excuses gemaakt indien ik het verkeerd zou hebben. Dat ik nog kan denken aan die dag dat we hadden afgesproken en het leuk vond en het idee dat we een klik hadden e.d.
Maar ik stak ook de hand in eigen boezem en vertelde dat ik zelf ook meer moeite had moeten doen.
Ik wenste haar ook nog een gelukkig nieuwjaar, maar zelfs daar geen reactie op. Ondertussen post ze wel gewoon verder op dat forum.
Ik heb er moeite mee geen boze gevoelens/wrok te hebben. Had ik me de moeite maar bespaard, dan zat ik hier nu niet mee. Ik had minder lang moeten wachten een bericht te sturen misschien, maar daar heb ik nu niets meer aan.
De zoveelste die ik van mijn lijst (oh wacht) kan schrappen.
Het idee geen vrienden te hebben maakt mij soms echt depressief en kwaad. Kan me er echt ellendig door voelen en draai ook altijd met de ogen als de klassiekers "ga sporten", "ga een opleiding volgen",... hier op het forum in een nieuw topic worden gepost. Zelf kom ik ondanks alles wel geregeld onder de mensen, maar geloof mij, daar maak je geen vrienden. (Ofwel is het anders in Nederland.) Men zegt wel hallo, maar dat is het zo'n beetje. Gaan daarna verder met hun eigen verder en uiteraard met de smartphone.
Als er dan eens iemand is waar ik mee afspreek, blijft het bij één of een paar keer en het bloedt dood. Alsof we dan uitgepraat zijn. Bij één zo iemand leek het wel alsof we enkel bij elkaar waren omdat we anders niemand hadden. Geforceerd gedoe dus.
Een vroegere collega van mij waar ik altijd een goede klik mee heb gehad zou mij "na Nieuwjaar" bellen om af te spreken. We zijn de 12de en tot vandaag niets gehoord.
Zelfs al is ze het vergeten, ik vraag mij toch af of ik wel de moeite waard ben als ik altijd maar word vergeten. Ik kan haar zelf een bericht gaan sturen, maar dan zou ik wéér eens degene zijn die achter de ander aanloopt. Ik ben deze vernedering meer dan zat.
Sorry mensen, het moest er even uit allemaal.
zaterdag 12 januari 2019 om 09:45
Ja, inderdaad, niet proberen om te blijven vasthouden aan wat er niet meer is.yesss schreef: ↑19-12-2018 10:40Mensen veranderen, je kunt je echt beter richten op dingen die er nu zijn en de toekomst, op nieuwe contacten en dat hoeven niet meteen beste vrienden te worden maar blik vooruit zeg maar, scheelt zoveel frustratie. Anders houd het je alleen maar tegen omdat je erin blijft hangen.
zaterdag 12 januari 2019 om 17:52
Heel frustrerend, Eend
Dat eenzame gevoel. Ik heb ook de ervaring dat je op (sport)clubjes geen vrienden maakt. Het contact bleef altijd erg oppervlakkig. Ik voel en voelde verder geen band met die mensen. En ik kan het ook niet altijd opbrengen om te gaan. Ben dit jaar al best vaak niet naar mijn sportclub geweest. Gelukkig hoef je niet af te zeggen. Zulke dingen voelen voor mij gauw als verplichting. Vaak heb ik 's avonds gewoon geen zin meer in mensen.
Dat vergeten worden en gauw uitgepraat zijn met mensen herken ik ook.
Dat eenzame gevoel. Ik heb ook de ervaring dat je op (sport)clubjes geen vrienden maakt. Het contact bleef altijd erg oppervlakkig. Ik voel en voelde verder geen band met die mensen. En ik kan het ook niet altijd opbrengen om te gaan. Ben dit jaar al best vaak niet naar mijn sportclub geweest. Gelukkig hoef je niet af te zeggen. Zulke dingen voelen voor mij gauw als verplichting. Vaak heb ik 's avonds gewoon geen zin meer in mensen.
Dat vergeten worden en gauw uitgepraat zijn met mensen herken ik ook.
zaterdag 12 januari 2019 om 18:07
De laatste keer dat ik echt op een sport ben gegaan om mensen te kennen (oke, en voor het sporten natuurlijk) is jaren geleden. Ik badminton graag, en besloot dat toen weer te gaan doen.
Het was een ongemakkelijke avond. Het was al een grote groep (iets van 20 mensen) waarvan de helft 50+ was. De andere helft was van mijn leeftijd, maar die kenden elkaar al.
Ik had al jaren niet meer gebadmintond dus ik moest er echt weer even inkomen. Ik voelde me zo ongemakkelijk, ik werd wel uitgenodigd door 3 meiden om samen te spelen, maar ik voelde me echt buitengesloten omdat zij elkaar al kenden, en veel lol met elkaar hadden.
Hier vlakbij zit ook een badmintonvereniging maar ik twijfel echt heel erg. Daarnaast werk ik onregelmatige diensten en kost me dat al energie genoeg. Ik denk dat ik het gewoon bij badminton in mijn vrije tijd hou.
Het was een ongemakkelijke avond. Het was al een grote groep (iets van 20 mensen) waarvan de helft 50+ was. De andere helft was van mijn leeftijd, maar die kenden elkaar al.
Ik had al jaren niet meer gebadmintond dus ik moest er echt weer even inkomen. Ik voelde me zo ongemakkelijk, ik werd wel uitgenodigd door 3 meiden om samen te spelen, maar ik voelde me echt buitengesloten omdat zij elkaar al kenden, en veel lol met elkaar hadden.
Hier vlakbij zit ook een badmintonvereniging maar ik twijfel echt heel erg. Daarnaast werk ik onregelmatige diensten en kost me dat al energie genoeg. Ik denk dat ik het gewoon bij badminton in mijn vrije tijd hou.
zaterdag 12 januari 2019 om 19:12
Dat van geen mensen meer willen zien herken ik...
Dan ben ik al overprikkeld en wil ik geen drukte om me heen, maar met sporten zet ik me daar altijd overheen omdat ik de groepslessen echt heel leuk vind en daar ook weer energie van krijg.
Ik heb het idee losgelaten dat ik daar vrienden ga maken en sindsdien voel ik me veel relaxter en heb ik juist meer leuke gesprekken/contacten.
Dat van badminton snap ik helemaal kwebbeltje, zou me dan ook ongemakkelijk voelen...
Met groepslessen ben je toch individueel bezig, is toch weer anders als bijvoorbeeld een teamsport. En sommige dingen hebben ook tijd nodig.
Bij mij duurt het altijd wel even voordat ik me ergens op mijn gemak voel.
Dan ben ik al overprikkeld en wil ik geen drukte om me heen, maar met sporten zet ik me daar altijd overheen omdat ik de groepslessen echt heel leuk vind en daar ook weer energie van krijg.
Ik heb het idee losgelaten dat ik daar vrienden ga maken en sindsdien voel ik me veel relaxter en heb ik juist meer leuke gesprekken/contacten.
Dat van badminton snap ik helemaal kwebbeltje, zou me dan ook ongemakkelijk voelen...
Met groepslessen ben je toch individueel bezig, is toch weer anders als bijvoorbeeld een teamsport. En sommige dingen hebben ook tijd nodig.
Bij mij duurt het altijd wel even voordat ik me ergens op mijn gemak voel.
yesss wijzigde dit bericht op 12-01-2019 19:19
3.92% gewijzigd
zaterdag 12 januari 2019 om 21:27
Wat misschien een aardige tip is (en je hoeft niet eens persé de deur uit) is je aanmelden bij NMLK (staat voor Nieuwe Mensen Leren Kennen). Dus geen dating.
Er kan door iedereen een "evenement" aagemaakt worden, bijvoorbeeld als jij dol bent op wandelen met de hond in een groep, of je houdt van koken of spelletjes avond? Je maakt dat evement dan aan, bepaalt hoeveel mensen er mogen komen, wat ze aan bijdrage betalen voor een hapje/drankje of etentje etc. Kijk eens rond, wie weet vind je daar nieuwe kennisen en groeien er een nieuwe vriendschappen. En het is ook nog mogelijk om op leeftijdscategorie te selecteren.
https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/portal.php
Ik ga me daar actiever mee bezig houden als ik uit mijn dalletje ben geklommen (echtscheiding, plotselinge dood van mijn lieve poes, huis verkopen, bedrijf in het nauw, baan en studie erbij, te lang mijn eigen grenzen laten oprekken, dringend andere plek nodig voor mij en m'n kinderen en andere diertjes pfff). Ik heb wel een paar vriendinnen (ruim 30 jaar) maar veel te weinig tijd geinvesteerd om te kunnen verwachten dat ik ze te pas en te onpas kan bellen om ze met mijn shit lastig te vallen. Iedereen heeft het druk. Mijn echte problemen moeten opgelost worden via therapie en hulpverlenende instanties, met vriendinnen moet het hoofdzakelijk toch leuk blijven, denk ik.
Maar betere tijden komen er aan. Kan niet anders
Er kan door iedereen een "evenement" aagemaakt worden, bijvoorbeeld als jij dol bent op wandelen met de hond in een groep, of je houdt van koken of spelletjes avond? Je maakt dat evement dan aan, bepaalt hoeveel mensen er mogen komen, wat ze aan bijdrage betalen voor een hapje/drankje of etentje etc. Kijk eens rond, wie weet vind je daar nieuwe kennisen en groeien er een nieuwe vriendschappen. En het is ook nog mogelijk om op leeftijdscategorie te selecteren.
https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/portal.php
Ik ga me daar actiever mee bezig houden als ik uit mijn dalletje ben geklommen (echtscheiding, plotselinge dood van mijn lieve poes, huis verkopen, bedrijf in het nauw, baan en studie erbij, te lang mijn eigen grenzen laten oprekken, dringend andere plek nodig voor mij en m'n kinderen en andere diertjes pfff). Ik heb wel een paar vriendinnen (ruim 30 jaar) maar veel te weinig tijd geinvesteerd om te kunnen verwachten dat ik ze te pas en te onpas kan bellen om ze met mijn shit lastig te vallen. Iedereen heeft het druk. Mijn echte problemen moeten opgelost worden via therapie en hulpverlenende instanties, met vriendinnen moet het hoofdzakelijk toch leuk blijven, denk ik.
Maar betere tijden komen er aan. Kan niet anders
zondag 13 januari 2019 om 15:05
Bedankt voor jullie steun trouwens. Eindelijk mensen die mij begrijpen... Het is ook nog eens extra moeilijk als je introvert bent (en dat zijn jullie ook, want ik ken jullie uit dat topic) omdat je niet graag naar drukke evenementen gaat, m.a.w.: waar veel volk is om iemand te leren kennen.
Nu is het bij mij wel zo dat ik zeer veel kennissen heb, maar of ik daarvan iemand een vriend kan noemen...
Ik heb nog één vriendin uit het verleden die zelf ook niet veel vriendinnen heeft, maar die woont helaas wel ver weg, heeft een voltijdse baan, een vaste relatie en renoveert een huis en het blijft dan ook bij online contact. Ik heb in het verleden al proberen initiatief nemen om eens af te spreken, maar dan woonde ik niet bij de deur, had ze geen tijd,... Als ik daar dan eens in de buurt ben lijkt het ook nooit te lukken.
Ik geloof wel dat ze het fijn zou vinden mij nog eens te zien, maar tegelijkertijd lijkt het wel alsof ze het wel oké vindt zo.
Nu is het bij mij wel zo dat ik zeer veel kennissen heb, maar of ik daarvan iemand een vriend kan noemen...
Ik heb nog één vriendin uit het verleden die zelf ook niet veel vriendinnen heeft, maar die woont helaas wel ver weg, heeft een voltijdse baan, een vaste relatie en renoveert een huis en het blijft dan ook bij online contact. Ik heb in het verleden al proberen initiatief nemen om eens af te spreken, maar dan woonde ik niet bij de deur, had ze geen tijd,... Als ik daar dan eens in de buurt ben lijkt het ook nooit te lukken.
Ik geloof wel dat ze het fijn zou vinden mij nog eens te zien, maar tegelijkertijd lijkt het wel alsof ze het wel oké vindt zo.
zondag 13 januari 2019 om 15:26
Jullie geloven het misschien niet, maar ik ken iemand die wel degelijk achter mij aanloopt, of heeft gelopen. Een aardig iemand hoor, maar het was dan weer op een voor mij opdringerige manier, en dat werkt ook niet. Ze komt uit een andere cultuur en is extravert en heel anders dan ik. Als ik bij haar thuis niets meer wou eten of drinken moest ik nog drie keer nee zeggen voor ze stopte met vragen. Heel vermoeiend. Als ik naar huis wou moest ik toch nog wat blijven. (Laat staan als je een introvert bent.)
Ik voelde mij een saaie suffe trien in haar gezelschap en zeker als er nog meer extraverten bij zaten.
Ze belde mij als ze zin had. Ik nam meestal nooit op of stuurde een bericht dat ik les had en niet kon antwoorden..
Ze liet mij soms niet uitpraten.
Tot ik haar eens flink de waarheid had gezegd en daarna had ze me geblokkeerd. In geen maanden hadden we nog contact, tot ik haar ineens terug tegenkwam in de supermarkt gisteren. (Is eens iemand die ik IRL leerde kennen. Komt uit hetzelfde land als mijn vriend. Voor hem is dat natuurlijk wél fijn. (Latino's...))
Ik voelde mij zwaar ongemakkelijk na wat er was gebeurd, maar zij was het helemaal vergeten leek het wel. Was oprecht heel blij om mij te zien. Echt waar. Geen idee wat zij dacht. Ik voelde mij ergens nog bijna schuldig.
Het is natuurlijk wel een aardig mens dat mij oprecht leuk lijkt te vinden, maar zoals ik al zei heb ik het idee dat zij door hoe ze is over mijn grenzen gaat en niet kan inzien dat ik anders ben.
Ik weet nog altijd niet helemaal wat ik ervan moet denken. Kan het terug een kans geven, maar in géén geval laat ik nog over mijn grenzen lopen. Ik zou een goed gesprek willen, maar confronteren blijft een moeilijke. Mijn vriend wil mij er wel bij helpen, maar als ik hem alles voor mij laat doen leer ik zelf ook niks.
Ik ga zeker nog op jullie reageren! In het verleden al vaak feedback gekregen online dat het altijd maar over mezelf gaat... Dat wil ik oprecht proberen te veranderen.
Ik voelde mij een saaie suffe trien in haar gezelschap en zeker als er nog meer extraverten bij zaten.
Ze belde mij als ze zin had. Ik nam meestal nooit op of stuurde een bericht dat ik les had en niet kon antwoorden..
Ze liet mij soms niet uitpraten.
Tot ik haar eens flink de waarheid had gezegd en daarna had ze me geblokkeerd. In geen maanden hadden we nog contact, tot ik haar ineens terug tegenkwam in de supermarkt gisteren. (Is eens iemand die ik IRL leerde kennen. Komt uit hetzelfde land als mijn vriend. Voor hem is dat natuurlijk wél fijn. (Latino's...))
Ik voelde mij zwaar ongemakkelijk na wat er was gebeurd, maar zij was het helemaal vergeten leek het wel. Was oprecht heel blij om mij te zien. Echt waar. Geen idee wat zij dacht. Ik voelde mij ergens nog bijna schuldig.
Het is natuurlijk wel een aardig mens dat mij oprecht leuk lijkt te vinden, maar zoals ik al zei heb ik het idee dat zij door hoe ze is over mijn grenzen gaat en niet kan inzien dat ik anders ben.
Ik weet nog altijd niet helemaal wat ik ervan moet denken. Kan het terug een kans geven, maar in géén geval laat ik nog over mijn grenzen lopen. Ik zou een goed gesprek willen, maar confronteren blijft een moeilijke. Mijn vriend wil mij er wel bij helpen, maar als ik hem alles voor mij laat doen leer ik zelf ook niks.
Ik ga zeker nog op jullie reageren! In het verleden al vaak feedback gekregen online dat het altijd maar over mezelf gaat... Dat wil ik oprecht proberen te veranderen.
zondag 13 januari 2019 om 16:08
Herkenbaar Eend, ik heb dat ook met bepaalde mensen. Die wonen echt ver uit mijn buurt. De dichtstbijzijnde vriendin (ze was eerst mijn beste vriendin maar nu een gewone vriendin) woont op 40 minuten rijden.
Daarnaast heb ik wel wat contacten lopen met anderen, maar die wonen niet eens in de provincie. Ik heb overigens bijna iedereen via internet leren kennen.
Daarnaast heb ik wel wat contacten lopen met anderen, maar die wonen niet eens in de provincie. Ik heb overigens bijna iedereen via internet leren kennen.
