Psyche
alle pijlers
Vriendschappen maken/onderhouden als volwassene
dinsdag 24 juli 2018 om 17:54
Naar aanleiding van een paar berichten elders op het forum, hierbij een nieuw topic.
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
zaterdag 19 januari 2019 om 22:54
Zelf ben ik 42 en het uitgaansleven ligt eigenlijk ver achter me.HelloFromTheOtherSide schreef: ↑19-01-2019 22:16Ik ben veel verhuisd en hoewel het nadeel is dat je weer nieuwe vrienden moet maken, is het voordeel dat je je sociale leven zo kan inrichten als jij wil.
Hoe richten de singles hier hun vrije tijd in? Ik denk niet dat ik kinderen wil, en ik neem aan dat de dertigers met kinderen redelijk geleefd worden, dus da's een andere situatie. En mensen met relatie doen veel met partner.
Als ik naar mijn single vriendinnen kijk dan is het veel uit eten, outdoors, maar ik denk ook wel redelijk veel tijd alleen. Ik heb niet echt een hobby ofzo dus heb vaak het gevoel dat ik toch de tijd moet vullen op de een of andere manier, en dan niet met lezen/TV kijken/internetten?
Ik ken ook singles die regelmatig flink uit drinken gaan en dan de volgende dag natuurlijk een kater en bankhangen - ik heb een beetje het idee dat dat hun manier is om de tijd te vullen?
Vroeger ook flink uit geweest, maar ik vind het nu een beetje sneu worden, alsof je leven niet leuk kan zijn als je niet flink bezopen bent.
Ik drink ook sowieso erg weinig en als ik al drink, is het bij speciale gelegenheden oid.
Om eerlijk te zijn kan ik ook steeds minder tegen personen die veel drinken.
In het verleden heb ik ook wat vriendschappen gehad met personen die dit veel deden.
Daar ben ik op den duur helemaal op afgeknapt.
zaterdag 19 januari 2019 om 22:58
Zelf ben ik de laatste jaren ook steeds meer een huismus geworden.Kwebbeltje91 schreef: ↑19-01-2019 22:24Ik ben single, en ben geen type om uit te gaan.
Tenminste, ik ga weleens uit hoor. Maar dat is niet zo vaak. Hooguit 3 keer per jaar.
Nu is het zo dat ik ook bezig was met een studie, en dat slokte echt veel tijd en energie.
Ik ben echt een huismus. Vind het heerlijk om een avond op de bank door te brengen. Nu woon ik in een boerengat en hier is niet zoveel te beleven, dus heb ook niet veel keus. En het is nog winter, en dus donker buiten. In de lente en zomer ga ik veel makkelijker naar buiten.
Nadeel is wel dat ik te weinig buiten kom en te weinig beweging heb.
Blijf daardoor erg in mijn comfortzone.
Ik woon zelf in de stad en ik kan eigenlijk overal heen.
Dat kan me soms ook wel wat gemakzuchtig maken en dat vind ik wel jammer.
zondag 20 januari 2019 om 07:39
Ik vermaak me ook redelijk goed thuis, maar nu in de winter baal ik wel af en toe. Ik ben een buitenmens en buiten kun je nu niet veel. Ik heb niet zo veel familie, ik ben enig kind, en de familie die ik heb zijn geen personen die eens gezellig langskomen. Mijn man heeft geen familie meer van betekenis, en kinderen hebben we niet. Dus de sociale contacten die we hebben hangen van vriendschappen af voornamelijk. Wat mij wel opvalt is dat ik eigenlijk makkelijker met wat oudere mensen om kan gaan dan van mijn eigen leeftijd.. Zo werk ik bij ouderen waar ik echt een bijzonder goede band mee heb. Ook met een buurvrouw die mijn moeder had kunnen zijn heb ik een prima band. En met mannen kan ik het doorgaans ook goed vinden, soms beter dan met vrouwen.
Nu ik ouder word bekruipt me wel eens het gevoel van alleen overblijven. Dat komt natuurlijk ook omdat ik geen kinderen heb, en ik heb op mijn werk wel te maken met ouderen die alleen zijn. Dat beangstigt me soms wel.
Nu ik ouder word bekruipt me wel eens het gevoel van alleen overblijven. Dat komt natuurlijk ook omdat ik geen kinderen heb, en ik heb op mijn werk wel te maken met ouderen die alleen zijn. Dat beangstigt me soms wel.
zondag 20 januari 2019 om 09:01
Jij ook dan?
zondag 20 januari 2019 om 09:29
Ja. Ik werk er al zo'n 7 jaar in denk ik. Met uitzondering van een paar jaar.
zondag 20 januari 2019 om 10:52
Fijn dat jullie toch banden hebben met mensen, al zijn die van een andere leeftijd. Op vriendschap staat eveneens geen leeftijd. Zelf heb ik dat ook wel, maar die mensen hebben vaak vrienden van hun eigen leeftijd en dan voel je je weer overbodig. (Ik heb het hier dus niet over bejaarden.)
Het leek wat beter te gaan tussen mij en diegene (nog altijd die), maar nu is het weer twee dagen radiostilte. Het laatste wat ze me stuurde was dat ze echt moest gaan slapen omdat ze bang was een migraine-aanval te krijgen. Zeer vervelend natuurlijk. Had de volgende dag nog gestuurd dat ik hoopte dat het niet zover gekomen was en mij zelfs een beetje zorgen maakte (omdat ze niet meer had gereageerd).
Twee dagen later en nog steeds geen reactie. Het lijkt erop dat ze maar tegen mij wil praten als het gaat uitkomt en dit maakt mij echt van streek!
Confronteren ga ik niet doen, want dan trekt ze haar muur weer op schiet weer in de verdediging. Moet ik dit en dat maar begrijpen.
"Het heeft niets met mij te maken" maar intussen krijg ik nog steeds geen reactie. Zelfs geen ja of nee op de vraag of ze dan wel een aanval gehad heeft. Geen "oh, maar je hoeft je geen zorgen te maken" toen ik zei dat ik mij zorgen maakte. Blijkbaar interesseert het haar niet.
Ik ben het beu maar geslingerd te worden tussen aandacht en dan weer een hele tijd niets, maar dat zal wel weer aan mij liggen waarschijnlijk!
Het leek wat beter te gaan tussen mij en diegene (nog altijd die), maar nu is het weer twee dagen radiostilte. Het laatste wat ze me stuurde was dat ze echt moest gaan slapen omdat ze bang was een migraine-aanval te krijgen. Zeer vervelend natuurlijk. Had de volgende dag nog gestuurd dat ik hoopte dat het niet zover gekomen was en mij zelfs een beetje zorgen maakte (omdat ze niet meer had gereageerd).
Twee dagen later en nog steeds geen reactie. Het lijkt erop dat ze maar tegen mij wil praten als het gaat uitkomt en dit maakt mij echt van streek!
Confronteren ga ik niet doen, want dan trekt ze haar muur weer op schiet weer in de verdediging. Moet ik dit en dat maar begrijpen.
"Het heeft niets met mij te maken" maar intussen krijg ik nog steeds geen reactie. Zelfs geen ja of nee op de vraag of ze dan wel een aanval gehad heeft. Geen "oh, maar je hoeft je geen zorgen te maken" toen ik zei dat ik mij zorgen maakte. Blijkbaar interesseert het haar niet.
Ik ben het beu maar geslingerd te worden tussen aandacht en dan weer een hele tijd niets, maar dat zal wel weer aan mij liggen waarschijnlijk!
zondag 20 januari 2019 om 12:01
Ik woon ook vrij landelijk. In een dorp met best veel groen en veel polder er om heen. Hier kom ik goed tot rust. Een stad zou voor mij teveel prikkels zijn. Al heb ik verhuisplannen (te klein huis) en heb ik wel over een flat gedacht in de stad waar ik werk. Behalve dat het korter bij mijn werk is en meer winkels zijn heb ik niks met die stad. Vind het er saai en koud (meer wind en qua uitstraling). Dat vond ik als kind al. Ik twijfel of ik daar wel aan kan wennen. En hoewel je in een flat geen tuin hoeft te onderhouden, ben ik bang voor een opgesloten gevoel. En zo kort op andere mensen zitten benauwt me ook. Dus ik blijf liever in het dorp wonen. Dit dorp voelde altijd al goed. Alleen zijn de woningen die mij aanspreken haast nooit vrij.
zondag 20 januari 2019 om 12:55
Wat leuk! Ik heb 12,5 jaar in totaal vrijwilligerswerk gedaan in de ouderenzorg.Kwebbeltje91 schreef: ↑20-01-2019 09:29Ja. Ik werk er al zo'n 7 jaar in denk ik. Met uitzondering van een paar jaar.
zondag 20 januari 2019 om 12:55
Ja ik doe vooral huishoudelijke zorgtaken bij ouderen. Ik vind het werken met ouderen eigenlijk heel erg leuk. Vooral de verhalen van vroeger vind ik geweldig, en de mensen waar ik kom vinden het ook erg leuk dat er iemand is die interesse toont in datgene waar ze nog vaak aan terugdenken.
zondag 20 januari 2019 om 18:40
De volgende vraag zou wat bijzonder kunnen overkomen, maar ik ben wel benieuwd hier naar.
Zijn jullie weleens gebrouilleerd geraakt met iemand waarmee je vriendschap had of wellicht nog steeds hebt?
En hoe voelde dit?
En dan bedoel ik vooral of je hierin onmacht voelde en/of dat je je misschien vies en/of schuldig voelde etc.
Ik weet dat dit even een moeilijk onderwerp is.
Zelf ben ik hier in het verleden regelmatig tegenaan gelopen.
Vind het zelf buitengewoon naar en ook pijnlijk om met mensen in conflict te komen en dan helemaal met vrienden.
Van mezelf ben ik dan ook steeds milder, maar wellicht ook pleasender geworden de laatste jaren.
Laatstgenoemde vind ik niet goed; pleasegedrag vind ik erg vervelend.
Heb het gevoel dat ik dan op eieren moet lopen en de ander tevreden moet houden.
Dat is natuurlijk iets wat zich in mij afspeelt en hier moet ik me toch wat anders in opstellen.
Bijvoorbeeld door directer, transparanter en eerlijker te zijn.
Zijn jullie weleens gebrouilleerd geraakt met iemand waarmee je vriendschap had of wellicht nog steeds hebt?
En hoe voelde dit?
En dan bedoel ik vooral of je hierin onmacht voelde en/of dat je je misschien vies en/of schuldig voelde etc.
Ik weet dat dit even een moeilijk onderwerp is.
Zelf ben ik hier in het verleden regelmatig tegenaan gelopen.
Vind het zelf buitengewoon naar en ook pijnlijk om met mensen in conflict te komen en dan helemaal met vrienden.
Van mezelf ben ik dan ook steeds milder, maar wellicht ook pleasender geworden de laatste jaren.
Laatstgenoemde vind ik niet goed; pleasegedrag vind ik erg vervelend.
Heb het gevoel dat ik dan op eieren moet lopen en de ander tevreden moet houden.
Dat is natuurlijk iets wat zich in mij afspeelt en hier moet ik me toch wat anders in opstellen.
Bijvoorbeeld door directer, transparanter en eerlijker te zijn.
zondag 20 januari 2019 om 19:04
Mooi en dankbaar werk he? Ik heb ook een tijdje in de thuiszorg gewerkt. Ouderen hebben zulke prachtige verhalen over vroeger.RockOla schreef: ↑20-01-2019 12:55Ja ik doe vooral huishoudelijke zorgtaken bij ouderen. Ik vind het werken met ouderen eigenlijk heel erg leuk. Vooral de verhalen van vroeger vind ik geweldig, en de mensen waar ik kom vinden het ook erg leuk dat er iemand is die interesse toont in datgene waar ze nog vaak aan terugdenken.
Ik vond het alleen erg jammer dat ik zo weinig tijd kreeg per cliënt. Vooral de laatste jaren merk ik dat ze echt vereenzamen.
@coconuts: Mooi om te lezen
zondag 20 januari 2019 om 19:26
Heb even mijzelf gequote.Lee2017 schreef: ↑20-01-2019 18:40De volgende vraag zou wat bijzonder kunnen overkomen, maar ik ben wel benieuwd hier naar.
Zijn jullie weleens gebrouilleerd geraakt met iemand waarmee je vriendschap had of wellicht nog steeds hebt?
En hoe voelde dit?
En dan bedoel ik vooral of je hierin onmacht voelde en/of dat je je misschien vies en/of schuldig voelde etc.
Ik weet dat dit even een moeilijk onderwerp is.
Zelf ben ik hier in het verleden regelmatig tegenaan gelopen.
Vind het zelf buitengewoon naar en ook pijnlijk om met mensen in conflict te komen en dan helemaal met vrienden.
Van mezelf ben ik dan ook steeds milder, maar wellicht ook pleasender geworden de laatste jaren.
Laatstgenoemde vind ik niet goed; pleasegedrag vind ik erg vervelend.
Heb het gevoel dat ik dan op eieren moet lopen en de ander tevreden moet houden.
Dat is natuurlijk iets wat zich in mij afspeelt en hier moet ik me toch wat anders in opstellen.
Bijvoorbeeld door directer, transparanter en eerlijker te zijn.
Hopelijk kom ik niet te indringend over met mijn vragen.
Wil ook zeker niet mijn gevoel hierin opdringen.
Het is gewoon ook iets waarmee ik zelf dikwijls worstel en mee in de herhaling kan vallen.
Ik besef dat piekeren (rumineren) weinig zin heeft en ik heb dit ook al vaak besproken met mijn maatschappelijk werker en psychiater.
Schuldgevoelens zijn gewoon erg irritant en kunnen erg aan me vreten.
zondag 20 januari 2019 om 21:28
En elke keer nadat ik hier stoom kom aflaten over D. (ik zal haar nu zo noemen) reageert ze leuk. Alsof ze meeleest.
Ze had pijnstillers genomen en gelukkig geen aanval gehad. Wel zo fijn voor haar natuurlijk.
Ze had blijkbaar een druk weekend gehad met vrienden en daardoor geen tijd om te reageren.
Fijn voor haar, maar dan is het eerste wat ik weer denk: je hebt al vrienden (IRL, nog beter), ik ben overbodig, en over die vrienden denk ik altijd dat ze daar toch veel meer een band mee heeft dan met mij en die leuker vindt en ik overbodig ben. Ik benijd die vrienden dan ook.
Ik weet rationeel ook wel dat dit nergens op slaat, maar toch voel ik dit al, mijn hele leven lang zelfs in vriendschappen. Voel me daar soms een beetje gestoord bij de gedachte dat ik dit voel. Is het gewoon jaloezie? Ik weet niet wat het is.
Ik zou zo hoe basisschoolachtig dit ook klinkt gewoon zo graag een beste vriendin hebben die mij dan ook zo ziet.
Maar dat lijkt wel een utopie als volwassene.
Ik zou hier soms graag met een psycholoog over willen praten, maar ik zit nogal krap bij kas, want in België krijgt men niets of maar enkele sessies terugbetaald (en dan is het nog maar €10 voor een sessie van €55, maar dan moet je eerst wel een aantal sessies gedaan hebben, dus als het niet klikt heb je dikke pech).
Het lijkt er ook op dat men vooral terugbetalingen wil doen voor personen met een probleem dat eerder korte termijn is. Personen met een langere termijn problematiek die krap bij kas zitten hebben maar pech, of moeten dan maar naar een psychiater (daarvan krijg je wél veel terugbetaald).
Zei het niet dat 9/10 psychiaters hier mannen zijn tegen hun pensioen aanzitten. No offence, maar ik heb daar geen band mee. Ik ga me ook geen pillen in mijn strot laten duwen.
Bij wat jullie GGZ noemen sta ik nu op de wachtlijst: 1,5 jaar. Great.
Ik ben daar al eerder in behandeling geweest, maar had nooit het idee dat het veel hielp. Het waren altijd psychologen met minder ervaring of de klik was er niet. Uiteindelijk stopte ik er uit eigen beweging mee omdat ik het beu was (had ik dat maar niet gedaan, want daardoor sta ik nu op de wachtlijst) en ging naar een privé-psycholoog, maar die klik was er nog minder en het was ook weer een hele jonge psycholoog. (No offence, maar ik heb gewoon iemand met meer ervaring nodig.)
Nu durf ik niet naar een andere omdat ik bang ben dat die klik er weer niet zal zijn, maar intussen wel weer zoveel euro's lichter zal zijn. Of ze nemen geen nieuwe patiënten meer, heb je ook in deze regio...
Dus ja, ik zit compleet vast op dit vlak.
Lee, ik begrijp niet 100% wat je bedoelt...
Ze had pijnstillers genomen en gelukkig geen aanval gehad. Wel zo fijn voor haar natuurlijk.
Ze had blijkbaar een druk weekend gehad met vrienden en daardoor geen tijd om te reageren.
Fijn voor haar, maar dan is het eerste wat ik weer denk: je hebt al vrienden (IRL, nog beter), ik ben overbodig, en over die vrienden denk ik altijd dat ze daar toch veel meer een band mee heeft dan met mij en die leuker vindt en ik overbodig ben. Ik benijd die vrienden dan ook.
Ik weet rationeel ook wel dat dit nergens op slaat, maar toch voel ik dit al, mijn hele leven lang zelfs in vriendschappen. Voel me daar soms een beetje gestoord bij de gedachte dat ik dit voel. Is het gewoon jaloezie? Ik weet niet wat het is.
Ik zou zo hoe basisschoolachtig dit ook klinkt gewoon zo graag een beste vriendin hebben die mij dan ook zo ziet.
Maar dat lijkt wel een utopie als volwassene.
Ik zou hier soms graag met een psycholoog over willen praten, maar ik zit nogal krap bij kas, want in België krijgt men niets of maar enkele sessies terugbetaald (en dan is het nog maar €10 voor een sessie van €55, maar dan moet je eerst wel een aantal sessies gedaan hebben, dus als het niet klikt heb je dikke pech).
Het lijkt er ook op dat men vooral terugbetalingen wil doen voor personen met een probleem dat eerder korte termijn is. Personen met een langere termijn problematiek die krap bij kas zitten hebben maar pech, of moeten dan maar naar een psychiater (daarvan krijg je wél veel terugbetaald).
Zei het niet dat 9/10 psychiaters hier mannen zijn tegen hun pensioen aanzitten. No offence, maar ik heb daar geen band mee. Ik ga me ook geen pillen in mijn strot laten duwen.
Bij wat jullie GGZ noemen sta ik nu op de wachtlijst: 1,5 jaar. Great.
Ik ben daar al eerder in behandeling geweest, maar had nooit het idee dat het veel hielp. Het waren altijd psychologen met minder ervaring of de klik was er niet. Uiteindelijk stopte ik er uit eigen beweging mee omdat ik het beu was (had ik dat maar niet gedaan, want daardoor sta ik nu op de wachtlijst) en ging naar een privé-psycholoog, maar die klik was er nog minder en het was ook weer een hele jonge psycholoog. (No offence, maar ik heb gewoon iemand met meer ervaring nodig.)
Nu durf ik niet naar een andere omdat ik bang ben dat die klik er weer niet zal zijn, maar intussen wel weer zoveel euro's lichter zal zijn. Of ze nemen geen nieuwe patiënten meer, heb je ook in deze regio...
Dus ja, ik zit compleet vast op dit vlak.
Lee, ik begrijp niet 100% wat je bedoelt...
zondag 20 januari 2019 om 21:58
Sorry Lee, ik kan je ook even niet helemaal meer volgen. Je hebt wel hulp hiervoor toch? Niet lullig bedoeld, maar ik zou het rot voor je vinden als je veel vragen hebt, of met veel dingen zit, en hiervoor geen professionele hulp hebt. Ik dacht ergens te lezen dat je wel hulp kreeg maar ik lees zoveel reacties van verschillende mensen dat ik het niet altijd meer uit elkaar kan houden. 
zondag 20 januari 2019 om 23:04
Oh sorry, Eend1993 en Kwebbeltje91, voor het feit dat ik toch niet helemaal duidelijk ben geweest.
Ik doelde vooral op het hebben van schuldgevoelens ten opzichte van personen waarmee ik vriendschappen heb gehad en waarmee dit verbroken is.
En waar ik in sommige gevallen ook gebrouilleerd mee ben (geweest).
Eigenlijk behoord dit al tot het verleden, maar het kan me toch vaak nog achtervolgen.
Zal het toch moeten loslaten, maar op sommige momenten vliegt het me toch weer aan.
Loslaten is ook een kwestie van tijd.
Ik doelde vooral op het hebben van schuldgevoelens ten opzichte van personen waarmee ik vriendschappen heb gehad en waarmee dit verbroken is.
En waar ik in sommige gevallen ook gebrouilleerd mee ben (geweest).
Eigenlijk behoord dit al tot het verleden, maar het kan me toch vaak nog achtervolgen.
Zal het toch moeten loslaten, maar op sommige momenten vliegt het me toch weer aan.
Loslaten is ook een kwestie van tijd.
maandag 21 januari 2019 om 06:18
Lee2017, je hebt waarschijnlijk vaak het gevoel dat het aan jou geeft gelegen. Dat schuldgevoel vreet aan je. Dat heb ik ook wel, met heel veel dingen. Zo heb ik af en toe nog last van dingen die zijn gebeurt waarvan ik het gevoel heb dat het anders was gegaan als ik me anders had opgesteld. Vaak ten onrechte geef je jezelf de schuld waarschijnlijk. En bovendien koop je er niks meer voor. Dus het slaat nergens op als je er over nadenkt.
maandag 21 januari 2019 om 08:50
hoi RockOla,
Dat is absoluut waar wat je schrijft.
Vind het ook zeer treffend omschreven en het heeft zeer zeker betrekking op mij.
Heb inderdaad vaak het gevoel dat het vaak aan mij gelegen heeft.
Vaak heb ik ook het gevoel dat ik me anders had moeten opstellen en hiermee veel ellende had kunnen voorkomen.
Dat is absoluut waar wat je schrijft.
Vind het ook zeer treffend omschreven en het heeft zeer zeker betrekking op mij.
Heb inderdaad vaak het gevoel dat het vaak aan mij gelegen heeft.
Vaak heb ik ook het gevoel dat ik me anders had moeten opstellen en hiermee veel ellende had kunnen voorkomen.
maandag 21 januari 2019 om 09:03
Maar aan de andere kant..
Als je zeker weet dat je in je recht staat, waarom zou JIJ dan altijd toegeven om de lieve vrede te bewaren. Deze situatie speelt bij mij op het moment. Ik dacht dat ik een goede vriendin had al heel wat jaren, maar ik ben de afgelopen jaren blijkbaar gedegradeerd tot vriendin op afroep, gemakkelijk als het nodig is. Nou heb ik best vaak het initiatief genomen, maar ik doe het niet meer. Het mag ook wel van haar kant komen. Of eigenlijk hoeft het nu niet meer, ik wil haar niet meer onder de noemer vriendin scharen. Ik ben er zat van om steeds maar te moeten toegeven.ik voel me er zwak door.
Als je zeker weet dat je in je recht staat, waarom zou JIJ dan altijd toegeven om de lieve vrede te bewaren. Deze situatie speelt bij mij op het moment. Ik dacht dat ik een goede vriendin had al heel wat jaren, maar ik ben de afgelopen jaren blijkbaar gedegradeerd tot vriendin op afroep, gemakkelijk als het nodig is. Nou heb ik best vaak het initiatief genomen, maar ik doe het niet meer. Het mag ook wel van haar kant komen. Of eigenlijk hoeft het nu niet meer, ik wil haar niet meer onder de noemer vriendin scharen. Ik ben er zat van om steeds maar te moeten toegeven.ik voel me er zwak door.
maandag 21 januari 2019 om 09:37
Wat naar voor je, RockOla.
Ik kan me voorstellen dat dit niet goed voelt.
Het kan ook wel erg gaan frustreren, als het continu van jouw kant moet komen.
Zelf heb ik momenteel een wat lastige situatie met een vriend (via de whatsapp).
Ik vroeg gewoon belangstellend en oprecht of hij inmiddels ook nieuwe buren heeft (hier had hij het een tijdje terug over gehad)..
Hier reageerde hij nogal korzelig en kortaf op.
Alsof ik iets verkeerds had gevraagd.
Dat was zeker mijn bedoeling niet.
Nu voel ik echter momenteel wel een bepaalde spanning tussen ons en daar baal ik wel van.
Zo kun je zien wat er kan ontstaan door een miscommunicatie.
Ik kan me voorstellen dat dit niet goed voelt.
Het kan ook wel erg gaan frustreren, als het continu van jouw kant moet komen.
Zelf heb ik momenteel een wat lastige situatie met een vriend (via de whatsapp).
Ik vroeg gewoon belangstellend en oprecht of hij inmiddels ook nieuwe buren heeft (hier had hij het een tijdje terug over gehad)..
Hier reageerde hij nogal korzelig en kortaf op.
Alsof ik iets verkeerds had gevraagd.
Dat was zeker mijn bedoeling niet.
Nu voel ik echter momenteel wel een bepaalde spanning tussen ons en daar baal ik wel van.
Zo kun je zien wat er kan ontstaan door een miscommunicatie.
maandag 21 januari 2019 om 09:59
De ene mens is de andere ook niet natuurlijk. Sommige mensen kunnen zich gewoon erg slecht inleven in een ander. Wat jou stoort, daar haalt een ander simpel zijn schouders over op. Ik leef vaak wel mee met mensen om me heen en heb altijd een luisterend oor, maar het valt me wel op dat er veel egoistische mensen zijn die echt schijt hebben aan de mensen om hun heen.
maandag 21 januari 2019 om 18:15
"Stilgezeten heb ik niet, ik heb veel ondernomen. Ik heb mensen leren kennen door middel van bijbaantjes, via vrienden, sport, hobby of commissie/bestuurswerk. Daar komen dan wel contacten uit voort, maar dat blijft oppervlakkig, of ze wonen ver weg of ze hebben eigenlijk al een grote kring om zich heen, waardoor er voor mij geen plek/tijd is. En eigenlijk pas ik er gewoon heel vaak net niet bij."
Dit kon ik geschreven hebben. Komt uit dit (oudere) topic: relaties/moeite-met-vriendschappen-opbo ... ges/319315
Dit kon ik geschreven hebben. Komt uit dit (oudere) topic: relaties/moeite-met-vriendschappen-opbo ... ges/319315
maandag 21 januari 2019 om 19:27
Zo herkenbaar!! Ik heb helemaal geen zin om bij een sportclub, koor of een of ander clubje te gaan. Dus dan ben ik het zelf schuldKwebbeltje91 schreef: ↑21-01-2019 18:19Heel erg herkenbaar! Ik merk dat ook aan mijn omgeving: Als ik zeg dat ik weinig vriendschappen heb, en graag mijn vriendenkring wat wil uitbreiden, wordt er altijd wel gezegd: Dan ga je toch op een sportclub?
