Psyche
alle pijlers
Vriendschappen maken/onderhouden als volwassene
dinsdag 24 juli 2018 om 17:54
Naar aanleiding van een paar berichten elders op het forum, hierbij een nieuw topic.
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
Ik ben 27 en ik merk dat ik moeite heb om vriendschappen te maken en te onderhouden. Ik heb niet veel vriendinnen, en heb geen relatie.
Daarnaast wonen mijn vriendinnen hier niet in de buurt en omdat ze in een andere levensfase zitten (getrouwd, kinderen of zwanger) merk ik dat onze gesprekken niet meer zo zijn als vroeger.
1 vriendin ken ik al bijna 10 jaar. Ik kende ze via een ander forum en ze had toen net haar huidige partner ontmoet. Ik wist dat ze een kinderwens had en die is inmiddels ook uitgekomen. Maar ik merk de laatste jaren steeds meer, dat het contact steeds meer van mijn kant komt. Ik stel voor om af te spreken, waarop ze enthousiast reageert, maar dat er altijd wel iets tussenkomt. Ze vraagt ook amper meer hoe het met mij gaat, terwijl ik wel interesse in haar toon. En daarnaast zijn er wat dingen gebeurd waardoor ik onze vriendschap wel in twijfel begin te trekken. Ik heb mezelf voorgenomen om vanuit mezelf geen contact meer op te nemen voorlopig.
En tegelijkertijd irriteert het me dat het me niet lukt om vriendschappen te onderhouden. Ik zou zo graag een vriendin willen om een dagje weg te gaan, of om gewoon een middag bij elkaar over de vloer te komen.
Ik merk dat er op het forum ook wat mensen zijn die hiermee zitten, dus misschien dat we hier met elkaar over kunnen praten.
Misschien is het voor sommige een warrig verhaal, bij deze sorry, ik heb het zo kort mogelijk gehouden
woensdag 25 juli 2018 om 21:56
sommige doen het express, alles voor het perfecte plaatje, vind het echt treurig soms want wil je er mee bereiken?Nectarinepit schreef: ↑25-07-2018 13:01Ik merk dat veel mensen op mijn sociale media in de fase van het trouwen en kinderen krijgen zitten. De meest uitbundige fotoreportages van vrijgezellenfeesten en bruiloften komen voorbij.
Laatst zat ik mij af te vragen, na het zien van foto's van een vrijgezellenfeest met 10 vriendinnen, wie ik uit zou nodigen voor mijn vrijgezellenfeest (mocht het ooit zover komen). Ik zou nooit 10 personen bij elkaar kunnen krijgen. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar het lijkt tegenwoordig alsof iedereen alles maar groots moet aanpakken en met zoveel mogelijk mensen.
Waar haalt men in godsnaam deze mensen vandaan?
snorriemorrie schreef: ↑25-07-2018 10:52Ik denk dat veel mensen op een bepaalde leeftijd wat meer gericht raken op hun gezin / partner. Lijkt me wel lastig als je dan zelf single bent. Ik zou proberen om het niet te persoonlijk op te vatten, al snap ik dat het moeilijk is hoor...
Andersom gebeurt trouwens ook, helaas. Single vriendinnen nemen opeens geen contact meer op sinds ik moeder ben geworden... Terwijl ik toch echt bewust niet alleen over mijn kind praat, want ik wil juist ook nog wat anders zijn dan alleen maar moeder!
veel richten al hun aandacht op hun partner en willen het liefst alle tijd met elkaar doorbrengen, en vaak hebben ze niks meer ''gemeen'' met single vriendinnen.
ja ik had een hele goeie vriendin die jong moeder werd, en op de een of andere dag verbrak ze alle contact heb me heel lang afgevraagd waarom? en of ik iets fout had gedaan.
heb nu ook een paar vriendinnen die zwanger zijn of moeder geworden zijn en soms steekt het ook wel een beetje ik wil ook graag aan kinderen beginnen maar het is nu nog niet haalbaar.
Relax we're all crazy, it's not a competition
woensdag 25 juli 2018 om 22:18
Herkenbare dingen lees ik hier.
Ik heb, buiten een familielid om die ik beschouw als beste vriend, eigenlijk geen vriendschappen.
Op de basisschool had ik wel vriendjes en vriendinnetjes. Toen iedereen naar het voortgezet onderwijs ging, is dat allemaal uit elkaar gevallen. Op de middelbare school werd ik erg gepest, en heb ik nooit vriendinnen/vrienden gehad. Ik dacht er eentje te hebben, maar die bleek alleen maar alles wat ik in vertrouwen aan haar vertelde door te vertellen aan mijn pesters. Enfin, lang verhaal kort, eigenlijk heb ik dus sinds de basisschool geen vrienden meer gehad. Ik ben nu 38.
Wel een tijdje omgegaan met mensen van een forum, maar dat liep stuk omdat ik altijd anders moet zijn dan anderen (autisme wat ik toen nog niet wist, vaak andere interesses, of wellicht gewoon niet leuk genoeg?).
Probeer nog steeds wel eens om via fora vrienden of kennissen op te doen, maar eigenlijk lukt dat nooit echt.
Op zich vind ik het niet erg om veel alleen te zijn, ik ben graag alleen, maar het zou af en toe misschien wel eens leuk zijn om een goede vriendin te hebben waar je eens een dagje mee op stap kunt of iets.
Ik heb, buiten een familielid om die ik beschouw als beste vriend, eigenlijk geen vriendschappen.
Op de basisschool had ik wel vriendjes en vriendinnetjes. Toen iedereen naar het voortgezet onderwijs ging, is dat allemaal uit elkaar gevallen. Op de middelbare school werd ik erg gepest, en heb ik nooit vriendinnen/vrienden gehad. Ik dacht er eentje te hebben, maar die bleek alleen maar alles wat ik in vertrouwen aan haar vertelde door te vertellen aan mijn pesters. Enfin, lang verhaal kort, eigenlijk heb ik dus sinds de basisschool geen vrienden meer gehad. Ik ben nu 38.
Wel een tijdje omgegaan met mensen van een forum, maar dat liep stuk omdat ik altijd anders moet zijn dan anderen (autisme wat ik toen nog niet wist, vaak andere interesses, of wellicht gewoon niet leuk genoeg?).
Probeer nog steeds wel eens om via fora vrienden of kennissen op te doen, maar eigenlijk lukt dat nooit echt.
Op zich vind ik het niet erg om veel alleen te zijn, ik ben graag alleen, maar het zou af en toe misschien wel eens leuk zijn om een goede vriendin te hebben waar je eens een dagje mee op stap kunt of iets.
woensdag 25 juli 2018 om 22:47
Fifi ik ben een stuk jonger, maar ik herken me echt enorm in je verhaal.
Ik heb zelf ook een vorm van autisme en ik heb de afgelopen jaren al zovaak meegemaakt dat ik een leuk contact met iemand had, maar zodra ik vertelde dat ik autistisch ben of begeleid woon, ze niks meer van zich laten horen. Dat steekt me. Dat ik een beperking heb, wil toch niet zeggen dat ik achterlijk ben?
De laatste jaren ben ik er dus wel makkelijker in geworden (en strenger voor mezelf) maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik dan té streng word.
Ik heb zelf ook een vorm van autisme en ik heb de afgelopen jaren al zovaak meegemaakt dat ik een leuk contact met iemand had, maar zodra ik vertelde dat ik autistisch ben of begeleid woon, ze niks meer van zich laten horen. Dat steekt me. Dat ik een beperking heb, wil toch niet zeggen dat ik achterlijk ben?
De laatste jaren ben ik er dus wel makkelijker in geworden (en strenger voor mezelf) maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik dan té streng word.
donderdag 26 juli 2018 om 06:51
Kwebbeltje91;
Wat ongelooflijk naar om te lezen dat mensen je laten vallen, als je laat weten dat je autistisch bent of begeleid woont.
Wil je hierbij een hart onder de riem steken!
Zelf heb ik ook autisme.
Woon weliswaar niet begeleid, maar mijn maatschappelijk werker heeft het weleens over beschermd wonen gehad.
Dat zie ik helaas niet zo zitten, omdat je dan vaak in een woongroep zit waarbij je alles moet delen.
Ben nogal op mezelf en vind het vooral erg prettig om een eigen keuken te hebben.
Toch sta ik er niet helemaal onwelwillend tegenover.
Momenteel merk ik dat ik weinig aansluiting met mensen voel; ondanks dat ik een leuk sociaal netwerk heb.
Voor mijn gevoel is er wat te weinig vernieuwing ook qua nieuwe contacten.
Ook zou ik weleens een soort van (lat)relatie willen.
Maar goed; ga nu even offtopic met laatstgenoemde.
Wat ongelooflijk naar om te lezen dat mensen je laten vallen, als je laat weten dat je autistisch bent of begeleid woont.
Wil je hierbij een hart onder de riem steken!
Zelf heb ik ook autisme.
Woon weliswaar niet begeleid, maar mijn maatschappelijk werker heeft het weleens over beschermd wonen gehad.
Dat zie ik helaas niet zo zitten, omdat je dan vaak in een woongroep zit waarbij je alles moet delen.
Ben nogal op mezelf en vind het vooral erg prettig om een eigen keuken te hebben.
Toch sta ik er niet helemaal onwelwillend tegenover.
Momenteel merk ik dat ik weinig aansluiting met mensen voel; ondanks dat ik een leuk sociaal netwerk heb.
Voor mijn gevoel is er wat te weinig vernieuwing ook qua nieuwe contacten.
Ook zou ik weleens een soort van (lat)relatie willen.
Maar goed; ga nu even offtopic met laatstgenoemde.
donderdag 26 juli 2018 om 09:31
Lee toen ik voor het eerst hoorde over begeleid wonen was mijn 1e reactie ook: Nee! Dan moet ik inderdaad alles delen, geen privacy meer etc.
Inmiddels woon ik zo'n 4 jaar begeleid, ik ben 1 keer verhuisd naar een andere woonplaats maar ik heb er geen spijt van. Ik heb mijn eigen appartement in een groep van 13 mensen (de vorige groep waren er meer) en ik ga mijn eigen gang. Hier is eigenlijk bijna iedereen wel op zichzelf. Meestal is er een vast groepje wat 's ochtends koffie drinkt of samen met elkaar eet. Ik mag zelf weten of ik erbij aansluit of niet, daar laten ze me helemaal vrij in. Als het rustig is en ik ben er aan toe, zit ik er meestal wel bij.
Er is 24/7 een begeleider aanwezig en ze komen 1 keer per dag even kijken hoe het gaat, of ik nog ergens tegenaan loop etc.
Ja mensen kunnen echt hard zijn hoor, maar daardoor ben ik wel sterker geworden. Vroeger liet ik echt over me heen lopen, had ook geen greintje zelfvertrouwen. En daar maakten mensen ook weleens misbruik van.
Inmiddels woon ik zo'n 4 jaar begeleid, ik ben 1 keer verhuisd naar een andere woonplaats maar ik heb er geen spijt van. Ik heb mijn eigen appartement in een groep van 13 mensen (de vorige groep waren er meer) en ik ga mijn eigen gang. Hier is eigenlijk bijna iedereen wel op zichzelf. Meestal is er een vast groepje wat 's ochtends koffie drinkt of samen met elkaar eet. Ik mag zelf weten of ik erbij aansluit of niet, daar laten ze me helemaal vrij in. Als het rustig is en ik ben er aan toe, zit ik er meestal wel bij.
Er is 24/7 een begeleider aanwezig en ze komen 1 keer per dag even kijken hoe het gaat, of ik nog ergens tegenaan loop etc.
Ja mensen kunnen echt hard zijn hoor, maar daardoor ben ik wel sterker geworden. Vroeger liet ik echt over me heen lopen, had ook geen greintje zelfvertrouwen. En daar maakten mensen ook weleens misbruik van.
donderdag 26 juli 2018 om 10:32
Dat ken ik ook. Vooral op mijn werk (Sociale Werkplaats) loop ik er nog wel tegenaan. Maar dat ligt niet alleen aan mij. Veel collega's klagen erover dat je daar als een klein kind behandeld wordt. Vooral de voorvrouwen hebben bar weinig inlevingsvermogen. Als je iets niet weet en je wacht af, wordt gezegd dat je het moet vragen. Maar doe je dat, krijg je regelmatig een bot antwoord. Dan klap ik gauw dicht.
donderdag 26 juli 2018 om 10:53
Misschien kunnen jullie met elkaar afspreken? Wie weet wonen jullie een beetje bij elkaar in de buurt.
Ik heb wel wat vrienden (veelal online) en ik woon samen, dus heel eenzaam voel ik me niet. Maar ik zou het wel leuk vinden om wat vaker contact te hebben met mensen buiten mijn relatie en dat je elkaar echt ziet. Ik vind het vaak moeilijk om vriendschappen te onderhouden. Meestal heb ik toch het idee dat een ander betere dingen te doen heeft of het te druk heeft voor mij. En dan laat ik niks van me horen en dan gebeurt natuurlijk al waar ik bang voor ben. Ik vind het moeilijk dat te doorbreken.
Ik heb wel wat vrienden (veelal online) en ik woon samen, dus heel eenzaam voel ik me niet. Maar ik zou het wel leuk vinden om wat vaker contact te hebben met mensen buiten mijn relatie en dat je elkaar echt ziet. Ik vind het vaak moeilijk om vriendschappen te onderhouden. Meestal heb ik toch het idee dat een ander betere dingen te doen heeft of het te druk heeft voor mij. En dan laat ik niks van me horen en dan gebeurt natuurlijk al waar ik bang voor ben. Ik vind het moeilijk dat te doorbreken.
donderdag 26 juli 2018 om 11:05
Nog even wat anders waar ik tegenaan loop.
Man en ik zitten in een kennissengroep. Geen vriendengroep, maar het gaat verder dan een studieclub. Gemeenschappelijke factor is de branche waarin we allemaal werkzaam zijn.
Elk jaar organiseren we een barbecue, waarvan ik ooit een van de aanjagers was. Van de club ben ik eigenlijk de enige vrouw die ook zelf actief is in de branche, maar de barbecue is altijd inclusief aanhang en kinderen.
Anyway, vanwege mijn ziekte kan ik er dit jaar hoogstwaarschijnlijk niet bij zijn. Dat gaf ik gisteren dus ook aan, maar daar kwam gewoon geen reactie op. En dat steekt me toch. Stel ik me dan aan?
Man en ik zitten in een kennissengroep. Geen vriendengroep, maar het gaat verder dan een studieclub. Gemeenschappelijke factor is de branche waarin we allemaal werkzaam zijn.
Elk jaar organiseren we een barbecue, waarvan ik ooit een van de aanjagers was. Van de club ben ik eigenlijk de enige vrouw die ook zelf actief is in de branche, maar de barbecue is altijd inclusief aanhang en kinderen.
Anyway, vanwege mijn ziekte kan ik er dit jaar hoogstwaarschijnlijk niet bij zijn. Dat gaf ik gisteren dus ook aan, maar daar kwam gewoon geen reactie op. En dat steekt me toch. Stel ik me dan aan?
donderdag 26 juli 2018 om 11:23
Lise in hoeverre weten ze van je ziekte? Hebben ze er wel begrip voor getoond toen je het vertelde?
Ik merk dat er bij mij ook niet altijd begrip komt voor mijn ziekte (ik ben hypermobiel, heb goede en minder goede dagen). Dat steekt me ook wel, maar hierdoor ontdek je wel wie je vrienden zijn zegmaar.
Ik merk dat er bij mij ook niet altijd begrip komt voor mijn ziekte (ik ben hypermobiel, heb goede en minder goede dagen). Dat steekt me ook wel, maar hierdoor ontdek je wel wie je vrienden zijn zegmaar.
donderdag 26 juli 2018 om 11:31
In het begin wel, nu minder. Daar heb ik ook wel begrip voor en dat is bij mij het punt ook niet. Ze weten er dus wel van en ik heb gisteren ook aangegeven dat dat de reden is dat ik waarschijnlijk niet kom.Kwebbeltje91 schreef: ↑26-07-2018 11:23Lise in hoeverre weten ze van je ziekte? Hebben ze er wel begrip voor getoond toen je het vertelde?
Ik merk dat er bij mij ook niet altijd begrip komt voor mijn ziekte (ik ben hypermobiel, heb goede en minder goede dagen). Dat steekt me ook wel, maar hierdoor ontdek je wel wie je vrienden zijn zegmaar.
Ik realiseer me sowieso dat bij iets kortdurends het begrip altijd wel groot is, maar zodra het langer duurt (langer dan een paar weken), de aandacht snel weg is.
donderdag 26 juli 2018 om 11:32
Leuk idee! Daar zou ik voor openstaan, maar helaas woon ik niet in Nederland.
Rouge - oh, ik weet heus wel dat sommige mensen het expres doen. En toch steekt het dan een beetje.
Kwebbeltje - wat naar dat mensen je laten vallen zodra ze weten dat je autistisch bent. Het lijkt wel alsof ze er bang voor zijn en zich niet beseffen wat voor impact hun gedrag op jou heeft.
Lise - wat vervelend! Ik voeg me bij Kwebbeltje, in hoeverre zijn deze mensen op de hoogte van je ziekte? Neemt niet weg dat het vervelend en naar is als er niemand reageert. Even een berichtje sturen neemt geen uren in beslag.
donderdag 26 juli 2018 om 12:09
Ja dit inderdaad, dat denk ik dus ook.Nectarinepit schreef: ↑26-07-2018 11:32Leuk idee! Daar zou ik voor openstaan, maar helaas woon ik niet in Nederland.
Rouge - oh, ik weet heus wel dat sommige mensen het expres doen. En toch steekt het dan een beetje.
Kwebbeltje - wat naar dat mensen je laten vallen zodra ze weten dat je autistisch bent. Het lijkt wel alsof ze er bang voor zijn en zich niet beseffen wat voor impact hun gedrag op jou heeft.
Lise - wat vervelend! Ik voeg me bij Kwebbeltje, in hoeverre zijn deze mensen op de hoogte van je ziekte? Neemt niet weg dat het vervelend en naar is als er niemand reageert. Even een berichtje sturen neemt geen uren in beslag.
donderdag 26 juli 2018 om 12:11
Het valt me sowieso op (corrigeer me als ik het fout heb) dat er een bepaald beeld blijft hangen van mensen met autisme. Een soort generaliserend en stereotyperend beeld, alsof iedereen met autisme dezelfde kenmerken vertoond. Terwijl ik uit ervaring weet dat autisme bij iedereen uniek is.
Ik merk bij jou bijvoorbeeld veel empathie hier op het forum, terwijl ik ook mensen ken met autisme die dat totaal niet vertonen.
donderdag 26 juli 2018 om 12:14
Dat is erg naar voor je.hondenmens schreef: ↑26-07-2018 10:32Dat ken ik ook. Vooral op mijn werk (Sociale Werkplaats) loop ik er nog wel tegenaan. Maar dat ligt niet alleen aan mij. Veel collega's klagen erover dat je daar als een klein kind behandeld wordt. Vooral de voorvrouwen hebben bar weinig inlevingsvermogen. Als je iets niet weet en je wacht af, wordt gezegd dat je het moet vragen. Maar doe je dat, krijg je regelmatig een bot antwoord. Dan klap ik gauw dicht.
Heb zelf ooit een soort van stage gedaan op een sociale werkplaats en dat is mij bijzonder slecht bevallen.
Vooral de 'voorman' vond ik een enorme eikel.
Hij heeft mij destijds ook zeer vervelend behandeld en mij een aantal keren behoorlijk afgesnauwd.
Dat dichtklappen herken ik ook enorm.
donderdag 26 juli 2018 om 12:17
Ik denk dat je daar zeker gelijk in hebt Lise.
Ik ken zelf ook wat mensen die autisme hebben en iedereen gaat er weer anders mee om.
Net zoals begeleid wonen. Veel mensen hebben er een bepaald beeld bij terwijl het in werkelijkheid heel anders is. Al had ik er ook een bepaald beeld van hoor, voordat ik er daadwerkelijk ging wonen.
Ik heb een keer iemand erover gesproken die er best wel negatief op reageerde. Ik zei tegen die persoon: Kom gewoon eens een keer kijken, dan heb je er waarschijnlijk een ander beeld bij. Hij is een keer koffie komen drinken en sindsdien heeft hij zijn mening bijgesteld.
Ik ken zelf ook wat mensen die autisme hebben en iedereen gaat er weer anders mee om.
Net zoals begeleid wonen. Veel mensen hebben er een bepaald beeld bij terwijl het in werkelijkheid heel anders is. Al had ik er ook een bepaald beeld van hoor, voordat ik er daadwerkelijk ging wonen.
Ik heb een keer iemand erover gesproken die er best wel negatief op reageerde. Ik zei tegen die persoon: Kom gewoon eens een keer kijken, dan heb je er waarschijnlijk een ander beeld bij. Hij is een keer koffie komen drinken en sindsdien heeft hij zijn mening bijgesteld.
donderdag 26 juli 2018 om 12:23
Toch jammer dat je dat dan toch moet bewijzen, maar aan de andere kant wel positief dat die persoon dat ook gedaan heeft. In mijn omgeving ken ik ook iemand die begeleid woont vanwege o.a. autisme en voor hem was dat gewoon de ideale oplossing. Maar bij hem speelde er meer mee dan alleen autisme.Kwebbeltje91 schreef: ↑26-07-2018 12:17Ik denk dat je daar zeker gelijk in hebt Lise.
Ik ken zelf ook wat mensen die autisme hebben en iedereen gaat er weer anders mee om.
Net zoals begeleid wonen. Veel mensen hebben er een bepaald beeld bij terwijl het in werkelijkheid heel anders is. Al had ik er ook een bepaald beeld van hoor, voordat ik er daadwerkelijk ging wonen.
Ik heb een keer iemand erover gesproken die er best wel negatief op reageerde. Ik zei tegen die persoon: Kom gewoon eens een keer kijken, dan heb je er waarschijnlijk een ander beeld bij. Hij is een keer koffie komen drinken en sindsdien heeft hij zijn mening bijgesteld.
Het valt me sowieso op dat mensen snel hun oordeel klaar hebben, zonder zich eerst even in te leven.
donderdag 26 juli 2018 om 12:30
Vervelend als mensen zo weinig begrip hebben voor een ziekte. Waarschijnlijk omdat ze niet weten hoe ze op je moeten reageren en/of moeilijke dingen liever uit de weg gaan. Het kan ook zijn dat ze denken dat je er niet over wilt praten. Dat verschilt ook per persoon. En sommigen WILLEN het gewoon niet begrijpen. Die gaan het pas snappen als ze zelf iets gaan mankeren.
Toen ik als overblijf-juf werkte kreeg was er in het 1e jaar wel begrip dat door mijn Autisme meer begeleiding nodig had. Toen had ik het erg naar mijn zin. Maar daarna werd dat steeds minder. "Goh weet je dat nou nog niet? Dat je Autisme hebt is geen excuus. Iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft." Ze begrepen niet dat op sommige punten die begeleiding blijvend nodig was. Omdat ik bepaalde inzichten niet had.
Toen ik als overblijf-juf werkte kreeg was er in het 1e jaar wel begrip dat door mijn Autisme meer begeleiding nodig had. Toen had ik het erg naar mijn zin. Maar daarna werd dat steeds minder. "Goh weet je dat nou nog niet? Dat je Autisme hebt is geen excuus. Iedereen kan wel zeggen dat ie iets heeft." Ze begrepen niet dat op sommige punten die begeleiding blijvend nodig was. Omdat ik bepaalde inzichten niet had.
donderdag 26 juli 2018 om 13:47
Ik heb zelf geen ziekte of beperking, maar ik kan me er wel zeker iets bij voorstellen. Ik snap dan ook niet dat anderen dat niet kunnen. Een beetje begrip tonen, een luisterend oor bieden... blijkbaar is dat te veel gevraagd voor sommige mensen.
Eerder werd gezegd dat de maatschappij steeds harder wordt. Dat idee heb ik ook. Mensen kiezen steeds meer voor zichzelf en staan niet stil bij de impact die hun gedrag kan hebben. Ik vind het zo jammer.
donderdag 26 juli 2018 om 14:22
Ik heb de maatschappij altijd al hard gevonden. De directeur van de basisschool zei ooit tegen mijn moeder dat haar kind (ik dus) in een porseleinkast staat. Het was volgens hem geen wonder dat ik was zoals ik was. Hij bedoelde te beschermd op gevoed. Maar door klasgenoten werd ik nog wel geaccepteerd en had op die school ook veel vriendinnen. Voelde me bijna nooit eenzaam. Na de basisschool begon ik ze steeds minder te begrijpen. Vooral dat hun interesses veranderden. Dat had ik niet.
