Vriendschappen maken/onderhouden als volwassene

hondenmens schreef: ↑

26-07-2018 14:22

Ik heb de maatschappij altijd al hard gevonden. De directeur van de basisschool zei ooit tegen mijn moeder dat haar kind (ik dus) in een porseleinkast staat. Het was volgens hem geen wonder dat ik was zoals ik was. Hij bedoelde te beschermd op gevoed. Maar door klasgenoten werd ik nog wel geaccepteerd en had op die school ook veel vriendinnen. Voelde me bijna nooit eenzaam. Na de basisschool begon ik ze steeds minder te begrijpen. Vooral dat hun interesses veranderden. Dat had ik niet.

Zeer herkenbaar.
Ook ik miste de aansluiting op de middelbare school.
Op de basisschool had ik weliswaar ook wel problemen, maar dat werd toen voortdurend weggewuifd.
Tevens moet ik ook steeds vaker concluderen dat ik ook te beschermend ben opgevoed.

Lee2017 schreef: ↑

26-07-2018 14:53

Zeer herkenbaar.
Ook ik miste de aansluiting op de middelbare school.
Op de basisschool had ik weliswaar ook wel problemen, maar dat werd toen voortdurend weggewuifd.
Tevens moet ik ook steeds vaker concluderen dat ik ook te beschermend ben opgevoed.

Die herken ik. Ik heb als puber ook weleens aangegeven bij mijn moeder dat ze me mijn eigen fouten moet laten maken, dat dat hoort bij de groei naar volwassenheid.
Maar mijn moeder denkt nog steeds dat ze alles moet oplossen.

Ik ben bang om ergens buiten de groep te vallen. Dat is me op de middelbare school overkomen en dat speelt nu nog steeds mee.

Wat ontzettend naar voor je.
Voor mij ook zeer herkenbaar.
Merk nog steeds dat ik vaak aansluiting mis (in groepen, op werkvoer etc).
Dat vind ik soms best wel pijnlijk.

Ik weet niet of het volgende herkenbaar is voor jullie.

Ik kan het prima vinden met de vrienden van mijn vriend, maar tot echte vriendschap komt het niet. Ze hebben mij in de groep opgenomen en ik word nooit buitengesloten. Toch zijn er, als we samen iets ondernemen, vrijwel altijd momenten waarop ik me een buitenstaander voel, alsof ik er niet bij hoor. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat iedereen in deze groep met elkaar is opgegroeid en er dus sprake is van jarenlange vriendschap. Bovendien ben ik niet in dit land/deze stad opgegroeid en kan ik dus niet meepraten als er bepaalde gesprekken gevoerd worden.

Dat vind ik moeilijk. Het zijn leuke mensen en ik mag ze graag, maar toch voel ik me altijd een beetje de vreemde eend in de bijt.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

26-07-2018 16:29

Ook heel herkenbaar. Mijn vader liet me (bijna) overal wel vrij in, maar mijn moeder was echt te beschermend. Want, zo zei ze eens letterlijk: "Jij hebt een beperking, dus heb jij overal hulp bij nodig"
Ja ik heb een beperking, maar als jij me overal klein houdt kan ik ook niet groeien.
Toen ik met rijlessen wilde beginnen, was ze daar fel op tegen, omdat ze bang was dat ik het niet aankon. Inmiddels heb ik 2 jaar mijn rijbewijs en mijn 1e auto gekocht. En als ze naast me zit in de auto, zit ze wel te glunderen van trots, gelukkig.
Ik merk het nu nog hoor, met bepaalde dingen. Met mijn vader kan ik er goed over praten, hij behandelt me gewoon als een volwassene en niet als iemand met een beperking. Nu mijn moeder nog

Een beperking wil niet zeggen hulpbehoevend.

Ik ga er altijd maar vanuit dat ouders het goed bedoelen, maar soms...

Maar goed, mijn moeder heeft eens gezegd dat ik een kreng ben. Alleen maar omdat ik wel een eigen mening heb en die ook nog durf te verkondigen.

Op welke termijn in een vriendschap deel je dan zoiets? Ik ben zelf wel voorzichtiger geworden met echt persoonlijke dingen delen, maar ik heb eigenlijk nie echt de ervaring dat mensen mij laten vallen als ik vertel dat ik last heb van depressieve episodes. Dus ik kan me zo slecht voorstellen dat dit bij autisme dan opeens anders zou zijn, maar misschien zit daar dan toch meer een stigma op ofzo?

Kwebbeltje91 schreef: ↑

26-07-2018 16:36

Precies Lise. En ja, ik heb bij sommige dingen misschien wel hulp nodig. Maar over het algemeen kan ik me prima redden. Ik kook zelf, doe mijn administratie, draai zelf het huishouden.

Nu heeft mijn moeder zelf ook geen fijne jeugd achter de rug, dus ergens snap ik wel haar bezorgdheid. Ze heeft zelf ook moeite om vriendschappen te maken/onderhouden. Ergens heb ik ook wel medelijden met haar. Maar aan de andere kant ben ik soms ook wel boos op haar en denk ik vaak: Laat het me zelf uitzoeken!

Jemig, wij kunnen elkaar wel de hand schudden wat dit betreft he.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

26-07-2018 16:57

Hmm lastig. Ik denk dat het er ook heel erg aan ligt hoe snel ik me bij iemand op mijn gemak voel. Meestal vertel ik het wel vrij snel, omdat ik in sommige situaties wat apart kan reageren. Dan weten ze in ieder geval wat de oorzaak is en krijg ik geen scheve gezichten of roddels.

@Lise Ja echt he.

Wellicht zit daar wel de (ontzettend nare!) oorzaak: mensen hebben vaak weinig geduld als andere mensen wel eens apart reageren. Er is weinig begrip meer voor. Om die reden hou ik het contact in mijn slechte periodes vaak een beetje af en haal het pas weer aan als het beter gaat. Maar autisme is natuurlijk iets dat je dagelijks bij je draagt, dan heb je geen betere en mindere dagen of weken....

Elke persoon met autisme is natuurlijk anders, dus ik zou zeker iemand niet direct afserveren als die persoon vertelt dat ie autistisch is, maar ik moet me wel bij iemand op mijn gemak voelen om echt bevriend te raken. Dus voor mij zou het eventueel een afknapper kunnen zijn als iemand apart reageert, maar zou er ook aan liggen op welke manier dat dan is...

Overigens even voor de duidelijkheid: dit is uiteraard niet lelijk bedoelt, ik probeer gewoon mee te denken wat de oorzaak zou kunnen zijn... Ik ben zelf ook erg lang eenzaam geweest.

snorriemorrie schreef: ↑

26-07-2018 17:17

Om die reden hou ik het contact in mijn slechte periodes vaak een beetje af en haal het pas weer aan als het beter gaat.

Dit doe ik ook ja, maar ik merk dat dat ook niet altijd goed uitpakt.
Maar ik heb dan ook een lichamelijk iets met goede en minder goede periodes. Dat is inderdaad toch weer anders.

Mijn moeder vindt nu ook wel dat ik misschien te beschermd ben opgevoed. Maar ze wilde het beste voor mij. Ik had het moeilijk en zij wilde hobbels voor me wegnemen. Die anderen kinderen wel moesten maken. Ze zegt ook dat ik nou eenmaal kwetsbaarder was. Gauw bang, gevoeliger en klein van gestalte. Misschien had ik sterker in mijn schoenen gestaan als ik meer losgelaten was. Aan de andere kant kijk ik nu wel terug op een fijne jeugd bij mijn ouders.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

26-07-2018 16:29

Ook heel herkenbaar. Mijn vader liet me (bijna) overal wel vrij in, maar mijn moeder was echt te beschermend. Want, zo zei ze eens letterlijk: "Jij hebt een beperking, dus heb jij overal hulp bij nodig"
Ja ik heb een beperking, maar als jij me overal klein houdt kan ik ook niet groeien.
Toen ik met rijlessen wilde beginnen, was ze daar fel op tegen, omdat ze bang was dat ik het niet aankon. Inmiddels heb ik 2 jaar mijn rijbewijs en mijn 1e auto gekocht. En als ze naast me zit in de auto, zit ze wel te glunderen van trots, gelukkig.
Ik merk het nu nog hoor, met bepaalde dingen. Met mijn vader kan ik er goed over praten, hij behandelt me gewoon als een volwassene en niet als iemand met een beperking. Nu mijn moeder nog

Daar kan ik echt heel slecht tegen; als mensen steeds in termen praten als 'beperking'.
Ik ken ook verschillende mensen die dat ook doen en vaak eigenlijk inhoudelijk nauwelijks echt weten waar ze over praten (sorry; als ik even wat 'hard' overkom hierin).
Ik vind het ook wel wat diskwalificerend overkomen en het kan je behoorlijk naar beneden halen.
Je moet juist kijken naar de mogelijkheden en capaciteiten die iemand heeft.
Zelf zie ik autisme als een soort van 'aandoening'.
Op de ene of andere manier vind ik beperking een hele nare definitie.
Maar goed; dat vind ik persoonlijk.
Het is niet mijn bedoeling om hierin fel over te willen komen; wil dit gewoon even kwijt.

Kwebbeltje91 schreef: ↑

26-07-2018 18:13

Ik snap je helemaal, zo denk ik er zelf ook over. Mijn moeder heeft het zelfs een keer handicap genoemd. Toen ben ik echt heel boos geworden. Met alle respect en ik hoop dat ik hiermee niemand kwets, maar ik vind autisme geen handicap.

Ik denk in alle oprechtheid dat sommige mensen met autisme het wel als handicap of beperking ervaren. En dat sommige mensen het als handicap of beperking benoemen vanuit een positieve of hulpvaardige insteek.

Maar ik kan me goed voorstellen dat het voor anderen juist negatief klinkt.

Maar goed, een redenatie waar je niets aan hebt verder

lise1985 schreef: ↑

26-07-2018 23:11

Ik denk in alle oprechtheid dat sommige mensen met autisme het wel als handicap of beperking ervaren. En dat sommige mensen het als handicap of beperking benoemen vanuit een positieve of hulpvaardige insteek.

Maar ik kan me goed voorstellen dat het voor anderen juist negatief klinkt.

Maar goed, een redenatie waar je niets aan hebt verder

In een zekere zin is het ook een handicap.
Vooral in deze huidige maatschappij.
Sommige mensen slaan hier echter in door en hebben de neiging om mensen met autisme hierop te pakken ('maar jij hebt een beperking').
Dat vind ik altijd wat flauw.
Hiermee geef je echt een verkeerd signaal af en creëer je gelijk ook al een behoorlijke kloof.
Wil hiermee echter niet ontkennen dat autisme behoorlijk lastig kan zijn.
Toch gaat niet iedereen hier op een goede manier mee om.

Ik heb het hele topic doorgenomen, voor de tweede keer nu. Een beetje proberen zelfinzicht te krijgen door andermans verhalen te lezen. Man en ik vragens ons allebei af 'of het nu aan ons ligt'.

Bij mij ging het ook vanaf de basisschool al een beetje scheef. Groep 2/3 heb ik voornamelijk apart in een klaslokaal af met aparte werkjes doorgebracht omdat ik voorliep op klasgenoten (kon al lezen, schrijven en rekenen). Ik denk dat dit mijn ontwikkeling geen goed gedaan heeft, al durf ik van mezelf te zeggen dat ik andere mensen vaak goed kan lezen en goed empatisch vermogen heb.

Aangezien ik blijkbaar op mijn zesde al zei dat ik niet meer wilde leven, hebben mijn ouders toch aangedrongen dat ik een klas over kon slaan. Dat kon, maar ik kwam in de klas met een lul van een leraar, die door de meeste kinderen fantastisch gevonden werd. Dat was, omdat hij 'leuke grapjes' maakte. Met een pispaaltje dat dus een kind van 6 of 7 was. En ik was het perfecte slachtoffer.
Pas in groep 5 werd ik ineens bevriend met het populairste meisje van de klas. Wij waren heel goed bevriend, maar de rest van de klas was jaloers denk ik, en deed nogal rot tegen me. Ik zat met die vriendin ook in een turnclub van 4 meiden waarbij we 3x per week trainde.

Toen al is een patroon ontstaan. Ik klamp me vast aan één persoon die eigenlijk best wel wat problemen heeft, sta altijd klaar voor diegene, help ze waar ze kan en telkens hebben ze me keihard laten vallen toen het met mij niet goed ging, aangezien ik mijn hele leven al psychiatrische klachten heb.

Basisschoolvriendin ging naar een andere middelbare school dan ik, samen met de andere twee meisjes van de turnclub. Ze hebben me met z'n drieën weggepest.

In de tweede klas leerde ik een meisje kennen dat was blijven zitten vanwege HAAR psychische problemen, 2 jaar ouder dan ik, ook weer BEST FRIENDS FOREVER, maar toen ik door mijn problemen bleef zitten was er geen ruimte meer voor mij.

Dus BESTE VRIENDINNEN met een andere meid die was blijven zitten, waar thuis ontzettend veel problemen mee waren. Ze ging in de bovenbouw naar een andere locatie, en vond daar een nieuwe beste vriendin.

Dus hoppa, ik vind weer een beste vriendin. Vader was alcoholist, heeft zichzelf doodgezopen. Ik sta klaar! Toen werd mijn angststoornis dusdanig erg dat ik niet meer naar school ging, en niemand kwam langs.

Ik werd opgenomen, en klampte me vast aan een ontzettend lieve meid met ontzettend zware borderline problemen. Na de opname waren we nog steeds close. Iets TE close, want ze heeft 3x terwijl ze een zelfmoordpoging deed mij lachend opgebeld. 2 dagen later werd ik uitgescholden en genegeerd....
Toen heb ik met een enorm schuldgevoel zelf de relatie afgekapt, uit zelfbescherming.

Daarna een tijdje geen vriendinnen gehad, ondanks proberen tijdens mijn studie. Studiegenoten wilden nooit iets gaan doen. Toen ik mijn verjaardag wilde vieren en alle 10 studenten in het huis had uitgenodigd kwam er niemand opdagen. Ik ben huilend naar huis gegaan en twee maanden later met mijn studie gestopt.

Via een cursus van het werk een meid leren kennen. Leek vrij normaal, woonde net samen met haar vriend. Ben nog getuige geweest op haar bruiloft. We deden 'stelletjesdingen' samen. Soms met zijn tweetjes een terrasje pakken. Ook zij had veel problemen met haar vader die haar misbruikt heeft. Altijd voor haar klaar staan, en zij toch ook wel voor ons.
Toch hebben man en ik het laten verwateren, en toen ze me vroeg waarom, heb ik ook redelijk eerlijk gezegd waarom.

Wat het was, is dat ze zo'n ontzettend andere moraal hadden dan wij. Ze ging op een gegeven moment een uitkering trekken, expres ziekgemeld tegen het einde van haar contract, om zwanger te worden. Daarnaast heel onze facebook volgespamd met 'nederland mijn vaderland' dingen. En eerlijk gezegd, waren ze nogal lomp en onintelligent, waardoor er nooit eens over dingen gepraat werd die man en ik interessant vonden.

Weer een beste vriendin gevonden op het werk. Ook zij heeft problemen, al ziet ze het zelf nog niet zo in. Ook continue bijgestaan, haar opgehaald als ze ruzie had, samen met man.
Ze heeft het toen in haar hoofd gehaald, om vreemd te gaan met de beste vriend van mijn man, die ze nog nooit had gezien en gesproken, en via de facebook van mijn man heeft gevonden en contact gezocht. Haar relatie was slecht, en ze zoekt het buiten de deur. Waarom zoekt ze dan expres iemand op die met mij in contact staat? Dat is een heel lang verhaal, maar ze heeft me daarin een keer zo hard laten zitten, me gebruikt... dat ik dacht: Nu mag jij eerst maar eens je excuses aanbieden. Nooit meer iets van haar gehoord. Maanden geleden is dat.

Nu zit ik in de ziektewet vanwege mijn psychiatrische problemen, ik werk inmiddels op een andere locatie maar ze heeft gehoord dat ik ziek ben, en weet ook door wat ik haar heb verteld, waarom. Ze had nadat ik niks meer heb laten horen ook niks meer aan beste vriend van man laten horen, die heeft ze geneukt en weer weggegaan, terwijl hij daadwerkelijk interesse had (heb hem ook gezegd dat hij net zo goed verkeerd is aangezien ze in een relatie zit, was op beide echt pissig).
Van beste vriend van man gehoord dat ze ineens contact had gezocht, en dat ze mij en mijn man dus helemaal aan het zwartmaken is. Laat maar zitten.

Dus nu heb ik weer geen vriendinnen. Elke keer ga ik helemaal voor een vriendschap, en zit ik op de blaren. Ik trek de verkeerde mensen aan. Ik denk dat het voor mij makkelijker is te zorgen voor een ander dan voor mezelf. En ik laat over mijn grenzen heen gaan.

Oppervlakkige contacten vind ik lastig. Ik kom in mijn werk, en man op zijn werk, ook niet echt mensen tegen die - sorry dit klinkt echt zo arrogant - op hetzelfde niveau zitten. Natuurlijk zijn ze er, want man en ik hebben ook laaggeschoolde functies met een hoger IQ. Dus dan blijft het zo oppervlakkig allemaal, en ik interesseer me niet in Michael en Barbie dus de gespreksstof is zo op.

Dat heeft ooit een psycholoog tegen me gezegd, dat ik moeilijk aansluiting kan vinden vanwege mijn denkniveau. Ik zie nu dat mijn vriendschappen eenzijdige zorgprojecten waren, waar ik wel heel veel tijd, energie en emotie in heb gestopt. Maar ik heb nooit een gelijkwaardige vriendschap gehad.

Nu weet ik niet of dat aan mijn intelligentie ligt, want IQ is een keer getest maar kon niet bepaald worden door te hoge fluctuaties en het feit dat ik mijn concentratie veel verloor door medicijngebruik? Ik vroeg me af waarom ik dan getest was.

Ik twijfel steeds of ik de mensa test ga doen, misschien dat ik daar aansluiting vind.

Ik denk dat het wel aan mij ligt. Ik vind je oninteressant als gesprekspartner, dus het hoeft niet. Of ik vind je interessant als project om weer op de been te helpen, te ondersteunen, inzichten te geven. En dan geef ik wel om je, maar het is geen gelijkwaardige vriendschap. En als het dan met mij niet goed gaat en ik die zorg niet kan geven... dan krijg ik niks terug.

Sorry, heel verhaal. Maar ben blij dat het eruit is en dat ik het op deze manier heb kunnen analyseren.

Mijn ouders hebben het eigenlijk nooit proberen tegen te houden, want ik had natuurlijk ook veel plezier met die vriendinnen toentertijd.. En dan? Dan zat ik zonder vriendinnen. Ook geen oplossing.

Tja, ik weet niet echt hoe ik dit om moet keren.. het is nu echt een patroon geworden, hoe doorbreek je dat?


Ik vind het wel opmerkelijk dat iedereen zoveel van elkaar herkent... niet wantrouwig hoor, maar het is wel opmerkelijk. Je zou denken dat er heel verschillende verhalen naar voren komen.

Ik begrijp wel wat je zegt Lovaku, maar ik denk dat het ook een valkuil is.
Ik ben een beetje allergisch voor de term 'beste vriendinnen', want wanneer is iemand een beste vriendin?

Je zegt zelf: Elke keer ga ik er helemaal voor. Ik denk dat jouw verwachtingen daarom heel hoog zijn en niet per definitie gelijk aan die van de ander. Ik deed dat vroeger ook.

Ik heb nooit geleerd om meerdere vriendinnen te hebben op de basisschool en ging daarom altijd helemaal voor één persoon. Echter, vriendschappen ontwikkelen zich daar toch wat sneller dan op latere leeftijd, dus ik bleef altijd alleen achter.

Eigenlijk is een vriendschap net als een liefdesrelatie. Eerst ga je daten en elkaar leren kennen, en dat ontwikkelt zich vanzelf tot een relatie, of in dit geval vriendschap.