Psyche
alle pijlers
Waak topic: wie waakt/praat/bidt mee?
donderdag 31 oktober 2019 om 20:34
Ik ben aan het waken en de uren gaan traag in het ziekenhuis Wie is er nog meer aan het waken of heeft mooie waakverhalen?
Mijn vader is al zeer op leeftijd en opgenomen omdat zijn kanker verergerde nu krijgt hij een slaapmiddel,nadat zijn conditie verslechterde.
Ineens verander je wereld compleet, ben je 24 uur in het ziekenhuis, en wordt dat je wereld. Ondanks zijn respectabele leeftijd heb ik veel moeite om hem los te laten, dat blijft wrs ook altijd met je ouders.
Mijn vader is al zeer op leeftijd en opgenomen omdat zijn kanker verergerde nu krijgt hij een slaapmiddel,nadat zijn conditie verslechterde.
Ineens verander je wereld compleet, ben je 24 uur in het ziekenhuis, en wordt dat je wereld. Ondanks zijn respectabele leeftijd heb ik veel moeite om hem los te laten, dat blijft wrs ook altijd met je ouders.
donderdag 31 oktober 2019 om 20:42
Heel veel sterkte. Ik heb in het verleden beroepsmatig vaak gewaakt bij mensen in de nachten zodat de naasten konden rusten. Maar als het een familielid is die zo dichtbij je staat is dat natuurlijk veel heftiger.
Heb je er vrede mee dat het einde nabij is? Ben je alleen of is er nog meer familie aanwezig?
Heb je er vrede mee dat het einde nabij is? Ben je alleen of is er nog meer familie aanwezig?
donderdag 31 oktober 2019 om 20:46
Een paar jaar geleden heb ik met mijn broers en zussen gewaakt bij ons kleine nichtje.
Het was eigenlijk heel fijn om zo bij elkaar te zijn en dit samen te delen.
Fijn klinkt misschien stom, want liever niet natuurlijk, maar als het dan toch moest, dan maar zo zeg maar.
Hopelijk heb jij ook iemand bij je om af en toe vast te houden of eens een grapje mee te maken, want je moet zo nu en dan ook kunnen ontladen.
Sterkte
Het was eigenlijk heel fijn om zo bij elkaar te zijn en dit samen te delen.
Fijn klinkt misschien stom, want liever niet natuurlijk, maar als het dan toch moest, dan maar zo zeg maar.
Hopelijk heb jij ook iemand bij je om af en toe vast te houden of eens een grapje mee te maken, want je moet zo nu en dan ook kunnen ontladen.
Sterkte
donderdag 31 oktober 2019 om 20:48
Ik heb ook verschillende keren gewaakt bij mensen, zowel persoonlijk als voor mijn werk. Ik vind het altijd heel erg apart. Een aparte sfeer en ook raar, je wacht op iets dat je vaak ook helemaal niet wil.
Je leeft ook helemaal in een bubbel, de buitenwereld bestaat bijna niet meer. Zeker met mensen waar je van houd vind ik dat.
Heel veel sterkte de komende uren en natuurlijk ook voor daarna <3
Je leeft ook helemaal in een bubbel, de buitenwereld bestaat bijna niet meer. Zeker met mensen waar je van houd vind ik dat.
Heel veel sterkte de komende uren en natuurlijk ook voor daarna <3
donderdag 31 oktober 2019 om 20:56
donderdag 31 oktober 2019 om 21:00
donderdag 31 oktober 2019 om 21:03
Gecondoleerd met het verlies van je vader, ik wil zijn hand blijven vast houden, hem niet laten, gaan ,hij heeft nu geen pijn, ben bang voor een zwart gat. en we hadden niet eens echt heel innig contact, konden ook enorm botsen.Rubberlaars schreef: ↑31-10-2019 21:00Morgen een maand geleden is mijn vader overleden. Helaas pas 69 jaar. En ondanks het verdriet vond ik het heel fijn om daar nog samen met hem te zijn. Hem nog horen ademen, zijn hand nog vast kunnen houden, tegen hem praten en knuffelen. Heel bijzonder vond ik het.
Heel veel sterkte voor jou!
donderdag 31 oktober 2019 om 21:04
Wat fijn dat je goed afscheid hebt kunnen nemen en dat je vergeving hebt gevraagd. Fijn dat je niet alleen bent. Hopelijk duurt het niet lang voor je vader en voor jullie al klinkt dat ook een beetje bizar want je wilt iemand ook niet kwijt.
Heel veel sterkte
donderdag 31 oktober 2019 om 21:51
Gewaakt bij grootouders.
Bij mijn oma herkende ik het eerder omschreven ‘bubbelgevoel’. Heel intiem. Ze was vooral van de wereld af maar ze had haar heldere momenten. Dat ze ineens zei: “Wat doe jij hier nou op vrijdagavond? Pak uit mijn tas mijn beurs en ga lekker een terrasje op kind”. Weer even helemaal oma zeg maar. Ik vond het destijds wel een beetje eng maar ook weer fijn dat ik al oud genoeg was om het te kunnen doen.
Opa overleed vorig jaar (bijna 100). Hij was op een gegeven ogenblik echt van de wereld en werd ook niet meer wakker. Ik vond het bij hem fijn dat ik wist wat zijn favoriete muziek was. Ook de verpleging vond ik heel prettig. Op een gegeven ogenblik denk je tekenen te zien (een gevoel of soort van goedkeuring) maar twijfel je gewoon of dat echt is of dat je dat gewoon graag wil zien. Heel fijn gesprek over gehad met een verpleger.
Ik vond het wel heel apart, als je werd afgelost door familie om weer ‘de wereld’ in te gaan. Alsof je naar een andere dimensie overstapt ofzo. Toch ben ik er achteraf heel blij mee dat ik dit heb kunnen doen. Afscheid nemen en loslaten ging veel natuurlijker dan bij mijn vader die ineens dood neer viel. Bij pa heb ik wel afgelegd e.d. maar dat was vooral om mijzelf ervan te overtuigen dat hij echt dood was. Dat leek mijn brein maar niet te kunnen vatten. Ik hing ook heel erg aan mijn oma maar bij haar was het echt een natuurlijk verloop van steeds een beetje afscheid nemen.
Heel veel sterkte.
Bij mijn oma herkende ik het eerder omschreven ‘bubbelgevoel’. Heel intiem. Ze was vooral van de wereld af maar ze had haar heldere momenten. Dat ze ineens zei: “Wat doe jij hier nou op vrijdagavond? Pak uit mijn tas mijn beurs en ga lekker een terrasje op kind”. Weer even helemaal oma zeg maar. Ik vond het destijds wel een beetje eng maar ook weer fijn dat ik al oud genoeg was om het te kunnen doen.
Opa overleed vorig jaar (bijna 100). Hij was op een gegeven ogenblik echt van de wereld en werd ook niet meer wakker. Ik vond het bij hem fijn dat ik wist wat zijn favoriete muziek was. Ook de verpleging vond ik heel prettig. Op een gegeven ogenblik denk je tekenen te zien (een gevoel of soort van goedkeuring) maar twijfel je gewoon of dat echt is of dat je dat gewoon graag wil zien. Heel fijn gesprek over gehad met een verpleger.
Ik vond het wel heel apart, als je werd afgelost door familie om weer ‘de wereld’ in te gaan. Alsof je naar een andere dimensie overstapt ofzo. Toch ben ik er achteraf heel blij mee dat ik dit heb kunnen doen. Afscheid nemen en loslaten ging veel natuurlijker dan bij mijn vader die ineens dood neer viel. Bij pa heb ik wel afgelegd e.d. maar dat was vooral om mijzelf ervan te overtuigen dat hij echt dood was. Dat leek mijn brein maar niet te kunnen vatten. Ik hing ook heel erg aan mijn oma maar bij haar was het echt een natuurlijk verloop van steeds een beetje afscheid nemen.
Heel veel sterkte.
donderdag 31 oktober 2019 om 21:58
Ik ken die wakes, zowel bij mijn vader als moeder gedaan. Met liefde. En met gemengde gevoelens over de meerwaarde. Klinkt misschien hard, maar mijn vader is de laatste 24 uur eigenlijk niet meer bij kennis geweest en wat dan de meerwaarde is van erbij zijn op het moment dat hij de laatste adem uitblaast, ik had daar eigenlijk niks aan. De laatste momenten dat we wél konden communiceren en elkaar in de ogen kijken, die had ik voor geen goud willen missen. Tegelijkertijd, wie weet (en ik hoop het) wist hij dat ik er was op die laatste momenten en nogmaals, met liefde was ik daar voor hem.
Sterkte en nog meer sterkte, in elk geval, en veel liefde!
Sterkte en nog meer sterkte, in elk geval, en veel liefde!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
