Psyche
alle pijlers
waarheid op tafel,
vrijdag 11 juni 2010 om 12:00
schijn ophouden..
Ik ben er gister achter gekomen hoe mijn eigen familie eigenlijk tegen mij aankijkt.. Hard heel hard was dat voor mij.We hebben opzich, vond ik, een goede band.
Ik werd gister gevraagd of ik mee wou met mijn zus..gewoon heel impulsief..dus zonder na te denken en omda het me heel leuk leek, ja gezegd. even wat dingen geregeld en hup op de trein
gestapt Super leuke dag dat wel. dus het is wat tegenstrijdig. Maar ik zag mijn kans schoon om eens goed met mijn zus te praten. In de trein haha nog wel. Met voorbedachte raden zodat
er niet te veel en te hard gepraat kon worden.
zij zegt dat ze het niet begrijpt.Dat ik ben wie ik ben en bepaalde grenzen heb.Omdat zei ze(grenzen) niet heeft.Nouja dat respecteer. Ik had ook wel met haar te doen , dat ze het misschien wel heel moeilijk heeft dat haar zusje zo is.Toch dacht ik als ik het uitleg(*was rustig in de trein) dan kan ze misschien wat meer begrip krijgen heeft ze wat rust ofzo, minder zorgen.
waarop ze antwoorde van "nouja ik heb dat niet en ik voel me ook wel eens goed kut, maar ik ga toch ook door, dan kan een ander dat ook dat verwacht ik dan tenminste"
nou het is dat ik een rugleuning had anders was ik stijl achterover geslagen...Ze had gewoon echt niet geluisterd.Ik bleef rustig..ik heb het voor- en nadeel dat ik bijna overal wel in kan komen.. En zeg van nou kijk,ga IK over mijn grenzen dan doe ik het zelf bewust zodat ik later weer een beetje meer aan kan. (zo werkt het vaak bij mij zo kom ik steeds verder) maar zeg ik. Gaat iemand anders over mijn grenzen heen, wat jij dus altijd doet je respecteerd ze niet, dan kan ik daar zo weinig mee en daarbij laat ik me door jou en mama wel over mij heen lopen, uit bescherming voor jullie.Jullie zijn heel uitgesproken, kort lontje etc.Dat kan ik zo moeilijk handelen i.v.m wat ik meegemaakt heb.Met het ongeluk dat mijn stofjes ook nog eens niet goed werken.dubbel op. dan weigert mijn lichaam gewoon ook.zo simpel is het.
nee zegt ze, als je geestelijk iets hebt kan je lichaam nog wel is bij mij ook zo. als ik dit zo terug lees even dan begrijp ik haar kant ook wel.En heb ik alleen maar met haar te doen dat ze het gevoel heeft altijd maar door te moeten gaan met mega grote stappen. nooit eens rust.Ik liet haar gister bewust over mijn grenzen heen gaan toen we op de terug weg alleen waren.Ik Had de nasleep er wel voor over.Ik was ook ergens wel blij dat ik mijn
problemen erken en er veel aan doe.En dat ik er uiteindelijk wel kom. En ik werd bang dat dat bij haar niet het geval zou zijn.
het ging nog even door..
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodatik weer funcioneer hoe de maatschappij dat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik om er altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer weg
stoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdat de baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veel met hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
naar aanleiding van dat dit laatste stukje...lig wel eens een paar dagen op bed....nou dat was uit den boze volgens mij zus.Dat kon niet en ik had een trap onder mijn reet nodig.Toen dacht ik dus ,ja maar heb jij mij niet gezien afgelopen jaren hoe ik er bij heb gelopen hoe ik heb gevochten en hoeveel ik heb moeten incasseren en vooral hoeveel ik stukjes van mijn leven uit handen heb moeten geven, door mezelf te laten helpen.(*instellingen)hoeveel onmacht ik over mezelf heb gehad,omdat ik dat uit handen moest geven. Wel met de gedachte dat ik er later de vruchten van zou plukken.IK zei het allemaal wat anders in haar taal zoda tik hoopte dat ze het zou begrijpen.
niet dus*zucht*. dus uiteindelijk, we waren nog lang niet waar we wezen moesten, zei ik van ik heb graag dat je accepteerd dat ik ben zo als ik ben.Dat als ik een grens aan geef dat niet voor niks is. (*en toen op haar geweten ingespeeld en dat hielp wonder boven wonder) of wil je weer dat ik in een ggz kom zwaar in de war ...."nou nee dat wil ik ook niet" zei ze
dus ik van nou dan....heb jij het ervoor over om je zin door te drijven als je zusje daar gewoon nie tmee om kan gaan.
beetje flauw van mij ik weet het en misschien ook wat overdreven omdat stel het gebeurt weerdat ik opgenomen word het gevaar bestaat zij zichzelf de schuld geeft.Vooral omdat ze het niet verdient ze is eigenlijk wel heel lief, en heeft veel voor haar kiezen gehad.En ja zij heeft het vermogen om door te gaan en daar ben ik trots op dat ze zo is.En dat heb ik haar ok gezegd dat ik meer dan1000% respect voor haar heb op dat gebied.
eindelijk bij mijn huis,en al met al wel een hele leuke dag met elkaar..het was niet 1 en al geneuzel over mij..ook andere dingen over haar plannen enzo.heel leuk allemaal.Maar ik had onderweg besloten, en dat veranderd wel weer ken mezelf, dat ik maar niet mee op vakantie ging dat dat niet goed zou zijn voor hun en mij.ik vermaak me wel tien dagen met mijn vriendinnetjes.
ik mijn moeder bellen, ik zat er toch wel mee..om hier nou een crisis dienst over te bellen haha nee dat doe ik niet..ik probeerde het verhaal te doen ik moest het kwijt anders kon ik niet slapen, het was al twaalf uur snachts.
NOu echt mensen hou je vast... komt zij er ook nog eens over heen. Met onbegrip het niet snappen het moeilijk ...
en dat terwijl mij tot gister avond 24.00 altijd wijs is gemaakt dat ze me respecteerden als ik mijn grenzen aan gaf.Dat het wel moeilijk was maar dat het goed van mij was.Dat ik goed bezig was en ik er wel zou komen.Dat verhaal ga ik niet ook nog helemaal schrijven haha..maar nouja ik voel me belazerd, dit omdat ze verschillende trainingen heeft gevolgd. Van de stofjes in mijn hoofd tot ervaringen(*al weet ze lang niet alles van wat er gebeurd is) maar 1 ding is al erg genoeg dacht ik zo.Als ze meer zou weten nou dan kan ze niet meer met zichzelf leven dat weet ik nu al..dan is haar schuld gevoel te groot.
Nouja hier moet ik maar mee omgaan denk ik.Ik wist niet wat ik voelde maar ik vanmorgen gepraat en ik kwam er achter van Ja ik ben boos.en dit keer niet op mijzelf. nog een ding die gezegd zijn in telefoon gesprek..
-ik misbruik mijn dingen om dingen niet te hoeven doen(verschuilen)
hard kei hard..ik ben er klaar mee voor nu geld ik ga niet mee op vakantie nu ik weet wat ze daadwerklijk denken als ik op vakantie tijd voor mezelf neem.Dat is het niet waard. ik hou van ze en wil ze beschermen tegen zulke gedachten.ik ga voorlopig ook niet naar ze toe, ik ga haar(mijnmoeder) wel even bellen ..en ik heb geleerd jaja ik leer overal uit.Vandaag is de dag dat ik niet meer over me heen laat lopen.
want het doet pijn van mijn tenen tot mijn hoofd, en dat is neit overdreven
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu
weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
Ik ben er gister achter gekomen hoe mijn eigen familie eigenlijk tegen mij aankijkt.. Hard heel hard was dat voor mij.We hebben opzich, vond ik, een goede band.
Ik werd gister gevraagd of ik mee wou met mijn zus..gewoon heel impulsief..dus zonder na te denken en omda het me heel leuk leek, ja gezegd. even wat dingen geregeld en hup op de trein
gestapt Super leuke dag dat wel. dus het is wat tegenstrijdig. Maar ik zag mijn kans schoon om eens goed met mijn zus te praten. In de trein haha nog wel. Met voorbedachte raden zodat
er niet te veel en te hard gepraat kon worden.
zij zegt dat ze het niet begrijpt.Dat ik ben wie ik ben en bepaalde grenzen heb.Omdat zei ze(grenzen) niet heeft.Nouja dat respecteer. Ik had ook wel met haar te doen , dat ze het misschien wel heel moeilijk heeft dat haar zusje zo is.Toch dacht ik als ik het uitleg(*was rustig in de trein) dan kan ze misschien wat meer begrip krijgen heeft ze wat rust ofzo, minder zorgen.
waarop ze antwoorde van "nouja ik heb dat niet en ik voel me ook wel eens goed kut, maar ik ga toch ook door, dan kan een ander dat ook dat verwacht ik dan tenminste"
nou het is dat ik een rugleuning had anders was ik stijl achterover geslagen...Ze had gewoon echt niet geluisterd.Ik bleef rustig..ik heb het voor- en nadeel dat ik bijna overal wel in kan komen.. En zeg van nou kijk,ga IK over mijn grenzen dan doe ik het zelf bewust zodat ik later weer een beetje meer aan kan. (zo werkt het vaak bij mij zo kom ik steeds verder) maar zeg ik. Gaat iemand anders over mijn grenzen heen, wat jij dus altijd doet je respecteerd ze niet, dan kan ik daar zo weinig mee en daarbij laat ik me door jou en mama wel over mij heen lopen, uit bescherming voor jullie.Jullie zijn heel uitgesproken, kort lontje etc.Dat kan ik zo moeilijk handelen i.v.m wat ik meegemaakt heb.Met het ongeluk dat mijn stofjes ook nog eens niet goed werken.dubbel op. dan weigert mijn lichaam gewoon ook.zo simpel is het.
nee zegt ze, als je geestelijk iets hebt kan je lichaam nog wel is bij mij ook zo. als ik dit zo terug lees even dan begrijp ik haar kant ook wel.En heb ik alleen maar met haar te doen dat ze het gevoel heeft altijd maar door te moeten gaan met mega grote stappen. nooit eens rust.Ik liet haar gister bewust over mijn grenzen heen gaan toen we op de terug weg alleen waren.Ik Had de nasleep er wel voor over.Ik was ook ergens wel blij dat ik mijn
problemen erken en er veel aan doe.En dat ik er uiteindelijk wel kom. En ik werd bang dat dat bij haar niet het geval zou zijn.
het ging nog even door..
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodatik weer funcioneer hoe de maatschappij dat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik om er altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer weg
stoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdat de baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veel met hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
naar aanleiding van dat dit laatste stukje...lig wel eens een paar dagen op bed....nou dat was uit den boze volgens mij zus.Dat kon niet en ik had een trap onder mijn reet nodig.Toen dacht ik dus ,ja maar heb jij mij niet gezien afgelopen jaren hoe ik er bij heb gelopen hoe ik heb gevochten en hoeveel ik heb moeten incasseren en vooral hoeveel ik stukjes van mijn leven uit handen heb moeten geven, door mezelf te laten helpen.(*instellingen)hoeveel onmacht ik over mezelf heb gehad,omdat ik dat uit handen moest geven. Wel met de gedachte dat ik er later de vruchten van zou plukken.IK zei het allemaal wat anders in haar taal zoda tik hoopte dat ze het zou begrijpen.
niet dus*zucht*. dus uiteindelijk, we waren nog lang niet waar we wezen moesten, zei ik van ik heb graag dat je accepteerd dat ik ben zo als ik ben.Dat als ik een grens aan geef dat niet voor niks is. (*en toen op haar geweten ingespeeld en dat hielp wonder boven wonder) of wil je weer dat ik in een ggz kom zwaar in de war ...."nou nee dat wil ik ook niet" zei ze
dus ik van nou dan....heb jij het ervoor over om je zin door te drijven als je zusje daar gewoon nie tmee om kan gaan.
beetje flauw van mij ik weet het en misschien ook wat overdreven omdat stel het gebeurt weerdat ik opgenomen word het gevaar bestaat zij zichzelf de schuld geeft.Vooral omdat ze het niet verdient ze is eigenlijk wel heel lief, en heeft veel voor haar kiezen gehad.En ja zij heeft het vermogen om door te gaan en daar ben ik trots op dat ze zo is.En dat heb ik haar ok gezegd dat ik meer dan1000% respect voor haar heb op dat gebied.
eindelijk bij mijn huis,en al met al wel een hele leuke dag met elkaar..het was niet 1 en al geneuzel over mij..ook andere dingen over haar plannen enzo.heel leuk allemaal.Maar ik had onderweg besloten, en dat veranderd wel weer ken mezelf, dat ik maar niet mee op vakantie ging dat dat niet goed zou zijn voor hun en mij.ik vermaak me wel tien dagen met mijn vriendinnetjes.
ik mijn moeder bellen, ik zat er toch wel mee..om hier nou een crisis dienst over te bellen haha nee dat doe ik niet..ik probeerde het verhaal te doen ik moest het kwijt anders kon ik niet slapen, het was al twaalf uur snachts.
NOu echt mensen hou je vast... komt zij er ook nog eens over heen. Met onbegrip het niet snappen het moeilijk ...
en dat terwijl mij tot gister avond 24.00 altijd wijs is gemaakt dat ze me respecteerden als ik mijn grenzen aan gaf.Dat het wel moeilijk was maar dat het goed van mij was.Dat ik goed bezig was en ik er wel zou komen.Dat verhaal ga ik niet ook nog helemaal schrijven haha..maar nouja ik voel me belazerd, dit omdat ze verschillende trainingen heeft gevolgd. Van de stofjes in mijn hoofd tot ervaringen(*al weet ze lang niet alles van wat er gebeurd is) maar 1 ding is al erg genoeg dacht ik zo.Als ze meer zou weten nou dan kan ze niet meer met zichzelf leven dat weet ik nu al..dan is haar schuld gevoel te groot.
Nouja hier moet ik maar mee omgaan denk ik.Ik wist niet wat ik voelde maar ik vanmorgen gepraat en ik kwam er achter van Ja ik ben boos.en dit keer niet op mijzelf. nog een ding die gezegd zijn in telefoon gesprek..
-ik misbruik mijn dingen om dingen niet te hoeven doen(verschuilen)
hard kei hard..ik ben er klaar mee voor nu geld ik ga niet mee op vakantie nu ik weet wat ze daadwerklijk denken als ik op vakantie tijd voor mezelf neem.Dat is het niet waard. ik hou van ze en wil ze beschermen tegen zulke gedachten.ik ga voorlopig ook niet naar ze toe, ik ga haar(mijnmoeder) wel even bellen ..en ik heb geleerd jaja ik leer overal uit.Vandaag is de dag dat ik niet meer over me heen laat lopen.
want het doet pijn van mijn tenen tot mijn hoofd, en dat is neit overdreven
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu
weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:10
Ow jee het gaat je duidelijk aan het hart en ik begrijp je verhaal niet zo goed.
Je bent zoals ik het lees en snap verdrietig boos omdat zoals ik het lees zowel je zus als jij erg gekwetst zijn geraakt. Ik denk dat er kans is dat jullie hetzelfde ervaren en daardoor denken dat jullie mijlen ver uit elkaar liggen.
Je bent zoals ik het lees en snap verdrietig boos omdat zoals ik het lees zowel je zus als jij erg gekwetst zijn geraakt. Ik denk dat er kans is dat jullie hetzelfde ervaren en daardoor denken dat jullie mijlen ver uit elkaar liggen.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:11
sorry..dacht dat hier wel kon
vrijdag 11 juni 2010 om 12:11
Ik heb dat ook wel eens. Een gevoel van herkenning.
En dan denken, terwijl ze gewoon doorgaan,
Dit kan toch helemaal niet?
Hoe doen anderen dat in mijn situatie?
Vragen, terwijl de antwoorden toch duidelijk zijn.
Lijkt mij tenminste, maar ze ziet het gewoon heel anders,
Dat accepteer ik dan ook.
Toch denk ik van dat het er gewoon niet toe doet.
En dan denken, terwijl ze gewoon doorgaan,
Dit kan toch helemaal niet?
Hoe doen anderen dat in mijn situatie?
Vragen, terwijl de antwoorden toch duidelijk zijn.
Lijkt mij tenminste, maar ze ziet het gewoon heel anders,
Dat accepteer ik dan ook.
Toch denk ik van dat het er gewoon niet toe doet.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:14
quote:green_eyes schreef op 11 juni 2010 @ 12:11:
Sorry, geen inhoudelijke reactie, maar de opmaak van je bericht leest eigenlijk best vervelend. Misschien heb je het in de emotie zo getypt, maar ik denk dat het handig is om even al die enters in je bericht aan te passen. Dat maakt het waarschijnlijk leesbaarder.Volgens mij heeft ze een mail geplakt. De opmaak slaat nergens op. Sorry TO! Het nodigt absoluut niet uit tot lezen.
Sorry, geen inhoudelijke reactie, maar de opmaak van je bericht leest eigenlijk best vervelend. Misschien heb je het in de emotie zo getypt, maar ik denk dat het handig is om even al die enters in je bericht aan te passen. Dat maakt het waarschijnlijk leesbaarder.Volgens mij heeft ze een mail geplakt. De opmaak slaat nergens op. Sorry TO! Het nodigt absoluut niet uit tot lezen.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:15
Als ik het goed begrijp gaat het lichamelijk en geestelijk al een poos niet goed met je. Jij dacht dat je familie daar begrip voor had en rekening mee probeerde te houden. Je hebt nu ontdekt dat daar achter jouw rug om heel anders over wordt gedacht en gepraat. En dat doet zeer en stelt je teleur.
Zoiets?
Hoe dan ook:
Zoiets?
Hoe dan ook:
vrijdag 11 juni 2010 om 12:15
Begrijp ik goed dat jij een (psychische) aandoening hebt, waardoor je bepaalde dingen niet kan?
En dat je door dat gesprek in de trein het gevoel kreeg dat jouw zus dat niet snapt en eigenlijk iets heeft van: 'ik ben ook wel eens moe, maar ik zet dan toch gewoon door, waarom kan jij dat niet?'
Als het klopt wat ik hierboven beschrijf:
Wat vervelend.
Zoiets heb ik ook meegemaakt.
Ik vond dat heel kwetsend.
Als het niet klopt wat ik eruit begrijp: sorry, ik begrijp je niet.
En dat je door dat gesprek in de trein het gevoel kreeg dat jouw zus dat niet snapt en eigenlijk iets heeft van: 'ik ben ook wel eens moe, maar ik zet dan toch gewoon door, waarom kan jij dat niet?'
Als het klopt wat ik hierboven beschrijf:
Wat vervelend.
Zoiets heb ik ook meegemaakt.
Ik vond dat heel kwetsend.
Als het niet klopt wat ik eruit begrijp: sorry, ik begrijp je niet.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:16
ok sorry korte lijnen
inderdaad emotie denk ik..
-ik heb niet gebroken dat ten eerste
-mijn zus staat gewoon niet open voor mij en legt mij
haar eisen op waar ik, nog , niet aan kan voldoen.
-is daar boos over.
-respecteerd mijn grenzen niet.
-mijn moeder idem dito
en dit terwijl ze me altijd wat anders wijs hebben gemaakt
*die tafel is spreek woordelijk
inderdaad emotie denk ik..
-ik heb niet gebroken dat ten eerste
-mijn zus staat gewoon niet open voor mij en legt mij
haar eisen op waar ik, nog , niet aan kan voldoen.
-is daar boos over.
-respecteerd mijn grenzen niet.
-mijn moeder idem dito
en dit terwijl ze me altijd wat anders wijs hebben gemaakt
*die tafel is spreek woordelijk
vrijdag 11 juni 2010 om 12:21
Nou ja, niet heel aardige reacties. Het is niet prettig lezen, maar het is wel in Nederlands of zo.
Liefgrietje, je bent nu heel erg met je eigen grenzen bezig. Begrijpelijk. Maar sta je er bij stil dat je moeder en zus ook grenzen kunnen hebben en dat je daar net zo gemakkelijk overheen kunt denderen?
Zij staan anders in het leven dan jij. Mag. Echt. Jij mag er zijn, maar zij ook.
Probeer geen begrip te vinden daar waar het niet is. Stel je grenzen als het nodig is (ik ga niet mee op vakantie want dat gaat me geen goed doen), leg uit als er om uitleg gevraagd wordt, en laat het los..
Liefgrietje, je bent nu heel erg met je eigen grenzen bezig. Begrijpelijk. Maar sta je er bij stil dat je moeder en zus ook grenzen kunnen hebben en dat je daar net zo gemakkelijk overheen kunt denderen?
Zij staan anders in het leven dan jij. Mag. Echt. Jij mag er zijn, maar zij ook.
Probeer geen begrip te vinden daar waar het niet is. Stel je grenzen als het nodig is (ik ga niet mee op vakantie want dat gaat me geen goed doen), leg uit als er om uitleg gevraagd wordt, en laat het los..
vrijdag 11 juni 2010 om 12:29
nou ik heb het nog eens na gelezen en het is ook niet mijn manier van schrijven eigenlijk de emotie..nogmaals sorry..de reacties vind ik wel ok hoor. Ik snap het wel.
ik heb inderdaad psychisch aandoening: ptss met daarbij trekjes van schizoaffectieve stoornis.
mijn trauma is complex. de hoofd oorzaak is sexueel misbruik.
en verder respectloos behandelt in mij leven tot paar jaar geleden.Ik ga gewoon door en sta wel positief in het leven enzo. lichamelijk heb ik niks. alleen is mijn lichaam moe van het denken.misschien had ik voordat ik dit verhaal schreef even wat meer moeten vertellen.Ik ben voor het eerst op een forum waar ik schrijf.
ik heb inderdaad psychisch aandoening: ptss met daarbij trekjes van schizoaffectieve stoornis.
mijn trauma is complex. de hoofd oorzaak is sexueel misbruik.
en verder respectloos behandelt in mij leven tot paar jaar geleden.Ik ga gewoon door en sta wel positief in het leven enzo. lichamelijk heb ik niks. alleen is mijn lichaam moe van het denken.misschien had ik voordat ik dit verhaal schreef even wat meer moeten vertellen.Ik ben voor het eerst op een forum waar ik schrijf.
