Psyche
alle pijlers
waarheid op tafel,
vrijdag 11 juni 2010 om 12:00
schijn ophouden..
Ik ben er gister achter gekomen hoe mijn eigen familie eigenlijk tegen mij aankijkt.. Hard heel hard was dat voor mij.We hebben opzich, vond ik, een goede band.
Ik werd gister gevraagd of ik mee wou met mijn zus..gewoon heel impulsief..dus zonder na te denken en omda het me heel leuk leek, ja gezegd. even wat dingen geregeld en hup op de trein
gestapt Super leuke dag dat wel. dus het is wat tegenstrijdig. Maar ik zag mijn kans schoon om eens goed met mijn zus te praten. In de trein haha nog wel. Met voorbedachte raden zodat
er niet te veel en te hard gepraat kon worden.
zij zegt dat ze het niet begrijpt.Dat ik ben wie ik ben en bepaalde grenzen heb.Omdat zei ze(grenzen) niet heeft.Nouja dat respecteer. Ik had ook wel met haar te doen , dat ze het misschien wel heel moeilijk heeft dat haar zusje zo is.Toch dacht ik als ik het uitleg(*was rustig in de trein) dan kan ze misschien wat meer begrip krijgen heeft ze wat rust ofzo, minder zorgen.
waarop ze antwoorde van "nouja ik heb dat niet en ik voel me ook wel eens goed kut, maar ik ga toch ook door, dan kan een ander dat ook dat verwacht ik dan tenminste"
nou het is dat ik een rugleuning had anders was ik stijl achterover geslagen...Ze had gewoon echt niet geluisterd.Ik bleef rustig..ik heb het voor- en nadeel dat ik bijna overal wel in kan komen.. En zeg van nou kijk,ga IK over mijn grenzen dan doe ik het zelf bewust zodat ik later weer een beetje meer aan kan. (zo werkt het vaak bij mij zo kom ik steeds verder) maar zeg ik. Gaat iemand anders over mijn grenzen heen, wat jij dus altijd doet je respecteerd ze niet, dan kan ik daar zo weinig mee en daarbij laat ik me door jou en mama wel over mij heen lopen, uit bescherming voor jullie.Jullie zijn heel uitgesproken, kort lontje etc.Dat kan ik zo moeilijk handelen i.v.m wat ik meegemaakt heb.Met het ongeluk dat mijn stofjes ook nog eens niet goed werken.dubbel op. dan weigert mijn lichaam gewoon ook.zo simpel is het.
nee zegt ze, als je geestelijk iets hebt kan je lichaam nog wel is bij mij ook zo. als ik dit zo terug lees even dan begrijp ik haar kant ook wel.En heb ik alleen maar met haar te doen dat ze het gevoel heeft altijd maar door te moeten gaan met mega grote stappen. nooit eens rust.Ik liet haar gister bewust over mijn grenzen heen gaan toen we op de terug weg alleen waren.Ik Had de nasleep er wel voor over.Ik was ook ergens wel blij dat ik mijn
problemen erken en er veel aan doe.En dat ik er uiteindelijk wel kom. En ik werd bang dat dat bij haar niet het geval zou zijn.
het ging nog even door..
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodatik weer funcioneer hoe de maatschappij dat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik om er altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer weg
stoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdat de baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veel met hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
naar aanleiding van dat dit laatste stukje...lig wel eens een paar dagen op bed....nou dat was uit den boze volgens mij zus.Dat kon niet en ik had een trap onder mijn reet nodig.Toen dacht ik dus ,ja maar heb jij mij niet gezien afgelopen jaren hoe ik er bij heb gelopen hoe ik heb gevochten en hoeveel ik heb moeten incasseren en vooral hoeveel ik stukjes van mijn leven uit handen heb moeten geven, door mezelf te laten helpen.(*instellingen)hoeveel onmacht ik over mezelf heb gehad,omdat ik dat uit handen moest geven. Wel met de gedachte dat ik er later de vruchten van zou plukken.IK zei het allemaal wat anders in haar taal zoda tik hoopte dat ze het zou begrijpen.
niet dus*zucht*. dus uiteindelijk, we waren nog lang niet waar we wezen moesten, zei ik van ik heb graag dat je accepteerd dat ik ben zo als ik ben.Dat als ik een grens aan geef dat niet voor niks is. (*en toen op haar geweten ingespeeld en dat hielp wonder boven wonder) of wil je weer dat ik in een ggz kom zwaar in de war ...."nou nee dat wil ik ook niet" zei ze
dus ik van nou dan....heb jij het ervoor over om je zin door te drijven als je zusje daar gewoon nie tmee om kan gaan.
beetje flauw van mij ik weet het en misschien ook wat overdreven omdat stel het gebeurt weerdat ik opgenomen word het gevaar bestaat zij zichzelf de schuld geeft.Vooral omdat ze het niet verdient ze is eigenlijk wel heel lief, en heeft veel voor haar kiezen gehad.En ja zij heeft het vermogen om door te gaan en daar ben ik trots op dat ze zo is.En dat heb ik haar ok gezegd dat ik meer dan1000% respect voor haar heb op dat gebied.
eindelijk bij mijn huis,en al met al wel een hele leuke dag met elkaar..het was niet 1 en al geneuzel over mij..ook andere dingen over haar plannen enzo.heel leuk allemaal.Maar ik had onderweg besloten, en dat veranderd wel weer ken mezelf, dat ik maar niet mee op vakantie ging dat dat niet goed zou zijn voor hun en mij.ik vermaak me wel tien dagen met mijn vriendinnetjes.
ik mijn moeder bellen, ik zat er toch wel mee..om hier nou een crisis dienst over te bellen haha nee dat doe ik niet..ik probeerde het verhaal te doen ik moest het kwijt anders kon ik niet slapen, het was al twaalf uur snachts.
NOu echt mensen hou je vast... komt zij er ook nog eens over heen. Met onbegrip het niet snappen het moeilijk ...
en dat terwijl mij tot gister avond 24.00 altijd wijs is gemaakt dat ze me respecteerden als ik mijn grenzen aan gaf.Dat het wel moeilijk was maar dat het goed van mij was.Dat ik goed bezig was en ik er wel zou komen.Dat verhaal ga ik niet ook nog helemaal schrijven haha..maar nouja ik voel me belazerd, dit omdat ze verschillende trainingen heeft gevolgd. Van de stofjes in mijn hoofd tot ervaringen(*al weet ze lang niet alles van wat er gebeurd is) maar 1 ding is al erg genoeg dacht ik zo.Als ze meer zou weten nou dan kan ze niet meer met zichzelf leven dat weet ik nu al..dan is haar schuld gevoel te groot.
Nouja hier moet ik maar mee omgaan denk ik.Ik wist niet wat ik voelde maar ik vanmorgen gepraat en ik kwam er achter van Ja ik ben boos.en dit keer niet op mijzelf. nog een ding die gezegd zijn in telefoon gesprek..
-ik misbruik mijn dingen om dingen niet te hoeven doen(verschuilen)
hard kei hard..ik ben er klaar mee voor nu geld ik ga niet mee op vakantie nu ik weet wat ze daadwerklijk denken als ik op vakantie tijd voor mezelf neem.Dat is het niet waard. ik hou van ze en wil ze beschermen tegen zulke gedachten.ik ga voorlopig ook niet naar ze toe, ik ga haar(mijnmoeder) wel even bellen ..en ik heb geleerd jaja ik leer overal uit.Vandaag is de dag dat ik niet meer over me heen laat lopen.
want het doet pijn van mijn tenen tot mijn hoofd, en dat is neit overdreven
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu
weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
Ik ben er gister achter gekomen hoe mijn eigen familie eigenlijk tegen mij aankijkt.. Hard heel hard was dat voor mij.We hebben opzich, vond ik, een goede band.
Ik werd gister gevraagd of ik mee wou met mijn zus..gewoon heel impulsief..dus zonder na te denken en omda het me heel leuk leek, ja gezegd. even wat dingen geregeld en hup op de trein
gestapt Super leuke dag dat wel. dus het is wat tegenstrijdig. Maar ik zag mijn kans schoon om eens goed met mijn zus te praten. In de trein haha nog wel. Met voorbedachte raden zodat
er niet te veel en te hard gepraat kon worden.
zij zegt dat ze het niet begrijpt.Dat ik ben wie ik ben en bepaalde grenzen heb.Omdat zei ze(grenzen) niet heeft.Nouja dat respecteer. Ik had ook wel met haar te doen , dat ze het misschien wel heel moeilijk heeft dat haar zusje zo is.Toch dacht ik als ik het uitleg(*was rustig in de trein) dan kan ze misschien wat meer begrip krijgen heeft ze wat rust ofzo, minder zorgen.
waarop ze antwoorde van "nouja ik heb dat niet en ik voel me ook wel eens goed kut, maar ik ga toch ook door, dan kan een ander dat ook dat verwacht ik dan tenminste"
nou het is dat ik een rugleuning had anders was ik stijl achterover geslagen...Ze had gewoon echt niet geluisterd.Ik bleef rustig..ik heb het voor- en nadeel dat ik bijna overal wel in kan komen.. En zeg van nou kijk,ga IK over mijn grenzen dan doe ik het zelf bewust zodat ik later weer een beetje meer aan kan. (zo werkt het vaak bij mij zo kom ik steeds verder) maar zeg ik. Gaat iemand anders over mijn grenzen heen, wat jij dus altijd doet je respecteerd ze niet, dan kan ik daar zo weinig mee en daarbij laat ik me door jou en mama wel over mij heen lopen, uit bescherming voor jullie.Jullie zijn heel uitgesproken, kort lontje etc.Dat kan ik zo moeilijk handelen i.v.m wat ik meegemaakt heb.Met het ongeluk dat mijn stofjes ook nog eens niet goed werken.dubbel op. dan weigert mijn lichaam gewoon ook.zo simpel is het.
nee zegt ze, als je geestelijk iets hebt kan je lichaam nog wel is bij mij ook zo. als ik dit zo terug lees even dan begrijp ik haar kant ook wel.En heb ik alleen maar met haar te doen dat ze het gevoel heeft altijd maar door te moeten gaan met mega grote stappen. nooit eens rust.Ik liet haar gister bewust over mijn grenzen heen gaan toen we op de terug weg alleen waren.Ik Had de nasleep er wel voor over.Ik was ook ergens wel blij dat ik mijn
problemen erken en er veel aan doe.En dat ik er uiteindelijk wel kom. En ik werd bang dat dat bij haar niet het geval zou zijn.
het ging nog even door..
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodatik weer funcioneer hoe de maatschappij dat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik om er altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer weg
stoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdat de baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veel met hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
naar aanleiding van dat dit laatste stukje...lig wel eens een paar dagen op bed....nou dat was uit den boze volgens mij zus.Dat kon niet en ik had een trap onder mijn reet nodig.Toen dacht ik dus ,ja maar heb jij mij niet gezien afgelopen jaren hoe ik er bij heb gelopen hoe ik heb gevochten en hoeveel ik heb moeten incasseren en vooral hoeveel ik stukjes van mijn leven uit handen heb moeten geven, door mezelf te laten helpen.(*instellingen)hoeveel onmacht ik over mezelf heb gehad,omdat ik dat uit handen moest geven. Wel met de gedachte dat ik er later de vruchten van zou plukken.IK zei het allemaal wat anders in haar taal zoda tik hoopte dat ze het zou begrijpen.
niet dus*zucht*. dus uiteindelijk, we waren nog lang niet waar we wezen moesten, zei ik van ik heb graag dat je accepteerd dat ik ben zo als ik ben.Dat als ik een grens aan geef dat niet voor niks is. (*en toen op haar geweten ingespeeld en dat hielp wonder boven wonder) of wil je weer dat ik in een ggz kom zwaar in de war ...."nou nee dat wil ik ook niet" zei ze
dus ik van nou dan....heb jij het ervoor over om je zin door te drijven als je zusje daar gewoon nie tmee om kan gaan.
beetje flauw van mij ik weet het en misschien ook wat overdreven omdat stel het gebeurt weerdat ik opgenomen word het gevaar bestaat zij zichzelf de schuld geeft.Vooral omdat ze het niet verdient ze is eigenlijk wel heel lief, en heeft veel voor haar kiezen gehad.En ja zij heeft het vermogen om door te gaan en daar ben ik trots op dat ze zo is.En dat heb ik haar ok gezegd dat ik meer dan1000% respect voor haar heb op dat gebied.
eindelijk bij mijn huis,en al met al wel een hele leuke dag met elkaar..het was niet 1 en al geneuzel over mij..ook andere dingen over haar plannen enzo.heel leuk allemaal.Maar ik had onderweg besloten, en dat veranderd wel weer ken mezelf, dat ik maar niet mee op vakantie ging dat dat niet goed zou zijn voor hun en mij.ik vermaak me wel tien dagen met mijn vriendinnetjes.
ik mijn moeder bellen, ik zat er toch wel mee..om hier nou een crisis dienst over te bellen haha nee dat doe ik niet..ik probeerde het verhaal te doen ik moest het kwijt anders kon ik niet slapen, het was al twaalf uur snachts.
NOu echt mensen hou je vast... komt zij er ook nog eens over heen. Met onbegrip het niet snappen het moeilijk ...
en dat terwijl mij tot gister avond 24.00 altijd wijs is gemaakt dat ze me respecteerden als ik mijn grenzen aan gaf.Dat het wel moeilijk was maar dat het goed van mij was.Dat ik goed bezig was en ik er wel zou komen.Dat verhaal ga ik niet ook nog helemaal schrijven haha..maar nouja ik voel me belazerd, dit omdat ze verschillende trainingen heeft gevolgd. Van de stofjes in mijn hoofd tot ervaringen(*al weet ze lang niet alles van wat er gebeurd is) maar 1 ding is al erg genoeg dacht ik zo.Als ze meer zou weten nou dan kan ze niet meer met zichzelf leven dat weet ik nu al..dan is haar schuld gevoel te groot.
Nouja hier moet ik maar mee omgaan denk ik.Ik wist niet wat ik voelde maar ik vanmorgen gepraat en ik kwam er achter van Ja ik ben boos.en dit keer niet op mijzelf. nog een ding die gezegd zijn in telefoon gesprek..
-ik misbruik mijn dingen om dingen niet te hoeven doen(verschuilen)
hard kei hard..ik ben er klaar mee voor nu geld ik ga niet mee op vakantie nu ik weet wat ze daadwerklijk denken als ik op vakantie tijd voor mezelf neem.Dat is het niet waard. ik hou van ze en wil ze beschermen tegen zulke gedachten.ik ga voorlopig ook niet naar ze toe, ik ga haar(mijnmoeder) wel even bellen ..en ik heb geleerd jaja ik leer overal uit.Vandaag is de dag dat ik niet meer over me heen laat lopen.
want het doet pijn van mijn tenen tot mijn hoofd, en dat is neit overdreven
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu
weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:33
iets met een tafel een trein en een rugleuning. Ik snap er ook geen snars van. En de wirwar en de hoeveelheid van rare zinnen nodigt niet uit verder te lezen.
Sorry TO.
Je kunt het toch ook anders vertellen, niet letterlijk het hele verhaal neerplempen, dat is gewoonweg niet te volgen. Maar zeggen: Ik kamp met een aandoening die mij beperken in mijn dagelijks leven en mijn zus en moeder begrijpen me niet en nu heb ik het gevoel dat ze op me neer kijken.
Of wat er ook aan de hand is.... Wat er tot in detail letterlijk gezegd is, doet niet ter zake.
Sorry TO.
Je kunt het toch ook anders vertellen, niet letterlijk het hele verhaal neerplempen, dat is gewoonweg niet te volgen. Maar zeggen: Ik kamp met een aandoening die mij beperken in mijn dagelijks leven en mijn zus en moeder begrijpen me niet en nu heb ik het gevoel dat ze op me neer kijken.
Of wat er ook aan de hand is.... Wat er tot in detail letterlijk gezegd is, doet niet ter zake.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:34
Moet heel eerlijk zeggen dat ik ook moeite had om je verhaal door te komen. En misschien kan je proberen om toch naar jezelf te kijken zoals je familie dat doet en kan je daar iets mee. Waarschijnlijk zeggen ze het juist omdat ze heel veel van jou houden en hopen dat ze eerlijk tegen je mogen/kunnen zijn.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:36
Liefgrietje
Allereerst een dikke
Ik begrijp dat je je erg afgewezen voelt en dat je het gevoel hebt dat je familie je niet accepteert zoals je bent. Dat is vreselijk als je je zo voelt. Je dacht dat je op ze kon bouwen maar in de praktijk blijkt dat niet zo te zijn.
Heb je wel eens geprobeerd om je te verplaatsen in hun? Zij voelen namelijk niet wat jij voelt en hebben dat waarschijnlijk ook nooit gevoeld (en zullen het hopelijk ook nooit mee maken). Dit maakt voor hun dat zij je nooit zullen kunnen begrijpen, hoe moeilijk dat ook is (voor hun en voor jou!). Zij zien jou, hun zus en dochter, door een heel moeilijke tijd gaan. En ze kunnen je niet helpen. Ze kunnen proberen begrip voor je te hebben, ze kunnen bijvoorbeeld meegaan naar therapie en ze kunnen je proberen te steunen waar dan ook. Maar niets helpt om jou weer de oude te laten worden. Wat zullen ze zich machteloos voelen! Misschien probeerden ze het nu op een andere manier, de spreekwoordelijke schop onder je kont. Ze wijzen je niet af, ze proberen juist op alle mogelijke manieren rekening met jou te houden.
Wees niet lang boos of teleurgesteld, probeer het eens van hun kant te bekijken.
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt, wat meer rust in je hoofd.
Allereerst een dikke
Ik begrijp dat je je erg afgewezen voelt en dat je het gevoel hebt dat je familie je niet accepteert zoals je bent. Dat is vreselijk als je je zo voelt. Je dacht dat je op ze kon bouwen maar in de praktijk blijkt dat niet zo te zijn.
Heb je wel eens geprobeerd om je te verplaatsen in hun? Zij voelen namelijk niet wat jij voelt en hebben dat waarschijnlijk ook nooit gevoeld (en zullen het hopelijk ook nooit mee maken). Dit maakt voor hun dat zij je nooit zullen kunnen begrijpen, hoe moeilijk dat ook is (voor hun en voor jou!). Zij zien jou, hun zus en dochter, door een heel moeilijke tijd gaan. En ze kunnen je niet helpen. Ze kunnen proberen begrip voor je te hebben, ze kunnen bijvoorbeeld meegaan naar therapie en ze kunnen je proberen te steunen waar dan ook. Maar niets helpt om jou weer de oude te laten worden. Wat zullen ze zich machteloos voelen! Misschien probeerden ze het nu op een andere manier, de spreekwoordelijke schop onder je kont. Ze wijzen je niet af, ze proberen juist op alle mogelijke manieren rekening met jou te houden.
Wees niet lang boos of teleurgesteld, probeer het eens van hun kant te bekijken.
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt, wat meer rust in je hoofd.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:36
quote:liefgrietje schreef op 11 juni 2010 @ 12:00:
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.
Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een
heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodat ik weer funcioneer hoe de maatschappijdat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik kom er
altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer wegstoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug
als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdatde baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veelmet hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
Volgens mij is dit de kern van hetverhaal.
Overigens kan ik me in je moeder en zusje's reactie wel vinden als ze bedoelden dat je teveel in de slachtofferrol blijft hangen. Is dit zo? Dat is iets wat alleen jij kan beoordelen. Als het antwoord daar "ja"op is dan mag je je zusje en je moeder dankbaar zijn dat zij dat tegen je durven te zeggen, dat jullie relatie daar sterk genoeg voor is.
Als het antwoord daar "nee "op is ( geen slachtofferrol maar jouw manier om met alles om te gaan ) dan kun je wellicht proberen omdat nog een keer uit te leggen aan je moeder en zusje. Willen ze het niet snappen dan, dan is dat hun probleem en niet het jouwe.
Ik lig wel eens een paar dagen op bed, omdat ik mijn gedachten dan niet de baas ben. met de daarbij behorende flashbacks emoties noem maar op. Het is dan 1 groot zooitje.
Dan staat mijn leven even stil dus het balen komt er dan ook nog eens bij.Inmiddels heb ik geleerd, mezelf geleerd. dat mezelf helemaal afzonderen schrijven en slapen (*en pillen) een
heel goed middel is om weer "normaal" te worden. Zodat ik weer funcioneer hoe de maatschappijdat verwacht. Maar het kost toch een kracht en het is gewoon heel moeilijk.Maar ik kom er
altijd weer uit gelukkig. En als ik er dan ook uit ben dan is alles ook goed.Sta ik vol in het leven doe veel, maar wel met mate;), alles op orde, praatjes en geaard.en het tegenstrijdige daarvan weer is..Dat ik wel constant een beetje verdriet voel en pijn.Dat heb ik al zo lang dat is wel een soort van gewend maar het is er wel. En ik ga het niet meer wegstoppen.Ja ok soms wel dan heb ik er gewoon even geen zinin...komt wel weer dubbel zo hard terug
als ik het weer toelaat.daarbij moet ik ook altijd vechten tegen paranoia achterdocht omdatde baas te zijn. En dat gaat me heel goed af al zeg ik het zelf.Ik praat dan ook veelmet hulpverleners die me laten relativeren. En ik heb,nu, goede hulpverleners hoor heb ik echt geluk mee...
ik dacht altijd dat ik een fijne groep mensen om mij heen had, en dat is wel zo maar nu weet ik de waarheid. Het is niet echt. ze zien me niet als volwaardig. maar ik blijf vechten het komt goed.In mijn tempo dat wel.
Volgens mij is dit de kern van hetverhaal.
Overigens kan ik me in je moeder en zusje's reactie wel vinden als ze bedoelden dat je teveel in de slachtofferrol blijft hangen. Is dit zo? Dat is iets wat alleen jij kan beoordelen. Als het antwoord daar "ja"op is dan mag je je zusje en je moeder dankbaar zijn dat zij dat tegen je durven te zeggen, dat jullie relatie daar sterk genoeg voor is.
Als het antwoord daar "nee "op is ( geen slachtofferrol maar jouw manier om met alles om te gaan ) dan kun je wellicht proberen omdat nog een keer uit te leggen aan je moeder en zusje. Willen ze het niet snappen dan, dan is dat hun probleem en niet het jouwe.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:38
Dat is niet niks, liefgrietje.
Als mensen je respectloos behandelen/behandeld hebben, dan is het ook begrijpelijk dat grenzen een gevoelig punt zijn.
En als die dan (weer) niet worden gerespecteerd, dan snap ik best dat je je daar rot door voelt.
Maar heb je op dit moment ook een vorm van hulpverlening? Want in dat geval zou je kunnen overwegen om je moeder/zus eens een keer mee te nemen, zodat er misschien meer (wederzijds) begrip kan komen.
Als mensen je respectloos behandelen/behandeld hebben, dan is het ook begrijpelijk dat grenzen een gevoelig punt zijn.
En als die dan (weer) niet worden gerespecteerd, dan snap ik best dat je je daar rot door voelt.
Maar heb je op dit moment ook een vorm van hulpverlening? Want in dat geval zou je kunnen overwegen om je moeder/zus eens een keer mee te nemen, zodat er misschien meer (wederzijds) begrip kan komen.
vrijdag 11 juni 2010 om 12:39
Liefgrietje,
Mijn broer is schizofreen en ik weet ook enigszins wat een schizoaffectieve stoornis inhoudt.
Knap dat je gewoon doorgaat en positief in het leven probeert te staan.
Weten jouw zus en moeder wat jouw stoornis betekent? Wat de kenmerken zijn en wat het met je doet? Voor hen zijn jouw negatieve periodes (en dat je je soms totaal terug moet trekken om tot rust te komen om daarna de dingen weer aan te kunnen) misschien lastig te begrijpen.
Praat je met hen over wat je ziekte inhoudt? Zijn ze al eens mee geweest naar een gesprek met jouw psychiater, zodat ze beter weten wat er met jou aan de hand is en ze kunnen leren hoe ze hiermee om kunnen gaan?
Mijn broer is schizofreen en ik weet ook enigszins wat een schizoaffectieve stoornis inhoudt.
Knap dat je gewoon doorgaat en positief in het leven probeert te staan.
Weten jouw zus en moeder wat jouw stoornis betekent? Wat de kenmerken zijn en wat het met je doet? Voor hen zijn jouw negatieve periodes (en dat je je soms totaal terug moet trekken om tot rust te komen om daarna de dingen weer aan te kunnen) misschien lastig te begrijpen.
Praat je met hen over wat je ziekte inhoudt? Zijn ze al eens mee geweest naar een gesprek met jouw psychiater, zodat ze beter weten wat er met jou aan de hand is en ze kunnen leren hoe ze hiermee om kunnen gaan?
vrijdag 11 juni 2010 om 12:44
vrijdag 11 juni 2010 om 12:55
ok voor zover ik het begrijp,
-je ligt soms dagenlang op bed omdat je het dan op dat moment allemaal niet aankan
-zus vind je daarom lui en denkt dat een schop onder je kont helpt?
-en je moeder die geeft je zus gelijk en vind dat je je niet aan moet stellen?
of mis ik iets?
slik je medicijnen om je stoornis onder controle te houden? heb je contact met een psych?
als je zus en moeder echt niet snappen hoe jij je voelt moet je ze misschien een keer meenemen daarheen? zodat iemand anders het een keer uitlegd aan ze?
je hebt ook informatie avonden bij ggz voor famillie van mensen met psych. stoornissen..misschien is dit iets voor ze?
ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien sla ik volledig de plank mis...
-je ligt soms dagenlang op bed omdat je het dan op dat moment allemaal niet aankan
-zus vind je daarom lui en denkt dat een schop onder je kont helpt?
-en je moeder die geeft je zus gelijk en vind dat je je niet aan moet stellen?
of mis ik iets?
slik je medicijnen om je stoornis onder controle te houden? heb je contact met een psych?
als je zus en moeder echt niet snappen hoe jij je voelt moet je ze misschien een keer meenemen daarheen? zodat iemand anders het een keer uitlegd aan ze?
je hebt ook informatie avonden bij ggz voor famillie van mensen met psych. stoornissen..misschien is dit iets voor ze?
ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien sla ik volledig de plank mis...
vrijdag 11 juni 2010 om 12:55
Ik heb in de slachtoffer rol gezeten daar ben ik hard handig uitgehaald.Dus nee daar zit ik niet meer in.Wel erken ik mijn emoties die ik voel.En ik geef toe ik heb veel triggers. Dat is moeilijk voor mijn familie.Hun grenzen respecteer ik , naar mijn inziens wel. Ik bescherm ze door niet mijn hele emotie te vertellen daar heb ik hulpverleners voor.Het is gewoon zo, en dat zeggen ze ook dat ze over mijn grenzen gaan. ik vraag niet van ze dat ze voelen wat ik voel. nee dat niet.Ze zijn heel open altijd. daarom komt het als een schok dat ze eigenlijk zo denken.misschien hebben ze het uit bescherming nooit durven zeggen.Ik heb verder een normaal leven hoor. ik funcioneer prima,met uitgezonderd die paar dagen in de maand da tik op bed lig.ook dan doei ik nog wel mijn boodschappen afwas was opruimen.ik knok er echt voor en voel me daar heel goed bij. Ik bereik best veel ben sociaal en onderneem aardig wat.
het warrige wat ik heb valt weinig mensen op, nouja hah nu dus wel even . dank jullie wel daarvoor:D leer ik weer van.NIet in emotie iets op een foum neer knallen..
het warrige wat ik heb valt weinig mensen op, nouja hah nu dus wel even . dank jullie wel daarvoor:D leer ik weer van.NIet in emotie iets op een foum neer knallen..
vrijdag 11 juni 2010 om 13:08
LG, nogmaals: in hoeverre weten jouw zus en moeder wat je stoornis inhoudt? Hebben ze al eens met jouw psychiater gepraat of zijn ze bij een voorlichtingsbijeenkomst voor familieleden geweest.
Zoiets kan heel zinvol zijn. Ik begrijp nu veel beter wat er in het hoofd van mijn broer omgaat en waarom hij bepaalde dingen niet kan of juist wél doet.
Zoiets kan heel zinvol zijn. Ik begrijp nu veel beter wat er in het hoofd van mijn broer omgaat en waarom hij bepaalde dingen niet kan of juist wél doet.
vrijdag 11 juni 2010 om 13:08
mijn moeder heeft veel energie in mij gestoken, door naar open avonden enzo te gaan. Samen gesprekken met psychiater psycholoog en begeleiders.ik heb haar toen tijd gegeven om het te verwerken of hoe jdat ook moet noemen.
Ik heb inderdaad mijn zus niet aardig aangepakt.dat ben ik eens ...was een reactie. En zij speelt het ook zo, dat geeft mij niet het recht dat ook te doen.Ik heb veel geincasseeerd van mijn familie. heel erg aangepast.En dat met liefde dat wel. Maar nu is het de tijd, dat ze me me niet meer zien als iemand die niks kan. Ik bewijs zoveel da tik het allemaal kan.Omgaan met mijn beperkingen en toch een volwaardig leven hebben.zorgen maken mag natuurlijk zal atijd zo blijven. ik vraag dus zie mij als een mens met die ptss en die schizoaffectieve trekjes.en niet andersom want ik red het allemaal prima. en ja respecteer mijn grenzen
Ik heb inderdaad mijn zus niet aardig aangepakt.dat ben ik eens ...was een reactie. En zij speelt het ook zo, dat geeft mij niet het recht dat ook te doen.Ik heb veel geincasseeerd van mijn familie. heel erg aangepast.En dat met liefde dat wel. Maar nu is het de tijd, dat ze me me niet meer zien als iemand die niks kan. Ik bewijs zoveel da tik het allemaal kan.Omgaan met mijn beperkingen en toch een volwaardig leven hebben.zorgen maken mag natuurlijk zal atijd zo blijven. ik vraag dus zie mij als een mens met die ptss en die schizoaffectieve trekjes.en niet andersom want ik red het allemaal prima. en ja respecteer mijn grenzen
vrijdag 11 juni 2010 om 13:10
Nu ben je wel te volgen hoor.
Ik vind je best optimistisch overkomen en ik lees ook wel dat jij begrip voor je familie probeert te hebben. Goed van je dat je ook naar je eigen aandeel probeert te kijken.
Ik heb het idee dat jullie van beide kanten (dus aan de ene kant jij en aan de andere kant je moeder/zus) wel je best proberen te doen. Maar het is wel complex allemaal, waardoor het misschien niet altijd lukt.
Heb je wel eens een gesprek gehad samen met je moeder/zus bij een hulpverlener?
oeps, dat laatste had je inmiddels al verteld.
Ik vind je best optimistisch overkomen en ik lees ook wel dat jij begrip voor je familie probeert te hebben. Goed van je dat je ook naar je eigen aandeel probeert te kijken.
Ik heb het idee dat jullie van beide kanten (dus aan de ene kant jij en aan de andere kant je moeder/zus) wel je best proberen te doen. Maar het is wel complex allemaal, waardoor het misschien niet altijd lukt.
Heb je wel eens een gesprek gehad samen met je moeder/zus bij een hulpverlener?
oeps, dat laatste had je inmiddels al verteld.
anoniem_103853 wijzigde dit bericht op 11-06-2010 13:12
Reden: mosterd
Reden: mosterd
% gewijzigd
vrijdag 11 juni 2010 om 13:13
Liefgrietje,
Jij kan soms zelf niet met de situatie omgaan en dat kan je familie ook niet altijd. Het is moeilijk. De situatie is moeilijk. Je doet je best maar maakt fouten. Accepteer ook dat je familie hun best doet maar ook fouten maakt.
Je vraagt best wel veel ruimte om jezelf te zijn met alles er op en er aan. Soms is dat in conflict met hun gevoelens. Jij bent maar mens, maar zij ook he?
Ik denk dat je wat meer los moet laten wat ze van je vinden. Het zal in de basis heus wel goed zitten maar soms is een tax bereikt. Hou wel op met manipuleren, want dat is dodelijk vermoeiend en daar jaag je mensen wel mee weg.
Jij kan soms zelf niet met de situatie omgaan en dat kan je familie ook niet altijd. Het is moeilijk. De situatie is moeilijk. Je doet je best maar maakt fouten. Accepteer ook dat je familie hun best doet maar ook fouten maakt.
Je vraagt best wel veel ruimte om jezelf te zijn met alles er op en er aan. Soms is dat in conflict met hun gevoelens. Jij bent maar mens, maar zij ook he?
Ik denk dat je wat meer los moet laten wat ze van je vinden. Het zal in de basis heus wel goed zitten maar soms is een tax bereikt. Hou wel op met manipuleren, want dat is dodelijk vermoeiend en daar jaag je mensen wel mee weg.
vrijdag 11 juni 2010 om 13:13
Dan zou ik zeggen..ga zo door met je leven en functioneren.
Het is hard als buitenwereld, ook of vooral familie, t niet snappen. Maar dat is nu eenmaal zo.
Je kan ze t nog es proberen uit te leggen, info verschaffen, meenemen naar info bijeenkomsten etc.
Maar probeer niet energie te steken in te veranderen wat zij doen, je hebt alleen je eigen leven in de hand.
En in hoeverre kun je je echt helemaal in ander inleven?
Bij psychische stoornissen is vaker onbegrip, voor de buitenwereld kunnen gedrag en symptomen zo anders overkomen.
Gaan ze stelselmatig over je grenzen heen, dan zou ik daar aan werken. Wees duidelijk wat je wel en niet accepteert, en wat wel/niet goed voor jou is..ook al kan dat pijnlijk zijn.
keep your head up...
Het is hard als buitenwereld, ook of vooral familie, t niet snappen. Maar dat is nu eenmaal zo.
Je kan ze t nog es proberen uit te leggen, info verschaffen, meenemen naar info bijeenkomsten etc.
Maar probeer niet energie te steken in te veranderen wat zij doen, je hebt alleen je eigen leven in de hand.
En in hoeverre kun je je echt helemaal in ander inleven?
Bij psychische stoornissen is vaker onbegrip, voor de buitenwereld kunnen gedrag en symptomen zo anders overkomen.
Gaan ze stelselmatig over je grenzen heen, dan zou ik daar aan werken. Wees duidelijk wat je wel en niet accepteert, en wat wel/niet goed voor jou is..ook al kan dat pijnlijk zijn.
keep your head up...
once upon a time called.....right now
vrijdag 11 juni 2010 om 13:18
Oké, je moeder is dus goed op de hoogte, begrijp ik.
Na je laatste post is het me niet helemaal duidelijk of je familie nu teveel van je verwacht of dat ze je juist betuttelen (dat ze je zien als iemand die niks kan, zoals je zelf aangaf).
Een zo volwaardig mogelijk leven leiden en zo goed mogelijk kunnen omgaan met de beperkingen die je hebt, lijkt me een prima streven. En natuurlijk ben je allereerst mens en pas in latere instantie je lichamelijke en geestelijke beperkingen. Maar omdat ze toch een grote rol spelen, moeten ze zeker niet buiten beschouwing blijven.
Is dit iets waar je op een open, constructieve manier met je zus en moeder over zou kunnen praten? Ik bedoel: dat je aangeeft hoe jij je eigen leven ziet en aan hen vraagt hoe zij dit zien. En dan samen probeert dichter bij elkaar te komen.
Na je laatste post is het me niet helemaal duidelijk of je familie nu teveel van je verwacht of dat ze je juist betuttelen (dat ze je zien als iemand die niks kan, zoals je zelf aangaf).
Een zo volwaardig mogelijk leven leiden en zo goed mogelijk kunnen omgaan met de beperkingen die je hebt, lijkt me een prima streven. En natuurlijk ben je allereerst mens en pas in latere instantie je lichamelijke en geestelijke beperkingen. Maar omdat ze toch een grote rol spelen, moeten ze zeker niet buiten beschouwing blijven.
Is dit iets waar je op een open, constructieve manier met je zus en moeder over zou kunnen praten? Ik bedoel: dat je aangeeft hoe jij je eigen leven ziet en aan hen vraagt hoe zij dit zien. En dan samen probeert dichter bij elkaar te komen.
vrijdag 11 juni 2010 om 13:19
Omdat jouw moeder en jouw zus niet de storenis hebben die jij hebt, is het voor hun moeilijk om continu zich in te leven in jouw situatie.
Ik begrijp dan ook wel dat je moeder en zus je nu een schop onder je kont willen geven (ook al heb je die niet nodig) dat zou namelijk bij hun wel een goede steun zijn op zo'n moment.
Ze doen waarschijnlijk wat in hun ogen het beste is. Snappen niet altijd jouw grenzen, omdat die van hun heel ergens anders liggen.
Misschien is het aangeven van je zus dat ze je grenzen niet begrijpt/respecteert wel een manier van haar om haar grens tegenover jouw aandoening aan te geven.
Heel veel sterkte..........
Ik begrijp dan ook wel dat je moeder en zus je nu een schop onder je kont willen geven (ook al heb je die niet nodig) dat zou namelijk bij hun wel een goede steun zijn op zo'n moment.
Ze doen waarschijnlijk wat in hun ogen het beste is. Snappen niet altijd jouw grenzen, omdat die van hun heel ergens anders liggen.
Misschien is het aangeven van je zus dat ze je grenzen niet begrijpt/respecteert wel een manier van haar om haar grens tegenover jouw aandoening aan te geven.
Heel veel sterkte..........
vrijdag 11 juni 2010 om 13:21
Misschien nog zinvol om te zeggen: ik begrijp mijn broer lang niet altijd, maar als hij me dingen probeert uit te leggen kan ik veel gemakkelijker begrip voor hem opbrengen.
Ik bedoel: het lijkt me goed om de dingen tegenover je zus en moeder uit te spreken. Ze begrijpen waarschijnlijk lang niet altijd wat jouw bedoelingen en overwegingen zijn.
Ik bedoel: het lijkt me goed om de dingen tegenover je zus en moeder uit te spreken. Ze begrijpen waarschijnlijk lang niet altijd wat jouw bedoelingen en overwegingen zijn.
vrijdag 11 juni 2010 om 13:31
ok,maar ik wil ze niet kwetsen.Het manipuleren is ook iets wat niet bij mij past.Of tot zover ik weet niet.Andersom past het wel bij mij dat het wel bij mij gedaan word.Ik geef dan grenzen aan.dat doe ik wel. Ik ga wel door met mij leven hoor.Want ik heb harde maar eerlijke vrienden die weten hoeveel ik over heb voor de goede band met mijn familie.En die wijzen mij er ook op dat ze hun best doen.Maar dan dat van gisteren , ja ik weet het niet ik twijfel aan hun eerlijkheid. en het doet pijn ja dat ze denken da tik mijn verschuil achter mijn aandoening.Want ik pak alles aan waar ik moeite mee heb.Eerst zelfstandig lukt dat niet dan met hulp.Als ik ze vertel dat ik soms gewoon echt niet kan komen , we komen wel vaak samen,dan moet ik toch komen en doe dat dan ook wel. het is datn wel gezellig maar..daarna lig ik wel weer twee dagen op bed.niet hun schuld mijn eigen schuld. ik geef toe. Daar ga ik duidelijker in worden.En ze blijven altijd om uitleg vragen en dan geef ik ze die.Ik zeg dan ook vaak als het teveel is moet je het zeggen dan laten we het hierbij.En het komt ook voor dat ik ze duidelijk moet maken dat hun wereld niet om mij moet draaien.dat ik me wel red. met hulpverlening.Dat nemen ze dan wel aan en dan gaan we leuk kolonisten ofzo of terrasje noem maar op.
ik ga nu even stoppen met het forum voor nu..ik wil wel iedereen bedanken voor de reacties.Ik ga op stap en me bedenken wat mijn aandeel in dit verhaal is.hoe ik mezelf kan verbeteren:D dank jullie wel
ik ga nu even stoppen met het forum voor nu..ik wil wel iedereen bedanken voor de reacties.Ik ga op stap en me bedenken wat mijn aandeel in dit verhaal is.hoe ik mezelf kan verbeteren:D dank jullie wel
vrijdag 11 juni 2010 om 13:33
Liefgrietje, ik vind het heel begrijpelijk dat je door jouw problematiek alles niet zo goed kort en duidelijk kunt neerschrijven hier. Geeft niets hoor, als het je oplucht gewoon blijven schrijven..
Ga ervan uit dat je familie van je houdt en ook voor jou het beste wil. Hierbij hoort ook zo nu en dan kritiek geven. Het wil toch niet zeggen dat ze je meteen heel anders gaan zien of waarderen?
Ga ervan uit dat je familie van je houdt en ook voor jou het beste wil. Hierbij hoort ook zo nu en dan kritiek geven. Het wil toch niet zeggen dat ze je meteen heel anders gaan zien of waarderen?
vrijdag 11 juni 2010 om 13:35
Hai lief grietje,
Ik las je opening en moest denken aan iets wat iemand jaren geleden aan mij heeft gevraagd.
De vraag was of ik iemand had waar ik heel erg veel van hield en zoja of ik dat zo kon beschrijven dat iemand die dat niet had het kon begrijpen.
Ik heb zeker mensen waar ik echt heel veel van hou maar om dat nou zo te beschrijven zodat iemand anders het begrijpt?
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je jouw gevoelens, jouw ziekte etc niet zo kunt uitleggen aan jouw moeder en zus dat ze het 'echt' begrijpen, ze maken het niet zelf mee.
Zo te lezen ben je heel erg op de goede weg, heb je hulp, medicatie en ben je aa nhet opkrabbelen.
Ik vind dat heel erg knap en heb daar respect voor,
Ik hoop dat je je niet uit het veld laat slaan door het onbegrip van jouw moeder en jouw zus. Waarschijnlijk snappen ze het gewoon niet en bedoelen ze het echt goed.
Neemt niet weg dat een 'schop onder je hol' soms best goed kan zijn, maar ik vraag me af of dit nu nodig is. Dat weet je zelf waarschijnlijk het beste.
Ik las je opening en moest denken aan iets wat iemand jaren geleden aan mij heeft gevraagd.
De vraag was of ik iemand had waar ik heel erg veel van hield en zoja of ik dat zo kon beschrijven dat iemand die dat niet had het kon begrijpen.
Ik heb zeker mensen waar ik echt heel veel van hou maar om dat nou zo te beschrijven zodat iemand anders het begrijpt?
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je jouw gevoelens, jouw ziekte etc niet zo kunt uitleggen aan jouw moeder en zus dat ze het 'echt' begrijpen, ze maken het niet zelf mee.
Zo te lezen ben je heel erg op de goede weg, heb je hulp, medicatie en ben je aa nhet opkrabbelen.
Ik vind dat heel erg knap en heb daar respect voor,
Ik hoop dat je je niet uit het veld laat slaan door het onbegrip van jouw moeder en jouw zus. Waarschijnlijk snappen ze het gewoon niet en bedoelen ze het echt goed.
Neemt niet weg dat een 'schop onder je hol' soms best goed kan zijn, maar ik vraag me af of dit nu nodig is. Dat weet je zelf waarschijnlijk het beste.
vrijdag 11 juni 2010 om 13:47
jullie zijn snel haha.
ze betuttelen me met goede bedoelingen.Daarin tegen verwachten ze van mij da tik wel alles aankan wat hun aankunnen. Want ik weet het leven kan soms zwaar zijn voor iedereen.ik niet uitgezonderd.Alleen ben ik wat gevoeliger dat is wel een nadeel.Waar ik mee moet leven.Dat lukt tot op zekere hoogte.lukt het dan niet dan sluit ik mij af voor iedereen.
Mijn gedachte daarbij is. dan ben ik ook niet tot last, hebben ze minder zorgen.Hun gevoelens zijn dan juist grote zorgen omdat ik dan niet zo spontaan ben als "normaal"..
dubbel maar ik ga het uitdokteren en dan samen met hun uitdokteren.Wat misschien ik beter moet doen , en dat hun gewoon atlijd eerlijk zijn en niet van de en op andere dag me dit vertellen.Ik kan wel wat hebben als het gaat om wat ik kan verbeteren. Want wees wel eerlijk het probleem ligt bij mij.ik heb die aandoening.En ik wil beter worden.Hoop ik niet dat ze dan denken da tik alles op mijzelf betrek ofzo of zielig doe door mezelf de schuld te geven.want dat is het niet.Ik besef me alstegoed dat alleen ik kan ervaren wat ik heb.Ik hoop alleen wel dat wanneer ik dan tijd nodig heb ze zich niet hele grote zorgen gaan maken.En denken dat het weer helemaal fout is met mij.ik ga nog even bedenken hoe ik het duidelijk uit moet moet leggen..
ze betuttelen me met goede bedoelingen.Daarin tegen verwachten ze van mij da tik wel alles aankan wat hun aankunnen. Want ik weet het leven kan soms zwaar zijn voor iedereen.ik niet uitgezonderd.Alleen ben ik wat gevoeliger dat is wel een nadeel.Waar ik mee moet leven.Dat lukt tot op zekere hoogte.lukt het dan niet dan sluit ik mij af voor iedereen.
Mijn gedachte daarbij is. dan ben ik ook niet tot last, hebben ze minder zorgen.Hun gevoelens zijn dan juist grote zorgen omdat ik dan niet zo spontaan ben als "normaal"..
dubbel maar ik ga het uitdokteren en dan samen met hun uitdokteren.Wat misschien ik beter moet doen , en dat hun gewoon atlijd eerlijk zijn en niet van de en op andere dag me dit vertellen.Ik kan wel wat hebben als het gaat om wat ik kan verbeteren. Want wees wel eerlijk het probleem ligt bij mij.ik heb die aandoening.En ik wil beter worden.Hoop ik niet dat ze dan denken da tik alles op mijzelf betrek ofzo of zielig doe door mezelf de schuld te geven.want dat is het niet.Ik besef me alstegoed dat alleen ik kan ervaren wat ik heb.Ik hoop alleen wel dat wanneer ik dan tijd nodig heb ze zich niet hele grote zorgen gaan maken.En denken dat het weer helemaal fout is met mij.ik ga nog even bedenken hoe ik het duidelijk uit moet moet leggen..
vrijdag 11 juni 2010 om 14:10
TO's moeder en zus hoeven ook niet te voelen wat zij voelt om er begrip voor te hebben.
Ik weet ook niet hoe het voor mijn broer voelt om schizofreen te zijn. Maar nu ik begrijp wat die ziekte met hem doet, weet wat hij daardoor wel en niet kan en een beeld heb van wat hij zoal ervaart, begrijp ik hem beter en kunnen we gemakkelijker met elkaar omgaan.
Ik weet ook niet hoe het voor mijn broer voelt om schizofreen te zijn. Maar nu ik begrijp wat die ziekte met hem doet, weet wat hij daardoor wel en niet kan en een beeld heb van wat hij zoal ervaart, begrijp ik hem beter en kunnen we gemakkelijker met elkaar omgaan.
vrijdag 11 juni 2010 om 16:15
zo ik ben weer onwarrig zeg maar.Heb even het verhaal laten lezen aan iemand die ik hier getypt had.En ze moest lachen.en zei nou je bent weer lekker bezig ..zo ken ik je niet zo boos.
Zij kent mijn familie en mij en van beiden is wat te zeggen.Ik ben nu op een punt waarbij ik dus even tijd moet nemen om het te laten bezinken. omdat ik altijd wel over me heen laat lopen maar dat ook laat gebeuren.Nu dus niet meer. Alleen was mijn emotie zo sterk, en nog steeds wel. dat ik het wel heel groot aan wou pakken.En gelijk wou dat hun net als ik veranderden van gedrag. Maar dat kan natuurlijk niet.Daarmee ben ik over hun grens heen gegaan door ze te overvallen met een houding die ze niet van mij kennen.Dan krijg je natuurlijk een reactie. .logisch.
Ik blijf er wel bij dat er wat moet veranderen maar niet op de manier die ik inmijn hoofd had gehaald.En dat ligt niet aan mijn aandoening ofzo hoor..dat was gewoon beetje boel fout gedacht van mij,
ik heb volle respect voor mijn ouders en zus met wat hun zelf hebben meegemaakt en mij ook nog eens daarbij.ik ben dan wel zover dat ik weet da tik het allemaal kan.maar kan niet verwachten dat hun het ook al hebben geaccepteerd.IK maak het allemaal mee, hun blijven inhet ongewisse. voor mij is het tastbaar voor hun niet. dat maakt het wat moeilijker voor hun denk ik. hoeveel ik ook vertel of wat ik ook doe..ze hebben gewoon meer tijd nodig dan ik.Dat moet ik accepteren zoals ik wil dat ze mij ook accepteren.
Zij kent mijn familie en mij en van beiden is wat te zeggen.Ik ben nu op een punt waarbij ik dus even tijd moet nemen om het te laten bezinken. omdat ik altijd wel over me heen laat lopen maar dat ook laat gebeuren.Nu dus niet meer. Alleen was mijn emotie zo sterk, en nog steeds wel. dat ik het wel heel groot aan wou pakken.En gelijk wou dat hun net als ik veranderden van gedrag. Maar dat kan natuurlijk niet.Daarmee ben ik over hun grens heen gegaan door ze te overvallen met een houding die ze niet van mij kennen.Dan krijg je natuurlijk een reactie. .logisch.
Ik blijf er wel bij dat er wat moet veranderen maar niet op de manier die ik inmijn hoofd had gehaald.En dat ligt niet aan mijn aandoening ofzo hoor..dat was gewoon beetje boel fout gedacht van mij,
ik heb volle respect voor mijn ouders en zus met wat hun zelf hebben meegemaakt en mij ook nog eens daarbij.ik ben dan wel zover dat ik weet da tik het allemaal kan.maar kan niet verwachten dat hun het ook al hebben geaccepteerd.IK maak het allemaal mee, hun blijven inhet ongewisse. voor mij is het tastbaar voor hun niet. dat maakt het wat moeilijker voor hun denk ik. hoeveel ik ook vertel of wat ik ook doe..ze hebben gewoon meer tijd nodig dan ik.Dat moet ik accepteren zoals ik wil dat ze mij ook accepteren.
