Psyche
alle pijlers
Waarom voel ik het niet?
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:50
Ik loop al mijn hele leven met het volgende en ik wil er zooo graag vanaf, maar hoe???
Ik ben ontzettend onzeker, denk altijd dat ik dingen niet kan, niet goed doe of niet genoeg ben.
Heb mijn VWO doorlopen zonder noemenswaardige inzet. Studeerde nooit en haalde dan weliswaar altijd een 6 of 7, maar haalde het wel. Soms moest ik bijzetten. Dan ging ik hard leren en dan haalde ik zo een 9 of 10. Maar toch had ik altijd het gevoel dat ik dommer was als anderen.
Daarna naar het HBO gegaan. Universiteit durfde ik niet, stel dat ik te dom zou zijn. Vervolgens het HBO wederom moeiteloos doorlopen. Zonder veel inzet haalde ik al mijn vakken. Wederom met zesjes, maar ik haalde het wel. En dan had ik altijd het gevoel, ben ik nou zo slim of is de opleiding zo laag van niveau. Ja, dan uiteraard het laatste, want zo slim ben ik helemaal niet. Vanuit de opleiding kreeg ik gemixte signalen. Mijn mentor vond me maar middelmatig, ik haalde namelijk maar een 6 of 7. Heb echter nooit (als enige van de groep) een hertentamen gehad. De coördinator van de opleiding vond me juist weer erg goed, gezien het tempo waarin ik de opleiding heb afgerond.
En nu ben ik aan het werk en ik word overladen met complimenten. Maar toch ben ik continue bang dat ik door de mand val, want… zo goed ben ik toch helemaal niet. En wederom krijg ik de bevestiging dat ik dat wel ben, maar ik voel het niet. En wat wil ik dat graag voelen, maar het lukt niet.
Ik heb dit niet alleen op het gebied van leren en werken. Ik zing en naar ik begrijp van andere mensen, niet onverdienstelijk. Word gevraagd voor bruidsmissen, feesten, uithelpen bij koren. Maar… wederom denk ik dat alle anderen veel beter zingen.
Verder kook en bak ik graag, maar ik wil 100 keer horen of het lekker is. En dan nog twijfel ik. Maakt niet uit of ik het dan zelf lekker vind.
Ik wil zo graag zelfverzekerd zijn, maar het lukt me niet. Ik verspil zoveel energie, omdat ik me steeds druk maak over alles. Wat kan ik hier aan doen? Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een psycholoog. Misschien toch weer een nieuwe afspraak maken?
En wie herkent dit???
Excuses voor het lange verhaal. Moest het even kwijt.
Ik ben ontzettend onzeker, denk altijd dat ik dingen niet kan, niet goed doe of niet genoeg ben.
Heb mijn VWO doorlopen zonder noemenswaardige inzet. Studeerde nooit en haalde dan weliswaar altijd een 6 of 7, maar haalde het wel. Soms moest ik bijzetten. Dan ging ik hard leren en dan haalde ik zo een 9 of 10. Maar toch had ik altijd het gevoel dat ik dommer was als anderen.
Daarna naar het HBO gegaan. Universiteit durfde ik niet, stel dat ik te dom zou zijn. Vervolgens het HBO wederom moeiteloos doorlopen. Zonder veel inzet haalde ik al mijn vakken. Wederom met zesjes, maar ik haalde het wel. En dan had ik altijd het gevoel, ben ik nou zo slim of is de opleiding zo laag van niveau. Ja, dan uiteraard het laatste, want zo slim ben ik helemaal niet. Vanuit de opleiding kreeg ik gemixte signalen. Mijn mentor vond me maar middelmatig, ik haalde namelijk maar een 6 of 7. Heb echter nooit (als enige van de groep) een hertentamen gehad. De coördinator van de opleiding vond me juist weer erg goed, gezien het tempo waarin ik de opleiding heb afgerond.
En nu ben ik aan het werk en ik word overladen met complimenten. Maar toch ben ik continue bang dat ik door de mand val, want… zo goed ben ik toch helemaal niet. En wederom krijg ik de bevestiging dat ik dat wel ben, maar ik voel het niet. En wat wil ik dat graag voelen, maar het lukt niet.
Ik heb dit niet alleen op het gebied van leren en werken. Ik zing en naar ik begrijp van andere mensen, niet onverdienstelijk. Word gevraagd voor bruidsmissen, feesten, uithelpen bij koren. Maar… wederom denk ik dat alle anderen veel beter zingen.
Verder kook en bak ik graag, maar ik wil 100 keer horen of het lekker is. En dan nog twijfel ik. Maakt niet uit of ik het dan zelf lekker vind.
Ik wil zo graag zelfverzekerd zijn, maar het lukt me niet. Ik verspil zoveel energie, omdat ik me steeds druk maak over alles. Wat kan ik hier aan doen? Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een psycholoog. Misschien toch weer een nieuwe afspraak maken?
En wie herkent dit???
Excuses voor het lange verhaal. Moest het even kwijt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 15:55
quote:Stoeptegel schreef op 28 oktober 2008 @ 15:48:
jammer dat je je zo druk maakt zonde van je energie hoor.
ik heb weliswaar geen uni, maar wel mijn mavo havo en mbo diploma fluitend gehaald. ik ben niet trots op mijn diplomas, maar heb er ook absoluut geen negatief gevoel over! die dingen heb je gewoon nodig om aan de bak te komen, thats it.
je hoeft niet 'perse' een trots gevoel te hebben over je diplomas, waar haal je dat idee vandaan? veel mensen benijden mij ook, krijg complimenten in de trant van dat heb je toch maar even gedaan ( ook korte tijd alles gehaald) ik bedank hartelijk voor het compliment maar voel er niet iets speciaals bij ofzo...
ook niet het feit dat jij je vwo en uni gehaald hebt in korte tijd, tja wat moet ik daarvan vinden dan? lekker belangrijk!
vind andere dingen veel interessanter aan een persoon ( en aan mezelf) nl, hoe sta je in het leven, hoe ga je met anderen om?
misschien zoek je wel een ander soort uitdaging. bijv zieke en behoeftige mensen helpen, dat je daar wel een trots en dankbaar gevoel aan overhoudt? ik zeg maar wat hoor maar misschien moet je je eigenwaarde in heel andere dingen gaan zoeken dan in je werkprestaties en je diplomas. kijk, zo kan het ook TO, gewoon nuchter....
jammer dat je je zo druk maakt zonde van je energie hoor.
ik heb weliswaar geen uni, maar wel mijn mavo havo en mbo diploma fluitend gehaald. ik ben niet trots op mijn diplomas, maar heb er ook absoluut geen negatief gevoel over! die dingen heb je gewoon nodig om aan de bak te komen, thats it.
je hoeft niet 'perse' een trots gevoel te hebben over je diplomas, waar haal je dat idee vandaan? veel mensen benijden mij ook, krijg complimenten in de trant van dat heb je toch maar even gedaan ( ook korte tijd alles gehaald) ik bedank hartelijk voor het compliment maar voel er niet iets speciaals bij ofzo...
ook niet het feit dat jij je vwo en uni gehaald hebt in korte tijd, tja wat moet ik daarvan vinden dan? lekker belangrijk!
vind andere dingen veel interessanter aan een persoon ( en aan mezelf) nl, hoe sta je in het leven, hoe ga je met anderen om?
misschien zoek je wel een ander soort uitdaging. bijv zieke en behoeftige mensen helpen, dat je daar wel een trots en dankbaar gevoel aan overhoudt? ik zeg maar wat hoor maar misschien moet je je eigenwaarde in heel andere dingen gaan zoeken dan in je werkprestaties en je diplomas. kijk, zo kan het ook TO, gewoon nuchter....
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:00
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:01
quote:kitje schreef op 28 oktober 2008 @ 15:52:
Dat wil niet zeggen dat het allemaal zo slecht is wat ik doe, maar de complimenten die ik krijg van mijn collega's kloppen niet. En daar komt ook dat gevoel van door de mand vallen vandaan.Ben je dan een oplichter en rommel je maar wat raak op je werk?
Dat wil niet zeggen dat het allemaal zo slecht is wat ik doe, maar de complimenten die ik krijg van mijn collega's kloppen niet. En daar komt ook dat gevoel van door de mand vallen vandaan.Ben je dan een oplichter en rommel je maar wat raak op je werk?
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:07
Het kan dat je het op veel fronten in het leven goed doet, maar toch onzeker bent. Dat heeft volgens mij niet zoveel te maken met jezelf problemen aanpraten, of niet nuchter naar de zaken kunnen kijken. Vaak komt een gebrek aan zelfvertrouwen wel ergens vandaan. Misschien is TO vroeger wel vaak gepest, of door haar ouders altijd afgekraakt.
Ik vind de OP behoorlijk nuchter overkomen, TO realiseert zich dat haar gevoel van het niet goed genoeg doen niet klopt met de praktijk. Maar waarom voelt ze dat? Volgens mij is een belangrijke vraag waar dat gevoel vandaan komt.
Het gevoel van door de mand vallen, of niet goed genoeg zijn, herken ik overigens ook heel erg.
Ik vind de OP behoorlijk nuchter overkomen, TO realiseert zich dat haar gevoel van het niet goed genoeg doen niet klopt met de praktijk. Maar waarom voelt ze dat? Volgens mij is een belangrijke vraag waar dat gevoel vandaan komt.
Het gevoel van door de mand vallen, of niet goed genoeg zijn, herken ik overigens ook heel erg.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:09
Maar dan beledig je in feite toch de mensen om je heen?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:18
quote:yoyo2 schreef op 28 oktober 2008 @ 16:09:
Maar dan beledig je in feite toch de mensen om je heen?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
Volgens mij gaat het vooral om vertrouwen in jezelf en een realistisch zelfbeeld. Wanneer je eenmaal denkt dat je niet goed genoeg bent, kunnen mensen je nog zo de hemel in prijzen, maar durf je dat niet te geloven. Jij weet immers zelf hoe waardeloos je van binnen eigenlijk bent. Wanneer je zo'n laag zelfbeeld hebt, verandert dat niet door een paar complimentjes en zul je de neiging hebben om je goede eigenschappen en daden te baggataliseren.
Ik weet niet of dit voor TO zo zit, maar volgens mij werkt het vaak zo met een gebrek aan zelfvertrouwen.
Maar dan beledig je in feite toch de mensen om je heen?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
Volgens mij gaat het vooral om vertrouwen in jezelf en een realistisch zelfbeeld. Wanneer je eenmaal denkt dat je niet goed genoeg bent, kunnen mensen je nog zo de hemel in prijzen, maar durf je dat niet te geloven. Jij weet immers zelf hoe waardeloos je van binnen eigenlijk bent. Wanneer je zo'n laag zelfbeeld hebt, verandert dat niet door een paar complimentjes en zul je de neiging hebben om je goede eigenschappen en daden te baggataliseren.
Ik weet niet of dit voor TO zo zit, maar volgens mij werkt het vaak zo met een gebrek aan zelfvertrouwen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:21
Ik herken hier wel wat in, in zoverre dat ik wel altijd hoge resultaten haalde maar toch steeds het gevoel had dat het niet goed was, of dat het toevallig zo gegaan was, enz. Het is een soort faalangst.
De titel van je topic zegt het helemaal: je voelt het zo niet. Veel van wat wij vandaag voelen is gebaseerd op ervaringen uit onze kindertijd. Bij mij was het zo dat mijn ouders mij op subtiele wijze inderdaad vaak het gevoel hebben gegeven dat goed nog niet goed genoeg was. Of als ik iets goed deed, kon er toch zo een opmerking volgen dat "ik vast wel erg veel geluk gehad had". Op mindere prestatie werd ook negatief gereageerd, dus eigenlijk was het nooit goed. Als gevolg daarvan voelde ik diep vanbinnen grote twijfel bij alles wat ik deed. In sommige gevallen was ik ook te bang om dingen te ondernemen enkel en alleen omdat ik bang was dat het zou misgaan.
Iemand die als kind voldoende bevestiging heeft gekregen (en daarmee bedoel ik niet 'gejuich' maar het op een positieve manier bevestigen van het kunnen van het kind), heeft later als volwassene geen fundamentele problemen met het realistisch inschatten van zijn mogelijkheden en het beoordelen van zijn prestaties. En hoeft ook niet voortdurend bevestiging dat wat hij doet goed is.
Je kan hieraan werken door te proberen dat gedachtenpatroon te doorbreken. Als het probleem echt heel diep zit, gaat dat m.i. het best als je ook de onderliggende gevoelens aanpakt. Ik zeg niet dat het voor jou zo is, maar bij mij zijn de dingen pas echt gaan veranderen toen ik heb geprobeerd terug te gaan naar wat ik als kind moet hebben gevoeld. Heel veel verdriet en boosheid is daarbij naar boven gekomen, omdat ik als kind niet in mijn waarde ben gelaten en niet heb mogen experimenteren, presteren en falen, zonder daarop afgerekend te worden.
De titel van je topic zegt het helemaal: je voelt het zo niet. Veel van wat wij vandaag voelen is gebaseerd op ervaringen uit onze kindertijd. Bij mij was het zo dat mijn ouders mij op subtiele wijze inderdaad vaak het gevoel hebben gegeven dat goed nog niet goed genoeg was. Of als ik iets goed deed, kon er toch zo een opmerking volgen dat "ik vast wel erg veel geluk gehad had". Op mindere prestatie werd ook negatief gereageerd, dus eigenlijk was het nooit goed. Als gevolg daarvan voelde ik diep vanbinnen grote twijfel bij alles wat ik deed. In sommige gevallen was ik ook te bang om dingen te ondernemen enkel en alleen omdat ik bang was dat het zou misgaan.
Iemand die als kind voldoende bevestiging heeft gekregen (en daarmee bedoel ik niet 'gejuich' maar het op een positieve manier bevestigen van het kunnen van het kind), heeft later als volwassene geen fundamentele problemen met het realistisch inschatten van zijn mogelijkheden en het beoordelen van zijn prestaties. En hoeft ook niet voortdurend bevestiging dat wat hij doet goed is.
Je kan hieraan werken door te proberen dat gedachtenpatroon te doorbreken. Als het probleem echt heel diep zit, gaat dat m.i. het best als je ook de onderliggende gevoelens aanpakt. Ik zeg niet dat het voor jou zo is, maar bij mij zijn de dingen pas echt gaan veranderen toen ik heb geprobeerd terug te gaan naar wat ik als kind moet hebben gevoeld. Heel veel verdriet en boosheid is daarbij naar boven gekomen, omdat ik als kind niet in mijn waarde ben gelaten en niet heb mogen experimenteren, presteren en falen, zonder daarop afgerekend te worden.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:30
Mips vraagt zich af wat voor punt TO nu wil maken en of ze niet gewoon NOG meer bevestiging wil van dat ze echt wel slim is etc.
Nee dat is het niet.
Theoretisch weet ze dat heus wel, maar gevoelsmatig voelt ze zich helemaal niet zo 'goed' en heeft ze het gevoel mensen voor de gek te houden. 'Want zo moeilijk is het toch niet, wat ze allemaal doet??'
Google eens op 'bedriegersfenomeen' . Denk dat je je daarin wel herkent. Stond een tijdje geleden iets over in de Psych.Mag. Toen ik het las vond ik het ook erg herkenbaar. En is het gewoon iets waar je eens over kunt praten als je er wat aan wilt doen, en heeft niets te maken met een schop onder je kont of dat je een 'zeur' bent....
Nee dat is het niet.
Theoretisch weet ze dat heus wel, maar gevoelsmatig voelt ze zich helemaal niet zo 'goed' en heeft ze het gevoel mensen voor de gek te houden. 'Want zo moeilijk is het toch niet, wat ze allemaal doet??'
Google eens op 'bedriegersfenomeen' . Denk dat je je daarin wel herkent. Stond een tijdje geleden iets over in de Psych.Mag. Toen ik het las vond ik het ook erg herkenbaar. En is het gewoon iets waar je eens over kunt praten als je er wat aan wilt doen, en heeft niets te maken met een schop onder je kont of dat je een 'zeur' bent....
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:36
En inderdaad, een tekort aan zelfvertrouwen wat ik eerst ook noemde.
Bij mij is dat het iig wel. Net zoals Phara dat beschrijft...
Ik vind het ook heel moeilijk om dat gedachtenpatroon te doorbreken hoor. Om het los te koppelen en positief naar jezelf te kijken. Je bent het zo 'gewend' jezelf te blijven zien zoals je al jaaaaren deed.
En toen je klein was had je het niet door. Hoe ouder je wordt, hoe meer je het ook gaat zien. Je opvoeding is zoveel belangrijker dan soms wordt gedacht.
Bij mij is dat het iig wel. Net zoals Phara dat beschrijft...
Ik vind het ook heel moeilijk om dat gedachtenpatroon te doorbreken hoor. Om het los te koppelen en positief naar jezelf te kijken. Je bent het zo 'gewend' jezelf te blijven zien zoals je al jaaaaren deed.
En toen je klein was had je het niet door. Hoe ouder je wordt, hoe meer je het ook gaat zien. Je opvoeding is zoveel belangrijker dan soms wordt gedacht.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:00
quote:Potjethee schreef op 28 oktober 2008 @ 16:36:
En inderdaad, een tekort aan zelfvertrouwen wat ik eerst ook noemde.
Bij mij is dat het iig wel. Net zoals Phara dat beschrijft...
Ik vind het ook heel moeilijk om dat gedachtenpatroon te doorbreken hoor. Om het los te koppelen en positief naar jezelf te kijken. Je bent het zo 'gewend' jezelf te blijven zien zoals je al jaaaaren deed.
En toen je klein was had je het niet door. Hoe ouder je wordt, hoe meer je het ook gaat zien. Je opvoeding is zoveel belangrijker dan soms wordt gedacht.
Helaas ook heel herkenbaar voor mij! Ook altijd erg onzeker over alles wat ik moet doen en vervolgens slaag ik altijd met hoge cijfers! Terwijl ik er zelf van overtuigd was, dat ik het niet zo halen... Het is vooral heel vermoeiend ook voor de mensen om me heen (medestudenten, vriendinnen, familie) die denken dan; 'pffff, heb je haar weer!'....
Ik baal er ook zo van, want kan die knop in mijn zelfvertrouwen maar niet omzetten.
Volgens mij is het inderdaad gewoon faalangst. En inderdaad, ik denk dat het zeker met je kindertijd te maken heeft...
En inderdaad, een tekort aan zelfvertrouwen wat ik eerst ook noemde.
Bij mij is dat het iig wel. Net zoals Phara dat beschrijft...
Ik vind het ook heel moeilijk om dat gedachtenpatroon te doorbreken hoor. Om het los te koppelen en positief naar jezelf te kijken. Je bent het zo 'gewend' jezelf te blijven zien zoals je al jaaaaren deed.
En toen je klein was had je het niet door. Hoe ouder je wordt, hoe meer je het ook gaat zien. Je opvoeding is zoveel belangrijker dan soms wordt gedacht.
Helaas ook heel herkenbaar voor mij! Ook altijd erg onzeker over alles wat ik moet doen en vervolgens slaag ik altijd met hoge cijfers! Terwijl ik er zelf van overtuigd was, dat ik het niet zo halen... Het is vooral heel vermoeiend ook voor de mensen om me heen (medestudenten, vriendinnen, familie) die denken dan; 'pffff, heb je haar weer!'....
Ik baal er ook zo van, want kan die knop in mijn zelfvertrouwen maar niet omzetten.
Volgens mij is het inderdaad gewoon faalangst. En inderdaad, ik denk dat het zeker met je kindertijd te maken heeft...
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:08
quote:yoyo2 schreef op 28 oktober 2008 @ 16:09:
Maar dan beledig je in feite toch de mensen om je heen?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
Maar voor TO gaat het hier niet om de mensen om zich heen, maar hoe zij tegen zichzelf aan kijkt en zich daarover voelt. Zoals je het hier stelt kun je het wel bekijken, maar zo bedoelt TO het niet.
Daar komt dat "door de mand vallen" ook vandaan, je kunt het idee hebben dat je zelf de boel oplicht en dat je anderen doet denken dat je iets goed kunt, terwijl je zelf "weet" dat je het helemaal niet goed kunt.
Het gaat hier echt om het vertrouwen in jezelf.
Lunablue, zoals jij het uitlegt klopt het helemaal naar mijn ervaring.
Maar dan beledig je in feite toch de mensen om je heen?
- Mensen die complimenten maken zullen dat wel niet menen.
- Mensen die complimenten op je werk maken zijn zo dom, omdat ze geen eens door hebben dat je de boel oplicht.
Gaat het dan wel om je eigen vertrouwen?
Of om het vertrouwen in je medemens?
Maar voor TO gaat het hier niet om de mensen om zich heen, maar hoe zij tegen zichzelf aan kijkt en zich daarover voelt. Zoals je het hier stelt kun je het wel bekijken, maar zo bedoelt TO het niet.
Daar komt dat "door de mand vallen" ook vandaan, je kunt het idee hebben dat je zelf de boel oplicht en dat je anderen doet denken dat je iets goed kunt, terwijl je zelf "weet" dat je het helemaal niet goed kunt.
Het gaat hier echt om het vertrouwen in jezelf.
Lunablue, zoals jij het uitlegt klopt het helemaal naar mijn ervaring.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:12
Jee, wat een reacties! Dat had ik niet verwacht. Ik heb nog niet alles doorgelezen, maar hier alvast wat verduidelijking.
Ik hoef absoluut niet de beste te zijn. En eigenlijk is het allemaal heel vreemd. Als ik alles heel rationeel bekijk, weet ik dat ik heel veel kan. Dat ik slim ben en dat ik ook op andere vlakken goed presteer. Echter: ik voel het niet. Daar zit nou juist het probleem. Ik weet het allemaal, alleen blijf ik constant bang dat het alllemaal een farce is. Alsof ik mezelf en anderen continue voor de gek hou. Heel raar.
@yoyo2: ik heb enorm veel respect voor iedereen (vmbo, mavo, havo, vwo) die met hard werken de opleiding met goede cijfers haalt. Een vriendinnetje zei ooit tegen mij: het is niet eerlijk, jij haalt zonder te leren een 7, ik met hard leren ook die 7. Maar als ik niet leer, heb ik een 1. Toen heb ik haar ook verteld dat ik liever ook iets van haar discipline had gehad. Want het is makkelijk om een opleiding te halen met (idd) 2 vingers in je neus, maar (en nou weet ik niet of dat voor iedereen geldt die makkelijk leert) dat betekent niet automatisch dat je verzekerd bent van je eigen kunnen.
Ik merk tegelijkertijd wel dat ik enorm veel eis van mezelf. Ben niet snel (of beter gezegd, zeer zelden) tevreden over iets wat ik doe.
Ik ben echt iedere keer oprecht verbaasd als iemand mij zegt dat ik iets goed kan. En die verbazing wil ik niet meer voelen.
Eens even googlen op cognitieve gedragstherapie.
Ik hoef absoluut niet de beste te zijn. En eigenlijk is het allemaal heel vreemd. Als ik alles heel rationeel bekijk, weet ik dat ik heel veel kan. Dat ik slim ben en dat ik ook op andere vlakken goed presteer. Echter: ik voel het niet. Daar zit nou juist het probleem. Ik weet het allemaal, alleen blijf ik constant bang dat het alllemaal een farce is. Alsof ik mezelf en anderen continue voor de gek hou. Heel raar.
@yoyo2: ik heb enorm veel respect voor iedereen (vmbo, mavo, havo, vwo) die met hard werken de opleiding met goede cijfers haalt. Een vriendinnetje zei ooit tegen mij: het is niet eerlijk, jij haalt zonder te leren een 7, ik met hard leren ook die 7. Maar als ik niet leer, heb ik een 1. Toen heb ik haar ook verteld dat ik liever ook iets van haar discipline had gehad. Want het is makkelijk om een opleiding te halen met (idd) 2 vingers in je neus, maar (en nou weet ik niet of dat voor iedereen geldt die makkelijk leert) dat betekent niet automatisch dat je verzekerd bent van je eigen kunnen.
Ik merk tegelijkertijd wel dat ik enorm veel eis van mezelf. Ben niet snel (of beter gezegd, zeer zelden) tevreden over iets wat ik doe.
Ik ben echt iedere keer oprecht verbaasd als iemand mij zegt dat ik iets goed kan. En die verbazing wil ik niet meer voelen.
Eens even googlen op cognitieve gedragstherapie.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:21
quote:Stoeptegel schreef op 28 oktober 2008 @ 15:48:
jammer dat je je zo druk maakt zonde van je energie hoor.
ik heb weliswaar geen uni, maar wel mijn mavo havo en mbo diploma fluitend gehaald. ik ben niet trots op mijn diplomas, maar heb er ook absoluut geen negatief gevoel over! die dingen heb je gewoon nodig om aan de bak te komen, thats it.
je hoeft niet 'perse' een trots gevoel te hebben over je diplomas, waar haal je dat idee vandaan? veel mensen benijden mij ook, krijg complimenten in de trant van dat heb je toch maar even gedaan ( ook korte tijd alles gehaald) ik bedank hartelijk voor het compliment maar voel er niet iets speciaals bij ofzo...
ook niet het feit dat jij je vwo en uni gehaald hebt in korte tijd, tja wat moet ik daarvan vinden dan? lekker belangrijk!
vind andere dingen veel interessanter aan een persoon ( en aan mezelf) nl, hoe sta je in het leven, hoe ga je met anderen om?
misschien zoek je wel een ander soort uitdaging. bijv zieke en behoeftige mensen helpen, dat je daar wel een trots en dankbaar gevoel aan overhoudt? ik zeg maar wat hoor maar misschien moet je je eigenwaarde in heel andere dingen gaan zoeken dan in je werkprestaties en je diplomas.
Sorry, maar nu begrijp je me toch volkomen verkeerd. Het gaat er niet om dat ik trots wil zijn op mijn diploma's. Dat ik alles zo makkelijk heb doorlopen. Absoluut niet. Ik baal gewoon ontzettend van mezelf dat ik het geluk heb dat ik zo makkelijk kan leren en ondertussen mezelf dom vind.
Ik wil tevreden zijn met wie ik zelf ben. Ik heb nou weliswaar voorbeelden aangehaald op het gebied van studie en werk en alhoewel ik er daarin het hardst mee wordt geconfronteerd, speelt het niet alleen op dat gebied.
Ik ben werkelijk onzeker over alles. Naast mijn studie, werk, muziek, kookkunsten ook over mijn uiterlijk, mijn karakter en ik weet niet hoeveel meer.
Zelfs terwijl ik dit hier allemaal opschrijf denk ik: hmm, zullen ze me nou raar vinden? Denken dat ik me aanstel? Enz, enz.
Geloof me, als ik het kon had ik mijn denkwijze allang aangepast, maar zo makkelijk is dat niet.
Dus verwar het alsjeblieft niet met misplaatste arrogantie.
jammer dat je je zo druk maakt zonde van je energie hoor.
ik heb weliswaar geen uni, maar wel mijn mavo havo en mbo diploma fluitend gehaald. ik ben niet trots op mijn diplomas, maar heb er ook absoluut geen negatief gevoel over! die dingen heb je gewoon nodig om aan de bak te komen, thats it.
je hoeft niet 'perse' een trots gevoel te hebben over je diplomas, waar haal je dat idee vandaan? veel mensen benijden mij ook, krijg complimenten in de trant van dat heb je toch maar even gedaan ( ook korte tijd alles gehaald) ik bedank hartelijk voor het compliment maar voel er niet iets speciaals bij ofzo...
ook niet het feit dat jij je vwo en uni gehaald hebt in korte tijd, tja wat moet ik daarvan vinden dan? lekker belangrijk!
vind andere dingen veel interessanter aan een persoon ( en aan mezelf) nl, hoe sta je in het leven, hoe ga je met anderen om?
misschien zoek je wel een ander soort uitdaging. bijv zieke en behoeftige mensen helpen, dat je daar wel een trots en dankbaar gevoel aan overhoudt? ik zeg maar wat hoor maar misschien moet je je eigenwaarde in heel andere dingen gaan zoeken dan in je werkprestaties en je diplomas.
Sorry, maar nu begrijp je me toch volkomen verkeerd. Het gaat er niet om dat ik trots wil zijn op mijn diploma's. Dat ik alles zo makkelijk heb doorlopen. Absoluut niet. Ik baal gewoon ontzettend van mezelf dat ik het geluk heb dat ik zo makkelijk kan leren en ondertussen mezelf dom vind.
Ik wil tevreden zijn met wie ik zelf ben. Ik heb nou weliswaar voorbeelden aangehaald op het gebied van studie en werk en alhoewel ik er daarin het hardst mee wordt geconfronteerd, speelt het niet alleen op dat gebied.
Ik ben werkelijk onzeker over alles. Naast mijn studie, werk, muziek, kookkunsten ook over mijn uiterlijk, mijn karakter en ik weet niet hoeveel meer.
Zelfs terwijl ik dit hier allemaal opschrijf denk ik: hmm, zullen ze me nou raar vinden? Denken dat ik me aanstel? Enz, enz.
Geloof me, als ik het kon had ik mijn denkwijze allang aangepast, maar zo makkelijk is dat niet.
Dus verwar het alsjeblieft niet met misplaatste arrogantie.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:23
quote:runner84 schreef op 28 oktober 2008 @ 17:08:
[...]
Maar voor TO gaat het hier niet om de mensen om zich heen, maar hoe zij tegen zichzelf aan kijkt en zich daarover voelt. Zoals je het hier stelt kun je het wel bekijken, maar zo bedoelt TO het niet.
Daar komt dat "door de mand vallen" ook vandaan, je kunt het idee hebben dat je zelf de boel oplicht en dat je anderen doet denken dat je iets goed kunt, terwijl je zelf "weet" dat je het helemaal niet goed kunt.
Het gaat hier echt om het vertrouwen in jezelf.
Lunablue, zoals jij het uitlegt klopt het helemaal naar mijn ervaring.Klopt helemaal!
[...]
Maar voor TO gaat het hier niet om de mensen om zich heen, maar hoe zij tegen zichzelf aan kijkt en zich daarover voelt. Zoals je het hier stelt kun je het wel bekijken, maar zo bedoelt TO het niet.
Daar komt dat "door de mand vallen" ook vandaan, je kunt het idee hebben dat je zelf de boel oplicht en dat je anderen doet denken dat je iets goed kunt, terwijl je zelf "weet" dat je het helemaal niet goed kunt.
Het gaat hier echt om het vertrouwen in jezelf.
Lunablue, zoals jij het uitlegt klopt het helemaal naar mijn ervaring.Klopt helemaal!
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:31
Oh, hier Miss Faalangst herself (dat kan ik dan als de beste). Ik heb dat van door de mand vallen heel erg. Zo erg zelfs, dat ik me vaak moet inhouden om niet te schreeuwen na een compliment. Niet moet roepen: wat een loser ben jij, dat je dat denkt!
Het werkt ook enorm verlammend. Ik word eigenlijk niet zo gestimuleerd als iemand me vertelt ergens goed in te zijn. Of zelfs, the horror, de beste van iets. Dan kan het alleen nog maar neerwaarts gaan. En dan kap ik ermee. De lijst van mijn mislukkelingen is werkelijk eindeloos. Zwaar genant.
Het werkt ook enorm verlammend. Ik word eigenlijk niet zo gestimuleerd als iemand me vertelt ergens goed in te zijn. Of zelfs, the horror, de beste van iets. Dan kan het alleen nog maar neerwaarts gaan. En dan kap ik ermee. De lijst van mijn mislukkelingen is werkelijk eindeloos. Zwaar genant.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:34
quote:LunaBlue schreef op 28 oktober 2008 @ 16:07:
Het kan dat je het op veel fronten in het leven goed doet, maar toch onzeker bent. Dat heeft volgens mij niet zoveel te maken met jezelf problemen aanpraten, of niet nuchter naar de zaken kunnen kijken. Vaak komt een gebrek aan zelfvertrouwen wel ergens vandaan. Misschien is TO vroeger wel vaak gepest, of door haar ouders altijd afgekraakt.
Ik vind de OP behoorlijk nuchter overkomen, TO realiseert zich dat haar gevoel van het niet goed genoeg doen niet klopt met de praktijk. Maar waarom voelt ze dat? Volgens mij is een belangrijke vraag waar dat gevoel vandaan komt.
Het gevoel van door de mand vallen, of niet goed genoeg zijn, herken ik overigens ook heel erg.
Dank Lunablue voor deze woorden, want ze kloppen helemaal.
Ik heb een fijne jeugd gehad, maar niet helemaal juist voor mij. Ik heb een zus met een handicap (ouder) en een zusje wat heel vaak ziek was (jonger). Daar ging alle aandacht naar toe. Bij mij ging alles goed. Was nooit ziek, had nooit problemen. Haalde alles op school. Toch werd ik op naschoolse huiswerkles gezet. Want ik studeerde niet voldoende.
Iets wat eigenlijk iets fijns was (makkelijk leren) werd iets naars. Daar ging ik me schuldig over voelen.
Daarnaast ben ik flink gepest op de middelbare school. Al mijn vriendinnen zaten op de mavo en de havo en in mijn elitaire vwo-klasje was dat not-done. Had ik schijt aan, maar ja...
Ik heb genoeg nare dingen meegemaakt en heb vaaaaak de deksel op de neus gekregen.
In een periode dat ik erg ziek was en te horen kreeg dat ik waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen, beviel mijn oudere zus en werd ook mijn jongere zusje zwanger. Op het moment dat ik geopereerd werd, was mijn zusje net bevallen en kreeg een zware postnatale depressie. Ik ging kapot van de pijn (lichamelijk en geestelijk), maar durfde niet de ruimte op te eisen voor mijn emoties, want die anderen waren belangrijker. Wie weet stelde ik me wel aan.
Ik realiseer me terdege dat dat geen normale gedachten zijn en dat die ongetwijfeld voortkomen uit gedane zaken uit mijn jeugd. Maar dat besef komt nog niet binnen in mijn hart.
Hoop niet dat ik het te warrig opschrijf. Ik zit hier met tranen in mijn ogen en schrijf op wat in me opkomt.
Het kan dat je het op veel fronten in het leven goed doet, maar toch onzeker bent. Dat heeft volgens mij niet zoveel te maken met jezelf problemen aanpraten, of niet nuchter naar de zaken kunnen kijken. Vaak komt een gebrek aan zelfvertrouwen wel ergens vandaan. Misschien is TO vroeger wel vaak gepest, of door haar ouders altijd afgekraakt.
Ik vind de OP behoorlijk nuchter overkomen, TO realiseert zich dat haar gevoel van het niet goed genoeg doen niet klopt met de praktijk. Maar waarom voelt ze dat? Volgens mij is een belangrijke vraag waar dat gevoel vandaan komt.
Het gevoel van door de mand vallen, of niet goed genoeg zijn, herken ik overigens ook heel erg.
Dank Lunablue voor deze woorden, want ze kloppen helemaal.
Ik heb een fijne jeugd gehad, maar niet helemaal juist voor mij. Ik heb een zus met een handicap (ouder) en een zusje wat heel vaak ziek was (jonger). Daar ging alle aandacht naar toe. Bij mij ging alles goed. Was nooit ziek, had nooit problemen. Haalde alles op school. Toch werd ik op naschoolse huiswerkles gezet. Want ik studeerde niet voldoende.
Iets wat eigenlijk iets fijns was (makkelijk leren) werd iets naars. Daar ging ik me schuldig over voelen.
Daarnaast ben ik flink gepest op de middelbare school. Al mijn vriendinnen zaten op de mavo en de havo en in mijn elitaire vwo-klasje was dat not-done. Had ik schijt aan, maar ja...
Ik heb genoeg nare dingen meegemaakt en heb vaaaaak de deksel op de neus gekregen.
In een periode dat ik erg ziek was en te horen kreeg dat ik waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen, beviel mijn oudere zus en werd ook mijn jongere zusje zwanger. Op het moment dat ik geopereerd werd, was mijn zusje net bevallen en kreeg een zware postnatale depressie. Ik ging kapot van de pijn (lichamelijk en geestelijk), maar durfde niet de ruimte op te eisen voor mijn emoties, want die anderen waren belangrijker. Wie weet stelde ik me wel aan.
Ik realiseer me terdege dat dat geen normale gedachten zijn en dat die ongetwijfeld voortkomen uit gedane zaken uit mijn jeugd. Maar dat besef komt nog niet binnen in mijn hart.
Hoop niet dat ik het te warrig opschrijf. Ik zit hier met tranen in mijn ogen en schrijf op wat in me opkomt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:03
[quote]mips schreef op 28 oktober 2008 @ 15:10:
[...]
Als ik zo'n verhaal bij mijn vriendinnen ophang dan krijg ik toch echt antwoorden als: stop eens even met zeuren etc. Is er niemand in de omgeving die je eens een fikse duw in de rug geeft en je vertelt dat je meer dan de moeite waard bent maar nu echt moet stoppen met zeuren??
Ik zie nergens dat TO zeurt.
Is het openen van een topic over iets waar je mee zit tegenwoordig al zeuren?
Ik lees dat TO er al lang mee zit, hoe ze dingen voelt, of juist niet voelt. Ik lees nergens dat ze de hele dag mesnen aan hun hoofd zeurt met vragen of ze het wel goed doet en bedelend om complimentjes.
Alles gaat juist best goed, zonder moeite opleidingen gedaan, de complimentjes komen ongevraagd wel, alleen voelt het voor haar niet dat het goed (genoeg) is.
[...]
Als ik zo'n verhaal bij mijn vriendinnen ophang dan krijg ik toch echt antwoorden als: stop eens even met zeuren etc. Is er niemand in de omgeving die je eens een fikse duw in de rug geeft en je vertelt dat je meer dan de moeite waard bent maar nu echt moet stoppen met zeuren??
Ik zie nergens dat TO zeurt.
Is het openen van een topic over iets waar je mee zit tegenwoordig al zeuren?
Ik lees dat TO er al lang mee zit, hoe ze dingen voelt, of juist niet voelt. Ik lees nergens dat ze de hele dag mesnen aan hun hoofd zeurt met vragen of ze het wel goed doet en bedelend om complimentjes.
Alles gaat juist best goed, zonder moeite opleidingen gedaan, de complimentjes komen ongevraagd wel, alleen voelt het voor haar niet dat het goed (genoeg) is.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:23
quote:Majo1979 schreef op 28 oktober 2008 @ 17:21:
[...]
Sorry, maar nu begrijp je me toch volkomen verkeerd. Het gaat er niet om dat ik trots wil zijn op mijn diploma's. Dat ik alles zo makkelijk heb doorlopen. Absoluut niet. Ik baal gewoon ontzettend van mezelf dat ik het geluk heb dat ik zo makkelijk kan leren en ondertussen mezelf dom vind.
Ik wil tevreden zijn met wie ik zelf ben. Ik heb nou weliswaar voorbeelden aangehaald op het gebied van studie en werk en alhoewel ik er daarin het hardst mee wordt geconfronteerd, speelt het niet alleen op dat gebied.
Ik ben werkelijk onzeker over alles. Naast mijn studie, werk, muziek, kookkunsten ook over mijn uiterlijk, mijn karakter en ik weet niet hoeveel meer.
Zelfs terwijl ik dit hier allemaal opschrijf denk ik: hmm, zullen ze me nou raar vinden? Denken dat ik me aanstel? Enz, enz.
Geloof me, als ik het kon had ik mijn denkwijze allang aangepast, maar zo makkelijk is dat niet.
Dus verwar het alsjeblieft niet met misplaatste arrogantie.
Ik verwar je verhaal niet met misplaatste arrogantie. Dit is wederom je eigen interpretatie!
als ik je geschiedenis zo lees wb je jeugd denk ik dat je heel veel tekort bent gekomen. en dat daaruit je zelfbeeld ontstaan is.
dus niet vreemd dat je nu in de war bent. wat al gezegd was, het is je gedachtenpatroon die je nekt, dat moet je zien te doorbreken.
[...]
Sorry, maar nu begrijp je me toch volkomen verkeerd. Het gaat er niet om dat ik trots wil zijn op mijn diploma's. Dat ik alles zo makkelijk heb doorlopen. Absoluut niet. Ik baal gewoon ontzettend van mezelf dat ik het geluk heb dat ik zo makkelijk kan leren en ondertussen mezelf dom vind.
Ik wil tevreden zijn met wie ik zelf ben. Ik heb nou weliswaar voorbeelden aangehaald op het gebied van studie en werk en alhoewel ik er daarin het hardst mee wordt geconfronteerd, speelt het niet alleen op dat gebied.
Ik ben werkelijk onzeker over alles. Naast mijn studie, werk, muziek, kookkunsten ook over mijn uiterlijk, mijn karakter en ik weet niet hoeveel meer.
Zelfs terwijl ik dit hier allemaal opschrijf denk ik: hmm, zullen ze me nou raar vinden? Denken dat ik me aanstel? Enz, enz.
Geloof me, als ik het kon had ik mijn denkwijze allang aangepast, maar zo makkelijk is dat niet.
Dus verwar het alsjeblieft niet met misplaatste arrogantie.
Ik verwar je verhaal niet met misplaatste arrogantie. Dit is wederom je eigen interpretatie!
als ik je geschiedenis zo lees wb je jeugd denk ik dat je heel veel tekort bent gekomen. en dat daaruit je zelfbeeld ontstaan is.
dus niet vreemd dat je nu in de war bent. wat al gezegd was, het is je gedachtenpatroon die je nekt, dat moet je zien te doorbreken.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:24
Herken het wel wat je verteld, alleen in een wat mindere mate. Wat mijn therapeut mij geleerd heeft is aandacht te geven aan je innerlijk kind.
Je bent als kind in je jeugd niet genoeg gewaardeerd en serieus genomen, en dus gekwetst. Daar komen die gedachtes vandaan. Ook op school werd je min of meer gepest omdat je vriendjes en vriendinnetjes had die een niveau lager studeerden. (op zich te schandalig voor woorden en heel goed dat je daar lak aan had) Dus daar werd je ook al niet voor vol aan gezien.
Er zit een gekwetst kind in je en daar komen die gedachtes en gevoelens vandaan en daarom neem je jezelf ook niet serieus.
Wat voor mij heel goed gewerkt heeft is de opmerking van mijn therapeut: Stel dat je een kind hebt, jouw kleine dochtertje wat naast je staat. Praat je dan ook zo tegen haar? Of prijs je haar en neem je haar serieus?
Je bent als kind in je jeugd niet genoeg gewaardeerd en serieus genomen, en dus gekwetst. Daar komen die gedachtes vandaan. Ook op school werd je min of meer gepest omdat je vriendjes en vriendinnetjes had die een niveau lager studeerden. (op zich te schandalig voor woorden en heel goed dat je daar lak aan had) Dus daar werd je ook al niet voor vol aan gezien.
Er zit een gekwetst kind in je en daar komen die gedachtes en gevoelens vandaan en daarom neem je jezelf ook niet serieus.
Wat voor mij heel goed gewerkt heeft is de opmerking van mijn therapeut: Stel dat je een kind hebt, jouw kleine dochtertje wat naast je staat. Praat je dan ook zo tegen haar? Of prijs je haar en neem je haar serieus?
