Psyche
alle pijlers
Waarom voel ik het niet?
dinsdag 28 oktober 2008 om 13:50
Ik loop al mijn hele leven met het volgende en ik wil er zooo graag vanaf, maar hoe???
Ik ben ontzettend onzeker, denk altijd dat ik dingen niet kan, niet goed doe of niet genoeg ben.
Heb mijn VWO doorlopen zonder noemenswaardige inzet. Studeerde nooit en haalde dan weliswaar altijd een 6 of 7, maar haalde het wel. Soms moest ik bijzetten. Dan ging ik hard leren en dan haalde ik zo een 9 of 10. Maar toch had ik altijd het gevoel dat ik dommer was als anderen.
Daarna naar het HBO gegaan. Universiteit durfde ik niet, stel dat ik te dom zou zijn. Vervolgens het HBO wederom moeiteloos doorlopen. Zonder veel inzet haalde ik al mijn vakken. Wederom met zesjes, maar ik haalde het wel. En dan had ik altijd het gevoel, ben ik nou zo slim of is de opleiding zo laag van niveau. Ja, dan uiteraard het laatste, want zo slim ben ik helemaal niet. Vanuit de opleiding kreeg ik gemixte signalen. Mijn mentor vond me maar middelmatig, ik haalde namelijk maar een 6 of 7. Heb echter nooit (als enige van de groep) een hertentamen gehad. De coördinator van de opleiding vond me juist weer erg goed, gezien het tempo waarin ik de opleiding heb afgerond.
En nu ben ik aan het werk en ik word overladen met complimenten. Maar toch ben ik continue bang dat ik door de mand val, want… zo goed ben ik toch helemaal niet. En wederom krijg ik de bevestiging dat ik dat wel ben, maar ik voel het niet. En wat wil ik dat graag voelen, maar het lukt niet.
Ik heb dit niet alleen op het gebied van leren en werken. Ik zing en naar ik begrijp van andere mensen, niet onverdienstelijk. Word gevraagd voor bruidsmissen, feesten, uithelpen bij koren. Maar… wederom denk ik dat alle anderen veel beter zingen.
Verder kook en bak ik graag, maar ik wil 100 keer horen of het lekker is. En dan nog twijfel ik. Maakt niet uit of ik het dan zelf lekker vind.
Ik wil zo graag zelfverzekerd zijn, maar het lukt me niet. Ik verspil zoveel energie, omdat ik me steeds druk maak over alles. Wat kan ik hier aan doen? Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een psycholoog. Misschien toch weer een nieuwe afspraak maken?
En wie herkent dit???
Excuses voor het lange verhaal. Moest het even kwijt.
Ik ben ontzettend onzeker, denk altijd dat ik dingen niet kan, niet goed doe of niet genoeg ben.
Heb mijn VWO doorlopen zonder noemenswaardige inzet. Studeerde nooit en haalde dan weliswaar altijd een 6 of 7, maar haalde het wel. Soms moest ik bijzetten. Dan ging ik hard leren en dan haalde ik zo een 9 of 10. Maar toch had ik altijd het gevoel dat ik dommer was als anderen.
Daarna naar het HBO gegaan. Universiteit durfde ik niet, stel dat ik te dom zou zijn. Vervolgens het HBO wederom moeiteloos doorlopen. Zonder veel inzet haalde ik al mijn vakken. Wederom met zesjes, maar ik haalde het wel. En dan had ik altijd het gevoel, ben ik nou zo slim of is de opleiding zo laag van niveau. Ja, dan uiteraard het laatste, want zo slim ben ik helemaal niet. Vanuit de opleiding kreeg ik gemixte signalen. Mijn mentor vond me maar middelmatig, ik haalde namelijk maar een 6 of 7. Heb echter nooit (als enige van de groep) een hertentamen gehad. De coördinator van de opleiding vond me juist weer erg goed, gezien het tempo waarin ik de opleiding heb afgerond.
En nu ben ik aan het werk en ik word overladen met complimenten. Maar toch ben ik continue bang dat ik door de mand val, want… zo goed ben ik toch helemaal niet. En wederom krijg ik de bevestiging dat ik dat wel ben, maar ik voel het niet. En wat wil ik dat graag voelen, maar het lukt niet.
Ik heb dit niet alleen op het gebied van leren en werken. Ik zing en naar ik begrijp van andere mensen, niet onverdienstelijk. Word gevraagd voor bruidsmissen, feesten, uithelpen bij koren. Maar… wederom denk ik dat alle anderen veel beter zingen.
Verder kook en bak ik graag, maar ik wil 100 keer horen of het lekker is. En dan nog twijfel ik. Maakt niet uit of ik het dan zelf lekker vind.
Ik wil zo graag zelfverzekerd zijn, maar het lukt me niet. Ik verspil zoveel energie, omdat ik me steeds druk maak over alles. Wat kan ik hier aan doen? Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij een psycholoog. Misschien toch weer een nieuwe afspraak maken?
En wie herkent dit???
Excuses voor het lange verhaal. Moest het even kwijt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:42
Wat herkenbaar. Ik denk dat heel veel vrouwen dit hebben.
Bij mij is het net iets anders. Ik ga voor een 10, maar wanneer ik een 10 haal doe ik net alsof het me niets interesseert. En ook ik heb altijd het idee dat ik er niets aan doe, terwijl je in werkelijkheid er wel constant mee bezig bent (in je hoofd) of na een paar dagen achter elkaar gewerkt te hebben aan je essay, toch nog iets veranderen in je tekst voordat je het inlevert.
Naja, heel veel succes en blijf erover praten!
Bij mij is het net iets anders. Ik ga voor een 10, maar wanneer ik een 10 haal doe ik net alsof het me niets interesseert. En ook ik heb altijd het idee dat ik er niets aan doe, terwijl je in werkelijkheid er wel constant mee bezig bent (in je hoofd) of na een paar dagen achter elkaar gewerkt te hebben aan je essay, toch nog iets veranderen in je tekst voordat je het inlevert.
Naja, heel veel succes en blijf erover praten!
Poelepoelepoelepoes!
woensdag 29 oktober 2008 om 15:33
Majo, er is al genoeg hier boven gezegd en kan me terdege in een aantal punten vinden. Faalangst, onzekerheid, perfectionistisch, niet leren knokken, bedriegersfenomeen en je jeugd lijken me termen waar je verder meekunt.
Probeer daarnaast eens wat egoistischer te zijn en je egoistischer te voelen. Zoals ik hierboven lees heb je toch een aantal bijzondere talenten. Je mag best trots zijn op je goede geheugen en scherp inzicht om tot de kernpunten te komen, in plaats je schuldig te voelen doordat iemand dat in mindere mate heeft. Waarom jezelf altijd onderschikken aan anderen?
Nu snap ik dat deze redenatie terug te voeren is, met je omgangsituatie tussen je ouders en andere zusjes. Begrijpelijk dat je zusjes aandacht 'opeisen', maar jij bent er ook nog hoor! Deze verminderde aandachtstoekenning vanuit je ouders heeft jou onbewust/bewust gekrenkt, lijkt me. En misschien zagen je ouders je als een sterke meid, die het zelf wel kon en dat voor hun een bijkomende reden was.
Probeer daarnaast eens wat egoistischer te zijn en je egoistischer te voelen. Zoals ik hierboven lees heb je toch een aantal bijzondere talenten. Je mag best trots zijn op je goede geheugen en scherp inzicht om tot de kernpunten te komen, in plaats je schuldig te voelen doordat iemand dat in mindere mate heeft. Waarom jezelf altijd onderschikken aan anderen?
Nu snap ik dat deze redenatie terug te voeren is, met je omgangsituatie tussen je ouders en andere zusjes. Begrijpelijk dat je zusjes aandacht 'opeisen', maar jij bent er ook nog hoor! Deze verminderde aandachtstoekenning vanuit je ouders heeft jou onbewust/bewust gekrenkt, lijkt me. En misschien zagen je ouders je als een sterke meid, die het zelf wel kon en dat voor hun een bijkomende reden was.
woensdag 29 oktober 2008 om 15:39
Oja, dat wou ik vragen aan de mensen die zonder leren hun tentamens kunnen halen. Dat gaat er bij mij echt niet in!
Kan iemand mij vertellen hoe het bijv. mogelijk is om op de Uni zonder een boek open te slaan (en zonder gebruik van oude tentamen / collegesheets), hij/zij in staat is om het af te ronden met goed gevolg? Wordt er dan helemaal niet de diepte in gegaan op tentamens? En kun je een tentamen halen met alleen boeren gezonde verstand? Hoe kan je van uit jezelf weten hoe de klinische genetica in elkaar zit?
Kan iemand mij vertellen hoe het bijv. mogelijk is om op de Uni zonder een boek open te slaan (en zonder gebruik van oude tentamen / collegesheets), hij/zij in staat is om het af te ronden met goed gevolg? Wordt er dan helemaal niet de diepte in gegaan op tentamens? En kun je een tentamen halen met alleen boeren gezonde verstand? Hoe kan je van uit jezelf weten hoe de klinische genetica in elkaar zit?
donderdag 30 oktober 2008 om 09:07
Ik heb het ook ook soms, dat 'imposter gevoel' (we hebben het er bij het topic 'wie promveert er ook' vaak over gehad). Ik dacht dat het wel over zou gaan na het afronden van mijn studies, maar dat was niet zo. Had nog steed het idee dat ik met twee MSc's opzak er maar een beetje toevallig doorheen was gerold en onterecht cum laude was afgestudeerd.
Ik werd er ook zo moe van dat ik bij mezelf dacht : Basta! Ik wil dit niet meer voelen. En ik weet ook dat een ander dit niet voor me op kan lossen, ik moet zelf geloven dat ik het wel kan. En het is mijn ervaring dat dat niet zomaar ineens gebeurd, dat gaat beetje bij beetje. Maar ik verbied mezelf zeg maar om zo negatief over mezelf te denken, want aan het einde van de dag heb ik er niks aan. Dus kan je het net zo goed niet doen. Dus als ik mezelf op dit soort negatieve gedachten betrap denk ik "As if!, ik kan het echt wel". Of " Wat een rare gedachte, waarom zou ik op deze plaats zitten als ik het niet zou kunnen?" En ga door met mijn werk.
Ik ben er dus eingelijk best rationeel in. Ik bedoel, ik ga niet op zoek naar een bepaald gevoel ofzo. Maar meer dat ik weet dat ik dit niet wil, dus dat ik me dan anders moet gaan gedragen naar mezelf toe. Want op een gegeven moment maakte ik die onzekerheid ook veel groter dan het was. Het was een probleem, dan voelde ik me daar weer schuldig over en zo groeide het tot een groter probleem.
Ik probeer over mijn angsten heen te stappen, bijvoorbeeld als ik iets moet inleveren, of voor een presentatie van mijn werk (dus wanneer ik beoordeeld ga worden). En het gewoon te doen (mijn collega's moeten het ook, dus waarom zou er voor mij een uitzondering zijn? Alleen omdat ik vaak aan mezelf twijfel?). Ook probeer ik dus de dingen in perspectief te zien. Dus dat het feitelijk niks uitmaakt of ik faal in iets of niet, of als ik het een keertje wat slechter doe. De wereld vergaat niet als ze mijn incompetentie ontdekken. Als ik dit wekr niet aankan, is er wel wat anders te vinden. Sterker nog, als ik een keer goed op mijn bek ga, kan ik er alleen maar van leren. Ook probeer ik kritiek juist te verwelkomen, want daar kan ik altijd wel iets mee (ook al ben ik het er niet mee eens, het is toch altijd 'informatie uit de markt' zeg maar). En complimenten steek ik in mijn zak (Ik mag van mezelf dus niet meer een compliment wegwuiven. Dat is namelijk heel vervelend voor degene die het compliment maakt).
Echt tips kan ik niet geven, ik die het allemaal maar een beetje zoals hierboven omschreven.Ik accepteer van mezelf dat ik kennelijk hier problemen mee heb en wil ik het niet teveel het probleem van een ander laten zijn.
Ik werd er ook zo moe van dat ik bij mezelf dacht : Basta! Ik wil dit niet meer voelen. En ik weet ook dat een ander dit niet voor me op kan lossen, ik moet zelf geloven dat ik het wel kan. En het is mijn ervaring dat dat niet zomaar ineens gebeurd, dat gaat beetje bij beetje. Maar ik verbied mezelf zeg maar om zo negatief over mezelf te denken, want aan het einde van de dag heb ik er niks aan. Dus kan je het net zo goed niet doen. Dus als ik mezelf op dit soort negatieve gedachten betrap denk ik "As if!, ik kan het echt wel". Of " Wat een rare gedachte, waarom zou ik op deze plaats zitten als ik het niet zou kunnen?" En ga door met mijn werk.
Ik ben er dus eingelijk best rationeel in. Ik bedoel, ik ga niet op zoek naar een bepaald gevoel ofzo. Maar meer dat ik weet dat ik dit niet wil, dus dat ik me dan anders moet gaan gedragen naar mezelf toe. Want op een gegeven moment maakte ik die onzekerheid ook veel groter dan het was. Het was een probleem, dan voelde ik me daar weer schuldig over en zo groeide het tot een groter probleem.
Ik probeer over mijn angsten heen te stappen, bijvoorbeeld als ik iets moet inleveren, of voor een presentatie van mijn werk (dus wanneer ik beoordeeld ga worden). En het gewoon te doen (mijn collega's moeten het ook, dus waarom zou er voor mij een uitzondering zijn? Alleen omdat ik vaak aan mezelf twijfel?). Ook probeer ik dus de dingen in perspectief te zien. Dus dat het feitelijk niks uitmaakt of ik faal in iets of niet, of als ik het een keertje wat slechter doe. De wereld vergaat niet als ze mijn incompetentie ontdekken. Als ik dit wekr niet aankan, is er wel wat anders te vinden. Sterker nog, als ik een keer goed op mijn bek ga, kan ik er alleen maar van leren. Ook probeer ik kritiek juist te verwelkomen, want daar kan ik altijd wel iets mee (ook al ben ik het er niet mee eens, het is toch altijd 'informatie uit de markt' zeg maar). En complimenten steek ik in mijn zak (Ik mag van mezelf dus niet meer een compliment wegwuiven. Dat is namelijk heel vervelend voor degene die het compliment maakt).
Echt tips kan ik niet geven, ik die het allemaal maar een beetje zoals hierboven omschreven.Ik accepteer van mezelf dat ik kennelijk hier problemen mee heb en wil ik het niet teveel het probleem van een ander laten zijn.
donderdag 30 oktober 2008 om 09:09
quote:matamata schreef op 29 oktober 2008 @ 15:39:
Oja, dat wou ik vragen aan de mensen die zonder leren hun tentamens kunnen halen. Dat gaat er bij mij echt niet in!
Kan iemand mij vertellen hoe het bijv. mogelijk is om op de Uni zonder een boek open te slaan (en zonder gebruik van oude tentamen / collegesheets), hij/zij in staat is om het af te ronden met goed gevolg? Wordt er dan helemaal niet de diepte in gegaan op tentamens? En kun je een tentamen halen met alleen boeren gezonde verstand? Hoe kan je van uit jezelf weten hoe de klinische genetica in elkaar zit?
Ik heb wel eens een tentamen gehaald door alleen maar naar de colleges te gaan en dingen te onthouden. Geen denderend cijfer inderdaad, maar toch.
Voor genetica heb ik nooit heel veel moeten doen. Ja, ik ging wel naar de colleges en de practica, maar omdat de vragen multiple choice waren, herkende ik eingelijk altijd wle het goede antwoord.
Oja, dat wou ik vragen aan de mensen die zonder leren hun tentamens kunnen halen. Dat gaat er bij mij echt niet in!
Kan iemand mij vertellen hoe het bijv. mogelijk is om op de Uni zonder een boek open te slaan (en zonder gebruik van oude tentamen / collegesheets), hij/zij in staat is om het af te ronden met goed gevolg? Wordt er dan helemaal niet de diepte in gegaan op tentamens? En kun je een tentamen halen met alleen boeren gezonde verstand? Hoe kan je van uit jezelf weten hoe de klinische genetica in elkaar zit?
Ik heb wel eens een tentamen gehaald door alleen maar naar de colleges te gaan en dingen te onthouden. Geen denderend cijfer inderdaad, maar toch.
Voor genetica heb ik nooit heel veel moeten doen. Ja, ik ging wel naar de colleges en de practica, maar omdat de vragen multiple choice waren, herkende ik eingelijk altijd wle het goede antwoord.
)
maandag 3 november 2008 om 13:01
Herkenbaar van die HBO. Ik ben er alleen heengegaan nadat ik mijn grens had opgezocht door de 'moeilijkste' universitaire studie uit te zoeken die er te zoeken viel, en gefaald heb. Inmiddels toch nog bijna afgestudeerd aan master die beter bij me past maar het zijn mijn beperkingen die ik blijf voelen. Ik ben niet zoals ik had gehoopt te worden nadat ik mezelf op het voortgezet onderwijs helemaal (met gemak trouwens) omhoog heb gewerkt. En waarom heb ik dat gedaan? Heeft het nog steeds invloed dat ik op m'n 12e op het laagste niveau ben geplaatst in een ontzettende rotklas?
