Psyche
alle pijlers
Waarschuwing, niet subtiel! Spijt geplande zwangerschap
vrijdag 28 april 2023 om 10:16
Ik wil jullie vragen om mij niet te veroordelen want geloof me, dat doe ik zelf echt al genoeg.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
Ik ben gepland zwanger, bijna 14 weken. En ik heb zo'n spijt. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil niet nog een kind. Ik heb er al 2, die wat ouder zijn, en dat is genoeg.
Even een korte situatieschets waardoor denk ik blijkt dat dit niet enkel de zwangerschapshormonen zijn..
Ik zit er al 1.5 jaar doorheen, met burnout achtige klachten, de oorzaak is een apart topic waard dus dat laat ik voor nu maar even in het midden. Een aantal stappen ondernomen om eruit te komen. Aanpassingen op werk om prikkels te verminderen, yoga, meer hulp accepteren van anderen, een coach etc. Het heeft geen effect. Ik blijf piekeren, moe zijn, alles is teveel en ales is vaak heel donker.
In mijn familie komen depressies veel voor. Ik ben bang dat ik inmiddels in die depressie zit. Mijn man en ik wilden al een tijdje wel een derde (ik heb een sterke voorkeur voor een meisje) maar we hadden en hebben geen zin in de zwangerschap en in de babytijd. Echter wilden we wel een groter gezin, later, zodat er meer mensen om de tafel zitten. Als onze ouders er niet meer zijn en er is minimaal contact met broers en zussen, dan hebben we voor onszelf alsnog een hoop gezelligheid gebouwd. We dachten, ach dat doen we wel even, ja het wordt pittig maar het wordt ook weer beter en dan zijn we vast blij.
Langere tijd lukte het niet om zwanger te worden hoewel we het niet heel actief hebben geprobeerd. Dat was ook oke. En ineens was het dan in februari toch raak. Ik schrok me kapot en de schrik sloeg me om het hart. Al gauw voelde ik me lichamelijk ook totaal ellendig. Misselijk, maagpijn, en zo zo zo zo moe en down. Mijn man nam alle taken over. Onze kinderen snapten er niets van, alle energie die ik kon vinden ging naar hun toe. Het idee dat ik me nog tot november alleen lichamelijk al zo moet voelen is zo deprimerend dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik worstel de dagen door tot het moment dat ik 's avonds zo moe ben dat ik eindelijk eventjes kan slapen. Tot ik een paar uur later wakker schrik, mijn hartslag richting de 200 gaat en de waarheid me weer in het gezicht slaat.
De eerste weken na de zwangerschapstest gingen langzaam voorbij en behalve me focussen op wanneer ik weer naar bed mocht had ik weinig ruimte voor andere dingen in mijn hoofd. Laat staan me richten op deze baby. Ik voelde ook geen connectie.
Paar echo's gehad, alles goed met het kind. Tot het nieuws dat het een jongen is. Hoe vreselijk het ook klinkt, ik wil geen jongen. Echt ik weet hoe erg dit is. Veroordeel me alsjeblieft niet. Ik walg van mezelf, ik verafschuw mezelf maar het ligt als een steen op mijn maag. En het vesterkt heel erg het gevoel van wat zijn wij stom geweest. Het triggert vanalles wat eigenlijk helemaal niks met het geslacht te maken heeft.
Waarom gaan we ons leven verstoren? We hebben het toch goed? Of nouja goed, ons huwelijk is weer een ander verhaal, we zijn elkaar al een paar jaar op en af kwijt. Of er nog echte liefde is weet ik niet. We zijn inmiddels wel een geoliede machine qua samenwerking thuis met de kinderen maar echt plezier met z'n 4 is er weinig. Ik durf niet te zeggen hoe het echt zit, ik denk dat de depressie me alles zwarter in laat zien dan dat het echt is dus de beslissing om te scheiden moet je ook niet nemen in tijden van depressie.
Ondertussen is mijn man in dit verhaal de rots. Hij is echter wel beinvloedbaar. Als ik zit te huilen en mijn zorgen uit gaat dat zaadje bij hem ook ontwikkelen waardoor hij het ook al heel snel niet meer zag zitten en we samen zaten te huilen hoe we zo stom hebben kunnen zijn.
En nu? Er staan afpraken met de verloskundige en de huisarts. We komen hier niet alleen uit en doorheen. Abortus? Wat voor monster ben ik dan, dat ik een gezond kind vermoord omdat ik me toch heb bedacht.
Ik voel me zo zo vreselijk en wil het allemaal niet meer, ik eet niet, slaap niet en alles is zwart. Maar ik moet toch een manier zien te vinden, ik moet er zijn voor mijn oudere kinderen.
Ik weet niet eens wat ik wil met dit verhaal, in elk geval alsjeblieft geen harde en boze woorden want echt, ik weet het allemaal. Misschien is er iemand met ervaring?
Bedankt voor het lezen.
zaterdag 29 april 2023 om 17:28
Snap je dat werkelijk niet? Dat je vergelijking werkelijk kant noch wal raakt, omdat die voorkeur voor een geslacht hier potentieel het doden van een foetus tot gevolg heeft? En het dus exact het omgekeerde is van accepteren wie iemand is?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-04-2023 19:37
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
25.84% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 17:36
zaterdag 29 april 2023 om 17:51
Ik wilde ook liever alleen meiden. En de eerste was ook een meisje. De tweede was een jongen en dat vond ik in het begin moeilijk. Ik had helemaal niks met jongens dingen... Vond mezelf 100 procent een meisjes moeder en ik had ook een prenatale depressie (en grote kans dat to dat ook heeft) en toen zag ik t ook allemaal heel zwart. Ik wilde helemaal niet meer zwanger zijn en zeker niet van zo een stomme jongen.Ranjameteenrietje schreef: ↑28-04-2023 18:17Die snapt dat stukje niet en vindt het heel jammer. Hij vindt wel dat we het samen moeten willen en doen. En dat als hij de enige is die wel zijn schouders eronder kan en wil zetten wil hij het niet. Hij vindt ons bestaande gezin belangrijker. En hij heeft ook aangegeven geen zin te hebben in de eerste jaren en alles wat erbij komt kijken.
Maar ergens knaagt het wel bij hem, want ik heb wat ik wilde, en nu hij eindelijk zou krijgen wat hij wilde ga ik moeilijk lopen doen.
Maar de werkelijkheid is gelukkig heel anders. Nu 12 jaar later verwijt mijn dochter me soms dat ik meer heb met de interessee van mijn zoon dan met haar. En dat is ook zo... Wij kijken samen formule 1 (dat was toch niks voor mij) en we kunnen urenlang discussiëren over de nieuwste Marvel film (wat ik altijd haatte want ik was een disney meisje)... Ik had dat toen echt onverstelbaar gevonden maar het is toch echt zo.
Voordat je een besluit neemt waarop je niet meer terug kan komen zuj ik echt eerst even met de verloskundige over een prenatale depressie praten. Ik was er best erg aan toe. Ik wilde alles doen om maar niet meer zwanger te hoeven zijn. Ik vond niks leuks aan babys en kinderen. Terwijl ik dolgraag zwanger wilde worden van te voren. Het bleken echt hormonen te zijn.
coderood wijzigde dit bericht op 29-04-2023 17:57
0.37% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 17:56
Waarom ben je zo boos en voel je je zo aangevallen?
zaterdag 29 april 2023 om 17:57
Precies. Een gynaecoloog vertelde mij eens dat hij 1x een abortus bij 22 weken heeft uitgevoerd (dus zonder ernstige medische reden, bijv. bij 20-weken echo dusdanig gehandicapt dat het nauwelijks levensvatbaar zou zijn) omdat de moeder in dat geval zwaar, zwaar psychiatrisch ziek was en echt geen kind wilde. Het kind wel laten komen zou echt desastreuze gevolgen hebben gehad.samarinde schreef: ↑29-04-2023 15:59Dat geloof ik niet, eerlijk gezegd. Toen ik destijds met 20 weken besloot om de zwangerschap af te breken wegens een afwijking had dat serieus veel voeten in de aarde. Het heette ook geen abortus maar een opgewekte bevalling. Er werd via het ziekenhuis een crematie geregeld. Ik lag voor die opgewekte bevalling op de kankerafdeling (sic) omdat het roze wolk-gevoel van de kersverse moeders en mijn verdriet niet op één afdeling pasten. Ik kreeg psychologische hulp (standaard bij zo’n laat afgebroken zwangerschap). Ik denk niet dat een geslachtsvoorkeur als valide reden wordt beschouwd, tenminste niet zo laat in de zwangerschap.
zaterdag 29 april 2023 om 18:05
Oef, wat een verdrietige post. Heb alle reacties niet gelezen, maar ik kan je mijn ervaring geven.
Ik ben een meisjesmama en wij kregen na 2 meisjes een jongen. We deden niet aan geslachtsbepalende echo's, dus het was een verrassing. Ik was verbaasd en ik vond het heel spannend. Wat ik heb helemaal niks met mannendingen.
Wat bleek, mijn zoon is zo lief voor mij, hij was van ons, hij ontroerde me met een andere blik op de wereld dan ik, hij ia geïnteresseerd, hij is slim en sociaal....
Ik gun jou ook die zoon.
Ik gun dat je uit je depressie komt. Ga naar een pop-poli, want je bent ziek en je hebt hulp nodig.
Ik ben een meisjesmama en wij kregen na 2 meisjes een jongen. We deden niet aan geslachtsbepalende echo's, dus het was een verrassing. Ik was verbaasd en ik vond het heel spannend. Wat ik heb helemaal niks met mannendingen.
Wat bleek, mijn zoon is zo lief voor mij, hij was van ons, hij ontroerde me met een andere blik op de wereld dan ik, hij ia geïnteresseerd, hij is slim en sociaal....
Ik gun jou ook die zoon.
Ik gun dat je uit je depressie komt. Ga naar een pop-poli, want je bent ziek en je hebt hulp nodig.
zaterdag 29 april 2023 om 18:39
Dan bedoel je dus dat we homo/trans/etc ook moeten kunnen aborteren. Beetje gek.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-04-2023 19:37
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
40.77% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 19:04
En daarom moeten we inderdaad niet bevooroordeeld zijn. Dan mis je pas veel. Ik wilde een dochter als ik had kunnen kiezen maar de zoon die ik kreeg is een gouden engeltjeBecause schreef: ↑29-04-2023 18:05Oef, wat een verdrietige post. Heb alle reacties niet gelezen, maar ik kan je mijn ervaring geven.
Ik ben een meisjesmama en wij kregen na 2 meisjes een jongen. We deden niet aan geslachtsbepalende echo's, dus het was een verrassing. Ik was verbaasd en ik vond het heel spannend. Wat ik heb helemaal niks met mannendingen.
Wat bleek, mijn zoon is zo lief voor mij, hij was van ons, hij ontroerde me met een andere blik op de wereld dan ik, hij ia geïnteresseerd, hij is slim en sociaal....
Ik gun jou ook die zoon.
Ik gun dat je uit je depressie komt. Ga naar een pop-poli, want je bent ziek en je hebt hulp nodig.
zaterdag 29 april 2023 om 19:30
In praktijk 22 weken.KamilleT schreef: ↑29-04-2023 12:30Maar het mag wel. Tot 24 weken is elke reden voor een abortus legitiem, liever geen jongetje, een geplande bruiloft of vakantie, liever toch eerst verhuizen. Daar kan iedereen wat van vinden, maar dit is nu eenmaal inherent aan de keuzevrijheid en baas in eigen buik. Met 16 weken is het trouwens al een echt baby’tje en met 23 weken natuurlijk helemaal. Het wordt waarschijnlijk wel makkelijker als je het consequent hebt over een foetus, dat beeld lijkt toch minder ‘af’.
zaterdag 29 april 2023 om 19:39
Dat soort afwegingen moeten inderdaad heel zorgvuldig worden gemaakt. Als TO deze zwangerschap psychisch niet aankan, is er nog tijd om in te grijpen en erger te voorkomen. Dan blijft het natuurlijk een heel verdrietig verhaal, maar waarschijnlijk is beëindiging van de zwangerschap dan voor alle partijen (ook de artsen) te verdedigen. Maar zo’n late ingreep is ook voor het medische personeel een lastige kwestie.Rooiboshoning schreef: ↑29-04-2023 17:57Precies. Een gynaecoloog vertelde mij eens dat hij 1x een abortus bij 22 weken heeft uitgevoerd (dus zonder ernstige medische reden, bijv. bij 20-weken echo dusdanig gehandicapt dat het nauwelijks levensvatbaar zou zijn) omdat de moeder in dat geval zwaar, zwaar psychiatrisch ziek was en echt geen kind wilde. Het kind wel laten komen zou echt desastreuze gevolgen hebben gehad.
Toen ik destijds een slechte uitslag had van de vruchtwaterpunctie wilde mijn eigen gynaecoloog (bij wie ik zonder medische indicatie patiënt was) niet meewerken aan een abortus/opgewekte bevalling; zijn geloof stond dat niet toe. Dat verbaasde mij toen wel, maar natuurlijk respecteerde ik zijn beslissing. Toch geeft dat wel aan hoe gevoelig het ligt: niemand denkt licht over een late abortus. En na 14 weken (zoals TO) kom je al snel in de gevarenzone van 18-22 weken, en dat is eigenlijk het doemscenario. Dan is er geen sprake meer van een abortus maar gaat het om een (opgewekte) bevalling, inclusief de naweeën - letterlijk - want er is in een laat stadium een kind geboren/uitgedreven en de bijbehorende hormonen gaan gewoon hun gang. Daar voel je letterlijk de gevolgen van, het is absoluut geen quick-fix, en dan heb ik het nog niet eens over de psychische nasleep.
Kortom: in een uiterst geval is het een oplossing, maar hoe dan ook blijft het heel ingrijpend en dat geldt voor de rest van je leven - hiermee moet je in het reine komen, en dat kán, maar het is iets totaal anders dan een overtijdbehandeling (die wel wordt gezien als een morning-afterpil, zeg maar).
zaterdag 29 april 2023 om 20:05
zaterdag 29 april 2023 om 20:05
zaterdag 29 april 2023 om 20:19
zaterdag 29 april 2023 om 20:19
Dat lees ik ook, waarschijnlijk is het nu anders dan ca. 18 jaar geleden. Dat het onder verdoving gebeurt, lijkt me alleen maar heel fijn. Komt uiteindelijk waarschijnlijk wel op hetzelfde neer. Curreteren is alleen mogelijk in een vroeg stadium. Het gaat dus om een (onder verdoving, in dat geval) opgewekte vroeggeboorte. Dat wordt een abortus genoemd, maar komt gewoon daarop neer. Niet om de boel te dramatiseren, maar ik heb een beetje moeite met het mystificeren van iets dat voor een vrouw heel ingrijpend is. Dat kun je maar beter weten, toch?
zaterdag 29 april 2023 om 20:25
Ik vind het heel moeilijk dat dit topic zo'n wending heeft gekregen. Zoveel ongefundeerde aannames. Ik wilde eigenlijk niet meer reageren maar ik ga nog 1 poging wagen dan.
Iemand schreef dat ik moet ontkrachten dat de hoofdreden voor abortus het geslacht zou zijn. Iedereen die goed leest leest dat dat de druppel is geweest om voor mij nog dieper weg te zakken in het zwarte gat. Het gat wat er al was. Ik denk niet dat ik ooit in staat ben geweest om voor een baby te zorgen, ongeacht het geslacht. En ik heb gehoopt dat een zwangerschap en het feit dat het nog een aantal maanden duurt, me genoeg motivatie zou geven om eruit te klimmen maar in plaats daarvan ben ik alleen maar verder gezakt. Niet alleen vanwege het geslacht maar waarschijnlijk ook van het al meer dan 2 maanden moeten overleven met vermoeidheid en extreme misselijkheid en constant alles moeten wegstoppen en verbergen voor mijn kinderen en de buitenwereld.
Meerdere mensen zeiden dat ik mijn dochters niet laat zijn wie ze zijn. Ik leg ze niks op. Ze kiezen elke dag hun eigen kleding. De kleding die ze hebben hebben ze ook zelf uitgezocht in de winkel. Ze kiezen elke dag wat ze met hun haar willen. Zij bepalen wat er op hun verlanglijstje komt en dat krijgen ze ook. Mijn jongste heeft een tijdje een autoperiode gehad. Die heeft ze ook gekregen. Waar is deze kwetsende aanname van jullie dus op gebasseerd? Jullie weten behalve mijn posts hier helemaal niks van mij.
Jullie hebben ervan gemaakt dat ik het niet meer wil vanwege het geslacht. Ik heb enkel antwoord gegeven op de vragen wat ik tegen jongens heb. Omwille van mijn eigen bestwil en in de hoop hier iets van antwoorden te krijgen en om eerlijk van mij af te kunnen schrijven om alle op een rijtje te krijgen ben ik heel open en eerlijk geweest in die antwoorden. Dat niet iedereen dat begrijpt snap ik en dat hoeft ook niet. Dat het geen hoofdreden is heb ik meerdere malen aangeven. De duidelijkheid omtrent het geslacht zorgt er ook voor dat het nu ineens concreet wordt. Dat het geen toekomstbeeld meer is maar dat het echt is. We hebben de 13 weken echo gehad en nu wordt het tijd om het mensen te gaan vertellen. Het is geen toekomstbeeld meer, het is echt. Ik heb de afgelopen maanden geen ruimte genomen vanwege eerdere miskramen om te denken aan die toekomst want ik ben zo moe en het was al zwart en het werd zwarter en zwarter en ik was alleen nog maar bezig met niet overgeven in het bijzijn van mijn kinderen en ze toch telkens die lach te gunnen en een 'er is niks lieverd, ik ben een beetje moe'. In het interesse tonen in hun knutsels. In zorgen dat ze hun boterhammetje kregen, dat ze het goedmaakte na een ruzie, dat alle andere verplichtingen die er binnen het gezin zijn door konden gaan. Ik heb niet nagedacht over het najaar en wat er komen zou gaan.
En nu wel. Nu is het echt. En nu realisseer ik me dat ik het niet kan.
Ik las dat er mensen zijn met overleden baby's die dit pijnlijk vinden om te lezen. Waarom klik je er dan op? Dat is zelfpijniging en kun je mij niet kwalijk nemen. Ik vind het heel erg dat jullie dat leed hebben en ik snap dat ik ondankbaar overkom maar dat jullie dit hebben meegemaakt wil niet zeggen dat er geen ander leed in de wereld is of mag zijn.
Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
Iemand schreef dat ik moet ontkrachten dat de hoofdreden voor abortus het geslacht zou zijn. Iedereen die goed leest leest dat dat de druppel is geweest om voor mij nog dieper weg te zakken in het zwarte gat. Het gat wat er al was. Ik denk niet dat ik ooit in staat ben geweest om voor een baby te zorgen, ongeacht het geslacht. En ik heb gehoopt dat een zwangerschap en het feit dat het nog een aantal maanden duurt, me genoeg motivatie zou geven om eruit te klimmen maar in plaats daarvan ben ik alleen maar verder gezakt. Niet alleen vanwege het geslacht maar waarschijnlijk ook van het al meer dan 2 maanden moeten overleven met vermoeidheid en extreme misselijkheid en constant alles moeten wegstoppen en verbergen voor mijn kinderen en de buitenwereld.
Meerdere mensen zeiden dat ik mijn dochters niet laat zijn wie ze zijn. Ik leg ze niks op. Ze kiezen elke dag hun eigen kleding. De kleding die ze hebben hebben ze ook zelf uitgezocht in de winkel. Ze kiezen elke dag wat ze met hun haar willen. Zij bepalen wat er op hun verlanglijstje komt en dat krijgen ze ook. Mijn jongste heeft een tijdje een autoperiode gehad. Die heeft ze ook gekregen. Waar is deze kwetsende aanname van jullie dus op gebasseerd? Jullie weten behalve mijn posts hier helemaal niks van mij.
Jullie hebben ervan gemaakt dat ik het niet meer wil vanwege het geslacht. Ik heb enkel antwoord gegeven op de vragen wat ik tegen jongens heb. Omwille van mijn eigen bestwil en in de hoop hier iets van antwoorden te krijgen en om eerlijk van mij af te kunnen schrijven om alle op een rijtje te krijgen ben ik heel open en eerlijk geweest in die antwoorden. Dat niet iedereen dat begrijpt snap ik en dat hoeft ook niet. Dat het geen hoofdreden is heb ik meerdere malen aangeven. De duidelijkheid omtrent het geslacht zorgt er ook voor dat het nu ineens concreet wordt. Dat het geen toekomstbeeld meer is maar dat het echt is. We hebben de 13 weken echo gehad en nu wordt het tijd om het mensen te gaan vertellen. Het is geen toekomstbeeld meer, het is echt. Ik heb de afgelopen maanden geen ruimte genomen vanwege eerdere miskramen om te denken aan die toekomst want ik ben zo moe en het was al zwart en het werd zwarter en zwarter en ik was alleen nog maar bezig met niet overgeven in het bijzijn van mijn kinderen en ze toch telkens die lach te gunnen en een 'er is niks lieverd, ik ben een beetje moe'. In het interesse tonen in hun knutsels. In zorgen dat ze hun boterhammetje kregen, dat ze het goedmaakte na een ruzie, dat alle andere verplichtingen die er binnen het gezin zijn door konden gaan. Ik heb niet nagedacht over het najaar en wat er komen zou gaan.
En nu wel. Nu is het echt. En nu realisseer ik me dat ik het niet kan.
Ik las dat er mensen zijn met overleden baby's die dit pijnlijk vinden om te lezen. Waarom klik je er dan op? Dat is zelfpijniging en kun je mij niet kwalijk nemen. Ik vind het heel erg dat jullie dat leed hebben en ik snap dat ik ondankbaar overkom maar dat jullie dit hebben meegemaakt wil niet zeggen dat er geen ander leed in de wereld is of mag zijn.
Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
ranjameteenrietje wijzigde dit bericht op 29-04-2023 20:27
6.49% gewijzigd
zaterdag 29 april 2023 om 20:25
Je kunt je gevoel nu eenmaal niet dwingen. Laat staan dat van een ander. De pijn van een overleden kind, een miskraam, ongewenste kinderloosheid laten zich domweg niet vergelijken met de paniek/aversie van to.
Look at the stars, look how they shine for you
And everything you do; Yeah, they were all yellow
And everything you do; Yeah, they were all yellow
zaterdag 29 april 2023 om 20:27
Helemaal mee eens. Ook gewoon bizar om zoiets te willen vergelijken.
zaterdag 29 april 2023 om 20:27
Ik denk in jouw geval dat een abortus toch de meest makkelijke uitweg is.
Een kind heb je niet voor even, maar voor een heel leven.
Je wil dit overduidelijk echt niet zo te lezen.
Het is jouw lichaam, jouw toekomst, jouw energie en jouw leven.
Het is ook je recht, in zo'n land leven wij gelukkig.
De beslissing is zwaar, maar de beslissing om het te houden is misschien nog wel zwaarder.
Zo te lezen ben je emotioneel nogal in paniek en in paniek moet je geen grote beslissingen nemen.
De wereld is vol, jij wil gewoon echt geen derde kind
Bespreek je gevoelens met je man.
Stel je voor hoe je je zou voelen als je daadwerkelijk een abortus zou hebben gedaan.
Voel je dan schuld of vooral opluchting?
Ik vind je geen monster, het leven is vaak zwaar en je zit er overduidelijk doorheen.
Sterkte met deze beslissing.
Een kind heb je niet voor even, maar voor een heel leven.
Je wil dit overduidelijk echt niet zo te lezen.
Het is jouw lichaam, jouw toekomst, jouw energie en jouw leven.
Het is ook je recht, in zo'n land leven wij gelukkig.
De beslissing is zwaar, maar de beslissing om het te houden is misschien nog wel zwaarder.
Zo te lezen ben je emotioneel nogal in paniek en in paniek moet je geen grote beslissingen nemen.
De wereld is vol, jij wil gewoon echt geen derde kind
Bespreek je gevoelens met je man.
Stel je voor hoe je je zou voelen als je daadwerkelijk een abortus zou hebben gedaan.
Voel je dan schuld of vooral opluchting?
Ik vind je geen monster, het leven is vaak zwaar en je zit er overduidelijk doorheen.
Sterkte met deze beslissing.
zaterdag 29 april 2023 om 20:31
Maar waarom kom je dan überhaupt met het jongensgedoe én kom je er op terug? Dan voed je het onnodig. Het is echt prima om abortus te willen, maar je hebt hard hulp nodig bij de keuze. Ook dat je het mensen moet vertellen, hoezo? De wijdejurkentijd begint weer ongeveer. Ga naar het FIOM, schakel in wat je in kunt schakelen, want op deze manier kun je dit niet zo doen.
Ik heb ook een abortus gehad maar ik was wel in heldere mentale staat.
Ik heb ook een abortus gehad maar ik was wel in heldere mentale staat.
macarinata wijzigde dit bericht op 29-04-2023 20:33
8.82% gewijzigd
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
zaterdag 29 april 2023 om 20:32
Ik neem aan dat je na die abortus meteen aan de anti conceptie gaat?Ranjameteenrietje schreef: ↑29-04-2023 20:25Ik vind het heel moeilijk dat dit topic zo'n wending heeft gekregen. Zoveel ongefundeerde aannames. Ik wilde eigenlijk niet meer reageren maar ik ga nog 1 poging wagen dan.
Iemand schreef dat ik moet ontkrachten dat de hoofdreden voor abortus het geslacht zou zijn. Iedereen die goed leest leest dat dat de druppel is geweest om voor mij nog dieper weg te zakken in het zwarte gat. Het gat wat er al was. Ik denk niet dat ik ooit in staat ben geweest om voor een baby te zorgen, ongeacht het geslacht. En ik heb gehoopt dat een zwangerschap en het feit dat het nog een aantal maanden duurt, me genoeg motivatie zou geven om eruit te klimmen maar in plaats daarvan ben ik alleen maar verder gezakt. Niet alleen vanwege het geslacht maar waarschijnlijk ook van het al meer dan 2 maanden moeten overleven met vermoeidheid en extreme misselijkheid en constant alles moeten wegstoppen en verbergen voor mijn kinderen en de buitenwereld.
Meerdere mensen zeiden dat ik mijn dochters niet laat zijn wie ze zijn. Ik leg ze niks op. Ze kiezen elke dag hun eigen kleding. De kleding die ze hebben hebben ze ook zelf uitgezocht in de winkel. Ze kiezen elke dag wat ze met hun haar willen. Zij bepalen wat er op hun verlanglijstje komt en dat krijgen ze ook. Mijn jongste heeft een tijdje een autoperiode gehad. Die heeft ze ook gekregen. Waar is deze kwetsende aanname van jullie dus op gebasseerd? Jullie weten behalve mijn posts hier helemaal niks van mij.
Jullie hebben ervan gemaakt dat ik het niet meer wil vanwege het geslacht. Ik heb enkel antwoord gegeven op de vragen wat ik tegen jongens heb. Omwille van mijn eigen bestwil en in de hoop hier iets van antwoorden te krijgen en om eerlijk van mij af te kunnen schrijven om alle op een rijtje te krijgen ben ik heel open en eerlijk geweest in die antwoorden. Dat niet iedereen dat begrijpt snap ik en dat hoeft ook niet. Dat het geen hoofdreden is heb ik meerdere malen aangeven. De duidelijkheid omtrent het geslacht zorgt er ook voor dat het nu ineens concreet wordt. Dat het geen toekomstbeeld meer is maar dat het echt is. We hebben de 13 weken echo gehad en nu wordt het tijd om het mensen te gaan vertellen. Het is geen toekomstbeeld meer, het is echt. Ik heb de afgelopen maanden geen ruimte genomen vanwege eerdere miskramen om te denken aan die toekomst want ik ben zo moe en het was al zwart en het werd zwarter en zwarter en ik was alleen nog maar bezig met niet overgeven in het bijzijn van mijn kinderen en ze toch telkens die lach te gunnen en een 'er is niks lieverd, ik ben een beetje moe'. In het interesse tonen in hun knutsels. In zorgen dat ze hun boterhammetje kregen, dat ze het goedmaakte na een ruzie, dat alle andere verplichtingen die er binnen het gezin zijn door konden gaan. Ik heb niet nagedacht over het najaar en wat er komen zou gaan.
En nu wel. Nu is het echt. En nu realisseer ik me dat ik het niet kan.
Ik las dat er mensen zijn met overleden baby's die dit pijnlijk vinden om te lezen. Waarom klik je er dan op? Dat is zelfpijniging en kun je mij niet kwalijk nemen. Ik vind het heel erg dat jullie dat leed hebben en ik snap dat ik ondankbaar overkom maar dat jullie dit hebben meegemaakt wil niet zeggen dat er geen ander leed in de wereld is of mag zijn.
Er is geen hulp. Verloskundige gister uitgebreid gesproken.Die ging de pop poli bellen dat er spoed is. De pop poli reageerde dat zij geen spoed horen en dat het maandag via de huisarts moet. En dat er enkele maanden wachttijd is.
Dus er is alleen nog maar de afspraak in de abortuskliniek.
zaterdag 29 april 2023 om 20:32
Misschien nog even doorlezen. Deze abortussen lijken gewoon op een curretage hoor.samarinde schreef: ↑29-04-2023 20:19Dat lees ik ook, waarschijnlijk is het nu anders dan ca. 18 jaar geleden. Dat het onder verdoving gebeurt, lijkt me alleen maar heel fijn. Komt uiteindelijk waarschijnlijk wel op hetzelfde neer. Curreteren is alleen mogelijk in een vroeg stadium. Het gaat dus om een (onder verdoving, in dat geval) opgewekte vroeggeboorte. Dat wordt een abortus genoemd, maar komt gewoon daarop neer. Niet om de boel te dramatiseren, maar ik heb een beetje moeite met het mystificeren van iets dat voor een vrouw heel ingrijpend is. Dat kun je maar beter weten, toch?
zaterdag 29 april 2023 om 20:37
@Samarinde, wat jij schrijft is onwaar. Een abortus tussen de 13 en 22 weken houdt in dat de zwangerschap onder sedatie instrumentaal wordt afgebroken.. en er wordt zo nodig ook nog een korte curettage uitgevoerd om de baarmoeder helemaal schoon te maken. Er is nogmaals GEEN sprake van een bevalling.
zaterdag 29 april 2023 om 20:40
@Ranjameteenrietje,
Het blijft hoe dan ook een moeilijke beslissing.. waar je verdriet van gaat hebben... maar dat mag. En je mag ook opgelucht zijn... etc
Verstand en gevoel krijg je in deze situaties nooit op 1 lijn. Dus probeer daar ook niet naar te streven.
Maak voor jouzelf.. je gezin.. de minst slechte keuze. En dat is dan waar je achter gaat staan..
Ik wens je veel moed en kracht toe.
Het blijft hoe dan ook een moeilijke beslissing.. waar je verdriet van gaat hebben... maar dat mag. En je mag ook opgelucht zijn... etc
Verstand en gevoel krijg je in deze situaties nooit op 1 lijn. Dus probeer daar ook niet naar te streven.
Maak voor jouzelf.. je gezin.. de minst slechte keuze. En dat is dan waar je achter gaat staan..
Ik wens je veel moed en kracht toe.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
